Επιλογές Θεμάτων , Αυτοάμυνα Δευτέρα 06 Οκτωβρίου 2014

Επιλογές  Θεμάτων  , Αυτοάμυνα   Δευτέρα 06  Οκτωβρίου  2014   :

 

***  Καταστάσεις/είδη "Εμπλοκής" - Αυτοάμυνα - Τύποι Προετοιμασίας/Αντιμετώπισης, του Άρη Δελημήτρου

του Άρη Δελημήτρου - Καθηγητή Φυσικής Αγωγής
5ο DAN TAEKWONDO (W.T.F.) - 3o DAN HAPKIDO-HANKIDO (I.H.F.)
(το παρακάτω αποτελεί αντιπροσωπευτικό τμήμα εξαίρετης εργασίας του ανωτέρω συγγραφέα)
 ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ
Ο τομέας αυτοάμυνα έχει τόσο μεγάλο εύρος και κατηγορίες περιπτώσεων, όσες και οι σταγόνες νερού στους ωκεανούς. Οι πιθανές και απίθανες περιπτώσεις και καταστάσεις αυτοάμυνας που μπορεί να προκύψουν στην καθημερινότητά μας, είναι πραγματικά άπειρες.
Εδώ θα ήθελα να πω ότι για να είμαστε πιο σωστοί στην προσέγγισή μας αυτή, θα πρέπει να εντάξουμε όλα τα πιθανά και απίθανα σενάρια αυτοάμυνας στην Ελληνική πραγματικότητα και καθημερινότητα, με όλες τις ιδιαιτερότητες που αυτό συνεπάγεται, καθώς κατά την γνώμη μου, αυτός είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας έκφρασης της πρακτικής αυτοάμυνας.
Αν τώρα αναλύσουμε ετυμολογικά την λέξη αυτοάμυνα, αυτή αποτελείται από δύο λέξεις: εαυτός και άμυνα και σημαίνει την προστασία του εαυτού μας, δηλαδή της σωματικής μας ακεραιότητας και της ίδιας μας της ζωής.
Με μία ευρύτερη έννοια η αυτοάμυνα καλύπτει και τις περιπτώσεις προστασίας των περιουσιακών μας στοιχείων, της ηθικής μας υπόστασης και της αξιοπρέπειάς μας, της σωματικής ακεραιότητας και της ζωής των αγαπημένων μας προσώπων ή και συνανθρώπων μας που χρειάζονται την βοήθειά μας και προκειμένου για επαγγελματίες η προστασία με τον πλέον αποτελεσματικό αλλά και διακριτικό τρόπο των προσώπων, ή των θεσμών, ή των εγκαταστάσεων που τους έχει ανατεθεί να φυλάνε.
Σε αυτό το σημείο να διευκρινίσω ότι σχετικά με όσα θα αναφερθούν παρακάτω για αυτοάμυνα έναντι οπλισμένων αντιπάλων και για ένοπλη αυτοάμυνα, με τον όρο «όπλα» λογίζονται όλα τα όπλα πόλης καθώς και κάθε αντικείμενο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν όπλο και σε καμία περίπτωση δεν περιλαμβάνονται σε αυτόν τα πυροβόλα όπλα.
Η έννοια αυτοάμυνα εμπεριέχει λοιπόν και ετυμολογικά την λέξη άμυνα, που σημαίνει ότι η αυτοάμυνα πρέπει να αρχίζει και να σταματάει στην άμυνα και να μην ξεπερνάει ποτέ αυτά τα όρια, φτάνοντας μέσα από την κατάχρηση βίας, στην εκδίκηση και στην τιμωρία του επιτιθέμενου.
ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ
Η αυτοάμυνα δεν είναι απαραίτητο να εμπεριέχει την εφαρμογή βίας, ενώ και όταν ακόμη γίνεται χρήση βίας, αυτή θα πρέπει να είναι η λιγότερη δυνατή κατά περίπτωση και πάντοτε απόλυτα ελεγχόμενη από τον αμυνόμενο.
Θα χώριζα τις καταστάσεις αυτοάμυνας σε δύο μεγάλες κατηγορίες:
α) αυτές που περιέχουν στο στοιχείο του αιφνιδιασμού (π.χ. μία εντελώς αναπάντεχη επίθεση εκ των όπισθεν, σε έναν σκοτεινό δρόμο, με σκοπό την ληστεία) και
β) αυτές που δεν περιέχουν το στοιχείο του αιφνιδιασμού (π.χ. μετά από μία ανταλλαγή ύβρεων μεταξύ δύο οδηγών παρακείμενων αυτοκινήτων, ο ένας από αυτούς βγαίνει έξω και κινείται απειλητικά κατά του άλλου οδηγού).
Δεν χρειάζεται και μεγάλη εμπειρία για να καταλάβει κανείς πόσο περισσότερο επικίνδυνες είναι οι καταστάσεις αυτοάμυνας που περιέχουν το στοιχείο του αιφνιδιασμού, καθώς σε μία τέτοια κατάσταση στην πραγματική ζωή (αντίθετα από τις ταινίες δράσης, όπου υπάρχει «χορογραφία» σκηνών δράσης αρκετών λεπτών με περίτεχνες κινήσεις, για να εντυπωσιαστεί ο απλός θεατής και αντίθετα με τους αγώνες των μαχητικών αθλημάτων, όπου υπάρχει ο διαιτητής για να προστατέψει τον παθόντα και να του δώσει ανάσες, για να συνεχίσει την μάχη), όποιος δεχτεί πρώτος ένα «γεμάτο» χτύπημα, είναι σχεδόν αδύνατο να ανακάμψει και να «πάρει το πάνω χέρι» σε μία συμπλοκή.
Με πιο απλά λόγια, σε μία κατάσταση αυτοάμυνας ο αιφνιδιασμός είναι σχεδόν πάντα καταδικαστικός γι’ αυτόν που θα τον υποστεί.
Κατά την γνώμη μου όμως με την κατάλληλη εκπαίδευση, μπορεί να περιοριστεί αρκετά το ενδεχόμενο του αιφνιδιασμού ενός απλού ανθρώπου, που θα τον φέρει σε δυσχερέστατη θέση σε μία κατάσταση αυτοάμυνας.
Η πρώτη γραμμή αυτοάμυνας πρέπει να είναι η συνεχής επαγρύπνηση και η τήρηση μίας υποψιασμένης στάσης ζωής, που θα μας προστατεύει από τις κακοτοπιές και τις φασαρίες.
Στα πλαίσια αυτής της τακτικής είναι πολύ χρήσιμα τα παρακάτω:
1) την νύχτα δεν πρέπει να προτιμάμε να διασχίσουμε ένα σκοτεινό δρομάκι από έναν καλοφωτισμένο δρόμο κι ας χρειάζεται έτσι να περπατήσουμε παραπάνω απόσταση.
2) Δεν πρέπει ποτέ να κρατάμε μία τσάντα ή έναν χαρτοφύλακα προς την μεριά του δρόμου, αλλά από την εσωτερική του πλευρά προς τον τοίχο.
3) Αν περπατάμε και αντιληφθούμε κάποια διένεξη ή καβγά μεταξύ αγνώστων κοντά μας, ας αποφύγουμε να περάσουμε από δίπλα τους.
4) Αν περπατάμε και αισθανθούμε ότι κάποιος μας ακολουθεί για αρκετή ώρα, μπορούμε να σταματήσουμε ξαφνικά και να γυρίσουμε να τον τσεκάρουμε, π.χ. υποκρινόμενοι ότι κάποιος μας καλεί στο κινητό.
5) Δεν γυρίζουμε ποτέ την πλάτη σε ύποπτα ή μεθυσμένα άτομα.
6) Αποφεύγουμε να μπούμε σε ασανσέρ με άγνωστα άτομα.
7) Όταν περιμένουμε σε ένα φανάρι με το αυτοκίνητο:
α) έχουμε όλες τις ασφάλειες κλειστές,
β) δεν έχουμε αντικείμενα που τραβούν την προσοχή στα καθίσματα και
γ) παρατηρούμε κάθε ύποπτη κίνηση πεζών ή άλλων οχημάτων και δεν χαζεύουμε.
8) Όταν μπαίνουμε και όταν βγαίνουμε από κάθε χώρο (ιδίως σε χώρους που δεν γνωρίζουμε καλά) είμαστε προσεχτικοί.
9) Όταν επιστρέφουμε νύχτα στο σπίτι με αυτοκίνητο, τσεκάρουμε καλά τον γύρω χώρο πριν βγούμε και έχουμε ήδη βρει το κλειδί της εξώπορτας, για να μην το ψάχνουμε μπροστά από αυτή.
10) Αποφεύγουμε να συνωστιζόμαστε μαζί με τον πολύ κόσμο στις ουρές στα μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά καθόμαστε λίγο πιο πίσω, ελέγχοντας τον χώρο και τους γύρω μας.
Γενικά θα πρέπει να έχουμε πάντα έναν βαθμό συναγερμού για ότι συμβαίνει γύρω μας.
Η δεύτερη γραμμή αυτοάμυνας πρέπει να είναι η ευγένεια, η ψυχραιμία και η προσπάθεια λεκτικής εκτόνωσης μιας διαφαινόμενης κατάστασης αυτοάμυνας.
Μία σωστή κουβέντα, μία φιλική χειρονομία και ένα χαμόγελο την κατάλληλη στιγμή, μπορούν να σταματήσουν μία γροθιά πιο αποτελεσματικά από το καλύτερο μπλοκ και να αποφορτίσουν μία ατμόσφαιρα που «μυρίζει μπαρούτι».
Η τρίτη και βασικότερη γραμμή αυτοάμυνας πρέπει να είναι η φυγή, όχι με άτακτο αλλά με προσεκτικό τρόπο.
Όποτε έχουμε το περιθώριο να φύγουμε για να μην εμπλακούμε σε μία βίαιη αντιπαράθεση (άσχετα αν φαινομενικά «έχουμε το πάνω χέρι»), είναι σοφό και πρέπον να το κάνουμε, χωρίς αυτό να θεωρείται δειλία. Άλλωστε σε έναν καυγά, όλοι είναι ουσιαστικά χαμένοι.
Ο μεγάλος δάσκαλος και ιδρυτής του AIKIDO Μοριχέϊ Ουέσιμπα, όταν ρωτήθηκε από έναν μαθητή του, τι θα έκανε και ποια τεχνική θα επέλεγε, αν πάνω στο πεζοδρόμιο που βάδιζε του έκλεινε τον δρόμο ένας μεγαλόσωμος άνδρας με άγριες διαθέσεις, αυτός απάντησε ότι θα πήγαινε να βαδίσει στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Σκεφτείτε ακόμη πόσοι καβγάδες μεταξύ ανδρών αποφεύχθηκαν την τελευταία στιγμή, επειδή μία γυναίκα τράβηξε από το χέρι (για να τον πάρει να φύγουν και «να δώσει τόπο στην οργή») τον οξύθυμο συνοδό της που ετοιμαζόταν να τσακωθεί με κάποιον άλλο, συνήθως για ασήμαντη αφορμή. Αυτό μας λέει ότι η «αυξημένη τεστοστερόνη» είναι ο χειρότερος σύμβουλος στις κοινωνικές μας συναναστροφές.
Η προπόνηση στις πολεμικές τέχνες μπορεί να αναπτύξει σε πολύ  μεγάλο βαθμό τις τρεις παραπάνω γραμμές αυτοάμυνας και να δώσει έτσι ένα αρχικό πλεονέκτημα στον ασκούμενο σε αυτές.
ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ
Και φτάνουμε τώρα στις περιπτώσεις εκείνες αυτοάμυνας (οι οποίες ξεπέρασαν τις τρεις παραπάνω γραμμές αυτοάμυνας), όπου η σωματική αντιπαράθεση είναι εντελώς αναπόφευκτη και δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή, παρά η άμεση εμπλοκή και η δυναμική τους αντιμετώπιση.
Όταν λοιπόν φτάσουμε σε αυτό το σημείο, τότε έχουμε την εύλογη απαίτηση να μετρήσει θετικά υπέρ μας, η όποια προπόνηση έχουμε κάνει στις πολεμικές τέχνες.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η προπόνηση στις πολεμικές τέχνες που εξειδικεύονται στην αυτοάμυνα, δεν μπορεί να προετοιμάσει 100% έναν εκπαιδευόμενο, ώστε να αντιμετωπίσει επιτυχώς μία πραγματική κατάσταση αυτοάμυνας.
Στην καλύτερη περίπτωση  (δηλαδή αυτή που θα ισχύουν τα εξής δεδομένα στην προπόνηση:
α) επιλογή μίας απόλυτα εξειδικευμένης στην ρεαλιστική και πρακτική αυτοάμυνα πολεμικής τέχνης,
β) ύπαρξη ενός γκρουπ προπόνησης που θα συμμετέχουν μόνο οι πολύ προχωρημένοι ασκούμενοι και η εξάσκηση θα γίνεται σε υψηλή ένταση και με τις ρεαλιστικότερες συνθήκες,
γ) διαρκής προσπάθεια επίτευξης ειδικών καταστάσεων αυτοάμυνας και
δ) συνεχείς πειραματισμοί πάνω σε προτάσεις αυτοάμυνας διαφορετικών πολεμικών τεχνών και μαχητικών αθλημάτων) πιστεύω ότι ο μέγιστος εφικτός βαθμός εξασφάλισης της επικράτησης σε μία πραγματική κατάσταση αυτοάμυνας, ενός  εκπαιδευόμενου επί σειρά ετών στις πολεμικές τέχνες, είναι το 50%.
Και αυτό, πάντα κατά την γνώμη μου, είναι ένα πολύ μεγάλο επίτευγμα, που δεν μπορεί να κατορθωθεί εύκολα από πολλές πολεμικές τέχνες και μαχητικά αθλήματα.
Για να τεκμηριώσω αυτή μου την άποψη θα αναφέρω ότι όσο ρεαλιστικές και να είναι οι συνθήκες προπόνησης στην αυτοάμυνα γενικά στις πολεμικές τέχνες, δεν μπορούν να αγγίξουν τις πραγματικές συνθήκες σε μια κατάσταση αυτοάμυνας γιατί:
α) το στοιχείο του αιφνιδιασμού δεν μπορεί να δημιουργηθεί στο γυμναστήριο,
β) η ιδιαίτερη ψυχολογία της στιγμής της πραγματικής αντιπαράθεσης δεν μπορεί να υποκατασταθεί επαρκώς στο γυμναστήριο, αφού οι ασκούμενοι είναι απόλυτα υποψιασμένοι γι’ αυτό που θα συμβεί και
γ) δεν μπορούν να επιτευχθούν στο γυμναστήριο οι ακριβείς φυσιολογικές αντιδράσεις και επιπτώσεις της πλήρους επαφής (για ευνόητους λόγους).
Ακόμη σοβαροί παράγοντες που παίζουν ρόλο στην εξέλιξη και έκβαση μίας πραγματικής κατάστασης αυτοάμυνας και οι οποίοι δεν υπολογίζονται όσο πρέπει ή και καθόλου στην προπόνηση αυτοάμυνας στο γυμναστήριο (βέβαια και κάποιοι από αυτούς τους παράγοντες δεν γίνεται εκ των πραγμάτων να δουλευτούν μέσα στο γυμναστήριο) είναι και οι εξής:
1) Στην σημερινή Ελληνική πραγματικότητα, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων γυμνάζεται συστηματικά με βάρη και εξασκείται και σε κάποια πολεμική τέχνη ή μαχητικό άθλημα, με συνέπεια σε μία πιθανή αντιπαράθεση να βρεθούμε αντιμέτωποι με άτομα με ανεπτυγμένες φυσικές διαστάσεις και σωματικές ικανότητες, τα οποία έχουν και εμπειρία σε καταστάσεις μάχης, ακόμη και έμπειρους αθλητές και πρωταθλητές σε μαχητικά αθλήματα με τελείως διαφορετική μαχητική έκφραση από αυτή που εμείς έχουμε εκπαιδευτεί.
Γι’ αυτό στην εκπαίδευση αυτοάμυνας πρέπει να υπάρχουν στοιχεία από όλες τις διαφορετικές μαχητικές εκφράσεις, προσαρμοσμένα πάντα για την ρεαλιστική αυτοάμυνα.
Ένας γυμνασμένος και εκπαιδευμένος αντίπαλος είναι σαφώς μία δύσκολη περίπτωση, όμως κανένας αντίπαλος δεν πρέπει να υποτιμηθεί και να θεωρηθεί εύκολος, καθώς συνήθως οι άνθρωποι που αισθάνονται σωματική μειονεξία, προσπαθούν να την καλύψουν με κάθε τρόπο και είναι ακόμη πιο επικίνδυνοι και απρόβλεπτοι αντίπαλοι.
2) Ο αντίπαλος μας μπορεί να ανήκει σε κάποια ειδική κατηγορία (π.χ. μεθυσμένος, ναρκομανής, άτομο με διανοητικά προβλήματα, κ.ά.), πράγμα που απαιτεί ειδική αντιμετώπιση.
3) Ο χώρος που λαμβάνει χώρα η αντιπαράθεση (π.χ. πυλωτή πολυκατοικίας, στενό πεζοδρόμιο, πρασιά κτιρίου, πάρκινγκ, δρόμος, είσοδος κτιρίου, μαγαζί με πάγκους, μαγαζί με καρέκλες και τραπέζια, λεωφορείο, χώρος με πολύ κόσμο μαζεμένο, άλσος με δέντρα, πάρκο με γρασίδι, οικοδομή, διάδρομος, σκάλα, ασανσέρ, κ.ά.) καθορίζει και τον τρόπο που πρέπει να την χειριστούμε, καθώς ο κάθε χώρος έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες και θέλει την δική του διαφορετική προσέγγιση από μέρους μας για:
α) να εκμεταλλευτούμε τις δυνατότητες που μας προσφέρει,
β) να αποφύγουμε τις παγίδες που κρύβει και
γ) να οδηγήσουμε τον αντίπαλο σε αυτές. Όλα αυτά απαιτούν εξειδικευμένη γνώση και προπόνηση, πολλές φορές και εκτός γυμναστηρίου.
4) Κάθε σταθερό αντικείμενο στον χώρο της αντιπαράθεσης (π.χ. τοίχος, γωνία, τζαμαρία, πόρτα, παράθυρο, κολώνα, αυτοκίνητο, μηχανάκι, πάγκος, δέντρο, κ.ά.) μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν αμυντικό μέσο, μετά από κατάλληλη εκπαίδευση.
5) Αν βρισκόμαστε σε εξωτερικό χώρο, παίζουν καθοριστικό ρόλο καταστάσεις που άπτονται των καιρικών συνθηκών (π.χ. βροχή, σκοτάδι, ολισθηρό από νερά ή λάσπες έδαφος, ποιος έχει στα μάτια του τον ήλιο, κ.ά.).
6) Κάθε φορητό αντικείμενο που μπορεί να βρεθεί στον χώρο της αντιπαράθεσης (π.χ. πέτρα, κομμάτι από τσιμεντόπλακα, άμμος, φτυάρι, σκούπα, καρέκλα, σκαμνί, μαδέρι, μπουκάλι, σπασμένο μπουκάλι, σιδερόβεργα, καλώδιο, σκοινί, κ.ά.), μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν όπλο εναντίον μας, ή και σαν μέσο υπεράσπισης μας, γι’ αυτό και χρειάζεται ειδική εκπαίδευση:
α) για να αποτρέψουμε την πρόσβαση του αντιπάλου σε αυτά,
β) για να αντιμετωπίσουμε την χρήση τους από τον αντίπαλο εναντίον μας και
γ) για να μάθουμε να τα χρησιμοποιούμε σαν αμυντικά μέσα.
7) Ο αντίπαλος μας μπορεί να κουβαλάει επάνω του οποιοδήποτε όπλο πόλης (π.χ. μαχαίρι ή στιλέτο κάθε είδους, αλυσίδα, κατσαβίδι, ρόπαλο, πτυσσόμενο ραβδί, σιδερογροθιά, σφυρί, ψαλίδι, κ.ά.), το οποίο και μπορεί να χρησιμοποιήσει εναντίον μας.
Γι’ αυτό και χρειάζεται ειδική εκπαίδευση αντιμετώπισής τους και αμυντικής χρήσης τους (αν καταφέρουμε να τα πάρουμε στην κατοχή μας).
8) Μπορούμε μετά από κατάλληλη εκπαίδευση να χρησιμοποιήσουμε σαν αμυντικά μέσα, απλά αντικείμενα που καθημερινά κουβαλάμε επάνω μας (π.χ. κλειδιά, κράνος μηχανής, τσάντες, χαρτοφύλακα, μπουφάν κ.ά.)
9) Το ντύσιμό μας, όπως και αυτό του αντιπάλου, μπορεί να παίξει ρόλο (π.χ. στενό παντελόνι, ακατάλληλα παπούτσια, στενό πουκάμισο ή σακάκι, χοντρό δερμάτινο μπουφάν, κράνος μηχανής, κ.ά.) καθώς επηρεάζει την κινητικότητα και την ταχύτητα των αντιδράσεων, ακόμη και την τακτική που θα ακολουθήσουμε.
10) Η γενική μας κατάσταση την συγκεκριμένη στιγμή της αντιπαράθεσης (π.χ. αν έχουμε φάει βαριά πριν λίγο, αν είμαστε άυπνοι, αν είμαστε κουρασμένοι, αν είμαστε αφηρημένοι ή φορτισμένοι γιατί σκεφτόμαστε κάποιο προσωπικό μας πρόβλημα, αν έχουμε κάποιο προσωρινό ορθοπεδικό πρόβλημα, κ.ά.) παίζει μεγάλο ρόλο στην έκβασή της.
11) Ο αντίπαλος μας μπορεί να έχει συνεργό ή συνεργούς, άοπλους ή οπλισμένους (με όπλα πόλης, ή με αντικείμενα από τον περιβάλλοντα χώρο) και σε αυτήν την περίπτωση χρειάζεται απόλυτα εξειδικευμένη και ρεαλιστική προπόνηση σε τέτοιες καταστάσεις.
12) Σε περίπτωση που χρησιμοποιήσουμε υπερβολική και παράλογη βία για να υπερασπίσουμε τον εαυτό μας, υπάρχει το σοβαρό ενδεχόμενο να προκαλέσουμε την αγανάκτηση τυχόν ουδέτερων αυτόπτων μαρτύρων της  αντιπαράθεσης μας, πράγμα που πιθανόν τους κάνει να στραφούν απειλητικά εναντίον μας, ή και ακόμη σε πιθανή μετέπειτα  νομική αντιπαράθεση μας με τον αντίπαλό μας, αυτοί να πάρουν το μέρος του.
Γενικά η χρήση υπερβολικής βίας μας κάνει να χάνουμε το δίκιο μας.
13) Μπορεί εμείς να έχουμε συμπαραστάτη (ή συμπαραστάτες), με τον οποίο θα πρέπει να συνεργαστούμε για να αντιμετωπίσουμε επιτυχώς την κατάσταση, πράγμα που θέλει ειδική εκπαίδευση.
14) Υπάρχει η περίπτωση εκτός από τον εαυτό μας να χρειάζεται να προστατεύσουμε και κάποιο άλλο άτομο (π.χ. παιδί, ηλικιωμένο, πεσμένο άτομο, εγκλωβισμένο από λαβή ή πιάσιμο άτομο, κ.ά.) πράγμα που επίσης χρειάζεται ειδική εκπαίδευση.
15) Προκειμένου τώρα για επαγγελματίες το ζητούμενο είναι επιπλέον: η προστασία ανθρώπων και περιουσιακών στοιχείων, καθώς και η τήρηση της τάξης και όλα αυτά πρέπει να γίνουν χωρίς να εκτεθεί το κύρος το δικό τους, των εντολοδόχων τους και των όσων αντιπροσωπεύουν, δηλαδή με την λιγότερη δυνατόν χρήση βίας.
Η ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Όπως είπαμε και παραπάνω υπάρχουν πολλοί καλοί λόγοι για να ασχοληθούν οι Έλληνες, οι Ελληνίδες και τα Ελληνόπουλα με τις πολεμικές τέχνες και τα μαχητικά αθλήματα.
Μερικοί από τους πιο βασικούς λόγους είναι οι εξής:
1) η ολόπλευρη εκγύμναση του σώματος,
2) η ανάπτυξη αυτοπειθαρχίας, εσωτερικής αρμονίας και αυτοπεποίθησης,
3) η σωστή κοινωνικοποίηση μέσα από την ένταξη σε μία ομάδα με ευγενείς σκοπούς και υγιείς στόχους,
4) η εκμάθηση εξειδικευμένων κινητικών δεξιοτήτων,
5)  η απόκτηση μαχητικών εμπειριών,
6) ο πρωταθλητισμός σε ένα μαχητικό άθλημα και
7) η απόκτηση ενός ικανοποιητικού επιπέδου αυτοπροστασίας.
Στην Ελλάδα βέβαια όλες οι πολεμικές τέχνες και τα μαχητικά αθλήματα προβάλλουν την αυτοάμυνα, σαν έναν από τους πιο βασικούς λόγους για να ασχοληθεί κάποιος με την προπόνηση σε αυτά και υπόσχονται θεαματικά αποτελέσματα σε αυτόν τον τομέα.
Κατά την γνώμη μου αυτό απέχει από την πραγματικότητα και θα προσπαθήσω να το αποδείξω, εκφράζοντας παρακάτω τις ενστάσεις μου και τους προβληματισμούς μου.
Κάθε πολεμική τέχνη και μαχητικό άθλημα έχει την δική της ξεχωριστή τεχνική δομή και τρόπο να δουλεύει τους ασκούμενους σε αυτήν, έτσι ώστε να τους κάνει με τα χρόνια να αποκτήσουν ανεπτυγμένες σωματικές, τεχνικές και μαχητικές ικανότητες, γεγονός όμως που δεν τους εξασφαλίζει αρκετά σε μία πραγματική κατάσταση αυτοάμυνας, αν δεν έχουν προσαρμόσει αυτές τους τις ικανότητες σε μία ρεαλιστική βάση αυτοάμυνας.
Το πρόβλημα για μένα δεν είναι το γεγονός αυτό, αλλά το ότι πολλοί έμπειροι ασκούμενοι, αθλητές, ακόμη και πρωταθλητές πολεμικών τεχνών και μαχητικών αθλημάτων, δεν έχουν επίγνωση αυτής τους της ανεπάρκειας σε καταστάσεις ρεαλιστικής αυτοάμυνας, αλλά αισθάνονται άτρωτοι σε οποιαδήποτε κατάσταση αυτοάμυνας, βασιζόμενοι στα εξής:
α) ότι έχουν πολύ καλή φυσική κατάσταση και εξαιρετικές σωματικές ικανότητες,
β) ότι κατέχουν πολύ καλά την τέχνη που ειδικεύονται και γ) ότι πολλοί από αυτούς ψάχνονται και ασχολούνται και με άλλα διαφορετικά είδη (από το είδος που ειδικεύονται) πολεμικών τεχνών, για να καλύψουν τις τυχόν ελλείψεις και αδυναμίες τους και να δώσουν επιπλέον δυνατότητες στον εαυτό τους.
Γιατί όμως όλα αυτά δεν επαρκούν για να εξασφαλίσουν σε κάποιον έναν πολύ καλό επίπεδο ρεαλιστικής αυτοάμυνας;
Για να βοηθηθούμε ας πάρουμε υποθετικά παραδείγματα από τον καλύτερο από κάθε πολεμική τέχνη και μαχητικό άθλημα και ας εξετάσουμε τα πλεονεκτήματα και κυρίως τα μειονεκτήματα τους σε μία πραγματική κατάσταση αυτοάμυνας.
1) Ένας μαχητής που ειδικεύεται στα λακτίσματα χάνει πολύ από την μαχητική του ικανότητα:
α) αν του κλείσουμε την απόσταση
β) χωρίς ένα υποτυπώδες έστω ζέσταμα δεν μπορεί να εκφράσει το 100% των δυνατοτήτων του
γ) αν φοράει ακατάλληλο παντελόνι και ακατάλληλα παπούτσια, δ) σε ολισθηρό έδαφος,
ε) σε χώρους: στενούς (π.χ. ασανσέρ), με εμπόδια (π.χ. καρέκλες και τραπέζια) και ανισόπεδους (π.χ. σκάλα) και
στ) σε οποιοδήποτε πιάσιμο ή λαβή.
2) Ένας μαχητής που ειδικεύεται στις γροθιές (και σε συνδυασμό με λακτίσματα), είναι πραγματικά πολύ αξιόμαχος, γιατί έχει (συνήθως) βιώσει την αμεσότητα της μάχης στο ρινγκ, που είναι αντικειμενικά πολύ ρεαλιστική.
Τα μειονεκτήματα του είναι κυρίως στις περιπτώσεις:
α) που θα υποστεί πιάσιμο ή λαβή,
β) που ο αντίπαλος βγει στο πλάι ή πίσω του,
γ) όταν έχει να αντιμετωπίσει πολλούς αντιπάλους,
δ) όταν έχει να αντιμετωπίσει οπλισμένο (με όπλο πόλης) αντίπαλο, ενώ
ε) χάνει κάποιες από τις επιθετικές δυνατότητες του εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν φοράει γάντια για να προστατεύει τις γροθιές του, αλλά και από τις αμυντικές δυνατότητες του, καθώς τα γάντια τον βοηθάνε στα μπλοκ πάνω στο ρινγκ.
3) Ένας μαχητής που ειδικεύεται στην όρθια πάλη (που εκφράζεται κυρίως με πιασίματα, λαβές και ρίψεις), είναι επίσης πολύ αξιόμαχος (ιδίως όταν έχει αγωνιστική εμπειρία), καθώς συνήθως είναι πιο μυώδης από τον μέσο όρο και οι μαχητικές του ικανότητες είναι άμεσα εφαρμόσιμες σε μία κατάσταση αυτοάμυνας.
Τα μειονεκτήματα του είναι:
α) η απειρία του στην αντιμετώπιση χτυπημάτων,
β) αν έχει μάθει να χρησιμοποιεί τα ρούχα του αντιπάλου του, τότε χάνει πολλές από τις δυνατότητές του όταν ο αντίπαλος του είναι ελαφρά ντυμένος (ή γυμνός από την μέση και πάνω),
γ) δεν έχει συνηθίσει να καλύπτει κατά την εξέλιξη της όρθιας πάλης τα ευαίσθητα σημεία του σώματός του (γεννητικά όργανα, μπροστινό μέρος λαιμού, μάτια, κ.ά.), που είναι εκτεθειμένα κυρίως σε σημεία πίεσης,
δ) σε περίπτωση ύπαρξης και δεύτερου αντιπάλου είναι εντελώς εκτεθειμένος σε αυτόν, κατά την εμπλοκή του σε πάλη με τον πρώτο αντίπαλο και
ε) όταν έχει να αντιμετωπίσει οπλισμένο (με όπλο πόλης) αντίπαλο.
4) Ένας μαχητής που ειδικεύεται στην πάλη εδάφους δεν μπορεί να αξιοποιήσει καθόλου τις ικανότητες του σε μία ρεαλιστική κατάσταση αυτοάμυνας, για τους εξής λόγους:
α) η βασικότερη αρχή της επιτυχημένης αυτοάμυνας είναι η διατήρηση της όρθιας στάσης (ένας μεγάλος Ιάπωνας δάσκαλος είχε πει: «αν πρέπει σε μία συμπλοκή να είναι κάποιος στο έδαφος, αυτός πρέπει να είναι μόνο ο αντίπαλός σου»), ενώ και ο ίδιος ο μαχητής επιδιώκοντας να παρασύρει τον αντίπαλό του στο έδαφος, για να εκμεταλλευτεί εκεί την μεγάλη του τεχνική υπεροχή, χάνει και ο ίδιος το 50% της δικής του μαχητικής ικανότητας,
β) η οποιαδήποτε ηθελημένη (λόγω τακτικής) επαφή με το έδαφος, εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους τραυματισμού (οι τεχνικές «αυτοθυσίας» είναι μόνο για το γυμναστήριο με το ειδικό πάτωμα, για τους αγώνες στο τατάμι κα για τις επιδείξεις) και
γ) σε περίπτωση ύπαρξης και δεύτερου αντιπάλου, είναι πλήρως εκτεθειμένος στα χτυπήματα αυτού, καθώς βρίσκεται σε εμπλοκή στο έδαφος με τον πρώτο αντίπαλο.
5) Ένας μαχητής που ειδικεύεται σε πολεμικές τέχνες που έχουν αγωνιστική έκφραση με ημιεπαφή, έχει το μεγάλο μειονέκτημα ότι αναλώνει το μεγαλύτερο μέρος της προπόνησης του (και κατ’ επέκταση διαμορφώνει και την τακτική του), τελειοποιώντας τεχνικές που έχουν από μικρή έως ανύπαρκτη αξία σε μία ρεαλιστική κατάσταση αυτοάμυνας, ενώ έχει και λάθος ανατροφοδότηση για τις αντιδράσεις του αντιπάλου σε μία πραγματική μάχη.
6) Ένας μαχητής που ειδικεύεται στην μάχη με όπλα πόλης (κυρίως ραβδί και μαχαίρι) έχει τα εξής μειονεκτήματα:
α) στην προπόνηση του επικεντρώνεται στην αντιμετώπιση των όπλων αυτών, χωρίς να υπολογίζεται ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί και η υπόλοιπη γκάμα της μαχητικής ικανότητας του οπλισμένου αντιπάλου (με απλά λόγια, ο επιτιθέμενος που κρατάει π.χ. μαχαίρι, επιτίθεται μόνο με το μαχαίρι και όχι με το σύνολο των όπλων του (πόδια, γόνατα, αγκώνες, με το άλλο χέρι, πιασίματα, λαβές, κ.ά.)),
β) σε αρκετές περιπτώσεις στην προπόνησή του οι επιθέσεις που αντιμετωπίζει είναι τυποποιημένες και όχι πολυαξονικές και απρόβλεπτες και γ) συνήθως στην προπόνηση αγνοεί έναν πολύ σημαντικό παράγοντα αυτοάμυνας με τα όπλα πόλης, που είναι η εκμάθηση της χρήσης τους με αμυντικό τρόπο, δηλαδή με την πρόκληση της μικρότερης δυνατής φθοράς του αντιπάλου και οδηγείται σε κατάχρηση βίας.
7) Ένας μαχητής που ειδικεύεται σε πολεμικές τέχνες χωρίς αγωνιστική έκφραση και με απόλυτο προσανατολισμό στην αυτοάμυνα έχει τα εξής μειονεκτήματα:
α) επειδή στην προπόνηση χρησιμοποιούνται συνήθως προκαθορισμένες και τυποποιημένες επιθέσεις και αποφεύγεται η πλήρης επαφή, δεν έχει σωστή αίσθηση των φυσικών αντιδράσεων του αντιπάλου,
β) δεν μπορεί να εκπαιδευθεί εκ των πραγμάτων στο εύρος των περιπτώσεων αυτοάμυνας που επιφυλάσσει η πραγματικότητα και 
γ) σε πολλές περιπτώσεις προτιμάει σαν τακτική σωστής αυτοάμυνας την χρήση πολλών συνεχόμενων χτυπημάτων, που μπορούν να προκαλέσουν σοβαρά προβλήματα στον επιτιθέμενο, ενώ έτσι δεν μπορεί να αντεπεξέλθει έγκαιρα σε μία ταυτόχρονη επίθεση από δεύτερο επιτιθέμενο.
8) Ένας μαχητής που ειδικεύεται σε αυτοάμυνα επιχειρησιακού και στρατιωτικού τύπου που απευθύνεται κυρίως σε επαγγελματίες, έχει το τεράστιο μειονέκτημα της χρήσης υπερβολικής βίας, που εκθέτει τον επαγγελματία και τους εντολοδόχους του τόσο νομικά, όσο και υπηρεσιακά, αλλά και έναντι της κοινής γνώμης, καθώς τα συστήματα αυτά έχουν δημιουργηθεί για να αντιμετωπίσουν συγκεκριμένα προβλήματα άλλων κοινωνιών τελείως διαφορετικών από την Ελληνική, ενώ έχουν μεταφερθεί αυτούσια χωρίς την παραμικρή προσαρμογή στην Ελληνική πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να δημιουργούν πολλά νομικά προβλήματα σε περίπτωση εφαρμογής των τεχνικών και των τακτικών τους.
9) Τέλος κερδίζει έδαφος τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα η τάση ένας μαχητής να προπονείται πέρα από την βασική  του πολεμική τέχνη και σε άλλες πολεμικές τέχνες, τελείως διαφορετικές από αυτήν, για να αναπτύξει πολύπλευρα τις μαχητικές του ικανότητες και να καλύψει κάθε του αδυναμία και έλλειψη πάνω σε κάθε τύπο μάχης.
Αυτό είναι βέβαια πάρα πολύ θετικό, όμως δεν αναπτύσσει ανάλογα την ικανότητα ρεαλιστικής αυτοάμυνας του ασκούμενου, αν δεν γίνει με συγκεκριμένες προδιαγραφές.
πηγή: http://www.talws.gr/

 

***Αγάπη πρώτα στο Θεό μας , μετά στον εαυτόν μας και τέλος στον εχθρό μας ! Κι άν περισεύει στα Ζώα και τα Φυτά μας !

*** ΕΝΟΠΛΗ ΛΗΣΤΕΙΑ: Συμβουλές, Πληροφορίες και Οδηγίες Αντιμετώπισης

Οι Ένοπλες Ληστείες είναι καθημερινό φαινόμενο πλέον στην Ελλάδα. Μπορεί να βρεθείτε σε ένοπλη ληστεία σε τράπεζα, σε κατάστημα, στο δρόμο ακόμη και στο σπίτι σας μετά από διάρρηξη ή έφοδο των ληστών.
Οι πολίτες πρέπει να γνωρίζουν μερικούς βασικούς κανόνες που πρέπει να ακολουθήσουν ώστε να μην υπάρξουν θύματα κατά την έκβαση του εγκλήματος.
Το Ελληνικό Κέντρο Ελέγχου Όπλων δημοσιεύει μερικούς βασικούς κανόνες από τις διαλέξεις του Καθηγητή Δρ. Θεοδώρου Λιόλιου σε θέματα ασφαλείας.
Μετά την έναρξη της ληστείας με τις γνωστές κραυγές «Ληστεία», «Ψηλά τα χέρια», «Ακίνητοι όποιος κουνηθεί πέθανε» κλπ δεν μετακινούμαστε καθόλου από τη θέση μας μέχρι να ακούσουμε άλλο παράγγελμα όπως «πέστε κάτω», «μπείτε στην δωμάτιο» κλπ.
Ο Ληστής γνωρίζει ότι τα πρώτα κρίσιμα δευτερόλεπτα της ληστείας προκαλούν αντανακλαστικές αντιδράσεις είτε από τους αρμοδίους να αντιδράσουν (φρουρούς, αστυνομικούς κλπ) είτε από τους γενναιότερους μάρτυρες (νυν και πρώην αστυνομικοί – στρατιωτικοί, αθλητές, άτομα που βλέπουν πολλές αστυνομικές ταινίες κλπ).
Κάθε απότομη κίνηση θα παρεξηγηθεί από τον ληστή που τελεί υπό καθεστώς υψηλής έντασης με την αδρεναλίνη να έχει φτάσει στα άκρα.
Συνήθως οι ληστές πυροβολούν ανθρώπους στην αρχή η στο τέλος της ληστείας για τους λόγους που θα αναφέρουμε στη συνέχεια.
Δεν κοιτάμε το ληστή στο πρόσωπο διότι αντιλαμβάνεται ότι θέλουμε να τον αναγνωρίσουμε. Σχεδόν ποτέ δεν έχει αναγνωρισθεί ληστής από αυτόπτη μάρτυρα διότι ακόμη και αν τον αναγνωρίσει (σχεδόν απίθανο με την απόκρυψη του) ίσως να μην το καταθέσει για το φόβο αντιποίνων
Στις διαλέξεις του Δρ. Θ. Λιόλιου διαβάζουμε ότι η πρώτη σκέψη των πιο θαρραλέων είναι να επιτεθούν στο λήστή, να τον αφοπλίσουν και έτσι να καταγράψουν ένα άθλο.
Ακόμη όμως και αν βλέπουμε τον ένοπλο η τους ενόπλους αυτοί ίσως να μην είναι μόνοι και μεταξύ των πελατών να υπάρχουν συνένοχοι που θα επέμβουν αν δεχθούν επίθεση οι ληστές.
Μην εμπιστεύεστε το διπλανό σας πελάτη όχι μόνο γιατί ίσως είναι συνένοχος αλλά γιατί ίσως να μην συμμαχήσει μαζί σας όπως πιστεύετε όταν επιτεθείτε.
Δεν θέλουν όλοι να εμφανιστούν στις ειδήσεις των οκτώ! 
Θυμηθείτε την ανοησία ενός μεσήλικα που βγήκε από του Σούπερ Μάρκετ όπου γίνονταν ληστεία και πήρε ένα λοστό με τον οποίο χτύπησε τον έναν από τους δύο ληστές με αποτέλεσμα να τον θερίσουν με το Καλάσνικοφ (και ίσως να τραυματιστούν και αθώοι).
Ότι έχετε δει μέχρι σήμερα στις ταινίες να το ξεχάσετε!
Ο Δρ. Θ.Λιόλιος στις διαλέξει του θεωρεί επικίνδυνες ανοησίες όλες τις σκηνές μάχης που παρουσιάζονται στις ταινίες της τηλεόρασης που έχουν σκοτώσει πολλούς αδαείς.
Ειδικότερα μην πιστεύετε ότι μπορείτε να ρίξετε αναίσθητο το ληστή με ένα χτύπημα η να τον ακινητοποιήσετε η να του πάρετε το όπλο.
Ο τρόμος που θα σας προκαλέσει το πρωτάκουστο κροτάλισμα του Καλάσνικοφ σε κλειστό χώρο θα παραλύσει τα αντανακλαστικά σας.
Η αδρεναλίνη που τρέχει στο αίμα του ληστή τον κάνει πολύ δυνατότερο και σίγουρα αυτός μάχεται για τη ζωή και την ελευθερία του ενώ εσείς για τα χρήματα της τράπεζας και το χειροκρότημα στο χώρο εργασίας σας η στο καφενείο της γειτονιάς σας.
Δεν είναι ίδια τα κίνητρα μάχης.
Ακόμη και αν είστε ένοπλος και τον πυροβολήσετε αυτός θα έχει αρκετό χρόνο να ανταποδώσει τα πυρά εκτός και αν τον χτυπήσετε στον εγκέφαλο η στη σπονδυλική στήλη ώστε να παραλύσει το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα. 
Ακόμη και στην καρδιά αν δεχθεί χτύπημα για λίγα δευτερόλεπτα θα μπορεί να μάχεται αφού ο εγκέφαλος έχει οξυγόνο για τριάντα δευτερόλεπτα– αρκετός χρόνος ώστε να αδειάσει τη γεμιστήρα του Καλάσνικοφ.
Η κινηματογραφική έκφραση των μελλοθανάτων ενώπιον του εκτελεστικού αποσπάσματος «χτύπα με στην καρδιά» πρέπει να αντικατασταθεί με την έκφραση «χτύπα με στον εγκέφαλο» αφού στην πρώτη περίπτωση η ετοιμοθάνατος υποφέρει.
Η σκηνή των ταινιών όπου το άτομο που δέχεται βολίδα από όπλο στο κορμί (πλην εγκεφάλου και σπονδυλικής στήλης) και πέφτει αναίσθητο αμέσως είναι ψέμα  όπως ψέμα είναι η ορμή με την οποία εκτινάσσεται από τη θέση του μετά το χτύπημα (τον τραβάνε με ένα σκοινί απότομα για να προκαλέσουν εντύπωση και τον ρίχνουν σε ψεύτικα κρύσταλλα).
Ο Δρ. Θεόδωρος Λιόλιος διδάσκει στους Ευέλπιδες ότι η ορμή που μεταβιβάζεται στο σώμα του ανθρώπινου στόχου δεν είναι μεγαλύτερη από την ορμή που ο υποκόπανος του όπλου μεταβιβάζει στον ώμο του πυροβολητή (αρχή διατήρησης ορμής).
Αφού ο πυροβολητής δεν τινάζεται προς τα πίσω βίαια σημαίνει ότι και ο στόχος (ληστής) δεν θα μετακινηθεί βίαια από τη θέση του.
Αντιθέτως θα εξοργιστεί νιώθοντας τον πόνο και το φόβο του θανάτου και θα αρχίσει να βάλει κατά ριπάς προς κάθε κατεύθυνση.
Μην νομίζετε ότι όλοι οι άλλοι πελάτες του υπό ληστεία χώρου συμφωνούν να μοιραστούν τον κίνδυνο που εσείς θα προκαλέσετε με τον ηρωισμό σας.
Η ριπή του αυτόματου τυφεκίου εφόδου η ακόμη και οι βολίδες του αυτόματου πιστολιού μπορεί να πετύχουν αθώους πολίτες.
Η σκηνή με τον εγκληματικά αμελή και ανεκπαίδευτο αστυνομικό που βγάζει το πιστόλι και απειλεί τον ένοπλο ληστή ενώ πίσω από τον επικίνδυνο αστυνομικό υπάρχουν γυναικόπαιδα είναι η τραγωδία της πλημμελούς αστυνομικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα.
Μπορεί τα θύματα της ληστείας να σας  μηνύσουν διότι προκαλέσατε τον τραυματισμό η το θάνατο αθώων πολιτών με τους λεονταρισμούς σας.
Στις διαλέξεις του Κέντρου Ελέγχου Όπλων αναφέρεται ότι δεν πρέπει να κυνηγάμε τους ένοπλους ληστές στους δρόμους εκτοξεύοντας πέτρες , ξύλα και ότι άλλο βρούμε μπροστά μας διότι οι ληστές θα ανταποδώσουν με ριπές αυτομάτου όπλου που μπορεί να πετύχουν αθώους περαστικούς.
Παρατηρήστε τους αστυνομικούς των ΗΠΑ ότι ακολουθούν τους εγκληματίες επί ώρες μέχρι να βγουν από τις κατοικημένες περιοχές η μέχρι να βρεθεί ένα πεδίο χαμηλής επικινδυνότητας και τότε επιχειρούν τη σύλληψή του.
Στην Ελλάδα νομίζουμε ακόμη ότι μετά την ένοπλη ληστεία κυνηγάμε παιδάκια που έκλεψαν φρούτα από το περιβόλι.
Η καταδίωξη των ληστών πρέπει να γίνεται από αστυνομικούς και αν χρειαστεί να γίνει από τους πολίτες πρέπει να μη γίνει αντιληπτό από τους ληστές.
Οι συχνές δολοφονίες αστυνομικών από ένοπλους ληστές οφείλονται μεταξύ άλλων στην πλημμελή εκπαίδευση των αστυνομικών που μαζί με αρκετούς στρατιωτικούς θεωρούν ότι επειδή έκαναν βολές με το υπηρεσιακό τους όπλο γνωρίζουν τις διεθνείς τακτικές εμπλοκής σε μάχη εντός κατοικημένης περιοχής.
Σύμφωνα με τους νόμους οι πολίτες οφείλουν να αποτρέπουν τη διάπραξη εγκλημάτων αλλά μόνο αν η εμπλοκή τους δεν προκαλέσει μεγαλύτερα προβλήματα.
Για παράδειγμα σε ένα τροχαίο δεν μετακινούμε τον πολυτραυματία αν δεν είμαστε γνώστες παροχής πρώτων βοηθειών διότι μπορεί να τον αφήσουμε ανάπηρο.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις ληστείες όπου καθημερινά θρηνούμε θύματα λόγω αυτόκλητων φιλόδοξων Ράμπο.
Τελική κρίσιμη συμβουλή.
Το Ελληνικό Κέντρο Ελέγχου Όπλων προειδοποιεί:
Στις ένοπλες ληστείες ο πολίτης ΠΟΤΕ δεν πρέπει να αντιστέκεται στον ένοπλο ληστή (εκτός εαν ο ληστής επιτεθεί πρώτος).
Να το πούμε πάλι:
Στις ένοπλες ληστείες ο πολίτης ΠΟΤΕ δεν πρέπει να αντιστέκεται (εκτός εαν ο ληστής επιτεθεί πρώτος) αλλά να παραδίδει τα πολύτιμα αντικείμενα που απαιτεί ο ένοπλος ληστής και να περιμένει να βρεθεί σε απόσταση ασφαλείας (εκτός βολής) από τον οπλοφόρο ώστε να ζητήσει βοήθεια.
Το Ελληνικό Κέντρο Ελέγχου Όπλων προσφέρει νομική και επιστημονική υποστήριξη σε κάθε άτομο που έχει υποστεί βλάβη από πλημμελή εκπαίδευση των Σωμάτων Ασφαλείας και των ιδιωτικών εταιριών παροχής υπηρεσιών ασφαλείας. http://safeguards.gr/ ,.-

 

***  Η εξέλιξη του ανορθόδοξου πολέμου

Στασιαστές και αντάρτες από την Μεσοποταμία ως το Αφγανιστάν       

By Max Boot

Περίληψη: 

Οι αυθεντίες τείνουν να αντιμετωπίζουν την τρομοκρατία και τις τακτικές των ανταρτών ως κάτι νέο, αλλά τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Παρά το γεγονός ότι οι σχετικές υποθέσεις έχουν αλλάξει με την πάροδο των ετών - από τον φυλετισμό, στον φιλελευθερισμό και τον εθνικισμό, από τον σοσιαλισμό, στον εξτρεμισμό της τζιχάντ – ο ανταρτοπόλεμος και οι επιχειρήσεις των τρομοκρατών ήταν πανταχού παρόντες σε όλη την ιστορία και παρήγαγαν σταθερά θανατηφόρα αποτελέσματα.Ο MAX BOOT είναι βασικός συνεργάτης στην έδρα Jeane J. Kirkpatrick για μελέτες εθνικής ασφάλειας στο Council on Foreign Relations και ο συγγραφέας του βιβλίου Invisible Armies: An Epic History of Guerrilla Warfare From Ancient Times to the Present (Liveright, 2013), του οποίου προσαρμογή αποτελεί το παρόν δοκίμιο. Μπορείτε να τον ακολουθείτε στο Twitter @MaxBoot.

Οι ειδήμονες και ο Τύπος πολύ συχνά αντιμετωπίζουν την τρομοκρατία και τις τακτικές που ακολουθούν οι αντάρτες ως κάτι νέο, μια αποστασιοποίηση από παρωχημένους τρόπους διεξαγωγής πολέμου. Αλλά τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της μακράς και αιματηρής εξέλιξης του είδους μας, ο πόλεμος κατά κύριο λόγο διενεργήθηκε από ομάδες χαλαρά οργανωμένες, απειθάρχητες, και με ελαφρά οπλισμένους εθελοντές που περιφρονούσαν την ανοιχτή μάχη και τάσσονταν υπέρ των απρόσμενων επιδρομών και των ενεδρών: δηλαδή τις στρατηγικές τόσο των πολεμιστών στις παλιές φυλετικές διαμάχες όσο και των σύγχρονων ανταρτών και τρομοκρατών. Στην πραγματικότητα, ο συμβατικός τρόπος εχθροπραξιών είναι σχετικά πρόσφατη εφεύρεση. Για πρώτη φορά κατέστη δυνατός μετά το 10.000 π.Χ. με την ανάπτυξη των αγροτικών κοινωνιών, η οποίες παρήγαγαν αρκετό πλεόνασμα πλούτου και πληθυσμό ώστε να καταστεί δυνατή η δημιουργία ειδικά σχεδιασμένων οχυρώσεων και όπλων (και επαγγελματιών για τη λειτουργία τους). Οι πρώτοι γνήσιοι στρατοί - διοικούμενοι από μια αυστηρή ιεραρχία, που αποτελείται από εκπαιδευμένους στρατιώτες, πειθαρχημένους κάτω από απειλές τιμωρίας - προέκυψαν μετά από το 3100 π.Χ. στην Αίγυπτο και τη Μεσοποταμία. Αλλά η διαδικασία του σχηματισμού κρατών και, ως εκ τούτου, ο σχηματισμός στρατών πήρε πολύ περισσότερο χρόνο στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου. Σε ορισμένες περιοχές, τα κράτη εμφανίστηκαν μόνο κατά τον περασμένο αιώνα, και η ικανότητά τους να εκτελούν βασικές λειτουργίες όπως η διατήρηση ενός στρατού παραμένει, στην καλύτερη περίπτωση, αδύναμη. Λαμβάνοντας υπόψη πόσο καιρό οι άνθρωποι περιδιαβαίνουν την γη, η εποχή αυτού που σήμερα θεωρούμε ως συμβατική σύγκρουση αντιπροσωπεύει απλώς μια ιστορική στιγμή.

Παρ' όλα αυτά, τουλάχιστον από την εποχή των Ελλήνων και των Ρωμαίων, οι παρατηρητές έχουν υποτιμήσει τον ανορθόδοξο πόλεμο. Δυτικοί στρατιώτες και μελετητές έχουν την τάση να τον βλέπουν ως άνανδρο, ακόμη και βάρβαρο. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το γιατί: οι αντάρτες, σύμφωνα με τα λόγια του Βρετανού ιστορικού John Keegan, είναι «σκληροί με τους αδύναμους και άνανδροι όταν είναι αντιμέτωποι με γενναίους» - ακριβώς το αντίθετο από ό, τι οι επαγγελματίες στρατιώτες διδάσκονται να είναι. Πολλοί μελετητές έχουν, μάλιστα, ισχυριστεί ότι οι επιδρομές ανταρτών δεν είναι αληθινός πόλεμος.
Η άποψη αυτή έχει αρχίσει να φαίνεται λίγο ειρωνική, όταν λάβει κανείς υπόψη του το γεγονός ότι σε όλη την ιστορία, ο ανορθόδοξος πόλεμος ήταν σταθερά πιο θανατηφόρος από όσο ο συμβατικός ξάδελφός του - όχι σε σύνολο αριθμού θανάτων, καθώς οι φυλετικές κοινωνίες είναι πολύ μικρές σε σύγκριση με τον πληθυσμό του αστικού πολιτισμού, αλλά ως ποσοστό θανάτων. Στις φυλετικές κοινωνίες, ο μέσος όρος ετήσιων θανάτων σε μάχη είναι 0,5% του πληθυσμού. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό θα μεταφραζόταν σε 1,5 εκατομμύρια θανάτους, ή 500 επιθέσεις όπως της 11ης Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο. Αρχαιολογικά στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι τέτοιες απώλειες δεν αποτελούν μια σύγχρονη ανωμαλία.
Οι ρίζες του ανταρτοπόλεμου χάνονται μέσα στους βάλτους της προϊστορίας, αλλά τα είδη των εχθρών που έχουν αντιμετωπίσει οι αντάρτες έχουν αλλάξει με την πάροδο των αιώνων. Περίπου πριν από το 3000 π.Χ., αντάρτες των φυλετικών κοινωνιών πολέμησαν αποκλειστικά έναντι των άλλων φυλετικών ανταρτών. Παρά το γεγονός ότι αυτό το είδος της πάλης συνεχίστηκε και μετά το 3000 π.Χ., συμπληρώθηκε και μερικές φορές αντικαταστάθηκε από εχθροπραξίες φυλετικής φθοράς και επαναστάσεις ενάντια σε νεοσυσταθέντα κράτη. Οι συγκρούσεις αυτές ήταν, κατά μία έννοια, οι πρώτες εξεγέρσεις και αντεξεγέρσεις του κόσμου. Κάθε μεγάλη αυτοκρατορία της αρχαιότητας, ξεκινώντας με την πρώτη στο αρχείο, την Ακκαδική αυτοκρατορία στην αρχαία Μεσοποταμία, ήταν διαιρεμένη από νομάδες αντάρτες, αν και ο όρος «αντάρτης» (guerrilla) δεν θα επινοηθεί παρά χιλιετίες αργότερα. (ο όρος «guerrilla», που κυριολεκτικά σημαίνει «μικρός πόλεμος», χρονολογείται στην ισπανική αντίσταση κατά του Ναπολέοντα από το 1808 ως το 1814).
Στη σύγχρονη εποχή, οι ίδιες παλιές τακτικές του ανταρτοπόλεμου παντρεύτηκαν με ιδεολογικές πλατφόρμες, κάτι που έλειπε εντελώς από τους απολίτικους (και αναλφάβητους) πολεμιστές των φυλών της παλιάς εποχής. Φυσικά, η ακριβής φύση των ιδεολογικών πλαισίων για τα οποία έγιναν πόλεμοι άλλαξαν με τα χρόνια, από τον φιλελευθερισμό και τον εθνικισμό (η «φωνή της καρδιάς» των ανταρτών από το τέλος του δέκατου όγδοου αιώνα ως τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα), στο σοσιαλισμό και τον εθνικισμό (που ενέπνευσε αντάρτες από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα και το τέλος του εικοστού αιώνα), και τον εξτρεμισμό της τζιχάντ σήμερα. Όλο αυτό το διάστημα, ο ανταρτοπόλεμος και οι τρομοκρατικές ενέργειες έχουν παραμείνει πανταχού παρούσες και θανατηφόρες, όπως πάντα.
ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΟΥ ΑΝΤΑΡΤΟΠΟΛΕΜΟΥ
Η επιτυχία των διαφόρων επιδρομέων στην επίθεση και κατάκτηση κρατών από την αρχαία Ρώμη ως την μεσαιωνική Κίνα, οδήγησε σε αυτό που ένας ιστορικός αποκάλεσε «το παράδοξο των νομάδων». «Στην ιστορία του πολέμου, ο κανόνας ήταν ότι η στρατιωτική υπεροχή βρίσκεται στις πλουσιότερες χώρες και εκείνες με τις πιο ανεπτυγμένες δημόσιες διοικήσεις», έγραψε ο ιστορικός Hugh Kennedy στο βιβλίο του «Μογγόλοι, Ούννοι, και Βίκινγκ». Ωστόσο, πηγαίνοντας πίσω στις ημέρες της Μεσοποταμίας, οι νομάδες συχνά κατάφερναν να νικούν πολύ πλουσιότερες και πιο προηγμένες αυτοκρατορίες. Ο Κένεντι εξηγεί αυτή την φαινομενική αντίφαση αναφέροντας όλα τα στρατιωτικά πλεονεκτήματα που απολαμβάνουν οι νομάδες: ήταν πιο κινητικοί, κάθε ενήλικο αρσενικό ήταν και πολεμιστής, και οι ηγέτες τους επιλέγονταν κατά κύριο λόγο για την πολεμική ανδρεία τους. Αντίθετα, σημειώνει, στις εγκατεστημένες κοινωνίες οι διοικητές διορίζονται με βάση πολιτικές σκοπιμότητες και καλούνται ως στρατιώτες, αγρότες με ελάχιστες πολεμικές ικανότητες.
Τα στρατιωτικά πλεονεκτήματα των νομάδων φαίνεται να αντέχουν και μεταξύ των ανταρτών στο σύγχρονο κόσμο. Ακόμη και στους τελευταίους δύο αιώνες, κατά τη διάρκεια των οποίων τα κράτη έγιναν πολύ πιο ισχυρά από όσο στην αρχαία ή τη μεσαιωνική περίοδο, οι αντάρτες συχνά κατάφεραν να τα ταπεινώνουν. Σκεφτείτε τις φυλές του Αφγανιστάν, που απογοήτευσαν το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Σοβιετική Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το «παράδοξο των νομάδων» του Κένεντι είναι πραγματικά ένα παράδοξο των ανταρτών, και θέτει το ερώτημα πώς και γιατί ο ασθενέστερος φαίνεται να νικά τόσο συχνά τον ισχυρό. Η απάντηση βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό στη χρήση των τακτικών «χτύπα και φύγε», που εκμεταλλεύεται την κινητικότητα και την έκπληξη ώστε να καθίσταται δύσκολο για το ισχυρότερο κράτος να μετακινεί όλο του το βάρος προς υποστήριξη.
Οι αντάρτες συχνά παρουσιάζουν ένα ακόμη παράδοξο: ακόμα και οι πιο επιτυχημένοι επιδρομείς έχουν την τάση να στρέφονται σε συμβατικές τακτικές από τη στιγμή που σημειώνουν μεγάλη στρατιωτική επιτυχία. Οι Μογγόλοι τελικά μετατράπηκαν σε ημισυμβατικό στρατό υπό τον Τζένγκις Χαν και οι Άραβες προχώρησαν σε μια παρόμοια μεταμόρφωση. Πολεμούσαν με το παραδοσιακό στυλ των Βεδουίνων όσο το Ισλάμ εξαπλωνόταν σε όλη τη Μέση Ανατολή τον αιώνα μετά το θάνατο του Μωάμεθ, το 632. Αλλά, οι κατακτήσεις τούς οδήγησαν στη δημιουργία των χαλιφάτων των Ομαγιαδών και των Αββασιδών, δύο από τις μεγαλύτερες χώρες του μεσαιωνικού κόσμου, που αμύνονταν με συμβατικές δυνάμεις. Η τουρκική αυτοκρατορία, επίσης, προέκυψε από την κουλτούρα των επιδρομών από τις στέπες αλλά έφτιαξε έναν τρομερό συμβατικό στρατό, πλήρη, με πολύ πειθαρχημένους στρατιώτες-σκλάβους, τους γενίτσαρους. Ο νέος οθωμανικός στρατός κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη σε μια περιβόητη πολιορκία της πόλης το 1453 και, μέσα σε λιγότερο από έναν αιώνα, προχώρησε μέχρι τις πύλες της Βιέννης.
Γιατί νομάδες τόσο έμπειροι στην τακτική του ανταρτοπόλεμου καταφεύγουν σε συμβατικό πόλεμο; Κατ’ αρχήν, οι στόχοι τους γίνονται μεγαλύτεροι, κάτι που απαιτεί αλλαγή τακτικής. Έφιπποι τοξότες δεν θα μπορούσαν να κατακτήσουν την Κωνσταντινούπολη. Ένα τέτοιο κατόρθωμα απαιτεί τους μηχανισμούς ενός κανονικού στρατού, συμπεριλαμβανομένης μιας παράταξης από 69 κανόνια, δύο εκ των οποίων είχαν περίπου 9 μέτρα μήκος και εκτόξευαν πέτρινες μπάλες που ζύγιζαν πάνω από μισό τόνο. Ούτε η γρήγορη κίνηση των φυλετικών μαχητών είναι πολύ χρήσιμη για την υπεράσπιση, τη διαχείριση και την αστυνόμευση των πρόσφατα κατακτημένων κρατών. Τα καθήκοντα αυτά, επίσης, απαιτούν έναν επαγγελματικό μόνιμο στρατό. Ένας ακόμη παράγοντας υπαγορεύει τη μετατροπή των νομάδων σε τακτικούς στρατιώτες: το στυλ του πολέμου που ασκείται από έφιππους τοξότες ήταν τόσο δύσκολο και απαιτητικό, που απαιτείτο συνεχής πρακτική από την παιδική ηλικία ενός τοξότη για να διατηρεί τις ικανότητές του. Μόλις οι νομάδες άρχιζαν να ζουν μεταξύ πιο τακτοποιημένων ανθρώπων, «έχαναν εύκολα τα ανώτερα ατομικά ταλέντα τους και την συνοχή της ομάδας τους», γράφουν οι ιστορικοί Mesut Uyar και Edward Erickson στο βιβλίο A Military History of the Ottomans. Αυτή ήταν μια αλλαγή που οι περισσότεροι από αυτούς ήταν πρόθυμοι να κάνουν. Μια τακτοποιημένη ζωή ήταν πολύ πιο εύκολη - και ασφαλέστερη.
Τα επιτεύγματα των νομάδων, αν και μεγάλα, ήταν ως επί το πλείστον φευγαλέα: με την εξαίρεση των Αράβων, των Τούρκων, των Μογγόλων και των Μαντσού, που αναμειγνύονταν με τις εγκατεστημένες κοινωνίες, οι νομάδες δεν μπορούσαν να δημιουργήσουν σταθερούς θεσμούς. Οι νομαδικές αυτοκρατορίες γενικά κατέρρεαν μετά από μια ή δύο γενιές. Πρώην νομάδες που εγκαταστάθηκαν κάπου σταθερά, βρέθηκαν, κάπως ειρωνικά, να βασανίζονται από φρέσκα κύματα νομάδων και άλλων ανταρτών. Τέτοια ήταν η μοίρα των Μαντσού, οι οποίοι, ως κυβερνήτες της Κίνας, πολέμησαν τους Dzungar (ή δυτικούς Μογγόλους) στον δέκατο όγδοο αιώνα και προσπάθησαν να καταπολεμήσουν τους αντάρτες Taiping στον πλέον θανατηφόρο πόλεμο του δέκατου ένατου αιώνα. Οι Taipings, με τη σειρά τους, προσπάθησαν να αναπτύξουν δικό τους πιο ισχυρό στρατό, μπερδεύοντας τη διάκριση μεταξύ συμβατικής και ανορθόδοξης σύγκρουσης. Από τότε, πολλοί εμφύλιοι πόλεμοι, μεταξύ των οποίων και εκείνος των Ηνωμένων Πολιτειών μεταξύ 1861 και 1865, έχουν ενσωματώσει και τα δύο είδη μάχης.
ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ
Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ συμβατικού και ανορθόδοξου πολέμου έγινε πιο ξεχωριστή με την εξάπλωση των μόνιμων εθνικών στρατών μετά τον Τριακονταετή Πόλεμο. Αυτή η διαδικασία, η οποία πήγε χέρι-χέρι με την ανάπτυξη των εθνών-κρατών, κορυφώθηκε κατά το δεύτερο μισό του δέκατου έβδομου αιώνα. Τότε εμφανίστηκαν ο πολλαπλασιασμός των στρατώνων για να στεγάσει τους στρατιώτες, οι εκπαιδευτές να τους εκπαιδεύουν, επαγγελματίες αξιωματικοί να τους καθοδηγούν, υπηρεσίες εφοδιασμού για την τροφοδοσία τους, εργοστάσια για να τους ντύνουν και να τους εξοπλίζουν καθώς και νοσοκομεία και γηροκομεία για να αναλάβουν τη φροντίδα τους.
Μέχρι το δέκατο όγδοο αιώνα, οι εχθροπραξίες στην Δύση είχαν φτάσει σε τόσο τυποποιημένα επίπεδα όσο σπάνια πριν ή μετά, με τους μοναρχικούς στρατούς να αντιμάχονται με περίπου παρόμοιο στυλ και να τηρούν παρόμοιους κανόνες συμπεριφοράς. Καμία αλλαγή δεν ήταν πιο σημαντική από την υιοθέτηση των τυποποιημένων στολών, πράγμα που σημαίνει ότι η διαφορά μεταξύ στρατιωτών και πολιτών θα μπορούσε να διαπιστωθεί στη στιγμή. Μαχητές που επέμεναν να πολεμούν χωρίς στολές έγιναν ως εκ τούτου πιο εύκολα διακριτοί. Υφίσταντο ποινική δίωξη ως ληστές αντί να αντιμετωπίζονται ως στρατιώτες που δικαιούνται τις προστασίες των νεοεμφανιζόμενων πολεμικών νόμων.
Αλλά, αυτοί οι άτακτοι σύντομα επέστρεψαν στο προσκήνιο, κατά τη διάρκεια του πολέμου της αυστριακής διαδοχής (1740-1748), μια σύγκρουση που έφερε μαζί την Αυστρία, την Μεγάλη Βρετανία, το Ανόβερο, την Έσση και τις Κάτω Χώρες κατά της Βαυαρίας, της Γαλλίας, της Πρωσίας, της Σαξωνίας και της Ισπανίας. Η Αυστρία έχασε τις πρώτες μάχες του πολέμου, επιτρέποντας στα ξένα στρατεύματα να καταλάβουν ένα σημαντικό τμήμα του εδάφους της. Αλλά η Αυστρία κατάφερε να επιστρέψει στον πόλεμο χάρη στους λεγόμενους άγριους άνδρες που συγκέντρωσε από τις παρυφές της αυτοκρατορίας της: ουσάροι από την Ουγγαρία, παντούρς (pandours, δηλαδή φρουρούς) από την Κροατία, και άλλους χριστιανούς από τα Βαλκάνια, που πολεμούσαν τους Τούρκους για αιώνες.
Ο Φρειδερίκος ο Μέγας και άλλοι στρατηγοί στην αρχή κατήγγειλαν τους επιδρομείς ως «άγριους». Αλλά από τη στιγμή που είδαν την αποτελεσματικότητα αυτών των ατάκτων, αντέγραψαν το αυστριακό παράδειγμα. Από τα 1770, τα ελαφρά στρατεύματα (ακροβολιστές χωρίς βαριά όπλα και πανοπλίες που δεν τοποθετούνταν στην κύρια γραμμή μάχης) αποτελούσαν το 20% των ευρωπαϊκών στρατών. Στη Βόρεια Αμερική, ο βρετανικός στρατός όλο και περισσότερο άρχισε να βασίζεται σε μια ποικιλία μορφών ελαφρού πεζικού. Πρόδρομοι των ειδικών δυνάμεων του σήμερα - στρατιώτες εκπαιδευμένοι σε τακτικές ανταρτών οι οποίοι είναι ωστόσο πιο πειθαρχημένοι σε σύγκριση με τους απάτριδες μαχητές –, αυτοί οι «φρουροί» ανατράφηκαν για ανορθόδοξη μάχη κατά των γαλλικών αποικιοκρατικών στρατευμάτων και των ντόπιων συνεργατών τους.
Ένας από τους αγαπημένους μύθους της αμερικανικής ιστορίας είναι ότι θαρραλέοι Αμερικανοί κέρδισαν την ανεξαρτησία τους από τη Μεγάλη Βρετανία, επιτιθέμενοι κατά μέθυσων φαιοχιτώνων (Redcoats) πολύ ανόητων για να αποκλίνουν από την τελετουργική παράταξη του πεζικού στον πόλεμο. Αυτό είναι μια υπερβολή. Μέχρι τη στιγμή που ξέσπασε η επανάσταση, το 1775, οι Βρετανοί ήταν πολύ έμπειροι στον ανορθόδοξο πόλεμο και τον αντιμετώπιζαν στην Ευρώπη, την Καραϊβική και τη Βόρεια Αμερική. Οι φαιοχίτωνες σίγουρα ήξεραν αρκετά για να σπάσουν τν σχηματισμό τους και να αναζητήσουν κάλυψη στην μάχη, όταν μπορούσαν, και όχι, σύμφωνα με τα λόγια του ενός ιστορικού, «να παραμένουν αδρανείς και ευάλωτοι στα πυρά του εχθρού». Ο βρετανικός στρατός είχε ένα διαφορετικό πρόβλημα: όπως και ο σύγχρονος αμερικανικός στρατός προ-Ιράκ, είχε ξεχάσει τα περισσότερα από τα μαθήματα του ανορθόδοξου πολέμου που είχε μάθει μια γενιά πριν. Και οι Αμερικανοί επαναστάτες χρησιμοποίησαν μια πιο εξελιγμένη μορφή ανορθόδοξου πολέμου από ότι οι Γάλλοι της υπαίθρου και οι ιθαγενείς Αμερικανοί πολεμιστές, τους οποίους οι Βρετανοί Redcoats είχαν συνηθίσει να πολεμούν. Η εξάπλωση της παιδείας και των τυπωμένων βιβλίων επέτρεψε στους Αμερικανούς αντάρτες να επιδιώξουν την λαϊκή υποστήριξη, γεγονός που ανυψώνει το ρόλο της προπαγάνδας και του ψυχολογικού πολέμου. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο όρος «κοινή γνώμη» εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε έντυπη μορφή το 1776, και οι Αμερικανοί αντάρτες κέρδισαν την ανεξαρτησία σε μεγάλο βαθμό με την προσφυγή στο βρετανικό εκλογικό σώμα με έγγραφα όπως το φυλλάδιο του Thomas Paine «Common Sense» και η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Στην πραγματικότητα, η έκβαση της επανάστασης πραγματικά αποφασίστηκε το 1782, όταν η βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων ψήφισε με μικρή διαφορά να διακοπούν οι επιθετικές επιχειρήσεις. Οι Βρετανοί θα μπορούσαν να συνεχίσουν να πολεμούν και μετά από εκείνη την ημερομηνία. Θα μπορούσαν να έχουν φέρει φρέσκα στρατεύματα, ακόμη και μετά την ήττα στο Yorktown το 1781. Αλλά όχι, αφού είχε χαθεί η υποστήριξη του κοινοβουλίου.
Οι περισσότεροι από τους επαναστάτες που ακολούθησαν ήταν πιο ακραίοι στις μεθόδους και τις πεποιθήσεις τους από τους Αμερικανούς επαναστάτες, αλλά, είτε από τα αριστερά είτε από τα δεξιά, πολλοί από αυτούς αντέγραψαν τον επιδέξιο χειρισμό της κοινής γνώμης από τους Αμερικανούς. Οι Έλληνες στη δεκαετία του 1820, οι Κουβανοί στη δεκαετία του 1890 και οι Αλγερινοί στη δεκαετία του 1950 απήλαυσαν όλοι αξιοσημείωτη επιτυχία στην κινητοποίηση της ξένης κοινής γνώμης για να βοηθηθούν και να κερδίσουν την ανεξαρτησία τους. Στην Ελλάδα και την Κούβα, οι αντι-ιμπεριαλιστές κέρδισαν δίνοντας έμφαση στα πάθη των αποικιών για να παρακινήσουν αυτό που σήμερα ονομάζεται ανθρωπιστική παρέμβαση από δυτικές δυνάμεις.
Οι φιλελεύθεροι αντάρτες πέτυχαν τις πιο εντυπωσιακές νίκες τους στο Νέο Κόσμο. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, από το 1825, οι ευρωπαϊκές αποικιακές δυνάμεις είχαν ηττηθεί στην Αμερική. Ευρωπαϊκές εξεγέρσεις στην ίδια την Ευρώπη, όπως εκείνη των Chartists στο Ηνωμένο Βασίλειο και εκείνης των Δεκεμβριστών στη Ρωσία, ήταν λιγότερο επιτυχείς. Παρ’ όλα αυτά, με την είσοδο του εικοστού αιώνα, το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής κινείτο σε μια πιο φιλελεύθερη κατεύθυνση - ακόμα και οι απόλυτες μοναρχίες, όπως η Αυστρία, η Γερμανία, και η Ρωσία, που παρέμειναν ως τέτοιες, είχαν κάνει μεγαλύτερες προσπάθειες για να κατευνάσουν και να κατευθύνουν το λαϊκό αίσθημα.
ΠΟΛΕΜΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΟΛΕΜΟΙ
Την ίδια ώρα, τα δυτικά κράτη επεξέτειναν την κυριαρχία τους σε μεγάλο μέρος του υπόλοιπου κόσμου με έναν αναμφισβήτητα ανελεύθερο τρόπο. Η διαδικασία του εποικισμού και της αντίστασης έχει κάνει πολλά για να διαμορφώσει το σύγχρονο κόσμο και δημιούργησε το δόγμα αντιεξέγερσης με την μεγαλύτερη επιρροή από ποτέ: η θεωρία της «κηλίδας πετρελαίου» (the "oil spot" theory), που επινοήθηκε από τον Γάλλο στρατηγό Hubert Lyautey, ο οποίος στο τέλος του αιώνα προέβλεψε στην Ινδοκίνα, τη Μαδαγασκάρη και το Μαρόκο το «ανθρωποκεντρικό» δόγμα το οποίο οι αμερικανικές δυνάμεις εφάρμοσαν στο Αφγανιστάν και το Ιράκ στον εικοστό πρώτο αιώνα. Περιελάμβανε την αργή επέκταση των στρατιωτικών θέσεων και στρατοπέδων, όπως εξαπλώνεται μια κηλίδα πετρελαίου, μέχρι η αντίσταση από τους αυτόχθονες συνθλιβεί, ενώ, επίσης, γινόταν προσπάθεια να αντιμετωπιστούν οι πολιτικές και οικονομικές ανησυχίες των ντόπιων.
Οι άνθρωποι της Ασίας και της Αφρικής αντιστάθηκαν στην επεκτατικότητα των αποικιστών όσο καλύτερα μπορούσαν. Μερικές φορές, ήταν σε θέση να τους εξαναγκάσουν σε σοβαρές οπισθοδρομήσεις. Ένα διάσημο παράδειγμα ήταν η βρετανική υποχώρηση από την Καμπούλ το 1842. Αλλά αυτές ήταν μόνο προσωρινές ανατροπές στην αδυσώπητη δυτικοποίηση του κόσμου. Μέχρι το 1914, οι Ευρωπαίοι και οι απόγονοί τους ήλεγχαν το 84% της χερσαίας μάζας του πλανήτη, από 35% το 1800.
Το ότι οι μη-Ευρωπαίοι δεν είχαν μεγαλύτερη επιτυχία στη διατήρηση της ανεξαρτησίας τους οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στα αυξανόμενα πλεονεκτήματα της Ευρώπης στη στρατιωτική τεχνολογία και τεχνική. Αλλά οφείλεται επίσης και στο γεγονός ότι οι περισσότεροι μη Ευρωπαίοι δεν υιοθέτησαν στρατηγικές που έκαναν την καλύτερη δυνατή χρήση των περιορισμένων πόρων τους. Αντί να προσπαθούν να εμπλακούν σε ανταρτοπόλεμο - ο οποίος, ακόμη και αν είναι να χαθεί, θα μπορούσε να απομακρύνει την τελική ήττα για χρόνια, αν όχι δεκαετίες, και θα προκαλούσε σημαντικές φθορές στους εισβολείς - οι περισσότεροι μη-Ευρωπαίοι πολέμησαν όπως ακριβώς ήθελαν οι Ευρωπαίοι, δηλαδή, με συμβατικό τρόπο.
Οι Δυτικοί πίστευαν ότι οι περισσότερες από τις περιοχές που κατέλαβαν ήταν «πρωτόγονες» και «οπισθοδρομικές», αλλά κατά μία έννοια, ήταν πολύ προχωρημένες για το δικό τους το καλό. Μέχρι τη στιγμή που οι Ευρωπαίοι παρέλασαν στην Ασία και την Αφρική, το μεγαλύτερο μέρος από αυτές τις ηπείρους είχε περάσει κάτω από την κυριαρχία των ιθαγενών καθεστώτων σε τακτικούς στρατούς, όπως η αυτοκρατορία των Ζουλού στη Νότια Αφρική και η αυτοκρατορία Μάραθα στην Ινδία. Οι κυβερνήτες τους, φυσικά, είχαν τους τακτικούς στρατούς για προστασία, αποφεύγοντας συνήθως το είδος των φυλετικών τακτικών (μια πρωτόγονη μορφή του ανταρτοπόλεμου) που ασκείτο από τους προγόνους τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι αποφάσεις γρήγορα έφεραν αντίθετα αποτελέσματα. Όταν οι ιθαγενείς κυβερνήτες προσπάθησαν να διορθώσουν την πορεία τους, η παρόρμησή τους ήταν συνήθως να κάνουν τους στρατούς τους ακόμη πιο συμβατικούς με την πρόσληψη συμβούλων και την αγορά ευρωπαϊκών όπλων. Τα αντίγραφα είναι σπάνια τόσο καλά όσο τα πρωτότυπα, όμως, και η κατωτερότητά τους εκτίθετο αγρίως στη μάχη.
Γιατί τόσο λίγα ιθαγενή καθεστώτα καταφεύγουν σε τακτικές των ανταρτών; Εν μέρει, επειδή οι μη Δυτικοί είχαν ελάχιστη ιδέα για τη δύναμη μάχης των δυτικών στρατευμάτων έως ότου ήταν πολύ αργά. Πάρα πολλοί ιθαγενείς δημιουργοί αυτοκρατοριών στον αναπτυσσόμενο κόσμο φαντάζονταν ότι οι τακτικές που είχαν χρησιμοποιήσει για να κατακτήσουν τις τοπικές φυλές θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και εναντίον των λευκών εισβολέων. Ακόμη και αν αυτοί οι κυβερνώντες ήθελαν να πυροδοτήσουν εξεγέρσεις, τα ιδεολογικά καύσιμα γενικά έλλειπαν, εκτός από την Αλγερία, την Τσετσενία και το Νταγκεστάν, και μερικές άλλες περιοχές όπου μουσουλμάνοι αντάρτες διεξήγαγαν παρατεταμένους πολέμους αντίστασης έναντι των Ευρωπαίων αποίκων. Συχνά, οι υπήκοοι αυτών των καθεστώτων αγανακτούσαν με τους ιθαγενείς κυβερνήτες το ίδιο, αν όχι περισσότερο από όσο με τους ευρωπαίους εισβολείς. Ο εθνικισμός, μια σχετικά πρόσφατη εφεύρεση, δεν είχε ακόμη εξαπλωθεί σε εκείνα τα εδάφη.
Οι Ευρωπαίοι στρατιώτες σε «μικρούς πολέμους» βοηθήθηκαν από το γεγονός ότι οι περισσότερες από τις μάχες σημειώθηκαν στην περιφέρεια των αυτοκρατοριών τους στην Ασία και την Αφρική, εναντίον εχθρών που θεωρήθηκαν «απολίτιστοι» και ως εκ τούτου, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού κώδικα δεοντολογίας, επιτρεπόταν να πολεμηθούν με ανεξέλεγκτη αγριότητα. Μόνο τόσο αργά όσο το 1930, ο Βρετανός αξιωματικός και μυθιστοριογράφος John Masters έγραψε ότι στα βορειοδυτικά σύνορα της Ινδίας (στο σημερινό Πακιστάν), οι Παστούν πολεμιστές «συνήθως ευνούχιζαν και αποκεφάλιζαν» αιχμαλώτους, ενώ οι Βρετανοί «έπαιρναν λίγους αιχμαλώτους σε κάθε περίπτωση, και πολύ λιγότερους μάλιστα αν δεν υπήρχε σχετικός πολιτική εκπρόσωπος»- δηλαδή, απλά σκότωναν αυτούς που αιχμαλώτιζαν. Ωστόσο, η ίδια η επιτυχία των αυτοκρατορικών στρατευμάτων σήμαινε ότι οι μελλοντικές μάχες θα λάμβαναν χώρα εντός των αυτοκρατορικών ορίων και ότι θα θεωρούνταν, όπως ο ιστορικός Thomas Mockaitis έγραψε στο βιβλίο του British Counterinsurgency (Βρετανική αντιεξέγερση), «πολιτική αναταραχή και όχι πόλεμος». Ως εκ τούτου, τα αυτοκρατορικά στρατεύματα στο μέλλον θα δουν τις ενέργειές τους να οριοθετούνται από το νόμο και την κοινή γνώμη με τρόπους που δεν υπήρχαν τον δέκατο ένατο αιώνα.
Η πολιτική αναταραχή του εικοστού αιώνα ήταν πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί και για άλλους λόγους, επίσης. Με τη δημιουργία σχολείων και εφημερίδων που προωθούν δυτικές ιδέες όπως ο εθνικισμός και μαρξισμός, οι Δυτικοί κυβερνώντες τελικά παρακίνησαν μια διαδεδομένη αντίσταση στη δική τους κυριαρχία. Και με το να κατασκευάζουν και να διανέμουν αμέτρητα όπλα, από το εκρηκτικό ΤΝΤ ως το οπλοπολυβόλο AK-47 (καλάσνικοφ) σε όλο τον κόσμο, οι Ευρωπαίοι διασφάλισαν ότι οι αντίπαλοί τους στον 20ο αιώνα ήταν πολύ καλύτερα οπλισμένοι από όσο ήταν οι προκάτοχοί τους.
Ο ΗΛΙΟΣ ΔΥΕΙ ΣΤΗΝ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Για να γίνει κατανοητό το γιατί η απο-αποικιοποίηση σάρωσε τον κόσμο στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και γιατί οι αντι-Δυτικοί αντάρτες και τρομοκράτες τα πήγαν τόσο καλά στη διάρκεια αυτής της περιόδου, είναι ζωτικής σημασίας να υπογραμμιστεί το πόσο αδύναμες ήταν πλέον οι δύο μεγαλύτερες αποικιακές δυνάμεις. Ακόμη και αν η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν αποφασισμένοι να κρατήσουν όλες τις υπερπόντιες κτήσεις τους μετά το 1945, θα ήταν πολύ πιεσμένοι για να το πράξουν. Και οι δύο ήταν ουσιαστικά πτωχευμένοι και δεν μπορούσαν να διεξάγουν άνετα μια παρατεταμένη αντιεξέγερση - ειδικά όχι απέναντι στην εχθρότητα από αναδυόμενες υπερδυνάμεις. Οι Σοβιετικοί και αργότερα οι Κινέζοι, ήταν πάντα έτοιμοι να προσφέρουν όπλα, εκπαίδευση και χρηματοδότηση σε εθνικά απελευθερωτικά κινήματα με μαρξιστική κλίση.
Το μεγαλύτερο μέρος της διαδικασίας απο-αποικιοποίησης ήταν σχετικά ειρηνικό. Εκεί που οι Βρετανοί αντιμετώπισαν αποφασιστική αντίσταση, όπως στην Ινδία και την Παλαιστίνη, δεν χρειάστηκε πολύ για να πεισθούν να φύγουν. Το Λονδίνο γενικά αγωνίστηκε μόνο για να κρατήσει μερικές βάσεις, όπως στην Κύπρο και το Άντεν, που έκρινε ότι είναι στρατηγικής σημασίας ή, όπως στη Μαλαισία και την Κένυα, για να αποφευχθεί μια κατάληψη από τους κομμουνιστές ή άλλους εξτρεμιστές. Όταν οι Βρετανοί όντως επέλεξαν να πολεμήσουν, το έπραξαν με επιτυχία και δεξιοτεχνία. Οι επιδόσεις τους στην αντιεξέγερση είναι καλύτερες από εκείνες των Γάλλων κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου, καθώς και κάποιες από τις εκστρατείες τους, ιδίως αυτή στην Μαλαισία, εξακολουθούν να μελετώνται από τους στρατιωτικούς στρατηγιστές.
Η συχνότητα εμφάνισης του ανταρτοπόλεμου και της τρομοκρατίας δεν μειώθηκε με την πτώση των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών. Αντιθέτως, τα έτη μεταξύ 1959 και 1979 - από την κατάληψη της εξουσίας από τον Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα ως εκείνη των Σαντινίστας στην Νικαράγουα - ήταν, αν μη τι άλλο, η χρυσή εποχή των αριστερών ανταρτών. Τότε απέμειναν μερικοί αποικιακοί πόλεμοι και ένας μεγαλύτερος αριθμός ουσιαστικά εθνικών πολέμων (που διεξάγονταν στο Κονγκό, το Ανατολικό Τιμόρ και την περιοχή της Μπιάφρα στην Νιγηρία) για να καθοριστεί η φύση των μετα-αποικιακών κρατών, αλλά η πρωταρχική κινητήρια δύναμη ήταν η σοσιαλιστική ιδεολογία. Ριζοσπάστες που αυτοχαρακτηρίζονταν ως οι επόμενοι Μάο, Χο, Φιντέλ ή Τσε πήραν τα καλάσνικοφ για να κάνουν ανταρτοπόλεμο στην ύπαιθρο και τρομοκρατία στις πόλεις. Ποτέ πριν ή έκτοτε η αίγλη και το κύρος των πολεμιστών του ανορθόδοξου πολέμου δεν ήταν υψηλότερα, όπως φαίνεται στην πανταχού παρούσα διάσημη φωτογραφία του Τσε Γκεβάρα από τον καλλιτέχνη Alberto Korda, που στολίζει ακόμη T-shirts και αφίσες. Η επιτυχία των επαναστατών στο εξωτερικό αντηχούσε στους δυτικούς ριζοσπάστες της δεκαετίας του 1960, οι οποίοι ήταν δυσαρεστημένοι με τις δικές τους κοινωνίες και φαντάζονταν ότι, επίσης, θα μπορούσαν να ανατρέψουν το κατεστημένο. Ο Tom Wolfe κατέγραψε την εικόνα το 1970 στο περίφημο δοκίμιό του «Radical Chic», το οποίο περιγράφει με βασανιστική λεπτομέρεια ένα πάρτι που έκανε ο συνθέτης Leonard Bernstein στο αριστοκρατικό διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη για μια ομάδα Μαύρων Πανθήρων, μια από τις μυριάδες τρομοκρατικές ομάδες της περιόδου, της οποίας η φήμη ξεπέρασε κατά πολύ την ικανότητά της να επιτυγχάνει τους στόχους της.
Ορισμένες κυβερνήσεις είχαν μεγάλη επιτυχία στην καταστολή κινημάτων ανταρτών. Η δεκαετία του 1960 είδε τη δημοσίευση εγχειρίδιων με επιρροή όπως το «Counterinsurgency Warfare: Theory and Practice» (Επιχειρήσεις Αντιεξέγερσης: Θεωρία και Πράξη), από τον Γάλλο αξιωματικό (και βετεράνο της Αλγερίας) David Galula, και το Defeating Communist Insurgency (Νικώντας την κομμουνιστική εξέγερση), από τον Βρετανό αξιωματικό Sir Robert Thompson, έναν γλυκύ βετεράνο της Μαλαισίας και του Βιετνάμ. Ο Galula, ο Thompson, και άλλοι εμπειρογνώμονες κατέληξαν με σημαντικό βαθμό συμφωνίας ότι οι εξεγέρσεις δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν σαν συμβατικοί πόλεμοι. Η θεμελιώδης αρχή που ξεχωρίζει την αντιεξέγερση ήταν η χρήση του «ελάχιστου πυρός». Εν τω μεταξύ, ένας «στρατιώτης πρέπει να είναι έτοιμος να γίνει προπαγανδιστής, κοινωνικός λειτουργός, πολιτικός μηχανικός, δάσκαλος, νοσηλευτής, πρόσκοπος», έγραψε ο Galula.
Ήταν ένα ζήτημα να παραχθούν τέτοια σκληρά κερδισμένα μαθήματα. Συνολικά, πιο δύσκολο ήταν να γίνουν αποδεκτά από τους αξιωματικούς των οποίων το ιδανικό παραμένει ο θωρακισμένος αστραπιαίος πόλεμος και ο οποίος δεν είχε τίποτα πέρα από περιφρόνηση για τους ελαφρά οπλισμένους και ασύνταχτους μαχητές. Οι δυτικοί στρατοί βάδισαν στις επόμενες δεκαετίες, εξακολουθώντας να επικεντρώνονται στην καταπολέμηση ενός εχθρού σαν μέσα από καθρέφτη. Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν να αντιμετωπίσουν μια αντάρτικη απειλή στο Βιετνάμ, ο William Westmoreland, ο διοικητής των αμερικανικών επιχειρήσεων εκεί, οργάνωσε μια συντριπτικά συμβατική απάντηση που δαπάνησε πολλά πυρά και κατέστρεψε ζωές και από τις δύο πλευρές, αλλά δεν έφερε τη νίκη.
ΑΠ’ ΕΞΩ
Όπως και όλοι οι άλλοι, οι αντάρτες και οι τρομοκράτες υπόκεινται στη λαϊκή διάθεση και την πνευματική μόδα. Από τη δεκαετία του 1980, καθώς οι μνήμες της αποικιοκρατίας ξεθώριασαν, καθώς οι υπερβολές των μετα-αποικιακών κυβερνήσεων έγιναν πιο εμφανείς, και ύστερα από την επιθυμία για καπιταλισμό που αναβίωσε στην θητεία του προέδρου των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρέιγκαν και της Βρετανίδας πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ, τα αριστερίστικα κινήματα άρχισαν να δύουν και η μαγεία των ανταρτών ξεθώριασε. Λίγοι, αλλά οι πλέον κοντόφθαλμοι ιδεολόγοι θα μπορούσαν να φανταστούν ότι το μέλλον γεννιόταν σε φτωχές και καταπιεσμένες χώρες όπως η Καμπότζη ή η Κούβα. Το τέλος του παλαιού καθεστώτος στη Μόσχα και το σταδιακό άνοιγμα στο Πεκίνο είχε πιο άμεσο αντίκτυπο στις ομάδες των ανταρτών, επίσης, με το κόψιμο πολύτιμων πηγών επιδοτήσεων, όπλων και κατάρτισης. Οι μαρξιστικές τρομοκρατικές ομάδες της δεκαετίας του 1970, όπως οι ιταλικές Ερυθρές Ταξιαρχίες και η γερμανική Baader Meinhof , ποτέ δεν ήταν σε θέση να δημιουργήσουν σημαντικές δικές τους βάσεις στήριξης και μαράζωσαν μαζί με τους ξένους υποστηρικτές τους. Εθνικιστικά κινήματα, όπως η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) και ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός, τα πήγαν καλύτερα, αν και είχαν επίσης ακρωτηριαστεί από την μείωση της εξωτερικής υποστήριξης.
Παρά το γεγονός ότι οι αριστερές εξεγέρσεις ήταν σε πτώση, ο ανταρτοπόλεμο και η τρομοκρατία δε εξαφανίστηκε καθόλου. Πήραν απλώς διαφορετικές μορφές, καθώς νέοι μαχητές που υποκινούνται από τα παλαιότερα παράπονα από όλα – την φυλή και την θρησκεία - βρήκαν τον δρόμο τους για τα πρωτοσέλιδα. Η μετάβαση από τις εξεγέρσεις για πολιτικά κίνητρα σε εκείνες για θρησκευτικά κίνητρα ήταν προϊόν δεκαετιών, ακόμη και αιώνων, ανάπτυξης. Θα μπορούσε να αναχθεί, μεταξύ άλλων, στα γραπτά του Αιγύπτιου υποκινητή (αγκιτάτορα) Sayyid Qutb στη δεκαετία του 1950 και του 1960. Ή στις δραστηριότητες του Χασάν αλ-Μπάνα, ο οποίος ίδρυσε την Μουσουλμανική Αδελφότητα της Αιγύπτου το 1928. Και στον προσηλυτισμό του Muhammad ibn Abd al-Wahhab, που στο δέκατο όγδοο αιώνα, δημιούργησε το πουριτανικό κίνημα που μια ημέρα θα γίνει η επίσημη θεολογία της Σαουδικής Αραβίας (ουαχαμπιτισμός). Αλλά, οι εποχικές συνέπειες των ιδεών αυτών των θρησκευτικών ηγετών δεν συγκέντρωσαν την προσοχή του κόσμου μέχρι το μοιραίο φθινόπωρο του 1979, όταν διαδηλωτές κατέλαβαν την αμερικανική πρεσβεία στην Τεχεράνη. Η κατάληψη της πρεσβείας είχε οργανωθεί από ριζοσπάστες φοιτητές, συμπεριλαμβανομένου του μελλοντικού Ιρανού προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, ο οποίος ήθελε να καταφέρει ένα χτύπημα στο «Μεγάλο Σατανά» και τους εγχώριους κοσμικούς. Ακολούθησε η κατάληψη του Μεγάλου Τζαμιού , το ιερότερου ισλαμικού βωμού, στη Μέκκα από παραστρατιωτικούς και το κάψιμο της αμερικανικής πρεσβείας στην Ισλαμαμπάντ. Και στη συνέχεια, στις 24 Δεκεμβρίου 1979, οι Σοβιετικοί εισέβαλαν στο Αφγανιστάν, εμπνέοντας έτσι την κινητοποίηση μιας τρομερής δύναμης ιερού αντάρτικου: αυτού των μουτζαχεντίν.
Η απειλή από ισλαμιστές εξτρεμιστές, οι οποίοι προετοιμάζονταν μυστικά για δεκαετίες, ξέσπασε με θεαματικά αιματηρό τρόπο στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, όταν η αλ Κάιντα οργάνωσε την πιο θανατηφόρα τρομοκρατική επίθεση όλων των εποχών. Προηγούμενες τρομοκρατικές οργανώσεις, από την PLO μέχρι διάφορες αναρχικές ομάδες, είχε περιορίσει την έκταση της βίας που χρησιμοποιούσαν. Όπως ο αναλυτής της τρομοκρατίας Brian Jenkins έγραψε το 1970, «Η τρομοκρατία είναι θέατρο .... Οι τρομοκράτες θέλουν πολλά άτομα να παρακολουθούν, όχι πολλούς ανθρώπους νεκρούς». Η αλ Κάιντα και η παρέα της ξανάγραψε το σενάριο στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ιράκ.
Για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους έστησαν ποικίλες άμυνες. Κυρίως, αυτό συνδύαζε βελτιωμένη ασφάλεια, αστυνομική δουλειά καθώς και συλλογή πληροφοριών. Οι στρατοί έπαιξαν σημαντικό ρόλο, επίσης, αν και σπάνια τόσο κεντρικά όσο στο Αφγανιστάν και το Ιράκ - χώρες των οποίων οι κυβερνήσεις έχουν ανατραπεί από την αμερικανική εισβολή. Σε κράτη με λειτουργικές ή ημι-λειτουργικές κυβερνήσεις, όπως οι Φιλιππίνες και η Σαουδική Αραβία, ο ρόλος των ΗΠΑ περιορίζεται στην παροχή εκπαίδευσης, όπλων, πληροφοριών και άλλων ειδών βοήθειας για να υποστηριχθούν αυτές οι κυβερνήσεις να πολεμήσουν τους εξτρεμιστές.
Πέρα από τις προσπάθειες της Δύσης εναντίον της αλ Κάιντα, οι λαϊκές διαμαρτυρίες στη Μέση Ανατολή κατάφεραν στις τρομοκρατικές οργανώσεις ένα ακόμα χτύπημα. Η Αραβική Άνοιξη έχει αποδειχθεί ότι είναι πολύ πιο ισχυρό μέσο αλλαγής από τις βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας. Ακόμη και πριν από τον θάνατο του Οσάμα Μπιν Λάντεν, το 2011, το Pew Global Attitudes Project είχε καταγράψει μια απότομη μείωση του αριθμού εκείνων που εξέφραζαν «την εμπιστοσύνη» στο πρόσωπό του: μεταξύ 2003 και 2010, ο αριθμός αυτός μειώθηκε από 46% στο 18% στο Πακιστάν, από 59% σε 25% στην Ινδονησία και από 56% σε 14% στην Ιορδανία.
Όμως, ακόμη και μια μικρή μειοψηφία είναι αρκετή για να διατηρήσει μια τρομοκρατική ομάδα, και η αλ Κάιντα έχει δείξει μια εντυπωσιακή ικανότητα να αναγεννιέται. Συνεργάτες της εξακολουθούν να δρουν από τη Μέση Ανατολή ως την Νοτιοανατολική Ασία. Εν τω μεταξύ, άλλες ισλαμικές ομάδες εξακολουθούν να παρουσιάζουν σημαντική δύναμη στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν, η Χαμάς ελέγχει τη Λωρίδα της Γάζας, η Χεζμπολάχ κυριαρχεί στο Λίβανο, η αλ Σαμπάμπ πολεμά για την εξουσία στη Σομαλία, η Boko Haram προοδεύει στη Νιγηρία, και δύο νεότερες ομάδες, η Ansar Dine και η «Κίνηση για Ενότητα και Τζιχάντ στη Δυτική Αφρική», έχουν πάρει τον έλεγχο στο βόρειο Μάλι. Παρά το θάνατο του Μπιν Λάντεν και άλλα εμπόδια στην κεντρική αλ Κάιντα, ο πόλεμος κατά της ισλαμικής τρομοκρατίας απέχει πολύ από το να έχει κερδηθεί. Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου χρησιμεύουν ως μια υπενθύμιση ότι η φαινομενική ασφάλεια απέναντι σε έναν αόρατο στρατό μπορεί να μετατραπεί σε τρωτότητα με αναπάντεχο και σοκαριστικό τρόπο και ότι, σε αντίθεση με πιο περιορισμένους γεωγραφικά αντάρτες του παρελθόντος, οι διεθνείς τρομοκρατικές ομάδες όπως η αλ Κάιντα, μπορούν να χτυπήσουν σχεδόν οπουδήποτε.
ΜΙΚΡΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ, ΜΕΓΑΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ
Η μακρά ιστορία των συγκρούσεων χαμηλής έντασης αποκαλύπτει όχι μόνο το πώς ο ανταρτοπόλεμος ήταν πανταχού παρών, αλλά επίσης το πόσο συχνά έχει αγνοηθεί η σημασία του, θέτοντας έτσι τις βάσεις για μελλοντικές ταπεινώσεις στα χέρια του αποφασισμένων ατάκτων. Ο στρατός των ΗΠΑ έχει ιδιαίτερα απογοητευτική επίδοση στο να αποτυγχάνει να προσαρμόζεται σε «μικρούς πολέμους», παρά τη σημαντική εμπειρία του στην καταπολέμηση των ιθαγενών Αμερικανών, των insurrectos των Φιλιππίνων, των Βιετκόνγκ, της αλ Κάιντα, των Ταλιμπάν, και πολλών άλλων ατάκτων. Για την αποφυγή παρόμοιων καταστροφών στο μέλλον, οι σημερινοί στρατιώτες και πολιτικοί πρέπει να εκτιμήσουν με ακρίβεια τις δυνάμεις και τις αδυναμίες των ανταρτών.
Είναι σημαντικό ούτε να υποτιμούμε ούτε να υπερεκτιμούμε τη δύναμη του αντάρτικου. Πριν από το 1945, αφότου οι άτακτοι αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε μάχες πρόσωπο-με-πρόσωπο, συνήθως υποτιμούνταν. Μετά το 1945, όμως, το λαϊκό αίσθημα ταλαντεύθηκε πάρα πολύ προς την άλλη κατεύθυνση, αποδίδοντας στους αντάρτες υπεράνθρωπα στοιχεία. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση: οι αντάρτες έχουν βελτιώσει την τεχνική τους από το 1945, αλλά εξακολουθούν να χάνουν στις περισσότερες περιπτώσεις. Η αυξανόμενη επιτυχία τους οφείλεται στην εξάπλωση της τεχνολογίας των επικοινωνιών και στην αυξανόμενη επιρροή της κοινής γνώμης. Και οι δύο παράγοντες έχουν εξασθενίσει τη βούληση των κρατών να συμμετάσχουν σε παρατεταμένη αντεξεγέρσεις, κυρίως εκτός των εθνικών συνόρων τους, και έχουν αυξήσει την ικανότητα των ανταρτών να επιβιώνουν ακόμα και μετά από στρατιωτικές αποτυχίες.
Στον αγώνα κατά των ανταρτών, οι συμβατικές τακτικές δεν λειτουργούν. Για να τους νικήσουν, οι στρατιώτες πρέπει να επικεντρωθούν όχι στο κυνήγι των ανταρτών αλλά στη διασφάλιση του τοπικού πληθυσμού. Παρ’ όλα αυτά, η αποτελεσματική ανθρωποκεντρική αντιεξέγερση δεν είναι τόσο ευαίσθητη όπως συνήθως υποτίθεται. Περιέχει πολλά περισσότερα από το να κερδίσει κανείς «τις καρδιές και τα μυαλά» - μια φράση που εφευρέθηκε από τον Sir Henry Clinton, έναν Βρετανό στρατηγό κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης, και διαδόθηκε από τον Sir Gerald Templer, έναν στρατηγό κατά τη διάρκεια της Υπόθεσης της Μαλαισίας, στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και του 1950. Ο μόνος τρόπος να αποκτηθεί ο έλεγχος είναι η στρατιωτική φρουρά, 24 ώρες την ημέρα, επτά ημέρες την εβδομάδα, μεταξύ των αμάχων. Περιοδικές επιχειρήσεις «σκούπα» ή «περικύκλωσης και αναζήτησης» αποτυγχάνουν, ακόμα και όταν πραγματοποιούνται από σκληρούς αντεπαναστάτες όπως οι Ναζί, επειδή οι πολίτες γνωρίζουν ότι οι αντάρτες θα επιστρέψουν τη στιγμή που οι στρατιώτες θα φύγουν.
Παρά το γεγονός ότι ο έλεγχος μπορεί να επιβληθεί υπό την απειλή των όπλων, μπορεί να διατηρηθεί μόνο αν οι δυνάμεις ασφαλείας έχουν κάποιο βαθμό λαϊκής νομιμοποίησης. Τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν δύσκολο για τις ξένες αυτοκρατορίες να αποκτήσουν την αναγκαία νομιμοποίηση. Αλλά τώρα, με το εθνικιστικό κλίμα να έχει εξαπλωθεί σε κάθε γωνιά του κόσμου, ξένοι αντεπαναστάτες, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, αντιμετωπίζουν ένα δύσκολο έργο, προσπαθώντας να στηρίξουν περαιτέρω εγχώρια καθεστώτα που μπορούν να κερδίσουν την υποστήριξη του λαού τους και που θα εξακολουθούν να συνεργάζονται με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αυτό που κάνει την αντιεξέγερση όλο και πιο δύσκολη είναι ότι υπάρχουν μερικές γρήγορες νίκες σε αυτό το είδος της σύγκρουσης. Από το 1775, μια μέση εξέγερση διαρκεί επτά χρόνια (και από το 1945, έχει διαρκέσει σχεδόν δέκα χρόνια). Οι προσπάθειες είτε από αντάρτες ή από αντεπαναστάτες να βραχυκυκλώσουν την διαδικασία, συνήθως γυρίζουν σαν μπούμερανγκ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπάθησαν να κάνουν ακριβώς αυτό στα πρώτα χρόνια τόσο του πολέμου του Βιετνάμ όσο και του πολέμου στο Ιράκ με τη χρήση συμβατικής ισχύος, για να κυνηγήσουν αντάρτες, πιεζόμενοι από αυτό που ο John Paul Vann, ένας διάσημος Αμερικανός στρατιωτικός σύμβουλος στο Βιετνάμ, δικαίως επέκρινε ως «γρήγορα, επιφανειακά αποτελέσματα». Ήταν μόνο όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες παραιτήθηκαν από τις ελπίδες μιας γρήγορης νίκης που, κατά ειρωνεία της τύχης, άρχισαν να έχουν κάποια αποτελέσματα, με την εφαρμογή του δόγματος «προσπάθησε-και-επαλήθευσε» της ανθρωποκεντρικής αντιεξέγερσης. Στο Βιετνάμ, ήταν ήδη πολύ αργά, αλλά στο Ιράκ, η υπομονετική παροχή ασφάλειας ήρθε ακριβώς στην ώρα για να αποτρέψει έναν ολομέτωπο εμφύλιο πόλεμο.
Οι εμπειρίες των Ηνωμένων Πολιτειών στο Ιράκ το διάστημα 2007-8, του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα, των Βρετανών στη Βόρεια Ιρλανδία και της Κολομβίας στον συνεχή αγώνα της εναντίον των FARC (Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις της Κολομβίας), δείχνουν ότι είναι δυνατό οι δημοκρατικές κυβερνήσεις να καταπολεμήσουν αποτελεσματικά τους αντάρτες αν δώσουν προσοχή σε αυτό που ο αμερικανικός στρατός αποκαλεί «επιχειρήσεις πληροφοριών» (επίσης γνωστό ως «προπαγάνδα» και «δημόσιες σχέσεις») και να εφαρμόσουν κάποια εκδοχή της ανθρωποκεντρικής στρατηγικής. Αλλά οι αγώνες αυτοί δείχνουν επίσης ότι ποτέ δεν πρέπει κανείς να εκλάβει μια αντιεξέγερση ελαφρά τη καρδία. Τέτοιοι πόλεμοι καλύτερα να αποφεύγονται αν είναι δυνατόν. Ακόμα κι έτσι, είναι αμφίβολο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα είναι σε θέση να τους αποφύγουν στο μέλλον περισσότερο από όσο στο παρελθόν. Λαμβάνοντας υπόψη την επίδειξη κυριαρχίας των ΗΠΑ στην συμβατική μάχη στο Ιράκ το 1991 και το 2003, λίγοι αντίπαλοι στο μέλλον θα είναι αρκετά ανόητοι να θέσουν στρατούς από τανκς στην έρημο εναντίον μιας αμερικανικής δύναμης. Μελλοντικοί εχθροί είναι απίθανο, με άλλα λόγια, να επαναλάβουν το λάθος του δέκατου ένατου αιώνα, όταν Ασιάτες και Αφρικανοί πολέμησαν τους Ευρωπαίους εισβολείς με τον δυτικό τρόπο που οι Ευρωπαίοι προτιμούσαν. Οι τακτικές του αντάρτικου, από την άλλη πλευρά, έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικές, ακόμη και εναντίον υπερδυνάμεων.
Στο μέλλον, οι αντάρτες θα μπορούσαν να γίνουν πιο θανατηφόροι εάν κατάφερναν να βάλουν στα χέρια τους ένα όπλο μαζικής καταστροφής, ειδικά μια πυρηνική βόμβα. Αν συνέβαινε αυτό, ένας μικρός τρομοκρατικός πυρήνας στο μέγεθος μιας διμοιρίας θα μπορούσε να αποκτήσει μεγαλύτερη φονική ικανότητα από έναν ολόκληρο στρατό ενός μη-πυρηνικού κράτους. Αυτή είναι μια απογοητευτική σκέψη. Θεωρεί ότι στο μέλλον, χαμηλής έντασης συγκρούσεις θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα για ηγετικές δυνάμεις του κόσμου από ό, τι στο παρελθόν - και αυτά τα προβλήματα ήταν ήδη αρκετά εξοργιστικά.http://www.foreignaffairs.gr/ 

 

***   Η εξέλιξη του ανορθόδοξου πολέμου

Στασιαστές και αντάρτες από την Μεσοποταμία ως το Αφγανιστάν

By Max Boot

Περίληψη: 

Οι αυθεντίες τείνουν να αντιμετωπίζουν την τρομοκρατία και τις τακτικές των ανταρτών ως κάτι νέο, αλλά τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Παρά το γεγονός ότι οι σχετικές υποθέσεις έχουν αλλάξει με την πάροδο των ετών - από τον φυλετισμό, στον φιλελευθερισμό και τον εθνικισμό, από τον σοσιαλισμό, στον εξτρεμισμό της τζιχάντ – ο ανταρτοπόλεμος και οι επιχειρήσεις των τρομοκρατών ήταν πανταχού παρόντες σε όλη την ιστορία και παρήγαγαν σταθερά θανατηφόρα αποτελέσματα.
Ο MAX BOOT είναι βασικός συνεργάτης στην έδρα Jeane J. Kirkpatrick για μελέτες εθνικής ασφάλειας στο Council on Foreign Relations και ο συγγραφέας του βιβλίου Invisible Armies: An Epic History of Guerrilla Warfare From Ancient Times to the Present (Liveright, 2013), του οποίου προσαρμογή αποτελεί το παρόν δοκίμιο. Μπορείτε να τον ακολουθείτε στο Twitter @MaxBoot.
Οι ειδήμονες και ο Τύπος πολύ συχνά αντιμετωπίζουν την τρομοκρατία και τις τακτικές που ακολουθούν οι αντάρτες ως κάτι νέο, μια αποστασιοποίηση από παρωχημένους τρόπους διεξαγωγής πολέμου. Αλλά τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της μακράς και αιματηρής εξέλιξης του είδους μας, ο πόλεμος κατά κύριο λόγο διενεργήθηκε από ομάδες χαλαρά οργανωμένες, απειθάρχητες, και με ελαφρά οπλισμένους εθελοντές που περιφρονούσαν την ανοιχτή μάχη και τάσσονταν υπέρ των απρόσμενων επιδρομών και των ενεδρών: δηλαδή τις στρατηγικές τόσο των πολεμιστών στις παλιές φυλετικές διαμάχες όσο και των σύγχρονων ανταρτών και τρομοκρατών. Στην πραγματικότητα, ο συμβατικός τρόπος εχθροπραξιών είναι σχετικά πρόσφατη εφεύρεση. Για πρώτη φορά κατέστη δυνατός μετά το 10.000 π.Χ. με την ανάπτυξη των αγροτικών κοινωνιών, η οποίες παρήγαγαν αρκετό πλεόνασμα πλούτου και πληθυσμό ώστε να καταστεί δυνατή η δημιουργία ειδικά σχεδιασμένων οχυρώσεων και όπλων (και επαγγελματιών για τη λειτουργία τους). Οι πρώτοι γνήσιοι στρατοί - διοικούμενοι από μια αυστηρή ιεραρχία, που αποτελείται από εκπαιδευμένους στρατιώτες, πειθαρχημένους κάτω από απειλές τιμωρίας - προέκυψαν μετά από το 3100 π.Χ. στην Αίγυπτο και τη Μεσοποταμία. Αλλά η διαδικασία του σχηματισμού κρατών και, ως εκ τούτου, ο σχηματισμός στρατών πήρε πολύ περισσότερο χρόνο στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου. Σε ορισμένες περιοχές, τα κράτη εμφανίστηκαν μόνο κατά τον περασμένο αιώνα, και η ικανότητά τους να εκτελούν βασικές λειτουργίες όπως η διατήρηση ενός στρατού παραμένει, στην καλύτερη περίπτωση, αδύναμη. Λαμβάνοντας υπόψη πόσο καιρό οι άνθρωποι περιδιαβαίνουν την γη, η εποχή αυτού που σήμερα θεωρούμε ως συμβατική σύγκρουση αντιπροσωπεύει απλώς μια ιστορική στιγμή.

Παρ' όλα αυτά, τουλάχιστον από την εποχή των Ελλήνων και των Ρωμαίων, οι παρατηρητές έχουν υποτιμήσει τον ανορθόδοξο πόλεμο. Δυτικοί στρατιώτες και μελετητές έχουν την τάση να τον βλέπουν ως άνανδρο, ακόμη και βάρβαρο. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το γιατί: οι αντάρτες, σύμφωνα με τα λόγια του Βρετανού ιστορικού John Keegan, είναι «σκληροί με τους αδύναμους και άνανδροι όταν είναι αντιμέτωποι με γενναίους» - ακριβώς το αντίθετο από ό, τι οι επαγγελματίες στρατιώτες διδάσκονται να είναι. Πολλοί μελετητές έχουν, μάλιστα, ισχυριστεί ότι οι επιδρομές ανταρτών δεν είναι αληθινός πόλεμος.
Η άποψη αυτή έχει αρχίσει να φαίνεται λίγο ειρωνική, όταν λάβει κανείς υπόψη του το γεγονός ότι σε όλη την ιστορία, ο ανορθόδοξος πόλεμος ήταν σταθερά πιο θανατηφόρος από όσο ο συμβατικός ξάδελφός του - όχι σε σύνολο αριθμού θανάτων, καθώς οι φυλετικές κοινωνίες είναι πολύ μικρές σε σύγκριση με τον πληθυσμό του αστικού πολιτισμού, αλλά ως ποσοστό θανάτων. Στις φυλετικές κοινωνίες, ο μέσος όρος ετήσιων θανάτων σε μάχη είναι 0,5% του πληθυσμού. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό θα μεταφραζόταν σε 1,5 εκατομμύρια θανάτους, ή 500 επιθέσεις όπως της 11ης Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο. Αρχαιολογικά στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι τέτοιες απώλειες δεν αποτελούν μια σύγχρονη ανωμαλία.
Οι ρίζες του ανταρτοπόλεμου χάνονται μέσα στους βάλτους της προϊστορίας, αλλά τα είδη των εχθρών που έχουν αντιμετωπίσει οι αντάρτες έχουν αλλάξει με την πάροδο των αιώνων. Περίπου πριν από το 3000 π.Χ., αντάρτες των φυλετικών κοινωνιών πολέμησαν αποκλειστικά έναντι των άλλων φυλετικών ανταρτών. Παρά το γεγονός ότι αυτό το είδος της πάλης συνεχίστηκε και μετά το 3000 π.Χ., συμπληρώθηκε και μερικές φορές αντικαταστάθηκε από εχθροπραξίες φυλετικής φθοράς και επαναστάσεις ενάντια σε νεοσυσταθέντα κράτη. Οι συγκρούσεις αυτές ήταν, κατά μία έννοια, οι πρώτες εξεγέρσεις και αντεξεγέρσεις του κόσμου. Κάθε μεγάλη αυτοκρατορία της αρχαιότητας, ξεκινώντας με την πρώτη στο αρχείο, την Ακκαδική αυτοκρατορία στην αρχαία Μεσοποταμία, ήταν διαιρεμένη από νομάδες αντάρτες, αν και ο όρος «αντάρτης» (guerrilla) δεν θα επινοηθεί παρά χιλιετίες αργότερα. (ο όρος «guerrilla», που κυριολεκτικά σημαίνει «μικρός πόλεμος», χρονολογείται στην ισπανική αντίσταση κατά του Ναπολέοντα από το 1808 ως το 1814).
Στη σύγχρονη εποχή, οι ίδιες παλιές τακτικές του ανταρτοπόλεμου παντρεύτηκαν με ιδεολογικές πλατφόρμες, κάτι που έλειπε εντελώς από τους απολίτικους (και αναλφάβητους) πολεμιστές των φυλών της παλιάς εποχής. Φυσικά, η ακριβής φύση των ιδεολογικών πλαισίων για τα οποία έγιναν πόλεμοι άλλαξαν με τα χρόνια, από τον φιλελευθερισμό και τον εθνικισμό (η «φωνή της καρδιάς» των ανταρτών από το τέλος του δέκατου όγδοου αιώνα ως τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα), στο σοσιαλισμό και τον εθνικισμό (που ενέπνευσε αντάρτες από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα και το τέλος του εικοστού αιώνα), και τον εξτρεμισμό της τζιχάντ σήμερα. Όλο αυτό το διάστημα, ο ανταρτοπόλεμος και οι τρομοκρατικές ενέργειες έχουν παραμείνει πανταχού παρούσες και θανατηφόρες, όπως πάντα.
ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΟΥ ΑΝΤΑΡΤΟΠΟΛΕΜΟΥ
Η επιτυχία των διαφόρων επιδρομέων στην επίθεση και κατάκτηση κρατών από την αρχαία Ρώμη ως την μεσαιωνική Κίνα, οδήγησε σε αυτό που ένας ιστορικός αποκάλεσε «το παράδοξο των νομάδων». «Στην ιστορία του πολέμου, ο κανόνας ήταν ότι η στρατιωτική υπεροχή βρίσκεται στις πλουσιότερες χώρες και εκείνες με τις πιο ανεπτυγμένες δημόσιες διοικήσεις», έγραψε ο ιστορικός Hugh Kennedy στο βιβλίο του «Μογγόλοι, Ούννοι, και Βίκινγκ». Ωστόσο, πηγαίνοντας πίσω στις ημέρες της Μεσοποταμίας, οι νομάδες συχνά κατάφερναν να νικούν πολύ πλουσιότερες και πιο προηγμένες αυτοκρατορίες. Ο Κένεντι εξηγεί αυτή την φαινομενική αντίφαση αναφέροντας όλα τα στρατιωτικά πλεονεκτήματα που απολαμβάνουν οι νομάδες: ήταν πιο κινητικοί, κάθε ενήλικο αρσενικό ήταν και πολεμιστής, και οι ηγέτες τους επιλέγονταν κατά κύριο λόγο για την πολεμική ανδρεία τους. Αντίθετα, σημειώνει, στις εγκατεστημένες κοινωνίες οι διοικητές διορίζονται με βάση πολιτικές σκοπιμότητες και καλούνται ως στρατιώτες, αγρότες με ελάχιστες πολεμικές ικανότητες.
Τα στρατιωτικά πλεονεκτήματα των νομάδων φαίνεται να αντέχουν και μεταξύ των ανταρτών στο σύγχρονο κόσμο. Ακόμη και στους τελευταίους δύο αιώνες, κατά τη διάρκεια των οποίων τα κράτη έγιναν πολύ πιο ισχυρά από όσο στην αρχαία ή τη μεσαιωνική περίοδο, οι αντάρτες συχνά κατάφεραν να τα ταπεινώνουν. Σκεφτείτε τις φυλές του Αφγανιστάν, που απογοήτευσαν το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Σοβιετική Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το «παράδοξο των νομάδων» του Κένεντι είναι πραγματικά ένα παράδοξο των ανταρτών, και θέτει το ερώτημα πώς και γιατί ο ασθενέστερος φαίνεται να νικά τόσο συχνά τον ισχυρό. Η απάντηση βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό στη χρήση των τακτικών «χτύπα και φύγε», που εκμεταλλεύεται την κινητικότητα και την έκπληξη ώστε να καθίσταται δύσκολο για το ισχυρότερο κράτος να μετακινεί όλο του το βάρος προς υποστήριξη.
Οι αντάρτες συχνά παρουσιάζουν ένα ακόμη παράδοξο: ακόμα και οι πιο επιτυχημένοι επιδρομείς έχουν την τάση να στρέφονται σε συμβατικές τακτικές από τη στιγμή που σημειώνουν μεγάλη στρατιωτική επιτυχία. Οι Μογγόλοι τελικά μετατράπηκαν σε ημισυμβατικό στρατό υπό τον Τζένγκις Χαν και οι Άραβες προχώρησαν σε μια παρόμοια μεταμόρφωση. Πολεμούσαν με το παραδοσιακό στυλ των Βεδουίνων όσο το Ισλάμ εξαπλωνόταν σε όλη τη Μέση Ανατολή τον αιώνα μετά το θάνατο του Μωάμεθ, το 632. Αλλά, οι κατακτήσεις τούς οδήγησαν στη δημιουργία των χαλιφάτων των Ομαγιαδών και των Αββασιδών, δύο από τις μεγαλύτερες χώρες του μεσαιωνικού κόσμου, που αμύνονταν με συμβατικές δυνάμεις. Η τουρκική αυτοκρατορία, επίσης, προέκυψε από την κουλτούρα των επιδρομών από τις στέπες αλλά έφτιαξε έναν τρομερό συμβατικό στρατό, πλήρη, με πολύ πειθαρχημένους στρατιώτες-σκλάβους, τους γενίτσαρους. Ο νέος οθωμανικός στρατός κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη σε μια περιβόητη πολιορκία της πόλης το 1453 και, μέσα σε λιγότερο από έναν αιώνα, προχώρησε μέχρι τις πύλες της Βιέννης.
Γιατί νομάδες τόσο έμπειροι στην τακτική του ανταρτοπόλεμου καταφεύγουν σε συμβατικό πόλεμο; Κατ’ αρχήν, οι στόχοι τους γίνονται μεγαλύτεροι, κάτι που απαιτεί αλλαγή τακτικής. Έφιπποι τοξότες δεν θα μπορούσαν να κατακτήσουν την Κωνσταντινούπολη. Ένα τέτοιο κατόρθωμα απαιτεί τους μηχανισμούς ενός κανονικού στρατού, συμπεριλαμβανομένης μιας παράταξης από 69 κανόνια, δύο εκ των οποίων είχαν περίπου 9 μέτρα μήκος και εκτόξευαν πέτρινες μπάλες που ζύγιζαν πάνω από μισό τόνο. Ούτε η γρήγορη κίνηση των φυλετικών μαχητών είναι πολύ χρήσιμη για την υπεράσπιση, τη διαχείριση και την αστυνόμευση των πρόσφατα κατακτημένων κρατών. Τα καθήκοντα αυτά, επίσης, απαιτούν έναν επαγγελματικό μόνιμο στρατό. Ένας ακόμη παράγοντας υπαγορεύει τη μετατροπή των νομάδων σε τακτικούς στρατιώτες: το στυλ του πολέμου που ασκείται από έφιππους τοξότες ήταν τόσο δύσκολο και απαιτητικό, που απαιτείτο συνεχής πρακτική από την παιδική ηλικία ενός τοξότη για να διατηρεί τις ικανότητές του. Μόλις οι νομάδες άρχιζαν να ζουν μεταξύ πιο τακτοποιημένων ανθρώπων, «έχαναν εύκολα τα ανώτερα ατομικά ταλέντα τους και την συνοχή της ομάδας τους», γράφουν οι ιστορικοί Mesut Uyar και Edward Erickson στο βιβλίο A Military History of the Ottomans. Αυτή ήταν μια αλλαγή που οι περισσότεροι από αυτούς ήταν πρόθυμοι να κάνουν. Μια τακτοποιημένη ζωή ήταν πολύ πιο εύκολη - και ασφαλέστερη.
Τα επιτεύγματα των νομάδων, αν και μεγάλα, ήταν ως επί το πλείστον φευγαλέα: με την εξαίρεση των Αράβων, των Τούρκων, των Μογγόλων και των Μαντσού, που αναμειγνύονταν με τις εγκατεστημένες κοινωνίες, οι νομάδες δεν μπορούσαν να δημιουργήσουν σταθερούς θεσμούς. Οι νομαδικές αυτοκρατορίες γενικά κατέρρεαν μετά από μια ή δύο γενιές. Πρώην νομάδες που εγκαταστάθηκαν κάπου σταθερά, βρέθηκαν, κάπως ειρωνικά, να βασανίζονται από φρέσκα κύματα νομάδων και άλλων ανταρτών. Τέτοια ήταν η μοίρα των Μαντσού, οι οποίοι, ως κυβερνήτες της Κίνας, πολέμησαν τους Dzungar (ή δυτικούς Μογγόλους) στον δέκατο όγδοο αιώνα και προσπάθησαν να καταπολεμήσουν τους αντάρτες Taiping στον πλέον θανατηφόρο πόλεμο του δέκατου ένατου αιώνα. Οι Taipings, με τη σειρά τους, προσπάθησαν να αναπτύξουν δικό τους πιο ισχυρό στρατό, μπερδεύοντας τη διάκριση μεταξύ συμβατικής και ανορθόδοξης σύγκρουσης. Από τότε, πολλοί εμφύλιοι πόλεμοι, μεταξύ των οποίων και εκείνος των Ηνωμένων Πολιτειών μεταξύ 1861 και 1865, έχουν ενσωματώσει και τα δύο είδη μάχης.
ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ
Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ συμβατικού και ανορθόδοξου πολέμου έγινε πιο ξεχωριστή με την εξάπλωση των μόνιμων εθνικών στρατών μετά τον Τριακονταετή Πόλεμο. Αυτή η διαδικασία, η οποία πήγε χέρι-χέρι με την ανάπτυξη των εθνών-κρατών, κορυφώθηκε κατά το δεύτερο μισό του δέκατου έβδομου αιώνα. Τότε εμφανίστηκαν ο πολλαπλασιασμός των στρατώνων για να στεγάσει τους στρατιώτες, οι εκπαιδευτές να τους εκπαιδεύουν, επαγγελματίες αξιωματικοί να τους καθοδηγούν, υπηρεσίες εφοδιασμού για την τροφοδοσία τους, εργοστάσια για να τους ντύνουν και να τους εξοπλίζουν καθώς και νοσοκομεία και γηροκομεία για να αναλάβουν τη φροντίδα τους.
Μέχρι το δέκατο όγδοο αιώνα, οι εχθροπραξίες στην Δύση είχαν φτάσει σε τόσο τυποποιημένα επίπεδα όσο σπάνια πριν ή μετά, με τους μοναρχικούς στρατούς να αντιμάχονται με περίπου παρόμοιο στυλ και να τηρούν παρόμοιους κανόνες συμπεριφοράς. Καμία αλλαγή δεν ήταν πιο σημαντική από την υιοθέτηση των τυποποιημένων στολών, πράγμα που σημαίνει ότι η διαφορά μεταξύ στρατιωτών και πολιτών θα μπορούσε να διαπιστωθεί στη στιγμή. Μαχητές που επέμεναν να πολεμούν χωρίς στολές έγιναν ως εκ τούτου πιο εύκολα διακριτοί. Υφίσταντο ποινική δίωξη ως ληστές αντί να αντιμετωπίζονται ως στρατιώτες που δικαιούνται τις προστασίες των νεοεμφανιζόμενων πολεμικών νόμων.
Αλλά, αυτοί οι άτακτοι σύντομα επέστρεψαν στο προσκήνιο, κατά τη διάρκεια του πολέμου της αυστριακής διαδοχής (1740-1748), μια σύγκρουση που έφερε μαζί την Αυστρία, την Μεγάλη Βρετανία, το Ανόβερο, την Έσση και τις Κάτω Χώρες κατά της Βαυαρίας, της Γαλλίας, της Πρωσίας, της Σαξωνίας και της Ισπανίας. Η Αυστρία έχασε τις πρώτες μάχες του πολέμου, επιτρέποντας στα ξένα στρατεύματα να καταλάβουν ένα σημαντικό τμήμα του εδάφους της. Αλλά η Αυστρία κατάφερε να επιστρέψει στον πόλεμο χάρη στους λεγόμενους άγριους άνδρες που συγκέντρωσε από τις παρυφές της αυτοκρατορίας της: ουσάροι από την Ουγγαρία, παντούρς (pandours, δηλαδή φρουρούς) από την Κροατία, και άλλους χριστιανούς από τα Βαλκάνια, που πολεμούσαν τους Τούρκους για αιώνες.
Ο Φρειδερίκος ο Μέγας και άλλοι στρατηγοί στην αρχή κατήγγειλαν τους επιδρομείς ως «άγριους». Αλλά από τη στιγμή που είδαν την αποτελεσματικότητα αυτών των ατάκτων, αντέγραψαν το αυστριακό παράδειγμα. Από τα 1770, τα ελαφρά στρατεύματα (ακροβολιστές χωρίς βαριά όπλα και πανοπλίες που δεν τοποθετούνταν στην κύρια γραμμή μάχης) αποτελούσαν το 20% των ευρωπαϊκών στρατών. Στη Βόρεια Αμερική, ο βρετανικός στρατός όλο και περισσότερο άρχισε να βασίζεται σε μια ποικιλία μορφών ελαφρού πεζικού. Πρόδρομοι των ειδικών δυνάμεων του σήμερα - στρατιώτες εκπαιδευμένοι σε τακτικές ανταρτών οι οποίοι είναι ωστόσο πιο πειθαρχημένοι σε σύγκριση με τους απάτριδες μαχητές –, αυτοί οι «φρουροί» ανατράφηκαν για ανορθόδοξη μάχη κατά των γαλλικών αποικιοκρατικών στρατευμάτων και των ντόπιων συνεργατών τους.
Ένας από τους αγαπημένους μύθους της αμερικανικής ιστορίας είναι ότι θαρραλέοι Αμερικανοί κέρδισαν την ανεξαρτησία τους από τη Μεγάλη Βρετανία, επιτιθέμενοι κατά μέθυσων φαιοχιτώνων (Redcoats) πολύ ανόητων για να αποκλίνουν από την τελετουργική παράταξη του πεζικού στον πόλεμο. Αυτό είναι μια υπερβολή. Μέχρι τη στιγμή που ξέσπασε η επανάσταση, το 1775, οι Βρετανοί ήταν πολύ έμπειροι στον ανορθόδοξο πόλεμο και τον αντιμετώπιζαν στην Ευρώπη, την Καραϊβική και τη Βόρεια Αμερική. Οι φαιοχίτωνες σίγουρα ήξεραν αρκετά για να σπάσουν τν σχηματισμό τους και να αναζητήσουν κάλυψη στην μάχη, όταν μπορούσαν, και όχι, σύμφωνα με τα λόγια του ενός ιστορικού, «να παραμένουν αδρανείς και ευάλωτοι στα πυρά του εχθρού». Ο βρετανικός στρατός είχε ένα διαφορετικό πρόβλημα: όπως και ο σύγχρονος αμερικανικός στρατός προ-Ιράκ, είχε ξεχάσει τα περισσότερα από τα μαθήματα του ανορθόδοξου πολέμου που είχε μάθει μια γενιά πριν. Και οι Αμερικανοί επαναστάτες χρησιμοποίησαν μια πιο εξελιγμένη μορφή ανορθόδοξου πολέμου από ότι οι Γάλλοι της υπαίθρου και οι ιθαγενείς Αμερικανοί πολεμιστές, τους οποίους οι Βρετανοί Redcoats είχαν συνηθίσει να πολεμούν. Η εξάπλωση της παιδείας και των τυπωμένων βιβλίων επέτρεψε στους Αμερικανούς αντάρτες να επιδιώξουν την λαϊκή υποστήριξη, γεγονός που ανυψώνει το ρόλο της προπαγάνδας και του ψυχολογικού πολέμου. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο όρος «κοινή γνώμη» εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε έντυπη μορφή το 1776, και οι Αμερικανοί αντάρτες κέρδισαν την ανεξαρτησία σε μεγάλο βαθμό με την προσφυγή στο βρετανικό εκλογικό σώμα με έγγραφα όπως το φυλλάδιο του Thomas Paine «Common Sense» και η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Στην πραγματικότητα, η έκβαση της επανάστασης πραγματικά αποφασίστηκε το 1782, όταν η βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων ψήφισε με μικρή διαφορά να διακοπούν οι επιθετικές επιχειρήσεις. Οι Βρετανοί θα μπορούσαν να συνεχίσουν να πολεμούν και μετά από εκείνη την ημερομηνία. Θα μπορούσαν να έχουν φέρει φρέσκα στρατεύματα, ακόμη και μετά την ήττα στο Yorktown το 1781. Αλλά όχι, αφού είχε χαθεί η υποστήριξη του κοινοβουλίου.
Οι περισσότεροι από τους επαναστάτες που ακολούθησαν ήταν πιο ακραίοι στις μεθόδους και τις πεποιθήσεις τους από τους Αμερικανούς επαναστάτες, αλλά, είτε από τα αριστερά είτε από τα δεξιά, πολλοί από αυτούς αντέγραψαν τον επιδέξιο χειρισμό της κοινής γνώμης από τους Αμερικανούς. Οι Έλληνες στη δεκαετία του 1820, οι Κουβανοί στη δεκαετία του 1890 και οι Αλγερινοί στη δεκαετία του 1950 απήλαυσαν όλοι αξιοσημείωτη επιτυχία στην κινητοποίηση της ξένης κοινής γνώμης για να βοηθηθούν και να κερδίσουν την ανεξαρτησία τους. Στην Ελλάδα και την Κούβα, οι αντι-ιμπεριαλιστές κέρδισαν δίνοντας έμφαση στα πάθη των αποικιών για να παρακινήσουν αυτό που σήμερα ονομάζεται ανθρωπιστική παρέμβαση από δυτικές δυνάμεις.
Οι φιλελεύθεροι αντάρτες πέτυχαν τις πιο εντυπωσιακές νίκες τους στο Νέο Κόσμο. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, από το 1825, οι ευρωπαϊκές αποικιακές δυνάμεις είχαν ηττηθεί στην Αμερική. Ευρωπαϊκές εξεγέρσεις στην ίδια την Ευρώπη, όπως εκείνη των Chartists στο Ηνωμένο Βασίλειο και εκείνης των Δεκεμβριστών στη Ρωσία, ήταν λιγότερο επιτυχείς. Παρ’ όλα αυτά, με την είσοδο του εικοστού αιώνα, το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής κινείτο σε μια πιο φιλελεύθερη κατεύθυνση - ακόμα και οι απόλυτες μοναρχίες, όπως η Αυστρία, η Γερμανία, και η Ρωσία, που παρέμειναν ως τέτοιες, είχαν κάνει μεγαλύτερες προσπάθειες για να κατευνάσουν και να κατευθύνουν το λαϊκό αίσθημα.
ΠΟΛΕΜΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΟΛΕΜΟΙ
Την ίδια ώρα, τα δυτικά κράτη επεξέτειναν την κυριαρχία τους σε μεγάλο μέρος του υπόλοιπου κόσμου με έναν αναμφισβήτητα ανελεύθερο τρόπο. Η διαδικασία του εποικισμού και της αντίστασης έχει κάνει πολλά για να διαμορφώσει το σύγχρονο κόσμο και δημιούργησε το δόγμα αντιεξέγερσης με την μεγαλύτερη επιρροή από ποτέ: η θεωρία της «κηλίδας πετρελαίου» (the "oil spot" theory), που επινοήθηκε από τον Γάλλο στρατηγό Hubert Lyautey, ο οποίος στο τέλος του αιώνα προέβλεψε στην Ινδοκίνα, τη Μαδαγασκάρη και το Μαρόκο το «ανθρωποκεντρικό» δόγμα το οποίο οι αμερικανικές δυνάμεις εφάρμοσαν στο Αφγανιστάν και το Ιράκ στον εικοστό πρώτο αιώνα. Περιελάμβανε την αργή επέκταση των στρατιωτικών θέσεων και στρατοπέδων, όπως εξαπλώνεται μια κηλίδα πετρελαίου, μέχρι η αντίσταση από τους αυτόχθονες συνθλιβεί, ενώ, επίσης, γινόταν προσπάθεια να αντιμετωπιστούν οι πολιτικές και οικονομικές ανησυχίες των ντόπιων.
Οι άνθρωποι της Ασίας και της Αφρικής αντιστάθηκαν στην επεκτατικότητα των αποικιστών όσο καλύτερα μπορούσαν. Μερικές φορές, ήταν σε θέση να τους εξαναγκάσουν σε σοβαρές οπισθοδρομήσεις. Ένα διάσημο παράδειγμα ήταν η βρετανική υποχώρηση από την Καμπούλ το 1842. Αλλά αυτές ήταν μόνο προσωρινές ανατροπές στην αδυσώπητη δυτικοποίηση του κόσμου. Μέχρι το 1914, οι Ευρωπαίοι και οι απόγονοί τους ήλεγχαν το 84% της χερσαίας μάζας του πλανήτη, από 35% το 1800.
Το ότι οι μη-Ευρωπαίοι δεν είχαν μεγαλύτερη επιτυχία στη διατήρηση της ανεξαρτησίας τους οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στα αυξανόμενα πλεονεκτήματα της Ευρώπης στη στρατιωτική τεχνολογία και τεχνική. Αλλά οφείλεται επίσης και στο γεγονός ότι οι περισσότεροι μη Ευρωπαίοι δεν υιοθέτησαν στρατηγικές που έκαναν την καλύτερη δυνατή χρήση των περιορισμένων πόρων τους. Αντί να προσπαθούν να εμπλακούν σε ανταρτοπόλεμο - ο οποίος, ακόμη και αν είναι να χαθεί, θα μπορούσε να απομακρύνει την τελική ήττα για χρόνια, αν όχι δεκαετίες, και θα προκαλούσε σημαντικές φθορές στους εισβολείς - οι περισσότεροι μη-Ευρωπαίοι πολέμησαν όπως ακριβώς ήθελαν οι Ευρωπαίοι, δηλαδή, με συμβατικό τρόπο.
Οι Δυτικοί πίστευαν ότι οι περισσότερες από τις περιοχές που κατέλαβαν ήταν «πρωτόγονες» και «οπισθοδρομικές», αλλά κατά μία έννοια, ήταν πολύ προχωρημένες για το δικό τους το καλό. Μέχρι τη στιγμή που οι Ευρωπαίοι παρέλασαν στην Ασία και την Αφρική, το μεγαλύτερο μέρος από αυτές τις ηπείρους είχε περάσει κάτω από την κυριαρχία των ιθαγενών καθεστώτων σε τακτικούς στρατούς, όπως η αυτοκρατορία των Ζουλού στη Νότια Αφρική και η αυτοκρατορία Μάραθα στην Ινδία. Οι κυβερνήτες τους, φυσικά, είχαν τους τακτικούς στρατούς για προστασία, αποφεύγοντας συνήθως το είδος των φυλετικών τακτικών (μια πρωτόγονη μορφή του ανταρτοπόλεμου) που ασκείτο από τους προγόνους τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι αποφάσεις γρήγορα έφεραν αντίθετα αποτελέσματα. Όταν οι ιθαγενείς κυβερνήτες προσπάθησαν να διορθώσουν την πορεία τους, η παρόρμησή τους ήταν συνήθως να κάνουν τους στρατούς τους ακόμη πιο συμβατικούς με την πρόσληψη συμβούλων και την αγορά ευρωπαϊκών όπλων. Τα αντίγραφα είναι σπάνια τόσο καλά όσο τα πρωτότυπα, όμως, και η κατωτερότητά τους εκτίθετο αγρίως στη μάχη.
Γιατί τόσο λίγα ιθαγενή καθεστώτα καταφεύγουν σε τακτικές των ανταρτών; Εν μέρει, επειδή οι μη Δυτικοί είχαν ελάχιστη ιδέα για τη δύναμη μάχης των δυτικών στρατευμάτων έως ότου ήταν πολύ αργά. Πάρα πολλοί ιθαγενείς δημιουργοί αυτοκρατοριών στον αναπτυσσόμενο κόσμο φαντάζονταν ότι οι τακτικές που είχαν χρησιμοποιήσει για να κατακτήσουν τις τοπικές φυλές θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και εναντίον των λευκών εισβολέων. Ακόμη και αν αυτοί οι κυβερνώντες ήθελαν να πυροδοτήσουν εξεγέρσεις, τα ιδεολογικά καύσιμα γενικά έλλειπαν, εκτός από την Αλγερία, την Τσετσενία και το Νταγκεστάν, και μερικές άλλες περιοχές όπου μουσουλμάνοι αντάρτες διεξήγαγαν παρατεταμένους πολέμους αντίστασης έναντι των Ευρωπαίων αποίκων. Συχνά, οι υπήκοοι αυτών των καθεστώτων αγανακτούσαν με τους ιθαγενείς κυβερνήτες το ίδιο, αν όχι περισσότερο από όσο με τους ευρωπαίους εισβολείς. Ο εθνικισμός, μια σχετικά πρόσφατη εφεύρεση, δεν είχε ακόμη εξαπλωθεί σε εκείνα τα εδάφη.
Οι Ευρωπαίοι στρατιώτες σε «μικρούς πολέμους» βοηθήθηκαν από το γεγονός ότι οι περισσότερες από τις μάχες σημειώθηκαν στην περιφέρεια των αυτοκρατοριών τους στην Ασία και την Αφρική, εναντίον εχθρών που θεωρήθηκαν «απολίτιστοι» και ως εκ τούτου, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού κώδικα δεοντολογίας, επιτρεπόταν να πολεμηθούν με ανεξέλεγκτη αγριότητα. Μόνο τόσο αργά όσο το 1930, ο Βρετανός αξιωματικός και μυθιστοριογράφος John Masters έγραψε ότι στα βορειοδυτικά σύνορα της Ινδίας (στο σημερινό Πακιστάν), οι Παστούν πολεμιστές «συνήθως ευνούχιζαν και αποκεφάλιζαν» αιχμαλώτους, ενώ οι Βρετανοί «έπαιρναν λίγους αιχμαλώτους σε κάθε περίπτωση, και πολύ λιγότερους μάλιστα αν δεν υπήρχε σχετικός πολιτική εκπρόσωπος»- δηλαδή, απλά σκότωναν αυτούς που αιχμαλώτιζαν. Ωστόσο, η ίδια η επιτυχία των αυτοκρατορικών στρατευμάτων σήμαινε ότι οι μελλοντικές μάχες θα λάμβαναν χώρα εντός των αυτοκρατορικών ορίων και ότι θα θεωρούνταν, όπως ο ιστορικός Thomas Mockaitis έγραψε στο βιβλίο του British Counterinsurgency (Βρετανική αντιεξέγερση), «πολιτική αναταραχή και όχι πόλεμος». Ως εκ τούτου, τα αυτοκρατορικά στρατεύματα στο μέλλον θα δουν τις ενέργειές τους να οριοθετούνται από το νόμο και την κοινή γνώμη με τρόπους που δεν υπήρχαν τον δέκατο ένατο αιώνα.
Η πολιτική αναταραχή του εικοστού αιώνα ήταν πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί και για άλλους λόγους, επίσης. Με τη δημιουργία σχολείων και εφημερίδων που προωθούν δυτικές ιδέες όπως ο εθνικισμός και μαρξισμός, οι Δυτικοί κυβερνώντες τελικά παρακίνησαν μια διαδεδομένη αντίσταση στη δική τους κυριαρχία. Και με το να κατασκευάζουν και να διανέμουν αμέτρητα όπλα, από το εκρηκτικό ΤΝΤ ως το οπλοπολυβόλο AK-47 (καλάσνικοφ) σε όλο τον κόσμο, οι Ευρωπαίοι διασφάλισαν ότι οι αντίπαλοί τους στον 20ο αιώνα ήταν πολύ καλύτερα οπλισμένοι από όσο ήταν οι προκάτοχοί τους.
Ο ΗΛΙΟΣ ΔΥΕΙ ΣΤΗΝ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Για να γίνει κατανοητό το γιατί η απο-αποικιοποίηση σάρωσε τον κόσμο στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και γιατί οι αντι-Δυτικοί αντάρτες και τρομοκράτες τα πήγαν τόσο καλά στη διάρκεια αυτής της περιόδου, είναι ζωτικής σημασίας να υπογραμμιστεί το πόσο αδύναμες ήταν πλέον οι δύο μεγαλύτερες αποικιακές δυνάμεις. Ακόμη και αν η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν αποφασισμένοι να κρατήσουν όλες τις υπερπόντιες κτήσεις τους μετά το 1945, θα ήταν πολύ πιεσμένοι για να το πράξουν. Και οι δύο ήταν ουσιαστικά πτωχευμένοι και δεν μπορούσαν να διεξάγουν άνετα μια παρατεταμένη αντιεξέγερση - ειδικά όχι απέναντι στην εχθρότητα από αναδυόμενες υπερδυνάμεις. Οι Σοβιετικοί και αργότερα οι Κινέζοι, ήταν πάντα έτοιμοι να προσφέρουν όπλα, εκπαίδευση και χρηματοδότηση σε εθνικά απελευθερωτικά κινήματα με μαρξιστική κλίση.
Το μεγαλύτερο μέρος της διαδικασίας απο-αποικιοποίησης ήταν σχετικά ειρηνικό. Εκεί που οι Βρετανοί αντιμετώπισαν αποφασιστική αντίσταση, όπως στην Ινδία και την Παλαιστίνη, δεν χρειάστηκε πολύ για να πεισθούν να φύγουν. Το Λονδίνο γενικά αγωνίστηκε μόνο για να κρατήσει μερικές βάσεις, όπως στην Κύπρο και το Άντεν, που έκρινε ότι είναι στρατηγικής σημασίας ή, όπως στη Μαλαισία και την Κένυα, για να αποφευχθεί μια κατάληψη από τους κομμουνιστές ή άλλους εξτρεμιστές. Όταν οι Βρετανοί όντως επέλεξαν να πολεμήσουν, το έπραξαν με επιτυχία και δεξιοτεχνία. Οι επιδόσεις τους στην αντιεξέγερση είναι καλύτερες από εκείνες των Γάλλων κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου, καθώς και κάποιες από τις εκστρατείες τους, ιδίως αυτή στην Μαλαισία, εξακολουθούν να μελετώνται από τους στρατιωτικούς στρατηγιστές.
Η συχνότητα εμφάνισης του ανταρτοπόλεμου και της τρομοκρατίας δεν μειώθηκε με την πτώση των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών. Αντιθέτως, τα έτη μεταξύ 1959 και 1979 - από την κατάληψη της εξουσίας από τον Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα ως εκείνη των Σαντινίστας στην Νικαράγουα - ήταν, αν μη τι άλλο, η χρυσή εποχή των αριστερών ανταρτών. Τότε απέμειναν μερικοί αποικιακοί πόλεμοι και ένας μεγαλύτερος αριθμός ουσιαστικά εθνικών πολέμων (που διεξάγονταν στο Κονγκό, το Ανατολικό Τιμόρ και την περιοχή της Μπιάφρα στην Νιγηρία) για να καθοριστεί η φύση των μετα-αποικιακών κρατών, αλλά η πρωταρχική κινητήρια δύναμη ήταν η σοσιαλιστική ιδεολογία. Ριζοσπάστες που αυτοχαρακτηρίζονταν ως οι επόμενοι Μάο, Χο, Φιντέλ ή Τσε πήραν τα καλάσνικοφ για να κάνουν ανταρτοπόλεμο στην ύπαιθρο και τρομοκρατία στις πόλεις. Ποτέ πριν ή έκτοτε η αίγλη και το κύρος των πολεμιστών του ανορθόδοξου πολέμου δεν ήταν υψηλότερα, όπως φαίνεται στην πανταχού παρούσα διάσημη φωτογραφία του Τσε Γκεβάρα από τον καλλιτέχνη Alberto Korda, που στολίζει ακόμη T-shirts και αφίσες. Η επιτυχία των επαναστατών στο εξωτερικό αντηχούσε στους δυτικούς ριζοσπάστες της δεκαετίας του 1960, οι οποίοι ήταν δυσαρεστημένοι με τις δικές τους κοινωνίες και φαντάζονταν ότι, επίσης, θα μπορούσαν να ανατρέψουν το κατεστημένο. Ο Tom Wolfe κατέγραψε την εικόνα το 1970 στο περίφημο δοκίμιό του «Radical Chic», το οποίο περιγράφει με βασανιστική λεπτομέρεια ένα πάρτι που έκανε ο συνθέτης Leonard Bernstein στο αριστοκρατικό διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη για μια ομάδα Μαύρων Πανθήρων, μια από τις μυριάδες τρομοκρατικές ομάδες της περιόδου, της οποίας η φήμη ξεπέρασε κατά πολύ την ικανότητά της να επιτυγχάνει τους στόχους της.
Ορισμένες κυβερνήσεις είχαν μεγάλη επιτυχία στην καταστολή κινημάτων ανταρτών. Η δεκαετία του 1960 είδε τη δημοσίευση εγχειρίδιων με επιρροή όπως το «Counterinsurgency Warfare: Theory and Practice» (Επιχειρήσεις Αντιεξέγερσης: Θεωρία και Πράξη), από τον Γάλλο αξιωματικό (και βετεράνο της Αλγερίας) David Galula, και το Defeating Communist Insurgency (Νικώντας την κομμουνιστική εξέγερση), από τον Βρετανό αξιωματικό Sir Robert Thompson, έναν γλυκύ βετεράνο της Μαλαισίας και του Βιετνάμ. Ο Galula, ο Thompson, και άλλοι εμπειρογνώμονες κατέληξαν με σημαντικό βαθμό συμφωνίας ότι οι εξεγέρσεις δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν σαν συμβατικοί πόλεμοι. Η θεμελιώδης αρχή που ξεχωρίζει την αντιεξέγερση ήταν η χρήση του «ελάχιστου πυρός». Εν τω μεταξύ, ένας «στρατιώτης πρέπει να είναι έτοιμος να γίνει προπαγανδιστής, κοινωνικός λειτουργός, πολιτικός μηχανικός, δάσκαλος, νοσηλευτής, πρόσκοπος», έγραψε ο Galula.
Ήταν ένα ζήτημα να παραχθούν τέτοια σκληρά κερδισμένα μαθήματα. Συνολικά, πιο δύσκολο ήταν να γίνουν αποδεκτά από τους αξιωματικούς των οποίων το ιδανικό παραμένει ο θωρακισμένος αστραπιαίος πόλεμος και ο οποίος δεν είχε τίποτα πέρα από περιφρόνηση για τους ελαφρά οπλισμένους και ασύνταχτους μαχητές. Οι δυτικοί στρατοί βάδισαν στις επόμενες δεκαετίες, εξακολουθώντας να επικεντρώνονται στην καταπολέμηση ενός εχθρού σαν μέσα από καθρέφτη. Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν να αντιμετωπίσουν μια αντάρτικη απειλή στο Βιετνάμ, ο William Westmoreland, ο διοικητής των αμερικανικών επιχειρήσεων εκεί, οργάνωσε μια συντριπτικά συμβατική απάντηση που δαπάνησε πολλά πυρά και κατέστρεψε ζωές και από τις δύο πλευρές, αλλά δεν έφερε τη νίκη.
ΑΠ’ ΕΞΩ
Όπως και όλοι οι άλλοι, οι αντάρτες και οι τρομοκράτες υπόκεινται στη λαϊκή διάθεση και την πνευματική μόδα. Από τη δεκαετία του 1980, καθώς οι μνήμες της αποικιοκρατίας ξεθώριασαν, καθώς οι υπερβολές των μετα-αποικιακών κυβερνήσεων έγιναν πιο εμφανείς, και ύστερα από την επιθυμία για καπιταλισμό που αναβίωσε στην θητεία του προέδρου των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρέιγκαν και της Βρετανίδας πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ, τα αριστερίστικα κινήματα άρχισαν να δύουν και η μαγεία των ανταρτών ξεθώριασε. Λίγοι, αλλά οι πλέον κοντόφθαλμοι ιδεολόγοι θα μπορούσαν να φανταστούν ότι το μέλλον γεννιόταν σε φτωχές και καταπιεσμένες χώρες όπως η Καμπότζη ή η Κούβα. Το τέλος του παλαιού καθεστώτος στη Μόσχα και το σταδιακό άνοιγμα στο Πεκίνο είχε πιο άμεσο αντίκτυπο στις ομάδες των ανταρτών, επίσης, με το κόψιμο πολύτιμων πηγών επιδοτήσεων, όπλων και κατάρτισης.
Οι μαρξιστικές τρομοκρατικές ομάδες της δεκαετίας του 1970, όπως οι ιταλικές Ερυθρές Ταξιαρχίες και η γερμανική Baader Meinhof , ποτέ δεν ήταν σε θέση να δημιουργήσουν σημαντικές δικές τους βάσεις στήριξης και μαράζωσαν μαζί με τους ξένους υποστηρικτές τους. Εθνικιστικά κινήματα, όπως η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) και ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός, τα πήγαν καλύτερα, αν και είχαν επίσης ακρωτηριαστεί από την μείωση της εξωτερικής υποστήριξης.
Παρά το γεγονός ότι οι αριστερές εξεγέρσεις ήταν σε πτώση, ο ανταρτοπόλεμο και η τρομοκρατία δε εξαφανίστηκε καθόλου. Πήραν απλώς διαφορετικές μορφές, καθώς νέοι μαχητές που υποκινούνται από τα παλαιότερα παράπονα από όλα – την φυλή και την θρησκεία - βρήκαν τον δρόμο τους για τα πρωτοσέλιδα. Η μετάβαση από τις εξεγέρσεις για πολιτικά κίνητρα σε εκείνες για θρησκευτικά κίνητρα ήταν προϊόν δεκαετιών, ακόμη και αιώνων, ανάπτυξης. Θα μπορούσε να αναχθεί, μεταξύ άλλων, στα γραπτά του Αιγύπτιου υποκινητή (αγκιτάτορα) Sayyid Qutb στη δεκαετία του 1950 και του 1960. Ή στις δραστηριότητες του Χασάν αλ-Μπάνα, ο οποίος ίδρυσε την Μουσουλμανική Αδελφότητα της Αιγύπτου το 1928. Και στον προσηλυτισμό του Muhammad ibn Abd al-Wahhab, που στο δέκατο όγδοο αιώνα, δημιούργησε το πουριτανικό κίνημα που μια ημέρα θα γίνει η επίσημη θεολογία της Σαουδικής Αραβίας (ουαχαμπιτισμός). Αλλά, οι εποχικές συνέπειες των ιδεών αυτών των θρησκευτικών ηγετών δεν συγκέντρωσαν την προσοχή του κόσμου μέχρι το μοιραίο φθινόπωρο του 1979, όταν διαδηλωτές κατέλαβαν την αμερικανική πρεσβεία στην Τεχεράνη. Η κατάληψη της πρεσβείας είχε οργανωθεί από ριζοσπάστες φοιτητές, συμπεριλαμβανομένου του μελλοντικού Ιρανού προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, ο οποίος ήθελε να καταφέρει ένα χτύπημα στο «Μεγάλο Σατανά» και τους εγχώριους κοσμικούς. Ακολούθησε η κατάληψη του Μεγάλου Τζαμιού , το ιερότερου ισλαμικού βωμού, στη Μέκκα από παραστρατιωτικούς και το κάψιμο της αμερικανικής πρεσβείας στην Ισλαμαμπάντ. Και στη συνέχεια, στις 24 Δεκεμβρίου 1979, οι Σοβιετικοί εισέβαλαν στο Αφγανιστάν, εμπνέοντας έτσι την κινητοποίηση μιας τρομερής δύναμης ιερού αντάρτικου: αυτού των μουτζαχεντίν.
Η απειλή από ισλαμιστές εξτρεμιστές, οι οποίοι προετοιμάζονταν μυστικά για δεκαετίες, ξέσπασε με θεαματικά αιματηρό τρόπο στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, όταν η αλ Κάιντα οργάνωσε την πιο θανατηφόρα τρομοκρατική επίθεση όλων των εποχών. Προηγούμενες τρομοκρατικές οργανώσεις, από την PLO μέχρι διάφορες αναρχικές ομάδες, είχε περιορίσει την έκταση της βίας που χρησιμοποιούσαν. Όπως ο αναλυτής της τρομοκρατίας Brian Jenkins έγραψε το 1970, «Η τρομοκρατία είναι θέατρο .... Οι τρομοκράτες θέλουν πολλά άτομα να παρακολουθούν, όχι πολλούς ανθρώπους νεκρούς». Η αλ Κάιντα και η παρέα της ξανάγραψε το σενάριο στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ιράκ.
Για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους έστησαν ποικίλες άμυνες. Κυρίως, αυτό συνδύαζε βελτιωμένη ασφάλεια, αστυνομική δουλειά καθώς και συλλογή πληροφοριών. Οι στρατοί έπαιξαν σημαντικό ρόλο, επίσης, αν και σπάνια τόσο κεντρικά όσο στο Αφγανιστάν και το Ιράκ - χώρες των οποίων οι κυβερνήσεις έχουν ανατραπεί από την αμερικανική εισβολή. Σε κράτη με λειτουργικές ή ημι-λειτουργικές κυβερνήσεις, όπως οι Φιλιππίνες και η Σαουδική Αραβία, ο ρόλος των ΗΠΑ περιορίζεται στην παροχή εκπαίδευσης, όπλων, πληροφοριών και άλλων ειδών βοήθειας για να υποστηριχθούν αυτές οι κυβερνήσεις να πολεμήσουν τους εξτρεμιστές.
Πέρα από τις προσπάθειες της Δύσης εναντίον της αλ Κάιντα, οι λαϊκές διαμαρτυρίες στη Μέση Ανατολή κατάφεραν στις τρομοκρατικές οργανώσεις ένα ακόμα χτύπημα. Η Αραβική Άνοιξη έχει αποδειχθεί ότι είναι πολύ πιο ισχυρό μέσο αλλαγής από τις βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας. Ακόμη και πριν από τον θάνατο του Οσάμα Μπιν Λάντεν, το 2011, το Pew Global Attitudes Project είχε καταγράψει μια απότομη μείωση του αριθμού εκείνων που εξέφραζαν «την εμπιστοσύνη» στο πρόσωπό του: μεταξύ 2003 και 2010, ο αριθμός αυτός μειώθηκε από 46% στο 18% στο Πακιστάν, από 59% σε 25% στην Ινδονησία και από 56% σε 14% στην Ιορδανία.
Όμως, ακόμη και μια μικρή μειοψηφία είναι αρκετή για να διατηρήσει μια τρομοκρατική ομάδα, και η αλ Κάιντα έχει δείξει μια εντυπωσιακή ικανότητα να αναγεννιέται. Συνεργάτες της εξακολουθούν να δρουν από τη Μέση Ανατολή ως την Νοτιοανατολική Ασία. Εν τω μεταξύ, άλλες ισλαμικές ομάδες εξακολουθούν να παρουσιάζουν σημαντική δύναμη στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν, η Χαμάς ελέγχει τη Λωρίδα της Γάζας, η Χεζμπολάχ κυριαρχεί στο Λίβανο, η αλ Σαμπάμπ πολεμά για την εξουσία στη Σομαλία, η Boko Haram προοδεύει στη Νιγηρία, και δύο νεότερες ομάδες, η Ansar Dine και η «Κίνηση για Ενότητα και Τζιχάντ στη Δυτική Αφρική», έχουν πάρει τον έλεγχο στο βόρειο Μάλι. Παρά το θάνατο του Μπιν Λάντεν και άλλα εμπόδια στην κεντρική αλ Κάιντα, ο πόλεμος κατά της ισλαμικής τρομοκρατίας απέχει πολύ από το να έχει κερδηθεί. Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου χρησιμεύουν ως μια υπενθύμιση ότι η φαινομενική ασφάλεια απέναντι σε έναν αόρατο στρατό μπορεί να μετατραπεί σε τρωτότητα με αναπάντεχο και σοκαριστικό τρόπο και ότι, σε αντίθεση με πιο περιορισμένους γεωγραφικά αντάρτες του παρελθόντος, οι διεθνείς τρομοκρατικές ομάδες όπως η αλ Κάιντα, μπορούν να χτυπήσουν σχεδόν οπουδήποτε.
ΜΙΚΡΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ, ΜΕΓΑΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ
Η μακρά ιστορία των συγκρούσεων χαμηλής έντασης αποκαλύπτει όχι μόνο το πώς ο ανταρτοπόλεμος ήταν πανταχού παρών, αλλά επίσης το πόσο συχνά έχει αγνοηθεί η σημασία του, θέτοντας έτσι τις βάσεις για μελλοντικές ταπεινώσεις στα χέρια του αποφασισμένων ατάκτων. Ο στρατός των ΗΠΑ έχει ιδιαίτερα απογοητευτική επίδοση στο να αποτυγχάνει να προσαρμόζεται σε «μικρούς πολέμους», παρά τη σημαντική εμπειρία του στην καταπολέμηση των ιθαγενών Αμερικανών, των insurrectos των Φιλιππίνων, των Βιετκόνγκ, της αλ Κάιντα, των Ταλιμπάν, και πολλών άλλων ατάκτων. Για την αποφυγή παρόμοιων καταστροφών στο μέλλον, οι σημερινοί στρατιώτες και πολιτικοί πρέπει να εκτιμήσουν με ακρίβεια τις δυνάμεις και τις αδυναμίες των ανταρτών.
Είναι σημαντικό ούτε να υποτιμούμε ούτε να υπερεκτιμούμε τη δύναμη του αντάρτικου. Πριν από το 1945, αφότου οι άτακτοι αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε μάχες πρόσωπο-με-πρόσωπο, συνήθως υποτιμούνταν. Μετά το 1945, όμως, το λαϊκό αίσθημα ταλαντεύθηκε πάρα πολύ προς την άλλη κατεύθυνση, αποδίδοντας στους αντάρτες υπεράνθρωπα στοιχεία. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση: οι αντάρτες έχουν βελτιώσει την τεχνική τους από το 1945, αλλά εξακολουθούν να χάνουν στις περισσότερες περιπτώσεις. Η αυξανόμενη επιτυχία τους οφείλεται στην εξάπλωση της τεχνολογίας των επικοινωνιών και στην αυξανόμενη επιρροή της κοινής γνώμης. Και οι δύο παράγοντες έχουν εξασθενίσει τη βούληση των κρατών να συμμετάσχουν σε παρατεταμένη αντεξεγέρσεις, κυρίως εκτός των εθνικών συνόρων τους, και έχουν αυξήσει την ικανότητα των ανταρτών να επιβιώνουν ακόμα και μετά από στρατιωτικές αποτυχίες.
Στον αγώνα κατά των ανταρτών, οι συμβατικές τακτικές δεν λειτουργούν. Για να τους νικήσουν, οι στρατιώτες πρέπει να επικεντρωθούν όχι στο κυνήγι των ανταρτών αλλά στη διασφάλιση του τοπικού πληθυσμού. Παρ’ όλα αυτά, η αποτελεσματική ανθρωποκεντρική αντιεξέγερση δεν είναι τόσο ευαίσθητη όπως συνήθως υποτίθεται. Περιέχει πολλά περισσότερα από το να κερδίσει κανείς «τις καρδιές και τα μυαλά» - μια φράση που εφευρέθηκε από τον Sir Henry Clinton, έναν Βρετανό στρατηγό κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης, και διαδόθηκε από τον Sir Gerald Templer, έναν στρατηγό κατά τη διάρκεια της Υπόθεσης της Μαλαισίας, στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και του 1950. Ο μόνος τρόπος να αποκτηθεί ο έλεγχος είναι η στρατιωτική φρουρά, 24 ώρες την ημέρα, επτά ημέρες την εβδομάδα, μεταξύ των αμάχων. Περιοδικές επιχειρήσεις «σκούπα» ή «περικύκλωσης και αναζήτησης» αποτυγχάνουν, ακόμα και όταν πραγματοποιούνται από σκληρούς αντεπαναστάτες όπως οι Ναζί, επειδή οι πολίτες γνωρίζουν ότι οι αντάρτες θα επιστρέψουν τη στιγμή που οι στρατιώτες θα φύγουν.
Παρά το γεγονός ότι ο έλεγχος μπορεί να επιβληθεί υπό την απειλή των όπλων, μπορεί να διατηρηθεί μόνο αν οι δυνάμεις ασφαλείας έχουν κάποιο βαθμό λαϊκής νομιμοποίησης. Τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν δύσκολο για τις ξένες αυτοκρατορίες να αποκτήσουν την αναγκαία νομιμοποίηση. Αλλά τώρα, με το εθνικιστικό κλίμα να έχει εξαπλωθεί σε κάθε γωνιά του κόσμου, ξένοι αντεπαναστάτες, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, αντιμετωπίζουν ένα δύσκολο έργο, προσπαθώντας να στηρίξουν περαιτέρω εγχώρια καθεστώτα που μπορούν να κερδίσουν την υποστήριξη του λαού τους και που θα εξακολουθούν να συνεργάζονται με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αυτό που κάνει την αντιεξέγερση όλο και πιο δύσκολη είναι ότι υπάρχουν μερικές γρήγορες νίκες σε αυτό το είδος της σύγκρουσης. Από το 1775, μια μέση εξέγερση διαρκεί επτά χρόνια (και από το 1945, έχει διαρκέσει σχεδόν δέκα χρόνια). Οι προσπάθειες είτε από αντάρτες ή από αντεπαναστάτες να βραχυκυκλώσουν την διαδικασία, συνήθως γυρίζουν σαν μπούμερανγκ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπάθησαν να κάνουν ακριβώς αυτό στα πρώτα χρόνια τόσο του πολέμου του Βιετνάμ όσο και του πολέμου στο Ιράκ με τη χρήση συμβατικής ισχύος, για να κυνηγήσουν αντάρτες, πιεζόμενοι από αυτό που ο John Paul Vann, ένας διάσημος Αμερικανός στρατιωτικός σύμβουλος στο Βιετνάμ, δικαίως επέκρινε ως «γρήγορα, επιφανειακά αποτελέσματα». Ήταν μόνο όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες παραιτήθηκαν από τις ελπίδες μιας γρήγορης νίκης που, κατά ειρωνεία της τύχης, άρχισαν να έχουν κάποια αποτελέσματα, με την εφαρμογή του δόγματος «προσπάθησε-και-επαλήθευσε» της ανθρωποκεντρικής αντιεξέγερσης. Στο Βιετνάμ, ήταν ήδη πολύ αργά, αλλά στο Ιράκ, η υπομονετική παροχή ασφάλειας ήρθε ακριβώς στην ώρα για να αποτρέψει έναν ολομέτωπο εμφύλιο πόλεμο.
Οι εμπειρίες των Ηνωμένων Πολιτειών στο Ιράκ το διάστημα 2007-8, του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα, των Βρετανών στη Βόρεια Ιρλανδία και της Κολομβίας στον συνεχή αγώνα της εναντίον των FARC (Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις της Κολομβίας), δείχνουν ότι είναι δυνατό οι δημοκρατικές κυβερνήσεις να καταπολεμήσουν αποτελεσματικά τους αντάρτες αν δώσουν προσοχή σε αυτό που ο αμερικανικός στρατός αποκαλεί «επιχειρήσεις πληροφοριών» (επίσης γνωστό ως «προπαγάνδα» και «δημόσιες σχέσεις») και να εφαρμόσουν κάποια εκδοχή της ανθρωποκεντρικής στρατηγικής. Αλλά οι αγώνες αυτοί δείχνουν επίσης ότι ποτέ δεν πρέπει κανείς να εκλάβει μια αντιεξέγερση ελαφρά τη καρδία. Τέτοιοι πόλεμοι καλύτερα να αποφεύγονται αν είναι δυνατόν. Ακόμα κι έτσι, είναι αμφίβολο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα είναι σε θέση να τους αποφύγουν στο μέλλον περισσότερο από όσο στο παρελθόν. Λαμβάνοντας υπόψη την επίδειξη κυριαρχίας των ΗΠΑ στην συμβατική μάχη στο Ιράκ το 1991 και το 2003, λίγοι αντίπαλοι στο μέλλον θα είναι αρκετά ανόητοι να θέσουν στρατούς από τανκς στην έρημο εναντίον μιας αμερικανικής δύναμης. Μελλοντικοί εχθροί είναι απίθανο, με άλλα λόγια, να επαναλάβουν το λάθος του δέκατου ένατου αιώνα, όταν Ασιάτες και Αφρικανοί πολέμησαν τους Ευρωπαίους εισβολείς με τον δυτικό τρόπο που οι Ευρωπαίοι προτιμούσαν. Οι τακτικές του αντάρτικου, από την άλλη πλευρά, έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικές, ακόμη και εναντίον υπερδυνάμεων.
Στο μέλλον, οι αντάρτες θα μπορούσαν να γίνουν πιο θανατηφόροι εάν κατάφερναν να βάλουν στα χέρια τους ένα όπλο μαζικής καταστροφής, ειδικά μια πυρηνική βόμβα. Αν συνέβαινε αυτό, ένας μικρός τρομοκρατικός πυρήνας στο μέγεθος μιας διμοιρίας θα μπορούσε να αποκτήσει μεγαλύτερη φονική ικανότητα από έναν ολόκληρο στρατό ενός μη-πυρηνικού κράτους. Αυτή είναι μια απογοητευτική σκέψη. Θεωρεί ότι στο μέλλον, χαμηλής έντασης συγκρούσεις θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα για ηγετικές δυνάμεις του κόσμου από ό, τι στο παρελθόν - και αυτά τα προβλήματα ήταν ήδη αρκετά εξοργιστικά.
http://www.foreignaffairs.gr/ 

 ***  ΚΑΛΥΨΗ: ο "Πρώτος Κανόνας" σε μια "Ένοπλη Συμπλοκή"

του κ ΤΣΙΑΒΑ ΔΗΜΗΤΡΗ
 Είναι προφανές και ζωτικής σημασίας το να γνωρίζει κάποιος, που δέχεται ένοπλη επίθεση, πώς να χρησιμοποιήσει το όπλο, που τυχόν φέρει και ο ίδιος, για να αποκρούσει με επιτυχία τον επιτιθέμενο και να σώσει τη ζωή του.
Περισσότερο πολύτιμο όμως είναι να γνωρίζει ο δεχόμενος την επίθεση πώς να καλυφθεί. 
Η πρώτη επιτυχία σε μια ένοπλη (με πυροβόλα όπλα) συμπλοκή είναι να αποφύγει ο αμυνόμενος να δεχτεί κάποια βολή, η οποία μπορεί να τον αχρηστεύσει ή να αποβεί μοιραία για τη ζωή του άμεσα.
Είναι δεδομένο, ότι ο επιτιθέμενος έχει πάντοτε το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, ενώ ο δεχόμενος την επίθεση αιφνιδιάζεται, ακόμη και αν βρίσκεται σε κάποιο υψηλό βαθμό ετοιμότητας.
Ο χρόνος αντίδρασής του, δηλαδή η αντίληψη ότι δέχεται ένοπλη επίθεση, η προσπάθειά του να ανασύρει και να προτάξει το όπλο που τυχόν φέρει, η αναγνώριση του σημείου από το οποίο δέχεται την επίθεση, καθώς και η προσπάθειά του να καλυφθεί, είναι αρκετά μεγάλος, οπότε δίνεται στον επιτιθέμενο η άνεση να χρησιμοποιήσει το όπλο του και άλλες φορές κατά του στόχου του,ο οποίος, χωρίς αμφιβολία, βρίσκεται ακόμη υπό ψυχοπνευματική σύγχυση.
Αν σκεφτεί κανείς, ότι ένας μέσος χρήστης πυροβόλου όπλου χειρός (handgun) μπορεί να εκτελέσει μια διπλή βολή μέσα σε ένα δευτερόλεπτο και να επαναλάβει στα επόμενα δευτερόλεπτα διπλές βολές, όσο αδέξιος και να είναι, αν πυροδοτήσει μέσα σε επτά (7) περίπου δευτερόλεπτα δέκα (10) περίπου φυσίγγια κάποια από τις βολίδες θα βρει το στόχο της.
Είναι σαφές λοιπόν, ότι ο δεχόμενος τέτοιου είδους επίθεση, αν δεν βληθεί με τις τρεις ή τέσσερις πρώτες βολές και εφόσον βέβαια έχει αντιδράσει ξεπερνώντας το shock της επίθεσης, θα πρέπει να λάβει τα απαραίτητα μέτρα προστασίας του.
Χωρίς αμφιβολία το σημαντικότερο μέτρο προστασίας, που επιβάλλεται να ληφθεί άμεσα, είναι η κάλυψη (cover) από τα πυρά του επιτιθέμενου (αντιπάλου).
Πρέπει λοιπόν, ο δεχόμενος την επίθεση σε αυτό το ελάχιστο χρονικό διάστημα των τριών τεσσάρων δευτερολέπτων να έχει αντιληφθεί το σημείο από το οποίο εξαπολύεται η επίθεση και ήδη να προσπαθεί να αποφύγει τα πυρά επιχειρώντας να βγει έξω από τη γραμμή τους.
Μια πρώτη αντίδραση είναι το βαθύ κάθισμα εναλλάξ στο κάθε πόδι και στη συνέχεια τρέχοντας zig zag (κάνοντας ελιγμούς) προς το μέρος που ελπίζει, ότι θα μπορέσει να καλυφθεί.
Εδώ σημειώνεται, ότι μεταξύ κάλυψης (cover) και απόκρυψης (concealment) η διαφορά είναι τεράστια.
Η κάλυψη είναι κάποιο υλικό αντικείμενο ή φυσικό κώλυμα, το οποίο θα σταματήσει ή θα επιβραδύνει δραστικά την ταχύτητα των βολίδων.
Η απόκρυψη, από την άλλη πλευρά, είναι κυρίως μια ενέργεια, η οποία δυσχεραίνει την οπτική επαφή του επιτιθέμενου προς τον αμυνόμενο.
Αν ο επιτιθέμενος γνωρίζει που περίπου έχει καταφύγει ο αμυνόμενος αργά ή γρήγορα θα τον βρει. Είναι γνωστό το παράδειγμα όπου ο αμυνόμενος καταφεύγει πίσω από ένα πυκνό θάμνο και ο επιτιθέμενος αν και δεν τον βλέπει πυροβολεί κατά του θάμνου και πλήττει τον αμυνόμενο.
Συνεπώς η κάλυψη θα πρέπει να προτιμάται της απόκρυψης.
Η απόκρυψη άλλωστε κυρίαρχο ρόλο παίζει στις επιθετικές τακτικές (ενέδρες,ελεύθεροι σκοπευτές), παρά στις αμυντικές.
Αν δεν υπάρχει κοντινό σημείο για κάλυψη, είναι προτιμότερο ο αμυνόμενος να μείνει στον ανοικτό χώρο και να προσπαθήσει να βγει από τη γραμμή των πυρών, κάνοντας διάφορους ελιγμούς και ανταποδίδοντας τα πυρά.
Δεν είναι καλή ιδέα να ξαπλώσει ο αμυνόμενος στο έδαφος.
Βέβαια, έτσι μειώνεται ο όγκος του στόχου, τον οποίο δίνει στον αντίπαλο, όμως, αν το έδαφος είναι σκληρό, οι βολίδες που θα αποστρακιστούν αμέσως μπροστά από τον αμυνόμενο, ενδέχεται να τον τραυματίσουν σοβαρά ή να τον σκοτώσουν.
Εδώ βέβαια αξίζει να σημειωθεί, ότι οι διάφοροι ελιγμοί για την αποφυγή των πυρών προϋποθέτουν και μια σχετική φυσική κατάσταση.
I.-Μέσα Κάλυψης
Εξετάζοντας διεξοδικώτερα τη λειτουργία της κάλυψης, ως σωτήριας αμυντικής τακτικής, αλλά και ως την επιλογή του πιο πρόσφορου μέσου για το σκοπό αυτό, θα πρέπει να γίνει διάκριση τακτικών και μέσων σε ανοικτό και κλειστό χώρο:
Α. Μέσα κάλυψης σε ανοικτό χώρο
1.-Αυτοκίνητο:
Στο μεγαλύτερο ποσοστό τους οι ένοπλες συμπλοκές λαμβάνουν χώρα σε αστικές περιοχές, δηλαδή σε πόλεις και μάλιστα μεγάλες.
Εκτός από τα κτίρια και τους κατοίκους, στις πόλεις υπάρχουν και μεταφορικά μέσα, τα οποία είτε κυκλοφορούν είτε είναι σταθμευμένα.
Το αυτοκίνητο είναι καλό μέσο κάλυψης ,όχι βέβαια το αποτελεσματικότερο, αλλά αυτό, που σε
Κάθε περίπτωση ένοπλης επίθεσης, αποτελεί το προσφορότερο, από πλευράς αμεσότητας, μέσο κάλυψης.
Βασικό του πλεονέκτημα, λοιπόν, είναι η ευκολία και η ταχύτητα της κάλυψης, που προσφέρει.
Και μόνο να φανταστεί κανείς, ότι σε κάθε δρόμο κάθε μεγάλης πόλης, στη μια τουλάχιστον πλευρά της οδού υπάρχει πάντα σειρά σταθμευμένων οχημάτων, που σε καμιά περίπτωση δεν απέχει το ένα από το άλλο όχημα πάνω από πέντε (5) έως έξι (6)μέτρα.
Ο πεζός, λοιπόν, που δέχεται ένοπλη επίθεση, ως προσφορότερο μέσο κάλυψης είτε συνειδητά είτε ενστικτωδώς ,επιλέγει το αυτοκίνητο. Το καλύτερο σημείο για κάλυψη πίσω από ένα αυτοκίνητο είναι το σημείο του κινητήρα, εκεί ακριβώς που βρίσκονται οι εμπρόσθιοι τροχοί (για τα περισσότερα των οχημάτων).
Το block του κινητήρα και οι σιδερένιες ζάντεςσταματούν τα πυρά του αντιπάλου. Κάλυψη σε οποιοδήποτε άλλοσημείο του αυτοκινήτου είναι επισφαλής.
Οι βολίδες των περισσότερων διαμετρημάτων μάχης (από 0,380 ACP έως και 0,45ACP) διαπερνούν με ευκολία τις λαμαρίνες ενός συμβατικού αυτοκινήτου.
Ο εποχούμενος, που δέχεται επίθεση, οφείλει κατά πρώτον να προσπαθήσει να διαφύγει με το αυτοκίνητο αναπτύσσοντας ταχύτητα και κάνοντας ελιγμούς.
Αν η επίθεση εξαπολύεται από επιβάτες μοτοσικλέτας θα πρέπει να την ανατρέψει με το όχημά του με οποιοδήποτε τρόπο.
Αν όμως ο δεχόμενος την επίθεση εγκλωβιστεί από άλλα οχήματα (π.χ. ερυθρός σηματοδότης,ανάσχεση κυκλοφορίας [μποτιλιάρισμα] κ.α.) και είναιαναγκασμένος να εμπλακεί, θα πρέπει οπωσδήποτε να εγκαταλείψει το όχημά του.
Η αποβίβαση γίνεται από την αντίθετη πλευρά, από την οποία προέρχονται πυρά.
Το ίδιο ισχύει και για τυχόν συνεπιβάτες.
Η κάλυψη και εδώ γίνεται με τον ίδιο τρόπο όπως με το σταθμευμένο αυτοκίνητο.
Εξαίρεση υπάρχει όταν τα πυρά προέρχονται από την πρόσθια πλευρά του αυτοκινήτου.
Στην περίπτωση αυτή ο οδηγός και ο συνοδηγός θα ανοίξουν τις πόρτες και θα καλυφθούν πίσω από αυτές, αλλά και πίσω από το χώρο του κινητήρα.
Τα τζάμια των παραθύρων θα πρέπει να είναι κατεβασμένα για δύο λόγους, πρώτο γιατί ενισχύουν την ανασταλτική ισχύ των θυρών και δεύτερο το ανεβασμένο τζάμι, αν πληγεί από βολίδα, θρυμματίζεται και ενδέχεται να τραυματίσει στο πρόσωπο το άτομο, που καλύπτεται πίσω από αυτό.
Κατά κανόνα βολίδα, που πλήττει λαμαρίνα αυτοκινήτου, δεν αποστρακίζεται, αλλά διαπερνά το υλικό σχετικά εύκολα.
Το μόνο σημείο, όπου μπορούν να υπάρξουν αποστρακισμοί είναι οι σιδερένιες ζάντες του αυτοκινήτου.
Κάλυψη πίσω από μοτοσικλέτα να αποφεύγεται συστηματικά, γιατί ένα μεγάλο εμφανές μέρος της,η αποθήκη καυσίμων (reservoir) αποτελεί κίνδυνο ενδεχόμενης έκρηξης με απρόβλεπτες συνέπειες για τον καλυπτόμενο, σε περίπτωση που πληγεί από βολίδα.
2.-Τοίχοι κτηρίων-τοιχία:
Ένα πολύ αποτελεσματικό μέσο κάλυψηςείναι οι τοίχοι των κτηρίων, οι οποίοι είναι αδιαπέραστοι από όλα τα συμβατικά διαμετρήματα μάχης.
Εδώ, ως τοίχοι κτηρίων,εννοούνται οι εξωτερικοί τοίχοι και οι γωνίες, που σχηματίζουν τα κτήρια, όπως π.χ. στις διασταυρώσεις.
Επίσης καλό μέσο κάλυψης αποτελούν και τα κατασκευασμένα από σκυρόδεμα (beton) τοιχία.
Τοιχία κατασκευασμένα από τούβλα ή τσιμεντόλιθους αποτελούν επισφαλή μέσα κάλυψης, γιατί τα ισχυρά διαμετρήματα τα διαπερνούν εύκολα.
Άτομα που καλύπτονται πίσω από τέτοιακαλύμματα (τοίχους κτηρίων και τοιχία beton) θα πρέπει να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη, ότι στα νώτα τους και σε ικανή απόσταση από αυτούς δεν θα πρέπει να υπάρχουν σκληρές επιφάνειες, για να αποφευχθούν τραυματισμοί από αποστρακισμούς βολίδων.
Για το λόγο αυτό πρέπει κατά το δυνατό να αποφεύγονται είσοδοι πολυκατοικιών ή κοιλώματα κτηρίων, γιατί εκεί οι αμυνόμενοι εγκλωβίζονται
3.-Κάδοι απορριμμάτων:
Οι κάδοι απορριμμάτων, εφόσον είναι μεταλλικοί, μπορούν να ανακόψουν την ταχύτητα των βολίδων και, αν είναι και γεμάτοι με απορρίμματα, να τις σταματήσουν εντελώς.
Είναι και αυτό ένα αποτελεσματικό μέσο κάλυψης, που βρίσκεται σεμεγάλη συχνότητα μέσα σε κατοικημένες περιοχές, σχεδόν σε κάθε διασταύρωση.
Πλαστικοί κάδοι να αποφεύγονται, ενώ μεταλλικοί με ρόδες μπορούν να χρησιμοποιηθούν για αλλαγή μέσου κάλυψης ή ακόμη και για αντεπίθεση.
4.-Δένδρα-κολώνες:
Εφόσον υπερκαλύπτουν τον όγκο του σώματος του δεχόμενου την επίθεση είναι καλά μέσα κάλυψης, τα οποία όμως θα πρέπει να εγκαταλείπονται αμέσως μόλις αυτό είναι δυνατό, γιατί σε κίνηση του επιτιθεμένου δεξιά ή αριστερά του μέσου κάλυψης δεν παρέχουν πλευρική ασφάλεια, ενώ δυσκολεύουν και την κίνηση του αμυνομένου.
Και πάλι ο καλυπτόμενος θα πρέπει να ελέγξει την ύπαρξη σκληρής επιφάνειας πίσω από το κάλυμμα για την αποφυγή αποστρακισμών.
Β. Μέσα κάλυψης σε κλειστό χώρο
1.-Οικίες:
Εδώ ο καλυπτόμενος, εφόσον βρίσκεται στο χώρο του, έχει το τακτικό πλεονέκτημα της άριστης γνώσης του χώρου και των αντικειμένων, που βρίσκονται μέσα σε αυτόν.
Καλά μέσα κάλυψης είναι οι γωνίες των τοίχων με διπλό τούβλο, μια βιβλιοθήκη γεμάτη βιβλία ή το πλυντήριο ρούχων, λόγω της  κατασκευής του κάδου του από ατσάλι.
Οι υπόλοιπες ηλεκτρικές συσκευές πρέπει να αποφεύγονται, γιατί δεν παρέχουν καμία απολύτως ασφάλεια.
Το υλικό κατασκευής τους δεν μπορεί να αναχαιτίσει ούτε τα μικρά διαμετρήματα μάχης.
Καλό μέσο κάλυψης είναι ένα massif έπιπλο από σκληρό ξύλο.
Να αποφεύγονται πόρτες και παράθυρα, ιδίως όταν έχουν τζάμια.
Προβληματική και εδώ είναι η αποφυγή των αποστρακισμών των βολίδων, κυρίως από το δάπεδο και το ταβάνι και την τοιχοποιία, όταν είναι κατασκευασμένη από beton.
2.-Καταστήματα:
Στους χώρους αυτούς η κάλυψη παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον.
Και αυτό, γιατί κανένα κατάστημα δεν είναι ίδιο με κάποιο άλλο, οπότε δεν μπορεί να γίνει λόγος για τυποποιημένη τακτική άμυνας.
Τα καταστήματα διαφέρουν, ως προς το εμβαδόν τους, το εμπόρευμα, την επίπλωση, την παρουσία άοπλου πληθυσμού, τις διόδους διαφυγής κ.α.
Επειδή όλα αυτά δεν μπορούν να κατηγοριοποιηθούν, ο δεχόμενος την επίθεση, πέραν των άλλων, θα πρέπει τάχιστα να αποφασίσει πίσω από ποιο μέσο θα καλυφθεί.
Έτσι σε ένα super market δε θα αναζητήσει κάλυμμα πίσω από το ράφι με τα φιαλίδια υγραερίου (γκαζάκια) ή σε ένα bar θα καλυφθεί πίσω από τον πάγκο (μπάρα), όπου υπάρχει και το μεταλλικό ψυγείο.
Γενικά ο αμυνόμενος πρέπει αναπτύξει μια κοινή λογική του τι είναι επικίνδυνο και τι όχι και τι θα τον προστατεύσει από τα πυρά και βέβαια να πάρει τέτοιες αποφάσεις, που θα του σώσουν τη ζωή και δεν θα προκαλέσουν παράπλευρες απώλειες τόσο από τα πυρά του αντιπάλου όσο και από τα δικά του.
3.-Άλλοι κλειστοί χώροι:
Εργοστάσια, αποθήκες, γραφεία, εκθεσιακά κέντρα, αεροδρόμια, σιδηροδρομικοί σταθμοί, λιμάνια,πλοία, τρένα.
Στους χώρους παραγωγής ενός εργοστασίου, οι οποίοι κατά κανόνα είναι μεγάλοι και έχουν οριζόντιους και κάθετους διαδρόμους, το«παιγνίδι» μπορεί να παιχτεί πιο εύκολα.
Εκεί υπάρχουν μεγάλες μεταλλικές μηχανές, οι οποίες προσφέρουν ικανοποιητική κάλυψη από τα κατ’ ευθείαν πυρά, σε αντίθεση με τους αποστρακισμούς, οι οποίοι είναι μη προβλέψιμοι και δεν μπορούν να αποφευχθούν.
Τα ίδια ισχύουν και για τους χώρους μεγάλων αποθηκών με τη διαφορά, ότι στους χώρους αυτούς οι αποστρακισμοί είναι λιγότεροι, λόγω και των υλικών συσκευασίας, που περιβάλλουν τα αποθηκευμένα προϊόντα.
Σημειώνεται ότι και στους δύο χώρους (παραγωγής και αποθήκευσης) η κάλυψη θα πρέπει να αλλάζει συνεχώς, ανάλογα με τις κινήσεις του επιτιθεμένου.
Στα γραφεία ισχύει, εν ολίγοις, ότι ισχύει και για τα σπίτια, μόνο που εδώ θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη το γεγονός, ότι υπάρχουν περισσότερες και μεγαλύτερες γυάλινες επιφάνειες και ενδέχεται σε μεγάλο βαθμό τραυματισμός από θραύσματα τζαμιών.
Γι αυτό ο καλυπτόμενος θα πρέπει να μένει μακριά από γυάλινες επιφάνειες.
Σε εκθεσιακά κέντρα ή σε εκδηλώσεις κλειστού χώρου, όπου υπάρχει συγκεντρωμένος ή κινείται πολύς κόσμος είναι δύσκολο να εκδηλωθεί επίθεση με πυροβόλο όπλο, γιατί ο επιτιθέμενος κινδυνεύει άμεσα να ακινητοποιηθεί και να αφοπλισθεί από παρισταμένους, τους οποίους δεν μπορεί να ελέγξει.
Μια τέτοια επίθεση θα γινόταν από παράφρονα ή από εκτελεστή, ο οποίος δρα από ιδεολογία, πολιτική ή θρησκευτική.
Σε μια τέτοια επίθεση ο αμυνόμενος μπορεί, χωρίς να υπολογίσει το κόστος της ζωής αθώων, να αναμιχθεί μέσα στο πλήθος και διαφύγει λάθρα.
Αν όμωςαποφασίσει να δώσει μάχη, πρώτον θα πρέπει να υπολογίσει ότι από τα δικά του πυρά ενδεχομένως βληθούν άοπλοι και να αποδεχτεί αυτό και δεύτερον θα πρέπει να αναζητήσει κάλυψη. Η κάλυψη σε τέτοιους χώρους είναι αρκετά δύσκολη υπόθεση και αυτό γιατί είναι δύσκολη η αναγνώριση του σημείου ή των σημείων, από όπου εξαπολύεται η επίθεση.
Σίγουρα κάλυψη δεν παρέχουν οι ξύλινες ή πλαστικές παροδικές κατασκευές των περιπτέρων μιας έκθεσης ή η εξέδρα και τα ηχεία μιας συναυλίας.
Ότι υπάρχει στο χώρο και είναι μόνιμη και συμπαγής κατασκευή από beton, σίδηρο ή massif ξύλο είναι ιδεώδες μέσο για κάλυψη.
Και εδώ θα πρέπει να τονισθεί ότι ο αμυνόμενος θα πρέπει να προσέξει τις γυάλινες επιφάνειες και να ελέγξει το ενδεχόμενο των αποστρακισμών.
Μεγάλα αεροδρόμια, σιδηροδρομικοί σταθμοί και μεγάλοι επιβατικοί σταθμοί πλοίων ή αυτοκινήτων συνήθως φυλάσσονται από δημόσια ή ιδιωτική ένοπλη δύναμη, οπότε ο δεχόμενος επίθεση το φρονιμότερο που έχει να κάνει είναι να αναζητήσει άμεσα ένα ασφαλές κάλυμμα, γιατί ο χώρος ενδεχόμενα θα κατακλυστεί από πυρά των δυνάμεων φύλαξης.
Δεν πρέπει καν να προτάξει όπλο,γιατί αμέσως θα στοχοποιηθεί και από τις δυνάμεις φύλαξης.
Σε περίπτωση που δεν μπορεί να αποφύγει τη χρήση του όπλου που τυχόν φέρει μαζί του, οι κινήσεις του μετά τη χρήση του όπλου θα πρέπει να είναι προσεκτικές και ήρεμες, ώστε να μην προκαλέσει νευρικές αντιδράσεις από το ένοπλο προσωπικό ασφαλείας.
Στα λεωφορεία, τα τρένα και τα κλειστά πλοία, εφόσον ο αμυνόμενος κάθεται, δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα, παρά μόνο κινήσεις και ελιγμούς, για να αποφύγει μια ή δύο βολές.
Είναι πολύ δύσκολο, καθήμενος ων, να τραβήξει το όπλο του και να ανταποδώσει τα πυρά, εκτός και αν βρίσκεται συνεχώς σε ετοιμότητα σημείου μηδέν (κόκκινο συναγερμό).
Ακόμα και αν βρίσκεται όρθιος, πάλι λίγα πράγματα μπορεί να κάνει.
Είναι αρκετά επικίνδυνο για τους τυχαία παριστάμενους (bystanders) ναγίνει ανταλλαγή πυρών σε κινούμενο περιβάλλον, ειδικά μέσα σε λεωφορείο.
Σε ένα μεγάλο ανοικτό πλοίο υπάρχουν αρκετά σημεία κάλυψης, αλλά πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη οι αποστρακισμοί, λόγω των μεγάλων μεταλλικών επιφανειών.
Γενικά η χρήση του καλύμματος σε περίπτωσης ένοπλης επίθεσης μπορεί να σώσει ζωές, αλλά η επιλογή του και μάλιστα σε συντομότατο χρόνο πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να μειώνεται στο ελάχιστο ο κίνδυνος, έστω και έμμεσων τραυματισμών.
II.-Χρήση του μέσου κάλυψης
Σε τι όμως χρησιμεύει το μέσο κάλυψης εκτός από την πρόσκαιρη αποφυγή των πυρών του επιτιθέμενου;
Από τη μια δίνει το χρόνο στον δεχόμενο την επίθεση να συνειδητοποιήσει τι του συνέβη και να αναλάβει, αν τα καταφέρει, από το shock της επίθεσης και από την άλλη να σκεφτεί πως πρέπει να διαχειριστεί το περιστατικό με σκοπό να αποτρέψει κάθε περαιτέρω κίνδυνο για τη ζωή του.
Στο βαθμό που έχει ανακτήσει κάπως την ψυχραιμία του θα πρέπει πίσω από το κάλυμμα, που έχει καταφύγει, αφενός να οργανώσει άμεσα την άμυνά του αφετέρου δε να διεξάγει μάχη.
1.- Οργάνωση άμυνας:
Μόλις αυτός που δέχεται την επίθεση κατορθώσει να βρεθεί πίσω από το κάλυμμα, το πρώτο πράγμα που είναι υποχρεωμένος να κάνει, είναι να ελέγξει τον οπλισμό και τα πυρομαχικά του.
Να προσπαθήσει να υπολογίσει πόσες φορές πυροβόλησε κατά του επιτιθέμενου κατά τη διαδικασία της κάλυψης, αν έχει συμβεί αυτό, πόσα φυσίγγια του απέμειναν, πόσες βολές εκτέλεσε ο αντίπαλος εναντίον του και να εκτιμήσει με τι τύπο όπλου βάλλεται (περίστροφο, πιστόλι, υποπολυβόλο, τυφέκιο), καθώς και πόσα ενδεχομένως φυσίγγια έχει στη διάθεσή του ο επιτιθέμενος.
Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για πράξεις πρακτικής αριθμητικής, αλλά για μια ταχεία και συνολική διαδικασία αξιολόγησης της επιθετικής τακτικής του αντιπάλου και της σκοπευτικής του δεινότητας.
Από την άλλη πλευρά είναι υποχρεωμένος να προβεί σε εκτίμηση του περιβάλλοντος, έστω και προσωρινής ασφάλειας, που του προσφέρει το κάλυμμα.
Είναι εύκολα προσβάσιμο από τον επιτιθέμενο;
Θα προσπαθήσει αυτός να πλησιάσει το κάλυμμα από άλλες πλευρές, πρέπει να εκτεθεί σε  ανοικτό χώρο;
Έτσι λοιπόν είναι αναγκαίο ο καλυφθείς να προσπαθήσει να αναπλάσει στο μυαλό του το χώρο και το περιβάλλον, στο οποίο δέχτηκε την επίθεση.
Επίσης θα πρέπει να αποφασίσει, αν δεν θα παραμείνει πίσω από το κάλυμμα, πως θα εγκαταλείψει το κάλυμμα και προς τα πού (νέο κάλυμμα;) θα κατευθυνθεί.
Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται γεωμετρική απεικόνιση της σκηνής της επίθεσης, αλλά για μια ταχεία και συνολική εκτίμηση αποστάσεων, προσώπων και αντικειμένων στο χώρο.
Συνεπώς κατά την οργάνωση της άμυνας δύο στοιχεία είναι κυρίαρχα για τον αμυνόμενο.
Τι οπλισμό και πυρομαχικά έχει και ποιες κινήσεις μπορεί και πρέπει να κάνει στο χώρο.
2.-Διεξαγωγή μάχης:
Αφότου λοιπόν αυτός, που δέχτηκε επίθεση με πυροβόλο όπλο, κατορθώσει και βρεθεί, χωρίς σοβαρό τραυματισμό, πίσω από ένα κάλυμμα και οργανώσει την άμυνά του όσο καλύτερα μπορεί, θα πρέπει να αρχίσει να μάχεται.
Σκοπός της μάχης είναι πρώτο να τερματίσει την εναντίον του επίθεση και να σώσει τη ζωή του και δεύτερο, εφόσον επιτύχει στο πρώτο, να εξασφαλίσει όλα εκείνα τα στοιχεία, που θα του επιτρέψουν να αποδείξει, ότι ενήργησε ευρισκόμενος σε καθεστώς νόμιμης άμυνας και να «ακινητοποιήσει καθ’ οιονδήποτε τρόπο» τον αντίπαλο, αν βεβαίως το κατορθώσει.
Το πώς μπορεί να σώσει κάποιος τη ζωή του σε μια ένοπλη συμπλοκή ανήκει στη σφαίρα της κοινής λογικής.
Υπάρχουν τρεις τρόποι να συμβεί αυτό:
α) τρέπει σε φυγή τον επιτιθέμενο,
β) ακινητοποιεί και δεσμεύει τον επιτιθέμενο και
γ) τον τραυματίζει ή τον φονεύει.
Αν ο δεχτείς επίθεση, έχει επιζήσει κατά τη λήξη της συμπλοκής, θα πρέπει να φροντίσει κάποια διαδικαστικά θέματα, προκειμένου να εξασφαλίσει το «ποινικό του μέλλον».
Σημειώνει την ώρα έναρξης της επίθεσης και λήξης της συμπλοκής, τηρεί τον τόπο ανέπαφο και αναζητεί στο χώρο που βρισκόταν ο επιτιθέμενος εγκαταλειφθέντα στοιχεία (π.χ. όπλο, κάλυκες, κηλίδες αίματοςκ.α.).
Εντοπίζει μάρτυρες που θα στηρίξουν την άποψή του (δηλαδή ότι δέχτηκε απρόκλητη επίθεση με φονική πρόθεση) και τα υποδεικνύει στην αστυνομία, την οποία φροντίζει να ειδοποιήσει ο ίδιος, αν δεν έχει φτάσει στο σημείο.
Αν υπάρχει τραυματίας ειδοποιεί ασθενοφόρο.
Των ενεργειών αυτών προηγείται βεβαίως η μάχη.
Κατά την τακτική που θα ακολουθηθεί στη μάχη ο αμυνόμενος πρέπει οπωσδήποτε να κάνει δύο ενέργειες.
Να βλέπει που είναι ή που κινείται ο επιτιθέμενος και να πυροβολεί κατ’ αυτού.
Έτσι λοιπόν η πρώτη ενέργεια είναι η κατόπτευση του επιτιθέμενου.
Αυτή γίνεται με στιγμιαίες εξόδους της κεφαλής από το κάλυμμα.
Οι έξοδοι αυτές πρέπει να είναι ταχύτατες και η επανακάλυψη άμεση, γίνονται δε πάντα από διαφορετική πλευρά.
Ποτέ δεν εμφανίζεται η κεφαλή έξω από το κάλυμμα στο ίδιο ύψος δύο συνεχόμενες φορές. Πραγματοποιώντας μερικές τέτοιες κατοπτεύσεις από διάφορες θέσεις του καλύμματος ο αμυνόμενος θα μπορέσει να διαπιστώσει επ’ ακριβώς τη θέση ή την κίνηση του βάλλοντος εναντίον του.
Εδώ σημειώνεται ότι κάλυψη, όπου στην πλάτη του καλυπτόμενου υπάρχει καθρέφτης ή τζαμαρία και ο επιτιθέμενος παρακολουθεί όλες τις κινήσεις του καλυπτομένου, είναι ολέθρια.
Η δεύτερη ενέργεια, αφότου έχει γίνει η κατόπτευση του επιτιθέμενου, είναι η πραγματοποίηση βολών εναντίον του.
Όμως για να είναι εφικτή η πραγματοποίηση αυτών των βολών θα πρέπει ο αμυνόμενος να εκθέσει ένα μέρος του σώματός του εκτός του καλύμματος.
Αυτή η έκθεση θα πρέπει να είναι η ελάχιστη δυνατή τόσο σε όγκο όσο και σε χρόνο.
Ο χρόνος θα πρέπει να είναι ο αναγκαίος μέσα στον οποίο θα βάλλονται δύο ή το πολύ τρείς ταχείες βολές.
Ο όγκος που θα προβάλλει από το κάλυμμα να είναι ο απόλυτα αναγκαίος, ώστε να μπορούν οι βολές να πραγματοποιούνται με μια σχετική αξίωση ευστοχίας.
Ευνόητο είναι, ότι δεν υφίσταται η «πολυτέλεια» πλήρως σκοπευμένης βολής.
Ποτέ δεν προβάλλει ολόκληρο το σώμα από το κάλυμμα, παρά μόνο το δεξί ή αριστερό μέρος κατά περίπτωση ή το κεφάλι και οι ώμοι, όταν εκτελείται βολή πάνω από το κάλυμμα.
Το όπλο σε καμία περίπτωση δεν στηρίζεται (ούτε ακουμπά) στο κάλυμμα.
Από όρθια θέση χρησιμοποιείται η διπλή λαβή του όπλου σε στάση Weaver ή ισοσκελούς.
Καλό θα είναι ανάλογα την πλευρά που εκτίθεται να χρησιμοποιείται και το αντίστοιχο χέρι, ως κύριο χέρι (δεξιό από δεξιά και αριστερό από αριστερά), γιατί έτσι εκτίθεται ο μικρότερος δυνατός όγκος του σώματος.
Πρόβλημα υπάρχει για τους δεξιόχειρες, που βάλλουν με ημιαυτόματο πιστόλι με το αριστερό χέρι από την αριστερή πλευρά του καλύμματος, λόγω της απόρριψης των καλύκων σχεδόν στο πρόσωπό τους.
Οι βολές είναι δυνατό να εκτελούνται και με απλή λαβή (με το ένα χέρι), ενώ το άλλο χέρι υποστηρίζει το σώμα στο κάλυμμα.
Είναι σημαντικό το όπλο να μην ακουμπά στο κάλυμμα ούτε όμως να απέχει και πολύ από αυτό. Απλή λαβή χρησιμοποιείται και σε περίπτωση τραυματισμού χεριού.
Από τα παραπάνω προκύπτει αβίαστα, ότι ο καλυφθείς αμυνόμενος περισσότερο κατοπτεύει, παρά πυροβολεί (άλλωστε πόσα φυσίγγια είναι δυνατόν να έχει μαζί του;)
Οι βολές του πρέπει να κατευθύνονται προς το σημείο, που βρίσκεται ο επιτιθέμενος.
Ανά πάσα στιγμή πρέπει να έχει την εποπτεία του χώρου και να ελέγχει άμεσα τις κινήσεις του επιτιθέμενου, ακόμα και όταν βρίσκεται στο στάδιο επαναγέμισης του όπλου του.
Γι αυτό και θα πρέπει να έχει εκπαιδευτεί, ώστε να επαναγεμίζει το όπλο του χωρίς να το βλέπει,αλλά ακόμη και να μπορεί να το επαναγεμίσει με ένα χέρι.
Το όπλο θα πρέπει να κρατιέται κοντά στο σώμα με μια κλίση 45° προς τα άνω, για να διευκολύνεται η κίνησή του προς τα δεξιά ή αριστερά και επάνω από το κάλυμμα.
Δεν πρέπει να διαφεύγει σε κανένα, ότι οι συμπλοκές, που διαρκούν πάνω από 60 δευτερόλεπτα, είναι σπάνιες.
Επίσης είναι γνωστό, ότι, όταν κάποιος με τις πρώτες βολές δεν βρίσκει το στόχο του, χάνει την ψυχραιμία του και όταν μάλιστα αντιληφθεί, ότι ο στόχος του ανταποδίδει τα πυρά, περιέρχεται σε κατάσταση πανικού.
Αυτή η ψυχολογική μετάπτωση του επιτιθέμενου μετατρέπεται σε τακτικό πλεονέκτημα για τον αμυνόμενο, ο οποίος αν ενεργήσει ψύχραιμα και σωστά, ελέγχει την κατάσταση και τελικά ίσως θα είναι αυτός, που θα επιβιώσει, όταν μάλιστα ακολουθήσει όσο το δυνατό πιο πιστά την κοινή λογική, που προσφέρει η χρήση του μέσου κάλυψης.
Όλα αυτά βέβαια με απόλυτη επίγνωση, ότι οι βολίδες των πυροβόλων όπλων, ταξιδεύουν με μεγάλες ταχύτητες και προξενούν εκτεταμένες βλάβες στο μυϊκό ιστό και τα οστά και ότι στην πορεία τους, εφόσον προσκρούσουν σε σκληρή επιφάνεια και αποστρακιστούν, δεν ακολουθούν κανένα τριγωνομετρικό κανόνα.
-Δημήτριος Στ. Τσιάβας

***  Η εκπαίδευση στην "Οπλομαχία" (Μαχαίρια/λεπίδες - Κλόμπς/ρόπαλα) στην Ελλάδα (ενδιαφέρον moto: "για να μπορέσεις ν' αμυνθείς απέναντι σε μαχαίρι πρέπει να ξέρεις πρώτα να το χρησιμοποιείς ο ίδιος")

 

FCS GREECE PROGRAM - Απαντήσεις σε χρήσιμες ερωτήσεις (από τον Μ. Κοσσυβάκη)

1) Yπάρχει πιθανότητα να κοπώ στην διάρκεια της εκπαίδευσης μου στο FCS Greece Program;   

ΟΧΙ! Αυτό δεν είναι δυνατόν σε καμία περίπτωση. 

1ον, γιατί χρησιμοποιούμε πάντα και σε όλες τις μορφές μάθησης και εξάσκησης 

ειδικά εκπαιδευτικά μαχαίρια και λεπίδες και 

2ον, το πρόγραμμα εκπαίδευσης του FCS Greece είναι απολύτως ασφαλές και 

δοκιμασμένο επί πολλά χρόνια.

Όλοι οι εκπαιδευτές που είναι πιστοποιημένα μέλη του FCS Greece, ακολουθούν τις εγκεκριμένες μεθόδους διδασκαλίας και όλοι διευρύνουν την κατάρτιση τους υπό την καθοδήγηση του Μιχάλη Κοσσυβάκη σε ειδικούς τακτικούς κύκλους επιμορφωτικών σεμιναρίων. 

2) Γιατί το FCS Greece διδάσκει και την μάχιμη χρήση και εφαρμογή του μαχαιριού και όχι μόνο την άοπλη αντιμετώπιση τους όπως οι περισσότερες άλλες πολεμικές τέχνες;

Στο FCS Greece πιστεύουμε και υποστηρίζουμε με απόλυτο και κατηγορηματικό 

τρόπο την αντίληψη ότι για να μπορέσει κάποιος να αντιμετωπίσει άοπλος το 

μαχαίρι, επιβάλλεται να μάθει πρώτα την μάχιμη χρήση και εφαρμογή του μαχαιριού. Δηλαδή ο μόνος τρόπος να μάθει κάποιος να αμύνεται στο μαχαίρι είναι να ξέρει να το χρησιμοποιεί ο ίδιος.Οι περισσότερες πολεμικές τέχνες δίνουν ελάχιστο βάρος στην εκπαίδευση αντι-

μετώπισης του μαχαιριού και διδάσκουν (στα προχωρημένα επίπεδα) κάποιες 

τεχνικές ενάντια σε επιθέσεις που εκείνες θεωρούν οικείες & πιθανές να συμβούν, ενώ αντίθετα στο FCS Greece o σπουδαστής μαθαίνει από την πρώτη στιγμή την πραγματικότητα σε κάθε παράμετρο της.

Το μαχαίρι είναι ένα πολύ επικίνδυνο όπλο που κινείται σε όλες τις γωνίες και 

μπορεί να τρυπήσει, να κόψει και να πλήξει και στην κατεύθυνση προς τον στόχο και στην επιστροφή του, αλλά και στην αλλαγή πορείας του.Μπορεί να βρεθεί πανεύκολα, το κόστος απόκτησης του είναι μηδαμινό, να μετα-

φερθεί με ευχέρεια, να κρυφτεί με άνεση και δυστυχώς να προκαλέσει τον θάνατο ή και ανεπανόρθωτη ζημιά με μία και μόνο κίνηση. Είναι το αγαπημένο όπλο των περισσότερων δραστών κάθε τύπου.Δεν μπορεί κάποιος να συνειδητοποιήσει τον τρόπο που κινείται το μαχαίρι και 

πως θα το αντιμετωπίσει, αν δεν ξέρει ποιες είναι αυτές οι κινήσεις.
Με τέτοια ειδικά προγράμματα εκπαιδευόμαστε και εκπαιδεύουμε τα μέλη μας.

3) Ποιες είναι οι βασικές αρχές και μέθοδοι στην εκπαίδευση του μαχαιριού στο FCS Greece training program;

Σε μια συμπλοκή ή ένα περιστατικό το σύνηθες φαινόμενο είναι, ο δράστης 

(τροφοδότης) να κρατάει μαχαίρι και ο αμυνόμενος (δέκτης) να είναι άοπλος. 

Άρα η λογική ξεκινάει, επικεντρώνεται και "σταματάει" στο γεγονός ότι για να 

ενεργήσει αποτελεσματικά ο δέκτης, πρέπει να έχει εξασκηθεί πρωταρχικά και να συνεχίζει παράλληλα την κατάρτιση του, ως τροφοδότης και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που να αγγίζει την απόλυτη εξειδίκευση. 

Να γνωρίσει και την κινησιολογία αλλά και την αντίληψη του ανθρώπου που χρη-

σιμοποιεί το μαχαίρι για κακό. Αυτή η κατοχή γνώσης πρέπει αδιάκοπα να εξελίσσεται, να διευρύνεται και να επεκτείνεται. Στην ουσία, στα αρχικά στάδια εκπαίδευσης στο FCS Greece, είναι σαν να διδάσ-

κεται ένα ανεξάρτητο και πλήρες επιθετικό σύστημα μάχιμης χρήσης και εφαρμογής του μαχαιριού (συμπεριλαμβανομένης κ της γνώσης και εξάσκησης, με την ίδια βαρύτητα, στην μάχη μαχαίρι vs μαχαίρι) και ταυτόχρονα ένα άλλο ανεξάρτητο και πλήρες αμυντικό σύστημα άοπλης αντιμετώπισης του, με έναν ειδικό και ιδιαίτερο τρόπο στην γεφύρωση, ανάμειξη και συγκερασμό των δυο συστημάτων που καταλήγει στο επιθυμητό αποτέλεσμα.O Σπουδαστής του FCS Greece από το πρώτο μάθημα διδάσκεται σαν τροφοδό-

της την χρήση του μαχαιριού αλλά και σαν δέκτης την άοπλη αντιμετώπιση του.

4) Το FCS Greece program είναι Πολεμική τέχνη ή μαχητικό σπορ;

Το FCS Greece είναι ένα καθαρά και αμιγώς πρόγραμμα μαχητικής τέχνης. Εμπεριέχει πλήρες εκπαιδευτικό πρόγραμμα που καλύπτει τους τομείς:

 Α. Κnife vs Knife

Β. Εmpty Hand vs Knife

C. Double Knifes

D. Stick vs Stick 

E. Empty Hand vs Stick

F. Stick Grappling

G. Double Sticks 

Η. Stick and blade (Baston y Daga)

J. Sword and Dagger (Espada y Daga)

K. Empty Hands Fighting (Mano Mano)

L. Filipino “Dirty” Boxing (Panantukan)

M. Grappling Methods (Dumong) 

N. Flexible weapons (Whip, Rope, Sarong...)

O. Hook Blade (Kerambit)

P. Foot and Leg Fighting (Sikaran)

Q. Palm Stick (Olisi Palad)

R. Improvised weapons.

Ως γενικός όρος - ονομασία, συγκαταλέγεται στις Φιλιππινέζικες Πολεμικές τέχνες - μεθόδους εκπαίδευσης, γνωστές στο ευρύ κοινό ως Kali - Escrima - Arnis.

5) Το FCS Greece είναι πρόγραμμα εκπαίδευσης σύγχρονης ή παραδοσιακής Μαχητικής τέχνης;

To FCS Greece είναι ένα σύγχρονο πρόγραμμα μαχητικής τέχνης που βασίζεται στην συνεχή εξέλιξη, ανάπτυξη και αναβάθμιση των αρχών πολλών Παραδοσιακών και σύγχρονων Φιλιππινέζικων και Ινδονησιακών Πολεμικών τεχνών σε συνδυασμό με την μεγάλη εμπειρία, ως μαθητής και εκπαιδευτής, του Διευθυντή του (ο άνθρωπος που έφερε το FCS στην Ευρώπη, ο μόνος Ελληνας που είναι πιστοποιημένος εκπαιδευτής σε δύο Φιλιππινέζικες πολεμικές τέχνες “FCS και MODERN ARNIS”) αλλά και με επιρροές από άλλες Πολεμικές τέχνες και εκπαιδευτικές μεθόδους.

6) Ποιες είναι οι βασικές διαφορές του FCS Greece με τις Παραδοσιακές Φιλιππινέζικες Πολεμικές τέχνες;

Αρκετές. Πρώτα απ' όλα στο FCS Greece program δεν διστάζουμε, να αλλάξουμε, να αναβαθμίσουμε, να τροποποιήσουμε , να εξελίξουμε ή και να καταργήσουμε παλαιές και αναχρονιστικές τεχνικές, αρχές και μεθόδους που ακόμα ακολουθούν οι περισσότερες παραδοσιακές Φιλιππινέζικες πολεμικές τέχνες, απλά σεβόμενες ή ακολουθώντας τυφλά την παράδοση.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα σε αυτό, είναι οι τρόποι που χρησιμοποιούν στον αφοπλισμό του μαχαιριού. Οι Παραδοσιακές Φιλιππινέζικες πολεμικές τέχνες αφοπλίζουν το μαχαίρι του αντιπάλου στις περισσότερες περιπτώσεις με επαφή του χεριού ή μέρος του σώματος του αμυνόμενου με το πλαϊνό μέρος (ή σε μερικές περιπτώσεις το πίσω μέρος της κόψης) της λεπίδας του επιτιθέμενου!

Αυτό ήταν μια παλιά πρακτική λόγω του μεγάλου μεγέθους των λεπίδων και των 

πανοπλιών που χρησιμοποιούταν σε διάφορους πόλεμους και τοπικές αναταραχές.

Στην εποχή μας το πιο συνηθισμένο μέγεθος και τύπος μαχαιριού είναι το μικρό 

και σίγουρα δεν υπάρχουν πανοπλίες, αλλά ελαφριά ένδυση και υπόδηση.

Στο FCS Greece δεν αφοπλίζουμε ΠΟΤΕ το μαχαίρι του αντιπάλου φέρνοντας την λεπίδα του (μεγάλη η μικρή) σε επαφή με οποιοδήποτε σημείο του σώματος μας. 

Eπίσης υπάρχουν διαφορές με τις παραδοσιακές Φιλιππινέζικες Πολεμικές τέχνες όσο αφορά το μαχαίρι, οι λαβές κρατήματος, οι ΠΦΠΤ χρησιμοποιούν 2-4 ενώ στο FCS Greece 12, oι βασικές γωνίες κατεύθυνσης, οι ΠΦΠΤ χρησιμοποιούν 5 - 12, στο FCS Greece 16 στην Front Grip και 16 στην Reverse Grip κλπ.

Μια άλλη από τις βασικές διαφορές είναι η απόσταση μάχης στην χρήση του ραβ-

διού και o τρόπος χρήσης του και κρατήματος του.

Τα περισσότερα Φιλιππινέζικα συστήματα σχεδόν καταρρέουν στην κοντινή ζώνη 

μάχης (corto) και σχεδόν κανένα δεν γνωρίζει πως θα ενεργήσει στην πολύ κον-

τινή (corto corto), ενώ το FCS Greece εξειδικεύεται πλήρως σε αυτή, με την 

χρήση της επαναστατικής (όπως χαρακτηρίστηκε από τους ειδικούς) μέθοδο μάχης Punyo Mano.

Επίσης η εξειδίκευση και στην χρήση και εφαρμογή του Palm Stick (Olisi Palad), του Hooked Knife (Kerambit), του Foot and Leg Fighting (Sikaran) κλπ.

Σημαντικός παράγοντας σε αυτή την εξέλιξη και ανάπτυξη είναι το ειδικό και 

αυτόνομα τμήμα εκπαίδευσης του FCS Greece για τις ειδικές μονάδες επιχειρή-

σεων του στρατού και της αστυνομίας, γνωστό ως FCS Greece Tactical

7) Πόσες ζώνες μάχης υπάρχουν στο ραβδί και πόσες από αυτές διδάσκει το FCS Greece program;

Υπάρχουν 4 βασικές ζώνες μάχης. 

Η μακρινή (Largo), 

η μεσαία (Medio), 

η κοντινή (Corto) 

και η ζώνη πάλης (Stick grappling). 

To FCS Greece διδάσκει στους σπουδαστές του και τις 4 με μεγάλη βαρύτητα και βάθος γνώσης, ΑΛΛΑ εξειδικεύεται πλήρως στην 5η ζώνη μάχης που είναι 

η πολύ κοντινή (Corto Corto) και ενδιάμεση μεταξύ της 3ης και της 5ης.

8) Διενεργούνται αγώνες στο FCS Greece;

Το πρόγραμμα εκπαίδευσης του FCS Greece είναι προσανατολισμένο και επικεν-

τωμένο 100% στην Αυτοάμυνα.

Εντούτοις, υπάρχουν διάφορων κατηγοριών εκπαιδευτικοί (και όχι αθλητικοί) αγώνες με ειδικής κατασκευής μαχαίρια, αλλά και Stick Fighting (αγώνες με ραβδί), καθώς και παρουσιάσεις τεχνικών αυτοάμυνας, drills, sets κλπ. 

Oι αγώνες αυτοί είναι προαιρετικοί και αφορούν σπουδαστές-τριες που

βρίσκονται πάνω από το μέσο επίπεδο μάθησης (4th Level)

Στα πλάνα του FCS Greece, βρίσκεται η διοργάνωση ετήσιας ειδικής εκδήλωσης μετην ισότιμη συμμετοχή όλων των σχολών και των εστιών εκπαίδευσης, όπου θα εμπεριέχονται διαγωνισμοί τεχνικών αυτοάμυνας και εκτέλεσης  Drills και Sets με πολλές κατηγορίες ανά ζώνη/βαθμό και επίσης θα δίνεται η ευκαιρία στον κάθε σπουδαστή να εκφράσει την προσωπική του αντίληψη, με την συμμετοχή του στην κατηγορία creativity.

Σε αυτές τις εκδηλώσεις, οι σπουδαστές-τριες από το 4th Level (Μπλέ ζώνη) 

και άνω μπορούν να διαγωνιστούν σε ειδικές κατηγορίες, Knife Fighting και Stick Fighting.

9) Πόσες εκδηλώσεις (αγώνες, σεμινάρια κλπ) διοργανώνει κάθε χρόνο το FCS Greece;

 To FCS Greece, διοργανώνει κάθε χρόνο 4 κύριες εκδηλώσεις:

Τον Φεβρουάριο κάθε έτους διοργανώνεται σε ξενοδοχείο εκτός Αττικής το 

Χειμερινό εκπαιδευτικό camp διάρκειας δύο ημερών (Σάββατο & Κυριακή), 

τον Μάϊο και τον Noέμβριο κάθε έτους ο Έλληνας Αντιπρόσωπος διδάσκει το 

κεντρικό ανοιχτό σεμινάριο ενώ τον Ιούλιο κάθε έτους διοργανώνεται σε παρα-

θαλάσσια τοποθεσία το Πανελλήνιο Camp του FCS Greece, διάρκειας 3 ημερών 

(Παρασκευή - Σάββατο & Κυριακή).Παράλληλα όλο τον χρόνο διενεργείται 12μηνος προκαθορισμένος κύκλος ανοιχ-

τών σεμιναρίων από τον Μιχάλη Κοσσυβάκη καθώς και έκτακτα σεμινάρια, εξετά-

σεις, διασυλλογικές ημερίδες, ειδικά σεμινάρια συνεχούς κατάρτισης και επιμόρ-

φωσης των παλαιών εκπαιδευτών και την δημιουργία νέων κλπ.

(Στα χρόνια που αντιπροσώπευσε ο Μιχάλης Κοσσυβάκης το FCS, κάθε Νοέμβριο 2003, 2004, 2005, 2006, 2007 & 2008, ο Ιδρυτής της τέχνης επισκεπτόταν την 

Ελλάδα για 5-8 ημέρες, συνοδευόμενος από υψηλόβαθμους εκπαιδευτές του FCS, διενεργώντας εξετάσεις, παραδίδοντας μαθήματα στο αρχηγείο Ελλάδας και σε εστίες εκπαίδευσης μέλη, διδάσκοντας σε ένα μεγάλο ανοιχτό διήμερο και σε ένα ειδικό σεμινάριο. Τον Νοέμβριο του 2008 ο Μιχάλης Κοσσυβάκης διοργάνωσε στην Αθήνα το 1ο Ευρωπαϊκό συνέδριο του FCS στο οποίο συμμετείχαν μέλη και φίλοι της τέχνης από 9 κράτη) 

10) Το FCS Greece ασχολείται μόνο με μαχαίρια και ραβδιά;

OXI. Το FCS Greece είναι ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα μαχητικής τέχνης με αρκετά γνωστικά αντικείμενα. Δύο μόνο από αυτά είναι (κυρίως) η μάχιμη χρήση και εφαρμογή του μαχαιριού-ων (λεπίδων) και του ραβδιού-ων, όπου δίδεται το μεγαλύτερο βάρος της εκπαίδευσης.

Στο FCS Greece o σπουδαστής διδάσκεται και εκπαιδεύεται 

στην άοπλη μάχη (Mano Mano), 

στην Φιλιππινέζικη πυγμαχία (Panantukan), 

στο Foot and leg Fighting (Sikaran), 

στην κοντινή ζώνη μάχης - Grappling aspects (Dumog) κ.α

11) Aπό τι ηλικία μπορεί να ξεκινήσει κάποιος να εκπαιδεύεται στο FCS Greece program;

Λόγω της εκτεταμένης εκπαίδευσης (και εξειδίκευσης) στην χρήση των λεπίδων 

από τα πρώτα στάδια, στο FCS Greece μπορεί να γίνει μέλος και σπουδαστής-τρια κάθε πνευματικά και σωματικά υγιής Άνδρας και Γυναίκα από την ηλικία των 17 ετών.

Σε ορισμένες σχολές επιτρέπεται η δημιουργία παιδικού τμήματος (άνω των 8 

ετών) με εκπαίδευση σε όλα τα στάδια εκτός των λεπίδων. Aυτό το ειδικό πρόγραμμα, ονομάζεται FCS Greece Kids program

12) Στο FCS Greece ακολουθείται η ίδια τεχνοτροπία για κάθε μέγεθος και είδος ή τύπο μαχαιριού - edget weapon;

OXI. H κινησιολογία είναι στις βασικές αρχές ίδια, εντούτοις τo FCS Greece δεν είναι μια πολεμική τέχνη που ασχολείται και με τα μαχαίρια, αλλά μια μαχητική 

τέχνη που εξειδικεύεται σε αυτά.

Ουσιαστικά δεν είναι Knife System αλλά Art of the Blade. (τέχνη των λεπίδων)

Στο FCS Greece δίνουμε έμφαση στη σωστή και λειτουργική χρήση των λεπίδων. 

Ο σπουδαστής του FCS Greece στα πλαίσια αυτής της εξειδίκευσης του, και ως 

τροφοδότης και ως δέκτης, εκπαιδεύεται με τεχνοτροπία που να του επιτρέπει την φυσική χρήση και αντιμετώπιση του μαχαιριού ανάλογα με το μέγεθος της λεπίδας και ανάλογα τον τύπο των μαχαιριών που ποικίλουν.

Επίσης ακολουθούμε διαφορετική προσέγγιση ανάλογα με την απόσταση της 

μάχης και την θέση του σώματος αλλά λαμβάνοντας υπόψη και άλλες σημαντικές 

παραμέτρους που ξεχωρίζουν κατά πολύ από τις άλλες τέχνες (τρόποι λαβών 

κρατήματος, αριθμός γωνιών κατεύθυνσης, τρόποι αφοπλισμού κλπ)

13) Στο FCS Greece ο σπουδαστής εκπαιδεύεται μόνο στην χρήση ενός μήκος του ραβδιού;

ΟΧΙ. Στο FCS Greece διδάσκεται η χρήση και η εφαρμογή διάφορων τύπων και μεγεθών ραβδιών. Tο "ραβδί" παλάμης (kubotan), τα πτυσσόμενα ραβδιά (palm sticks) το κοντό ραβδί (short stick, ίδιο με το μήκος του χεριού), που αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος της εκπαίδευσης (μονό ή διπλά), το μεσαίο ραβδί (middle stick, ίδιο με το μήκος του ποδιού) και το μακρύ ραβδί (long Stick, ίδιο με το ύψος του σώματος).

14) Ποια είναι τα οφέλη της ενασχόλησης κάποιου με το μαχαίρι;

Το μαχαίρι (δυστυχώς) είναι το πιο συνηθισμένο όπλο που χρησιμοποιούν οι άν-

θρωποι της παραβατιότητας. Το σημαντικότερο για τον σπουδαστή είναι να κατα-

λάβει, να εκτιμήσει και να κάνει κτήμα του, τον “σεβασμό” του FCS Greece στο 

μαχαίρι (και σε κάθε είδους λεπίδα). 

Εμείς που εκπαιδευόμαστε στην χρήση των μαχαιριών συνειδητοποιούμε όλο και 

περισσότερο πόσο επικίνδυνο είναι ένα μαχαίρι και πόσο πολύτιμη είναι η ζωή.

Παράλληλα με την συστηματική εκπαίδευση, διδασκαλία και εξάσκηση στην χρήση του μαχαιριού και στους τρόπους άοπλης αντιμετώπισης του, αποφεύγεται και εξαλείφεται πλήρως η υποτίμηση ΑΛΛΑ και η υπερτίμηση ενός αντιπάλου οπλισμένου με μαχαίρι.

15) Ποια είναι τα οφέλη της ενασχόλησης κάποιου με το ραβδί;

Το ραβδί (ρόπαλο, κλομπ, κομμάτι ξύλου και "κάθε" είδος άκαμπτου αντικειμένου) είναι ίσως το πιο κοινό "όπλο" που πιο εύκολα απ' όλα τα άλλα, μπορεί να βρεθεί στο οικείο και στο γύρω περιβάλλον ή στον περιμετρικό χώρο μιας ενδεχόμενης συμπλοκής. 

Η γνώση στην χρήση του (ιδίως εναντίον πολλών αντιπάλων) αλλά και στην αντι-

μετώπιση του, είναι πάντα ωφέλιμη και χρήσιμη.

Παράλληλα, πέρα από τα πλαίσια της αυτοάμυνας, αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα και συναρπαστική τέχνη οπλομαχίας.

16) Ποια είναι τα οφέλη ενασχόλησης κάποιου με το FCS Greece program;

ΠOΛΛΑ. Στο FCS Greece δεν δημιουργούμε ούτε υπερόντα, ούτε ανίκητους 

Ράμπο και σε καμία περίπτωση ανθρώπους που επιζητούν ή επιδιώκουν την σύγ-

κρουση.

Η σε πολλούς τομείς εξειδικευμένη γνώση που αποκτά κάποιος που μαθητεύει και σπουδάζει στο FCS Greece τον φέρνει σε αρμονία με τον εαυτό του, δεν φοβάται, δεν αισθάνεται την ανάγκη να αποδείξει τίποτα και πραγματικά δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα να απεμπλακεί από δυσάρεστα περιστατικά, συμπλοκές και τσακωμούς.

Ο κάθε σπουδαστής του FCS Greece γίνεται μέλος μιας ολοένα αυξανόμενης, 

αγαπημένης και ενωμένης οικογένειας των Μαχητικών τεχνών, μιας ολοκληρωμένης τέχνης που συνεχώς εξελίσσεται και αναπτύσσεται, ενός στυλ που εξειδικεύεται πλήρως στα γνωστικά αντικείμενα του, και αποκτά ΟΛΑ τα οφέλη της γνώσης, της σπουδής, της εκπαίδευσης και της εξάσκησης στην ρεαλιστική και πρακτική αυτοάμυνα.

Στον κόσμο που ζούμε ο άνθρωπος είναι πολύ απασχολημένος και διαθέτει λίγο 

χρόνο, ενέργεια και χρήμα για να διανέμει για τον σκοπό της αυτοπροστασίας του.

Το FCS Greece εξασφαλίζει γρήγορα, ακίνδυνα, χρήσιμα και λειτουργικά αποτε-

λέσματα σε αυτό τον σκοπό.

17) Το FCS Greece είναι ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης μόνο για άντρες;

OXI. To FCS Greece απευθύνεται σε όλους και όλες ανεξαιρέτως, που είναι 

πνευματικά και σωματικά υγιείς και έχουν συμπληρώσει το 17ο έτος της ηλικίας 

τους.

Στην οικογένεια του FCS Greece είμαστε περήφανοι από τις γυναίκες σπουδάσ-

τριες μας.

18) Mπορώ να συμμετέχω σε ένα μάθημα δοκιμαστικά στο FCS Greece; 

ΝΑΙ. Σε ΟΛΕΣ τις σχολές - εστίες εκπαίδευσης του FCS Greece μπορείς να κάνεις το 1ο μάθημα εντελώς ΔΩΡΕΑΝ.

(Υπερισχύουν οι κανόνες ένδυσης, εμφάνισης και συμπεριφοράς που έχει θεσπίσει η κάθε σχολή μέλος. Ο κάθε σχολάρχης διατηρεί το δικαίωμα να δεχτεί ή να μην δεχτεί τον ενδιαφερόμενο)

19) Τι εμπεριέχει η ύλη του FCS Greece;

Η ύλη του FCS Greece, εμπεριέχει - παρουσιάζει και αναλύει πλήρως όλη την 

προκαθορισμένη κύρια ύλη του FCS όπως αυτή καθορίστηκε από το αρχηγείο της τέχνης το 2005, με όλες τις αλλαγές και τροποποιήσεις στην εξέλιξη του FCS 

από τον ιδρυτή της στα επόμενα χρόνια, καθώς και τεχνικές, ασκήσεις, αρχές και μεθόδους προπόνησης που διδάχτηκε ο Μιχάλης Κοσσυβάκης από τον Ray 

Dionaldo σε Ελλάδα, ΗΠΑ, Αγγλία, Ιταλία, Γαλλία, Βέλγιο, Ουγγαρία...

Επιπλέον περιλαμβάνει αρκετές πληροφορίες και δοκιμασμένες τεχνοτροπίες από άλλες ΦΠΤ που έχει διδαχτεί ο Μιχάλης Κοσσυβάκης (ξεκινώντας την 

εξειδίκευση του το 1991), από Tuhon, Grand Masters, Μasters,  Guro και Ιnstructors, που είναι χρήσιμες στην πληρέστερη και σφαιρικότερη γνώση των σπουδαστών.

20) Πότε ήρθε η τέχνη του FCS στην Ελλάδα, πως και από ποιόν;

H Mαχητική τέχνη του FCS ήρθε στην Ελλάδα τον Νοέμβριο του 2003 με την 

διοργάνωση ανοιχτού σεμιναρίου του ιδρυτή της τέχνης Ray Dionaldo από τον 

Μιχάλη Κοσσυβάκη, το οποίο χαρακτηρίστηκε ως το μεγαλύτερο σεμινάριο Φιλιπ-

πινέζικων πολεμικών τεχνών παγκοσμίως! 312 συμμετοχές! 

Εκείνη τη χρονιά το FCS υπήρχε ΜΟΝΟ σε κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ και στο 

Πουέρτο Ρίκο. 

Το ταξίδι του Ray Dionaldo στην Ελλάδα ήταν η πρώτη του επίσκεψη στην 

Ευρώπη! Ο Μιχάλης Κοσσυβάκης είναι το πρώτο μέλος του FCS στην Ευρώπη 

καθώς και ο πρώτος που πιστοποιήθηκε με τον βαθμό και τον τίτλο του εκπαι-

δευτή της τέχνης σε όλη τη Γηραιά Ηπειρο. Επίσης ο μόνος Ευρωπαίος ασκού-

μενος του FCS ο οποίος πήρε τον τίτλο του εκπαιδευτή στο αρχηγείο της τέχνης,

στις ΗΠΑ   .  http://fmagreece.blogspot.gr/ 

 
***  Τι να αποφύγετε και τι να κάνετε σε εμπλοκή με ενόπλους:
15 Βασικοί Κανόνες

του Ραξή Επιτρόπου MEng

Δυστυχώς μια εμπλοκή με ενόπλους διαρρήκτες / ληστές στην εποχή μας δεν είναι και το πιο extreme σενάριο, οπότε αποφάσισα να γράψω κάποιους βασικούς κανόνες γι’ αυτό:

1. Μην εμπλακείτε καθόλου, αν μπορείτε να το αποφύγετε με οποιονδήποτε τρόπο.
2. Μην εμπλακείτε χωρίς όπλο, κατά προτίμηση πυροβόλο, για ευνόητους λόγους.
3. Το μόνο πράγμα που σταματάει έναν οπλισμένο «κακό» είναι ένας οπλισμένος «καλός».
4. Απομακρυνθείτε από τον επιτιθέμενο. Μπορεί να είναι ικανότερος και πιο γρήγορος, ή να υπερέχει αριθμητικά.
   
5. Το να μην μας πυροβολήσουν είναι απείρως πιο σημαντικό από το να τους πυροβολήσουμε εμείς.
6. Προπόνηση, προπόνηση, προπόνηση στο σκοπευτήριο, μέχρι να μην μπορούμε να κάνουμε λάθος στο χειρισμό ή τη σκόπευση.
7. Οι παρευρισκόμενοι μπορεί να είναι περισσότεροι από τους κακούς. Προσέχουμε τι υπάρχει πίσω και γύρω από το στόχο.
8. Αν η σκοπευτική σας στάση είναι καλή, δεν κινείστε αρκετά γρήγορα. Κουνηθείτε – είστε σταθεροί στόχοι!
9. Πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι να είμαστε αρκετά επιθετικοί αρκετά γρήγορα: Η εμπλοκή, αν ξεκινήσει, πρέπει να τελειώσει ΑΜΕΣΑ.
10. Δεν πάμε σε πιστολίδι με άδειο όπλο.
11. Καλό είναι να μην έχουμε αγαπημένο όπλο, γιατί θα τα χάσουμε αν δεν το έχουμε μαζί μας την κρίσιμη ώρα. Ακόμα και μια γόβα στιλέτο μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Πρακτικά, εμείς είμαστε το όπλο.
12. Ακόμα και αν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλουμε, δεν παρατάμε τη μάχη.
13. Είναι έξυπνο να έχουμε ΚΑΙ εφεδρικό όπλο – όχι γιατί το κανονικό θα πάθει απαραίτητα βλάβη ή εμπλοκή, αλλά για να οπλίσουμε και τον (αδιάβαστο και απροετοίμαστο) διπλανό μας.
14. Μόνο οι εύστοχες βολές μετράνε. Ρίχνοντας στο «γάμο του Καραγκιόζη» απλά μένουμε από πυρομαχικά.
15. Τα όπλα μας θέλουμε να είναι «βαρέων καθηκόντων», όχι διακοσμητικά και λεπτεπίλεπτα.   http://www.amynastospiti.gr/ .-

*** Πως να φτιάξεις πετρέλαιο κίνησης και θέρμανσης. Επειδή τις "δύσκολες μέρες" θα είναι άκρως απαραίτητο...

Φτιάξτε πετρέλαιο για το αυτοκίνητό σας...

 Από χρησιμοποιημένο φυτικό τηγανόλαδο!

Η απλή μέθοδος για τους θερμούς μήνες..

Κι όμως μπορούμε να κινούμε τα οχήματά μας με καύσιμο που παρασκευάζουμε οι ίδιοι, από τα χρησιμοποιημένα τηγανόλαδα μας, πάμφθηνα και μάλιστα χωρίς να επιβαρύνουμε και την ατμόσφαιρα...δηλαδή οικολογικά!!

Το “σπιτικό” πετρέλαιο (biodiesel B100) μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε πετρελαιοκίνητα οχήματα χωρίς καμία μετατροπή, καθώς δεν διαφέρει σε τίποτε από το συμβατικό ντίζελ, παρά μόνο στην τιμή: 1,51 ευρώ το λίτρο στο βενζινάδικο, 0,20 ευρώ στο σπίτι!  Το βιοντίζελ που παράγεται δεν είναι τοξικό, δεν αναφλέγεται εύκολα (στους 125 βαθμούς Κελσίου έναντι 50 βαθμών για το συμβατικό) και άρα είναι ασφαλέστερο. Παράγει δε  εξαιρετικά χαμηλές εκπομπές αερίων!

Απαραίτητη προϋπόθεση το αυτοκίνητό σας να είναι πετρελαιοκίνητο, αλλιώς μην το σκέφτεστε..μετατρέψτε το αμέσως ή αποσύρετε το βενζινοκίνητό σας και αγοράστε ένα πετρελαιοκίνητο - κι αν είναι και παλιό πετρελαιοκίνητο ακόμα καλύτερα- γιατί σας συμφέρει απίστευτα!!

Αυτή η διαδικασία αφορά την παρασκευή μικρών ποσοτήτων πετρελαίου (βιοκαυσίμου) 11.5 λίτρα δηλαδή 245 χλμ. πορείας για το αυτοκίνητό σας, κυρίως κατά τους ζεστούς μήνες και με την απλότητά της μας λύνει τα χέρια στην κίνηση του οχήματός μας ενώ ταυτόχρονα δεν μας αδειάζει την τσέπη !
Θα ακολουθήσει κι άλλη αναλυτικότατη διαδικασία παρασκευής βιοκαυσίμου (μεγαλύτερων ποσοτήτων) κατάλληλη για παρασκευή πετρελαίου κίνησης και θέρμανσης για όλο το έτος αλλά μελετήστε αρχικά αυτή την διαδικασία για να καταλάβετε την ευκολία της και να εξοικιωθείτε, ώστε τους 6 καλοκαιρινούς μήνες που θα έρθουν να παράγετε το δικό σας καύσιμο πανεύκολα...
Παρακολουθήστε πρώτα το βίντεο για να καταλάβετε την απλούστατη αυτή διαδικασία...Έπειτα διαβάστε τις οδηγίες και τις δοσολογίες προσεκτικά και φτιάξτε 11.5 λίτρα πετρέλαιο/biodiesel B100 (245χλμ. πορείας για το αυτοκίνητό σας!) με κόστος 2,40 Ευρώ συνολικά για όλη την ποσότητα των 11,5 λίτρων!!!!

Το diesel όπως είναι γνωστό στοιχίζει 1,51 Ευρώ ΤΟ ΛΙΤΡΟ οπότε τα 2,40 Ευρώ για τα
11,5 λίτρα είναι αυτονόητα ένα αστείο κόστος !!!

ΥΛΙΚΑ

70gr NaOH Καυστική σόδα
1,90 lt Μεθανόλη
11,5 lt χρησιμοποιημένο φυτικό λάδι
μια ζυγαριά
ένα πλαστικό χωνί
ένα μπουκάλι 4λιτρο από χοντρό πλαστικό (για την ανάμειξη μεθανόλης και σόδας)
ένα μπουκάλι 15λιτρο από χοντρό πλαστικό (για το βιοκαύσιμό μας)
χοντρά, ελαστικά, αδιαπέραστα γάντια
προστατευτικά γυαλιά
μια πλαστική ποδιά στήθους - μέσης
μια χειρουργική μάσκα
3 - 4 μέρες τουλάχιστον αναμονή
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
Ζυγίζουμε τα υλικά μας.
Φοράμε τα προστατευτικά είδη στο σώμα και τα μάτια μας.
Μέσα σε ένα 4λιτρο μπουκάλι από χοντρό πλαστικό (τελείως καθαρό και απαλλαγμένο από λιπαρότητα και νερό) τοποθετούμε την μεθανόλη.
Ρίχνουμε σιγά-σιγά μέσα στο μπουκάλι την καυστική σόδα - μέσα από το πλαστικό χωνί.
Χωρίς να κλείσουμε το καπάκι στριφογυρίζουμε για λίγο προσεκτικά το μπουκάλι γύρω - γύρω με προσοχή ώστε να μην βγει σταγόνα έξω.
Όταν πια δεν αισθανόμαστε τους κόκκους της σόδας μέσα στο υγρό κλείνουμε πολύ σφιχτά το καπάκι και ανακινούμε πολύ καλά ώστε να διαλυθεί τελείως η καυστική σόδα στην μεθανόλη.
Στο σημείο αυτό το μείγμα θα ζεσταθεί και αυτό είναι κάτι φυσιολογικό.
Στο μεταξύ έχουμε σουρώσει καλά το λάδι μας και το έχουμε ζεστάνει στους 55 βαθμούς Κελσίου.
Τους ζεστούς μήνες αφήνουμε το λάδι στον ήλιο να ζεσταθεί για μερικές ώρες μέχρι να ''πιάσει'' την επιθυμητή θερμοκρασία.
Ελέγχουμε την θερμοκρασία του λαδιού μας σε κάθε περίπτωση και προσέχουμε να μην ανέβει πάνω από την ιδανική (55 βαθμοί Κελσίου) γιατί το πετρέλαιο μας θα πάει χαμένο.
Ρίχνουμε λοιπόν το καυστικό μείγμα μέσα στο ζεστό λάδι μας, κλείνουμε το καπάκι πολύ σφιχτά και ανακινούμε πολύ έντονα ώστε τα καυστικά να ενσωματωθούν και να αρχίσει η ζύμωση του καυσίμου μας.
Την ίδια στιγμή που ρίχνουμε τα καυστικά στο λάδι παρατηρούμε την αλλαγή στο χρώμα και την σύσταση των υγρών μας.
Αφού κουνήσουμε το μείγμα μας για μερικά λεπτά ανοίγουμε το καπάκι να απελευθερώσουμε την πίεση στο δοχείο και το ξανακλείνουμε αμέσως.
Τους ζεστούς μήνες αφήνουμε το δοχείο μας στον ήλιο για τουλάχιστον 3 ημέρες, σε άμεση ακτινοβολία και χωρίς να το κινούμε .
Μετά την τρίτη ημέρα παρατηρούμε πως το καύσιμό μας έχει γίνει διαυγές και ανοιχτόχρωμο ενώ στον πάτο του δοχείου μας επικάθεται ένα παχύ στρώμα γλυκερίνης. Αυτό σημαίνει πως η ζύμωση μας ήταν επιτυχής.
Αδειάζουμε λοιπόν με προσοχή το καύσιμο μας σε άλλο πλαστικό δοχείο προσέχοντας να μην ανακατευτεί με την γλυκερίνη που βρίσκεται στον πάτο του μπουκαλιού.
Δηλαδή διαχωρίζουμε την γλυκερίνη και παίρνουμε για χρήση μόνο το καθαρό καύσιμο που έχουμε δημιουργήσει.
Έπειτα γεμίζουμε το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου μας με το πετρέλαιό μας, βάζουμε μπροστά και φεύγουμε...τόσο απλά!
    Δεν πλένουμε και δεν στεγνώνουμε το καύσιμό μας όπως θα κάνουμε με την διαδικασία που θα ακολουθήσει σε επόμενη ανάρτηση.
    Στην καλοκαιρινή αυτή διαδικασία ο ήλιος κάνει την σπουδαιότερη δουλειά στην ζύμωση του καυσίμου μας.
    Εμείς μετά από 35.000 χλμ. με τα πετρελαιοκίνητά μας δεν αντιμετωπίσαμε ποτέ μηχανικά προβλήματα, αλλάξαμε μόνο ένα φίλτρο βενζίνης προληπτικά επειδή το καύσιμο σε αυτή την διαδικασία δεν πλένεται και με την πάροδο των μηνών μπορεί να δημιουργήσει καμιά φορά πήγματα στο ντεπόζιτο. 
    Στις 3 ημέρες το ph πέφτει στο 7.  Καλό βέβαια είναι να αφήνουμε το καύσιμο να ωριμάζει και περισσότερο των 3 ημερών φτιάχνοντας πολλές μικρές ποσότητες αλλά εγγυημένα οι 3 ημέρες είναι αρκετές για την χρήση.
    Δεν χρειάζεται να αποθηκεύσουμε το καύσιμο σε εσωτερικό χώρο, αρκεί να το διατηρούμε εξωτερικά σε άμεση ηλιακή ακτινοβολία.

  Διαβάστε αυτές τις σημειώσεις
Φυτικό λάδι/λίπος
    Το φυτικό λίπος/λάδι το προμηθευόμαστε από ψησταριές και εστιατόρια. Είναι το ''σκουπίδι'' των φαγάδικων και μάλιστα δεν έχουν πού να το πετάξουν.  Τα εστιατόρια αναζητούν τρόπους να ξεφορτωθούν τα καμένα λίπη και έλαια, καθώς απαγορεύεται να τα διαθέτουν στις αποχετεύσεις τους. Έτσι μπορείτε άνετα αν τα ζητήσετε να τα πάρετε δωρεάν.
    ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΖΩΙΚΟ ΛΙΠΟΣ και φροντίζουμε να συννενοηθούμε με τον ψητοπώλη/εστιάτορα ώστε το λάδι που θα μας φυλάει να είναι μόνο φυτικό, και να μην είναι ούτε καν μείγμα φυτικού και ζωικού. ΜΟΝΟ ΦΥΤΙΚΟ ΛΙΠΟΣ για την διαδικασία αυτή.
    Το φυτικό λίπος μας πρέπει να το φιλτράρουμε 2 και 3 φορές εξακολουθητικά σε πολύ λεπτή μουσελίνα ή σε οποιοδήποτε πολύ πυκνό φίλτρο προκειμένου να απομακρύνουμε κάθε ίχνος φαγητού.
    Μπορούμε ακόμη να φυλάμε σε ένα δοχείο το τηγανόλαδό μας, το λάδι της φριττέζας μας, τα λάδια από τις κονσέρβες και γενικά τα χρησιμοποιημένα φυτικά μας έλαια, να τα σουρώνουμε και να τα χρησιμοποιούμε για την παραγωγή του βιοκαύσιμου.
    Το χρησιμοποιημένο φυτικό λάδι μας χρειάζεται ζέσταμα πριν την παρασκευή του βιοκαυσίμου και ξανά ζέσταμα μετά την ανάμειξη με τα καυστικά. Το καλοκαίρι που οι θερμοκρασίες είναι υψηλές βγάζουμε το μπουκάλι μας με το λάδι να ζεσταθεί απευθείας στον ήλιο και πριν και κατά την διάρκεια της ζύμωσης.
    Όπως είναι φανερό το καλοκαίρι η παραγωγή του πετρελαίου μας είναι παιχνιδάκι γιατί το μόνο που κάνουμε είναι να το ζεσταίνουμε στον ήλιο, να το αναμιγνύουμε και να το αφήνουμε ξανά στον ήλιο μέχρι την χρήση. Επίσης το καλοκαίρι το καύσιμό μας το αποθηκεύουμε εξωτερικά και σε άμεση ακτινοβολία.

Καυστική σόδα & Μεθανόλη
    Προμηθευόμαστε την καυστική σόδα από το μπακάλικο και είναι φθηνή! Μεθανόλη βρίσκει κανείς σε καταστήματα χημικών και είναι επίσης πολύ φθηνή.
    Αυτά τα στοιχεία είναι ιδιαίτερα καυστικά αλλά είναι απολύτως απαραίτητα για την διαδικασία μας.
    Όταν εργαζόμαστε λοιπόν με τα στοιχεία αυτά πρέπει να λαμβάνουμε κάποια μέτρα για την προστασία μας. Δηλαδή είναι απαραίτητο να φοράμε χοντρά, ελαστικά, αδιαπέραστα γάντια, προστατευτικά γυαλιά, μια πλαστική ποδιά στήθους - μέσης και μια χειρουργική μάσκα.
    Όταν αναμειγνύουμε τα στοιχεία αυτά δεν εισπνέουμε τα αέρια που δημιουργούνται.
    Κάνουμε την διαδικασία της ανάμειξης σε αεριζόμενο χώρο με το παράθυρο ανοιχτό ή σε εξωτερικό χώρο.
    Το μπουκάλι που θα τα αναμείξουμε πρέπει να είναι από χοντρό πλαστικό γιατί κατά την ανάμειξη τα υλικά θα ανεβάσουν ελαφρώς θερμοκρασία.

Αν επιλέξουμε να χρησιμοποιήσουμε το καύσιμο που παρασκευάσαμε και τον χειμώνα καλό θα ήταν να γνωρίζουμε τα παρακάτω:
 TIPS - σπάνιες περιπτώσεις που πρέπει όμως να γνωρίζετε..

    Tο χειμώνα σε θερμοκρασίες μέχρι μείον -4 βαθμούς Κελσίου το βιοκαύσιμό μας λειτουργεί άψογα και δεν πήζει . Για να είμαστε όμως ήσυχοι, σε θερμοκρασίες από 4 εώς μείον -7 βαθμούς Κελσίου αναμειγνύουμε το βιοκαύσιμό μας με ποσότητα κανονικού πετρελαίου σε αναλογία 50% βιοκαύσιμο και 50% πετρέλαιο. Σε θερμοκρασίες από -7 και κάτω αναμειγνύουμε το βιοκαύσιμό μας με απλό πετρέλαιο σε αναλογία 20% βιοκαύσιμο και 80% πετρέλαιο. Ακόμη όμως και στην περίπτωση που παραλείψετε να αναμείξετε το βιοκαύσιμό σας το αυτοκίνητο δεν παθαίνει καμιά φθορά, απλώς δεν λειτουργεί γιατί φράζει το φίλτρο της βενζίνης. Πρέπει λοιπόν απλώς να περιμένουμε να ζεσταθεί το καύσιμό μας για λίγο και κινούμε το όχημά μας κανονικά.
    ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΜΕΙΓΝΥΟΥΜΕ ΚΑΘΟΛΟΥ το καύσιμό μας με απλό πετρέλαιο (λόγω κόστους) όταν οι θερμοκρασίες κατρακυλούν, ΔΗΛΑΔΗ αν θέλουμε να χρησιμοποιούμε ΜΟΝΟ το δικό μας βιοκαύσιμο χειμώνα - καλοκαίρι τότε μπορούμε να αγοράσουμε ένα μικρό εξάρτημα που θερμαίνει το καύσιμό μας και το κάνει διαθέσιμο σε όλες τις καιρικές συνθήκες. Το εξάρτημα είναι οικονομικό και τοποθετείται στο ντεπόζιτο ζεσταίνοντας το καύσιμο πριν την εκκίνηση σε χρόνο μηδέν. Αξίζει τον κόπο η αγορά του μπροστά στην αγορά του απλού πετρελαίου. Δείτε την φωτό αλλά στην αγορά θα βρείτε πολλά και διαφορετικά.

    Επειδή το βιοκαύσιμό μας δεν πλένεται ούτε στεγνώνεται όπως συνηθίζεται στην παρασκευή μεγάλων ποσοτήτων biodiesel Β100 (με μια διαδικασία που θα αναλύσουμε σε άλλη ανάρτηση που θα ακολουθήσει) ενδέχεται (αν και δεν μου έχει συμβεί ποτέ τα τελευταία 5 χρόνια που το παρακευάζω και το χρησιμοποιώ) να αφήσει ένα πήγμα στο ντεπόζιτο της βενζίνης. Αυτό είναι ένα απλό και επιλύσιμο ζήτημα. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να έχουμε μαζί μας ένα δεύτερο φίλτρο και να μάθουμε να το αλλάζουμε μόνοι μας αν και εφόσον κάτι τέτοιο συμβεί που ειλικρινά αμφιβάλω.
    Το βιοκαύσιμο που παράγεται μέσω αυτής της διαδικασίας μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αυτοκίνητα που κινούνται με πετρέλαιο αλλά και για λέβητες θέρμανσης, ατομικούς, σε πολυκατοικίες, ξενοδοχειακές μονάδες κλπ. Η ποσότητα όμως που πρέπει να παρασκευάσουμε για την δεξαμενή μας είναι μεγάλη και έτσι η διαδικασία είναι πιο περίπλοκη αφού περιλαμβάνει ειδικό τεστάρισμα, φιλτράρισμα και ζέσταμα του λαδιού μας πριν την διαδικασία και πλύσιμο-στέγνωμα του τελικού καυσίμου. Όποτε θα δείξουμε την λεπτομερή παρασκευή του σε μια άλλη ανάρτηση που θα ακολουθήσει παρακάτω πολύ σύντομα.

*** Ποια Εκάλη; Στην… Κοζάνη ζουν οι πιο πλούσιοι Έλληνες - 
Πιστεύετε κι εσείς ότι οι πλούσιοι της χώρας μας μένουν στην Εκάλη, την Κηφισιά και τη Φιλοθέη; Ε, λοιπόν πλανάστε πλάνην οικτράν, αφού σύμφωνα με τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Εσόδων μειώνονται συνεχώς οι… πλούσιοι των βορείων προαστίων της Αθήνας και αντίθετα τα πρωτεία καταλαμβάνει η επαρχία και συγκεκριμένη η… Κοζάνη.Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, μόλις 233.087 φορολογούμενοι δήλωσαν εισοδήματα υψηλότερα από 44.020,54 ευρώ το 2013. Μάλιστα 548.581 φορολογούμενοι δήλωσαν για το 2013 εισοδήματα έως και 2.934,70 ευρώ και 994.365 εισοδήματα 5.869,41 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι περίπου 1.542.946 Έλληνες ζουν μόλις με 16 ευρώ τη μέρα!Εντυπωσιακό είναι επίσης ότι τα ίδια αυτά στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων καταδεικνύουν ότι και στα πλούσια προάστια της Αθήνας, εμφανίζονται πλέον άνθρωποι με χαμηλά εισοδήματα.Πάντως μέχρι το 2011 η καταγραφή των εισοδημάτων των φορολογουμένων γινόταν από την ΓΓΠΣ, η οποία εμφάνιζε τα εισοδήματα που είχαν δηλωθεί και ξεπερνούσαν τις 100.000 ευρώ σε ετήσια βάση.Η στατιστική προσέγγιση όμως άλλαξε και πλέον χάθηκε το κριτήριο των 100.000 ευρώ, με αποτέλεσμα να διευρυνθεί και ο αριθμός των φορολογούμενων με υψηλά εισοδήματα.Έτσι, άλλαξε και ο… χάρτης των πλουσίων στην Ελλάδα, με την Κοζάνη, την Πτολεμαΐδα, τη Μεγαλόπολη και την Τρίπολη να παίρνουν τα πρωτεία από τα προάστια της Αθήνας.Συγκεκριμένα, στην Κοζάνη το 2012 υπήρχαν 2.473 φορολογικές δηλώσεις με εισοδήματα υψηλότερα των 44.020,54 ευρώ, την ώρα που στην Εκάλη, μόλις 778 φορολογούμενοι δήλωσαν για το οικονομικό έτος 2012 ανάλογα εισοδήματα.Το πιο αξιοπερίεργο μάλιστα είναι ότι οι δηλώσεις αυτές μειώθηκαν το 2013 στις 681.Πάντως σύμφωνα με τα στοιχεία, και οι πλούσιοι της Κοζάνης περιορίστηκαν το 2013, αφού μόλις 1.565 δήλωσαν εισοδήματα άνω των 44.020,54 ευρώ, ενώ το ίδιο χρονικό διάστημα στη Φιλοθέη έπεσε φτώχεια καιμόλις 889 φορολογούμενοι δήλωσαν ανάλογα εισοδήματα.Ισχυροί πάντως, παρά τις δύσκολες συνθήκες, παραμένουν οι πλούσιοι της Πτολεμαΐδας, αφού το 2012 υποβλήθηκαν 1.829 δηλώσεις με εισοδήματα άνω των 44.020,54 ευρώ και 1.040 το 2013.Τώρα αν αναρωτιέστε τι συνέβη στους πλούσιους του Ψυχικού και της Φιλοθέης, πρέπει να σας πούμε ότι το 2012, 1.136 φορολογούμενοι από το Νέο Ψυχικό έκαναν δήλωση με εισοδήματα που ξεπερνούν τις 44.020,54ευρώ και μειώθηκαν στους 945 το 2013. Την ίδια ώρα, 1.382 φορολογούμενοι από το Παλαιό Ψυχικό δήλωσαν το 2012 εισοδήματα άνω τα 44.020,54 ευρώ και 1.176 το 2013, όταν τα στοιχεία από τις πρόσφατες δημοτικές εκλογές, δείχνουν ότι ο δήμος Φιλοθέης – Ψυχικού έχει 26.771 κατοίκους. - 

***  Ο τέταρτος πιο ακριβοπληρωμένος ηγέτης του κόσμου ο Κάρολος Παπούλιας!!!

Ο Έλληνας πρόεδρος, Κάρολος Παπούλιας, φέρεται να είναι ο τέταρτος πιο ακριβοπληρωμένος ηγέτης του κόσμου με αμοιβή  461.600 δολαρίων.

 Σύμφωνα με τη δήλωση του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών Φίλιππου Σαχινίδη στη Βουλή στις 13/9/2011, ο Κάρολος Παπούλιας εισέπραξε το 2010 ως αμοιβή 277.469 ευρώ και άλλα 77.593 ευρώ ως έξοδα παραστάσεως. Συνολικά, ο Κάρολος Παπούλιας εισέπραξε μέσα σε ένα χρόνο 355.062 ευρώ, τα οποία αντιστοιχούν περίπου στα 461.600 δολάρια. 

 Για την ιστορία, μετά τον Κάρολο Παπούλια, στην πέμπτη θέση κατατάσσεται ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα με 400.000 δολάρια. 

 Η κυβέρνηση της Σιγκαπούρης ανακοίνωσε τη μείωση του ετήσιου μισθού του πρωθυπουργού Λι Χσιεν Λουνγκ κατά 26%. Παρά τη μείωση των αποδοχών του, οι οποίες ανέρχονται πλέον στα 1,7 εκατομμύρια δολλάρια, ο Λουνγκ παραμένει ο πιο ακριβοπληρωμένος ηγέτης στον κόσμο. 

 Στη διεθνή κατάταξη των «χρυσών» πολιτικών ηγετών ακολουθεί στη δεύτερη θέση ο κυβερνήτης του Χονγκ Κονγκ Ντόναλντ Τσανγκ, με ετήσιες αποδοχές 550.000 δολάρια, και στην τρίτη θέση η πρωθυπουργός της Αυστραλίας Τζούλια Γκίλαρντ, με 498.000 δολάρια.  Πηγή: sknews.gr

 *** Στα άδυτα των βυζαντινών δεξαμενών του Ηρακλείου έπειτα από 11 αιώνες (εικόνες)
 Η κουρτίνα του χρόνου τραβήχτηκε για πρώτη φορά μετά από 11 αιώνες και τα ανθρώπινα βλέμματα αντίκρισαν με δέος την ίδια την ιστορία να έχει «παγώσει» ανέπαφη, σε μια χρονοκάψουλα γεμάτη μυστικά. Εκείνα που κρύβονταν κάτω από το έδαφος, κοντά 10 μέτρα από την επιφάνεια του «Παγοποιείου» στην πλατεία του Αγίου Τίτου στο Ηράκλειο Κρήτης. Όταν κάποτε το Ηράκλειο ονομαζοταν Χάνδακας
Μια γυριστή σκάλα, την οποία ακολουθούσαν τα βήματα ανθρώπων που για πρώτη φορά από το 1923, όταν δημιουργήθηκε το κτήριο, «καταδύονταν» στο παρελθόν και μετά από αιώνες εξερευνούσαν το θρυλικό οικοδόμημα των δεξαμενών που έχουν πάρει το όνομα του ιδιοκτήτη του παλιού εκείνου εργοστασίου πάγου, του Μυστίλογλου.
Με τα λόγια αδύναμα να περιγράψουν αυτό που είδαν για πρώτη φορά οι αρχαιολόγοι της 13ης Εφορίας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων πριν από μερικούς μήνες, οι ρεπόρτερ του neakriti.gr κατέγραψαν τις δεξαμενές της Β' Βυζαντινής Περιόδου, όπως όλες οι ενδείξεις συνηγορούν.

Μοναδική ομορφιά
Οι δεξαμενές είναι κιονοστήρικτες με οικοδομικό υλικό σε δεύτερη χρήση, μαζεμένο δηλαδή από διάσπαρτα στην περιοχή μνημεία και ξαναχρησιμοποιημένο για να στηρίξουν τις δεξαμενές. Μπροστά στα μάτια του χρονοταξιδιώτη ξεδιπλώνουν τη μοναδική ομορφιά τους ρωμαϊκοί, ιωνικοί κίονες, παραστάδες παραθύρων ακόμα και μια παλαιοχριστιανική κολόνα με ένα χαραγμένο σταυρό πάνω της, προφανώς από κάποια Βασιλική των πρώτων χριστιανικών χρόνων, που στηρίζουν πέντε θολοσκέπαστους χώρους οι οποίοι ανοίγονται στο πλάτος με τέσσερα τόξα ο καθένας από αυτούς.
Οι δεξαμενές, που αποθήκευαν το νερό για να ξεδιψάσει το Ηράκλειο, σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις χρονολογούνται μετά το 961 μ.Χ. και, αν και γνωστές βιβλιογραφικά από τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα και κηρυγμένες ως διατηρητέα μνημεία με το Διάταγμα του 1947, όταν πήραν αυτό το χαρακτηρισμό πολλά από τα φορτωμένα με ιστορικές μνήμες κτήρια του Ηρακλείου, μόνο δύο ή τρεις άνθρωποι είχαν επιχειρήσει να κατέβουν ως εκεί.

«Σφραγισμένη»
«Γνωρίζαμε την ύπαρξη της δεξαμενής από ιστορικά στοιχεία των παλαιότερων χρόνων, καθώς είχε κηρυχθεί το 1947 διατηρητέα. Ήταν σφραγισμένη για πάρα πολλά χρόνια και με αφορμή τις εργασίες ανακαίνισης του κτηρίου του "Παγοποιείου", που βρίσκεται πάνω από τη δεξαμενή, καθαρίστηκε ο χώρος και καταφέραμε να μπούμε πριν από λίγους μήνες. Και βέβαια μείναμε κατάπληκτοι από αυτό που αντικρίσαμε. Διότι είναι ένας χώρος που διατηρείται πραγματικά άθικτος, είναι σε εξαιρετικά καλή κατάσταση και είναι εντυπωσιακός και λόγω της ποιότητας της κατασκευής του, του μεγέθους του. Δεν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε ότι υπάρχει αυτό το πράγμα κάτω από τα πόδια μας», είπε στο neakriti.gr η προϊσταμένη της 13ης Εφορίας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Βάσω Συθιακάκη.

Β' Βυζαντινή Περίοδος
Οι δεξαμενές αποτελούσαν μέρος του δικτύου που είχε δημιουργηθεί για να ξεδιψάσει το Ηράκλειο και η χρονολόγησή τους φαίνεται να είναι ασφαλής στη Β' Βυζαντινή Περίοδο, καθώς τα τόξα είναι κυκλικά και όχι γοτθικά, οξυκόρυφα, όπως θα ήταν λογικό για την ενετοκρατία, εποχή στην οποία ανάγονται οι άλλες αρχαίες δεξαμενές του Ηρακλείου που έχουν εντοπιστεί μέχρι στιγμής στην πόλη.
Όπως εξήγησε η κα Συθιακάκη, «θεωρούμε ότι πρόκειται για μια από τις παλαιότερες σωζόμενες ακέραιες δεξαμενές της πόλης με πολύ εντυπωσιακό μέγεθος, μεγάλης χωρητικότητας. Η δεξαμενή αρχικά τροφοδοτούνταν με βρόχινα νερά, όπως δείχνουν οι τρύπες στη θολωτή οροφή, με ορατά ακόμα τα στόμια της ροής, και παρέμενε σε χρήση στη διάρκεια της ενετοκρατίας. Πιθανότατα συνδέθηκε με το υδραγωγείο του Μοροζίνι, καθώς έχουν σε οψιμότερη φάση τοποθετηθεί πήλινες σωλήνες υδροδότησης που προφανώς παροχέτευαν πλέον το νερό από το υδραγωγείο στην πόλη».

Ο Μοροζίνι
Σύμφωνα με την προϊσταμένη της 13ης Εφορίας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, «γνωρίζουμε από τις πηγές ότι ο Φραντσέσκο Μοροζίνι (ο παππούς του τελευταίου υπερασπιστή του Χάνδακα, γενικός προβλεπτής από το 1626-28 και κατασκευαστής του θρυλικού σιντριβανιού των λεόντων που φέρει ακόμα το όνομα του, Κρήνη Μοροζίνι), όταν έφερε το νερό, το 1628, από τις Αρχάνες στο Ηράκλειο και ολοκλήρωσε την κατασκευή του υδραγωγείου, φρόντισε να συνδέσει όλες τις παλαιότερες δεξαμενές στην πορεία διέλευσης του αγωγού».

Βυζαντινά πρότυπα
Η δεξαμενή σώζεται σε άριστη κατάσταση και δεν υπήρχε επίχωση, η οποία θα μπορούσε να δώσει κάποια στοιχεία για την απόλυτη χρονολόγηση του μνημείου, όμως όλα δείχνουν ότι ακολουθεί το πρότυπο των βυζαντινών δεξαμενών. Στοιχείο στο οποίο συνηγορεί και η στήριξη με κίονες από ρωμαϊκά και παλαιοχριστιανικά οικοδομήματα, που οι κατασκευαστές της είχαν συγκεντρώσει, όπως συνέβαινε συνήθως, από γειτονικά μνημεία που είχαν περιέλθει σε αχρηστία.

Έργο τέχνης
Το ακόμα πιο εντυπωσιακό στοιχείο του μνημείου είναι ότι τα ιζήματα από το νερό έχουν αφήσει τη σφραγίδα τους πάνω στο υδραυλικό κονίαμα σαν πινελιές ενός άγνωστου ζωγράφου, ενώ τα άλατα έχουν κατακαθίσει πάνω στους κίονες δημιουργώντας έργα τέχνης εκπληκτικής ομορφιάς.
Το δάπεδο της δεξαμενής είναι πατητό με χυτό, κοκκινωπό υλικό σαν κουρασάνι, με μονωτική, για το νερό, χρήση, όπως γίνεται στις δεξαμενές. Τόσο το υδραυλικό κονίαμα των τοιχωμάτων όσο και της οροφής και του δαπέδου σώζεται σε άριστη κατάσταση, όπως και όλα τα αρχιτεκτονικά στοιχεία, κάνοντας το χαρακτηρισμό «άθικτη» ή «παγωμένη στο χρόνο» κυριολεκτικό.
Εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι η δεξαμενή δεν αναφέρεται από τον Ιταλό Giuseppe Gerola, ο οποίος κατέγραψε στις αρχές του αιώνα όλα τα βενετσιάνικα μνημεία της Κρήτης στο θρυλικό έργο του Monumenti Veneti nel isola di Creta. Το μνημείο έχει βρει μια εκπληκτική ισορροπία μέσα στους αιώνες, όντας απομονωμένο και μη επισκέψιμο γεγονός που εξηγεί τη μοναδική του διατήρηση και καθιστά δύσκολη την επισκεψιμότητά του, κάτι που θα μπορούσε να γίνει μελλοντικά, υπό συγκεκριμένες όμως προϋποθέσεις.

Πηγή φωτό: neakriti.gr .-

*** 4% πανω η καταναλωση ηρωινης του Αφγανιστάν
 Αυτό θα πει Ανάπτυξη με Πράσινη Οικονομία! Το μήνυμα έρχεται από τα κεντρικά. Μελέτη του Ομοσπονδιακού «Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων» (CDC), που δημοσιεύτηκε σήμερα, διαπίστωσε ότι υπήρξε αύξηση 74% στη χρήση ηρωίνης μεταξύ των ετών 2009 και 2012, και ότι οι θάνατοι από υπερβολική δόση ηρωίνης διπλασιάστηκαν από το 2010 ως το 2012 σε 28 Πολιτείες όπου ζει το 56% του πληθυσμού των ΗΠΑ, και από 1 θάνατο ανά 100.000 κατοίκους ανέβηκε στους 2,1 θανάτους. Δηλαδή 21 στο εκατομμύριο.
Στατιστικά, οι θάνατοι από υπερβολική δόση ηρωίνης είναι 6800 ετησίως. Σιγά τα ωά!
Διότι η μελέτη διαπίστωσε παράλληλα ότι η υπερβολική συνταγογράφηση και υπερβολική κατανάλωση παυσίπονων προκαλεί περίπου 17.000 θανάτους ετησίως στις ΗΠΑ.
Δηλαδή πεθαίνουν τρεις φορές περισσότεροι νόμιμοι «χαπακτζηδες» με συνταγή, από ότι πρεζάκηδες.
«Υπάρχει ένας αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων που χρησιμοποιούν ναρκωτικά ή ηρωίνη, αντί για συνταγογραφούμενα φάρμακα» διαπιστώνει η μελέτη.
Ο απερχόμενος Γενικός Εισαγγελέας των ΗΠΑ, Eric Holder, δήλωσε τον περασμένο Μάρτιο ότι τα ναρκωτικά και η κατάχρηση των συνταγογραφούμενων παυσίπονων και ηρεμιστικών προκαλούν μια «επείγουσα κρίση της δημόσιας υγείας». Και μετά κατάκοπος πήγε σπίτι του!

Σπύρος Χατζάρας

*** Φρένο στην εξαπλωση του τουρκικου πανισλαμισμου βαζει η Αυστρία

Άσχημα τα νέα για τους 310.000 τούρκους μετανάστες της Αυστρίας. Η κυβέρνηση της Βιέννης έφερε στην βουλή νομοσχέδιο σύμφωνα με το οποίο όλοι οι ιμάμηδες που είχε στείλει η Τουρκία για να κάνουν προπαγάνδα στα τεμένη της Αυστρίας θα απελαθούν άμεσα και δεν θα επιτραπεί ξανά αποστολή και η εγκατάσταση θρησκευτικών λειτουργών του Ισλάμ.
Στην συνέντευξη τύπου που παράθεσαν οι υπουργοί Πολιτισμού και Εξωτερικών ανακοίνωσαν ότι αλλάζουν τα πάντα στο πλαίσιο λειτουργίας των τζαμιών της Αυστρίας που λειτουργούν στην χώρα από την εποχή της αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας, δηλαδή από το 1912.
Σύμφωνα με το καινούργιο νομοσχέδιο μια θρησκευτική μειονότητα θα αναγνωρίζεται μόνο όταν συγκεντρώνει 17 χιλιάδες υπογραφές που θα ζητούν την αναγνώριση της.
Το σημαντικό όμως σε αυτόν το νέο νόμο είναι ότι θα απελαθούν 65 από τους περίπου 300 ιμάμηδες που «εργάζονται» στα τζαμιά της Αυστρίας και έχουν έρθει από την Τουρκία αποκλειστικά για αυτόν τον λόγο, ενώ θα γίνει εξονυχιστικός έλεγχος σε όλες τις δωρεές αλλά και τις «χορηγίες» σε μουσουλμανικά θρησκευτικά ιδρύματα που έγιναν από τρίτες χώρες. Υπενθυμίζεται ότι στην Αυστρία υπάρχουν ενώσεις Τούρκων μουσουλμάνων σουνιτκού δόγματος, ενώσεις Αλεβητών, καθώς και μία «Ένωση Σιϊτων» μουσουλμάνων.
Η Τουρκία είναι ενοχλημένη αφού τα τελευταία χρόνια έχει οργανώσει σχέδιο χειραγώγησης όλων των μουσουλμάνων λαθρομεταναστών της Αυστρίας στην προσπάθεια της να εμφανιστεί σαν τον προστάτιδα του Ισλάμ στην Ευρώπη. Μένει να δούμε ποιές θα είναι οι επίσημες και «ανεπίσημες» αντιδράσεις της.

*** Μετά τους Times και η Frankfurter Rundschau αναφέρεται στον κίνδυνο κατάρρευσης της Ακρόπολης!!!
Όπως αναμεταδίδει η Deutsche Welle, η εφημερίδα της Φρανκφούρτης, στην ηλεκτρονικής της έκδοση, αναφέρει: «Τη στιγμή που η Ελλάδα φέρεται να αφήνει πίσω την κρίση, συμβαίνει το εξής: το 'ου γαρ έρχεται μόνον' φαίνεται πως ισχύει και για το διασημότερο σήμα κατατεθέν της Αθήνας. Η Ακρόπολη, ο βράχος στο κέντρο της πόλης όπου ο Περικλής έχτισε τον Παρθενώνα, τα Προπύλαια, το Ερέχθειο και το Ναό της Αθηνάς Νίκης, μπορεί να απολέσει τη σταθερότητά του.
Και συμπληρώνει: «''Akropolis adieu'' τραγουδούσε το 1971 η γαλλίδα τραγουδίστρια Μιρέιγ Ματιέ (...). Περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες μετά, υπάρχει κίνδυνος αυτό να γίνει πραγματικότητα εάν οι αρχαιολόγοι δεν αντιδράσουν εγκαίρως.
» Το ότι οι ηλικίας 2.500 ετών ναοί στην Ακρόπολη είναι ετοιμόρροποι δεν είναι κάτι καινούργιο. Από τη δεκαετία του 1960 γίνονται εργασίες αναστήλωσης προκειμένου να διαφυλαχτούν από ενδεχόμενη κατάρρευση. Παρά τα συνεχή έργα, ωστόσο, η Ακρόπολη παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα τουριστικά αξιοθέατα. Την περασμένη χρονιά περίπου 1,4 εκατομμύρια άνθρωποι επισκέφθηκαν το σήμα κατατεθέν της Αθήνας. Το 2014 αναμένεται νέο ρεκόρ επισκεπτών (...)».
Το άρθρο αναφέρεται στη συνέχεια τόσο στην πρόσφατη μελέτη μηχανικών μετά την πτώση βράχων τον Ιανουάριο, όσο και στο άρθρο τωνTimes του Λονδίνου της περασμένης Πέμπτης υπό τον τίτλο «Η Ακρόπολη καταρρέει, προειδοποιούν έλληνες μηχανικοί». Η γενική γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη εμφανίζεται ωστόσο καθησυχαστική, σύμφωνα με το δημοσίευμα, εκτιμώντας ότι «δεν υπάρχει άμεσος κίνδυνος, ούτε κινδυνεύει να καταρρεύσει η Ακρόπολη».
«Οι ειδικοί ωστόσο παίρνουν το θέμα στα σοβαρά. Την περασμένη εβδομάδα το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο συνέστησε τη λήψη μέτρων για τη σταθεροποίηση της νότιας πλευράς του βράχου. Ασαφές παραμένει πώς μπορεί να χρηματοδοτηθεί το πρόγραμμα αφού λόγω της οικονομικής κρίσης και του προγράμματος περικοπών των διεθνών δανειστών, ο προϋπολογισμός του ελληνικού υπ. Πολιτισμού μειώθηκε από το 2010 κατά το ήμισυ.»
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

***ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΣΟΚ!!!ΑΦΘΑΡΤΟΣ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΑΤΑΤΖΗΣ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ!!!ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΕΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ!!!

 

 «Άφθαρτος ο Ιωάννης Βατάτζης στον τάφο του στη Μικρασία»!!!

Σε μυστικό σπήλαιο της Κωνσταντινούπολης το Άγιο λείψανό του...  

Δρ. Ησαΐας Κωνσταντινίδης

          Πραγματικά, έχουν προξενήσει βαθύτατη εντύπωση και ποικίλα σχόλια από το φίλο αναγνωστικό μας κοινό οι αποκαλύψεις στις οποίες έχουμε προβεί από την «Ε.Ω.» σχετικά με τον Ιωάννη Βατάτζη (τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά), τον θρύλο του, αλλά και το ρωσικό γεωπολιτικό σχέδιο «Ιωάννης Βατάτζης»! Και δεν είναι καθόλου λίγοι όλοι εκείνοι, οι οποίοι... μας «πιέζουν» αφόρητα σχεδόν, προκειμένου να βγάλουμε στη δημοσιότητα και άλλα, επιπλέον, στοιχεία επί του μείζονος αυτού για τον ελληνισμό θέματος!... Επειδή λοιπόν δεν χαλάμε ποτέ το χατίρι των αγαπημένων μας φίλων, ιδού σήμερα μερικά ακόμη από τα συγκλονιστικά περί Βατάτζη στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας...

          Σύμφωνα λοιπόν με φήμη που διακινείται: «Αγιορείτες Γέροντες λένε πως ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς είναι ο Άγιος Ιωάννης Δούκας Βατάτζης ο Ελεήμων, ο Αυτοκράτορας δηλαδή Νικαίας, ο οποίος βρέθηκε παντελώς άφθαρτος στον τάφο του στην Μικρασία, τόσο ο ίδιος, όσο και τα βασιλικά του ενδύματα! [βλ. και στο http://noiazomai.tripod.com/vatatzis.html του διαδικτύου]. Όμως με τις αλώσεις των Φράγκων και των Τούρκων χάθηκαν τα ίχνη του αγίου άφθαρτου και ολόσωμου λειψάνου, το οποίο βρίσκεται όπως φαίνεται στην Κωνσταντινούπολη, κεκρυμμένο, σε μυστικό σπήλαιο, το οποίο γνωρίζουν μόνο λίγοι κρυπτοχριστιανοί, που φυλούν το ιερό μυστικό για αιώνες, αναμένοντας την έγερση του μαρμαρωμένου»!

          Αυτά τα παραπάνω εκπληκτικά λέει η πληροφόρησή μας... Και έρχεται σε πλήρη συγχορδία με τα όσα γράφαμε (πρώτοι και μόνοι, και πάλι...) εμείς ήδη από τον μήνα Φεβρουάριο του 2012, όταν και αποκαλύψαμε με σχετικά μας πρωτοσέλιδα δημοσιεύματα στην «Ε.Ω.» την ύπαρξη ολόκληρου δικτύου «κρυπτοχριστιανών» στην Τουρκία, το οποίο συντονίζει η «παράξενη» μορφή του αποκαλούμενου «κοσμοκαλόγερου». Βέβαια, τότε οι «γνωστοί-άγνωστοι» προοδευτικοί θολοκουλτουριάρηδες και οι σύμμαχοί τους ψευτοπατριώτες νεοναζί θεώρησαν τις θέσεις μας αυτές ως «μυθεύματα». Ήρθαν όμως αργότερα όλες αυτές οι καταιγιστικές πληροφορίες για το σχέδιο «Ιωάννης Βατάτζης», τους Πανέλληνες του Μυστρά κτλ. και επιβεβαιώθηκαν οι «πηγές» μας για μια ακόμη φορά! [σημ.: επίσης, το καλοκαίρι του 2013 ξέσπασε η «τουρκική άνοιξη» που είχε ως επίκεντρό της την πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης, όπου -όπως γράφαμε στις αρχές του 2012- και δρα ο «κοσμοκαλόγερος»!].

          Ιδού τώρα, προς χρήση των πάντοτε άριστα ενημερωμένων αναγνωστών μας, μία «συρραφή» θρύλων περί Αγίου Ιωάννη Βατάτζη. Παραθέτουμε εδώ ατόφιες τις σχετικές ειδήσεις-πληροφορίες, που έχουν συλλεκτικό χαρακτήρα (αφού αρκετοί φίλοι μας, μάς ζήτησαν να τα βάλουμε όλα αυτά σε κάποιο δημοσίευμα, για να τα κρατήσουν στο αρχείο τους και... να τα θυμηθούν όταν έρθει η Μεγάλη Ώρα! Επίσης, αξίζει να προσεχθεί και η σειρά κειμένων του καθηγητή Δημήτρη Κιτσίκη, που από σήμερα φιλοξενεί η «Ε.Ω.», περί του θέματος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά και της Κόκκινης Μηλιάς...

«α) Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΑΜΕΡΙΚΗΣ - δεκαετία 1950.

  Την πρώτη βάσιμη και αξιόπιστη μαρτυρία την έχουμε δια στόματος του μεγάλου Γέροντος Εφραίμ της Αμερικής, τέως  Καθηγουμένου της Ι. Μ. Φιλοθέου Αγίου Όρους, ο οποίος έχει διηγηθεί ότι την πληροφορία για την ύπαρξη του Ιωάννη, τους την μετέφερε πριν το 1955 στο Άγιον Όρος ο Αρχιερεύς Ιερόθεος εκ Μικρασίας, ο οποίος μάλιστα τον είχε χειροτονήσει! Αυτός ο Αρχιερέας Ιερόθεος τους είπε πως είχε δει με τα ίδια του τα μάτια τον κοιμώμενο Βασιλέα Ιωάννη!

Να τι είχε διηγηθεί συγκεκριμένα ο Γέροντας Εφραίμ της Αμερικής, το οποίο πρωτακούσαμε άφωνοι πριν 14 σχεδόν χρόνια στο Άγιον Όρος από κασέτα με τη φωνή του ίδιου του γέροντα:

«...Υπάρχει κοιμώμενος Στρατηγός ονόματι Ιωάννης, ο οποίος, τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ θα υποδείξει εις τους Χριστιανούς ότι αυτός θα βασιλεύσει τώρα. Θα τους υποδείξει με το δάχτυλό του τον τόπο και θα τον καλέσουν να ηγηθεί και να βασιλεύσει εις τον ελληνικό και ορθόδοξο λαό. Και θα γίνει αυτό.

Πριν από χρόνια εις το Άγιον Όρος ήταν ένας Αρχιερέας ονόματι Ιερόθεος. Αυτός ήρθε από την Μικρά Ασία. Και το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον έβαλε στο Άγιον Όρος να κάνει χειροτονίες, μνημόσυνα, Λειτουργίες, κλπ. Ήταν ένας άγιος Αρχιερέας, στον τύπου του Αγίου Νικολάου. Από αυτόν τον άγιον Αρχιερέα αξιώθηκα της Ιεροσύνης. Από την Μικρά Ασία. Ευλογημένος άνθρωπος του Θεού!

Ένα θα σας πω. Αγρυπνίες που κάμναμε! Δεκαπέντε ώρες αγρυπνία, αυτός ο άνθρωπος, ογδοηκοντούτις γέρων, δεν εκάθετο καθόλου στο κάθισμα. Από το θρόνο κατέβαινε στο στασίδι πάλι όρθιος. Και στην Λειτουργία τρεις ώρες που ακολουθούσε μετά την πολύωρη Ακολουθία του Όρθρου, όρθιος! Τον βάζαμε μια καρέκλα να καθίσει και δεν ήθελε. Έλεγε «ακόμη η Παναγία μας δεν με κούρασε» και ας έτρεμε όλος από την κούραση. Αυτός ο άγιος Αρχιερέας, αυτός μας είπε. Αυτός είδε τον κοιμώμενο αυτόν Στρατηγό Ιωάννη, που θα αναστηθεί όταν θα γίνει ο 3ος μεγάλος αυτός Παγκόσμιος Πόλεμος! Τον είδε! Διότι χείλη αρχιερέως και ιερέως ου ψεύδονται.

Λοιπόν μας είπε την αλήθεια. Και τον ρωτήσαμε. Διότι ζούσε τότε και ο μακαριστός μου και ο άγιος γέροντάς μου (σ.σ. ο περίφημος Ιωσήφ Ησυχαστής και Σπηλαιώτης) και όλοι μαζί συνοδεία, τον είχαμε πάρει στο εκκλησάκι μας και εκεί καθίσαμε και τον κάμναμε τις ερωτήσεις. Και μας τα έλεγε. Τα ακούσαμε με τα αυτιά μας.

Λέει, «υπάρχει αυτός ο κοιμώμενος βασιλεύς και θα αναστηθεί»! Του λέμε, «ποτέ Γέροντα; Πότε άγιε Αρχιερέα του Θεού»; Λέει, «όταν θα γίνει ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος»! Και επίσης μας είπε ότι «το δεξί του χέρι είναι στη λαβή του σπαθιού! Το οποίο σπαθί είναι μες στην θήκη». Και μας έλεγε, «όταν το σπαθί βγει από τη θήκη του, τότε θα αρχίσει ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος». Και εμείς από την περιέργεια μας του λέγαμε: «Σεβασμιότατε πόσο απέχει το σπαθί από την θήκη»; «Ολίγοι πόντοι εναπέμειναν για να βγει», λέει...»!

Η αποκάλυψη αυτή του Αρχιερέως Ιεροθέου έγινε λίγο πριν τα γεγονότα του Πογκρόμ του 1955 σε Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη, ζώντος του οσίου Γέροντος Ιωσήφ Ησυχαστή του Σπηλαιώτη, ο οποίος κοιμήθηκε στις 15 Αυγούστου του 1959 μ.Χ.

β) Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ - δεκαετία 1970.

Η παρακάτω μαρτυρία έχει δημοσιευθεί στο διαδίκτυο:

«Η διήγηση που ακολουθεί περιγράφει την επίσκεψη ενός Καθηγητού του Πανεπιστημίου στην Κωνσταντινούπολη μέσα στη δεκαετία του 1970. Εκεί είχε φίλους δύο Τούρκους καθηγητές του Πανεπιστημίου της Κων/πολης. Σε συζήτηση που είχε μαζί τους για τα επερχόμενα ήρθε και το θέμα της επανάκτησης της Πόλης. Τότε οι Τούρκοι καθηγητές (που απ’ τη συνέχεια φαίνεται ότι ήταν κρυπτοχριστιανοί) του είπαν: «Θέλεις να σε πάμε να δεις κάτι μοναδικό, με την προϋπόθεση ότι θα σου δέσουμε τα μάτια καθ’ όλη την διαδρομή, ώστε να μην μπορείς να εντοπίσεις το μέρος; Γιατί αυτό που θα αντικρύσεις, αποτελεί επτασφράγιστο μυστικό»!

Εκείνος δέχτηκε καί ξεκίνησαν με ένα τζίπ, αυτός με δεμένα τα μάτια, αλλά από την ώρα που έκαναν να φτάσουν στόν προορισμό τους, υπολόγισε πως πρέπει να ήταν περί τα 10 χιλιόμετρα έξω απ’ την Κων/πολη. Τον κατέβασαν με δεμένα μάτια και τον οδήγησαν σε ένα μέρος που απ’ την υγρασία κατάλαβε ότι ήταν σπήλαιο.

Προχώρησαν αρκετά μέσα στο σπήλαιο και όταν έφθασαν σε μια εσωτερική στοά του σπηλαίου του άνοιξαν τα μάτια. Αυτό που αντίκρυσε υπερέβαινε ό,τι μπορούσε να είχε πρίν φανταστεί! Η στοά ήταν αρκετά μεγάλη και σε κάποιο σημείο υπήρχε ένας ανοικτός τάφος χωρίς κανένα διακριτικό. Μέσα στόν τάφο είδε έναν άνδρα ντυμένο με ρούχα βασιλικά της Ρωμαΐκής αυτοκρατορίας, διέκρινε δύο πορφυρούς σταυρούς στούς ώμους, αλλά το συγκλονιστικό ήταν ότι ο άνδρας αυτός ήταν σαν ζωντανός που κοιμάται, είχε δηλαδή ροδαλό χρώμα σαν ζωντανός. Έφερε πλήρη πολεμική εξάρτιση της εποχής και είχε το χέρι του στο ξίφος το οποίο ήταν βγαλμένο σχεδόν όλο, απέμεναν δε λίγα εκατοστά για να αποσπαστεί από τη θήκη του. Και ενώ παρατηρούσε άναυδος, οι φίλοι του, τού είπαν:

«Αυτός είναι ο δούξ Ιωάννης Βατάτζης, βασιλεύς της Νίκαιας, αυτός θα ηγηθεί του γένους των Ρωμιών. Το μυστικό αυτό μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, σε κάποιους έμπιστους και η παράδοση λέει ότι όταν θα βγεί το σπαθί του τελείως απ’ το θηκάρι, οι Έλληνες θα πάρουν πίσω ό,τι έχασαν τότε. Και είναι γεγονός, το έχουμε παρατηρήσει, ότι το ξίφος μετακινείται κατα ενα-δύο χιλιοστά την πενταετία» (δεν είναι βέβαιο το διάστημα).

Τού έδεσαν τα μάτια πάλι και επέστρεψαν. Φίλος φίλου του καθηγητού και αυτόπτου μάρτυρος, το έχει διηγηθεί γύρω στο 1992 απ’ ευθείας σε αδελφικό μου φίλο, γιατρό, αναπληρωτή διευθυντή κλινικής, πιστό και σοβαρό άνθρωπο, ο οποίος μου το μετέφερε.

Τότε ήμασταν πολύ δύσπιστοι. Μάλιστα εγώ το είπα στόν γέροντά μου που είναι δυσκολόπιστος σ’ αυτά και έχει διάκριση και το άκουσε με προσοχή. «Γιατί όχι;», τον άκουσα έκπληκτος να μου λέει, «το κρατάμε στην καρδιά μας αφού είναι προσδοκία μας και εφ’ όσον οι άγιοι μάς έχουν πει ότι θα γίνουν αυτά, δεν ψεύδονται». «Ναι, αλλά είναι ο Βατάτζης ο αγαθός βασιλεύς και θα αναστηθεί;», τον ρώτησα. «Πολύ πιθανόν!», μου απήντησε. Ξέροντας τον γέροντά μου κι εγώ κι ο φίλος μου θεωρήσαμε την απάντησή του σαν απόλυτη επιβεβαίωση. Παρ’ όλα αυτά ήμασταν ακόμα επιφυλακτικοί.

Πολύ αργότερα το διασταυρώσαμε με ένα βίντεο όπου μιλάει ο γέρων Εφραίμ, κτήτωρ πολλών μοναστηριών στην Αμερική και λέει πως στο Άγ. Όρος είχε γνωρίσει έναν άγιο αρχιερέα, τον Μηλιτουπόλεως Ιερόθεο, που ζούσε τότε μονάζοντας στο Άγ. Όρος και του είχε διηγηθεί ότι σε επισκεψή του το 1952 στην Κων/πολη είχε δει (κάτω από ποιές συνθήκες δεν ξέρω) ακριβώς τα ίδια που περιγράφω πιο πάνω. Μάλιστα έλεγε στον γ. Εφραίμ ότι «...λίγα εκατοστά παιδάκι μου είχε για να βγει το σπαθί απ’ το θηκάρι του...". Του το διηγήθηκε το 1955 και φοβόταν (με την εκδίωξη των Ελλήνων απ’ την Πόλη) μήπως είχε έρθει η ώρα του μεγάλου πολέμου. Στο βίντεο αυτό ο γέρων Εφραίμ τονίζει: «...και χείλη Αγίου Αρχιερερέως ού ψεύδονται...».

Και η παραπάνω μαρτυρία επικαλείται την αποκάλυψη του Γέροντος Εφραίμ της Αμερικής.

γ) Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ - δεκαετία 1980.

Η επόμενη μαρτυρία δημοσιεύθηκε σε άρθρο της δημοσιογράφου Ελένης Κυπραίου -πρώτης παρουσιάστριας της Ελληνικής Τηλεόρασης-  παραμονή της Αλώσεως, 28 Μαΐου του 1990. Ανάμεσα στα άλλα, αναφέρει μια συνταρακτική αποκάλυψη:

«Πριν μερικά χρόνια λοιπόν, λιγότερα από δεκαετία, υπηρετούσαν, απ’ τη μια κι από την άλλη πλευρά του Έβρου, στα σύνορα, που διαιρούν τη Θράκη μας στα δύο, αντίστοιχα, Έλλην και Τούρκος στρατηγός. Οι δύο άνδρες είχαν συνδεθεί με στενή μεταξύ τους φιλία. Πολύ περισσότερο που ο Τούρκος στρατηγός είχε σύζυγο Ελληνίδα.

Όταν έφθασε ο καιρός να μετατεθούν για άλλη υπηρεσία, προσκάλεσε ο Τούρκος τον Έλληνα συνάδελφό του. «Τόσον καιρό», του είπε, «περάσαμε ανέφελα μαζί. Οι διαφορές που έχουν οι δύο χώρες μας, μεταξύ τους, δεν επηρέασαν τη φιλία μας. Αλλά κι εμείς οι Τούρκοι θεωρούμε τη φιλία ιερή. Θα ήθελα αύριο το βράδυ να σου το αποδείξω».

Την επόμενη, στις 10 ακριβώς, ο Έλλην επιβιβαζόταν στο ιδιωτικό αυτοκίνητο του Τούρκου. Νύχτα αφέγγαρη ήταν. Ερημικοί οι δρόμοι. Ανοιχτή κι η λεωφόρος ταχείας κυκλοφορίας προς την Πόλη. Κοντά μεσάνυχτα πρέπει να πλησίασαν στις παρυφές της, ύπνος βαθύς είχε καθηλώσει στα κρεβάτια τους κατοίκους της. Ησυχία στους δρόμους.

Γρήγορος, ο οδηγός Τούρκος, μπήκε, βγήκε από στενά, από περιπεπλεγμένα σαν κουβάρι καλντερίμια. Νύχτα αφέγγαρη. Έσβησε τη μηχανή, σταμάτησε μπροστά σε καγκελόπορτα με γραφές στα Ελληνικά. Ο γοργός ρυθμός, η αγωνία, η περιέργεια, δεν άφηναν στον Έλληνα περιθώρια να ψάξει, ούτε καν να προβληματισθεί. Ακολουθούσε τον Τούρκο πειθήνια, σαν αυτόματο, χωρίς φόβο, με περίσσια εμπιστοσύνη. Ούτε καν που του πέρασε απ’  το μυαλό, πως μπορούσαν να ’ναι και κακές οι προθέσεις του.

Στάθηκαν μπροστά σε διπλομανταλωμένη σιδερένια στενή θύρα. Έβγαλε κλειδί απ’ την τσέπη του ο Τούρκος. Ξεκλείδωσε. Άνοιξε. Υπόγειο ήταν. Μούχλα ανέδιναν οι τοίχοι. Μούχλα και κλεισούρα. Λησμονιά, καταχωνιασμένη στα έγκατα της γης. Περπάτησαν κι οι δύο, σε διαδρόμους, χωρίς να σκοντάφτουν. Τους βάραινε η σιωπή, η αναμονή. Πού πήγαιναν, έτσι στα τυφλά; Που κατευθύνονταν; Ανάστροφα στο χρόνο. Σε ποιον χρόνο; Τον ανθρώπινο ή τον Θεϊκό;

Ο Τούρκος ήξερε. Αλλά δεν ήξερε ακόμη ο Έλληνας. Δεν μπορούσε να δικαιολογήσει την περιπλάνηση. Μα ούτε και πρόφταινε να προβληματιστεί. Ακολουθούσε. Με την βεβαιότητα, πως η στιγμή ήταν μοναδική. Πως δεν θα ’χε την ευκαιρία, ποτέ ξανά, να την ξαναζήσει. Ακολουθούσε. Ονειρευόταν άραγε; Υπνοβατούσε; Φτερωμένη η φαντασία του, ανάπλαθε μονοπάτια, που μόνο σε ελαφρύ ύπνο βαδίζει κανείς. Ένα ήταν σίγουρο: Δεν θα ξανάβρισκε ποτέ τον δρόμο. Δεν θα τον ξανάβρισκε χωρίς οδηγό.

Είχαν φτάσει στο τέρμα. Θύρα και πάλι αρματωμένη μπροστά τους. Βαριά σιωπή. Η σιγή της ύστατης ώρας. Που ήρθε να διακόψει μόνο το τρίξιμο της κλειδαριάς. Το γκρίνιασμα του σκουριασμένου σίδερου. Μισάνοιξε η βαριά θύρα. Ισχνό φως στο εσωτερικό. Υπερκόσμιο. Μυστηριακό. Υπόγειο; Μπουντρούμι; Κενοτάφιο;

Και τότε, τότε μόνον μίλησε ο Τούρκος: «Εσείς οι Έλληνες δεν πιστεύετε στον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά; Δεν λέτε και ξαναλέτε μεταξύ σας, πως βόλι εχθρού δεν τον άγγιξε; Πως δεν τον κατάπιε το μανιασμένο πλήθος των πορθητών της Πόλης; Αλλά πως τον τράβηξε η Παναγιά στην αγκαλιά της, για να τον κάνει Αθάνατο. Δεν είστε βέβαιοι πως ΖΕΙ Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ; Δεν είναι θρύλος. Ψεύτικη ελπίδα. Ονειροφαντασία. Είναι ΑΛΗΘΕΙΑ. Δες και μόνος σου».

Στο πάτωμα, μισοανασηκωμένο στον ένα αγκώνα ο Έλληνας είδε, είδε με τα μάτια του, τον ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ. ΑΝΑΣΗΚΩΜΕΝΟ. Ρίγος μεταφυσικό τον διαπέρασε. Θόλωσαν απ’ τα δάκρυα τα μάτια του. Θαμπώθηκε η όραση του. Έκανε το σταυρό του. Μπροστά του, εκεί, σε απόσταση ανάσας, το ΘΑΥΜΑ. Κι ήταν αυτός, ο τυχερός, που είχε αξιωθεί να το ζήσει με τις αισθήσεις του. Σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.

Πηχτή η σιωπή, σχεδόν, κοβόταν με το μαχαίρι. Μίλησε και πάλι ο Τούρκος: «Πριν μερικά χρόνια κειτόταν στο έδαφος ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ. Τον τελευταίο καιρό άρχισε σιγά-σιγά ν’ ανασηκώνεται. Πάμε».

Ξανάκλεισαν τη θύρα. Την ξανακλείδωσαν. Αντίστροφα βγήκαν μέχρι την αυλή απ’ τα υπόγεια. Ξαναπέρασαν την καγκελένια πόρτα. Δεν άφησαν πίσω ίχνη απ’ τις πατημασιές τους. Κανείς δεν τους είχε δει. Μπήκαν στο αυτοκίνητο, πήραν τον δρόμο του γυρισμού. Σιωπηλοί. Χωρίς ν’ ανταλλάξουν κουβέντα.

Δεν είχε ακόμη ξημερώσει σαν έφτασαν στον Έβρο. Προτού αποχωρισθούν, φιλήθηκαν σταυρωτά. Το ποτάμι κυλούσε ορμητικά προς το Αιγαίο. «Γυρίζει πίσω το ποτάμι», μονολόγησε ο Έλλην στρατηγός. «Γυρίζει όταν το θελήσει ο Θεός».

Υπηρέτησε αργότερα στο Κέντρο. Προτού αποστρατευθεί θεώρησε υποχρέωση του ν’ αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό στην προσωπικότητα που μας το εμπιστεύθηκε, κατονομάζοντας και τον στρατηγό, κάτω από το βλέμμα του Θεού και της Παναγιάς. Κάναμε και μεις το σταυρό μας μουρμουρίζοντας: Η ΠΟΛΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΑΛΩ»! 

Ο Στρατηγός αναφέρεται πως κοιμήθηκε το 2001 και τη μαρτυρία επιβεβαίωσε η αδελφή του Ελένη, η οποία ανέφερε επιπρόσθετα πως ο αδερφός της είχε δει και μια επιγραφή πάνω από το κεφάλι του  Μαρμαρωμένου Βασιλέα, που έγραφε το όνομα «Ιωάννης»! Η  εξακρίβωση των παραπάνω περιγράφεται και στο βιβλίο http://www.marmaromenosautokratoras.gr/marmaromenos10th.pdf σελ. 32.

δ) ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ.

Σύμφωνα με τις παραπάνω μαρτυρίες (πολλά στενάκια-ελληνικά γράμματα) ο Μαρμαρωμένος πρέπει να βρίσκεται κάπου στην Κωνσταντινούπολη και το όνομά του είναι πράγματι ΙΩΑΝΝΗΣ! Αφού υπάρχουν και διάφοροι Βυζαντινοί Χρησμοί και Προφητείες Αγίων μας, που μιλούν επακριβώς για αυτόν, αναφέροντας το όνομα «Ιωάννης» και προσδιορίζουν το μέρος που βρίσκεται:

1. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΘΟΔΙΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΑΤΑΡΩΝ γράφει: «απέλθετε επί τα δεξιά μέρη της Επταλόφου, και εκεί ευρήσεται άνθρωπον επί δύο κίονας, ιστάμενον εν κατηφεία πολλή (έσται δε λαμπρός το είδος, δίκαιος, ελεήμων, φορών πενιχρά, τη όψει αυστηρός και τη γνώμη πράος) έχοντα επί τον δεξιόν αυτού πόδα καλάμου τύλωμα, και φωνή υπό του αγγέλου κηρυχθήσεται, συνήσατε αυτόν Βασιλέα, και δώσουσιν αυτώ εις την δεξιάν χείρα ρομφαίαν, λέγοντες αυτώ, ανδρίζου Ιωάννη, και ίσχυε και νίκα τους εχθρούς σου, και επάρας την ρομφαίαν παρά αγγέλου, πατάξει τους Ισμαηλίτας Αιθίοπας, και πάσαν γενεάν άπιστον»!

2. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΜΕ ΚΩΔΙΚΑ ΣΎΜΦΩΝΩΝ (χωρίς φωνήεντα) ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ (την οποία αποκωδικοποίησε ο Πατριάρχης Γεννάδιος) γράφει: «σπεύσατε πολλά σπουδαίως εις τα δεξιά μέρη άνδρα εύρητε γεναίον θαυμαστόν και ρωμαλέον τούτον έξετε δεσπότην»!

3. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΤΟΥ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΥ αναφέρει: «Εν γαρ ταις εσχάτοις ημέραις αναστήσει Κύριος ο Θεός βασιλέα από πενίας και πορεύεται εν δικαιοσύνη πολλή»...

4. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΑΡΑΣΙΟΥ γράφει σχετικά: «Και τότε εξυπνήσει ο Άγιος Βασιλεύες, ο εν αρχή μεν του ονόματος αυτού το ι, και εν δε τω τέλει σ, έχων, α σημαίνουσι σωτηρίαν...», δηλαδή το όνομα Ιωάννης.

5. ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΥ-ΚΟΙΜΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΔΙΝΟΥΝ ΧΡΗΣΜΟΙ ΤΟΥ ΛΕΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΟΦΟΥ:

«Περί του θρυλουμένου πτωχού και εκλεκτού βασιλέως, του γνωστού και άγνωστου, του κατοικούντος εν τη άκρα της Βυζαντίδος. Ο αληθινός βασιλεύς... ον έδιωξαν της οικίας αυτού οι άνθρωποι... εις το τέλος των Ισμαηλιτών αποκαλυφθήσεται... εν ημέρα Παρασκευή, ώρα τρίτη... αποκαλυφθήσεται»...

Και σε άλλο σημείο: «Ερωτώσι  δε τον Βασιλέα, γέλοντες πως ακούει το όνομά σου; ο δε αποκριθείς λέγει, ο πτωχός, ο πτωχολέων, το όνομά μου Ιω, των πάντων ήμην δραπέτης, και ήλθον να πληρώσω μόνον τας λστ' ημέρας. εγώ ειμί ο ο βασιλεύς ο πένης. ο ελεών πτωχούς και πένητας, το δε όνομά μου, ιώτα και ω, συν τη μακρά, ο λέγεται Ιω, και ελήλυθα εις τον κόσμον εις Χριστιανών πρεσβείαν, ίνα φυλάττω χρόνους λστ'. Έπειτα πορεύομαι, όθεν εξήλθον, είτα έρχεται και ο λύκος ολόγας τινάς ημέρας»! «Ιω» όμως σημαίνει «Ιωάννης» και ως «λύκος» νοείται ο «Αντίχριστος», ο οποίος θα έρθει μετά τον Άγιο Βασιλέα, επειδή πρέπει να προηγηθεί ο ευαγγελισμός στην Ορθοδοξία όλης της ανθρωπότητας! Όσης απομείνει από τον φονικό Πόλεμο... 

6. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ ΜΑΝΟΥΗΛ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟ γράφει: «Τότε άγγελος εξ  ουρανού καταβήσεται δια νεύσεως Θεού, έχων εν τη χερί αυτού σκήπτρον και ξίφος του Αγιωτάτου Βασιλέως Κωνσταντίνου, και τον ειρηνικόν στέψει βασιλέα. Ος και αυτόν μέσον πάντων εστίν εν τω πολέμω, δώσει δε αυτώ το σκήπτρον και το ξίφος, και το όνομα αυτού Ελεήμονα καλέσει»! Αυτό είναι όμως το προσωνύμιο του Αγίου Ιωάννου Γ΄ Δούκα Βατάτζη του Ελεήμονος, Αυτοκράτορος Νικαίας!

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΗΜΩΝ ΚΕΚΡΥΜΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΙΩΑΝΝΗ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΕΤΗ. ΑΜΗΝ»!

  http://www.volcanotimes.com/

 

*** 

 

~ Ο  Οδοντίατρος σας  ενημερώνει , Παρασκευή 26  Σεπτεμβρίου  2014  :  http://dimetoparfara.blogspot.gr/2014/09/26-2014.html , .-

~ Αρωμα  στο  αγιάζι  της  ενημέρωσης Σάββατο  27  Σεπτεμβρίου  2014   : http://vlasisarfarablogspotcom.blogspot.gr/2014/09/27-2014.html ,.- 
~  Αθλητικό Σάββατο- Κύριακο 27  και  28  Σεπτεμβρίου  2014 :  http://asterasarfaron2011.blogspot.gr/2014/09/27-28-2014.html ,.- 
~ Άρωμα  στο  αγιάζι  της  ενημέρωσης  Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου  2014   : http://arfara-messinias-stamos.blogspot.gr/2014/09/28-2014.html ,.- 
~ Το  αγιάζι  της  ενημέρωσης  Δευτέρα  29  Σεπτεμβρίου  2014   :  http://httpdimmetoparfarablogspotcom.blogspot.gr/2014/09/29-2014.html  
~ Επιλογές αναρτήσεων  Δευτέρα  29 Σεπτεμβρίου  2014   : http://stamos-dynami.blogspot.gr/2014/09/29-2014.html ,.-
~Το  αγιάζι  της  ενημέρωσης  Τρίτη  30  Σεπτεμβρίου  2014    :  http://arfara-messinias-stamos-2010.blogspot.gr/2014/09/30-2014.html ,.-
~  Το  αγιάζι  της  ενημέρωσης  Τετάρτη  01  Οκτωβρίου  2014  : http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2014/10/01-2014.html ,.-
~                                                                                                  
*** ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ    ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ  2014  :
~  Το  αγιάζι  της  ενημέρωσης  Τετάρτη  01  Οκτωβρίου  2014  : http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2014/10/01-2014.html ,.-
~ Το  αγιάζι  της  ενημέρωσης  Πέμπτη  02  Οκτωβρίου  2014   :  http://vlasisarfarablogspot.blogspot.gr/2014/10/02-2014.html ,.- 
~ Επιλογές   θεμάτων  ποικίλου  ενδιαφέροντος Πέμπτη  02  Οκτωβρίου  2014  :  http://arfara-messinia-stamos-stamos.blogspot.gr/2014/10/02-2014.html ,.- 
~ Το  αγοάζι  της  ενημέρωσης  Παρασκευή  03  Οκτωβρίου  2014   :  http://stamos-stamoskalsnsblogspotcom.blogspot.gr/2014/10/03-2014.html .- 
~  Η  Εφημερίδα  μας  ,   Παρασκευή 03  Οκτωβρίου  2014  : http://arfaramessiniasgreece.blogspot.gr/2014/10/03-2014.html ,.-
~  Η  Εφημερίδα  μας  Σάββατο  04  Οκτωβρίου  2014  :  http://asterasarfaron2011.blogspot.gr/2014/10/04-2014.html ,.-
~ ΕΠΙΛΟΓΕΣ   Αναρτήσεων  Σάββατο  04  Οκτωβρίου  2014     : http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2014/10/04-2014.html .-
~   Η  Εφημερίδα  μας  Κυριακή  05  Οκτωβρίου  2014  : http://arfara-messinia-stamos.blogspot.gr/2014/10/05-2014.html .-
~ΕΠΙΛΟΓΕΣ  Κυριακή  05  Οκτωβρίου   2014  : http://arfara-kalamata-greece.blogspot.gr/2014/10/05-2014.html .- 
10 ~ ΕΠΙΛΟΓΕΣ  Αναρτήσεων  θεμάτων ποικίλου  ενδιαφέροντος  Κυριακή  05 Οκτωβρίου  2014  :  http://snsarfara-stamos-dynami.blogspot.gr/2014/10/05-2014.html .-
~  Η  Εφημερίδα  μας   Δευτέρα  06  Οκτωβρίου  2014   :  http://snsstamoskal.blogspot.gr/2014/10/06-2014.html .-
  ~  Επιλογές  Θεμάτων  , Αυτοάμυνα   Δευτέρα 06  Οκτωβρίου  2014     : http://snsarfara.blogspot.gr/2014/10/06-2014.html .-
~

*** * ΜΕΝΟΥΝΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΖΟΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ 2012 - 20133 : ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ       
 *** https://www.facebook.com/ArfaraKalamatasMessinias , =ARFARA MESSINIAS   2013.- .-    552  .                                                        
 ~* http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2012/11/blog-post_21.html, Τετάρτη, 21 Νοεμβρίου 2012 , ΜΕΝΟΥΜΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΖΟΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ .- (1)  .-         
** http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2012/11/blog-post_22.html, Πέμπτη, 22 Νοεμβρίου 2012 , ΜΕΝΟΥΜΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΖΟΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ .- (2)
~** http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2012/11/3.html, Παρασκευή, 23 Νοεμβρίου 2012 , ΜΕΝΟΥΜΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ (3) .-
~** http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2012/11/4.html, Σάββατο, 24 Νοεμβρίου 2012 , ΜΕΝΟΥΜΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΖΟΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ (4) .-
~** http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2012/11/5.html, Κυριακή, 25 Νοεμβρίου 2012 , ΜΕΝΟΥΜΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΖΟΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ (5) .-
~** http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2012/11/6.html, ΜΕΝΟΥΜΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΖΟΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ (6) : Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012 ,.-
~** http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2012/11/7.html, Πέμπτη, 29 Νοεμβρίου 2012 , ΜΕΝΟΥΜΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΖΟΥΜΕ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ .
~** http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2012/12/8_18.htmlΜΕΝΟΥΜΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΖΟΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ (8) .- ,
~** http://vlasisarfarablogspotcom.blogspot.gr/2013/01/19-20-01-2013.html, ΜΕΝΟΥΜΕ ΖΟΥΜΕ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ , ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ Σ/Κ 19 και 20 -01 -2013 στο Χιονοδρομικό Χελμού Καλαβρύτων.- (9).-
*** *** http://stamos-stamoskalsnsblogspotcom.blogspot.gr/2013/02/9-10-2013.html , ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ -video , Σ/Κ 09καί 10Φεβρουαρίου 2013 .-(10).-
~** http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2013/02/blog-post.html , ΜΕΝΟΥΜΕ ΖΟΥΜΕ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ !!!! διαδρομές - εκδρομές ...... περιηγήσεις.....
Επίσκεψη στα Φιλιατρά γιορτή αγιορτή Αγίου Χαραλάμπου ,Μιά ημερήσια διαδρομή ,Σάββατο 09 Φεβρουαρίου 2013 .- (11) .-
~** http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2013/03/27-2013.html , ΜΕΝΟΥΜΕ ΖΟΥΜΕ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ :
Τετάρτη 27Μαρτίου 2013 .- (12^α)
~** http://vlasisarfarablogspot.blogspot.gr/2013/02/19-2013.htmln , ΜΕΝΟΥΜΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΖΟΥΜΕ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ .-
~* http://arfara-kalamata-greece.blogspot.gr/2013/03/28-2013.html , Η Ελλάδα μέσα από φωτογραφίες28 Μαρτίου 2013 .-
~ http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2013/04/20-21-2013_22.html ,Σαββατοκύριακο 20 καί21 Απριλίου Διαδρομές - διήμερη εκδρομή στην Βοιωτία και Β. Εύβοια 2013, ΜΕΝΟΥΜΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΖΟΥΜΕ καί ΜΑΘΑΙΝOΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ.-
~ http://vlasisarfarablogspot.blogspot.gr/2013/04/23-2013.html , Το αγιάζι της ενημέρωσης Τρίτη 23 Απριλίου 2013
~ http://vlasisarfarablogspot.blogspot.gr/2013/05/17-05-2013.html ,
Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ Παρασκευή 17-05-2013 : Μένουμε Βλέπουμε Ζούμε Μαθαίνουμε ΕΛΛΑΔΑ.-
~ http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2013/05/17-05-2013.html , Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ Μένουμε Βλέπουμε Ζούμε Μαθαίνουμε Ελλαδα
Παρασκευή 17-05-2013.-
~  http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2013/05/17-05-2013.html , Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ Μένουμε Βλέπουμε Ζούμε Μαθαίνουμε Ελλαδα
Παρασκευή 17-05-2013.-                                                                                      
~ http://arfaramessiniasgreece.blogspot.gr/2013/05/17-2013.html ,Η ΕΛΛΑΔΑ μέσα από Φωτογραφίες Παρασκευή 17 Μαΐου 2013.-                                                       
~ http://asterasarfaron2011.blogspot.gr/2013/05/17-05-2013.html , Η ΕΛΛΑΔΑ        ΜΕΣΑ από φωτογραφίες Παρασκευή 17-05-2013 : Μένουμε , Βλέπουμε , Ζούμε , Μαθαίνουμε ΕΛΛΑΔΑ
~ http://asterasarfaron2011.blogspot.gr/2013/06/29-2013.html , Άρωμα Ελλάδας Σάββατο 29 Ιουνίου 2013 .-                                                                ~
~ http://www.travelstyle.gr/portal/gr/destination_articles.php?dest_id=0&id=22559 , ΚΑΛΑΜΑΤΑ.-
~ http://vlasisarfarablogspot.blogspot.gr/2013/09/11-2013.html , Άρωμα Ελλάδας διαδρομές - εκδρομές 11 Σεπτεμβρίου 2013, ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΕΣ  εκδηλώσεις στις ΣΠΕΤΣΕΣ – Από Τριήμερη  εκδρομή-απόδραση 7.8. και  9  Σεπτεμβρίου 2013 ,.. ΝΑΥΠΛΙΟ - Ερμιόνη ,Σπέτσες , Ύδρα , Γαλατάς , Πόρος . Αίγινα , Πειραιάς.- 
~ http://asterasarfaron2011.blogspot.gr/2013/12/2013.html  , Άρωμα  Ελλάδας Όμορφες  διαδρομές  Τρίτη  Δεκέμβρης  2013  .-       
 ~  http://arfaramessiniasgreece.blogspot.gr/2014/02/09022014-10-02-2014.html  , Διαδρομές  στην όμορφη  Ελλάδα μας  Κυριακή 09/02/2014 , Δευτέρα 10-02-2014 .-                                               
~ http://arfara-messinia-stamos-stamos.blogspot.gr/2014/02/11-2014.html , ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ στην όμορφη Ελλάδα μας Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014 .-              
~  http://arfara-messinias-stamos.blogspot.gr/2014/04/2742014.html , ΑΤΤΙΚΟ ΖΩΟΛΟΓΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΣΠΑΤΩΝ 27/4/2014 .- Από  επίσκεψη .-                
~   http://snsstamoskal.blogspot.gr/2014/05/01-2014.html , Πρωτομαγιά 01 Μαΐου 2014 Άρωμα όμορφης Ελλάδας , .-
~    www.aroma-elladas.gr  .-
 
~** ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ  ΑΠΟ  50   ΜΠΛΟΚΣ  ΠΟΥ  ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ : ~  http://www.sportstonoto.gr/  .ΣΠΟΡ ΝΟΤΟΥ.-                  http://xristianos.gr /  ,     
~    www.aroma-elladas.gr   .-http://www.sportstonoto.gr/  .ΣΠΟΡ ΝΟΤΟΥ.-     www.aegeantv.gr/ , www.tvmall.gr ,    ,    www.doctorsformulas.gr  www.doctorsformulas.com  ,   www.centerplus.gr  ,    
www.iatropedia.gr , www.deree.com  , 
http://www.defencenet.gr/defence/index.php , ΕΙΔΗΣΕΙΣ      www.astrologos.gr  ,   ΛΙΤΣΑ ΠΑΤΕΡΑ .- 

~  http://syllogos-pamisos.blogspot.gr/2014/04/106.html    Σύλλογος  Μεσσήνης –Νησιωτών  ο  ΠΑΜΙΣΟΣ .- ~  http://paovardas.blogspot.gr  , = ΠΑΟ ΒΑΡΔΑΣ .- 
www.blogtv.gr  , www.tometopo.gr , www.antarsya.gr  www.express.gr   , www.zougla.gr  , www.cybc.com.gr  , www.enikos.gr,http://www.spirospero.gr,  http://www.kairos.gr , http://www.seismoi.gr , www.mamakouzina.tv,http://www.newsbeast.gr, www.sansimera.gr ,  http://www.sportstonoto.gr/  , http://www.epsmes.gr/ , www.in.gr , www.epsmes.gr  ,    www.pospert.gr,www.iatro.gr,www.news.gr, www.planetgreece.gr, www.piazzadelpo.gr  , www.anexartiti.gr,www.aixmi.gr,www.lifo.gr, www.pospertnews.gr , www.atita.gr , www.nocomments.gr , www.tometopo.gr , www.veetle.com , www.news247.gr ,  www.apela.gr,www.koutipandoras.gr,   www.liveu.gr , ΤΣΟΠΑΝΙΔΟΥ .-   www.sintagespareas.gr, ΣΥΝΤΑΓΕΣ  ΜΑΓΕΙΡΕΜΑΤΟΣ      ~  www.potami.gr  Σταύρος  Θεοδωράκης .-     www.epirustv1.gr  = ΗΠΕΙΡΟΣ ΤV1   http://www.defencenet.gr.www.thepressproject.gr, www.ebu.ch,www.inthecity.gr,www.readio.gr, www.24h.com.cy,www.tvx.gr,www.antassya.gr, www.apela.gr,www.rwf.gr=ΡΕΠΟΡΤΑΖΧΩΡΙΣΣΥΝΟΡΑ.-  WWW.FOLDERS.GR,=ΝέοιΦάκελοι,www.liveu.gr, ,           ~ http://www.tithafame.gr/,www.novasports.gr ,,  www.kalamatain.gr ,  www.batzolis.gr  - http://www.dikisports.blogspot.gr    ,  http://www.twitter.com/stamos01/ , www.sintagespareas.gr = Οι  συνταγές της παρέας      www.dibidabo.com    , https://www.facebook.com/my.dibidabo , https://twitter.com/mydibidabo  ,   http://www.lifo.gr/team/gnomes/45114 , Η Ελληνική Ιστορία   www.123playgame.gr  , Δωρεάν  παιχνίδια .-  www.tv-market.gr , Τηλε-αγορές.-   www.furby.gr , =Αναβάθμισης  προγράμματος περιήγησης .-    www.shoptv.gr  ,Τηλαγορές.-   www.best-ekloges.gr  ,   www.camelot.gr , =κολούμπια    .- 

 ~ www.ekloges14.gr , Στο  Κontra Channel .-    http://messiniaka.blogspot.com/ , ΜΕΣΣΗΝΙΑ.-    https://www.facebook.com/ArfaraKalamatasMessinias , =ARFARA MESSINIAS   2013.  -    552   φίλοι. -   www.liveu.gr , Πόπη  Τσαπανίδου   ,  www.oikoshopping.gr  ,  Προϊόντα .-   ~ www.rickmers.eu , www.rickmers.com   ,  www.nerit.gr  , http://www.markides.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=61&Itemid=75 ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΣΙΑΤΙΣΤΑ
~  https://www.facebook.com/kkontanis ~
 ~ Επιτάφιος  στην  ΚΕΡΥΡΑ  : http://youtu.be/iIef5JfP6aI ,    ΑΝΑΣΤΑΣΗ  στην  ΚΕΡΚΥΡΑ  2013 : 
 ~  http://youtu.be/r-Fb8elIk7g ,  
~*  https://www.facebook.com/pages/%CE%93%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-Gastrotourismos/105952472924701   , = Γαστροτουρισμός Gastrotourismos
 

~** ΦΩΤΟ-ΑΛΜΠΟΥΝ :  
~** https://www.facebook.com/media/set/?set=a.633710233414620.1073741852.315335761918737&type=1&l=7c0909beaf ,

~** https://www.facebook.com/media/set/?set=a.633710233414620.1073741852.315335761918737&type=1&l=7c0909beaf . "Ελλάδα Παντού" στο Ντύσσελντορφ.-
~** https://www.facebook.com/media/set/?set=a.630001123785531.1073741850.315335761918737&type=3 .-  Φεστιβάλ "Ελλάδα Παντού" Στο Αμβούργο .-
~** https://www.facebook.com/media/set/?set=a.631587663626877.1073741851.315335761918737&type=3 ,.- Φεστιβάλ "Ελλάδα Παντού" στο Lübeck .-
~**