STAMOS -ARFARA -GREECE: Aπό την Ιστορία του Τόπου μας *

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

Aπό την Ιστορία του Τόπου μας *

Η ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ !!:

- Δευτέρα , 14 Σεπτέμβριος 2009 :

http://www.facebook.com/editpicture.php?success=1 .-
Η γυναίκα στη Μερόπη :

Τις γυναίκες της Μερόπης, {και όλης της περιοχής} , οι συνθήκες της παλιάς εποχής και η νοοτροπία των ανθρώπων, τις είχε καταδικάσει να προσφέρουν πολλά, αλλά να φαίνονται λίγο.- Να κρατούν και να μάχονται σε μια έκταση 70% της ζωής, αλλά τη νίκη και τη δόξα να την καρπούνται οι άντρες, οι αφέντες της τοτινής ζωής.
1. Σωματική ή βιολογική κατάσταση.- Είναι αναμφισβήτητο ότι η γυναίκα της Μερόπης (του 1900 περίπου), ήταν ένα γερό και καρπερό κλαρί. Καλοφτιαγμένη, γερή, αεράτη, εύστροφη και κοινωνική. Είναι γεγονός ότι ήταν μεγαλύτερο το ποσοστό των «καχεκτικών και ζαβών» ανδρών από το αντίστοιχο των γυναικών. Ιδιαίτερα το κεφάλι της, το βλέμμα της, το πρόσωπό της, η ομιλία της απέδιδαν ένα τύπο υψηλού εξελικτικού επιπέδου.

2. Δραστηριότητα και εργασίες. Η δραστηριότητα και οι εργασίες της Μεροπαίας γυναίκας ήταν τεράστια σε έκταση και σε βάθος: Αγρότισσα, κτηνοτρόφισσα, (οικόσιτης μορφής) μαγείρισσα, νοικοκυρά, παιδοποιητική μηχανή, υφάντρα, φουρνάρισσα και τόσα άλλα. Δεν υπήρχε τομέας της οικογενειακής και οικονομικής δραστηριότητας που η ευθύνη και η προσφορά της να μην ήταν τεράστια.
3. Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΉ κατάσταση .- Είχε μεγάλη και αξιόλογη κοινωνική ανάπτυξη και πείρα (στα μέτρα του καιρού εκείνου). Δεν είχε καμία σχέση με αυτό που λέμε «βλάχα» ή «καθυστερημένη» ή «χωριάτισσα» κ.λπ. Μπορούσε να δεχτεί και να περιποιηθεί τους ξένους στο σπίτι της, όπως και στις πόλεις. Υπήρχαν βέβαια και χαμηλά επίπεδα, αλλά αυτό αποτελεί κανόνα όλων των εποχών και όλων των τόπων.
4. Ηθική υπόσταση της Μεροπαίας. Ήταν αξιόλογη και υψηλή, μυαλωμένη, συγκρατημένη και σεμνή. Σεβόταν τους γραμμένους και άγραφους νόμους της ζωής και τα περιστατικά των σοβαρών παρεκκλίσεων ήταν λίγα.
5. Φορέματα και εμφάνιση. Και προ του 1900 τα κορίτσια δεν φορούσαν μαντίλα στο κεφάλι. Την φορούσαν βέβαια μόνο στις δουλειές. Μετά το γάμο τους, όμως, οι γυναίκες φορούσαν στις πιο πολλές περιπτώσεις μαντίλα. Ιδιαίτερα, όταν περνούσαν τα 30 μαντηλοδένονταν ή αν χτυπούσε θανατικό το σπίτι, φορούσαν το μαντίλι και έδεναν και τα σαγόνια τους και επειδή οι ηλικίες αυτές είχαν οπωσδήποτε «χαροκαεί», τα μαντίλια ήταν ολόμαυρα και κάλυπταν και το στόμα ακόμη.
Τα μαλλιά των γυναικών της εποχής εκείνης, έμεναν άκοφτα και πλέκονταν πλεξούδες. Οι πλεξούδες, ή τυλίγονταν γύρω- γύρω στο κεφάλι ή στις νέες κοπέλες ρίχνονταν πίσω στις πλάτες και έφταναν κάποιες φορές ως την μέση. Οι παντρεμένες, όσες δεν φορούσαν μαντίλια και ήταν καλής κοινωνικής τάξης ή γυναίκες επιστημόνων, τα έφτιαχναν «κώτσο».
Τα φορέματα τους ήταν πολύ αυστηρά, κλειστά ως το λαιμό και μακριά ως τον αστράγαλο. Των κοριτσιών ήταν ολόσωμα, όπως και των νέων κυριών ή των κυριών της «καλής τάξης». Από μια ορισμένη ηλικία και πάνω ή ανάλογα με την οικονομική κατάσταση ή το επίπεδο της οικογένειας, το φόρεμα αποτελείτο από δύο τεμάχια: Την «πόλκα», είδος μπλούζας με κουμπιά στη μέση και το «φουστάνι» το μακρύ (τη φούστα, από τη μέση και κάτω). Ανάλογα με την εποχή φορούσαν και ζακέττες, μπελερίνες και οι γερόντισσες και «γιουρντιά».
Αυτά, όπως γράψαμε και παραπάνω, για τα χρόνια 1900 ή 1910. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή και τον νέο ευρωπαϊκό αέρα, άρχισαν τα πράγματα να αλλάζουν την και στην Μερόπη, όπως και σε όλα τα χωριά. Τα κορίτσια άρχισαν να κουρεύονται «Α-λα-Γκαρσόν» (φοβερό αμάρτημα για την εποχή) και σιγά σιγά να έχουν μαλλιά «Α-λα-Γκαρσόν» και μερικές νεαρές παντρεμένες (φοβερώτερο αυτό)! Τα φορέματα άρχισαν να κονταίνουν προκλητικώτατα και οι γυναίκες να βάφονται και να κομψεύονται. Οι γυναίκες άρχισαν να ταξιδεύουν στις πόλεις, να πηγαίνουν πιο πολλές στα σχολεία και μάλιστα στα σχολεία Μ. εκπαίδευσης ή και Ανώτερης.
6. Μόρφωση και γράμματα. Προ του 1900 οι γυναίκες δεν μάθαιναν γράμματα, δεν πήγαιναν στα σχολεία. Αμφίβολο είναι εάν 5 -10 γυναίκες ήξεραν να γράφουν και να διαβάζουν. Μετά το 1900 η κατάσταση αρχίζει να βελτιώνεται και να πηγαίνουν και οι γυναίκες στα σχολεία.-
Οι άντρες τότε ! Οι κυρίαρχοι !!!
Ακόμη περισσότερο βελτιώθηκε η κατάσταση μετά το 1920 και τη νέα εποχή που άρχισε με το τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Η κατάσταση συνεχώς εξελισσόταν και βελτιωνόταν. Πολλά κορίτσια φοιτούσαν στο Δημοτικό σχολείο, αρκετά στο Ελληνικό και όχι λίγα και στο Γυμνάσιο. Η Μεροπαία άρχισε να διαβάζει εφημερίδα και μερικά περιοδικά που έβγαιναν τότε, «ΘΕΑΤΗΣ» και «ΜΠΟΥΚΕΤΟ».
Γενική όμως διαπίστωση είναι, και οφειλόμενη αναγνώριση αντικειμενικής καταστάσεως και πραγματικότητας, ότι στον τομέα αυτό η Μεροπαία υστέρησε, αν και είχε όλα τα φυσικά προσόντα να μάθει γράμματα και να διακριθεί σε επιστημονικούς και υπαλληλικούς τομείς.-
Κακοποίηση παιδιών ..και τότε !!!

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΗΜΕΡΑ !!

¬* Πέμπτη, 3 Σεπτέμβριος 2009 :
Περιήγηση στον τόπο μας το 1819 απ' τον WILLIAM GELL

"...Ερχόμενοι από το Λοντάρι, σταματήσαμε στο χάνι της Τσακώνας. Εδώ ξεκουραστήκαμε και οι οδηγοί μας δείπνησαν. Ενώ θαυμάζαμε από το χάνι την θαυμάσια θέα μπροστά μας, μερικές γυναίκες πέρασαν φορτωμένες με βαριά φορτία, τα οποία τις έκαμψαν σχεδόν στο έδαφος, ενώ οι άνδρες που τις συνόδευαν δεν συμμετείχαν καθόλου στην εργασία. Δώσαμε μερικά χρήματα στις φτωχές γυναίκες, και λίγο από το ψωμί και τα σύκα μας. Αυτή η κίνηση τους εξέπληξε πολύ. Φαινόταν ότι μετά βίας κρατούσαν τις αισθήσεις τους. Με τέτοια ασυνήθιστη μεταχείριση προς αυτές, οι άνδρες τους έδειχναν πραγματικά να τις σκέφτονται και να τις φροντίζουν λιγότερο από τα άλογα και τα μουλάρια τους.Παραμείναμε ένα σύντομο χρονικό διάστημα στο χάνι της Τσακώνας. Αυτό το οικοδόμημα, αποτελείται, όπως είναι συνηθισμένο στις επαρχίες, από ένα μακρόστενο και χαμηλό υπόστεγο, με κάποιο χώρο υποδοχής που περιβάλλεται με μικρότερα χαμόσπιτα, και φτωχικούς ξενώνες, περίπου 8 πόδια ψηλούς. Μερικά βαρέλια με ρύζι, λάδι, ρετσίνα, σταφίδες, και δέρματα λύκων που είχαν τοποθετηθεί στη στέγη, συμπλήρωναν τον εφοδιασμό αυτού του διάσημου τόπου.Υπήρχε επίσης και ένας μεγάλος κήπος στο χάνι, περιφραγμένος από φραγκοσυκιές, κάτω από τις οποίες καθόταν ένας φοβερός Αράπης, ο οποίος μας πλησίασε και μας είπε ότι ήλθε από τον Μυστρά. Στο χέρι του κρατούσε ένα οργάνου θορύβου, γιατί μουσικής δεν θα μπορούσε κανείς να το πει, με το οποίο συνόδευε τις φωνές του και τις χειρονομίες του, που υποτίθεται ότι ήταν τραγούδι. Την κιθάρα του την κατασκεύασε από το φλοιό μιας κολοκύθας, ένα μέρος της οποίας έκοψε και κάλυψε με ένα κομμάτι περγαμηνής όπως ένα τύμπανο. Μέσω της κολοκύθας ένα μακρύ ραβδί χρησίμευε για να τεντώσει τις χορδές.Αυτό το φτωχικό χάνι είναι τρεισήμισι ώρες από τις πύλες της αρχαίας Μεσσήνης. Η πεδιάδα ανάμεσα στο χάνι και στην Ιθώμη είναι ελώδης, με το χωριό Μελιγαλά στο κέντρο. Μισή από την πεδιάδα ήταν καλλιεργημένη και μισή ακαλλιέργητη Αυτή η περιοχή είναι κατάφυτη από φραγκοσυκιές και καλυμμένη με άγρια λεβάντα, που όταν ποδοπατήθηκε από τα άλογα μας, ανέδυε μια ευχάριστη αρωματική μυρωδιά. Εδώ, εξαιτίας των ελών το κλίμα είναι ανθυγιεινό. Στα γαλλικά στρατεύματα που στρατοπέδευαν στην περιοχή, παρουσιάστηκε ελώδεις πυρετός, που επιδεινώθηκε από την μακρά έκθεσή τους στον καυτό ήλιο κατά τη διάρκεια της ημέρας, και την υγρασία τη νύχτα, αλλά και από την απεριόριστη κατανάλωση που έκαναν στο ρακί και το κρασί στα οποία ο τόπος αφθονεί.Εκεί, μας πλησίασαν κάποιοι χωρικοί να μας πουλήσουν παλαιά, βυζαντινά κυρίως, νομίσματα.Σε μία ώρα και σαράντα λεπτά πορείας από το χάνι φτάσαμε στη Σκάλα. Βρήκαμε το χωριό πιο πυκνοκατοικημένο από οποιοδήποτε που είχαμε δει πρόσφατα, και πήγαμε να κατοικήσουμε σε ένα πύργο, του Έλληνα δημογέροντα. Εάν ήταν πιωμένος ή τρελός, ή μόνο κακόβουλος, δεν μπορούσαμε να το γνωρίζουμε ακριβώς, αλλά ο άρχοντας αφού έκλεισε και κλείδωσε την πόρτα του με αμπάρα, έπειτα, έβγαλε το κεφάλι του από το ψηλότερο παράθυρο, και μας πέταξε από εκεί, κάτω, όλες τις αποσκευές μας. Ο κ. Δημήτριος, όπως ήταν το όνομα του, συνέχισε να μας βρίζει και να μας περιγράφει πώς θα μεταχειριζόταν όχι μόνο εμάς, αλλά και τις μητέρες μας και τις αδελφές μας και την θρησκεία μας. Μερικοί από τους γείτονες μας βεβαίωσαν ότι ο άρχοντας τους ήταν και πιωμένος και τρελός, και θα μας φρόντιζαν αφότου είχε κοιμηθεί. Δεδομένου ότι καταλύσαμε σε ένα ανεκτό διαμέρισμα, δεν σκεφτήκαμε κάτι άλλο από το να προμηθευτούμε τάπητες, μαξιλάρια, φωτιά, πουλερικά, αβγά και δεδομένου ότι οι Έλληνες δεν τρώνε οποιαδήποτε λαχανικά, την κατανάλωση των οποίων θεωρούν τουρκική ιδιαιτερότητα, στείλαμε μερικούς ανθρώπους να πάνε στους λόφους και να μαζέψουν άγρια λάχανα, τα οποία για εμάς δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα…"

¬* Η Άγνωστη ιστορία του τόπου μας (ΝΕΟ)

Παρασκευή, 21 Αύγουστος 2009

Τηλεγράφημα των κατοίκων Μερόπης στον Ελευθέριο Βενιζέλο

Στις 25 Σεπτεμβρίου του 1914, κάτοικοι της Μερόπης, της Βελανιδιάς και των Καλυβίων, στέλνουν τηλεγράφημα στον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, με το οποίο του ζητούν την απαλλαγή τους από τους δημόσιους φόρους, εξαιτίας της ολικής καταστροφής στην παραγωγή των σύκων. Ανάμεσα στις δυσανάγνωστες υπογραφές τους, διακρίνονται να έχουν υπογράψει, οι: Γ. Νασιόπουλος, Π. Αναγνωστόπουλος, Κ. Νικολόπουλος, Γ. Κομίνης, Γ. Γυφτάκης, Ηλίας Γυφτάκης, Δημ. Αρ. Πετρόπουλος, Δημ. Ηλ. Γυφτάκης, Αθ. Παναγόπουλος, Γ. Τράγος, Αθ. Γυφτάκης, Γ. Κωστόπουλος, Κ. Ηλ. Καρμίρης, Κ. Νικολόπουλος, Ι. Γ. Κοντογιαννόπουλος, Κ. Λ. Αντωνόπουλος, Φερέτος, Ιωάννης Μπίνιος, Ι. Ρερές, Κατσιμπάρος, Πετρόπουλος, Δημ. Παπουτσής, Νικολ. Νιάρχος, κ. α.-
Πέμπτη, 20 Αύγουστος 2009

Ιστορικές Θεομηνίες

Ισπανική γρίπη: Το έτος 1917- 1918 και ενώ ακόμη διαρκούσε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος παρουσιάστηκε σε μορφή επιδημίας η αρρώστια της ισπανικής γρίπης. Σαν πυρκαγιά που απλώνεται από τον ισχυρό άνεμο, απλώθηκε και αυτή από στρατόπεδο σε στρατόπεδο και από χώρα σε χώρα και έφτασε και στην πατρίδα μας. Τα ανύπαρκτα τότε μέσα προφύλαξης και καταστολής, οι κακές συνθήκες διαβίωσης, οι εξαρτημένοι από τις κακουχίες και τις συνθήκες του πολέμου οργανισμοί, επέτρεψαν στην αρρώστια να εξελιχθεί σε επικίνδυνη πυρκαγιά που θέρισε χιλιάδες ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους, άντρες και γυναίκες, χωριάτες και αστούς. Αρκετοί Μεροπαίοι έπεσαν θύματα της κακής εκείνης αρρώστιας, πολλά σπίτια κρέμασαν τα μαύρα καλύμματα στις εξώπορτες και όσοι έζησαν εκείνη τη θεομηνία διηγούνταν ως το τέλος της ζωής τους το φόβο και τον τρόμο που δοκίμασαν τότε.Ακριδοπόλεμος.-
Ακρίδες!
Κάτι που δεν το περίμενε κανείς, κάτι που δεν το λογάριαζε άνθρωπος, ήταν η επιδρομή της ακρίδας κατά το 1928 και 1929. Απότομα και ανεξήγητα την άνοιξη του 1928 άρχισαν να έρχονται από τα βουνά της Μεγαλόπολης και του Ταΰγετου σμήνη ατέλειωτα ακρίδες. Το φαινόμενο ήταν ανεξήγητο και στην αρχή όλοι νόμισαν ότι θα είναι κάτι περιορισμένο και περαστικό. –Μα το κακό όσο πήγαινε και αυξανόταν. Σύννεφα ολόκληρα από ακρίδες άρχισαν να σκεπάζουν το Μεσσηνιακό ουρανό και να χιμούν πάνω στα κλαδιά τα φουντωμένα και να τα μαδούν και να τα ξεραίνουν.-

Ιδιαίτερη προτίμηση έδειχναν στις Συκιές, που ήταν τότε ένα από τα κύρια προϊόντα του κάμπου και είχαν βγάλει τα καινούργια και τρυφερά φύλλα τους. Σαν κεραυνός καθάριζαν και γύμνωναν κυριολεκτικά ολόκληρα περιβόλια, με συνέπεια να μαραθούν και να ξεραθούν τα φύλλα και τα κλαδιά και να εκμηδενισθεί η παραγωγή τους και όχι μόνο για 1 χρονιά.Οι άνθρωποι αιφνιδιάστηκαν και πανικοβλήθηκαν και δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν. Στην αρχή άρχισαν να αντιδρούν αυτοσχέδια και πρωτόγονα.Έπαιρναν καλάμια και κλαδιά και κυνηγούσαν της ακρίδες από τα περιβόλια τους. Χτυπούσαν ντενεκέδες, φώναζαν, σαλαγούσανε τις ακρίδες για να φοβηθούν και να φύγουν. Μα τίποτε, εκατομμύρια από δαύτες επάνω στα κλαδιά, κάτω στις άκρες και τα χαντάκια, μιλιούνια αμέτρητα σκορπούσαν την καταστροφή.Όλων των χωριών οι κάτοικοι (και οι Μεροπαίοι) ξεσηκώθηκαν, έφτιαξαν ομαδικά συνεργεία, χτυπούσαν τις καμπάνες και έβγαιναν όλοι μαζί, μικροί και μεγάλοι, και έκαναν παγάνες για να τις διώξουν, ουρλιάζοντας, για άλλα μέρη και άλλα χωριά. Προτίμησαν αυτή την ομαδική και φτηνή αντιμετώπιση, γιατί αλλιώς θα πήγαιναν από το ένα χτήμα στο άλλο.Η ταλαιπωρία του κόσμου, η κούραση και η αγωνία ήταν μεγάλη. Δεμένα τα κεφάλια με τις μαντήλες και τις ψάθες για να προστατεύονται από τον ήλιο, όλη μέρα ξελαρυγγιάζονταν χουγιάζοντας τις ακρίδες, που δεν εννοούσαν να φύγουν. Και δεν ήταν ότι δεν έφευγαν, αλλά και γεννοβολούσαν εκατομμύρια αβγά για να γίνονται άλλες πολλές, για να αφανίσουν των καταπράσινο και όμορφο Μεσσηνιακό κάμπο.Ευτυχώς τότε η γεωργική υπηρεσία Μεσσηνίας εφοδίασε τα ακριδόπληκτα χωριά με αρσενικό δηλητήριο και με ένα χαρμάνι αρσενικού – μελάσας – και πίτουρου, άρχισαν να γεμίζουν τις άκρες των περιβολιών που έβοσκαν οι ακρίδες, να της κυνηγούν, από τα κλαδιά να κατεβαίνουν κάτω, να παγιδεύονται, να ελκύονται από τη μελάσα και ένα ψοφούν.Ο πόλεμος αυτός κράτησε περίπου δύο χρόνια, γιατί και το δεύτερο χρόνο έρχονταν νέα κύματα ακρίδας από τα μέρη που δεν είχε γίνει συστηματική καταδίωξη τους, αλλά και γιατί από τα αβγά των πρώτων γίνονταν νέες ακρίδες. Στο συστηματικό και οργανωμένο αυτό πόλεμο κατά της ακρίδας με δηλητήριο, έπεσαν θύματα και πολλά ζώα των κατοίκων. Οι καταστροφές γενικά ήταν μεγάλες, αλλά τελικά κατά το τέλος του 1929 αφανίστηκαν οριστικά.Παγετός.
Παγετός !!

Όπως σε πολλά μέρη της Μεσσηνίας, έτσι και στην Μερόπη, τον χειμώνα «ρίχνει πάγο», δηλαδή σημειώνονται παγετοί που καίνε και καταστρέφουν τα κλαδιά, τα φύλλα και τα άνθη των δέντρων.Είναι γνωστό ότι πολλές φορές και τα πολύ παλιά χρόνια, η Μεσσηνία χτυπιόταν από παγετώνες, αλλά η πρώτη μεγάλη καταστροφή σημειώθηκε κατά το 1930 - 1931. Η πτώση της θερμοκρασίας ήταν μεγάλη, τα μπουμπούκια είχαν πεταχτεί αρκετά στις σταφιδαμπέλους και η καταστροφή ήταν ολοκληρωτικήΦαίνεται ότι οι Μεροπαίοι όπως και οι υπόλοιποι Μεσσήνιοι αιφνιδιάστηκαν Οι επιπτώσεις οι οικονομικές ήταν τεράστιες. Κατακόρυφη πτώση του οικογενειακού εισοδήματος, χρέη στους συνεταιρισμούς και στην αγροτική τράπεζα κ.λπ. Συνέπεσε τότε να συγκλονίζει τα πάντα και η παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929-31 που είχε τις επιπτώσεις της σε όλους τους τομείς της οικονομίας.Θα περιγράψουμε τώρα το φόβο και τον τρόμο, που προκάλεσαν οι αλλεπάλληλοι παγετώνες και το συναγερμό προφύλαξης και σωτηρίας που οργανώθηκε για την αντιμετώπιση των συνεπειών του.Μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό και τη συμφορά του 1930- 1931 οι σταφιδοπαραγωγοί της Μεσσηνίας, με σύσταση της αρμόδιας γεωργικής υπηρεσίας του νομού, άρχισαν να παρακολουθούν κάθε άνοιξη τον καιρό, την θερμοκρασία. Και όταν έβλεπαν ότι η θερμοκρασία κατεβαίνει και ότι την νύχτα θα πέσει πάγος, άρχισαν να χτυπούν τις καμπάνες, να ξεσηκώνεται το χωριό και να τρέχει στους κάμπους.Το σχέδιο ήταν να αναφτούν φωτιές, πολλές φωτιές στον κάμπο, κυρίως με καπνίζοντα κυπαρισσόκλαδα, ώστε και η λαμπάδα και ο καπνός από τις χιλιάδες φωτιές που θα ανέβαιναν στον ουρανό, να προλάβει το κακό. Καταλαβαίνουμε ότι το σχέδιο ήταν υποχρεωτικό για όλους, γιατί ήταν σχέδιο κοινής σωτηρίας. Όταν άρχισαν λοιπόν να χτυπούν οι καμπάνες, έτρεχαν οι χωρικοί έξαλλοι με τα ζώα φορτωμένα ξύλα.. Και αφού πλατσούραγαν ως τα γόνατα μέσα στα νερά και στις λάσπες των δρομίσκων που οδηγούσαν στις σταφίδες, έφθανε ο καθένας στο κτήμα του και άναβε γύρω γύρω τις φωτιές.Ήταν ένα θέαμα βιβλικό και συγκλονιστικό, που έβλεπε κανείς τον άνθρωπό να παλεύει για την επιβίωση του με το θεό ή με τη φύση και τον ουρανό, ώσπου ήρθε ο καιρός να εκλείψει δια της εκριζώσεως η σταφίδα και να μη γνωρίσουν οι σημερινοί Μεροπαίοι, των πατέρων και των παππούδων τους τα βάσανα.-

** ΜΠΟΡΕΙΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΝΑ ΔΕΙΤΕ !!! :

stamos-dynami http://snsarfara-stamos-dynami.blogspot.com/
Arfara-Messinias http://arfara-messinia-stamos.blogspot.com/
STAMOS -ARFARA -GREECE http://snsarfara.blogspot.com/
Arfara-Messinias 2 http://snsstamoskal.blogspot.com/
Arfara-Messinias 1 - FOTOS http://arfara-messinias-stamos.blogspot.com/
vlasios http://vlasisarfarablogspotcom.blogspot.com/ ,

,

** ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣ ...ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ !!! Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΞΗ , Η ΑΝΟΙΞΗ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ !!!

Απο τότε ...στο σήμερα ...!!! Η ζωή μας συνεχίζεται ...με Αγώνες κι ΄ αγωνίες !! Από την ιστοσελίδα ΜΕΡΟΠΗ - Ν. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ 2009 , stamos , Arfara 2009 .-

** Τετάρτη, 19 Αύγουστος 2009

Η καλλιέργεια σταφίδας (1850 -1950)

Με την σταφίδα οι πρόγονοί μας πάλεψαν και έζησαν και γλυκές, μα και πικρές στιγμές στη ζωή τους. Ήταν κυριολεκτικά δεμένη η ζωή τους μ' αυτή την καλλιέργεια, μ' αυτό το μικρό φυτό. Κι όχι μόνο γιατί ήταν σπουδαίο και σημαντικό σε οικονομική σημασία, αλλά και γιατί ήθελε πολλή δουλειά, πολύ πάλεμα, ώστε όλο σχεδόν τον χρόνο ο σταφιδοπαραγωγός να βρίσκεται μέσα στη σταφίδα (στο χτήμα).Η σταφιδοπαραγωγή είναι παλιά Πελοποννησιακή καλλιέργεια, που άλλοτε αυξανόταν και άλλοτε ελαττωνόταν από τα Βυζαντινά χρόνια. Συστηματικά όμως καλλιεργήθηκε στην περιφέρειά μας μετά την απελευθέρωση της χώρας από τον τουρκικό ζυγό και κυρίως από το 1850. Δεν έγιναν και πάλι όλα μονομιάς τα σταφιδάμπελα. Πρέπει να τοποθετήσουμε την ανάπτυξη της σταφιδοκαλιέργειας στον τόπο μας από το 1850 - 1880 περίπου. Τότε ψηφίστηκαν και διάφοροι νόμοι και ιδρύθηκαν διάφορα ιδρύματα που είχαν σχέση με την καλλιέργεια και το εμπόριο της σταφίδας.-

Κατά το 1900 περίπου ολοκληρώνεται η σταφιδοφύτεψη του κάμπου μας, το εισόδημα των οικογενειών ανεβαίνει και συντελεί στην γενικότερη ανάπτυξη του τόπου.Η Δουλειά της σταφίδας, εκτός από κάτι ψιλοδουλειές που γίνονταν νωρίτερα (ξελάκκωμα, πρωτοφουρκάδιασμα, γράνες κλπ), άρχιζε από τον Γενάρη περίπου με το κλάδεμα. Μετά το κλάδεμα ακολουθούσε το μάζεμα και η μεταφορά των κληματοβεργών σε δεμάτια, που χρειάζονταν για τη φωτιά ( μαγείρεμα, πλύσιμο, φούρνισμα κλπ). Μετά απ' αυτό γινόταν το κανονικό φουρκάδιασμα και το δέσιμο των κουτσουριών, οι καταβολάδες, ξελακώματα κλπ. Κατά τις αρχές του Μάρτη, που φαίνονταν τα πρώτα μπουμπούκια, άρχιζε το σκάψιμο - το κουτρούλιασμα. Το σκάψιμο ήταν βαριά, σπουδαία και δαπανηρή εργασία. Δεν την έκανε ο κάθε χτηματίας, παρά μόνο οι φτωχοί κι εκείνοι που είχαν μόνο λίγα στρέμματα σταφίδα. Οι άλλοι έπαιρναν εργάτες, ντόπιους και ξένους.Μετά το σκάψιμο, ακολουθούσε το σκάλισμα και ταυτόχρονα στη διάρκεια της άνοιξης γίνονταν τα ραντίσματα, τα θειαφίσματα και το χαράκωμα, με την κοιλιά κάτω από κάθε κλήμα.Το μεγάλο όμως πανηγύρι της σταφίδας γινόταν το καλοκαίρι. Κατά τα τέλη Ιουλίου, ήταν σχεδόν έτοιμος ο καρπός για τον τρύγο.-

Οι σταφιδοπαραγωγοί ετοίμαζαν - έξυναν - πρώτα τα αλώνια τους για να στρωθεί σταφύλι - σταφύλι, η σταφίδα. Περνούσαν με σβουνιά το αλώνι και έμπηγαν και τα παλούκια για τα πανιά για το ενδεχόμενο της βροχής, που δεν ήταν και σπάνιο.Κι όταν ερχόταν η ευλογημένη ώρα του τρυγητού, κατά το θέρος - τρύγος - πόλεμος, όλοι, μικροί και μεγάλοι, πρωί - πρωί στο πόδι ξεχύνονταν στον κάμπο. Η δουλειά δεν ήταν πολύ βαριά, αλλά το λιοπύρι το Αυγουστιάτικο την έκανε δύσκολη. Μαντιλοδεμένες και με μεγάλες ψάθες στα κεφάλια τους οι γυναίκες, γέμιζαν με σταφύλια τις κόφες, τις φορτώνονταν στους ώμους και τις έφερναν στα αλώνια. Οι δυσκολίες και η κούραση διασκεδάζονταν με τραγούδια, με διάφορα αστεία, με πειράγματα και χαχανίσματα και προ παντός με καλό φαγητό και κρασί. Τα σταφύλια απλώνονταν να ξεραθούν για οχτώ μέρες. Μετά το οκταήμερο γινόταν το τρίψιμο της σταφίδας. Εκείνες τις μέρες, λόγω των πολλών εργασιών αλλά και για την φύλαξη του καρπού, η οικογένεια εγκαθίστατο στο χτήμα: στρωσίδια, τσουκάλια, πυροστιές, μπουγέλα, σκύλοι και γίδες μετακόμιζαν πλάι στο αλώνι, στην καλύβα, που για κάμποσες μέρες γινόταν το κανονικό σπίτι της οικογένειας.Οι δρόμοι την νύχτα ήταν γεμάτη με ανθρώπους που πήγαιναν κι έρχονταν, άλλοι πεζοί, άλλοι επάνω στα γαϊδούρια και τ' άλογα, άλλοι τραγουδώντας κι άλλοι βουβοί και σκεφτικοί. Μέσα στης νύχτας το πηχτό σκοτάδι, στις λυγαριές, στις καλαμιές, στα σφεντάμια και στους άλλους θάμνους του Μεσσηνιακού κάμπου, περπατούσαν όλοι άφοβα ως και τα παιδιά. Οι μεγάλοι πολλές φορές "κοντράρονταν" με τους απέναντί τους με μια "καλησπέρα" ή ένα "εεεπ", χωρίς καλά - καλά να αναγνωρίζουν ποιος ήταν ο συναπαντητής τους. Τόσο πολύ είχαν ημερέψει τότε τα χτήματα και τα στρατώνια.Πολλοί Μεροπαίοι τα χρόνια εκείνα, πήγαιναν πρώτα στο καφενείο, έπαιζαν το "σκαμπίλι" ή την "πρέφα" τους και μετά ξεκινούσαν να πάνε να κοιμηθούν στο αλώνι, στη σταφίδα τους.Μεγάλη και αξέχαστη χαρά για τα παιδιά ήταν ο βραδινός ύπνος στο αλώνι, γιατί κυλιόντουσαν και παίζανε αχόρταγα πάνω στα στρωσίδια: σαίσματα, λιναρόπανα, κουβέρτες και παπλώματα και, απαραίτητα, τις αχυρογεμισμένες μακρουλές προσκεφαλάδες. Όταν έρχονταν η ώρα του ύπνου, ξαπλωμένα όπως ήταν, βάλλονταν να μετρήσουν τα αστέρια του ουρανού, ώσπου κουράζονταν κι άφηναν το βλέμμα τους άπραγο να περιεργάζεται τα γεμάτα μυστήριο νεφελώματα του "Ιορδάνη ποταμού" κι έτσι τα έπαιρνε ο ύπνος. Λίγες μέρες μετά το τρίψιμο, φορτωνόταν ο καρπός στα γαϊδούρια και στα άλογα, και κουβαλιόταν στην αποθήκη του σπιτιού. Ήταν μεγάλη η ικανοποίηση και η χαρά όταν η σοδειά ήταν καλή, γιατί απ' αυτή θα πληρώνονταν οι Συνεταιρισμοί, η Τράπεζα, όλες οι οφειλόμενες και μελλοντικές ανάγκες της οικογένειας, οι σπουδές, τα βιβλία, τα ρούχα και τα παπούτσια των παιδιών. Και τέλος, θα ικανοποιούνταν όλες οι χαρές μικρών και μεγάλων, που είχε αναλάβει, πολύ επίκαιρα, να τις "θεραπεύσει" τότε το Μελιγαλαίϊκο πανηγύρι. -

¬* Παρασκευή, 14 Αύγουστος 2009

Η μάχη μεταξύ Ελλήνων και Αράβων στο Κατσαρού

Κατά τα τέλη Μαΐου 1825 οι Άραβες προελαύνοντες σχεδόν ανενόχλητοι στην Άνω Μεσσηνία προκειμένου να συνεχίσουν προς την Αρκαδία, στρατοπέδευσαν γύρω από τον οικισμό Τσαούση όπου και διατηρούσαν εκεί μόνιμο φυλάκιο. Θέλησαν τότε να καταλάβουν το χωριό Κατσαρού για να ανατρέψουν μια μικρή φρουρά Ελλήνων που υπήρχε εκεί και θα ήταν κάπως επικίνδυνη γι αυτούς στα πλευρά τους. Στο Κατσαρού όμως και κυρίως στα υψώματα πάνω από το χωριό είχαν καταφύγει πολλοί φυγάδες από τα χωριά της Οιχαλίας. Τις προθέσεις και τις κινήσεις όμως του εχθρού αντελήφθη ή πληροφορήθηκε ο Γενναίος Κολοκοτρώνης, που βρισκόταν στρατοπεδευμένος στη Τσακώνα για να παρεμποδίσει την προέλαση του Ιμπραήμ προς την Αρκαδία, και διέταξε τον Δημ. Παπατσώνη, που είχε καταλάβει τα υψώματα στα χωριά Βελανιδιά και Καλύβια, να κινηθεί αμέσως προς βοήθεια στου Κατσαρού υπό την αρχηγία των καπεταναίων Καρακίτσου, Λάσκαρη, και Σιάγκρη που μάχονταν ήδη κατά των επιδρομέων Αράβων. Ο Γενναίος Κολοκοτρώνης γράφει σχετικά προς τον πατέρα του και αρχιστράτηγο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη: "Αυτή την ώρα βγήκαν οι Τούρκοι στου Κατσαρού και αμέσως στέλνω προς βοήθεια των Ελλήνων εκεί τον Παπατσωνη με 400 διαλεχτούς (Πελοπ. Πρωτοχρονιά 1960 σελ. 176).-

Ο Παπατσώνης βοηθούμενος από τους αγωνιστές του τόπου μας και μετά από σκληρή μάχη που έγινε μεταξύ Σιαμου και Αλλαγής, κατόρθωσε να απωθήσει τους Άραβες πριν μπουν στου Κατσαρού. Να τι αναφέρει ακριβώς στην έκθεση του προς το Εκτελεστικό Σώμα ο Θ. Κολοκοτρώνης στις 28 Μαΐου 1825: "... Χθες είχαν κάνει κίνημα οι εχθροί κατά των εδικών μας εις Κατσαρού. Ο υιός μου Γενναίος έδωσε βοήθεια και ούτως αποκρουσθέντες οπισθοδρόμησαν, χωρίς να ακολουθήσει τι το αξιοσημείωτον..." (ΓΑΚ. Ιστ. Αρχ. Βλάχ. Εκτελ. 28 Μαϊου 1825).
Αναρτήθηκε από ΚΡΕΣΦΟΝΤΗΣ στις 1:41 μμ 0 σχόλια
Ετικέτες Η Άγνωστη ιστορία του τόπου μας (ΝΕΟ)

Δευτέρα, 30 Μάρτιος 2009

Η ιστορία της συγκοινωνίας στη Μερόπη

Πριν εμφανιστεί και πριν κυκλοφορήσει το αυτοκίνητο, το κύριο και βασικό συγκοινωνιακό μέσο ήταν ο σιδηρόδρομος, για τα μέρη βέβαια που περνούσε τραίνο.Το τραίνο και ιδιαίτερα ο σιδηροδρομικός σταθμός, ήταν ένα παράθυρο στον κόσμο για εκείνη την εποχή. Έσπαζε την μονοτονία της ζωής του χωριού, αλλά και την ώρα που περνούσαν τα τραίνα στο σταθμό έβγαιναν ως εκεί οι χωρικοί, ιδίως οι νέοι και οι νέες για να κάνουν τη βόλτα τους και να δουν φίλους και γνωστούς που πήγαιναν κι ερχόντουσαν από τα ξένα μέρη.Δυστυχώς η Μερόπη δεν είχε αυτό το προνόμιο και, εκτός από τη γραφικότητα υστερείτο και της τεράστιας σημασίας εμπορική και συγκοινωνιακή διευκόλυνση. Γιαυτό εξυπηρετείτο συγκοινωνιακά από το Ζευγολατιό και περισσότερο από το Μελιγαλά που ήταν και είναι και πιο κοντά. Στο Μελιγαλα λοιπόν κατέβαιναν οι Μεροπαίοι με το γαϊδούρι ή το άλογο ή και πεζοί εάν δεν είχαν αποσκευές για να ταξιδέψουν. Και στο Μελιγαλά αποβιβάζονταν όσοι ερχόντουσαν από τα ξένα μέρη: εμπορευόμενοι, φοιτητές, στρατιώτες κλπ. και εκεί το βράδυ τους καρτερούσαν οι οικείοι τους με τα γαϊδουράκια ή τα άλογα για να τους παραλάβουν. Στο δρόμο για το Μελιγαλά ή στο σταθμό στο Μελιγαλα εκείνα τα χρόνια οι Μεροπαίοι έζησαν πολλές συγκινήσεις και δοκίμασαν μεγάλες αγωνίες ξεπροβοδίζοντας ή αναμένοντας αγαπημένα τους πρόσωπά, ιδίως στρατιώτες στα χρόνια των πολέμων.Πρέπει όμως να αναφέρουμε ότι προ του 1890 δεν υπήρχε ούτε τραίνο. Και ακόμα πιο παλιά δεν υπήρχαν ούτε καρόδρομοι. Όλες οι συγκοινωνίες και οι μεταφορές γινόντουσαν με τα ζώα.Από το 1905 όμως η διακίνηση προς το Μελιγαλά γινόταν με άμαξες επαγγελματικές.Είχαμε λοιπόν τους αμαξάδες και τα αμάξια μας, τα λεωφορεία της εποχής, που εκτός από τη Μερόπη εξυπηρετούσαν και τα χωριά Οιχαλία Λουτρό και Φίλια.Δύο ήταν οι αμαξάδες της εποχής 1910 - 1925 περίπου. Ο Γιώργης ο Σούφης από τη Μερόπη και ο Θύμιος ο Πάπαλος από την Οιχαλία. Λένε ότι υπήρχε και τρίτος αμαξάς που τον λέγανε Περικλή. Οι Μεροπαίοι μάλιστα είχαν κι ένα δίστιχο γι' αυτούς. " Πάπαλος και Σούφης και Περικλής μαγκούφης".

Και οι δύο αμαξάδες άρχιζαν τη διαδρομή τους από την Οιχαλία και περνώντας από τη Μερόπη γέμιζαν επιβάτες για το τραίνο. Αν υπήρχαν πολλοί επιβάτες έκαναν και δύο διαδρομές. Στο σταθμό Μελιγαλά περίμεναν το τραίνο για να παραλάβουν όσους ερχόντουσαν από τη Καλαμάτα ή από αλλού και να τους μεταφέρουν στα χωριά τους. Αυτό γινόταν πολλές φορές την ημέρα όσα και τα τραίνα που περνούσαν. Μερικές φορές οι άμαξες αυτές κι εφόσον υπήρχαν επιβάτες έκαναν δρομολόγια και στη Καλαμάτα.Οι άμαξες εκείνες ήταν κατάμαυρες, ωραίες, μεγάλες και κλειστές. Σύρονταν από δύο άλογα και ήταν σχετικά μεγαλοπρεπή οχήματα. Ξεκινούσαν νύχτα από το χωριό και γι' αυτό οι ταξιδιώτες έπρεπε να σηκωθούν πρωί πρωί και να πάνε στο καφενείο να περιμένουν την άμαξα. Χρειαζόταν ολόκληρη διαδικασία για ένα τέτοιο ταξίδι: πρωινό ξύπνημα όλης της οικογένειας (άγρια μεσάνυχτα) έπρεπε να αναφτεί η λάμπα πετρελαίου η το λυχνάρι για να ετοιμαστεί ο νοικοκύρης να βάλει τα καλά του να περάσει το κολάρο του που ήταν πρόσθετο πάνω στο πουκάμισο να δέσει τη γραβάτα (και δεν ήταν εύκολο να τη δέσει γιατί την έδενε τέσσερες φορές το χρόνο μόνο) και τέλος να βάλει και τη ρεπούμπλικα.Μετά την ετοιμασία του σπιτιού οι υποψήφιοι επιβάτες μαζεύονταν στο καφενείο (δεν ήταν όμως μόνο αυτοί και κάνει εντύπωση τι γύρευαν εκεί νύχτα νύχτα οι άλλοι) παράγγελλαν ένα καυτό τσάι με κονιάκ ή καφέ και χουχούλιαζαν τα χέρια τους γύρω από ένα ψωρομάγκανο με μισαναμένα κάρβουνα που τσίριζε πάνω τους μια στημένη λεμονόκουπα. Και όταν έβρεχε ή φυσούσε αέρας ήταν να λυπάται κανείς τους ταξιδιώτες. Τέλος ερχόταν η άμαξα και ξεκινούσαν για το ταξίδι τους έχοντας πολλές φορές διπλωμένα τα πόδια τους με κουβέρτα για να προστατεύονται από τη βροχή ή τον κρύο αέρα.Ο Γιώργης ο Σούφης ήταν καλοσυνάτος άνθρωπος και ευχάριστος. Σωστός αμαξάς της εποχής, με το μουστάκι του, τα ψηλοτάκουνα παπούτσια του, το ρεπούμπλικο "κουμπέ" και τη μακριά βίτσα (μαστίγιο) στο χέρι, έστεκε καμαρωτός - καμαρωτός επάνω στην άμαξα του. Είχε δύο ωραία και πανύψηλα άλογα πάντοτε, που με το ρυθμικό και σταθερό καλπασμό τους έδιναν περισσότερη μεγαλοπρέπεια στο πέρασμα της αμαξάς του. Έμενε στο Σπανοχώρι.Αυτές οι άμαξες - του Σούφη και του Πάπαλου - δυναστεύονταν κυριολεκτικά από τα "παλιόπαιδα" της εποχής. Μανία τους ήταν να κρεμαστούν πίσω από την καρότσα για να ταξιδέψουν 200 – 300 - 500 μέτρα. Για το λόγο αυτό όταν ερχόντουσαν οι άμαξες από το Μελιγαλα (ήξεραν την ώρα βλέπετε) έβγαιναν προς την εκκλησία στο Σπανοχώρι και κρυβόντουσαν. Όταν περνούσε η άμαξα πεταγόντουσαν σαν τις νυφίτσες από τα χαντάκια και σκαρφάλωναν πίσω από τη καρότσα. Ο Σούφης καταλάβαινε ότι σκαρφάλωναν τα παιδιά και με τη βίτσα του, που είχε σκόπιμα μεγάλο το λουρί, τα περιποιείτο! Πολλές φορές χτυπούσε και τα άλογα να τρέξουν πιο πολύ και δε μπορούσαν ακίνδυνα τα παιδιά να πηδήξουν κάτω για να γλιτώσουν τις βιτσιές. Όμως επειδή ήταν καλός άνθρωπος τις περισσότερες φορές τα άφηνε και τα παιδιά χόρταιναν καβαλαρία ως το χωριό τζάμπα χωρίς βιτσιές. Πρώτη φορά εμφανίστηκαν αυτοκίνητα στη Μερόπη το 1923. Ήταν δύο σαν τα σημερινά χαμηλά φορτηγά: ο "Αετός" και ο "Ιέραξ". Το καλοκαίρι ήταν ανοιχτα και το χειμώνα κλειστά με ένα είδος μουσαμά. Οι επιβάτες ανέβαιναν από μια μικρή σκάλα που κρεμόταν από το πίσω μέρος της καρότσας. Μέσα στη καρότσα υπήρχαν δύο πάγκοι αντικριστά για να κάθονται οι επιβάτες. Το καλοκαίρι που τα αυτοκίνητα ήταν ξεσκέπαστα οι επιβάτες κατέβαιναν κυριολεκτικά αλευρωμένοι από τη σκόνη που σήκωνε το αυτοκίνητο γιατί δεν υπήρχε κανένας δρόμος με άσφαλτο.Τα δύο αυτά αυτοκίνητα τα είχαν ξένοι, οι Αφοί Βασιλόπουλοι από την Καλαμάτα. Η εμφάνιση τους στο χωριό μας έκανε τότε συγκλονιστική εντύπωση και ιδιαίτερα στα παιδιά: θόρυβος, σκόνη, βενζίνες, κορναρίσματα, ταχύτητες κλπ. και σκαρφαλώματα στη σκάλα της καρότσας πολλές φορές με κίνδυνο. Μια νέα εποχή άρχισε με την εμφάνιση του αυτοκίνητου. Λίγα χρόνια αργότερα έφερε το πρώτο λεωφορείο στο χωριό μας ο Δήμος Χριστόπουλος από το Λουτρό.
Αναρτήθηκε από ΚΡΕΣΦΟΝΤΗΣ στις 2:17 πμ 0 σχόλια
Ετικέτες Η Άγνωστη ιστορία του τόπου μας (ΝΕΟ)

Σάββατο, 28 Μάρτιος 2009
Τα παιδιά και τα παιχνίδια τους στην παλιά Μερόπη

Στην παλιά Μερόπη, με πολλά παιδιά σε κάθε οικογένεια και σε κάθε γειτονιά, με ενισχυμένο το αίσθημα της ασφάλειας και κάποιας υπεροχής, γιατί το χωριό τους ήταν το κέντρο πολλών άλλων χωριών, τα παιδιά της Μερόπης ήταν μια σημαντική παρουσία της τότε ζωής. Ζωηρά, παιχνιδιάρικα, τολμηρά, επινοητικά, εμπλουτισμένα με πολλές και ποικίλες παραστάσεις, συμπλήρωναν τη γενική εικόνα της ζωής με τις κάθε μορφής εκδηλώσεις τους. Με τη σχολική τους ζωή, με τη βοήθειά τους στις διάφορες εργασίες, με τις φασαρίες και τις αταξίες τους και, τέλος με τα παιχνίδια τους.
Θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε μερικά από τα παιδικά παιγνίδια της παλιάς εποχής στην Μερόπη και, όσο είναι δυνατόν, να ζωντανέψουμε μερικούς ήρωες της παιδικής και εφηβικής ηλικίας. ΤΙ ΕΠΑΙΖΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ Πολλά και διάφορα ήταν τα παιγνίδια που έπαιζαν τα παιδιά, ανάλογα με την ηλικία τους. Βέβαια παιγνίδια «σπιτίσια ή δωματίου» δεν είχαν ούτε έπαιζαν. Κυρίως, έπαιζαν στο ύπαιθρο και πολλά μαζί στους δρόμους, στις πλατείες, μέσα στα περιβόλια, στις σταφίδες, στις ελιές, στα χέρσα.

1. Τις «αμάδες» ή «σαρμάδες» Είναι το γνωστό παλιό παιγνίδι που έπαιζε και ο Κολοκοτρώνης. Παιζόταν με μεγάλες πλακουτσές πέτρες και μια μικρή στρογγυλή – τον «τσόκα». Ο τσόκας τοποθετείτε μέσα σε ένα μικρό κύκλο και από μακριά χτυπιόταν με τις «αμάδες»- τις σαν πίττα πιεσμένες πέτρες – που τις διάλεγαν τα παιδιά στα ποτάμια. 2. Το «βασιλιάς και ραβδάς» ή «τα κότσια» Με το γνωστό κόκαλο από το πόδι του αρνιού, που το έπαιζαν ή για ξυλιές ή για βόλους ή και για δεκάρες ακόμα. 3. Η «γουρνίτσα» Παιζόταν με πέτρα στρογγυλή που τη χτύπαγαν με ραβδιά, ξύλα καμπουριαστά στο κάτω μέρος, που προσπαθούσαν να τη βάλουν μέσα σε λακούβες, στο χώμα. Το παιγνίδι αυτό έμοιαζε πολύ με το αμερικάνικο παιγνίδι «χόκεϋ». 4. Τις «γκαζιές ή βόλους» Που παιζόταν με διάφορους τρόπου με ρολάρισμα ή κοντράρισμα, με κυκλάκια ή με γουβάκια. 5. Τις δεκάρες ή «παλαιϊκές» Που ήταν μεγάλες δεκάρες του Γεωργίου Α΄. Είχαν λιμαριστεί γύρο – γύρο, ήταν βαρειές και χρησιμοποιούταν και στους βόλους ή επάνω σε βόλους με δεκάρες, εικοσαράκια ή πενηνταράκια, δηλ. παιζόταν για συμφέρον. 6. Το «κλέφτες και χωροφύλακες» που ήταν ένα αδιάκοπο κυνηγητό «κακοποιών» από «χωροφύλακες» γεμάτο τόλμη, φαντασία, καλό τρέξιμο, αλλά και «αστυνομική επινοητικότητα».

7. Το κρυφτούλι Παιζόταν όπως παντού και πάντοτε, με τη διαφορά ότι η άνεση του χώρου, τα στενά σοκάκια, τα δέντρα, οι αχυρώνες και οι φούρνοι ακόμη το έκαναν πιο δύσκολο και συναρπαστικό. 8. Ο «πόλεμος ή πετροπόλεμος» Που γινόταν ανάμεσα σε δύο ομάδες ή με ξύλα ή με πέτρες. Πάρα πολλές φορές σπάζανε κεφάλια και ματώνανε χέρια και πόδια. 9. Τα σκαμνάκια Το παιγνίδι αυτό παιζόταν από κάπως πιο μεγάλα παιδιά (10-15 χρονών), όπως κυρίως το μάθαιναν και το έπαιζαν στο σχολείο. 10. Το τόπι Έπαιζαν και τότε το τόπι, όπως και τώρα. Αλλά, τόπια δεν είχαν καθόλου ή δεν είχαν όλα τα παιδιά. Τα τόπια τα έφτιαχναν οι μανάδες και οι αδερφές και ήταν ή πάνινα ή κουβάρια από κλωστή. Με αυτά τα τόπια έπαιζαν διάφορα παιγνίδια και όταν αυτά ξέφτιζαν ήταν για κλάματα, ή όταν βρέχονταν (όχι σπάνια) γίνονταν και βαριά και επικίνδυνα για εκείνον που θα το δεχόταν στο κεφάλι ή στο πρόσωπο. Σιγά-σιγά βγήκαν και τα λαστιχένια τόπια ή ήρθαν και στο χωριό μας ή μπορούσαν να τα αγοράζουν και τα δικά μας παιδιά για να παίζουν. 11. Το τσιλίκι Ένα μικρό και μεγάλο ξύλο. Χτυπιόταν το μικρό από το μεγάλο και παραβγαίνανε στο μάκρος ή στις επιτυχίες του χτυπήματος.
Τα παιδικά παιχνίδια όμως δεν ήταν μόνο αυτά. Ήταν κι άλλα έκτακτα σχετικά με τις γιορτές και τα έθιμα. Ήταν και οι τρέλες των παιδιών της παλιάς εποχής, εκτός τις γαϊδουροκαβαλλαρίες, αμαξο-αυτοκινητοσκαρφαλώματα, κυνήγι πουλιών με τις σφεντόνες, κυνήγι καβουριών και τόσα άλλα. ‘Όλα ήταν ευχάριστα και συναρπαστικά. Το πλήθος των παιδιών επέτρεπε τη δημιουργία ομάδων συναγωνιστικών κατά γειτονιά, κατά φιλικούς οι συγγενικούς δεσμούς κλπ., που βασικό τους γνώρισμα ήταν ένας ασυγκράτητος δυναμισμός, άσκηση και αποδέσμευση ικανοτήτων και πλήρης συναισθηματική ισορροπία κι ευφορία.

**Δείτε την αντίδραση των αναγνωστών.Συλλέξτε γρήγορα σχόλια από το κοινό σας με τις Αντιδράσεις με ένα κλικ. - Προσθέστε τις Αντιδράσεις στις αναρτήσεις σας .-

** Video Highlights :
Τσουκνίδα-Eating Championship
Θα τρώτε αυτά τα πράγματα;

*** ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ :

ΜΕΡΟΠΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ σήμερα 2009 .
,
** ΤΟ Ανέκδοτό μας ....:

ΤΟ ΚΈΡΑΤΟ : < Σπίτι δίχως κέρατο , δάσος χωρίς έλατο !!! >.-

Ο ξενιτεμένος στην Αμερική γιος, γράφει στη μαμά του:"Μαμά, επιτέλους αποκτήσαμε παιδί.. Αλλά η γυναίκα μου δεν έχει γάλα καιαναγκαστήκαμε να δίνουμε στο μωρό γάλα από μια μαύρη αγελάδα, με αποτέλεσμακάθε μέρα που περνάει το παιδί μας όλο και μαυρίζει".Και η μητέρα του απαντάει:"Γιόκα μου, κι εγώ δεν είχα γάλα όταν γεννήθηκες εσύ, κι αναγκαστήκαμε νασου δίνουμε γάλα από την κατσίκα. Αλλά όπως καταλαβαίνω τα κέρατα τώρα ταβγάζεις..."

< Λίγο κέρατο αν φάς , πιό πολύ θα Αγαπάς .!!! > stamos 2009 .-

Το φαράγγι του Βίκου ,

http://www.youtube.com/watch?v=KlNKsLi3UlQ ,

Το γεφύρι της Άρτας ,