ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ της Ορθόδοξη Εκκλησίας μας , 4ο μέρος ,Σάββατο 09 Απριλίου 2016

ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ της Ορθόδοξη Εκκλησίας  μας , 4ο μέρος ,Σάββατο 09 Απριλίου  2016 : 
~ Αγάπη πρώτα στο Θεό μας , μετά στον εαυτόν μας και τέλος στον εχθρό μας ! Κι άν περισεύει στα Ζώα και τα Φυτά μας !
~

1.~ ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας 1ο μέρος ,

ΒΙΟΙ  ΑΓΙΩΝ της  Ορθόδοξης Εκκλησίας μας Μέρος  1ο 31-03-2014  :   http://snsarfara.blogspot.gr/2016/03/1.html .- 

2.~ ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας 2ο μέρος  01-04-2016 : http://snsarfara.blogspot.gr/2016/04/2-01-04-2016.html .-   
3~. ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ της Ορθόδοξης Εκκλησίας  μας , 3ο μέρος , Δευτέρα 04-04-2016  ,  http://snsarfara.blogspot.gr/2016/04/3-04-04-2016.html .-
4. ~ ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ της Ορθόδοξη Εκκλησίας  μας , 4ο μέρος ,Σάββατο 09 Απριλίου  2016: http://snsarfara.blogspot.gr/2016/04/4-09-2016.html .- 

 

 1 ~  Άγιος Ευψύχιος 

Βιογραφία Ο Άγιος Ευψύχιος έζησε στα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη. Αν και νιόπαντρος, αυτό δεν τον εμπόδισε να δείξει έμπρακτα τη μεγάλη αγάπη του στο Χριστό. Στην Καισαρεία της Καππαδοκίας, ο Ιουλιανός είχε κτίσει ένα είδωλο της θεάς Τύχης, που προσκυνούσαν κάθε μέρα επιδεικτικά οι ειδωλολάτρες. ο Ευψύχιος, αφού πήρε μαζί του και μερικούς άλλους τολμηρούς νέους, πήγε και γκρέμισε το είδωλο. Όταν συνελήφθη, είπε στον αξιωματούχο ότι ο Ιουλιανός δεν έχει κανένα δικαιωμα να ενεργεί ειδωλολατρικά πράγματα στη χριστιανική Καισαρεία. Βέβαια, ο Ευψύχιος εκ των προτέρων γνώριζε ότι η απόφαση θα ήταν καταδικαστική. Πράγματι, οι συνεργάτες του καταδικάστηκαν σε βασανισμούς και εξορία. Ενώ ο ίδιος, σαν αρχηγός της πράξης, καταδικάστηκε σε θάνατο με αποκεφαλισμό. Έτσι, ο Ευψύχιος κατατάχθηκε σ' εκείνη τη μερίδα των ανθρώπων, για την οποία ο Κύριος είπε: «Ό άπολέσας την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού εϋρήσει αυτήν» ( Ευαγγέλιο Ματθαίου, ι' 39). Εκείνος, δηλαδή, που θα χάσει τη ζωή του για την πίστη του σε 'μένα, θα κερδίσει τη μακάρια και υψηλότερη ζωή.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα. Εὐψύχως ἤνυσας, δρόμον τὸν ἔνθεον, καὶ καταβέβληκας, ἐχθρὸν τὸν δόλιον, τὴν πανοπλίαν τοῦ Σταυροῦ, παμμάκαρ ἐνδεδυμένος ὅθεν συνηρίθμησαι, τῶν Μαρτύρων ταὶς τάξεσι, δόξαν αἰωνίζουσαν, κεκτημένος Εὐψύχιε. Ἀλλὰ μὴ διαλείπῃς πρεσβεύων, σώσαι ἠμᾶς τοὺς σὲ τιμώντας.

 

2.- ***  Όσιος Ακάκιος
 Βιογραφία
Ο Όσιος Ακάκιος εξαγόρασε 7.000 χριστιανούς αιχμαλώτους, αφού εκποίησε εκκλησιαστικά σκεύη, κατά τον Βυζαντινοπερσικό πόλεμο (421 - 422 μ.Χ.).
3.-*** Άγιος Αυδιήσιος
Βιογραφία
Όταν ο βασιλιάς των Περσών Σαπώρ ο Β' (325 - 379 μ.Χ.), κατά το 30ο έτος της βασιλείας του, κυρίευσε τη χώρα Βυζάτη και θανάτωσε όλους όσους έφεραν όπλα. Τις δε γυναίκες, παιδιά, γέρους, τον επίσκοπο Ηλιόδωρο και τους πρεσβυτέρους Δησάν, Μαριάβ και όλους τους κληρικούς τους άφησε ζωντανούς. Όταν ο επίσκοπος Ηλιόδωρος κατάλαβε ότι θα πεθάνει, χειροτόνησε επίσκοπο τον πρεσβύτερο Δησάν. ο όποιος επεξέτεινε το Χριστιανικό κήρυγμα και προς τους Πέρσες. Τότε ο αρχιμάγος Αδεφάρ, διέβαλε τον Δησάν στον βασιλιά, ότι δήθεν αυτός και όλοι οι χριστιανοί γύρω απ' αυτόν βλασφημούν την Περσική θρησκεία. Τότε ο Σαπώρ έδωσε διαταγή να συλληφθούν όλοι και να προσκυνήσουν τον ήλιο και τη φωτιά. Επειδή όμως οι χριστιανοί αυτοί δεν το έπραξαν, αποκεφαλίστηκαν όλοι. Καθ' οδόν μόνο πέντε απ' αυτούς μικροψύχησαν και δέχτηκαν τη θρησκεία των ειδώλων.
Ο Άγιος Αυδιήσιος, άνηκε στην παραπάνω ομάδα αποκεφαλισθέντων χριστιανών στην Περσία. Αλλά το κτύπημα που δέχτηκε δεν ήταν θανατηφόρο και τη νύκτα σηκώθηκε και κατόπιν κήρυττε πάλι θαρραλέα τον Χριστό. Τότε κάποιος φανατικός ειδωλολάτρης, όρμησε και τον θανάτωσε με μαχαίρι.
 4.- ***  Ο Άγιος Βάδιμος
Βιογραφία
Ο Άγιος Βάδιμος έζησε όταν βασιλιάς της Περσίας ήταν ο Σαπώρ ο Β' (325 - 379 μ.Χ.). Πέρσης στην καταγωγή και από γένος επίσημο, άφησε πλούτη και γοητευτικό κοσμικό μέλλον για να υπηρετήσει στο Χριστό. Έγινε Ιερέας και εργάστηκε για τη διάδοση του Ευαγγελίου. Συγκέντρωσε μάλιστα και μια ομάδα επτά μαθητών, που τους προετοίμαζε εργάτες του χριστιανικού φωτισμού. Καταγγέλθηκε ότι αποσπά στο Χριστό πολλούς Πέρσες από την πάτρια θρησκεία, και φυλακίστηκε με τους μαθητές του για τέσσερις μήνες. Επειδή όμως κατά το διάστημα αυτό αρνήθηκε να εγκαταλείψει την πίστη του, καταδικάστηκε μαζί με τους μαθητές του σε αποκεφαλισμό. Την εκτέλεση της θανατικής ποινής, ανέλαβε κάποιος που μπροστά στα βασανιστήρια αρνήθηκε το Χριστό, ο Νιρσάν. Παρά τον έλεγχο που του έκανε ο Άγιος Βάδιμος, αυτός με τρεμάμενα χέρια εξετέλεσε την ποινή. Η θεία δίκη όμως δεν τον άφησε ατιμώρητο. Κάποια μέρα, που κάποιος ειδωλολάτρης θύμωσε εναντίον του, τον σκότωσε με μαχαίρι.
 5.-***  Άγιοι Άγαβος, Ρούφος, Φλέγων και Ασύγκριτος από τους 70 Αποστόλους
 Άγιος Ρούφος  Άγιος Άγαβος
Βιογραφία
Από αυτούς τους ιερούς Αποστόλους, ο μεν Άγαβος ήταν εκείνος που αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις των Αποστόλων, ο όποιος αφού πήρε τη ζώνη του Αποστόλου Παύλου, του έδεσε τα χέρια και τα πόδια και προφήτευσε γι' αυτόν αυτά: «Τάδε λέγει το Πνεύμα το Άγιον. Τον άνδρα, ου εστίν ή ζώνη αυτή, ούτω δήσουσιν εις Ιερουσαλήμ οι Ιουδαίοι και παραδώσουσιν εις χείρας εθνών» (Πράξεις των Αποστόλων, κα'11). Πράγματι, έτσι και έγινε. Διότι όχι μόνο έδεσαν τον Παύλο οι Ιουδαίοι, αλλά και προσπάθησαν να τον σκοτώσουν. Ο Άγαβος, αφού κήρυξε το Ευαγγέλιο στο μέρος όπου ζούσε, αποδήμησε ειρηνικά στον Κύριο.
Τον δε Ρούφο αναφέρει ο Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή: «Άσπάσασθε Ρούφον τον έκλεκτόν εν Κυρίω και την μητέρα αυτού και έμοϋ» (Προς Ρωμαίους, ιστ' 13). Αυτός αργότερα έγινε επίσκοπος Θηβών στην Ελλάδα.
Οι δε Φλέγων (που έγινε Επίσκοπος Μαραθώνος) και Ασύγκριτος, αφού κήρυξαν το Ευαγγέλιο σε διάφορα μέρη του κόσμου, έφεραν πολλούς απίστους στην αληθινή πίστη. Τελικά βασανίστηκαν με διάφορους τρόπους από Ιουδαίους και Έλληνες, με αποτέλεσμα να πεθάνουν και οι δύο την ίδια μέρα. Έτσι, πήραν από τον Κύριο τα ουράνια αγαθά, που προορίζονται για τους αληθινούς εργάτες του Ευαγγελίου.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Σε αρκετά συναξάρια, μαζί με τους παραπάνω αποστόλους εορτάζονται και οι Απόστολοι από τους Εβδομήκοντα Ερμής και Ηρωδίων.
Eις τον Ηρωδίων
Εὐαγγελίου τὸν καλὸν δραμὼν δρόμον,
Ἡρῳδίων κάλλιστον ἤρατο στέφος.

Eις τον Ερμή
Ἑρμῇ θανόντι τῷ μαθητῇ Κυρίου,
Ἑρμῷον ἔμπνουν ἐκ λόγων ἀναγλύφῳ.
 Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Αγαβος Απο Τους 70 Αποστολους, Αγιος Ρουφος Απο Τους 70 Αποστολους, Αγιος Φλεγων Απο Τους 70 Αποστολους, Αγιος Ασυγκριτος Απο Τους 70 Αποστολους

6.- ***  Όσιος Κελεστίνος Πάππας της Ρώμης
Βιογραφία
Ο Όσιος Κελεστίνος γεννήθηκε στη Ρώμη και τον πατέρα του τον έλεγαν Πρίσκο. Νωρίς, σαν διάκονος, είχε διακριθεί για την παιδεία του, την ευσέβεια και το θερμό ζήλο. Γι' αυτό μετά το θάνατο του Πάπα Βονιφατίου το 422, τον διαδέχτηκε στον Ποντιφικό θρόνο. Αμέσως τότε παρενέβει στην Αφρική, στη Γαλατία και στη Καλαβρία, για να επιβάλει τους Ιερούς κανόνες στην εκλογή των επισκόπων. Υπήρξε ενεργητικότατος στην καταστολή διαφόρων αιρέσεων. Εργάστηκε για την εξαφάνιση του πελαγιανισμού από τη Μεγάλη Βρεττανία, και συγχρόνως με κατάλληλη Ιεραποστολή, πέτυχε να προσέλθει στο χριστιανισμό η Ιρλανδία. Στην Γ' Οικουμενική Σύνοδο, ο Πάπας Κελεστίνος με αντιπροσωπεία του, καταδίκασε την πλάνη του Νεστορίου. Γενικά επιμελήθηκε τα πράγματα του κλήρου και αυτά της θείας λατρείας, ευπρεπίζοντας τους ναούς με εικόνες και διάφορα Ιερά σκεύη. Πέθανε, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Θεοδόσιος ο Β' το 432 μ.Χ. την 26η ή 27η Ιουλίου, κατά την πιο πιθανή γνώμη.

7.- *** Ο Άγιος Παυσίλυπος
Βιογραφία
Ο Άγιος Παυσίλυπος έζησε στα χρόνια του βασιλιά Αδριανού (117-138 μ.Χ.) και ήταν ευγενής και πλούσιος στην πόλη της Ρώμης. Επειδή όμως ενθάρρυνε και υποστήριζε τους χριστιανούς που βάδιζαν για το μαρτύριο, συνελήφθη και οδηγήθηκε στο βασιλιά. Αυτός τον ρώτησε αν πιστεύει στον Χριστό και ο Παυσίλυπος απάντησε ότι όχι μόνο πιστεύει αλλά είναι έτοιμος και το αίμα του να χύσει γι' αυτόν. Τότε τον χτύπησαν τόσο πολύ στην κοιλιά, που φάνηκαν τα έντερα του. Έπειτα τον παραχώρησαν στον έπαρχο Πράκτο, που και αυτός τον βασάνισε φρικτά. Αλλά επειδή ο Άγιος επέμενε στην πίστη του, καταδικάστηκε σε αποκεφαλισμό. Τελικά όμως, αφού έσπασε την αλυσίδα πού του είχαν βάλει, δραπέτευσε και ζώντας με αρετή παρέδωσε την ψυχή του στον Θεό.
 
 8.- *** Άγιος Ιωάννης ο Ναύκληρος
Βιογραφία
Ο Κώος αυτός ναύκληρος εξισλαμίστηκε με τη βία από τους Τούρκους στην Κω. Αυτός όμως, πέταξε τα Τούρκικα ρούχα και ζούσε χριστιανικά. Οι Τούρκοι τον αντελήφθησαν, τον συνέλαβαν και τον μαστίγωσαν ανελέητα, και κατόπιν τον φυλάκισαν. Μέσα στη φυλακή, οι Τούρκοι προσπαθούσαν να τον μεταπείσουν στον μουσουλμανισμό, αλλά ο νεομάρτυρας απαντούσε: «Εγώ στον Κύριο μου Ιησού Χριστό πιστεύω και αυτόν ομολογώ για Θεό αληθινό, με όλη μου την ψυχή και την καρδιά. Τη δε δική σας θρησκεία αποστρέφομαι και είμαι έτοιμος να υπομείνω όσα βασανιστήρια και αν μου κάνετε για την αγάπη του Χριστού μου». Βλέποντας το αμετάθετο της γνώμης του οι βασανιστές του, τον οδήγησαν με βασανισμούς στον κριτή, που διέταξε τον ανηλεή δαρμό του και τον καταδίκασε να καεί ζωντανός. Έτσι, μ' αυτόν τον τρόπο, στις 8 Απριλίου 1669 μ.Χ., μαρτύρησε ο Άγιος αυτός νεομάρτυρας της Κω. Ακολουθία του Αγίου συνέταξε ο Γεράσιμος Μοναχός Μικραγιαννανίτης. Επίσης, το ιστορικό εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, μετονομάστηκε επονόματι του Νεομάρτυρα αυτού, καθώς και η οδός που οδηγεί στο Ναΰδριο αυτό φέρει το όνομα του.
 9.- *** Ο Άγιος Νήφων
Βιογραφία
Ο Άγιος Νήφων γεννήθηκε στη Ρωσία και έγινε μοναχός στη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου κατά τους χρόνους του ηγουμένου Τιμοθέου. Μοναδικό μέλημά του είχε το στολισμό της ψυχής του με τις αρετές, γι' αυτό κοπίαζε στη νηστεία, την αγρυπνία, την προσευχή και την αυστηρή άσκηση.
Η φήμη της θεοφιλούς πολιτείας του δεν άργησε να ξεπεράσει τα όρια της Λαύρας. Έτσι, όταν το έτος 1130 ο Επίσκοπος του Νόβγκοροντ Άγιος Ιωάννης (τιμάται 7 Σεπτεμβρίου) παραιτήθηκε για να εφησυχάσει σε μοναστήρι, ο Άγιος Νήφων εξελέγη διάδοχός του.
Μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του φρόντισε για την ανέγερση ιερών ναών και επιδόθηκε με ιερό ζήλο στο κήρυγμα του Ευαγγελίου. Πολλές φορές επενέβη ειρηνευτικά στις διενέξεις των αρχόντων της περιοχής, που τότε βρίσκονταν σε συνεχείς διαμάχες και εμφύλιους πολέμους, προς το συμφέρον του λαού και ωφέλεια των ψυχών τους.
Κατά τους χρόνους της ποιμαντορίας του Αγίου Νήφωνος οι κάτοικοι του Νόβγκοροντ επαναστάτησαν και έδιωξαν τον ηγεμόνα τους Βσέβοβλοντ Μστισλάβιτς, καλώντας στην θέση του τον Σβιατοσλάβο Ολέγκοβιτς. Ο Σβιατοσλάβος, μόλις ανέλαβε την ηγεμονία, θέλησε να συνάψει παράνομο γάμο. Ο Επίσκοπος Νήφων, όχι μόνο αρνήθηκε να τον τελέσει, αλλά απαγόρευσε και σε όλους τους ιερείς της Επισκοπής του να επευλογήσουν την παρανομία.
Ο ηγεμόνας όμως δεν άλλαξε διάθεση. Εξανάγκασε κάποιους ιερείς, που είχε φέρει μαζί του όταν ήλθε στο Νόβγκοροντ, να τελέσουν το μυστήριο. Αλλά και μετά από αυτό ο Άγιος Νήφων δεν έπαυσε να στηλιτεύει με παρρησία τον Σβιατοσλάβο.
Ιδιαίτερα αξιοσημείωτη είναι η μέριμνα του Αγίου Νήφωνος για τη διατήρηση της κανονικής εξαρτήσεως της Ρωσικής Εκκλησίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Όταν για άγνωστους λόγους ο Μητροπολίτης Κιέβου Μιχαήλ, αναχώρησε για το Βυζάντιο, ο ηγεμόνας του Κιέβου Ιζιασλάβος Μστισλάβιτς, υιός του μεγάλου ηγεμόνος Μστισλάβου Βλαντιμίροβιτς, συγκάλεσε Σύνοδο των Ρώσων Επισκόπων και τους πρότεινε να εκλέξουν Μητροπολίτη τον μοναχό Κλήμεντα (Σμολιάτιτς) τον Φιλόσοφο, χωρίς την έγκριση και ευλογία του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Στη θέληση του ισχυρού ηγεμόνος υπέκυψαν τα περισσότερα μέλη της Συνόδου. Ο Άγιος Νήφων δεν συμφωνούσε με κανένα τρόπο, ούτε ανεγνώρισε στη συνέχεια την εκλογή και χειροτονία του Κλήμεντος. Ο Ιζιασλάβος τότε απαγόρευσε στον Άγιο να επιστρέψει στην Επισκοπή του και τον περιόρισε στη μονή των Σπηλαίων.
Ωστόσο τον επόμενο χρόνο ο ηγεμόνας της Σουζδαλίας Γεώργιος ο Μονομάχος κατέλαβε το Κίεβο, έδιωξε τον Ιζιασλάβο και ελευθέρωσε τον Άγιο Νήφωνα. Ο δίκαιος Ιεράρχης επέστρεψε με τιμές στο Νόβγκοροντ.
Ο Άγιος Νήφων, λίγο πριν την οσιακή κοίμησή του, είδε σε όραμα τον Όσιο Θεοδόσιο των Σπηλαίων. Δεκατρείς ημέρες μετά, το Σάββατο της Διακαινησίμου του έτους 1156 μ.Χ., κοιμήθηκε με ειρήνη και ενταφιάσθηκε στη μονή των Σπηλαίων, δίπλα στα άλλα ιερά λείψανα των κεκοιμημένων Πατέρων.
10.- ***  Άγιος Ιωάννης ο Κουλικάς
Βιογραφία
Ο Νεομάρτυρας αυτός, ήταν άνθρωπος πολύ φρόνιμος και ζηλωτής. Κάποια μέρα όμως, είχε έντονη συζήτηση για την πίστη με τους Τούρκους. Αυτοί από φθόνο, τον κατηγόρησαν στον κριτή, ότι δήθεν έβρισε την μουσουλμανική θρησκεία. Ο κριτής πρότεινε στον Ιωάννη να αρνηθεί τον Χριστό και να γίνει μουσουλμάνος για ν' αποφύγει τον θάνατο. Ο Ιωάννης αποκρίθηκε θαρραλέα, ότι δεν αρνείται τον Χριστό και αν μύριους θανάτους υποστεί. Τότε ο κριτής διέταξε και τον έριξαν μέσα σε τσιγγέλια (γάντσους), όπου ο Νεομάρτυρας βρήκε φρικτό αλλά ένδοξο τέλος στις 8 Απριλίου 1564 μ.Χ.
Το Μ. Ευχολόγιο στη σελίδα 442 αναφέρει τη μνήμη του μάρτυρος την 8η και 18η Απριλίου, στη δε σελ. 470 την 1η Απριλίου (1564 μ.Χ.). Οι δε Σ. Εύστρατιάδης και Αγ. Νικόδημος Αγιορείτης, αναφέρουν την μνήμη του κατά την 18η Απριλίου. Επομένως υπάρχει πρόβλημα όσον αφορά την ήμερα του μαρτυρίου του.
11.- ***  Ο Άγιος Αμάνδος
Βιογραφία
Ο Άγιος Αμάνδος ήταν Επίσκοπος της πόλεως Κόμο της Ιταλίας και κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 440 μ.Χ.
12.- ***  Οι Άγιοι Μάρτυρες Ιανουάριος, Μαξίμη και Μακαρία
Βιογραφία
Οι Άγιοι Μάρτυρες Ιανουάριος, Μαξίμη και Μακαρία μαρτύρησαν στην Αφρική.

 13.-***  Ο Άγιος Περπέτουος
Βιογραφία
Ο Άγιος Περπέτουος καταγόταν από επιφανή οικογένεια συγκλητικών και χειροτονήθηκε Επίσκοπος της γαλλικής πόλεως της Τουρώνης το έτος 460 μ.Χ. Μεγάλωσε και καλλώπισε το ναό του Αγίου Μαρτίνου, στον οποίο και ενταφιάσθηκε. Κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 490 μ.Χ.
14.-*** Ο Όσιος Ρούφος εν τη Λαύρα του Κιέβου  Ασκήσαντος
Βιογραφία
Ο Όσιος Ρούφος έζησε τον 14ο αιώνα μ.Χ. Διακρίθηκε για την υπακοή του και δοξάστηκε σαν λάτρης της εργασίας και της νηστείας.

15.- ***  Ο Όσιος Αχιλλέας
 Βιογραφία
Ο Όσιος Αχιλλέας μόνασε τον 14ο μ.Χ. αιώνα στη Λαύρα του Κιέβου. Αγιοκατατάχθηκε μαζί με άλλους Αγίους της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου, την επόμενη περίοδο μετά την εισβολή των Μογγόλων, από τον Μητροπολίτη Κιέβου και της Γαλικίας Άγιο Πέτρο, τον Μογγίλα, το έτος 1643.
16.- *** Άγιοι Αχιλλέας και Ευτέξιος ο ιερομάρτυρας
Βιογραφία
Η μνήμη τους αναφέρεται επιγραμματικά στο «Μικρόν Ευχολόγιον ή Αγιασματάριον» έκδοση «Αποστολικής Διακονίας» 1959, χωρίς άλλες πληροφορίες. Πουθενά άλλου δεν αναφέρεται η μνήμη τους.
17.- ***   Όσιοι Πατέρες Αβραάμ και Κόπρις
Βιογραφία
Οι Όσιοι Πατέρες Αβραάμ και Κόπρις ασκήτεψαν περί το 1485 μ.Χ. στη μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Πετσένγκα - Γκραζοβέσκ. Κοιμήθηκαν με ειρήνη και τα ιερά λείψανά τους μεταφέρθηκαν στην κωμόπολη Βλαντιμίρσκο της Πετσένγκα, στην περιοχή Βολογκντά της Ρωσίας.
Μέρος των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Αβραάμ βρίσκονται στο Ναό του χωριού Βλαντιμήρσκο - Πετσένγσκυ Βολόγδας Ρωσίας.(*)
Μέρος των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Κόπρι βρίσκονται στο Ναό του χωριού Βλαντιμήρσκο - Πετσένγσκυ Βολόγδας Ρωσίας.(*)
18.- ***   Αβραάμ
 Βιογραφία
Αβραάμ
Ο Αβραάμ υπήρξε πατριάρχης και ιδρυτής του εβραϊκού έθνους. Το αρχικό του όνομα είναι Άβραμ, έχει επικρατήσει όμως να ονομάζεται Αβραάμ, που σημαίνει «πατέρας ενός λαού» ή «πατέρας πλήθους (πολλών)».
Ήταν γιος του Θάρα (Θάρρα) και αδερφός του Ναχώρ και του Αρράν (Γένεση 11,26 και Ιησούς του Ναυή 24,2). Η οικογένειά του προερχόταν από τη φυλή του Σημ, αλλά κατοικούσε στην Ουρ των Χαλδαίων. Ο πατέρας του ο Θάρρα, όπως και όλη η οικογένειά του αρχικά ήταν ειδωλολάτρες (Ιησούς του Ναυή 24,2). Παρόλα αυτά ο Αβραάμ στάθηκε ως παράδειγμα πίστης στην ιστορία γι' αυτό και πήρε τον τίτλο του «φίλου του Θεού» (Β' Παραλειπομένων 20,7). Σύζυγός του ήταν η Σάρρα ή Σάρα, αδερφή από πατέρα όχι όμως από μητέρα (Γένεση 11,29 και 20,12). Ο Αβραάμ απέκτησε τον Ισαάκ από τη Σάρρα (Γένεση 21,1-8 και Ιησούς του Ναυή 24,4), τον Ισμαήλ από την Άγαρ (Γένεση κεφ. 16) και τους Σομβράν (Ζεμβράμ ή Ζιμράν), τον Ιεζάν (Ιεξάν ή Ιοξάν), τον Μαδάλ (Μαδάμ ή Μαδά), τον Μαδιάμ (Μαδιάν), τον Ιεσβώκ (Σοβάκ ή Ισβάκ) και τον Σωκέ (Σωέ ή Σουάχ) από τη Χεττούρα (Γένεση 25,1-4 και Α' Παραλειπομένων 1,32-33).
Ο Αβραάμ μετά το θάνατο του αδερφού του Ναχώρ, μαζί με την οικογένειά του, τον πατέρα του και τον ανιψιό του Λωτ, εγκατέλειψε την Ουρ για να πάει στη Χαρράν της Μεσοποταμίας (Γένεση 11,27-31).
Μια μέρα ο Κύριος είπε στον Αβραάμ: «Φύγε από τη χώρα σου και πήγαινε σε μια χώρα που εγώ θα σου δείξω. Θα κάνω από σένα ένα μεγάλο έθνος και θα σε ευλογήσω, θα κάνω το όνομα σου ξακουστό και θα είσαι ευλογία για τους άλλους. Μ' εσένα θα ευλογηθούν όλα τα έθνη της γης».
Έτσι ο Αβραάμ αναχώρησε όπως του είπε ο Κύριος. Ήταν 75 ετών όταν έφυγε από τη Χαρράν. Μαζί του πήρε τη γυναίκα του τη Σάρα και το Λωτ, γιο του αδερφού του, όλα τα υπάρχοντα και τα κοπάδια των ζώων που είχαν συγκεντρώσει, καθώς επίσης τους δούλους που είχαν αποκτήσει στη Χαρράν και έφτασαν στη Χαναάν (Γένεση 12,1-5 και Ιησούς του Ναυή 24,3).
Ο Αβραάμ διέσχισε τη χώρα ως την περιοχή της Συχέμ, την οποία τότε την κατοικούσαν οι Χαναναίοι. Εκεί του φανερώθηκε ο Κύριος και του είπε: «Αυτήν τη γη θα τη δώσω στους απογόνους σου». Τότε ο Αβραάμ έχτισε εκεί ένα θυσιαστήριο και πρόσφερε θυσία προς τον Κύριο. Μετά από εντολή του Θεού ο Αβραάμ προχώρησε προς τα βουνά και εγκαταστάθηκε στη Βαιθήλ. Έχτισε ακόμη ένα θυσιαστήριο για τον Κύριο και προσευχήθηκε σ' αυτόν (Γένεση 12,6-9).
Εκείνο τον καιρό ξέσπασε πείνα στη Χαναάν και ο Αβραάμ κατέβηκε στην Αίγυπτο γιατί η πείνα ήταν μεγάλη.
Εκεί φοβούμενος, μήπως κακοποιηθούν από τους κατοίκους, είπε ότι η Σάρρα ήταν αδερφή του μόνο από πατέρα και όχι από μητέρα. Η ομορφιά της Σάρρας τόσο πολύ γοήτεψε τους άρχοντες της Αιγύπτου, που την πήραν στα ανάκτορα του Φαραώ, προσφέροντας πλούσια δώρα στον Αβραάμ. Αλλά ο Κύριος χτύπησε με μεγάλες συμφορές το φαραώ και τους αυλικούς του και κάποια νύχτα, ο Φαραώ είδε ένα όνειρο που τον ανάγκασε να δώσει πίσω τη Σάρρα στον Αβραάμ και να τους διατάξει να φύγουν από την Αίγυπτο (Γένεση 12,10-20).
Ο Αβραάμ μετά τη φυγή από την Αίγυπτο πήγε προς το νότιο τμήμα της Χαναάν, μαζί με τη γυναίκα του τη Σάρρα και το Λωτ. Προχώρησε προς τη Βαιθήλ όπου εγκαταστάθηκε. Και ο Αβραάμ και ο Λωτ είχαν αποκτήσει αρκετά πρόβατα, βόδια και σκηνές. Η χώρα όμως δεν επαρκούσε για να κατοικήσουν και οι δύο μαζί, γιατί τα υπάρχοντα τους ήταν πάρα πολλά. Οι βοσκοί του Αβραάμ μάλωναν με τους βοσκούς του Λωτ.
Ο Αβραάμ για να μην υπάρχει διαμάχη μεταξύ τους είπε στο Λωτ να διαλέξει την περιοχή που ήθελε να εγκατασταθεί. Ο Λωτ καθώς ήταν πλεονέκτης, διάλεξε την πιο εύφορη πεδιάδα που βρισκόταν στον ποταμό Ιορδάνη. Η επιλογή του όμως αυτή τον έφερε κοντά στην περιοχή των Σοδόμων και των Γομόρρων. Πριν καταστρέψει ο Κύριος τα Σόδομα και τα Γόμορρα, η περιοχή ήταν σαν παράδεισος, σαν τη χώρα της Αιγύπτου.
Έτσι ο Αβραάμ έμεινε στη Χαναάν ενώ ο Λωτ έστησε τις σκηνές του κοντά στα Σόδομα. Οι άνθρωποι όμως των Σοδόμων και των Γομόρρων ήταν πολύ κακοί και πάρα πολύ αμαρτωλοί ενώπιον του Κυρίου (Γένεση 13,1-13).
Κατόπιν ο Αβραάμ έφυγε και εγκαταστάθηκε στη Μαβρή κοντά στη Χεβρών όπου έχτισε θυσιαστήριο στον Κύριο (Γένεση 13,18).
Αργότερα ο βασιλιάς της Ελάμ (Αϊλάμ) Χοδολλογομόρ μαζί με άλλους βασιλιάδες πολέμησαν με τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Στον πόλεμο που ακολούθησε ο Χοδολλογομόρ και οι σύμμαχοί του νίκησαν και λεηλάτησαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Καθώς έφευγαν πήραν αιχμάλωτο τον Λωτ, μαζί με την οικογένειά του και όλα του τα υπάρχοντα (Γένεση 14,1-12).
Κάποιος υπηρέτης του Λωτ που γλίτωσε ειδοποίησε τον Αβραάμ, ο οποίος όταν άκουσε ότι ο ανιψιός του αιχμαλωτίστηκε, εξόπλισε 318 από τους υπηρέτες του και μαζί με τον Μαμβρή τον Αμοραίο και τα αδέρφια του, καταδίωξε τον Χοδολλογομόρ. Τη νύχτα ο Αβραάμ χώρισε τους άντρες του σε μικρές ομάδες, επιτέθηκε στους εχθρούς και τους κατατρόπωσε. Τους καταδίωξε ως την περιοχή που είναι αριστερά της Δαμασκού και πήρε πίσω όλα τους τα λάφυρα. Ελευθέρωσε το Λωτ μαζί με την οικογένειά του και όλα του τα υπάρχοντα (Γένεση 14,13-16).
Επιστρέφοντας συνάντησε τον ιερέα Μελχισεδέκ και βασιλιά του Σαλήμ ο οποίος τον ευλόγησε. Ο Αβραάμ τότε του έδωσε το ένα δέκατο από όλα τα λάφυρα, ενώ τα υπόλοιπα τα έδωσε στο βασιλιά των Σοδόμων (Γένεση 14,17-24).
Ύστερα από αυτά τα γεγονότα, ο Κύριος είπε σε όραμα στον Αβραάμ: «Μη φοβάσαι, Άβραμ. Εγώ είμαι η ασπίδα σου. Η ανταμοιβή σου θα είναι πάρα πολύ μεγάλη».
Ο Αβραάμ απάντησε: «Κύριε, εγώ φεύγω άτεκνος. Αφού δεν μου έδωσες απογόνους, κληρονόμος του σπιτιού μου θα είναι ο δούλος του σπιτιού μου, ο Ελιέζερ από τη Δαμασκό».
Ο Κύριος του αποκρίθηκε: «Δε θα σε κληρονομήσει αυτός, αλλά εκείνος που θα γεννηθεί από τα σπλάχνα σου. Όπως είναι στον ουρανό τ' αστέρια, έτσι αναρίθμητοι θα είναι και οι απόγονοι σου».
Ο Αβραάμ πίστεψε στον Κύριο και γι' αυτή του την πίστη ο Κύριος τον αναγνώρισε δίκαιο. Ο Κύριος του είπε ακόμα: «Εγώ είμαι ο Κύριος, που σ' έβγαλα από την Ουρ των Χαλδαίων, για να σου δώσω αυτή τη χώρα για ιδιοκτησία σου. Οι απόγονοί του αφού πρώτα υποδουλωθούν στην Αίγυπτο θα επιστρέψουν και θα κατακτήσουν τη γη Χαναάν (Γένεση κεφ. 15)».
Τα χρόνια όμως περνούσαν και η Σάρρα επειδή δεν έκανε παιδιά, έδωσε στον Αβραάμ τη δούλη της Άγαρ για μια νύχτα. Όταν η Άγαρ είδε ότι ήταν έγκυος, άρχισε να φέρεται στην κυρά της με περιφρόνηση. Τότε η Σάρρα άρχισε να κακομεταχειρίζεται την Άγαρ, κι εκείνη έφυγε από κοντά της.
Η Άγαρ από παρότρυνση του Θεού επέστρεψε και γέννησε γιο και ο Αβραάμ τον ονόμασε Ισμαήλ. Εκείνη την εποχή ο Άβραμ ήταν 86 ετών (Γένεση κεφ. 16).
Όταν ο Αβραάμ ήταν 99 ετών, του φανερώθηκε πάλι ο Κύριος και του είπε: «Εγώ είμαι ο Θεός παντοκράτορας. Να ζεις σύμφωνα με το θέλημα μου και να είσαι τέλειος. Θα συνάψω μαζί σου διαθήκη, και θα σου δώσω πολλούς απογόνους».
Ο Αβραάμ έπεσε με το πρόσωπο του στη γη και ο Κύριος του είπε: «Αυτή είναι η διαθήκη που κάνω μαζί σου. Δε θα ονομάζεσαι πια Άβραμ αλλά Αβραάμ γιατί θα σε κάνω πατέρα πλήθους εθνών. Θα αποκτήσεις πολλούς απογόνους και θα γίνεις γενάρχης λαών και βασιλιάδες θα προέλθουν από σένα. Τη διαθήκη μου τη συνάπτω μαζί σου, αλλά θα ισχύει και για όλες τις γενιές των απογόνων σου. Θα είναι διαθήκη αιώνια, ώστε να είμαι Θεός δικός σου και των απογόνων σου. Σ' εσένα και τους απογόνους σου θα δώσω όλη τη χώρα όπου τώρα κατοικείς, όλη τη χώρα της Χαναάν».
Είπε ακόμα ο Θεός στον Αβραάμ: «θα πρέπει, όμως, να τηρείς τη διαθήκη μου τόσο εσύ όσο και οι επόμενες γενιές των απογόνων σου. Αυτή είναι η διαθήκη μου που θα τηρείτε: Κάθε αρσενικό παιδί θα περιτέμνεται. θα κάνετε την περιτομή, κι αυτή θα αποτελεί το σημείο της διαθήκης ανάμεσα σ' εμένα και σ' εσάς. Κάθε παιδί θα περιτέμνεται την όγδοη ημέρα από τη γέννησή του. Θα πρέπει οπωσδήποτε καθένας που γεννήθηκε στο σπίτι σου ή αγοράστηκε με χρήματα, να περιτέμνεται. Έτσι η διαθήκη μου θα μαρτυρείται στο σώμα σας και θα είναι διαθήκη αιώνια» (Γένεση 17,1-14).
Έτσι ο Αβραάμ, σύμφωνα με τη διαταγή του Θεού άλλαξε το όνομά του, από «Άβραμ» που λεγόταν και σήμαινε «ο υψηλός ή υπέροχος πατέρας», σε «Αβραάμ» που σημαίνει «πατέρας πολλών». Την ίδια μέρα ο Αβραάμ έκανε περιτομή στο γιο του τον Ισμαήλ, αλλά και σε όλους τους άνδρες υπηρέτες του. Ο Αβραάμ ήταν 99 ετών, όταν έκανε περιτομή στον εαυτό του και ο Ισμαήλ δεκατριών.
Δεκατρία χρόνια αργότερα ο Θεός παρουσιάστηκε πάλι στον Αβραάμ, κοντά στη Δρυ Μαμβρή, για να επαναλάβει την υπόσχεσή του ότι η Σάρρα θα γεννούσε γιο.
Αργότερα ο Κύριος παρουσιάστηκε και πάλι στον Αβραάμ, ενώ αυτός καθόταν στο άνοιγμα της σκηνής του κατά το μεσημέρι. Ο Αβραάμ είδε τρεις άνδρες να στέκονται απέναντι του. Αμέσως έτρεξε να τους προϋπαντήσει και τους προσκύνησε ως τη γη. Ο Αβραάμ είπε: «Κύριε μου, αν έχω την εύνοια σου, μην προσπεράσεις το δούλο σου. Ας φέρουν λίγο νερό να πλύνετε τα πόδια σας, και μετά μπορείτε ν' αναπαυθείτε κάτω από το δέντρο. Θα φέρω και λίγο ψωμί να πάρετε δύναμη, και μετά μπορείτε να πηγαίνετε». Εκείνοι απάντησαν: «Κάνε όπως είπες». Τότε ο Αβραάμ έτρεξε στη σκηνή και είπε στη Σάρρα: «Πάρε γρήγορα αλεύρι εκλεκτό, ζύμωσε το και κάνε πίτες». Μετά πήρε ένα μοσχάρι τρυφερό και καλό, το έδωσε στον υπηρέτη, κι εκείνος το ετοίμασε στα γρήγορα. Πήρε ακόμα βούτυρο, γάλα και το μοσχάρι που είχε ετοιμάσει και τα έβαλε μπροστά στους άνδρες. Αυτός στεκόταν απέναντι τους κάτω από τα δέντρα ενώ εκείνοι έτρωγαν.
Τότε ρώτησαν τον Αβραάμ: «Πού είναι η Σάρρα η γυναίκα σου;» Αυτός απάντησε: «Εκεί, στη σκηνή». Και ο Κύριος είπε: «Του χρόνου τέτοια εποχή θα ξανάρθω και η γυναίκα σου η Σάρρα θα έχει γιο».
Η Σάρρα τα άκουγε όλα αυτά, γιατί στεκόταν από πίσω του, στο άνοιγμα της σκηνής. Ο Αβραάμ και η Σάρρα ήταν γέροντες προχωρημένης ηλικίας, και γι' αυτό η Σάρρα γέλασε κρυφά καθώς σκεφτόταν: «Αφού γέρασα, είναι δυνατό να κάνω παιδί; Και ο άντρας μου είναι κι αυτός γέροντας».
Αλλά ο Κύριος είπε στον Αβραάμ: «Γιατί γέλασε η Σάρρα; Γιατί αμφιβάλλει ότι θ' αποκτήσει γιο τώρα που γέρασε; Τίποτα δεν είναι αδύνατο για τον Κύριο! Όταν την ίδια εποχή ύστερα από ένα χρόνο θα ξανάρθω σπίτι σου, η Σάρρα θα έχει γιο» (Γένεση 17,15-27 και 18,1-15).
Όταν ο Θεός φανέρωσε στον Αβραάμ την επερχόμενη καταστροφή των Σοδόμων και των Γομόρρων, ο Αβραάμ παρακάλεσε να μην το πράξει (Γένεση 18,16-33). Μετά εγκαταστάθηκε στα Γέραρα όπου και πάλι παρουσίασε τη Σάρρα ως αδερφή του (Γένεση 20,2,12).
Από 'κει οι άντρες έφυγαν και κατευθύνθηκαν προς τα Σόδομα. Ο Αβραάμ βάδιζε μαζί τους για να τους κατευοδώσει. Τότε ο Κύριος είπε: «Η κακή φήμη των Σοδόμων και των Γομόρρων διαδόθηκε πολύ και η αμαρτία τους είναι πολύ βαριά. Θα κατεβώ, λοιπόν, να εξακριβώσω αν αληθεύουν όλες αυτές οι διαδόσεις που έφτασαν ως εμένα». Οι δύο από τους άνδρες έφυγαν από 'κει και κατευθύνθηκαν προς τα Σόδομα. Αλλά ο Κύριος παρέμεινε ακόμη μαζί με τον Αβραάμ.
Πλησίασε τότε ο Αβραάμ και του είπε: «θα καταστρέψεις τους δικαίους μαζί με τους αμαρτωλούς; Ίσως υπάρχουν κάποιοι δίκαιοι στην πόλη. θα τους καταστρέψεις κι αυτούς; Δε θα συγχωρήσεις την περιοχή για χάρη των λίγων δικαίων που βρίσκονται σ' αυτήν; Δε γίνεται να θανατώσεις δικαίους κι αμαρτωλούς μαζί, σαν να ήταν όλοι το ίδιο. Δεν είναι δυνατό! Ο κριτής όλης της γης δεν πρέπει να αποδώσει δικαιοσύνη;»
Ο Κύριος του απάντησε: «Αν βρω στην πόλη των Σοδόμων έστω και δέκα δικαίους, δε θα καταστρέψω την πόλη και την περιοχή για χάρη των δέκα» (Γένεση 18,16-33).
Οι δυο άγγελοι έφτασαν στα Σόδομα το βράδυ. Ο Λώτ τους φιλοξένησε και τους περιποιήθηκε. Πριν όμως κοιμηθούν, οι άντρες των Σοδόμων περικύκλωσαν από παντού το σπίτι. Ήταν εκεί όλος ο αντρικός πληθυσμός της πόλης, νέοι και γέροι, οι οποίοι φώναζαν στο Λωτ και ήθελαν να κακοποιήσουν τους δύο ξένους.
Τότε οι δύο άγγελοι τύφλωσαν όλους όσους ήταν έξω από το σπίτι και είπαν στο Λωτ να πάρει την οικογένειά του και να φύγει από την πόλη γιατί όλη η περιοχή θα καταστραφεί. Να φύγει και να μην κοιτάξει πίσω του ότι και να γίνει.
Όταν ο Λωτ απομακρύνθηκε τότε ο Κύριος άφησε από τον ουρανό να βρέξει θειάφι και φωτιά στα Σόδομα και στα Γόμορρα. Οι πόλεις εκείνες και οι κάτοικοί τους καθώς και όλη η γύρω περιοχή και η βλάστηση της καταστράφηκαν. Η γυναίκα όμως του Λωτ παρέβη την προειδοποίησή του αγγέλου και κοίταξε πίσω για να δει τι συνέβαινε και αμέσως έγινε στήλη άλατος (Γένεση 19,1-29).
Ο Αβραάμ αναχώρησε από 'κει για τα νότια της Χαναάν και εγκαταστάθηκε στα Γέραρα. Εκεί, όπως και στην Αίγυπτο, επειδή φοβόταν μήπως κακοποιηθούν από τους κατοίκους, παρουσίασε τη Σάρρα για αδερφή του.
Έτσι, ο Φιλισταίος βασιλιάς των Γεράρων Αβιμέλεχ έστειλε και πήρε τη Σάρρα στο παλάτι του. Τη νύχτα όμως παρουσιάστηκε ο Θεός στο όνειρο του και του πρόσταξε επειδή ήταν δίκαιος να μην αμαρτήσει παίρνοντας τη γυναίκα που ανήκει σε άλλο, και πολύ περισσότερο σ' ένα δίκαιο όπως ο Αβραάμ. Και εξαιτίας του περιστατικού έκανε ο Κύριος, ώστε καμιά γυναίκα στο παλάτι να μην μπορεί να γεννήσει.
Τότε ο Αβιμέλεχ πήρε χίλια δίδραχμα, πρόβατα και βόδια, δούλους και δούλες και τα έδωσε ως δώρα στον Αβραάμ. Μαζί του έδωσε πίσω και τη Σάρρα τη γυναίκα του και του πρόσταξε να μείνει όπου του αρέσει. Τότε ο Αβραάμ προσευχήθηκε στον Κύριο για τον Αβιμέλεχ και ο Θεός τον απάλλαξε και έτσι μπορούσαν η γυναίκα του και οι δούλες του να γεννούν και πάλι (Γένεση κεφ. 20).
Αργότερα ο Αβραάμ και ο Αβιμέλεχ έκαναν συμφωνία ειρήνης και ανανέωσαν τη φιλία τους. Κατά τη συμφωνία ο Αβραάμ παραπονέθηκε στον Αβιμέλεχ για τα πηγάδια που άνοιξε ο Αβραάμ και οι δούλοι του Αβιμέλεχ τα είχαν πάρει με τη βία. Ο Αβιμέλεχ δεν γνώριζε το περιστατικό και διέταξε να αποδοθούν στον Αβραάμ τα πηγάδια. Τότε ο Αβραάμ πήρε πρόβατα και μοσχάρια και τα έδωσε ως δώρα στον Αβιμέλεχ. Ο Αβραάμ ξεχώρισε εφτά αρνιά και τα έδωσε στον Αβιμέλεχ, ως απόδειξη ότι αυτός άνοιξε το πηγάδι που ονομάστηκε Πηγάδι του όρκου. Ο Αβιμέλεχ επέστρεψε στο παλάτι του και ο Αβραάμ φύτεψε ένα κυπαρίσσι εκεί στο πηγάδι και προσευχήθηκε στον Κύριο. Και έμεινε ο Αβραάμ στη χώρα των Φιλισταίων για πολύ καιρό (Γένεση 21,22-34).
Ο Κύριος φρόντισε για τη Σάρρα, όπως είχε υποσχεθεί. Έτσι η Σάρρα έμεινε έγκυος και γέννησε ένα γιο στον Αβραάμ, στα γηρατειά του, στο χρόνο που του είχε ορίσει ο Κύριος. Ο Αβραάμ ονόμασε το γιο που του γέννησε η Σάρρα, Ισαάκ. Ο Αβραάμ ήταν εκατό ετών όταν γεννήθηκε ο Ισαάκ (Γένεση 21,1-8).
Μια μέρα η Σάρρα είπε στον Αβραάμ να διώξει την Άγαρ και το παιδί της, έτσι ώστε ο Ισμαήλ να μην έχει δικαιώματα κληρονομιάς με τον Ισαάκ.
Τα λόγια αυτά δεν άρεσαν καθόλου στον Αβραάμ, αλλά με παρότρυνση του Κυρίου ότι θα φροντίσει ο ίδιος για την Άγαρ, ο Αβραάμ την έδιωξε μαζί με το παιδί.
Πράγματι ο Κύριος φρόντισε την Άγαρ όσο ήταν στην έρημο και όταν το παιδί μεγάλωσε εγκαταστάθηκε στην έρημο Φαράν και έγινε τοξότης. Κατόπιν η μάνα του του διάλεξε γυναίκα από την Αίγυπτο (Γένεση 21,9-21).
Ύστερα από τα γεγονότα αυτά, ο Κύριος θέλησε να δοκιμάσει τον Αβραάμ και του είπε: «Αβραάμ! Πάρε το γιο σου το μονογενή, που τον αγαπάς, τον Ισαάκ, και πήγαινε να τον θυσιάσεις στη γη Μοριά, σ' ένα από τα βουνά που εγώ θα σου δείξω».
Ο Αβραάμ ανταποκρίθηκε στην εντολή του Κυρίου. Σηκώθηκε νωρίς το πρωί, πήρε μαζί του δύο από τους δούλους του και το γιο του τον Ισαάκ. Έσχισε τα ξύλα για τη θυσία και ξεκίνησε για τον τόπο που του είπε ο Θεός. Την τρίτη μέρα κοίταξε και είδε τον τόπο από μακριά. Τότε είπε στους δούλους του: «Καθίστε εσείς εδώ με το γαϊδουράκι, κι εγώ με το παιδί θα πάμε ως εκεί να προσκυνήσουμε κι έπειτα θα γυρίσουμε».
Πήρε ο Αβραάμ τα ξύλα της θυσίας και τα φόρτωσε πάνω στον Ισαάκ το γιο του, πήρε στο χέρι του τη φωτιά και το μαχαίρι, και προχώρησαν. Κάποια στιγμή ο Ισαάκ είπε στον πατέρα του: «Πατέρα μου, έχουμε τη φωτιά και τα ξύλα, αλλά πού είναι το αρνί για τη θυσία;». Ο Αβραάμ αποκρίθηκε: «Ο Θεός θα φροντίσει για το αρνί της θυσίας, παιδί μου». Και συνέχισαν το δρόμο τους.
Όταν έφτασαν στον τόπο που τους είχε πει ο Θεός, ο Αβραάμ έχτισε εκεί το θυσιαστήριο, ετοίμασε τα ξύλα, έδεσε το γιο του τον Ισαάκ και τον έβαλε στο θυσιαστήριο πάνω από τα ξύλα. Ύστερα άπλωσε το χέρι του και πήρε το μαχαίρι για να σφάξει το παιδί του. Αλλά ο άγγελος του Κυρίου του φώναξε από τον ουρανό και του είπε: «Αβραάμ, Αβραάμ! Μην απλώσεις χέρι στο παιδί και μην του κάνεις τίποτε, γιατί τώρα ξέρω ότι φοβάσαι το Θεό και δε μου αρνήθηκες το μοναχογιό σου».
Ο Αβραάμ κοίταξε τριγύρω και είδε ένα κριάρι πιασμένο από τα κέρατα σ' ένα θάμνο. Έτρεξε, το πήρε και το θυσίασε αντί για το γιο του.
Ο άγγελος του Κυρίου φώναξε για δεύτερη φορά στον Αβραάμ από τον ουρανό και του είπε: «Εγώ ο Κύριος ορκίζομαι στον εαυτό μου, ότι επειδή έκανες την πράξη αυτή και δε μου αρνήθηκες το μοναχογιό σου, θα σε ευλογήσω με το παραπάνω και θα σου δώσω αναρίθμητους απογόνους σαν τ' αστέρια του ουρανού και σαν την άμμο που είναι στις ακτές της θάλασσας. Ο απόγονος σου θα κατακτήσει τις πόλεις των εχθρών του. Με τον απόγονο σου θα ευλογηθούν όλα τα έθνη της γης, επειδή υπάκουσες στην εντολή μου».
Μετά ο Αβραάμ γύρισε στους δούλους του και ξεκίνησαν όλοι μαζί για το Πηγάδι του όρκου, και εγκαταστάθηκε εκεί (Γένεση κεφ. 22).
Ο Αβραάμ επειδή δέχτηκε πρόθυμα να υπακούσει στο θέλημα του Θεού γι' αυτό και ονομάστηκε «πατήρ της πίστης» (Ρωμαίους 4,11).
Μετά από 12 χρόνια η Σάρρα πέθανε σε ηλικία 127 ετών στη Χεβρών (Αρβόκ ή Κιριάθ-Αρβά), στη Χαναάν. Ο Αβραάμ τη θρήνησε και την πένθησε εκεί. Ύστερα πήγε και μίλησε στους Χετταίους κατοίκους της Χεβρών και τους ζήτησε να του δώσουν έναν ιδιόκτητο τάφο για να θάψει τη γυναίκα του. Οι κάτοικοι της πόλης, επειδή τον θεωρούσαν άνθρωπο ευνοημένο του Θεού, του είπαν να κάνει ότι είναι απαραίτητο.
Ο Αβραάμ προσκύνησε τους Χετταίους κατοίκους της πόλης και τους ζήτησε να παρακαλέσουν τον Εφρών, γιο του Σαάρ, να του πουλήσει το σπήλαιο Μαχπελά, που ανήκει σ' αυτόν και βρίσκεται στην άκρη του αγρού του, για ιδιόκτητο τάφο.
Ο Εφρών αποκρίθηκε στον Αβραάμ για να τον ακούσουν όλοι ως μάρτυρες, ότι του χαρίζει τον αγρό και το σπήλαιο που βρίσκεται σ' αυτόν. Τότε ο Αβραάμ προσκύνησε πάλι τους Χετταίους και είπε στον Εφρών για να τον ακούσουν όλοι, ότι θέλει ν' αγοράσει τον αγρό. Ο Εφρών είπε στον Αβραάμ ότι η γη αξίζει 400 ασημένιους σίκλους.
Τότε ο Αβραάμ συμφώνησε με τον Εφρών και του ζύγισε την ποσότητα του ασημιού που είχε αυτός ορίσει παρουσία των Χετταίων. Έτσι, ο αγρός του Εφρών στη Μαχπελά, απέναντι από τη Μαμβρή, μαζί με το σπήλαιο και όλα τα δέντρα που ήταν μέσα σ' αυτόν σε όλη του την έκταση, περιήλθαν στην ιδιοκτησία του Αβραάμ ως ιδιόκτητος τάφος. Το δικαίωμα του αυτό αναγνωρίστηκε από όλους τους Χετταίους που ήταν εκεί παρόντες στην πύλη της πόλης. Έπειτα απ' αυτά, ο Αβραάμ έθαψε τη γυναίκα του τη Σάρρα στο σπήλαιο του αγρού της Μαχπελά (Γένεση κεφ. 23).
Ο Αβραάμ όταν ήταν 140 ετών, έστειλε στη Μεσοποταμία τον δούλο του Ελιέζερ για να βρει νύφη στον Ισαάκ. Έτσι ο Αβραάμ πάντρεψε το γιο του με τη Ρεβέκκα (Γένεση 24,1-28). Αργότερα, παρόλο που ήταν πολύ γέρος, παντρεύτηκε τη Χεττούρα από την οποία απέκτησε 6 γιους, τον Σομβράν (Ζεμβράμ ή Ζιμράν), τον Ιεζάν (Ιεξάν ή Ιοξάν), τον Μαδάλ (Μαδάμ ή Μαδά), τον Μαδιάμ (Μαδιάν), τον Ιεσβώκ (Σοβάκ ή Ισβάκ) και τον Σωκέ (Σωέ ή Σουάχ), οι οποίοι ίδρυσαν αντίστοιχες φυλές (Γένεση 25,1-4 και Α' Παραλειπομένων 1,32-33).
Ο Αβραάμ μεταβίβασε όλη του την περιουσία στον Ισαάκ. Στα παιδιά των παλλακίδων του έδωσε δώρα και τα έστειλε, ενώ ακόμα ζούσε, μακριά από τον Ισαάκ σε χώρα της Ανατολής (Γένεση 25,5).
Ο Αβραάμ έζησε 175 χρόνια και πέθανε σε βαθιά γεράματα. Οι γιοι του Ισαάκ και Ισμαήλ τον έθαψαν στη σπηλιά Μαχπελά, στον αγρό του Εφρών, εκεί που είχε ταφεί και η Σάρρα (Γένεση 23,1-20. 25,7-10).
Η ζωή του Αβραάμ ήταν ζωή πίστης προς το Θεό και τον αποκάλεσαν «φίλο του Θεού». Την πίστη αυτή δεν την πρόδωσε ακόμα και όταν πήρε την εντολή από το Θεό να θυσιάσει τον μονογενή του γιο τον Ισαάκ. Ο Θεός φανερώθηκε αρκετές φορές στον Αβραάμ και του αποκαλύφθηκε μέσα από οράματα αλλά και την επίσκεψη αγγέλων στο σπίτι του. Εκτός όμως της πίστης του ήταν άνθρωπος φιλόξενος γεμάτος αγάπη για τους άλλους, πράος και ειρηνικός. Η μεγάλη του καρδιά φάνηκε και στα γεγονότα όπου χάρισε την πιο εύφορη γη στον αχάριστο Λωτ, αλλά και στη συνομιλία που είχε με το Θεό προκειμένου να Τον πείσει να ματαιώσει τα σχέδια Του για την καταστροφή των Σοδόμων και των Γομόρρων.
Ο Αβραάμ θεωρείται ως «πατριάρχης» και γενάρχης του Ισραηλιτικού γένους (Πράξεις 13,26), του λευιτικού ιερατείου (Εβραίους 7,5), και του Ιησού Χριστού (Ματθαίος 1,17). Το πρόσωπο του Αβραάμ τιμάται με μοναδικό τρόπο από Ιουδαίους, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους. Η ιστορία του περιγράφεται με λεπτομέρειες στο βιβλίο της Γένεσης (11,26-25,10).
Στην Καινή Διαθήκη, και στην προς Εβραίους επιστολή, ο Αβραάμ αναφέρεται μεταξύ των ηρώων της πίστεως (προς Εβραίους 11,8-19). Ακόμη αναφέρεται στις γενεαλογίες των Ισραηλιτών (Α' Παραλειπομένων 1,27-28). Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του την Κυριακή προ του Χριστού Γεννήσεως (Κυριακή των Προπατόρων) μεταξύ 18 και 24 Δεκεμβρίου εκάστου έτους και στις 9 Οκτωβρίου, όπου εορτάζει μαζί με τον ανιψιό του τον Λωτ.
Το συγκινητικό επεισόδιο της Παλαιάς Διαθήκης, που ο Αβραάμ επιχείρησε να προσφέρει το παιδί του θυσία στο Θεό, για να δείξει τη μεγάλη του πίστη, έγινε πηγή έμπνευσης πολλών μεγάλων καλλιτεχνών, ιδιαίτερα στην εποχή της Αναγέννησης. Ακόμη η θυσία του Αβραάμ ήταν το επεισόδιο που ενέπνευσε πολλούς ποιητές.
~***  Λωτ
   
 Ο Λωτ ήταν γιος του Αρράν (Αράν) και ανιψιός του Αβραάμ (Γέν. 11,27). Εκτός από την περιγραφή της ζωής του, το όνομά του δεν αναφέρεται πουθενά αλλού στην Παλαιά Διαθήκη, εκτός μόνο στους απογόνους του (Δευτερονόμιο 2,9-19). Στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται από τον Ιησού (Λουκάς 17,28-32), όπου προβάλλει το αρνητικό παράδειγμα της συζύγου του Λωτ. Για τον ίδιο λόγο αναφέρεται και στην Β' επιστολή Πέτρου, τον οποίο αποκαλεί «δίκαιο» (Β' Πέτρ. 2,7). Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του στις 9 Οκτωβρίου, όπου εορτάζει μαζί με τον θείο του Αβραάμ.
Όταν ο Αβραάμ, ο Θάρρα και η Σάρρα έφυγαν από την Ουρ των Χαλδαίων για να πάνε στη Χαρράν, ο Λωτ τους συνόδευσε (Γέν. 11,31). Στη συνέχεια ο Λωτ ακολούθησε τον Αβραάμ, όταν ο Κύριος του να πάει στη Χαναάν (Γέν. 12,4,5). Επειδή όμως εκείνο τον καιρό ξέσπασε πείνα στη Χαναάν ο Αβραάμ, η Σάρρα και ο Λωτ αναγκάστηκαν να πάνε στην Αίγυπτο (Γέν. 12,10). Όταν η πείνα πέρασε ξαναγύρισαν και πάλι πίσω στη Χαναάν (Γέν. 13,1).
Ο Λωτ, όπως και ο θείος του, είχε αποκτήσει κι αυτός αρκετά υπάρχοντα, πρόβατα, βόδια και σκηνές (Γέν. 13,5-6), η περιοχή όμως δεν επαρκούσε για να κατοικήσουν μαζί με τον Αβραάμ, με αποτέλεσμα οι βοσκοί τους να μαλώνουν μεταξύ τους. Ο Αβραάμ για να μην υπάρχει διαμάχη μεταξύ τους είπε στο Λωτ να διαλέξει την περιοχή που ήθελε να εγκατασταθεί. Ο Λωτ καθώς ήταν πλεονέκτης, διάλεξε την πιο εύφορη πεδιάδα που βρισκόταν στον ποταμό Ιορδάνη (Γέν. 13,8-13). Η επιλογή του όμως αυτή τον έφερε κοντά στην περιοχή των αμαρτωλών κατοίκων των Σοδόμων.
Εκείνη την εποχή ο βασιλιάς της Ελάμ (Αϊλάμ) Χοδολλογομόρ, ο βασιλιάς των εθνών Θαργάλ, ο βασιλιάς της Σεναάρ Αμαρφάλ και ο βασιλιάς της Ελλασάρ Αριώχ κήρυξαν τον πόλεμο στο Βαλλά, βασιλιά των Σοδόμων, στο Βαρσά, βασιλιά των Γομόρων, στο Σινόβ, βασιλιά της Αδαμά, στο Συμοβόρ, βασιλιά της Σεβωείμ, και στο βασιλιά της Βελά (Σηγώρ).
Στον πόλεμο που ακολούθησε οι τέσσερις πρώτοι βασιλιάδες νίκησαν τους πέντε δεύτερους. Οι νικητές λεηλάτησαν τα Σόδομα και τα Γόμορα και πήραν όλα τα αποθέματα τροφίμων. Πήραν ακόμη αιχμάλωτο και τον Λωτ, μαζί με την οικογένειά του και όλα του τα υπάρχοντα και έφυγαν (Γέν. 14,11-12).
Κάποιος υπηρέτης του Λωτ γλίτωσε και τα ανάγγειλε όλα αυτά στον Αβραάμ. Όταν ο Αβραάμ άκουσε ότι ο ανιψιός του αιχμαλωτίστηκε, εξόπλισε 318 από τους υπηρέτες του και καταδίωξε τους τέσσερις βασιλιάδες. Τη νύχτα χώρισε τους άντρες του σε μικρές ομάδες, επιτέθηκε στους εχθρούς και τους κατατρόπωσε. Τους καταδίωξε ως την περιοχή που είναι βόρεια της Δαμασκού και πήρε πίσω όλα τους τα λάφυρα. Ελευθέρωσε το Λωτ μαζί με την οικογένειά του και όλα του τα υπάρχοντα (Γέν. 14,13-16).
Κάποιο βράδυ δυο άγγελοι έφτασαν στα Σόδομα. Ο Λωτ τους φιλοξένησε, τους περιποιήθηκε και τους ετοίμασε το δείπνο.
Πριν όμως κοιμηθούν, οι άντρες των Σοδόμων περικύκλωσαν από παντού το σπίτι. Ήταν εκεί όλος ο αντρικός πληθυσμός της πόλης, νέοι και γέροι. Φώναζαν στο Λωτ και του έλεγαν: «Πού είναι εκείνοι οι άνθρωποι που ήρθαν σπίτι σου απόψε; Φέρ' τους μας έξω, να συνευρεθούμε μαζί τους!»
Τότε ο Λωτ τους παρακάλεσε και τους έλεγε, «μην τους κάνετε κανένα κακό. Να, έχω δύο κόρες, που δεν έχουν γνωρίσει άντρα. Θα σας τις φέρω, κι εσείς κάντε τους ότι σας αρέσει. Μόνο στους ανθρώπους αυτούς μην κάνετε τίποτε, γιατί είναι φιλοξενούμενοι μου κι ήρθαν να προστατευτούν στο σπίτι μου».
Εκείνοι όμως φώναζαν: «Φύγε από 'κει!» Και μεταξύ τους έλεγαν: «Ήρθε ένας ξένος και θέλει να μας κρίνει!» «Τώρα θα σου κάνουμε χειρότερα απ' ότι σ' εκείνους». Και σπρώχνοντας με βία το Λωτ προσπαθούσαν να του σπάσουν την πόρτα.
Τότε οι δύο άγγελοι άπλωσαν το χέρι τους και τράβηξαν το Λωτ μέσα στο σπίτι και έκλεισαν την πόρτα. Κατόπιν τύφλωσαν όλους όσοι ήταν απ' έξω, μικρούς και μεγάλους, έτσι που άδικα προσπαθούσαν να βρουν την πόρτα του σπιτιού.
Είπαν τότε οι δυο άγγελοι στο Λωτ: «Πάρε τη γυναίκα σου, το γαμπρό σου, τους γιους σου και τις κόρες σου και όποιον δικό σου έχεις στην πόλη και φύγετε γιατί θα καταστρέψουμε αυτό τον τόπο. Είναι μεγάλη η κατακραυγή που υψώνεται στον Κύριο ενάντια στους κατοίκους της περιοχής και ο Κύριος μας έστειλε να καταστρέψουμε τα Σόδομα».
Ο Λωτ πήγε και μίλησε στους γαμπρούς του, που επρόκειτο να παντρευτούν τις θυγατέρες του και τους είπε: «Σηκωθείτε και φύγετε από 'δω, γιατί ο Κύριος θα καταστρέψει την πόλη». Αυτό όμως φάνηκε αστείο στους γαμπρούς του.
Όταν ξημέρωσε, οι άγγελοι πίεζαν το Λωτ και του έλεγαν: «Σήκω, πάρε τη γυναίκα σου και τις δυο σου κόρες, για να μην καταστραφείς για τις αμαρτίες της πόλης». Κι επειδή καθυστερούσε, οι δυο άγγελοι τον πήραν από το χέρι, αυτόν, τη γυναίκα του και τις θυγατέρες του και τους έβγαλαν έξω από την πόλη, γιατί τους λυπήθηκε ο Κύριος.
Καθώς τους έβγαζαν έξω, είπε ο ένας άγγελος στο Λωτ: «Φύγε και μην κοιτάξεις πίσω σου και μη σταθείς πουθενά σε όλη την περιοχή. Τρέξε να σωθείς στα βουνά, για να μην καταστραφείς». Τότε ο Λωτ του είπε: «Σε παρακαλώ, κύριε μου, επειδή δεν μπορώ να τρέχω στα βουνά, εκεί κοντά είναι η πόλη που λέγεται Σηγώρ. Άσε με να καταφύγω σ' αυτήν. Είναι αρκετά ασήμαντη και θα είμαι ασφαλής εκεί».
Ο άγγελος του είπε: «Θ' ακούσω κι αυτόν το λόγο σου και δε θα καταστρέψω την πόλη που λες. Τρέξε λοιπόν να καταφύγεις σ' αυτήν και δεν θα κάνω τίποτα, μέχρις ότου φτάσεις εκεί».
Είχε ανατείλει ο ήλιος όταν ο Λωτ έφτασε στη Σηγώρ, Τότε ο Κύριος άφησε από τον ουρανό να βρέξει θειάφι και φωτιά στα Σόδομα και στα Γόμορρα. Οι πόλεις εκείνες και οι κάτοικοί τους καθώς και όλη η γύρω περιοχή και η βλάστηση της καταστράφηκαν. Η γυναίκα όμως του Λωτ παρέβη την προειδοποίησή του αγγέλου και κοίταξε πίσω για να δει τι συνέβαινε και αμέσως έγινε στήλη άλατος. Σε όλη την περιοχή ανέβαινε από τη γη καπνός, σαν να έβγαινε από καμίνι. Όταν ο Θεός κατέστρεψε τις πόλεις της περιοχής, όπου κατοικούσε ο Λωτ, θυμήθηκε τον Αβραάμ και έσωσε το Λωτ από την καταστροφή (Γέν. 19,1-29).
Ο Λωτ φοβόταν να μείνει στη Σηγώρ, γι' αυτό έφυγε και κατοίκησε στα βουνά σε μια σπηλιά μαζί με τις δύο κόρες του. Εκεί, μια μέρα οι κόρες του αφού τον μέθυσαν, κοιμήθηκαν μαζί του και απέκτησαν παιδιά.
Η μεγαλύτερη γέννησε γιο και τον ονόμασε Μωάβ, ο οποίος υπήρξε ο γενάρχης των Μωαβιτών. Γέννησε και η μικρότερη γιο και τον ονόμασε Αμμών (Αμμάν), ο οποίος είναι ο γενάρχης των Αμμωνιτών (Γέν. 19,30-38).

19.- *** Ο Όσιος Αβραάμ
 Βιογραφία {Όσιος Αβρααμ Ο Εν Τω Ορει Λατρω Ασκήσας}
Ο Όσιος Αβραάμ, από μικρό παιδί διάλεξε την αγγελική ζωή του μονάχου και έτσι μοίρασε στους φτωχούς ότι περιουσία είχε και έγινε υπόδειγμα μοναχού. Η φήμη της μεγάλης του αρετής δεν άργησε να διαδοθεί στη χώρα οπού ασκήτευε και γι' αυτό έτρεχαν πολλοί κοντά του για να ωφεληθούν πνευματικά. Αλλ' ο Αβραάμ, επειδή δεν του άρεσε η επίδειξη και η φασαρία, ανέβηκε στο όρος του Λάτρου, όπου με αυστηρότερη εγκράτεια, αγρυπνία και προσευχή, προόδευε σε μεγάλα ύψη αρετής και ωφελούσε τους εκεί ασκητές. Έτσι, μ' αυτό τον θεάρεστο τρόπο αφού έζηοε, απεβίωσε ειρηνικά.
20.- ***  Όσιος Αβραάμ του Κουκχλόμα
Βιογραφία
Δεν έχουμε λεπτομέριες για τον βίο του Ρώσου μοναχού.

21.- *** Κυριακή προ της Χριστού γεννήσεως
    

Άγιοι που εορτάζουν: Προπατωρ Αδαμ , Προμητωρ Ευα , Δικαιος Αβελ Υιος Aδαμ, Δικαιος Σηθ Υιος Aδαμ, Δικαιος Ενως Υιος Σηθ, Δικαιος Καϊναν Υιος Ενως, Δικαιος Μαλελεηλ Υιος Καϊναν, Δικαιος Ιαρεδ Υιος Μαλελεηλ, Δικαιος Ενωχ Υιος Ιαρεδ, Δικαιος Μαθουσαλας Υιος Ενωχ, Δικαιος Λαμεχ Υιος Μαθουσαλας, Δικαιος Νωε Υιος Λαμεχ, Δικαιος Σημ Υιος Νωε, Δικαιος Ιαφεθ Υιος Σημ, Δικαιος Αρφαξαδ Υιος Ιαφεθ, Δικαιος Καϊναν Υιος Αρφαξαδ, Δικαιος Σαλα Υιος Καϊναν, Δικαιος Εβερ Υιος Σαλα, Δικαιος Φαλεκ Υιος Εβερ, Δικαιος Ραγαβ Υιος Φαλεκ, Δικαιος Σερουχ Υιος Ραγαβ, Δικαιος Ναχωρ Υιος Σερουχ, Δικαιος Θαρρα Υιος Ναχωρ, Δικαιος Αβρααμ Υιος Θαρρα, Ο Πατριαρχης, Δικαιος Ισαακ Υιος Αβρααμ, Ο Πατριαρχης, Δικαιος Ιακωβ Υιος Ισαακ, Ο Πατριαρχης, Δικαιος Ρουβιμ Πρωτος Υιος Ιακωβ, Ο Πατριαρχης, Δικαιος Συμεων Δευτερος Υιος Ιακωβ, Ο Πατριαρχης, Δικαιος Λευϊ Τριτος Υιος Ιακωβ, Ο Πατριαρχης, Δικαιος Ιουδας Υιος Ιακωβ, Ο Πατριαρχης, Δικαιος Ζαβουλων Υιος Ιακωβ, Ο Πατριαρχης, Δικαιος Ισαχαρ Υιος Ιακωβ, Ο Πατριαρχης, Δικαιος Δαν Υιος Ιακωβ, Ο Πατριαρχης, Δικαιος Γαδ Υιος Ιακωβ, Ο Πατριαρχης, Δικαιος Ασηρ Υιος Ιακωβ, Ο Πατριαρχης, Δικαιος Νεφθαλειμ Υιος Ιακωβ, Ο Πατριαρχης, Δικαιος Ιωσηφ Υιος Ιακωβ, Ο Πατριαρχης, Δικαιος Βενιαμιν Υιος Ιακωβ, Ο Πατριαρχης, Δικαιος Φαρες Υιος Ιουδα Του Πατριαρχου, Δικαιος Ζαρα Υιος Ιουδα Του Πατριαρχου, Δικαιος Εσρωμ Υιος Φαρες, Δικαιος Αραμ Υιος Εσρωμ, Δικαιος Αμιναδαβ Υιος Αραμ, Δικαιος Ναασσων Υιος Αμιναδαβ, Δικαιος Σαλμων Υιος Ναασσων, Δικαιος Βοοζ Υιος Σαλμων, Δικαιος Ωβηδ Υιος Βοοζ Εκ Της Ρουθ, Δικαιος Ιεσσαι Υιος Ωβηδ, Δικαιος Δαβιδ Υιος Ιεσσαι, Ο Βασιλεας, Δικαιος Σολομωντας Υιος Δαβιδ, Ο Βασιλεας, Δικαιος Ροβοαμ Υιος Σολομωντα, Ο Βασιλεας, Δικαιος Αβια Υιος Ροβοαμ, Ο Βασιλεας, Δικαιος Ασα Υιος Αβια, Ο Βασιλεας, Δικαιος Ιωσαφατ Υιος Ασα, Ο Βασιλεας, Δικαιος Ιωραμ Υιος Ιωσαφατ, Ο Βασιλεας, Δικαιος Οζιας Υιος Ιωραμ, Ο Βασιλεας, Δικαιος Ιωαθαμ Υιος Οζια, Ο Βασιλεας, Δικαιος Αχαζ Υιος Ιωαθαμ, Ο Βασιλεας, Δικαιος Εζεκιας Υιος Αχαζ, Ο Βασιλεας, Δικαιος Μανασσης Υιος Εζεκια, Ο Βασιλεας, Δικαιος Αμμων Υιος Μανασση, Ο Βασιλεας, Δικαιος Ιωσιας Υιος Αμμων, Ο Βασιλεας, Δικαιος Ιεχονιας Υιος Ιωσια, Ο Βασιλεας, Δικαιος Σαλαθιηλ Υιος Ιεχονια, Δικαιος Ζοροβαβελ Υιος Σαλαθιηλ, Δικαιος Αβιουδ Υιος Ζοροβαβελ, Δικαιος Ελιακειμ Υιος Αβιουδ, Δικαιος Αζωρ Υιος Ελιακειμ, Δικαιος Σαδωκ Υιος Αζωρ, Δικαιος Αχειμ Υιος Σαδωκ, Δικαιος Ελιουδ Υιος Αχειμ, Δικαιος Ελεαζαρ Υιος Ελιουδ, Δικαιος Ματθαν Υιος Ελεαζαρ, Δικαιος Ιακωβ Υιος Ματθαν, Δικαιος Ιωσηφ Υιος Ιακωβ, Ο Μνηστωρ, Δικαιος Μελχισεδεκ , Δικαιος Ιωβ , Προφητης Μωσης , Προφητης Ωρ , Προφητης Ααρων , Δικαιος Ιησους Υιος Ναυη, Προφητης Σαμουηλ , Προφητης Ναθαν , Προφητης Δανιηλ , Αγιοι Τρεις Παιδες, Δικαια Σαρρα Γυναικα Του Αβρααμ, Δικαια Ρεβεκκα Γυναικα Του Ισαακ, Δικαια Λεια Πρωτη Γυναικα Του Ιακωβ, Δικαια Ραχηλ Δευτερη Γυναικα Του Ιακωβ, Δικαια Ασινεθ Γυναικα Του Ιωσηφ Του Παγκαλου, Δικαια Μαρια Αδελφη Του Μωυση, Δικαια Δεβορρα , Δικαια Ρουθ , Δικαια Σαραφθια , Δικαια Σουμανιτις , Δικαια Ιουδιθ , Δικαια Εσθηρ , Δικαια Αννα Μητερα Του Σαμουηλ, Δικαια Σωσαννα

Βιογραφία     Κατά την 18η του Δεκεμβρίου, αν τύχει ημέρα Κυριακή ειδάλλως αμέσως μετά απ' αυτή, «Μνήμην ἄγειν ἐτάχθημεν παρὰ τῶν Ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, πάντων τῶν ἀπ' αἰῶνος Θεῷ εὐαρεστησάντων, ἀπὸ Ἀδὰμ ἄχρι καὶ Ἰωσὴφ τοῦ μνήστορος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, κατὰ γενεαλογίαν, καθὼς ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἱστορικῶς ἠριθμήσατο, ὁμοίως καὶ τῶν Προφητῶν καὶ τῶν Προφητίδων». Και αυτοί, είναι οι έξης: Ααρών Προφήτης, Άβελ Δίκαιος, Αβιά Βασιλεύς, Αβιούδ Δίκαιος, Αβραάμ Πατριάρχης, Αδάμ Προπάτωρ, Αζώρ Δίκαιος, Αμιναδάβ Δίκαιος, Αμμών Βασιλεύς, Άννα Προφήτις, Αράμ Δίκαιος, Αρφαξάδ Δίκαιος, Ασά Βασιλεύς, Ασήρ Πατριάρχης, Ασινέθ Δικαία, Άχαζ Βασιλεύς, Αχείμ Δίκαιος, Βενιαμίν Πατριάρχης, Βοόζ Δίκαιος, Γαδ Πατριάρχης, Δαβίδ Προφήτης, Δαν Πατριάρχης, Δανιήλ Προφήτης, Δεβόρρα Δικαία, Έβερ Δίκαιος, Εζεκίας Βασιλεύς, Ελεάζαρ Δίκαιος, Ελιακείμ Δίκαιος, Ελιούδ Δίκαιος, Ενώς Δίκαιος, Ενώχ Δίκαιος, Εσθήρ Δικαία, Εσρώμ Δίκαιος, Εύα προμήτωρ, Ζαβουλών Πατριάρχης, Ζαρά Δίκαιος, Ζοροβάβελ Δίκαιος, Θάρρας Δίκαιος, Ιακώβ Πατριάρχης, Ιακώβ υιός Ματθάν Δίκαιος, Ιάρεδ Δίκαιος, Ιάφεθ Δίκαιος, Ιεσσαί Δίκαιος, Ιεχονίας Βασιλεύς, Ιησούς Ναυή Δίκαιος, Ιούδας Πατριάρχης, Ιουδίθ Δικαία, Ισαάκ Πατριάρχης, Ισάχαρ Πατριάρχης, Ιωάθαμ Βασιλεύς, Ιώβ Δίκαιος, Ιωράμ Βασιλεύς, Ιωσαφάτ Βασιλεύς, Ιωσήφ Πατριάρχης, Ιωσήφ ο Μνήστωρ Δίκαιος, Ιωσίας Βασιλεύς, Καϊνάν υιός Ενώς Δίκαιος, Καϊνάν υιός Αρφαξάδ Δίκαιος, Λάμεχ Δίκαιος, Λεία Δικαία, Λευΐ Πατριάρχης, Μαθουσάλας Δίκαιος, Μαλελεήλ Δίκαιος, Μανασσής Βασιλεύς, Μαρία αδελφή Μωυσέως Δικαία, Ματθάν Δίκαιος, Μελχισεδέκ Δίκαιος, Μωσής Προφήτης, Ναασσών Δίκαιος, Νάθαν Προφήτης, Ναχώρ Δίκαιος, Νεφθαλείμ Πατριάρχης, Νώε Δίκαιος, Οζίας Βασιλεύς, Παίδες τρεις, Ραγάβ Δίκαιος, Ραχήλ Δικαία, Ρεβέκκα Δικαία, Ροβοάμ Βασιλεύς, Ρουβίμ Πατριάρχης, Ρουθ Δικαία, Σαδώκ Δίκαιος, Σάλα Δίκαιος, Σαλαθιήλ Βασιλεύς, Σαλμών Δίκαιος, Σαμουήλ Προφήτης, Σαραφθία Δικαία, Σάρρα Δικαία, Σερούχ Δίκαιος, Σηθ Δίκαιος, Σημ Δίκαιος, Σολομών Προφήτης, Σουμανίτις Δικαία, Συμεών Πατριάρχης, Σωσάννα Δικαία, Φάλεκ Δίκαιος, Φαρές Δίκαιος, Ωβήδ Δίκαιος, Ωρ Προφήτης.

Κοντάκιον Ἦχος πλ. β’. Χειρόγραφον εἰκόνα μὴ σεβασθέντες, ἀλλ' ἀγράφῳ οὐσίᾳ θωρακισθέντες, Τρισμακάριοι ἐν τῷ σκάμματι, τοῦ πυρὸς ἐδοξάσθητε, ἐν μέσῳ δὲ φλογὸς ἀνυποστάτου ἱστάμενοι, Θεὸν ἐπεκαλεῖσθε. Τάχυνον ὁ οἰκτίρμων, καὶ σπεῦσον ὡς ἐλεήμων, εἰς τὴν βοήθειαν ἡμῶν, ὅτι δύνασαι βουλόμενος. Ὁ Οἶκος Ἔκτεινόν σου τὴν χεῖρα, ἧς πάλαι ἔλαβον πεῖραν Αἰγύπτιοι πολεμοῦντες, καὶ Ἑβραῖοι πολεμούμενοι, μὴ καταλίπῃς ἡμᾶς, καὶ καταπίῃ ἡμᾶς θάνατος· ὁ διψῶν ἡμᾶς, καὶ Σατᾶν ὁ μισῶν ἡμᾶς· ἀλλ' ἔγγισον ἡμῖν, καὶ φεῖσαι τῶν ψυχῶν ἡμῶν, ὡς ἐφείσω ποτὲ τῶν Παίδων σου, τῶν ἐν Bαβυλῶνι ἀπαύστως ἀνυμνούντων σε, καὶ βληθέντων ὑπὲρ σοῦ εἰς τὴν κάμινον, καὶ ἐκ ταύτης κραυγαζόντων σοι· Τάχυνον ὁ οἰκτίρμων, καὶ σπεῦσον ὡς ἐλεήμων, εἰς τὴν βοήθειαν ἡμῶν, ὅτι δύνασαι βουλόμενος

22.- *** Άγιος Αγαθοκλής επίσκοπος Κορώνης
Βιογραφία
Ο Άγιος Αγαθοκλής επίσκοπος Κορώνης ήταν μέλος της Γ’ Οικουμενικής Συνόδου (βλέπε 9 Σεπτεμβρίου).

23.- ***  Ο Άγιος Νεομάρτυς Αβραάμιος
Βιογραφία
Ο Άγιος Νεομάρτυς Αβραάμιος καταγόταν από την Βουλγαρία και ζούσε στην Ρωσία. Αρχικά ήταν Μουσουλμάνος, αλλά όταν άκουσε το κήρυγμα του Ευαγγελίου ασπάσθηκε την Ορθόδοξη πίστη. Ήταν φιλάνθρωπος και ελεήμων προς τους φτωχούς. Στην πόλη Βολγάρα, στις κατώτερες εκβολές του ποταμού Βόλγα, ο Άγιος Αβραάμιος άρχισε να διδάσκει τους συμπατριώτες του για τον αληθινό Θεό. Τότε τον συνέλαβαν και προσπάθησαν να τον εξαναγκάσουν να αρνηθεί τον Χριστό. Ο Άγιος, όμως, έμεινε σταθερός στην ομολογία της πατρώας ευσέβειας. Έτσι, το έτος 1229 μ.Χ., τεμάχισαν τον Άγιο και έπειτα απέκοψαν την τίμια κεφαλή του. Οι Ρώσοι Χριστιανοί, που ζούσαν στην πόλη, ενταφίασαν το ιερό λείψανο του Αγίου στο χριστιανικό κοιμητήριο.
Η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του έγινε στις 6 Μαρτίου του έτους 1230 μ.Χ. από τον μεγάλο πρίγκιπα του Βλαντιμίρ Γεώργιο (τιμάται 4 Φεβρουαρίου), ο οποίος τα εναπέθεσε στον ιερό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου της μονής Κνυατζινίν.

24.- ***  Ο Άγιος Γεώργιος ο Πρίγκιπας (Βσεβολόντοβιτς)
Βιογραφία
Ο Άγιος Γεώργιος (Βσεβολόντοβιτς) γεννήθηκε το έτος 1189 μ.Χ. στην Ρωσία και ήταν υιός του μεγάλου πρίγκιπα Βσέβολοντ. Διαδέχθηκε τον αδελφό του Κωνσταντίνο και έγινε μέγας ηγεμόνας του Βλαδιμίρ και της Σουζδαλίας, λίγο πριν την μάχη του Κάλκα, κατά την οποία οι Μογγόλοι του Μπατού Χαν κατέστρεψαν τον Ρωσικό στρατό. Η βασιλεία του διέρρευσε μέσα από εμφύλιους σπαραγμούς και αγώνες, καθώς και πολέμους κατά των Μογγόλων, οι οποίοι είχαν εισβάλλει στην Ρωσία και λεηλάτησαν την Μόσχα, τη Σουζδαλία και το Βλαδιμίρ. Πράγματι, το έτος 1223 μ.Χ., τα μογγολικά στρατεύματα εισέβαλαν στην χώρα της Ρωσίας, νίκησαν τους διαιρεμένους Ρώσους ηγεμόνες και επέστρεψαν στην Ασία.
Ο Άγιος Γεώργιος φονεύθηκε στη μάχη την οποία συνήψε με τους Μογγόλους στον ποταμό Σίτα στις 4 Μαρτίου 1238 μ.Χ. Ο Επίσκοπος Κύριλλος ενταφίασε το σκήνωμά του στον καθεδρικό ναό του Ροστώβ και δύο χρόνια αργότερα το μετέφερε με ευλάβεια και επισημότητα στο ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Βλαδιμίρ.
Η εκκλησία τον ανακήρυξε Άγιο το 1645 μ.Χ.

25 .- ***  Ο Άγιος Βασίλειος Βασιλεύς Ροστώβ  της Ρωσίας
Βιογραφία
Ο Άγιος Βασίλειος γεννήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 1209 μ.Χ. και ήταν υιός του μεγάλου πρίγκιπα του Ροστώβ Κωνσταντίνου Βσεβολόντοβιτς και της πριγκίπισσας Αγάθης - Άννας Μστισλάβοβνα. Μετά το θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του εισήλθε σε μονή και έγινε μοναχή. Στη μονή αυτή κοιμήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 1221 μ.Χ.
Όταν το έτος 1216 μ.Χ. ο πατέρας του, Κωνσταντίνος Βσεβολόντοβιτς, έγινε μεγάλος πρίγκιπας του Βλαδιμίρ, ανέθεσε τα καθήκοντα διακυβερνήσεως του Ροστώβ στο μικρό πρίγκιπα Βασίλειο, ο οποίος ανέλαβε τα καθήκοντά του με αισθήματα δικαιοσύνης και αγάπης έναντι του λαού του Ροστώβ.
Όταν, στις 2 Φεβρουαρίου 1218 μ.Χ., πέθανε ο πατέρας του Αγίου, οδηγός και σύμβουλος του νεαρού πρίγκιπα ανέλαβε ο θείος του Άγιος Γεώργιος, πρίγκιπας του Βλαντιμίρ (τιμάται 4 Φεβρουαρίου).
Κατά το έτος 1219 μ.Χ. έλαβε μέρος στη μάχη που έδωσαν οι κάτοικοι του Βλαντιμίρ και της Σουζδαλίας κατά των Βουλγάρων και στις 16 Ιουνίου 1223 μ.Χ. στη μάχη κατά των Μογγόλων στον ποταμό Κάλκα, όπου οι Ρώσοι νικήθηκαν. Ο Βασίλειος και οι στρατιώτες του επέστρεψαν στο Ροστώβ.
Λίγα χρόνια αργότερα ο Άγιος νυμφεύεται τη Μαρία, θυγατέρα του Αγίου Μιχαήλ του Τσέρνιγκωφ (τιμάται 20 Σεπτεμβρίου) και αποκτά τον πρώτο του υιό, τον Μπόρις. Όμως τα σύννεφα άρχισαν να σκεπάζουν τον ουρανό της Ρωσίας. Η απειλή των Τατάρων ήταν ορατή. Το έτος 1236 μ.Χ. οι Τάταροι είχαν καταλάβει ένα μεγάλο μέρος της Ρωσικής γης. Ο Χάνης των Τατάρων πρότεινε στον Άγιο Γεώργιο τον πρίγκιπα, ειρήνη. Εκείνος όμως απάντησε: «Μία ένδοξη μάχη είναι προτιμότερη από μία ατιμωτική ειρήνη». Στις 3 Φεβρουαρίου 1238 μ.Χ. οι Τάταροι κύκλωσαν την πόλη του Βλαντιμίρ. Οι κάτοικοι κατέφυγαν στην προστασία της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ο Επίσκοπος Μητροφάνης ενδυνάμωνε τους αγωνιστές. Η πόλη τελικά έπεσε στα χέρια των εχθρών στις 7 Φεβρουαρίου. Ο Επίσκοπος Μητροφάνης πέθανε μαζί με χιλιάδες γυναίκες και παιδιά.
Στις 4 Μαρτίου 1238 μ.Χ. οι Ρώσοι, με επικεφαλής τους Αγίους Βασίλειο και Γεώργιο, έδωσαν την τελική μάχη. Οι Τάταροι συνέλαβαν τον Άγιο Βασίλειο, ο οποίος τους είπε, όπως οι Μάρτυρες της αρχαίας Εκκλησίας: «Δεν μπορείτε να μου πάρετε την πίστη στον Χριστό». Μετά από αυτή την ομολογία πίστεως, οι βάρβαροι τον κρέμασαν στο δάσος Σερνσκ.
Ο Επίσκοπος Κύριλλος συνέλεξε με ευλάβεια τα ιερά λείψανα των Αγίων και τα ενταφίασε στον καθεδρικό ναό του Ροστώβ.

26.- ***  Σύναξη πάντων των εν Ροστώβ και Γιαροσλάβλ διαλαμψάντων Αγίων
Βιογραφία
Η εορτή όλων των Αγίων του Ροστώβ και Γιαροσλάβλ της Ρωσίας καθιερώθηκε το 1964 μ.Χ., με την συγκατάθεση του Πατριάρχη Μόσχας Αλεξίου Β' και της Ιεράς Συνόδου. Οι Άγιοι, οι οποίοι μνημονεύονται είναι:

1) Όσιος Αβράμιος Αρχιμανδρίτης Ροστόβ (29 Οκτωβρίου)
2) Πρίγκιπας Βασίλειος του Ροστώβ (4 Μαρτίου)
3) Άγιος Δημήτριος Μητροπολίτης Ροστώβ (28 Οκτωβρίου)
4) Άγιος Ιγνάτιος Επίσκοπος Ροστώβ (28 Μαΐου)
5) Μοναχός Ειρήναρχος ο Ερημίτης ο Έγκλειστος του Ροστώβ (13 Ιανουαρίου)
6) Άγιος Ησαΐας ο Θαυματουργός Επίσκοπος Ροστώβ (15 Μαΐου)
7) Ισίδωρος ο «διά Χριστόν σαλός» (14 Μαΐου)
8) Άγιος Ιάκωβος ο θαυματουργός επίσκοπος Ροστώβ (27 Νοεμβρίου)
9) Ιωάννης ο Τριχωτός του Ροστώβ (+ 1580 μ.Χ.) (3 Σεπτεμβρίου)
10) Άγιος Λεόντιος Επίσκοπος Ροστώβ (1073 μ.Χ.) (23 Μαΐου - Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων)
11) Πέτρος του Ορντύνσκϊυ (30 Ιουνίου)
12) Άγιος Θεόδωρος Αρχιεπίσκοπος Ροστώβ (28 Νοεμβρίου)
13) Πρίγκιπας Βασίλειος του Γιαροσλάβλ (3 Ιουλίου)
14) Πρίγκιπας Κωνσταντίνος του Γιαροσλάβλ (3 Ιουλίου)
15) Πρίγκιπας Θεόδωρος του Γιαροσλάβλ (+ 1299 μ.Χ.) (19 Σεπτεμβρίου)
16) Πρίγκιπας Δαβίδ υιός Θεοδώρου του Γιαροσλάβλ (+ 1321 μ.Χ.) (19 Σεπτεμβρίου)
17) Πρίγκιπας Κωνσταντίνος (XIV) υιός Θεοδώρου του Γιαροσλάβλ (19 Σεπτεμβρίου)
18) Πρίγκιπας Αλέξανδρος Νέφσκϊυ (23 Νοεμβρίου)
19) Πρίγκιπας Ανδρέας του Σμολένσκ (15ος αιώνας μ.Χ) (27 Οκτωβρίου - Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων)
20) Δανιήλ Αρχιμανδρίτης Περεγιασλάβλ (7 Απριλίου)
21) Νικήτας ο Στυλίτης του Περεγιασλάβλ (24 Μαΐου)
22) Μοναχός Κασσιανός ο Έλληνας του Ούγκλιχ (2 Οκτωβρίου)
23) Δημήτριος του Ούγκλιχ (15 Μαΐου)
24) Ιγνάτιος της Λόμα (28 Δεκεμβρίου)
25) Μοναχός Παΐσιος του Ούγκλιχ (6 Ιουνίου)
26) Πρίγκιπας Ρωμανός του Ούγκλιχ (3 Φεβρουαρίου)
27) Αδριανός του Ποσεσόνε ο Ιερομάρτυρας (5 Μαρτίου)
28) Μοναχός Γεννάδιος της Κοστρόμα και του Λγιουμπιμογκράντ (23 Ιανουαρίου)
29) Μοναχός Σεβαστιανός του Ποσεσόνε (+ 1542 μ.Χ.) (18 Δεκεμβρίου)
30) Μοναχός Συλβέστρος της Ομπνόρα (25 Απριλίου)

27.- ***  Η Αγία Αγάθη

Βιογραφία      Η Αγία Αγάθη, καταγόταν από το Παλέρμο ή την Κατάνη της Σικελίας. Έζησε και μεγαλούργησε στο χρόνια του αυτοκράτορα Δέκιου (249 - 251 μ.Χ.). Η οικογένειά της διέθετε τεράστια περιουσία, η δε Αγία διακρινόταν για τη φυσική της ομορφιά αλλά και για το ήθος, τις αρετές και τη μεγάλη της πίστη. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών, μένει ορφανή και μοναδική κληρονόμος της μεγάλης περιουσίας των γονέων της και τότε αναδείχθηκε η υπέροχη προσωπικότητα της Αγάθης. Αγνοώντας τις προσκλήσεις και τις κολακείες του κόσμου, διέθεσε όλη της την περιουσία σε φιλανθρωπικούς σκοπούς βοηθώντας όλους όσους είχαν ανάγκη. O Θεός όμως έκρινε ότι η Αγία έπρεπε να δοκιμαστεί περισσότερο. O έπαρχος Κιντιανός προσπάθησε χρησιμοποιώντας διάφορα μέσα, να την πείσει να τον παντρευτεί. Η Αγία όμως όχι μόνο δεν απαρνήθηκε την πίστη της, αλλά θέλησε να μαρτυρήσει γι' αυτήν. Έτσι υπέμεινε με θαυμαστή καρτερικότητα όλα τα βασανιστήρια και μάλιστα δοξολογώντας τον Θεό που την αξίωσε της τιμής του μαρτυρίου. Παρέδωσε το πνεύμα της το 251 μ.Χ. μετά από φρικτά βασανιστήρια και ενώ βρισκόταν στη φυλακή, λαμβάνοντας έτσι το στέφανο του μαρτυρίου. Η Σύναξη της Αγίας Μάρτυρος Αγάθης ετελείτο στο Μαρτύριό της, το οποίο βρισκόταν στο έβδομο του Βυζαντίου (Σικελία). Τα ιερά λείψανά της μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη κατά την περίοδο των αυτοκρατόρων Βασιλείου Β' (976 - 1025 μ.Χ.) και Κωνσταντίνου Η' (1025 - 1028 μ.Χ.).

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. Ῥόδον εὔοσμον τῆς παρθενίας, νύμφη ἄφθορος τοῦ Ζωοδότου, ἀνεδέδειξαι Ἀγαθὴ πανεύφημε· τῶν ἀγαθῶν τὴν πηγὴν γὰρ ποθήσασα, μαρτυρικῶς ἐν τῷ κόσμῳ διέπρεψας· μάρτυς ἔνδοξε, λιταῖς σου θείαις ἀγάθυνον τοὺς πόθῳ μεγαλύνοντας τοὺς ἄθλους σου.

28 .-***  Άγιος Αγαθόνικος και οι μαζί μ' αυτόν Ζωτικός, Ζήνων, Θεοπρέπιος, Ακίνδυνος και Σεβηριανός

Βιογραφία  Όταν ο κόμης Ευτόλμιος επέστρεφε από την περιοδεία του στον Πόντο, οπού είχε πάει για να καταδιώξει χριστιανούς, σταμάτησε στην Κάρπη όπου βρήκε τον Ζωτικό και τον θανάτωσε μαζί με τους μαθητές του. Εκεί έμαθε ότι ο πρίγκιπας της πόλης έγινε χριστιανός από κάποιο Αγαθόνικο. Τότε, συνέλαβε τον πρίγκιπα και τον Αγαθόνικο (που ήταν από τη Νικομήδεια), και αφού τους τιμώρησε μαζί με άλλους χριστιανούς, κατόπιν όλους μαζί τους οδήγησε στο βασιλιά, που βρισκόταν στη Θράκη. Αλλά στο δρόμο, κοντά σε ένα χωριό ονομαζόμενο Ποταμός, σκότωσε τους Ζήνωνα, Θεοπρέπιο, Ακίνδυνο και Σεβηριανό, διότι από τις πολλές πληγές που είχαν στα πόδια τους, δεν μπορούσαν πλέον να βαδίσουν. Όταν έφθασε στο χωριό Άμμους κοντά στη Σιλυβρία, με βασιλική διαταγή αποκεφάλισε, έτσι όπως τους είχε δεμένους, τον Αγαθόνικο, τον πρίγκιπα και τους άλλους χριστιανούς. Έτσι, όλοι ακολούθησαν το παράδειγμα του εσφαγμένου Αρνίου, του Χριστού, και άξια θα συναριθμηθούν μ' αυτούς που θα είναι «γεγραμμένοι εν τω βιβλίω της ζωής του αρνίου» (Αποκάλυψη, κα' 27). Δηλαδή, μ' αυτούς που θα είναι γραμμένοι στο βιβλίο της αιώνιας ζωής του Αρνίου, δηλαδή του Χριστού. Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος γ’ . Θείας πίστεως. Νίκης τρόπαιον, κατὰ τῆς πλάνης, Ἀγαθόνικε, λαμπρὸν ἐγείρας, τῶν ἄφθαρτων ἀγαθῶν, κατηξίωσαι τοῦ γὰρ Δεσπότου ζηλώσας τὸν θάνατον, τῆς ἀθανάτου ζωῆς ὤφθης μέτοχος. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος. ~   Κάρα του Αγίου Αγαθόνικου βρίσκεται στον Ιερό Ναό του Τιμίου Προδρόμου Καβάλας. Απότμημα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Αγαθόνικου βρίσκεται στη Μονή Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων.

Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Αγαθονικος , Αγιος Ζωτικος , Αγιος Ζηνων , Αγιος Θεοπρεπιος , Αγιος Ακινδυνος , Αγιος Σεβηριανος

29.- ***  Ο Άγιος Καλλιόπιος Ο Άγιος Καλλιόπιος

Βιογραφία Ο Άγιος Καλλιόπιος καταγόταν από την Πέργη της Παμφυλίας και έζησε στο χρόνια του μεγάλου διώκτου της Ορθοδοξίας Διοκλητιανού. Σε πολύ μικρή ηλικία έμεινε ορφανός από πατέρα η ενάρετη όμως μητέρα του Θεόκλεια τον μεγάλωσε και τον γαλούχησε με τα αθάνατα ρήματα της χριστιανικής πίστης. Έτσι στην περίοδο των διωγμών ο νεαρός Καλλιόπιος όχι μόνο δε φοβήθηκε αλλά αντιθέτως εμψύχωνε και παρηγορούσε τους ολιγόψυχους. Όταν έφθασε στην περιοχή ο έπαρχος Μάξιμος και άρχισε να βασανίζει και να σκοτώνει πολλούς χριστιανούς ο Καλλιόπιος χωρίς κανένα δισταγμό αλλά με την τόλμη και παρρησία που τον διέκριναν παρουσιάσθηκε αυτοβούλως στον έπαρχο να τον προειδοποιήσει ότι θα λογοδοτήσει στο Θεό για τα εγκλήματά τα οποία διαπράττει εναντίον πιστών ανθρώπων. Έξαλλος ο έπαρχος διέταξε να τον συλλάβουν, να τον βασανίσουν και να τον κλείσουν στη φυλακή. Όταν μετά από λίγες ημέρες τον οδήγησαν και πάλι μπροστά στον έπαρχο και ο Καλλιόπιος παρά τις κακουχίες και τα βασανιστήρια με στεντόρεια φωνή ομολόγησε με θάρρος την πίστη του ο έπαρχος διέταξε την θανάτωσή του. Μαρτύρησε με σταυρικό θάνατο κατά σύμπτωση την Μεγάλη Παρασκευή και έλαβε κατ' αυτό το τρόπο το αμαράντινο στεφάνι του μαρτυρίου. Η δε μητέρα του Θεόκλεια - κατά την παράδοση - αφού αγκάλιασε το σώμα του γιου της, επί τόπου ξεψύχησε και αυτή.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Ἐκβλαστήσας ὡς ρόδον Μάρτυς ἀμάραντον, ἀθλητικῶς κατευφραίνεις τὴν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ, τὴ εὐπνοία τῶν λαμπρῶν κατορθωμάτων σου, οὐ γὰρ παθῶν ζωοποιῶν, ἀνεδείχθης κοινωνός, νομίμως ἀνδραγαθήσας, ὦ Καλλιόπιε μάκαρ, ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Σωτῆρος ἠμῶν.\

30.- *** Ο Όσιος Γεώργιος επίσκοπος Μυτιλήνης

Βιογραφία Ο Όσιος Γεώργιος έζησε στα χρόνια των εικονομάχων και ανατράφηκε με μεγάλη ευσέβεια, και από νεαρή ηλικία διακρίθηκε για τη μεγάλη του ταπεινοφροσύνη και ελεημοσύνη. Τα καλά του λοιπόν έργα, τον ανέδειξαν πνευματικό λύχνο. Και η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, που ακολουθεί τα λόγια του Ιδρυτή της, έβαλε τον πνευματικό αυτό λύχνο επάνω στη λυχνία, που στην περίσταση αυτή υπήρξε η επισκοπή της Μυτιλήνης. Την εκλογή του δικαιωσε, κατά τον πιο λαμπρό τρόπο. Όλες οι κινήσεις, φιλανθρωπική, φωτιστική και διδακτική, τον είχαν επί κεφαλής. Ο ίδιος κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες, για να στηρίξει το φρόνημα της Ορθοδοξίας και να κερδίσει τους αποπλανηθέντες της επισκοπής του από την εικονομαχία. Οι αγώνες του στέφθηκαν από επιτυχία και όταν πέθανε το 821 μ.Χ., το ποίμνιο του τον τίμησε μέσα σε βαθύ πένθος. Επί Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Μεθοδίου (842 - 847 μ.Χ.), μετά την αποκατάσταση της Ορθοδοξίας, έγινε η ανακομιδή πολλών ιερών λειψάνων Αγίων που πέθαναν στην εξορία, όπως του Θεοφύλακτου Νικομηδείας, του Θεοδώρου του Στουδίτου και του Νικηφόρου Κωνσταντινουπόλεως. Τότε, και συγκεκριμένα κατά τα έτη 846 - 847 μ.Χ., ανεκομίσθηκε στη Μυτιλήνη με πολλές τιμές και το τίμιο σκήνωμα του Αγίου Γεωργίου. Να πως περιγράφεται στο Βίο του το γεγονός αυτό: «Πάντες οἱ τῆς νήσου Μυτιλήνης οἰκήτορες, ἅμα πρεσβυτέροις καὶ παντὶ τῷ κλήρῳ παρεγένοντο ἔνθα κατέκειτο τὸ σῶμα τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν καὶ ὁμολογητοὺ Γεωργίου, καὶ δι’ ὅλης τῆς νυκτὸς ἀγρυπνήσαντες, τὴ ἐπιούση ἡμέρα λαβόντες τὸ σῶμα μετὰ ψαλμῶν καὶ ὕμνων ἀπεκόμισαν αὐτὸ εἰς τὴν ἰδὶαν νῆσον καὶ κατέθεικαν αὐτὸ μετὰ καὶ τῶν λοιπῶν πατέρων, δόξαν ἀναπέμποντες τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι». Ευλαβής παράδοση, που διασώθηκε μέχρι τις ημέρες μας, θεωρεί ως τόπο ταφής του Αγίου τη θέση «Τρία Κυπαρίσσια» (Σαρή Μπαμπά), κοντά στο παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Κατά τον 18ο αιώνα μ.Χ. εσώζετο και τιμόταν στη Μυτιλήνη η χείρα του Αγίου. Αυτή είναι η δεξιά χείρα που σώζεται σήμερα στο Σκαλοχώρι και φέρει επιγραφή «Ἅγιος Γιόργις». Η μνήμη του επαναλαμβάνεται και την 1η Φεβρουαρίου, μαζί μ' αυτή των αδελφών του, του Συμεών του νέου στυλίτη και του Δαβίδ του μοναχού.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. Θείου Πνεύματος, καρποφορήσας, ὡς θεόφυτος λειμὼν τὴν χάριν, Ἱεράρχα τῶν ἀρρήτων Γεώργιε, τᾶς τῶν ψυχῶν ἐγεώργησας αὔλακας, ὡς ἐπιπνοίας ἄθλου γεώργιον. Πάτερ Ὅσιε Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

31.- ***  Ο άγιος Ιερομάρτυρας Γρηγόριος
    
Ο άγιος Ιερομάρτυρας Γρηγόριος γεννήθηκε στη Δημητσάνα της Αρκαδίας από πτωχούς αλλά ενάρετους γονείς οι οποίοι τον γαλούχησαν με τα νάματα της ορθόδοξης πίστης. Το 1767 μετέβη στη Σμύρνη, κοντά στο θείο του, τον εκκλησιάρχη Μελέτιο, παρακολουθώντας μαθήματα στην Ευαγγελική σχολή. Εν συνεχεία άκουσε μαθήματα φιλοσοφικής στη Πάτμο από τον Δανιήλ το κεραμέα. Ο πόθος του όμως για την μοναχική ζωή τον οδήγησε στη Μονή Στροφάδων όπου εκάρη μοναχός και μυήθηκε στη μοναχική άσκηση. Στη συνέχεια τον κάλεσε ο Μητροπολίτης Σμύρνης Προκόπιος και τον χειροτόνησε αρχιδιάκονό του. Όταν αργότερα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος επέστρεψε στη Δημητσάνα και έδωσε 1500 γρόσια για τη στέγαση των απόρων φοιτητών. Στις 19 Αυγούστου 1785 εκλέχθηκε Oικουμενικός Πατριάρχης. Στο πατριαρχικό θρόνο παρέμεινε μέχρι το Δεκέμβριο του 1798 οπότε καθαιρέθηκε από την Πύλη, διότι θεωρήθηκε ανίκανος να διατηρήσει την υποταγή των χριστιανικών λαών κάτω από τον τουρκικό ζυγό και εξορίστηκε στο Άγιος Όρος. Το 1818 κλήθηκε για τρίτη φορά στον Οικουμενικό θρόνο όπου παρέμεινε μέχρι τις 10 Απριλίου 1821 ημέρα του Πάσχα όταν οι τούρκοι τον κρέμασαν στην Πύλη του πατριαρχείου. Στις 10.4.1921 ανακηρύχθηκε Άγιος από την Ι. Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Το δε λείψανό του ευρίσκεται στο Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών.

Βιογραφία        Ο Άγιος Γρηγόριος, κατά κόσμο Γεώργιος Αγγελόπουλος, γεννήθηκε στη Δημητσάνα το έτος 1745 μ.Χ., από ευσεβείς και ενάρετους γονείς, τον Ιωάννη και την Ασημίνα. Το 1767 μ.Χ. μετέβη στη Σμύρνη, κοντά στον θείο του εκκλησιάρχη Μελέτιο, παρακολουθώντας μαθήματα στην Ευαγγελική Σχολή. Στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας στην Πάτμο από τον Δανιήλ Κεραμέα. Μετά τις σπουδές του ήλθε στην αυτοκρατορική μονή της Μεταμορφώσεως των Στροφάδων νήσων, όπου εκάρη μοναχός λαμβάνοντας το όνομα Γρηγόριος. Από εκεί τον κάλεσε ο Μητροπολίτης Σμύρνης Προκόπιος και τον χειροτόνησε αρχιδιάκονό του. Όταν αργότερα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, επέστρεψε στη Δημητσάνα και έδωσε 1.500 γρόσια για την στέγαση των απόρων φοιτητών. Ο Άγιος Γρηγόριος μυήθηκε στην Φιλική εταιρεία από τον Ιωάννη Φαρμάκη περί τα μέσα του έτους 1818 μ.Χ. στο Άγιον Όρος. «Ἔδειξεν εὐθὺς ζωηρότατον ἐνθουσιασμὸν ὑπὲρ τοῦ πνεύματος αὐτῆς» και «ηὐχήθη ἀπὸ καρδίας», για την επιτυχία του σκοπού της. Στις 19 Αυγούστου 1785 μ.Χ. εκλέγεται οικουμενικός Πατριάρχης και παραμένει στον πατριαρχικό θρόνο μέχρι τον Δεκέμβριο του 1798 μ.Χ.. Κατά το έτος αυτό καθαιρείται από την Πύλη, διότι θεωρήθηκε ανίκανος να διατηρήσει την υποταγή των Χριστιανικών λαών κάτω από τον Τουρκικό ζυγό και εξορίζεται στο Άγιον Όρος. Το 1818 μ.Χ. κλήθηκε για τρίτη φορά στον Οικουμενικό θρόνο, στον οποίο και παρέμεινε μέχρι την ημέρα του μαρτυρικού του θανάτου. Ο Κωνσταντίνος Κούμας αναφέρει ότι ο Άγιος Γρηγόριος δεν ήταν μόνο «σεμνὸς τὸ ἦθος, λιτὸς τὴν δίαιταν, ταπεινὸς τὴν στολήν, ζηλωτὴς τῆς πίστεως, δραστηριότατος εἰς ὅλα τὰ ἔργα του», αλλά ήταν και «ἄκαμπτος εἰς τᾶς ἰδέας του καὶ δὲν τὸν ἔμελε διὰ κανὲν ἐναντίων, ὅταν ἀπεφάσιζε τίποτε». Και ο Γρηγόριος αποφάσισε. Έταξε ως σκοπό στην ζωή του να υπηρετήσει πιστά το δούλο Γένος και να βοηθήσει με όλες τις δυνάμεις του και με την ζωή του στην απελευθέρωση από τον Τουρκικό ζυγό. Για την πραγματοποίηση του σκοπού του χρησιμοποιούσε όλη του τη διπλωματική δεξιοτεχνία. Στην προσπάθειά του ο Εθνομάρτυρας να διασώσει τον Ελληνικό πληθυσμό από την σφαγή και συγχρόνως να παραπλανήσει τον Σουλτάνο και να δώσει την ευκαιρία στους αγωνιστές να εργάζονται ανενόχλητοι, αναγκάσθηκε να αφορίσει τους επαναστάτες. Συντριπτική απάντηση στους κατήγορους του Γρηγορίου θα δώσει ο Αλέξανδρος Υψηλάντης με τις οδηγίες που έστειλε από το Κισνόβιο της Βεσσαραβίας στους αρχηγούς της Πελοποννήσου: «Ὁ μὲν Πατριάρχης βιαζόμενος παρὰ τῆς Πόρτας σᾶς στέλλει ἀφοριστικὸ καὶ ἐξάρχους, παρακινώντας σας νὰ ἑνωθῆτε μὲ τὴν Πόρταν. Ἐσεῖς ὅμως νὰ θεωρῆτε ταῦτα ὡς ἄκυρα καθόσον γίνοντα μὲ βίαν καὶ δυναστείαν καὶ ἄνευ θελήσεως τοῦ Πατριάρχου». «Ἂς μὴν λησμονήσωμεν ὅτι ὑπάρχουν περιστάσεις καθ’ ἃς ἀπαιτοῦνται θυσίαι μεγαλύτεραι καὶ αὐτῆς τῆς θυσίας τῆς ζωῆς καὶ ὅτι ἐνίοτε ἡ μαρτυρικὴ ζωὴ εἶναι πικρότερον ἀλλὰ πλέον ἐπιβεβλημένον καθῆκον καὶ αὐτοῦ τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου. Καὶ αὐτὴν τὴν ὑπέρτατην θυσίαν προσέφερεν ὁ ἀοίδιμος Πατριάρχης, ὅστις συνησθάνθη συναίσθημα πικρότερον καὶ αὐτοῦ τοῦ θανάτου, ὅταν θυσιάζων πάντα ἐγωισμὸν καὶ ἀποβλέπων εἰς τὸ ἀληθινὸν συμφέρον, ἠναγκάσθη νὰ θέση τὴν ὑπογραφὴν του κάτωθι ἐγγράφου καταδικάζοντας τὸ κίνημα, ὑπὲρ τῆς ἐπιτυχίας τοῦ ὁποίου ὁλοψύχως ηὔχετο καὶ εἰργάζετο. Ὑπογράφων, ἀπεμάκρυνε τᾶς ὑπονοίας τῆς Πύλης περὶ συμμετοχῆς εἰς τὸ κίνημα ἐπισήμων κύκλων, μὴ ὑπογράφων, θὰ ἐπεβεβαίου τᾶς ὑπονοίας, ὄτε δεινὴ ἐπιπίπτουσα ἡ τιμωρία τοῦ τυράννου κατὰ τῶν βυσσοδομούντων, θὰ ἐνέκρου τὸ κίνημα πρὶν ἢ ἐκραγῆ. Ἄλλως ὁ ἀοίδιμος Πατριάρχης μετὰ θαυμαστῆς ἐγκαρτερήσεως ὑπέστη τὸ μαρτύριον, ὅταν ἐπέστη τὸ μαρτύριον, ὅταν ἐπέστη ἡ ὥρα, καίτοι ἠδύνατο νὰ σωθῆ διὰ τῆς φυγῆς». Είναι χαρακτηριστική η επιστολή που έστειλε ο Άγιος Γρηγόριος στις 26 Δεκεμβρίου 1820 μ.Χ. στον Επίσκοπο Σαλώνων Ησαΐα και πολύτιμη από ιστορική άποψη, γιατί αποδεικνύει πως ο Εθνομάρτυς παρακολουθούσε όλα όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα, σε όλες του τις λεπτομέρειες και τις προετοιμασίες για την επανάσταση: «Ἀμφοτέρα τᾶς τιμίας ἐπιστολᾶς, διὰ τοῦ ἀγαθοῦ Φοῦντα Γαλαξειδιώτου, ἀσφαλῶς ἐδεξάμην καὶ τοὺς ἐν αὐταὶς τιμίους λόγους ἔγνων. Ἐχεμυθείας, ἀδελφέ, μεγίστη χρεία καὶ προφύλαξις περὶ πᾶν διάβημα, οἱ γὰρ χρόνοι πονηροὶ εἰσι καὶ ἐν ταὶς φιλοπατριώταις ἐστι καὶ μοχθηρῶν ζύμη, ἀφ’ ἧς ὡς ἀπὸ ψωραλέου προβάτου φυλάττεσθε. Κακὸν γὰρ πολλοὶ μηχανώνται διὰ τὸ τῆς φιλοπλουτίας ἔγκλημα. Διὸ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξω κοινολογῶν μοι ἐμπιστευομένοις πατριώταις, τὰ ἐχεμυθείας δεόμενα. Οἱ Γαλαξειδιώται, οὖς ἐπιστέλλεις μοι συνεχῶς, πεφροντισμένως ἐνεργούσι, καὶ ἀφ’ ὧν ἔγνω ἀδύνατον ἀντὶ παντὸς τιμίου οὐδ’ ἐλάχιστον λόγον ἕρκος ὀδόντων φυγείν. Οὐ μόνον τὰ σά, ἀλλὰ καὶ τὰ τῶν ἐν Μορέᾳ ἀδελφῶν γράμματα κομίζουσι μοι. Ἡ τοῦ Παπανδρέα πρᾶξις πατριωτικὴ μὲν τοὶς γινώσκουσι τὰ μύχια, κατακρίνουσι δὲ οἱ μὴ εἰδότες τὸν ἄνδρα. Κρυφὰ ὑπερασπίζου αὐτόν, ἐν φανερῷ δὲ ἄγνοιαν ὑποκρίνου, ἔστι δ’ ὄτε καὶ ἐπίκρινε τοὶς θεοσεβέσιν ἀδελφοὶς καὶ ἀλλοφύλοις. Ἰδὶα πράυνον τὸν Βεζύρην λόγοις καὶ ὑπόσχεσιν, ἀλλὰ μὴ παραδοθήτω εἰς λέοντος στόμα. Ἄσπασον οὒν ταὶς ἐμαὶς εὐχαὶς τοὺς ἀνδρείους ἀδελφούς, προτρέπων εἰς κρυψίνοιαν διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων. Ἀνδρωθήτωσαν ὥσπερ λέοντες καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου κρατύνει αὐτούς, ἐγγὺς δ’ ἔστι τοῦ Σωτῆρος τὸ Πάσχα. Αἳ εὐχαὶ τῆς ἐμῆς μετριότητος ἐπὶ τῆς κεφαλῆς σου, ἀδελφέ μου Ἠασαΐα. Γεωργοὶ ἀκαμάτως καὶ ὄλβια γεώργια δώσοι σοι ὁ Πανύψιστος». Ο Άγιος Γρηγόριος συνιστούσε τον αγώνα για την ελευθερία και τον ενίσχυε με κάθε μέσο. Ήταν αποφασισμένος να θυσιασθεί για την Πατρίδα. «Χρεωστοῦμεν», έλεγε, «νὰ ποιμαίνωμεν καλῶς τὰ ποίμνιά μας καὶ χρείας τυχούσης νὰ κάμωμεν, ὅπως ἔκαμεν ὁ Ἰησοῦς δι’ ἠμᾶς διὰ νὰ μᾶς σώση....». Σε επιστολή που έστειλε προς τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, έγραφε: «Συλλειτουργὲ ἐν Χριστῷ καὶ λίαν ἀγαπητὲ ἀδελφέ. Ἔλαβον τὴν ἀπὸ 20 Ἀπριλίου ἐπιστολήν σου. Ἡ ἀπόφασίς μου περὶ μελετωμένης ἀνορθώσεως «σχολῆς» τῆς φιλτάτης πατρίδος εἶναι τοιαύτη, ὡς ἡ ἰδική σας. Ὅπως θέλῃς μάθει καὶ παρὰ τοῦ ἰδίου. Τὸ κιβώτιον τοῦ ἐλέους πρέπει νὰ ἐμψυχωθῆ. Καὶ τὴν βουλὴν τοῦ Κυρίου ἀνθρώπιναι δυνάμεις δὲν δύνανται νὰ τὴν μεταβάλουν. Γενηθήτω τὸ θέλημά Του». Κάτω από την λέξη «σχολήν» υπονοούσαν την Ελληνική Επανάσταση. Οι Φιλικοί μάλιστα ονόμασαν επιστάτες της σχολής τον Οικουμενικό Πατριάρχη Γρηγόριο και τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Πολύκαρπο. Όταν σε μια συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο Μητροπολίτης Δέρκων Γρηγόριος προέτρεψε τον Πατριάρχη να μεταβούν στην Πελοπόννησο για να τεθούν επικεφαλής της Επαναστάσεως, ο Γρηγόριος ο Ε' απάντησε: «Καὶ ἐγὼ ὡς κεφαλὴ τοῦ Ἔθνους καὶ ὑμεῖς ὡς Σύνοδος ὀφείλομεν νὰ ἀποθάνωμεν διὰ τὴν κοινὴν σωτηρίαν. Ὁ θάνατος ἠμῶν θὰ δώση δικαίωμα εἰς τὴν Χριστιανοσύνην νὰ ὑπερασπίση τὸ Ἔθνος ἐναντίων τοῦ τυράννου. Ἀλλ’ ἂν ὑπάγωμεν ἠμεῖς νὰ θαρρύνωμεν τὴν Ἐπανάστασιν, τότε θὰ δικαιώσωμεν τὸν Σουλτάνον ἀποφασίσαντα νὰ ἐξολοθρεύση ὅλον τὸ Ἔθνος». Όταν μερικοί προσπάθησαν να τον πείσουν να φύγει από την Κωνσταντινούπολη και να σώσει τον εαυτό του, ο καλός ποιμένας απάντησε: «Μὲ προτρέπετε εἰς φυγήν. Μάχαιρα θὰ διέλθη τᾶς ρύμας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ λοιπῶν πόλεων τῶν χριστιανικῶν ἐπαρχιῶν. Ὑμεῖς ἐπιθυμεῖτε ὅπως ἐγὼ μεταμφιεζόμενος καταφύγω εἰς πλοῖον ἢ κλεισθῶ ἐν οἰκίᾳ οἱουδήποτε εὐεργετικοῦ ὑμῶν Πρεσβευτοῦ, ν’ ἀκούω δὲ ἐκεῖθεν πῶς οἱ δήμιοι κατακρεουργούσι τὸν χηρεύοντα λαόν. Οὐχί! Ἐγὼ διὰ τοῦτο εἶμαι Πατριάρχης, ὅπως σώσω τὸ Ἔθνος μου, οὐχὶ δὲ ὅπως θὰ θεωρήσωσιν ἀδιαφόρως πῶς ἡ πίστις αὐτῶν ἐξυβρίσθη ἐν τῷ προσώπῳ μου. Οἱ Ἕλληνες, οἱ ἄνδρες τῆς μάχης, θὰ μάχωνται μετὰ μεγαλυτέρας μανίας, ὅπερ συχνάκις δωρεῖται τὴν νίκην. Εἰς τοῦτο εἶμαι πεπεισμένος. Βλέπετε μεθ’ ὑπομονῆς εἰς ὅτι καὶ ἂν μοῦ συμβῇ. Σήμερον (Κυριακὴ τῶν Βαΐων) θὰ φάγωμεν ἰχθεῖς, ἀλλὰ μετὰ τίνας ἡμέρας καὶ ἴσως καὶ ταύτην τὴν ἑβδομάδα οἱ ἰχθεῖς θὰ μᾶς φάγωσιν… Ναί, ἂς μὴ γίνω χλεύασμα τῶν ζώντων. Δὲν θὰ ἀνεχθῶ ὥστε εἰς τᾶς ὁδοὺς τῆς Ὀδησσοῦ, τῆς Κερκύρας καὶ τῆς Ἀγκῶνος διερχόμενον ἐν μέσῳ τῶν ἀγυιῶν νὰ μὲ δακτυλοδείκτωσι λέγοντες: “Ἰδοὺ ἔρχεται ὁ φονεὺς Πατριάρχης”. Ἂν τὸ Ἔθνος μου σωθῆ καὶ θριαμβεύση, τότε πέποιθα θὰ μοῦ ἀποδώση θυμίαμα ἐπαίνου καὶ τιμῶν, διότι ἐξεπλήρωσα τὸ χρέος μου… Ὑπάγω ὅπου μὲ καλεῖ ὁ νοῦς μου, ὁ μέγας κλῆρος τοῦ Ἔθνους καὶ ὁ Πατὴρ ὁ οὐράνιος, ὁ μάρτυς τῶν ἀνθρωπίνων πράξεων». Ο Γρηγόριος ο Ε', ο φλογερός αυτός Ιεράρχης, ακολούθησε τον δρόμο του. Σάρκωσε ολόκληρο το υπόδουλο Γένος. Επωμίσθηκε το σταυρό του. Ανέβηκε το Γολγοθά του. Δέχθηκε ραπίσματα, χλευασμούς, εμπτυσμούς και τέλος τον θάνατο με απαγχονισμό. Μπροστά στο Πατριαρχείο, την ημέρα του Πάσχα του 1821, οι Τούρκοι κρέμασαν τον Πατριάρχη. Στο έγγραφο της καταδίκης του (τουρκιστί «γιαφτάς»), αναφέρεται η αιτία του απαγχονισμού του: «.…Ἀλλ’ ὁ ἄπιστος πατριάρχης τῶν Ἑλλήνων… ἐξ αἰτίας τῆς διαφθορᾶς τῆς καρδίας του, ὄχι μόνον δὲν εἰδοποίησεν οὐδ’ ἐπαίδευσε τοὺς ἀπατηθέντας, ἀλλὰ καθ’ ὅλα τὰ φαινόμενα ἦτο καὶ αὐτός, ὡς ἀρχηγός, μυστικὸς συμμέτοχος τῆς Ἐπαναστάσεως… ἀντὶ νὰ δαμάσῃ τοὺς ἀποστάτας καὶ δώση πρῶτος τὸ παράδειγμα τῆς εἰς τὰ καθήκοντα ἐπιστροφῆς τῶν, ὁ ἄπιστος οὗτος ἔγινεν ὁ πρωταίτιος ὅλων τῶν ἀνεφυεισῶν ταραχῶν. Εἴμεθα πληροφορημένοι ὅτι ἐγεννήθη ἐν Πελοποννήσῳ καὶ ὅτι εἶναι συνένοχος ὅλως τῶν ἀταξιῶν, ὄσας οἱ ἀποπλανηθέντες ραγιάδες ἔπραξαν κατὰ τὴν ἐπαρχίαν Καλαβρύτων… Ἐπειδὴ πανταχόθεν ἐβεβαιώθημεν περὶ τῆς προδοσίας του ὄχι μόνος εἰς βλάβην τῆς ὑψηλῆς Πύλης, ἀλλὰ καὶ εἰς ὄλεθρον αὐτοῦ τοῦ ἔθνους του, ἀνάγκη ἦτο νὰ λείψη ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἀπὸ τοῦ προσώπου τῆς γῆς καὶ διὰ τοῦτο ἐκρεμάσθη πρὸς σωφρονισμὸ τῶν ἄλλων». Ένα χρόνο μετά τον απαγχονισμό και την μεταφορά του τιμίου λειψάνου του από τον πλοίαρχο Μ. Σκλάβο στην Οδησσό της Ρωσίας, ο Ζακυνθινός ιερωμένος Οικονόμος Νικόλαος Κοκκίνης, μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Ζακύνθου, εφημέριος τότε του παλαίφατου ναού της Οδηγήτριας και φλογερότατος Φιλικός, ευαισθητοποιημένος από την θυσία του Πατριάρχη, συνθέτει Ακολουθία προς τιμήν του νέου Ιερομάρτυρα, κάτι που αποδεικνύει περίτρανα ότι ο Άγιος Γρηγόριος στη συνείδηση του Γένους κατέκτησε αμέσως με το τίμιο αίμα του θέση Αγίου. Το 1871 μ.Χ. η Εκκλησία της Ελλάδος θεώρησε επιβεβλημένο να μετακομίσει το τίμιο λείψανό του από την Οδησσό στην απελεύθερη Αθήνα. Για τον σκοπό αυτό συστάθηκε Επιτροπή, στην οποία συμμετείχαν ο Αρχιεπίσκοπος Ζακύνθου Νικόλαος Β' ο Κατραμής και Αρχιμανδρίτης Αβέρκιος Λ. Λαμπίρης, Α' γραμματεύς της Ιεράς Συνόδου. Στην Οδησσό απεδόθησαν από τα μέλη της Επιτροπής και τους εκεί ομόδοξους τιμές Αγίου στο ιερό λείψανο του Αγίου Γρηγορίου. Κατά την Πανυχίδα μάλιστα, που τελέσθηκε εκεί κατά την ημέρα της μνήμης του, «εἐξεφώνισεν ἀπ’ ἄμβωνος, κατ’ ἐπίμονον τῶν ὁμογενῶν ἀπαίτησιν, λογύδριον ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ζακύνθου». Το ιερό λείψανο έφθασε στην Αθήνα την 25η Απριλίου 1871 μ.Χ., όπου οι Αθηναίοι του επεφύλαξαν πάνδημη υποδοχή. Με κατάνυξη και αγαλλίαση εναπετέθη στον Καθεδρικό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, όπου φυλάσσεται μέχρι σήμερα σε περίβλεπτη λάρνακα. Στις 10 Απριλίου 1921 μ.Χ. ανακηρύχθηκε Άγιος από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Δημητσάνης τὸν γόνον βυζαντίου τὸν πρόεδρον, καὶ τῆς Ἐκκλησίας ἁπάσης, γέρας θεῖον καὶ καύχημα. Γρηγόριον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς Μάρτυρα Χριστοῦ πανευκλεῆ, ἶνα λάβωμεν πταισμάτων τὸν ἱλασμόν, παρὰ Θεοῦ κραυγάζοντες. Δόξα τῷ δεδωκότι σου ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐν εὐκλείᾳ οὐρανῶν, δοξασαντᾶ σε Ἅγιε. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ'. Εὐλογητὸς εἷ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ τὸν θεῖον Πατριάρχην ἐνισχύσας, οὐρανόθεν ἐκπέμψας αὐτῶ βοήθειαν, καὶ δι’ αὐτοῦ Ἑλλήνων Ἔθνος ἀνυψώσας, πρὸς προγόνων τὴν εὔκλειαν.

32.-***   Οι Άγιοι Μάρτυρες Αφρικανός, Θεόδωρος, Μάξιμος, Πομπήιος και Τερέντιος

Βιογραφία Οι Άγιοι Μάρτυρες Αφρικανός, Θεόδωρος, Μάξιμος, Πομπήιος και Τερέντιος μαρτύρησαν το έτος 250 μ.Χ., επί αυτοκράτορα Δεκίου (249-251 μ.Χ.) και ηγεμόνος Φουρτουνιανού, στην Καρθαγένη της Αφρικής μαζί με άλλους τριάντα εννέα Χριστιανούς, των οποίων τα ονόματα είναι: Αλέξανδρος, Ανάξαρχος, Αναξιμένης, Αριστείδης, Δημάρατος, Δημοκλής, Δημοσθένης, Διονύσιος, Επαμεινώνδας, Ετεοκλής, Ζήνων, Ηλίας, Ηρακλής, Ησαΐας, Ηφαιστίων, Θεμιστοκλής, Θεόφραστος, Θησεύς, Θωμάς, Ισοκράτης, Λουκάς, Μακάριος, Μιλτιάδης, Μνήσαρχος, Ξενοφών, Όμηρος, Παρμενίων, Πελοπίδας, Περικλής, Πίνδαρος, Πολύβιος, Πολύνικος, Προμηθεύς, Σοφοκλής, Σωκράτης, Τιμόθεος, Τίτος, Φιλοποίμην, Φωκίων και Χρόνιος. Οι Άγιοι συνελήφθησαν, επειδή ήταν Χριστιανοί και δοκιμάσθηκαν με πολλά βασανιστήρια. Πρώτα τους χτύπησαν υπερβολικά, μέχρις ότου φάνηκαν τα σπλάγχνα τους, στην συνέχεια με πυρωμένα καρφιά τους τρύπησαν τα ισχία και επάνω σε αυτά έριξαν ξύδι και αλάτι. Αφού όμως προσευχήθηκαν, κατέστρεψαν τα ξόανα, τους βωμούς και τους ναούς των ειδωλολατρών. Στο τέλος, μετά τις φρικτές βασάνους, αποκεφαλίσθηκαν. Η Εκκλησία τιμά την μνήμη τους και στις 28 Οκτωβρίου.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Στρατὸς θεοσύλεκτος, πανευκλεῶν Ἀθλητῶν, στερρότητι πίστεως, ἐξ Ἀφρικῆς συνδρομῶν, γενναίως ἠγώνισται σύμφρονες γὰρ τὴ γνώμη, καὶ τοὶς τρόποις ὀφθέντες, σύναθλοι ἐν ἀγώσιν, ἀνεδείχθησαν πάντες. Καὶ νῦν καθικετεύουσι, σώζεσθαι ἀπαντᾷς.

33.- *** Η Προφήτιδα Ολδά (ή Όλδα),
Βιογραφία
Η Προφήτιδα Ολδά (ή Όλδα), μητέρα του Σελήμ, του υιού του Θεκουέ, του υιού του Αράας, αναφέρεται στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης Δ' των Βασιλειών. Η Προφήτιδα κατοικούσε στην Ιερουσαλήμ κατά τους χρόνους του βασιλέως Ιωσία, προς τους απεσταλμένους του οποίου απάντησε τα εξής: «Αὐτὰ λέγει ὁ Κύριος ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραήλ: Εἴπατε πρὸς τὸν ἄνδρα, ὁ ὁποῖος σᾶς ἀπέστειλε πρὸς ἐμέ. Αὐτὰ λέγει ὁ Κύριος: Ἰδού, ἐγὼ θὰ ἐπιφέρω μεγάλη καταστροφὴ στὸν τόπο τοῦτο καὶ τοὺς κατοικοῦντες σὲ αὐτόν, ἐφαρμόζων σὲ αὐτοὺς ὅλες τὶς τιμωρίες τοῦ βιβλίου τούτου, τὶς ὁποῖες διάβασε ὁ βασιλεὺς τοῦ βασιλείου τοῦ Ἰσραήλ. Καὶ τοῦτο θὰ γίνει διότι οἱ Ἰσραηλῖτες μὲ ἐγκατέλειπαν προσφέροντες θυμίαμα σὲ ξένους θεούς, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὲ ἀναγκάσουν νὰ ὀργισθῶ γιὰ τὰ ἔργα αὐτὰ τῶν χειρῶν τους καὶ νὰ ἀνάψει ὁ θυμός μου ἐναντίων τοῦ τόπου τούτου καὶ νὰ μὴ σβεσθεῖ».

34.- ***  Οι Άγιοι Ιάκωβος ο Πρεσβύτερος και Αζάς ο Διάκονος
Βιογραφία
Οι Άγιοι Ιάκωβος ο Πρεσβύτερος και Αζάς ο Διάκονος έζησαν επί του χριστιανομάχου βασιλιά των Περσών, Σαπώρ του Β'. Ο πρεσβύτερος Ιάκωβος ήταν από το χωριό Φαραθά, και ο διάκονος Αζάς από το χωριό Βιθυκορά. Καταγγέλθηκαν (332 μ.Χ.) σαν χριστιανοί και ανακρίθηκαν μπροστά στον άρχιμάγο Αχοσχαργάν (ή Αρχωγαϊχάρ). Επειδή όμως παρέμειναν στην ομολογία του Χριστού, στην αρχή τους κτύπησαν σκληρά και κατόπιν τους άφησαν γυμνούς τη νύκτα, μέσα σε δριμύ και αφόρητο ψύχος. Το πρωΐ, που μόλις άνέπνεαν, αλλά η ζωή της πίστης διατηρούσε όλο το σφρίγος και την ακμή της στις ψυχές τους, τους ρώτησαν: «Απαρνείστε επί τέλους τον Ιησού»; «Να πεθάνουμε θέλουμε γι' Αυτόν», απάντησαν οι μάρτυρες. Τότε ο άρχοντας, διέταξε και τους αποκεφάλισαν.

35.- *** Άγιος Δήμος (ή Δημήτριος) ο αλιεύς
Βιογραφία
    Ο Νεομάρτυρας αυτός καταγόταν από το χωριό Οζούν Κιου-πρού (Μακριά Γέφυρα) της επαρχίας Αδριανουπόλεως. Έκανε το επάγγελμα του ψαρά και εργαζόταν σε κάποιο ιχθυοτροφείο της Σμύρνης. Ήλθε σε προστριβή με τον Τούρκο ιδιοκτήτη του ιχθυοτροφείου, ο όποιος τον συκοφάντησε ότι δήθεν ο Δήμος ορκίστηκε να γίνει Τούρκος. Οδηγήθηκε με ψευδομάρτυρες στον κριτή και αφού επέμενε σταθερά στην πίστη του, ρίχτηκε στη φυλακή και βασανίστηκε φρικτά με διάφορα ξύλα και άλλα μέσα. Όταν τον έβγαλαν από τη φυλακή (τρεις φορές), ο Δήμος συνεχώς ομολογούσε τον Χριστό. Τότε ο κριτής τον καταδίκασε σε θάνατο με αποκεφαλισμό, γεγονός που συνέβη στίς 10 Απριλίου 1763 μ.Χ., ημέρα Πέμπτη, στη Σμύρνη. Το λείψανο του Αγίου ενταφιάστηκε με τιμές στο Ναό του Αγίου Γεωργίου στη Σμύρνη. Ο τάφος του έγινε προσκύνημα των πιστών, που τους παρείχε πολλά ιάματα.

 36.-  Ο Άγιος Αγαθάγγελος (κατά κόσμον Αθανάσιος)

Βιογραφία    Ο Άγιος Αγαθάγγελος (κατά κόσμον Αθανάσιος) καταγόταν από την πόλη Αίνο της Θράκη και ο πατέρας του ονομαζόταν Κωνσταντίνος, η δε μητέρα του Κρυσταλλία. Από μικρός έμεινε ορφανός από πατέρα και εξαιτίας της φτώχιας του πήγε ναύτης σε ένα τούρκικο πλοίο στο οποίο ο πλοίαρχος τον πίεζε να δεχθεί τον μουσουλμανισμό. Κάποια νύχτα, ενώ το πλοίο βρισκόταν στο λιμάνι της Σμύρνης, προφασιζόμενος ότι θέλει να πάει για κάποια υπόθεσή του στην πόλη, διέταξε τον νέο να προπορευθεί κρατώντας φανάρι, για να του φωτίζει τον δρόμο. Έτσι προχωρώντας τον οδήγησε στο τούρκικο νεκροταφείο, όπου, κρατώντας τη μαχαίρα του, τον απείλησε πως, αν δεν γίνει μουσουλμάνος, θα τον σφάξει. Ο άγιος φοβήθηκε και είπε ότι δέχεται. Αμέσως τότε εκείνος, μέσα στη νύχτα, τον οδήγησε στον δικαστή, όπου ομολόγησε και περιετμήθει αμέσως. Μετά από λίγες ημέρες αρρώστησε βαριά και φοβούμενος μήπως πεθάνει στην άρνηση μόλις ανέρρωσε ζήτησε άδεια από τον πλοίαρχο και πήγε στην πατρίδα του. Μετά από λίγο καιρό επειδή πάλι κινδύνευσε να φονευθεί από τον πλοίαρχο, έφυγε μετανοημένος και πήγε στο Άγιο Όρος και εισήλθε στη Μονή του Εσφιγμένου, αφού έγινε δεκτός από τον ηγούμενο Ευθύμιο. Εκεί, εκάρη μοναχός και ονομάστηκε Αγαθάγγελος. Μετά από λίγο καιρό, ο Άγιος Αγαθάγγελος, πήρε την απόφαση να μαρτυρήσει για τον Χριστό και αφού προετοιμάστηκε κατάλληλα, με την επίβλεψη του γέροντος Γερμανού, αναχώρησε από το Άγιον Όρος και πήγε στη Σμύρνη, όπου δημόσια αποκήρυξε τον μουσουλμανισμό. Με εντολή του δικαστή τον άρπαξαν οι βάναυσοι οπλοφόροι και χτυπώντας τον, τον έκλεισαν στη φυλακή με τα πόδια στην ποδοκάκη και βαριά αλυσίδα στον λαιμό. Όσοι Χριστιανοί βρέθηκαν στη φυλακή τον ευλαβούνταν ως μάρτυρα. Ο Μητροπολίτης Σμύρνης, με την παράκληση του ηγουμένου Ευθυμίου, παράγγειλε σε όλους τους ιερείς και όλους τους Χριστιανούς της Σμύρνης και έκαναν θερμή δέηση υπέρ του μάρτυρα. Την νύχτα της Παρασκευής τον έφεραν πάλι στο κριτήριο. Ο άγιος έμεινε στέρεος στην ομολογία, οπότε διατάχθηκε ο δι’ αποκεφαλισμού θάνατός του. Με φωνές και αλαλαγμούς οι δήμιοι τον οδήγησαν στο τόπο της εκτέλεσης, όπου και αποκεφαλίστηκε στις 19 Απριλίου 1818 μ.Χ., ήμερα Σάββατο και ώρα πέμπτη, σε ηλικία 19 χρονών (κατά άλλους ο Άγιος μαρτύρησε το 1819 μ.Χ. σε ηλικία 24 χρονών). Ο λαός της Σμύρνης αγόρασε το λείψανο του νεομάρτυρα και το μετέφερε με τιμές στο ναό του Αγίου Γεωργίου. Το λείψανο του ενταφιάστηκε στον τάφο του νεομάρτυρα Δήμου, που μαρτύρησε στη Σμύρνη το 1763 μ.Χ. (βλέπε 10 Απριλίου). Η αγία και θαυματουργική κάρα του νεομάρτυρα Αγαθάγγελου, καθώς και το δεξί του χέρι, το δεξί του πόδι και μια πλευρά του, αποδόθηκαν τιμής ένεκεν στη Μονή Εσφιγμένου το 1844 μ.Χ., κατόπιν αιτήσεως της.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Ἀσκήσεως νάμασι, καταρδευθεῖς τὴν ψυχήν, Μαρτύρων ἐξήστραψας, μαρμαρυγᾶς φωταυγεῖς, σοφὲ Ἀγαθάγγελε, ὅθεν ἐν ἀμφοτέροις, ἀκριβῶς διαπρέψας, ἤσχυνας τοὺς ἐξ Ἄγαρ, τὸν Χριστὸν μεγαλύνας. Αὐτὸν οὒν ὁσιομάρτυς, ἠμὶν ἰλέωσαι. Η Κάρα του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Εσφιγμένου Αγίου Όρους. Απότμημα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων.

37.- *** ΑΓΙΑ ΛΕΙΨΑΝΑ -
ΟΔΗΓΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΜέρος Πρῶτο: Α - Θ
Καθηγητοῦ Ἀντωνίου Μάρκου

Τό κείμενο αὐτό ἀποτελεῖ συνέχεια τῶν προηγουμένως δημοσιευομένων κειμένων:«Ἅγια Λείψανα 1 - Ἱστορική καί Θεολογική προσέγγιση» καί«Ἅγια Λείψανα 2 – Τόποι συγκεντρώσεως Ἁγίων Λειψάνων» καί ἡ μελέτη του προϋποθέτει τήν μελέτη τῶν προηγουμένων.ΑΑΒΕΡΚΙΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Ἱεραπόλεως (+ 167, 22α Ὀκτωβρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Παναχράντου Ἄνδρου.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Καρακάλου Ἁγίου Ὄρους, Προυσοῦ Εὐρυτανίας καί Φανερωμένης Σαλαμίνος.
ΑΒΙΒΟΥ Ἱερομάρτυρος, Ἐπισκόπου Νεκρέσι Γεωργίας (6ος αἰ., 4η Μαϊου):
Τά Λείψανα στόν Καθεδρικό Ναό τῆς Μτσχέτα Γεωργίας.
ΑΒΡΑΜΙΟΥ Ὁσίου, τῆς Πετσένγκας Ρωσίας (15ος αἰ., 4η Φεβρουαρίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στό Ναό τοῦ χωριοῦ Βλαντιμήρσκο – Πετσένγσκυ Βολόγδας Ρωσίας.
ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ Νεομάρτυρος, τοῦ Μοναστηρίου (+ 1727):
Ἡ Κάρα στή Μονή Κύκκου Κύπρου.
ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ Ὁσιομάρτυρος, τοῦ Νέου (+ 1818, 19η Ἀπριλίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Ἐσφιγμένου Ἁγίου Ὄρους.
Ἀπότμημα στή Μονή Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων.
ΑΓΑΘΗΣ Μάρτυρος, τῆς Σικελίας (+ 251, 5η Φεβρουαρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή ἁγ. Παύλου Ἁγίου Ὄρους.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Προυσοῦ Εὐρυτανίας καί Λουκούς Ἄστρους Κυνουρίας.
Σχετικά μέ τό Λείψανο τῆς ἁγ. Ἀγάθης οἱ Ρωμαιοκαθολικοί δέχονται (βλ. ἔργα Γρηγορίου DAHMAN), ὅτι αὐτό ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο καί τόν 11ο αἰ. μεταφέρθηκε στήν ΚΠολη, ἀπ' ὅπου τό 1204 μετεφέρθηκε καί πάλι ἀπό τούς Σταυροφόρους στή Σικελία, ὅπου διαμοιράσθηκε μεταξύ διαφόρων προσώπων. Σήμερα στήν Κατάνη φυλάσσονται: Τά χέρια, τά πόδια καί τό στῆθος τοῦ Λειψάνου σέ ἀδιάφθορη κατάσταση, ἐκτεθημένα σέ γυάλινη θήκη. Ἡ Κάρα καί τά μεγάλα ὀστά μέσα σέ ἀνθρωπόσχημη Λειψανοθήκη, στήν ὁποία εἰκονίζεται ἡ Ἁγία μέχρι τήν μέση. Στό κεφάλι αὐτῆς τῆς λειψανοθήκης - ἀγάλματος, εἶναι τοποθετημένο πολύτιμο στέμμα, ἐνῶ ὅλο τό ἄγαλμα εἶναι καλλυμένο μέ πολύτιμα ἀφιερώματα κατοίκων, οἱ ὁποῖοι ἔχουν διασωθεῖ σέ διάφορες ἐποχές διά πρεσβειῶν της ἀπό ἐκρήξεις τοῦ ἡφαιστείου τῆς Αἴτνας.
ΑΓΑΘΟΝΙΚΟΥ Μάρτυρος (+ 298, 22α Αὐγούστου):
Ἡ Κάρα στό Ναό Τιμίου Προδρόμου Καβάλας.
Ἀπότμημα στή Μονή Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων.
ΑΓΑΘΩΝΟΣ Ὁσίου, κτίτορος τῆς ὁμωνύμου Μονῆς Ὑπάτης Φθιώτιδος (14ος αἰ., 7η Αὐγ.):
Ἡ Κάρα στήν ὁμώνυμη Μονή.
ΑΓΑΠΗΣ Μάρτυρος:
Ἀπότμημα στή Μονή Ζερμπίτσης Σπάρτης.
Δέν διευκρινίζεται ἄν πρόκειται γιά τήν θυγατέρα τῆς ἁγ. Μάρτυρος Σοφίας (17/9) ἤ τήν μετά τῆς μ. Χιονίας (16/4).ΑΓΑΠΗΣ τοῦ Ριαζάν Ρωσίας, τῆς διά Χριστόν Σαλῆς (+ 1921, 8η Φεβρ.):
Τά Λείψανα ἐνταφιασμένα στό Ριαζάν.
ΑΓΑΠΙΟΥ Μάρτυρος, υἱοῦ Μεγαλομ. Εὐσταθίου (+ 118, 20ή Σεπτεμβρίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στόν ὁμώνυμο ΡΚ Ναό τῆς Βενετίας.
ΑΓΓΕΛΙΝΑΣ Ὁσίας, Βασιλίσσης τῆς Σερβίας (15ος αἰ., 10η Δεκεμβρίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στή Μονή Κουπίνοβο Σερβίας.
ΑΓΛΑΪΟΥ Μάρτυρος, ἑνός τῶν Ἁγίων 40 Μαρτύρων (+ 320, 9η Μαρτίου):
Ἡ σιαγόνα στή Μονή Κωνσταμονίτου Ἁγίου Ὄρους.
ΑΓΝΗΣ Μάρτυρος, τῆς Ρωμαίας (+ 304; , 21η Ἰαναουαρίου).
Ἡ Κάρα στό ΡΚ Ναό τῆς ἁγ. Ἀγνῆς "ἐκτός τῶν Τειχῶν" Ρώμης.
ΑΔΡΙΑΝΟΥ Μάρτυρος:
Ἀπότμημα στή Μονή ἁγ. Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους.
Δέν διευκρινίζεται περί ποίου Μάρτυρος πρόκειται· τῆς 1/11, τῆς 3/2 ἤ τῆς 26/8 (δύο).
ΑΕΙΘΑΛΑ Μάρτυρος:
Ἡ Κάρα στή Μονή Παναχράντου Ἄνδρου.
Ἀποτμήματα στίς Μονές ἁγ. Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους καί Κλειστῶν Ἀττικῆς.
Δέν διευκρινίζεται περί ποίου Μάρτυρος πρόκειται· τῆς 9/3, τῆς 2/9, τῆς 3/11 ἤ τῆς 11/12.
ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ Ὁσίας, τῆς μετά ὁσ. Ἀνδρονίκου (5ος ἤ 6ος αἰ., 9η Ὀκτωβρίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Κύκκου Κύπρου.
ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ τοῦ Μεγάλου, Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας (+ 373, 18η Ἰανουαρίου):
Μέρος παλάμης στό Προσκύνημα ἁγ. Νεκταρίου Καμαρίζης Λαυρίου.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Ἰβήρων, Ζωγράφου καί Ἐσφιγμένου Ἁγίου Ὄρους, Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων, Προυσοῦ Εὐρυτανίας καί Ἀγάθωνος Φθιώτιδος.
ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Ἀθωνίτου (+ 1003, 5η Ἰουλίου).:
Ἀπότμημα στή Μονή Κύκκου Κύπρου.
ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ὁσίου, ἐκ τῶν κτιτόρων τῆς Μ. Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους (10ος – 11ος αἰ., 17η Δεκ.):
Τά Λείψανα στή Μονή Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους.
ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Μετεωρίτου (+ 1380, 20ή Ἀπριλίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Μεγάλου Μετεώρου.
ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Α’ Ἁγίου, Πατρ. ΚΠόλεως, τοῦ Ἐσφιγμενίτου (+ 1340, 28η Ὀκτωβρίου):
Τά Λείψανα στό ΡΚ Ναό τοῦ ἁγ. Ζαχαρία Βενετίας.
Μία πλευρά στή Μονή Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους.
Ἀποτμήματα στή Μονή Ἐσφιγμένου Ἁγίου Ὄρους καί στό Ναό ἁγ. Κων/νου καί Ἑλένης Ἀνδρούσης Μεσσηνίας.
Τό Λείψανο τοῦ ἁγ. Ἀθανασίου Α’ μεταφέθηκε στή Βενετία ἀπό τήν ΚΠόλη τό 1455, μετά τήν Ἅλωση τῆς Πόλεως ἀπό τούς Τούρκους (1453), ἀπό τόν Βενετό πλοιοκτήτη Δομήνικο Zottarello, ὡς λείψανο τοῦ ἁγ. Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου ἀρχιεπ. ’Αλεξανδρείας καί ὡς τέτοιο τιμᾶται μέχρι σήμερα ἀπό τούς Βενετούς. Τό 1705 ἡ Κάρα τοῦ Λειψάνο καταστράφηκε ἀπό πυρκαγιά καί ἀντικαταστάθηκε ἀπό ἐπιχρυσωμένη κεφαλή. Τό 1807 τό Λείψανο μεταφέρθηκε στή Μονή τοῦ ἁγ. Ζαχαρία, ὅπου καί σήμερα φυλάσσεται.
ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ὁσιομάρτυρος, τοῦ Ἰβηρίτου (+ 1628):
Ἡ δεξιά ἀδιάφθορος στή Μονή Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους.
Κατά τόν μ. Μωϋσῆ Ἁγιορείτη ἡ μνήμη τοῦ Ὁσιομ. Ἀθανασίου εἶναι ἄγνωστη στούς Συναξαριστές καί ἡ μνήμη του θά μποροῦσε νά τιμᾶται τήν 13η Μαϊου μετά τῶν Ἰβηριτῶν Ἁγίων. (Βλ. μ. Μωϋσέως Ἁγιορείτου, «Οἱ Ἅγιοι τοῦ Ἁγίου Ὄρους», σελ. 435).
ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Γ’ Ἁγίου, Πατρ. ΚΠόλεως, τοῦ Πατελάρου (+ 1654, 2α Μαϊου).
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στόν Καθεδρικό Ναό Εὐαγγ. Θεοτόκου Χαρκόβου Οὐκρανίας.
Ἀπότμημα στόν ἐνοριακό Ναό Ἀξοῦ Μυλοποτάμου Κρήτης.
ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Νεομάρτυρος, τῆς Θεσσαλονίκης (+ 1774, 8η Σεπτεμβρίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους.
ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Χριστιανουπόλεως (+ 1735, 17η Μαϊου):
Τά Λείψανα στή Μονή Προδρόμου Γορτυνίας.
ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Παρίου (+ 1813, 24η Ἰουνίου):
Μέρος Κάρας στή Μητρόπολη Χίου.
Ἀποτμήματα στή Μητρόπολη Παροναξίας καί στή Μονή ἁγ. Ἄννης Λυγαριᾶς Λαμίας.
Κατά τήν ἀνακομιδή τά Λείψανα τοῦ ὁσ. Ἀθανασίου κατατέθηκαν στό Ναό τοῦ Ἡσυχαστηρίου τοῦ ἁγ. Γεωργίου Ρεστῶν Χίου, ὅπου καί ἀσκήθηκε πρός τό τέλος τῆς ζωῆς του. Ἐκεῖ τά Λείψανα καταστράφηκαν σχεδόν ὁλοσχερῶς ἀπό φωτιά, κατά τήν καταστροφή τῆς Χίου ἀπό τούς Τούρκους, τό 1822. Ἡ ἁγιότητα τοῦ ὁσ. Ἀθανασίου διακηρύχθηκε τό 1995 ἀπό τό Πατριαρχεῖο ΚΠόλεως, μετά ἀπό εἰσήγηση τοῦ Μητροπ. Παροναξίας Ἀμβροσίου.
ΑΘΗΝΟΓΕΝΟΥΣ Ἱερομάρτυρος, ἐπ. Ἡρακλειουπόλεως (+ 311, 16η Ἰουλίου):
Ἀπότμημα στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ Μεγαλομάρτυρος (+ 305 – 313, 25η Νοεμβρίου):
Τά Λείψανα ἀδιάφθορα στή Μονή Σινᾶ.
Δάκτυλος στή Συλλογή τῶν Ἀνακτόρων τοῦ Μπάκινγχαμ Λονδίνου.
Ἀποτμήματα στή Μονή Χιλανδαρίου Ἁγίου Ὄρους, στόν ὁμώνυμο Ναό Ν. Λιοσίων Ἀττικῆς, στή Μονή Κύκκου Κύπρου καί στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
ΑΚΑΚΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Καυσοκαλυβίτου (+ 1730, 12η Ἀπριλίου):
Ἡ Κάρα στό Κυριακό τῆς Σκήτης τῶν Καυσοκαλυβίων Ἁγίου Ὄρους.
Ἡ σιαγόνα στήν ὁμώνυμη Καλύβη Καυσοκαλυβίων Ἁγίου Ὄρους.
Ἀπότμημα στή Μονή Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους.
ΑΚΑΚΙΟΥ Ὁσιομάρτυρος, τοῦ Ἰβηροσκητιώτου (+ 1814, 1η Μαϊου):
Ἡ Κάρα στή Μονή ἁγ. Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους.
Μέρος τῶν Λειψάνων στή Σκήτη Τιμίου Προδρόμου Ἁγίου Ὄρους.
ΑΚΕΨΙΜΑ Μάρτυρος:
Ἀποτμήματα στή Μονή Κλειστῶν Ἀττικῆς καί στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
Δέν διευκρινίζεται περί ποίου Μάρτυρος πρόκειται· τῆς 3/11, τῆς 7/12 ἤ τῆς 11/12.
ΑΚΙΝΔΥΝΟΥ Μάρτυρος:
Ἀπότμημα στή Μονή Μεγ. Λαύρας Ἁγίου Ὄρους.
Δέν διευκρινίζεται περί ποίου Μάρτυρος πρόκειται· τῆς 2/11, τῆς 20/4 ἤ τῆς 22/8.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Μάρτυρος, τῆς Πύδνης (3ος αἰ., 14η Μαρτίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Μεγ. Λαύρας Ἁγίου Ὄρους.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Μάρτυρος, τοῦ "ἐν Κεντουκέλλαις" (4ος αἰ., 15η Μαϊου):
Ἀπότμημα στή Μονή ὁσ. Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ Πιστόϊας Ἰταλίας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Ἁγίου:
Ἡ Κάρα στή Μητρόπολη Ἰωαννίνων.
Δέν διευκρινίζεται περί ποίου Ἁγίου πρόκειται· τῆς 30/8 (Πατρ. ΚΠόλεως), τῆς 16/5 καί 12/12 (Πατριαρχῶν Ἱεροσολύμων), τῆς 29/5 (Πατρ. Ἀλεξανδρείας), τῆς 16/3 (Πάπα Ρώμης), τῆς 30/11 (ἐπ. Μηθύμνης), τῆς 13/5 (ἐπ. Τιβεριανῶν), τῆς 9/6 (ἐπ. Προύσσης), τῆς 22/10 (Ἱερομάρτυρος), τῆς 29/10 (Ἱερομάρτυρος, + 1653), τῆς 14/5, 28/9 καί 30/10 (Μαρτύρων), τῆς 7/11 (Μάρτυρος Θεσσαλονικέως), τῆς 24/11 (Μάρτυρος Κορινθίου), τῆς 25/2, 9/3, 14/3, 10/4, 14/5, 20/5, 10/6, 1/8, 21/8, 15/3 (δύο· ὅλων Μαρτύρων), τῆς 17/12 (Ὁσιομάρτυρος) ἤ τῆς 26/5 (Νεομάρτυρος, + 1794).
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Νέβσκι Ἁγίου, Μεγ. Ἡγεμόνος Βλαδιμήρ Ρωσίας,

(+ 1263, 30ή Αὐγούστου καί 23η Νοεμβρίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στήν ὁμώνυμη Λαύρα Ἁγ. Πετρουπόλεως.
Τό Λείψανό τοῦ ἁγ. Ἀλεξάνδρου ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο τό 1380. Τό 1723 ὁ Μεγάλος Πέτρος, ἵδρυσε Λαύρα πρός τιμή του στή νέα πρωτεύουσσα τῆς Ρωσίας Ἁγία Πετρούπολη καί τό 1724 κατέθεσε ἐκεῖ τό Λείψανό του. Κατά τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1917 οἱ Μπολσεβίκοι σεβάσθηκαν τό Λείψανο τοῦ ἡρωϊκοῦ Ἡγεμόνα. Τό 1922 ἐκτέθηκε στό Μουσεῖο Ἱστορίας τῆς Θρησκείας, ἀπ' ὅπου τό 1989 ἐπιστράφηκε στή Ρωσική Ἐκκλησία, γιά νά κατατεθῆ καί πάλι στήν Λαύρα του, ὅπου καί σήμερα φυλάσσεται, σέ λάρνακα ἐξαιρετικῆς τέχνης. ( Con. Logatsev, "Ἡ παλινόρθωση τῶν Λειψάνων τοῦ Πρίγκιπα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι"· στό "Περιοδικό τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας", φ. 9/1989, σελ. 25 – 27, ἀγγλική ἔκδοση).
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Ὁσίου, τοῦ Σβίρ Ρωσίας (+ 1533, 17η Ἀπριλίου καί 30ή Αὐγούστου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στήν ὁμώνυμη Μονή τῆς Ρωσίας.
Μέρος Λειψάνου στή Λαύρα ἁγ. Αλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
Τό Λείψανο τοῦ ἁγ. Ἀλεξάνδρου ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο τήν 17η Ἀπριλίου 1641, κατά τήν διάρκεια τῶν ἐργασιῶν ἀνεγέρσεως τοῦ κατεστραμμένου ἀπό τούς Πολωνούς Ναοῦ τῆς Μεταμ. Σωτῆρος. Τό Λείψανο κατατέθηκε τό 1643 σέ ἀργυρή λάρνακα καί ἀναπαύθηκε ἐκεῖ μέχρι τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1917.Τήν 5η Ἰανουαρίου 1918 ἡ περιοχή τῆς Μονῆς τοῦ ὁσ. Ἀλεξάνδρου καί εὑρύτερα τοῦ Ὄλονετς καταλήφθηκε ἀπό τούς Μπολσεβίκους. Τήν ἑπομένη 6η Ἰανουαρίου οἱ Μπολσεβίκοι κατέλαβαν τήν Μονή, ἀλλά δέν βεβήλωσαν τό Λείψανο. Σταδιακά ἡ Μονή μετατράπηκε σέ στρατόπεδο συγκεντρώσεως (τό γνωστό "Σβίρλαγκ"), ἵδρυμα ἀναπήρων πολέμου καί ἔπειτα παιδιῶν, τεχνική σχολή καί τελικά ψυχιατρικό ἄσυλο.Τήν τρίτη ἡμέρα τοῦ Πάσχα τοῦ 1918, τό Λείψανο ρίχθηκε στήν πυρά ἀπό ὁμάδα ὁπλισμένων Μπολσεβίκων, οἱ ὁποῖοι ἐκτέλεσαν τόν Ἡγούμενο Εὐγένιο καί 6 Μοναχούς τῆς Μονῆς, ὅμως δέν κάηκε, ἀντιθέτως διατήρησε τό ἀπολύτως φυσιολογικό χρῶμα του! Μόνο κατά τήν ἕκτη προσπάθειά τους, τήν 20ή Δεκεμβρίου 1918, οἱ Μπολσεβίκοι πέτυχαν νά μετακινήσουν τό Λείψανο καί νά τό μεταφέρουν στό Λοντεϊνογιε Πόλιε. Ἐκεῖ τό Λείψανο ἐξετάστηκε ἀπό Σοβιετικούς ἐπιστήμονες, σέ μία προσπάθεια νά ἀποδειχθεῖ, ὅτι τό σῶμα τοῦ Ὁσίου εἶχε ταριχευθεῖ ἤ ὅτι ἐπρόκειτο γιά κάποια ἀπάτη τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν... ἀποβλάκωση τῶν πιστῶν! Ὅμως ἡ ἐξέταση ἀπέδειξε, ὅτι τό Λείψανο ἦταν αὐθεντικό. Ἡ ὁμοιότητα τοῦ προσώπου μέ τίς εἰκόνες τοῦ ὁσ. Ἀλεξάνδρου ἦταν ἐντυπωσιακή καί ὅλες οἱ σχετικές λεπτομέρειες (λευκότητα καί ἐλαστικότητα τοῦ δέρματος), ἦσαν σύμφωνες μέ ἐκεῖνες πού καταγράφτηκαν κατά τήν ἀνακομιδή τοῦ 1641. Ἕνας Ἀκαδημαϊκός τῆς ἐποχῆς, ὁ Πέτρος Πέτροβιτς Ποκρύσκιν, σέ ἀπάντησή του σέ αἴτημα τῆς Μυστικῆς Ἀστυνομίας, ἔγραψε σχετικά: "Ἀναγνωρίζοντας, ὅτι τό Λείψανο τοῦ ἁγ. Ἀλεξάνδρου τοῦ Σβίρ ἀποτελεῖ ἀναμφισβήτητα ἱστορικό γεγονός, ἡ θέσις τοῦ ὁποίου πρέπει νά εἶναι σέ μία ἐκκλησία, ζητοῦμε νά ληφθοῦν μέτρα γιά τήν διαφύλαξι αὐτοῦ τοῦ ἐθνικοῦ ἱστορικοῦ θησαυροῦ"!Στή συνέχεια τό Λείψανο ἐκτέθηκε στό Μουσεῖο Ἀνατομίας τῆς Στρατιωτικῆς Ἰατρικῆς Ἀκαδημίας τοῦ Λένινγκραντ καί παρέμεινε ἐκεῖ χάρις στίς προσπάθειες τοῦ διακεκριμένου ἐπιστήμονος Β. Ν. Τόνκωφ.Μετά τήν κατάρρευση τοῦ ἀθεϊστικοῦ καθεστῶτος, ὑπάρχουν δύο ἐκδοχές γιά τό Λείψανο τοῦ ἁγ. Ἀλεξάνδρου.Α. Σύμφωνα μέ τήν πρώτη (ἡ ὁποία παρουσιάζεται στό εἰδικό ἀφιέρωμα τοῦ Περιοδικοῦ "The Orthodox Word", φ. 236 - 237/Μαϊου - Αὐγ. 2004), μετά τήν ἐπιστροφή στό Πατριαρχεῖο Μόσχας τοῦ τμήματος τῆς Θείας Μεταμορφώσεως τῆς Μονῆς τοῦ ἁγ. Ἀλεξάνδρου (τήν 14η Ἰουνίου 1997· τό τμῆμα τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐπιστράφηκε μερικῶς τήν 22α Σεπτεμβρίου 1998), μέ τήν ἔγκριση τοῦ Μητροπ. Ἁγίας Πετρουπόλεως Βλαδιμήρου, ἄρχισαν ἔρευνες γιά τήν ἀνεύρεση τοῦ Λειψάνου. Χάρις στίς προσπάθειες τῶν μοναζουσῶν τῆς Μονῆς Ἁγίας Σκέπης Τερενίτσι καί τοῦ τοῦ Ἡγουμένου τῆς Μονῆς τοῦ ὁσ. Ἀλεξάνδρου ἀρχιμ. Λουκιανοῦ Koutchenko, τό Λείψανο βρέθηκε τόν Δεκέμβριο τοῦ 1997. Ἡ ἰατρική - ἀνθρωπολογική ἐξέτασή του, ἀπέδειξε τήν συμφωνία του μέ τίς περιγραφές τοῦ 1641 καί τίς νεώτερες τοῦ 1918 καί ἐπίσης, ὅτι ἀνῆκε σέ ἄνδρα τῆς φυλῆς τῶν Βέπ, μιᾶς ὁμάδος Φιλανδικῆς καταγωγῆς, στήν περιοχή τῆς ὁποίας ὁ Ὅσιος γεννήθηκε καί ἵδρυσε τήν Μονή του.Μετά τήν ἐπιβεβαίωση τῆς ταυτότητος τοῦ Λειψάνου, ὁ Μητροπ. Βλαδίμηρος ἐπέτρεψε τήν ἔκθεσή του στόν Ναό τῆς ἁγ. Σοφίας, γιά τέσσερεις μῆνες (ἀπό τήν 30ή Ἰουλίου 1998), πρίν τήν μεταφορά του στήν Μονή. Πρίν τήν μεταφορά τοῦ Λειψάνου στόν Ναό, ἔγινε μία δέηση στήν αἴθουσα ἐξετάσεων τῆς Ἰατρικῆς Ἀκαδημίας. Ἐκεῖ, ἐνώπιον πιστῶν καί ἀπίστων, τά χέρια καί τά πόδια τοῦ Ὁσίου ἄρχισαν νά ἀναβλύζουν σταγόνες εὐωδέστατου μύρου! Ἀπό τότε καί μέχρι σήμερα τά θαύματα πού ἐπιτελοῦνται διά πρεσβειῶν τοῦ ὁσ. Ἀλεξάνδρου εἶναι πολλά καί πολύ σημαντικά (ἔχουν καταγραφεῖ θεραπείες παραλυτικῶν, καρκινοπαθῶν, πασχόντων ἀπό παθήσεις τῶν ὀστῶν καί τοῦ δέρματος καί ψυχασθενῶν). Τό λείψανο αὐτό τόν Νοέμβριο τοῦ 1998 μεταφέρθηκε στήν Μονή τοῦ ἁγ. Ἀλεξάνδρου, ὅπου καί σήμερα φυλάσσεται.Β. Κατά τήν δεύτερη ἐκδοχή τό ἄφθαρτο σῶμα πού ἀποδίδεται στόν ἅγ. Ἀλέξανδρο δέν εἶναι τό δικό του, ἀλλά οὔτε κἄν ἅγιο Λείψανο! Πρόκειται γιά σῶμα ἀγνώστου ἄνδρα, τό ὁποῖο πῆρε ἀπό τό Μουσεῖο Ἀνατομίας τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως ὁ ἀρχιμ. Λουκιανός Koutchenko καί τό τοποθέτησε σάν λείψανο τοῦ ἁγ. Ἀλεξάνδρου τοῦ Σβίρ στό Ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας! Ταυτόχρονα ξεκίνησε μία μεγάλη διαφημιστική ἐκστρα-τεία γιά τό "λείψανο" αὐτό ἀπό τό Πατριαρχεῖο Μόσχας καί τήν ἐνορία, μέ ἀποτέλεσμα νά προκληθεῖ ρεῦμα προσκυνητῶν πού περίμεναν μέχρι καί δύο ὥρες γιά νά προσκυνήσουν! Μετά ἀπό κάποια δημοσιεύματα τό Πατριαρχεῖο Μόσχας διόρισε μία Ἐπιτροπή γιά νά διερευνήσει τά τοῦ "λειψάνου". Ἡ ἔρευνα ἀπέδειξε, ὅτι τό σῶμα παρελήφθη ἀπό τό Μουσεῖο Ἀνατομίας τό 1920 ἤ τό 1930 καί διατηρήθηκε σέ φορμόλη, γιά τίς μελέτες τῶν σπουδαστῶν τῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς! Ἀκόμη, τά νύχια τοῦ "λειψάνου" ἦταν περιποιημένα καί τά πόδια ἄθικτα, ἐνῶ κατά τήν περιγραφή τοῦ Λειψάνου κατά τήν πρώτη ἀνακομιδή, τά πόδια τοῦ Ἁγίου εἶχαν διαλυθεῖ καί σώζονταν τά ὀστά. Μάλιστα, ὁ ἄνδρας στόν ὁποῖο ἀνῆκε τό λείψανο πρέπει νά ἦταν Μουσουλμάνος στό θρήσκευμα, διότι ἔφερε περιτομή!Ἐπίσης, κατά τόν Διευθυντή τοῦ Μουσείου Ἀνατομίας, τό σῶμα ἦταν τῶν ἀρχῶν τοῦ 20οῦ αἰ. καί ἀνῆκε σέ νεώτερο ἡλικιακά ἄνδρα τοῦ ὁσ. Ἀλεξάνδρου. Ἕνα ἀπό τά μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς, ὁ Καθηγητής τοῦ Σεμιναρίου τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως π. Γεώργιος Mitrofanov, ἀνέφερε ἀνοικτά στούς σπουδαστές, ὅτι δέν ἐπρόκειτο γιά ἅγιο λείψανο. Ὅλα ἀνετράπησαν ὅταν ὁ Πατριάρχης Μόσχας Ἀλέξιος Β' πῆγε καί προσκύνησε τό φερόμενο ὡς λείψανο τοῦ ἁγ. Ἀλεξάνδρου.
ΑΛΕΞΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ (+ 410, 17η Μαρτίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Ἁγίας Λαύρας Καλαβρύτων.
Ἀπότμημα Κάρας στή Μονή Γενν. Θεοτόκου - Πελαγίας Ἀκραιφνίου Βοιωτίας.
Ἀποτμήματα στή Μονή Ἐσφιγμένου Ἁγίου Ὄρους, στή Μονή Κύκκου Κύπρου καί στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
Ἡ Κάρα τοῦ ὁσ. Ἀλεξίου δωρήθηκε στή Μονή Ἁγίας Λαύρας Καλαβρύτων τό 1398 ἀπό τόν Αὐτοκράτορα Μανουήλ τόν Παλαιολόγο. Κατά τήν πυρπόληση τῆς Μονῆς ἀπό τούς Ὀθωμανούς τοῦ ἔτους 1585 διασώθηκε ἀπό δύο μοναχούς.
ΑΛΕΞΙΟΥ Ἁγίου, Μητροπολίτου Ρωσίας (+ 1378, 12η Φεβρ. καί 20ή Μαϊου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στόν Πατριαρχικό Ναό τῶν Ἐπιφανείων Μόσχας.
Ἀπότμημα στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
ΑΛΕΞΙΟΥ Ἁγίου (Toth, + 1909, 7η Μαϊου):
Τά Λείψανα στή Μονή ἁγ. Τύχωνος Νοτίου Χαναάν Πενσυλβάνιας.
ΑΛΥΠΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Κιονίτου (+ 608, 26η Νοεμβρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Κουτλουμουσίου Ἁγίου Ὄρους.
Ἀπότμημα στό Κυριακό τῆς Σκήτης τῶν Καυσοκαλυβίων Ἁγίου Ὄρους.
ΑΛΦΑΙΟΥ Ἀποστόλου (1ος αἰ., 26η Μαϊου):
Ἀπότμημα στή Μονή Ἐσφιγμένου Ἁγίου Ὄρους.
ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Μεδιολάνων (+ 397, 7η Δεκεμβρίου):
Ἡ Κάρα καί τό μεγαλύτερο μέρος τῶν Λειψάνων στή Ρ Κ Ἀμβροσιανή Βασιλική τοῦ Μιλάνου.
Μέρος Κάρας στή Σκήτη Ξενοφῶντος Ἁγίου Ὄρους·
Ἀποτμήματα στίς Μονές Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους καί Κύκκου Κύπρου.
ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ Ὁσιομάρτυρος, τοῦ Βατοπεδινοῦ (+ 1822, 22α Ἰουνίου):
Τά Λείψανα στή Μονή Βατοπεδίου Ἁγίου Ὄρος.
ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Κυπρίου:
Ἀπότμημα στή Μονή Κύκκου Κύπρου.
Κατά τόν Ἀρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο Γ’ , «καταριθμεῖται μεταξύ τῶν Κυπρίων Ἁγίων, καίτοι οὐδεμία μνεία τούτου γίνεται εἴτε εἰς τά Συναξάρια εἴτε ὑπό τῶν Κυπρίων χρονογράφων» (Ἀρχιεπ. Κύπρου Μακαρίου Γ’ «Κύπρος, ἡ Ἁγία Νήσος», σελ. 8).
ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ Ὁσίου, Στάρετς τῆς Ὄπτινα Ρωσίας (+ 1891, 10η Ὀκτωβρίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στήν ὁμώνυμη Μονή Καλούγας Ρωσίας.
Ὁ ὅσ. Ἀμβρόσιος πρίν τήν κοίμησή του εἶχε προφητεύσει στό διάδοχό του Στάρετς Ἰωσήφ, ὅτι τό σῶμα του θά ἀνέδιδε ὀσμή σήψης (γεγονός πού περιγράφει ὁ Φ. Ντοστογιέφσκυ στούς «Ἀδελφούς Καραμάζωφ»), ἐπειδή στή ζωή του εἶχε ἀπολαύσει ἀνάξια μεγάλες δόξες. Πράγματι, στήν ἀρχή ἔγινε αἰσθητή κάποια δυσάρεστη μυρωδιά, ἡ ὁποία ὅμως σταδιακά ἐξαφανίσθηκε καί τό Λείψανο τοῦ Ὁσίου ἄρχισε νά ἀναδίδει μία καταπληκτική εὐωδία. Ἐνταφιάσθηκε στήν Ὄπτινα τήν 15η Ὀκτωβρίου 1891, ἡμέρα τιμῆς τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνας τῆς Παναγίας τῆς Σιτοδότριας, ἡ ὁποία εἶχε ἁγιογραφηθεῖ μέ ἐντολή του.Τό Λείψανο τοῦ ὁσ. Ἀμβροσίου ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο κατά τήν ἐπαναλειτουργία τῆς Μονῆς (μετά τήν πτώση τοῦ μαρξιστικοῦ καθεστώτος, τό 1988) καί σήμερα φυλάσσεται ἐκεῖ σέ ἄριστη κατάσταση, ἐνῶ διατηρεῖ καί τό καταπληκτικό του ἄρωμα.
ΑΜΜΟΥΝ Ὁσίου:
Ἀπότμημα στή Μονή ἁγ. Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους.
Δέν διευκρινίζεται περί ποίου Ὁσίου πρόκειται· τῆς 4/10 (τοῦ Αἰγυπτίου) ἤ τῆς 7/12.
ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Ἰκονίου (+ 395, 23η Νοεμβρίου):
Ἀποτμήματα στίς Μονές Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους καί Κύκκου Κύπρου καί στό Μουσεῖο Μπενάκη τῶν Ἀθηνῶν.
ΑΝΑΝΙΟΥ Ἀποστόλου, ἐκ τῶν Ἑβδομήκοντα (1ος αἰ., 1η Ὀκτωβρίου):
Ἀποτμήματα στίς Μονές Ὑψηλοῦ Λέσβου καί Κύκκου Κύπρου.
ΑΝΑΝΙΟΥ Ὁσίου (14ος αἰ):
Ἡ Κάρα στή Μονή Βατοπεδίου Ἁγίου Ὄρους.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ Ὁσιομάρτυρος, τῆς Ρωμαίας (+ 256, 29η Ὀκτωβρίου):
Οἱ κνῆμες "μετά δέρματος" καί ἡ δεξιά στή Μονή Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους.
Ἀπότμημα στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ Μάρτυρος, τῆς Φαρμακολυτρίας (+ 284 – 305, 22α Δεκεμβρίου):
Μέρος Κάρας στή Μονή Κουτλουμουσίου Ἁγίου Ὄρους.
Μέρος Κάρας καί ἕνας τῶν ποδῶν στήν ὁμώνυμη Μονή Βασιλικῶν Θεσσαλονίκης.
Ἡ δεξιά καί μέρος τοῦ ἀριστεροῦ ποδός στή Μονή Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους.
Ἕνα δάκτυλο χεριοῦ μέ σάρκα στή Μονή Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους.
Μία τῶν χειρῶν στή Μονή Παναχράντου Ἄνδρου.
Ἀπότμημα δεξιᾶς στή Μονή Κύκκου Κύπρου.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ Μάρτυρος, τῆς μετά μ. Βασιλίσσης (+ 68; , 15η Ἀπριλίου):
Τά Λείψανα στή Ρ Κ Βασιλική τῆς ἁγ. Μαρίας τῆς Εἰρήνης Ρώμης.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ Ὁσιομάρτυρος, τοῦ Πέρσου (7ος αἰ., 22α Ἰανουαρίου):
Ἡ Κάρα καί μέρος τῶν Λειψάνων στή ΡΚ Μονή "Tre Fontane" Ρώμης.
Μέρος τῶν Λειψάνων στό Ρ Κ Ναό τοῦ ἁγ. Φραγκίσκου τῆς Ἀμπέλου Βενετίας.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Ἐσφιγμένου Ἁγίου Ὄρους καί Προυσοῦ Εὐρυτανίας καί στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
Σχετικά μέ τά Λείψανα τοῦ Ὁσιομάρτυρος Ἀναστασίου ἐπικρατοῦν τρεῖς παραδόσεις.Σύμφωνα μέ τήν πρώτη, τήν ὁποία δέχεται καί ὁ Ἄγγλος ἱστοριογράφος ὅσ. Βέδας ὁ Αἰδέσιμος, τά Λείψανα μεταφέρθηκαν στή Ρώμη κατά τήν βασιλεία τοῦ Ἡρακλείου καί κατατέθηκαν στήν Ἑλληνική Μονή τῶν Τριῶν Πηγῶν ("Tre Fontane"). Ἡ δεύτερη δέχεται μεταφορά τῶν Λειψάνων στήν ΚΠολη, ἐπίσης κατά τήν βασιλεία τοῦ Ἡρακλείου, ἀπ’ ὅπου ἡ Κάρα μεταφέρθηκε στή Ρώμη ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ Ἑλληνικῆς καταγωγῆς καί πιθανῶς Ἱεροσολυμίτου Πάπα Θεοδώρου Α’ (642 – 649). Ἡ Τρίτη τέλος παράδοση (Βενετική), δέχεται ὅτι τά Λείψανα μετέφερε στήν ΚΠολη ὁ Ἡράκλειος, ἀπ’ ὅπου τό 1204 τά ἀφαίρεσε ὁ Δόγης Ἐρρίκος Δάνδολος καί τά κατέθεσε στό Ναό Ἁγίας Τριάδος Βενετίας.Σήμερα τά φυλασσόμενα στό ΡΚ Ναό τοῦ ἁγ. Φραγκίσκου τῆς Ἀμπέλου Λείψανα, ἔχουν τήν μορφή ἀκεφάλου σώματος, συναρμολογημένου μέσα σέ στολή τῆς ἐποχῆς.Ὁ Σοφρώνιος Εὐστρατιάδης, Μητροπ. πρ. Λεοντοπόλεως, δέχεται ὅτι κάποιος Ρωμαῖος Ἐπίσκοπος μετέφερε τά Λείψανα στήν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης (αὐτά μεταφέρθηκαν στή συνέχεια στήν ΚΠολη) καί τήν Κάρα στή Ρώμη (ὅπου καί σήμερα φυλάσσεται).
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ Μάρτυρος, τῆς Ἀντινόης Αἰγύπτου (+ 283 – 305, 21η Ἰουνίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Ξηροποτάμου Ἁγίου Ὄρους.
ΑΝΔΡΕΟΥ Ἀποστόλου, τοῦ Πρωτοκλήτου (1ος αἰ. 30ή Νοεμβρίου):

Ἡ Κάρα καί ἕνας δάκτυλος στόν ὁμώνυμο Ναό τῶν Πατρῶν.
Ἀπότμημα Κάρας στήν ὁμώνυμη Σκήτη Καρυῶν Ἁγίου Ὄρους.
Μεγάλο μέρος τῶν Λειψάνων στόν ὁμώνυμο Ρ Κ Ναό Ἀμάλφι Ἰταλίας.
Μέρος τῆς ἀριστερᾶς στό ΡΚ Ναό τῆς Παναγίας τῶν Δούλων Βενετίας.
Τό δεξί πέλμα στήν ὁμώνυμη Μονή Κεφαλληνίας.
Μεγάλο τεμάχιο τοῦ δεξιοῦ ποδός, τεμάχιο πέλματος καί τεμάχια τῆς δεξιᾶς στή Μονή Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους.
Ἡ δεξιά παλάμη στή Μονή ἁγ. Νικολάου Γαλατάκι Εὐβοίας.
Ἕνας δάκτυλος στόν ὁμώνυμο Ναό Λουτρακίου Κορινθίας.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Μεγ. Λαύρας, Διονυσίου, ἁγ. Παντελεήμονος, Ζωγράφου, Δοχειαρίου, Καρακάλου, Ξενοφῶντος καί Κωνσταμονίτου Ἁγίου Ὄρους, στή Μονή Κύκκου Κύπρου καί στίς Λαύρες Ἁγίας Τριάδος - ἁγ. Σεργίου Μόσχας καί ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως, στό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου τῶν Ἑλλήνων Βενετίας καί στόν Kαθεδρικό Ναό τῆς Ρίγας.
Ἡ Κάρα καί τό μεγαλύτερο μέρος τῶν Λειψάνων τοῦ ἀπ. Ἀνδρέου μετακομίσθηκαν κατά τόν 4ο αἰ. στήν ΚΠολη ἀπό τόν ἅγ. Μεγαλομ. Ἀρτέμιο, κατά τήν βασιλεία Κωνσταντίου (υἱοῦ τοῦ Μεγ. Κωνσταντίνου) καί κατατέθηκαν στό Ναό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τήν 3. 3. 357. Ἡ Κάρα τοῦ Ἁγίου ἐπιστρέφηκε στήν Πάτρα τόν 10ο αἰ., ἀπό τόν Αὐτοκράτορα Βασίλειο Α’ τόν Μακεδόνα (867 – 884). Στή Δύση ἐπικρατεῖ παράδοση σύμφωνα μέ τήν ὁποία Λείψανα τοῦ ἀπ. Ἀνδρέου μεταφέρθηκαν καί στή Σκωτία, κατά τήν βασιλεία Θεο-δοσίου Β’ τοῦ Μικροῦ (408 – 450), τό γεγονός αὐτό ὅμως δέν μνημονεύεται ἀπό τούς συγχρόνους Βυζαντινούς Χρονογράφους. Τό 1204, κατά τήν ἅλωση τῆς ΚΠόλεως ἀπό τούς Σταυροφόρους, τά Λείψανα τοῦ Ἀποστόλου πού ἦσαν κατατεθημένα στό Ναό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, συλήθηκαν ἀπό τόν Καρδινάλιο Πέτρο τῆς Καπούης καί μεταφέρθηκαν στό Ἀμάλφι τῆς Ἰταλίας. Τήν 16. 11. 1460 ὁ Δεσπότης τῆς Πελοποννήσου Θωμᾶς Παλαιολόγος μετέφερε τήν Κάρα τοῦ Ἁγίου στή Ρώμη, ἀπ’ ὅπου ἐπιστράφηκε στήν Πάτρα τό 1964. (Βλ. περισσότερα Παν. Τρεμπέλα, «Ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας – Βίος, δρᾶσις καί μαρτύριον αὐτοῦ ἐν Πάτραις»).Εἴναι χαρακτηριστικό, ὅτι τά Λείψανα τοῦ ἀπ. Ἀνδρέου ἔρρεαν εὐωδέστατο μύρο, ὅπως μαρτυρεῖ καί ὁ ἅγ. Μαρτίνος Ἐπίσκοπος Τουρώνης (+ 594). Σήμερα τά Λείψανά του πού φυλάσσονται στό Ἀμάλφι, ἀναβλύζουν μύρο σέ ὑγρή μορφή, τό ὁποῖο στή συνέχεια στερεοποιεῖται. (C. Cruz αὐτ., σελ. 191 - 195).
ΑΝΔΡΕΟΥ Ἁγίου, Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης (+ 740, 4η Ἰουλίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Βατοπεδίου Ἁγίου Ὄρους.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Διονυσίου καί Ξηροποτάμου Ἁγίου Ὄρους, Ὑψηλοῦ καί Λειμῶνος Λέσβου, Ἄνω Ξενιᾶς Ἁλμυροῦ Μαγνησίας καί στόν ὁμώνυμο Ναό Ἐρεσσοῦ Λέσβου.
ΑΝΔΡΕΟΥ Μάρτυρος, τοῦ Στρατηλάτου (+ 289, 19η Αὐγούστου):
Ἀπότμημα στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
ΑΝΔΡΕΟΥ Ἁγίου, τῆς Θείας Ἀγάπης, Μεγ. Ἡγεμόνος Κιέβου (+ 1175, 30ή Ἰουν. καί 4η Ἰουλ.):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στόν Καθεδρικό Ναό Κοιμ. Θεοτόκου Βλαδιμήρ Ρωσίας.
ΑΝΔΡΕΟΥ Ἁγίου, Ἡγεμόνος Περεγιασλάβλ Ζαλέσκυ Ρωσίας (15ος αἰ., 6η Νοεμβρίου):
Τά Λείψανα στή Μονή ἁγ. Νικολάου Περεγιασλάβλ Ζαλέσκυ Ρωσίας.
ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ Μάρτυρος:
Ἀπότμημα στή Μονή Μεγ. Λαύρας Ἁγίου Ὄρους.
Δέν διευκρινίζεται περί ποίου Μάρτυρος πρόκειται· τῆς 6/9, τῆς 12/10, τῆς 6/9 (τοῦ στρατιώτη) ἤ τῆς 2/3.ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ Ὁσίου, τοῦ μετά ὁσ. Ἀθανασίας (5ος ἤ 6ος αἰ., 9η Ὀκτωβρίου ):
Ἀπότμημα στή Μονή Κύκκου Κύπρου.
ΑΝΘΙΜΟΥ Ἱερομάρτυρος, Ἐπισκόπου Νικομηδείας (+ 284 – 305, 3η Σεπτεμβρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή ἁγ. Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους.
Μέρος δέρματος στό Παρεκκλήσιο ὁσ. Ξένης τῆς Ρωσίδος Μάνδρας Ἀττικῆς.
ΑΝΘΙΜΟΥ Ὁσίου, τῆς Κεφαλληνίας (+ 1782, 4η Σεπτεμβρίου):
Ἕνας πύχης στή Μονή Παν. Πορταϊτίσσης Ἀστυπαλαίας.
Ἀπότμημα στή Μονή Λεπέδων Κεφαλληνίας.
ΑΝΙΚΗΤΟΥ Μάρτυρος, τοῦ μετά Μάρτυρος Φωτίου (+ 284 – 305, 12η Αὐγούστου):
Ἀποτμήματα στίς Μονές Μεγ. Λαύρας Ἁγίου Ὄρους καί Κύκκου Κύπρου.
ΑΝΝΗΣ Ἁγίας, Θεοπρομήτορος (1ος αἰ., 25η Ἰουλίου):
Μέρος τῆς ἀριστερᾶς χειρός στή Μονή Σταυρονικήτα Ἁγίου Ὄρους.
Μέρος τοῦ ἀδιάφθορου ἀριστεροῦ ποδός στήν ὁμώνυμη Σκήτη Ἁγίου Ὄρους.
Μέρος τοῦ ἀδιαφθόρου δεξιοῦ ποδός στή Μονή Κουτλουμουσίου Ἁγίου Ὄρους.
Μέρος ἀδιαφθόρου σαρκός στή Συλλογή τῆς ΡΚ Διεθνούς Σταυροφορίας Ἁγίων Λειψάνων.
Ἕνας καρπός στό ΡΚ Ναό τοῦ ἁγ. Παύλου «ἐκτός τῶν Τειχῶν» Ρώμης.
Ἀποτμήματα στήν ὁμώνυμη Μονή Λυγαριᾶς Λαμίας καί στή Μονή ἁγ. Ἰω. Θεολόγου Σουρωτῆς.
ΑΝΝΙΝΙΑΝΟΥ Ἁγίου, Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας (+ 82 – 86, 25η Ἀπριλίου):
· Τά Λείψανα στό ΡΚ Ναό ἁγ. Θωμᾶ Βενετίας.
Ὁ ἅγ. Ἀννινιανός ἦταν ὑποδηματοποιός καί διαδέχθηκε τόν Εὐαγγ. Μάρκο σάν β’ Ἐπίσκοπος στό Θρόνο τῆς Ἀλεξανδρείας. Τά Λείψανά του μεταφέρθηκαν στή Βενετία τό 1128.
ΑΝΤΙΠΑ Ἱερομάρτυρος, Περγάμου (+ 92, 11η Ἀπριλίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Παναχράντου Ἄνδρου.
Μέρος Κάρας στή Μονή ἁγ. Ἰω. Θεολόγου Πάτμου.
Ἡ δεξιά στή Μονή Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους.
Ἡ σιαγόνα στή Μονή Μεγ. Λαύρας Ἁγίου Ὄρους.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Διονυσίου, Καρακάλου καί Ζωγράφου Ἁγίου Ὄρους, Προυσοῦ Εὐρυτανίας, Γηροκομείου Πατρῶν καί Χρυσοπηγῆς Δίβρης Ἠλείας, στό Πατριαρχεῖο ΚΠόλεως, τόν Μητροπ. Ναό τῆς Μυτιλήνης καί τόν ὁμώνυμο Ναό τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.
ΑΝΤΙΠΑ Ὁσίου, τοῦ Ἀθωνίτου (+ 1882, 10η Ἰανουαρίου):
Τά Λείψανα στή Μονή Βαλαάμ Ρωσίας.
ΑΝΤΩΝΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Μεγάλου (+ 306, 17η Ἰανουαρίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στό ΡΚ Ναό ἁγ. Ἰουλιανοῦ Ἀρελάτης Γαλλίας.
Μέρος τῶν Λειψάνων στό ὁμώνυμο ΡΚ Προσκύνημα Ντωφινέ Γαλλίας.
Ἀποτμήματα στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως καί στό Ναό ἁγ. Ἰωσήφ, Γουάτον Ἰλλινόις Η.Π.Α.
Τά Λείψανα τοῦ ἁγ. Ἀντωνίου ἀνακαλύφθηκαν στήν Αἰγυπτιακή ἔρημο μετά ἀπό ὅραμα τό 561 καί μεταφέρθηκαν στήν Ἀλεξάνδρεια. Περί τό 635, λόγῳ τῆς προελάσεως τῶν Ἀράβων, μεταφέρθηκαν στήν ΚΠολη. Σύμφωνα μέ μία Δυτική συναξαριστική παράδοση περί τό 1070, ἕνας ἄρχοντας τῆς Γαλλικῆς πόλεως Ντωφινέ τά μετέφερε στήν πατρίδα του, ὅπου καί σήμερα φυλάσσονται, στό ὁμώνυμο γνωστό προσκύνημα. Οἱ λόγοι τῆς μεταφορᾶς αὐτῆς δέν ἀναφέρονται. («Νέος Συναξαριστής…», τ. Ἰανουαρίου, σελ. 193).Σύμφωνα μέ ἄλλη Δυτική παράδοση, τόν 10ο – 11ο αἰ. μεταφέρθηκαν σέ μία Ἐπισκοπή ἔξω ἀπό τήν Βιέννη καί ἀπό ἐκεῖ τόν 15ο αἰ. στή Γαλλία, στόν ΡΚ Ναό τοῦ ἁγ. Ἰουλιανοῦ Ἀρελάτης (Arles). ( Βλ. Ἰστοσελίδα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς - Metropolia) .Ἡ παράδοσις αὐτή περί τῶν Λειψάνων τοῦ ἁγ. Ἀντωνίου εἶναι ἄγνωστη στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, στήν Ὁποία δέν σώζονται Λείψανα τοῦ Ἁγίου. Ἀπότμημα Λειψάνων κάποιου ἁγ. Ἀντωνίου, φυλάσσεται στή Μονή ἁγ. Κων/νου Καλαμῶν.
ΑΝΤΩΝΙΟΥ Ὁσίου, τῆς Βεροίας (11ος αἰ., 17η Ἰανουαρίου).
Τά Λείψανα στόν ὁμώνυμο Ναό Βεροίας.
Ἀπότμημα στή Μονή Κύκκου Κύπρου.
ΑΝΤΩΝΙΟΥ Ὁσίου, ἐκ τῶν κτιτόρων τῆς Μονῆς Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους (10ος – 11ος αἰ., 17η Δεκεμβρίου):
Τά Λείψανα στή Μονή Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους.
ΑΝΤΩΝΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Ἐσφιγμενίτου, ἱδρυτοῦ τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου (+ 1073, 10η Ἰουλίου):
Τά Λείψανα ἐνταφιασμένα στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.
ΑΝΤΩΝΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Ρωμαίου (+ 1147, 17η Ἰανουαρίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στόν Καθεδρικό Ναό Ἁγίας Σοφίας Νόβγκοροντ Ρωσίας.
ΑΝΤΩΝΙΟΥ Μάρτυρος, τῆς Λιθουανίας (+ 1347, 14η Ἀπριλίου):
Τά Λείψανα στό Ναό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Βίλνιους Λιθουανίας.
ΑΝΤΩΝΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Σίγια Ρωσίας (+ 1556, 7η Δεκεμβρίου):
Τά Λείψανα στήν ὁμώνυμη Μονή περιοχῆς Ἀρχαγγέλου Ρωσίας.
ΑΝΤΩΝΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Ραντονέζ Ρωσίας (+ 1877, 1η Μαϊου):
Τά Λείψανα στή Λαύρα Ἁγίας Τριάδος - ἁγ. Σεργίου Μόσχας.
ΑΝΥΣΙΑΣ Ὁσιομάρτυρος (+ 298, 30ή Δεκεμβρίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στή Βασιλική ἁγ. Δημητρίου Θεσσαλονίκης.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Ἀναλήψεως Πρώτης Σερρῶν καί Κύκκου Κύπρου.
ΑΝΩΝΥΜΟΥ Ἁγίου:
Ἡ Κάρα στή Μονή Ἁγίας Λαύρας Καλαβρύτων.
ΑΝΩΝΥΜΟΥ Ἁγίου.
Μέρος ἀδιαφθόρου σαρκός στή Μονή Ἁγίας Λαύρας Καλαβρύτων.
ΑΝΩΝΥΜΟΥ Ὁσίου, τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου:
Μία τῶν χειρῶν ἀδιάφθορος, σέ σχῆμα εὐλογίας, στή Μονή Τιμίου Σταυροῦ Πολτάβας Οὐκρανίας.
ΑΝΩΝΥΜΩΝ Ὁσίων τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου:
Ἀδιάφορα Λείψανα καί 30 εὐωδιάζουσες Κάρες στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.
ΑΝΩΝΥΜΩΝ δύο Ρώσων Νεομαρτύρων:
Ἀποτμήματα στό Ναό Εὐαγγ. Θεοτόκου Χαρκόβου Οὐκρανίας.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ Νεομάρτυρος, τῆς Δημητριάδος (+ 1686, 16η Αὐγούστου):
Ἡ Κάρα στή Μητρόπολη Δημητριάδος.
ΑΡΓΥΡΗΣ Νεομάρτυρος, τῆς ΚΠόλεως (+ 1725, 30ή Ἀπριλίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στό Ναό ἁγ. Παρασκευῆς ΚΠόλεως.
ΑΓΡΥΡΙΟΥ Νεομάρτυρος (+ 1806, 11η Μαϊου):
Ἡ Κάρα στή Μονή ἁγ. Μηνᾶ Ἀνθούσας Ἀττικῆς.
ΑΡΕΘΑ Μεγαλομάρτυρος (6ος αἰ., 24η Ὀκτωβρίου):
Ἀποτμήματα στίς Μονές Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους, Ἀγάθωνος Φθιώτιδος, Ταξιαρχῶν Αἰγιαλείας καί Φανερωμένης Σαλαμῖνος καί στή Σκήτη Κουτλουμουσίου Ἁγίου Ὄρους.
ΑΡΕΘΑ Ὁσίου, τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου (12ος αἰ., 24η Ὀκτωβρίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.
ΑΡΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ Ὁσίου, τοῦ Ἀθωνίτου (+ 1918, 24η Αὐγούστου):
Τά Λείψανα στή Μονή ἁγ. Παντελεήμονος Μόσχας.
ΑΡΚΑΔΙΟΥ Ὁσίου, υἱοῦ ὁσ. Ξενοφῶντος (6ος αἰ., 26η Ἰανουαρίου):
Τά 2/3 τῆς σιαγόνας "μετά 10 ὀδόντων", στή Μονή Ξενοφῶντος Ἁγίου Ὄρους.
ΑΡΣΕΝΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Μεγάλου (+ 448, 8η Μαϊου):
Ἀπότμημα στή Μονή Κύκκου Κύπρου.
ΑΡΣΕΝΙΟΥ Ἁγίου, Ἀρχιεπισκόπου Κερκύρας (+ 953, 19η Ἰανουαρίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στή Μονή Παντοκράτορος Κερκύρας·
Ἀπότμημα στή Μονή ὁσ. Μελετίου Οἰνόης Βιλλίων Ἀττικῆς.
ΑΡΣΕΝΙΟΥ Ὁσίου, τῆς Μονῆς Βαρνάκοβας Ναυπακτίας (11ος αἰ., ):
Μέρος τῶν Λειψάνων στή Μονή Βαρνάκοβας Ναυπακτίας.
ΑΡΣΕΝΙΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Τβέρ Ρωσίας (+ 1409, 2α Μαρτίου):
Ἀπότμημα στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
ΑΡΣΕΝΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Κόνεβιτς Ρωσίας (+ 1447, 12η Ἰουνίου καί 8η Σεπτεμβρίου):
Τά Λείψανα στή Μονή Κόνεβιτς Ρωσίας.
ΑΡΣΕΝΙΟΥ Ἁγίου, Ἀρχιεπ. Ἐλασσῶνος καί Σούζνταλ (+ 1626, 8η Μαϊου):
Τά Λείψανα στόν Καθεδρικό Ναό τοῦ Σούζνταλ Ρωσίας.
Ἀπότμημα στόν ὁμώνυμο Ναό Ἐλασσῶνος.
ΑΡΣΕΝΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Παρίου (+ 1877, 31η Ἰανουαρίου):
Τά Λείψανα στή Μονή Χριστοῦ Δάσους Πάρου.
ΑΡΣΕΝΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Καππαδόκη (+ 1924, 10η Νοεμβρίου):
Τά Λείψανα στή Μονή ἁγ. Ἰω. Θεολόγου Σουρωτῆς Θεσσαλονίκης.
ΑΡΤΕΜΑ Ἀποστόλου, ἐκ τῶν Ἑβδομήκοντα (1ος αἰ, 30ή Ὀκτωβρίου):
Ἀποτμήματα στίς Μονές Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων καί Κύκκου Κύπρου.
ΑΡΤΕΜΙΟΥ Μεγαλομάρτυρος (+ 362, 20ή Ὀκτωβρίου):
Τό ἤμισυ τῆς σιαγόνος στή Μονή Κωνσταμονίτου Ἁγίου Ὄρους.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Προυσοῦ Εὐρυτανίας, 40 Μαρτύρων Σπάρτης καί Ζάβορδας Γρεβενῶν καί στόν ὁμώνυμο Ναό τῶν Ἀθηνῶν (τῆς Διευθύνσεως τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας).
ΑΤΤΑΛΟΥ Μάρτυρος, τοῦ Νικολιτσέλ Ρουμανίας (4ος αἰ., 4η Ἰουνίου):
Τά Λείψανα στή Μονή Κοκός, Τούλτσεας Ρουμανίας.
Τά Λείψανα τῶν ἁγ. Μαρτύρων Ἀτταλοῦ, Ζωτικοῦ, Κάμασι καί Φιλίππου βρέθηκαν τήν 21. 11. 1971 σέ κρύπτη, κοντά στήν πόλη Νικολιτσέλ, τοῦ νομοῦ Τούλτσεας Ρουμανίας, καί κατατέθηκαν στή Μονή Κοκός τῆς ἴδιας περιοχῆς. Τό μόνο γνωστό γιά τούς Μάρτυρες αὐτούς εἶναι ὅτι τελειώθηκαν κατά τόν 4ο αἰ.
ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Ἰππῶνος (+ 430, 15η Ἰουνίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στό ΡΚ Ναό ἁγ. Πέτρου Ciel D' Oro Παβίας Ἰταλίας.
Ἀπότμημα στή Μονή ὁσ. Μελετίου Οἰνόης Βιλλίων Ἀττικῆς.
ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ Μάρτυρος, τοῦ μετά Μάρτυρος Ὀρέστου (284 - 305, 13η Δεκεμβρίου):
Ἀποτμήματα στίς Μονές Ξηροποτάμου Ἁγίου Ὄρους καί Κοιμ. Θεοτόκου Μικροκάστρου Σιατίστης.
ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ Νεομάρτυρος (+ 1720, 25η Ἰανουαρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Ξηροποτάμου Ἁγίου Ὄρους.
ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ Ὁσιομάρτυρος, τοῦ Κατερλί Μ. Ἀσίας (19ος αἰ.):
Ἀπότμημα στό Ναό ἁγ. Παρασκευῆς Κάτω Σταυροῦ Χαλκιδικῆς.
ΑΧΙΛΕΙΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Λαρίσης (+ 330, 15η Μαϊου):
Τά Λείψανα στόν ὁμώνυμο Μητροπολιτικό Ναό Λαρίσης.
Κατά τήν Εὕρεση τῶν Λειψάνων τοῦ ἁγ. Ἀχιλλείου, ἀπό τόν Καθηγητή τῆς Πολυτεχνικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Νικ. Μουτσόπουλο (κατά τήν ἀνασκαφή τῆς Βασιλικῆς τῆς νησίδας Ἀχίλ τῆς Μικρῆς Πρέσπας, 1965 καί ἑξῆς), "παρ' ὅλα τά θετικά ἀποδεικτικά στοιχεῖα, ὁ κ. Καθηγητής ἐνδιεφέρθη καί διά τόν ἐπιστημονικόν προσδιορισμόν τῆς ἐποχῆς εἰς τήν ὁποίαν ἀνῆκον τά ὀστᾶ καί ἀπηυθύνθη εἰς 45 Ἐργαστήρια Ραδιοϊσοτόπων τοῦ ἐξωτερικοῦ... Ἡ ἔρευνα ἐπεβεβαίωσε τά ἀδιάσειστα ἀρχαιολογικά εὑρήματα (ὅτι τά ὀστᾶ ἀνήκουν ἀρκετούς αἰῶνας πρό τῆς ἀνιδρύσεως τοῦ χώρου ἀνευρέσεώς των, δηλαδή πρό τοῦ ὁρίου 985 - 990, ὁπότε ἱδρύθη ἡ Βασιλική). Ἀλλά καί ἡ μυρόβλυσις τῶν Λειψάνων κατά τήν ἑόρτιον διά πρώτην φοράν Ἀκολουθίαν πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου, ἐνώπιον τῆς ἐκπλήκτου 40μελοῦς μοναστικῆς ἀδελφότητος (τῆς Μονῆς Ὁρμυλείας Χαλκιδικῆς) καί ἡ εὐωδία ἡ ὁποία τά περιλούει, εἶναι ἀκράδαντος ἄνωθεν μαρτυρία, ὅτι πράγματι μᾶς ἐπιφύλαξεν ὁ Κύριος τήν χαράν τῆς ἀνακαλύψεως τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου".Στή σχετική διαδικασία συμμετεῖχε καί ὁ Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Ἰω. Φουντούλης. (Βλ. Μητροπ. Λαρίσης Σεραφείμ, "Ἡ Ἀνεύρεσις τῶν Ἱ. Λειψάνων τοῦ Μυροβλύτου ἁγ. Ἀχιλλίου", 1981, σελ. 28).Β
ΒΑΚΧΟΥ Μάρτυρος, τοῦ μετά μ. Σεργίου (+ 290 – 303, 7η Ὀκτωβρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Κούρτεα Ἄρτζες Ρουμανίας.
Μέρος τῶν Λειψάνων στό ΡΚ Ναό ἁγ. Πέτρου Καστέλλο Βενετίας, στή ΡΚ Μονή ἁγ. Φίλικος Παβίας, στό ΡΚ Ναό ἁγ. Μαρτίνου στό Heiligenstadt, στή ΡΚ Μονή Wiessenburg τῆς Βοημίας καί στό ΡΚ Καθεδρικό Ναό ἁγ. Βίτου Πράγας.
Ἀποτμήματα στή Μονή Βατοπεδίου Ἁγίου Ὄρους καί στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
Τό ἔτος 547 ὁ Αὐτοκράτορας Ἰουστινιανός ἀνήγειρε στήν ΚΠολη λαμπρό ναό πρός τιμήν τῶν ἁγ. Μαρτύρων Σεργίου καί Βάκχου, τόν ἐπονομαζόμενο «Μικρή Ἁγία Σοφία», ὅπου καί κατέθεσε τά Λείψανά τους.Στή Δύση πολλές πόλεις διεκδικοῦν Λείψανα τῶν Μαρτύρων μέ πρώτη τήν Βενετία, ὅπου Λείψανα ἀποδιδόμενα σ’ αὐτούς φυλάσσονται στό Ναό τοῦ ἁγ. Πέτρου στό Καστέλλο. Τά Λείψανα αὐτά ἔγιναν ἀντικείμενο ἀναγνωρίσεως τό 1991.Στήν Παβία, στή Μονή τῶν Βενεδικτίνων τοῦ ἁγ. Φίλικος, φυλάσσονται Λείψανα τῶν δύο Μαρτύρων, δωρεά τοῦ Αὐτοκράτορα Ὄθωνα Β’. Τά Λείψανα αὐτά περιλαμβάνονται στά κειμήλια πού ἔφερε μαζί της στή Δύση ἡ σύζυγός του Βυζαντινή Πριγκίπισσα Θεοφανῶ καί γιά τόν λόγο αὐτό δέν ὑπάρχουν ἀμφιβολίες σχετικά μέ τήν γνησιότητά τους.Σύμφωνα μέ μία ἄλλη παράδοση τό 1152, κατά τήν διάρκεια τῶν Σταυροφοριῶν, ὁ Κόμης Γοφρέδος ὁ Ἀνδεγαβός μετέφερε Λείψανα τῶν Μαρτύρων ἀπό τήν Συρία στά ἐδάφη του.Λείψανα τῶν δύο Μαρτύρων φυλάσσονται ἀκόμη καί στό Ναό τοῦ ἁγ. Μαρτίνου στό Heiligenstadt, ὅπως μαρτυρεῖ βούλα τοῦ Πάπα Παύλου Β’, τοῦ ἔτους 1469. Τά Λείψανα αὐτά κατά τούς Βολλανδιστές μετεφέρθηκαν τόν 13ο ἤ 14ο αἰ. ἀπό τήν Συρία.Λείψανα τῶν Μαρτύρων φυλάσσονται άκόμη καί στή Μονή τοῦ Wiessenburg τῆς Βοημίας, ἀπ’ ὅπου τό 1354 ὁ Αὐτοκράτορας Κάρολος Δ’ δώρησε μέρος τους στόν Καθεδρικό Ναό τοῦ ἁγ. Βίτου Πράγας.
ΒΑΛΒΟΥΡΓΑΣ Ὁσίας, τῆς Ἱεραποστόλου (+ 779, 25η Φεβρουαρίου):
Τά Λείψανα στόν ὁμώνυμο ΡΚ Ναό Eichstatt Βαυαρίας.
ΒΑΛΛΕΝΤΙΝΟΥ Ἱερομάρτυρος, τῆς Ρώμης (+ 269, 14η Φεβρουαρίου):
Λείψανα στούς ΡΚ Ναούς τῆς ἁγ. Πραξίδης καί τοῦ ἁγ. Σεβαστιανοῦ Ρώμης.
ΒΑΛΕΡΙΑΝΟΥ Μάρτυρος, τοῦ μετά τοῦ μ. Τιβουρτίου (+ 288, 22α Νοεμβρίου):
Τά Λείψανα στή ΡΚ Βασιλική ἁγ. Κικιλίας Ρώμης.
ΒΑΡΒΑΡΑΣ Μεγαλομάρτυρος (+ 306, 4η Δεκεμβρίου):
Ἡ Κάρα στό ΡΚ Ναό τοῦ Montecotini Ἰταλίας.
Μέρος Κάρας στή Μονή Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων.
Μέρος τῶν Λειψάνων στή ΡΚ Βασιλική τοῦ ἁγ. Μάρκου Βενετίας, στή ΡΚ Μονή ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου Τορτσέλλο Βενετίας καί στό ΡΚ Κάθεδρικό Ναό τοῦ Ριέτι Ἰταλίας.
Μέρος τῆς δεξιᾶς καί ἕνας βραχίονας στή Μονή Σίμωνος Πέτρας Ἁγίου Ὄρους.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Χιλανδαρίου, Καρακάλου καί Κουτλουμουσίου Ἁγίου Ὄρους, Ἁγίας Λαύρας Καλαβρύτων, Προυσοῦ Εὐρυτανίας, στό ὁμώνυμο Προσκύνημα Δήμου Ἁγίας Βαρβάρας Ἀττικῆς, στόν Καθεδρικό Ναό ἁγ. Βλαδιμήρου Κιέβου καί στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
Τά Λείψανα τῆς ἁγ. Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας διαφυλάχθηκαν στήν ΚΠολη μέχρι τόν 11ο αἰ., ὁπότε ἕνα μέρος τους μεταφέρθηκε στή Βενετία, ὅταν Δόγης ἦταν ὁ Πέτρος Β’ Orseol (991 – 1009). Τά Λείψανα μεταφέρθηκαν ἀπό τήν Πριγκίπισσα Μαρία Ἀργυροπούλα, ἡ ὁποία νυμφεύθηκε τόν γιό τοῦ Δόγη Πρίγκιπα Ἰωάννη. (Σύμφωνα μέ μέρος τῶν πηγῶν - Ἰωάννη τόν Διάκονο καί Ἀνδρέα Δάνδολο - ἡ Μαρία ἦταν ἀνηψιά ἤ καί ἀδελφή τῶν Αὐτοκρατόρων Βασιλείου Β’ τοῦ Βουλγαροκτόνου καί Κωνσταντίνου Η’, ὅμως τό πλέον πιθανό εἶναι νά ἦταν μία ἀπό τίς ἀδελφές τοῦ μελλοντικοῦ Αὐτοκράτορα Ρωμανοῦ Γ’).Ὁ Πριγκιπικός Γάμος εὐλογήθηκε στήν ΚΠολη ἀπό τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη, μέ παρανύμφους τούς Αὐτοκράτορες. Μάλιστα ἡ παραμονή τοῦ ζεύγους στή Βασιλεύουσσα παρατάθηκε μέχρι τό 1004 (ἐκεῖ γεννήθηκε καί τό πρῶτο παιδί τους).Στή Βενετία τά Λείψανα τῆς Μεγαλομάρτυρος κατατέθηκαν στόν Καθεδρικό Ναό τοῦ ἁγ. Μάρκου. Ὁ Ἰωάννης πέθανε ἀπό πανώλη στή Βενεντία, τό 1009. Μετά τόν θάνατό του δύο ἀδέλφια του, ὁ Ἐπίσκοπος τοῦ Τορτσέλλο Ὄρσο καί ἡ Φιληκίτη, Ἡγουμένη τῆς Μονῆς τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου ἐπίσης στό Τορτσέλλο, πέτυχαν τήν μεταφορά τῶν Λειψάνων στή Μονή αὐτή, ὅπου παρέμειναν μέχρι τόν 18ο αἰ.Τά Λείψανα μεταφέρθηκαν καί πάλι στό Ναό τοῦ ἁγ. Μάρκου κατά τήν περίοδο τῶν Ναπολεοντίων Πολέμων, ὅπου καί σήμερα φυλάσσονται. Πάντως μέρος τους παρέμεινε καί στή Μονή τοῦ Τορτσέλλο. Δέν εἶναι γνωστό πότε καί κάτω ἀπό ποιες συνθῆκες ἡ Κάρα τῆς Ἁγίας μεταφέρθηκε στό Μοντεκοτίνι τῆς Ἰταλίας, ὅπου σήμερα φυλάσσεται, ὅπως καί τό μέρος τῶν Λειψάνων πού φυλάσσεται στό Ρωμαιοκαθολικό Ναό τοῦ Ριέτι.Τήν 1η Ἰουνίου 2003, μετά ἀπό ἐνέργειες τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χριστοδούλου πρός τήν Ρωμαιοκαθολική Ἐπισκοπή τῆς Βενετίας καί τόν Ἐπίσκοπό της Ἄγγελο Scolla, δόθηκε μέρος τῶν Λειψάνων τῆς Ἁγίας στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Τό Λείψανο παραλήφθηκε μέ τίς δέουσες τιμές ἀπό τόν Γενικό Διευθυντή τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας Ἐπίσκοπο Φαναρίου Ἀγαθάγγελο καί κατατέθηκε στό ὁμώνυμο Προσκύνημα τοῦ Δήμου Ἁγίας Βαρβάρας Ἀττικῆς.
ΒΑΡΒΑΡΑΣ Ὁσιομάρτυρος, τῆς μετά τῆς Νεομάρτυρος Μεγ. Δουκίσσης Ἐλισσάβετ (+ 1918, 18η Ἰουλίου):
Τά Λείψανα (ἡ Κάρα ἀδιάφθορος) στή Ρωσική Μονή ἁγ. Μαγδαληνῆς Ἱεροσολύμων.
ΒΑΡΒΑΡΟΥ Ὁσίου, τοῦ Μυροβλύτου (9ος αἰ., 15η Μαϊου):
Τά Λείψανα σέ ΡΚ Ναό τῆς πόλεως Dignano τῆς Κροατίας.
Τά Λείψανα τοῦ ὁσ. Βαρβάρου ἀρχικά μεταφέρθηκαν ἀπό τήν Ἀκαρνανία στήν Κέρκυρα, τήν 15η Μαϊου ἀγνώστου ἔτους καί ἔτσι ἐπικράτησε σάν ἡμέρα μνήμης του ἡ 15η Μαϊου, ἀντί τῆς 23ης Ἰουνίου πού κοιμήθηκε. Τόν 14ο αἰ. βρίσκονταν στή Βενετία. Δέν εἶναι γνωστό πότε μετακομίσθηκαν στήν Κροατία.
ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ Ἀποστόλου, ἐκ τῶν Δώδεκα (1ος αἰ, 11η Ἰουνίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Καρακάλου Ἁγίου Ὄρους.
Μέρος ποδός στή Μονή Βατοπεδίου Ἁγίου Ὄρους.
Μέρος τῶν Λειψάνων στό Ἀρμενικό Πατριαρχεῖο τοῦ Ἐστμιατζίν, στό Μπενεβέντο τῆς Ἰταλίας καί στόν ὁμώνυμο ΡΚ Ναό τῆς Ρώμης.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Ἰβήρων, Ξηροποτάμου καί Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους, στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως καί στόν ὁμώνυμο Ναό τῆς Ρώμης.
ΒΑΡΛΑΑΜ Ἁγίου:
Ἀπότμημα στή Μονή Ζωγράφου Ἁγίου Ὄρους.
Δέν διευκρινίζεται περί ποίου Ἁγίου πρόκειται· τῆς 30/5 ἤ τῆς 19/11.
ΒΑΡΛΑΑΜ Ὁσίου, Ἡγουμένου τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου (+ 1065, 19η Νοεμ.):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.
ΒΑΡΝΑΒΑ Ἀποστόλου, ἐκ τῶν Ἑβδομήκοντα (1ος αἰ., 11η Ἰουνίου):
Ἀποτμήματα στίς Μονές Μεγ. Λαύρας, Ξενοφῶντος καί Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους, Λειμῶνος Λέσβου, Ζάβορδας Γρεβενῶν, Κύκκου Κύπρου καί στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
ΒΑΡΝΑΒΑ Ὁσίου, τοῦ Κυπρίου (; 11η Ἰουνίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στό σπήλαιο τῆς ἀσκήσεώς του, στή Βάσα Κοιλανίου Κύπρου.
ἀπότμημα στή Μονή Κύκκου Κύπρου.
ΒΑΡΝΑΒΑ Ὁσίου, τῆς Σκήτης Γεθσημανῆ (+ 1906, 17η Φεβρουαρίου):
Τά Λείψανα στή Σκήτη Γεθσημανῆ, Μετόχιο τῆς Λαύρας Ἁγίας Τριάδος - ἁγ. Σεργίου Ρωσίας.
ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Τβέρ Ρωσίας (+ 1409, 2α Μαρτίου):
Ἀποτμήματα στή Μονή Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους καί στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ τοῦ Μεγάλου, Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας (+ 379, 1η Ἰανουαρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Μεγ. Λαύρας Ἁγίου Ὄρους.
Ἡ δεξιά στό Ναό Κοιμ. Θεοτόκου Ν. Φιλαδελφείας Ἀττικῆς.
Μέρος τῆς δεξιᾶς στή Μονή Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους.
Μέρη χειρός στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί στή Μονή Παναχράντου Ἄνδρου.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Ἰβήρων, Διονυσίου (δύο), Παντοκράτορος (τρία) καί ἁγ. Παύλου Ἁγίου Ὄρους, ἁγ. Θεοδοσίου Ἄργους, Κύκκου Κύπρου, στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως καί στό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου τῶν Ἑλλήνων Βενετίας.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ τοῦ Ὁμολογητοῦ, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης (+ 895, 1η Φεβρουαρίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στόν Καθεδρικό Ναό Ἁγίας Σοφίας Θεσσαλονίκης.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Μάρτυρος, τῆς Ἀγκύρας (+ 362;, 2α Ἰανουαρίου):
Ἡ Κάρα στή Μητρόπολη Θεσσαλιώτιδος.
Ἀπότμημα στή Μονή Μακρυμάλλης Ψαχνῶν Εὐβοίας.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Ἱερομάρτυρος, τῆς Ἀγκύρας (+ 362, 22α Μαρτίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Μποῦρα Μεγαλοπόλεως.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ τοῦ διά Χριστόν Σαλοῦ, τῆς Μόσχας (+ 1557, 2α Αὐγούστου)
Τά Λείψανα στόν ὁμώνυμο Ναό Κόκκινης Πλατείας Μόσχας.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Ἁγίου, Μητροπ. Ὀστρόβου Μαυροβουνίου (+ 1671, 29η Ἀπριλίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στή Μονή Ὀστρόβου Μαυροβουνίου.
Τό 1678 τό Λείψανο τοῦ ἁγ. Βασιλείου ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο, μετά ἀπό ἐμφάνισή του στόν Ἡγούμενο τῆς Μονῆς τοῦ ἁγ. Λουκᾶ ἀρχιμ. Ραφαήλ. Τό 1714 οἱ μοναχοί ἔκρυψαν τό Λείψανο στίς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Ζέτα, γιά νά ἀποφύγουν τήν καταστροφή του ἀπό τόν Χουμάν Πασά. Ὅταν μετά ἀπό ἕνα χρόνο μία πλημμύρα κατέστρεψε τίς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ, τά νερά θαυματουργικά δέν τό ἄγγιξαν! Τό 1852 καί τό 1876 - 77, τό Λείψανο μεταφέρθηκε γιά προφύλαξη στό Τσετίνιε.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Ὁσίου, τῆς Ποϊάνα Μαρουλούϊ Ρουμανίας (+ 1767, 25η Ἀπριλίου):
Τά Λείψανα ἐνταφιασμένα στήν Ποϊάνα Μαρουλούϊ Ρουμανίας.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Νεομάρτυρος, Ἐπικόπου Κινέσμα Ρωσίας (+ 1945, 29η Ἰουλίου):
Τά Λείψανα στή Μονή Εἰσοδείων τῆς Θεοτόκου Ἰβάνοβο Ρωσίας.
ΒΑΣΙΛΕΩΣ Ἱερομάρτυρος, Ἐπισκόπου Ἀμασείας (+ 322, 26η Ἀπριλίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Δοχειαρίου Ἁγίου Ὄρους.
Μία τῶν χειρῶν στή Μονή Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους.
Ἀπότμημα στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
Τό Λείψανο τοῦ Ἱερομάρτυρος Βασιλείου ρίχθηκε ἀπό τούς δημίους του στή θάλασσα καί κατά τήν πρόρρησή του, ὅτι "θέλει ἀποδοθεῖ σῶον καί ὁλόκληρον", βρέθηκε ἀδιάφθορο στή Σινώπη, μετά ἀπό θεία ἀποκάλυψη. Δέν εἶναι γνωστό πότε καί κάτω ἀπό ποιες συνθῆκες τό Λείψανο διαλύθηκε.
ΒΑΣΙΛΙΣΣΗΣ Μάρτυρος, τῆς μετά μ. Ἀναστασίας (+ 68;, 15η Ἀπριλίου):
Τά Λείψανα στή ΡΚ Βασιλική τῆς ἁγ. Μαρίας τῆς Εἰρήνης Ρώμης.
ΒΕΔΑ (Bede) Ὁσίου, τοῦ Αἰδέσιμου (+ 735, 27η Μαϊου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στό ΡΚ Καθεδρικό Ναό τοῦ Ντάραμ Βρεττανίας.
ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ Ὁσίου, τῆς Νουρσίας (+ 543, 14η Μαρτίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στή ΡΚ Μονή τοῦ Montecasino Ἰταλίας καί στό ὁμώνυμο ΡΚ Ἀββαεῖο Loire Γαλλίας.
ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ Ὁσίου, τοῦ Μετεωρίτου (+ 1543, 17η Μαϊου):
Τό δεξί πέλμα ἀδιάφθορο στή Μονή Βαρλαάμ Μετεώρων.
ΒΕΝΙΑΜΙΝ Ἱερομάρτυρος, Διακόνου, τοῦ Πέρσου (+ 424;, 13η Ὀκτωβρίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους.
ΒΕNΣΕΣΛΑΟΥΣ (Wenceslaus) Μάρτυρος, Βασιλέως τῆς Βοημίας (+ 935, 28η Σεπτεμβρίου):
Τά Λείψανα στό ΡΚ Καθεδρικό Ναό τοῦ ἁγ. Βίτου Πράγας.
ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΟΣ Β' Ἁγίου, Μητροπολίτου Λαρίσης (+ 1541, 15η Σεπτεμβρίου):
Ἡ Κάρα καί ἡ σιαγόνα στή Μονή Δουσίκου Τρικάλων.
Ἀπότμημα στή Μονή Προυσοῦ Εὐρυτανίας.
ΒΙΒΙΑΝΑΣ (Vibiana) Μάρτυρος, τῆς Ρωμαίας (3ος αἰ., 2α Δεκεμβρίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στό ΡΚ Ναό τῆς Παναγίας Tour Γαλλίας.
ΒΙΚΕΝΤΙΟΥ Μάρτυρος, τῆς Ἰσπανίας (+ 304, 11η Νοεμβρίου):
Μία τῶν χειρῶν στό ΡΚ Καθεδρικό Ναό τῆς Βαλένθιας Ἰσπανίας.
ΒΙΚΤΩΡΟΣ Νεομάρτυρος, Ἐπισκόπου Βιάτκας Ρωσίας (+ 1934, 2α Μαϊου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στή Μονή Ἁγίας Τριάδος Βιάτκας Ρωσίας.
Ὁ Ὁμολογητής ἐπ. Βίκτωρ ἀπεβίωσε ἀπό πνευμονία τήν 2. 5. 1934, ἐξόριστος στήν περιοχή τοῦ Ἀρχαγγέλου, ἐπειδή συνήθιζε νά προσεύχεται στό ὕπαιθρο, στήν παγωμένη τάϊγκα, καί ἐνταφιάσθηκε ἀπό τήν μυστική Μοναχή Μαρία, ἡ ὁποία τόν εἶχε ἀκολουθήσει στήν ἐξορία του. Τό Λείψανό του βρέθηκε ἀδιάφθορο καί εὐωδιαστό, τήν 1. 7. 1997. Πολλοί ἀπό τούς ἀπίστους πού ἦσαν παρόντες στήν ἀνακομιδή του, συγκλονίστηκαν τόσο πολύ ἀπό τήν θέα τοῦ λειψάνου του, ὥστε μεταστράφηκαν στήν πίστη καί βαπτίσθηκαν! Τήν 2. 12. 1998 τό Λείψανο κατατέθηκε στόν Ναό τοῦ ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι τῆς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος - ἁγ. Μακαρίου Βιάτκας, ὅπου καί σήμερα φυλάσσεται.
ΒΙΤΩΝΟΣ (Vitus – Guy) Μάρτυρος, τῆς Σικελίας (; 15η Ἰουνίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στόν ὁμώνυμο ΡΚ Καθεδρικό Ναό τῆς Πράγας καί στή ΡΚ Μονή Κορμπιέ τῆς Σαξωνίας.
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΥ Ἱσαποστόλου, τοῦ Μεγάλου (+ 1015, 15η Ἰουλίου):
Τά Λείψανα στό Πατριαρχεῖο Μόσχας.
Ἀπότμημα στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
Τά Λείψανα τοῦ ἁγ. Βλαδιμήρου ἐπεστράφησαν στή Ρωσική Ἐκκλησία ἀπό τόν Πρόεδρο τῆς Ρωσίας Δημ. Μεντβέντεφ τό 2008, μέ τήν εὐκαιρία τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν 1020 χρόνων ἀπό τό Βάπτισμα τῆς Ρωσίας (988), μαζί μέ ἀκόμη 8 Λείψανα Ἁγίων τά ὁποῖα ἐπί πολλές δεκαετίες παρέμεναν φυλασσόμενα σέ εἰδικό Μουσεῖο τοῦ Κρεμλίνου, καθώς ἐπίσης καί ἕνα μέρος χιτῶνα ὁ ὁποῖος ἀποδίδεται στήν Παναγία.
ΒΛΑΣΙΟΥ Ἱερομάρτυρος, Ἐπισκόπου Σεβαστείας (+ 316, 11η Φεβρουαρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Κωνσταμονίτου Ἁγίου Ὄρους.
Ἡ δεξιά στή Μονή Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους.
Ἀποτμήματα στήν ὁμώνυμη Μονή Τρικάλων Κορινθίας, στή Μονή ἁγ. Θεοδοσίου Ἄργους καί στό ὁμώνυμο ΡΚ Ἀββαεῖο τοῦ Μαύρου Δάσους Βαυαρίας.
ΒΛΑΣΙΟΥ Ἱερομάρτυρος, τῆς Ἀκαρνανίας (+ 1006, 11η Φεβρουαρίου):
Τό μεγαλύτερο μέρος τῶν Λειψάνων στόν ὁμώνυμο Ναό Σκλαβαίνων Ἀκαρνανίας.
ΒΟΝΙΦΑΤΙΟΥ Μάρτυρος, τοῦ μετά τῆς μ. Ἀγλαϊδος (+ 290, 19η Δεκεμβρίου):
Ἀποτμήματα στίς Μονές Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους, Γηρομερίου Φιλιατῶν, Φανερωμένης Σαλαμίνος, ἁγ. Νικολάου Ἄνδρου καί ἁγ. Κυπριανοῦ Φυλῆς Ἀττικῆς.
ΒΟΝΙΦΑΤΙΟΥ Ἁγίου, Ἀρχιεπισκόπου Γερμανίας (+ 754, 5η Ἰουνίου):
Τά Λείψανα στό ΡΚ Καθεδρικό Ναό τῆς FULDA Ὀλλανδίας.
ΒΟΥΚΟΛΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Σμύρνης (+ 100;, 6η Φεβρουαρίου):
Ἀπότμημα στή Μονή ἁγ. Θεοδοσίου Ἄργους.
ΒΡΙΓΙΤΗΣ (Brigid – Briga) Ἁγίας, τοῦ Kildare Ἰρλανδίας (6ος αἰ., 21η Ἰανουαρίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στό ΡΚ Καθεδρικό Ναό τοῦ Down, Βορείου Ἰρλανδίας.
Γ
ΓΑΒΡΙΗΛ Ἁγίου, Ἀρχιεπ. Νόβγκοροντ Ρωσίας (+ 1193, 24η Μαϊου):
Τά Λείψανα στό Ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας Νόβγκοροντ.
ΓΑΒΡΙΗΛ Ὁσίου, τοῦ Ἰβηρίτου (10ος αἰ., 13η Μαϊου):
Ἀπότμημα στή Νέα Θηβαϊδα Ἁγίου Ὄρους.
ΓΑΒΡΙΗΛ Παιδομάρτυρος, τοῦ Σλούτσκ Πολωνίας (+ 1690, 20ή Ἀπριλίου καί 9η Μαϊου):
Τό ἀδιάφθορο Λείψανο στήν Μονή Ἁγίας Τριάδος Σλούτσκ Πολωνίας.
Κατά τόν 18ο αἰ. μία ἐπιδημία θανάτωσε χιλιάδες ἀνθρώπους καί πολλά παιδιά ἐνταφιάσθηκαν κοντά στόν τάφο τοῦ Παιδομάρτυρος. Ὅταν, κατά τήν διάρκεια τῆς ἐκσκαφῆς ἑνός τάφου, φάνηκε τό φέρετρό του, τό Λείψανό του ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο καί ἡ ἐπιδημία ἄρχισε νά ὑποχωρεῖ! Τότε τό Λείψανο μεταφέρθηκε στόν Ναό τοῦ χωριοῦ του. Τό 1794, ὁ Ναός καταστράφηκε ἀπό πυρκαγιά, ἀλλά τό Λείψανο διασώθηκε ἀνέπαφο, μέ ἕνα μικρό ἔγκαυμα στό χέρι, τό ὁποῖο ὅμως ἀποκαταστάθηκε θαυματουργικά! Τότε μεταφέρθηκε στήν Μονή Ζαμπλούντωφ. Τό 1894 ἐγκαινιάσθηκε Ναός πρός τιμή του πάνω στόν τάφο του. Ὅταν ἑννέα χρόνια ἀργότερα ὁ Ναός καταστράφηκε ἀπό πυρκαγιά, ἡ ἐφέστια εἰκόνα τοῦ Ἁγίου βρέθηκε ἄθικτη ἀνάμεσα στίς στάχτες!
ΓΑΒΡΙΗΛ Ὁσίου, τοῦ Ἐρημητηρίου τῆς Παναγίας τῶν Ἑπτά Λιμνῶν (+ 1915, 7η Ὀκτωβρίου).
Τά Λείψανα στή Μονή Ραϊθῶ Ζελενοντόλσκ Ταταριστάν (τῆς Ἐπισκοπῆς Καζάν).
ΓΕΔΕΩΝ Ὁσιομάρτυρος, τοῦ Τυρνάβου Λαρίσης (+ 1818, 30ή Δεκεμβρίου):
Ἡ Κάρα στό Ναό Παν. Φανερωμένης Τυρνάβου.
Μέρος τῶν Λειψάνων στή Μονή Καρακάλου Ἁγίου Ὄρους.
ΓΕΛΑΣΙΟΥ Ὁσίου, Ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ριμέτς Ἄλμπας Ρουμανίας (15ος αἰ., 30ή Ἰουνίου):
Ἡ Κάρα στήν ὁμώνυμη Μονή.
ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ Ὁσιομάρτυρος, τοῦ Διονυσιάτου (+ 1818, 6η Ἀπριλίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στή Μονή Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους.
ΓΕΝΕΒΙΕΒΗΣ (Genevieve) Ἁγίας, Προστάτιδος τῶν Παρισίων (+ 500, 3η Ἰανουαρίου):
Τά Λείψανα στό ΡΚ Ναό ἁγ. Στεφάνου Du Mont Παρισίων.
ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ Ὁσίου, τοῦ Ἰορδανίτου (+ 475, 5η Μαρτίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Προυσοῦ Εὐρυτανίας.
ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Πέρμ Ρωσίας (+ 1441, 24η Ἰανουαρίου):
Τά Λείψανα στό Ναό Εὐαγγ. Θεοτόκου Οὔστβιμ Βολόγδας Ρωσίας.
ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ Ὁσίου, τῆς Κεφαλληνίας (+ 1579, 16η Αὐγούστου καί 20ή Ὀκτωβρίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στήν ὁμώνυμη Μονή Ὁμαλῶν Κεφαλληνίας.
ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ Β' Ἁγίου, Πατρ. Ἀλεξανδρείας (Παλλαδᾶ, + 1714, 15η Ἰανουαρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Βατοπεδίου Ἁγίου Ὄρους.
ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ Ὁσίου, κτίτορος Μονῆς Σουρβιᾶς Μαγνησίας (+ 1740, 15η Σεπτεμβρίου):
Ἡ Κάρα στήν ὁμώνυμη Μονή.
ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ Ὁσίου, τοῦ Βυζαντίου (+ 1740, 7η Ἀπριλίου) :
Ἡ Κάρα στή Μονή Τσαγκαρόλων Χανίων.
Ἡ δεξιά στή Μονή ἁγ. Ἰωάννου Θεολόγου Πάτμου.
ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ Νεομάρτυρος, τοῦ Μεγ. Χωριοῦ Εὐρυτανίας (+ 1812, 3η Ἰουλίου):
Ἡ Κάρα καί οἱ βραχίονες στή Μονή Προυσοῦ Εὐρυτανίας.
Τά λοιπά Λείψανα στόν ὁμώνυμο Ναό Μεγ. Χωριοῦ Εὐρυτανίας.
Τρεῖς σπόνδυλοι στό Κυριακό τῆς Σκήτης Κουτλουμουσίου Ἁγίου Ὄρους.
ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ Μάρτυρος, τοῦ μετά μ. Προτάσιου (+ 54 – 68, 14η Ὀκτωβρίου):
Ἡ Κάρα καί τά λοιπά Λείψανα στή ΡΚ Ἀμβροσιανή Βασιλική τοῦ Μιλάνου.
ΓΕΡΜΑΝΟΥ Ἁγίου, Πατριάρχου ΚΠόλεως (+ 740, 12η Μαϊου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στό ΡΚ Ναό Bort les Orgues Γαλλίας.
Ἀπότμημα στή Μονή Εὐαγγελιστρίας Συκαμίνου Ὠρωποῦ.
ΓΕΡΜΑΝΟΥ Ἁγίου:
Ἀπότμημα στή Μονή Ἁγίας Λαύρας Καλαβρύτων.
Δέν διευκρινίζεται περί ποίου Ἁγίου πρόκειται· τῆς 20/10, 12/11 καί 7/7 (Μαρτύρων) ἤ τῆς 12/5 (Πατρ. ΚΠόλεως).
ΓΕΡΜΑΝΟΥ Ὁσίου, Ἡγουμένου τῆς Μ. Βαλαάμ Ρωσίας (28η Ἰουνίου καί 11η Σεπτεμβρίου):
Τά Λείψανα στήν ὁμώνυμη Μονή.
ΓΕΡΜΑΝΟΥ Ὁσίου, τοῦ Σολόβκι Ρωσίας (+ 1484, 30ή Ἰουλίου)
Τά Λείψανα στήν ὁμώνυμη Μονή.
ΓΕΡΜΑΝΟΥ Ἁγίου, Ἀρχιεπ. Καζάν Ρωσίας (+ 1567, 23η Ἰουνίου καί 25η Σεπτεμβρίου):
Τά Λείψανα στή Μονή Κοιμ. Θεοτόκου Καζάν.
Ἀπότμημα στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
ΓΕΡΜΑΝΟΥ Ὁσίου, τῆς Ἀλάσκας (+ 1837, 15η Νοεμβρίου):
Τά Λείψανα στή Μονή Βαλαάμ Ρωσίας.
Μέρος Λειψάνων στό Ναό τῆς Ἀναστάσεως, ν. Κodiac τῆς Ἀλάσκας.
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Μεγαλομάρτυρος, τοῦ Τροπαιοφόρου (+ 303, 23η Ἀπριλίου):
Μέρος Κάρας καί ἄλλα Λείψανα στή Μητρόπολη Θηβῶν καί Λεβαδείας.
Μέρος Κάρας στό ΡΚ Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου τοῦ Μείζονος Βενετίας.
Ἕνας βραχίονας στό ΡΚ Κοινόβιο τῶν Βενεδικτίνων τοῦ ἁγ. Νικολάου Lido Βενετίας.
Μέρος βραχίονος κ. ἄ. Λείψανα στό ΡΚ Καθεδρικό Ναό τῆς Φερράρας Ἰταλίας.
Μέρος Κάρας στόν ὁμώνυμο ΡΚ Ναό Velabro Ρώμης.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Ἰβήρων, Ξενοφῶντος καί Ζωγράφου Ἁγίου Ὄρους, ἁγ. Γεωργίου Φενεοῦ Κορινθίας καί στίς Λαύρες Ἁγίας Τριάδος - ἁγ. Σεργίου Μόσχας καί ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως καί στό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου τῶν Ἑλλήνων Βενετίας.
Δέν εἶναι γνωστό πότε ἀνακομίσθηκαν τά Λείψανα τοῦ Μεγαλομάρτυρος ἀπό τήν Λύδδα τῆς Παλαιστίνης στήν ΚΠολη, μέχρι τό 1207 πάντως στήν ὁμώνυμη Μονή τῶν Μαγγάνων ὑπῆρχε ἡ Κάρα του. Ὅταν τό 1207 ἐγκαταστάθηκαν ἐκεῖ Λατίνοι Μοναχοί, ἡ Κάρα μεταφέρθηκε ἀπό τούς Καταλανούς στό φρούριο τῆς Λειβαδιᾶς, ἀπ’ ὅπου τό 1393, μέ τήν ἐκδίωξη τῶν Καταλανῶν ἀπό τό Φραγκικό Δουκάτο τῶν Ἀθηνῶν, μεταφέρθηκαν στήν Αἴγινα, τότε Καταλανική κτήση. Στή Λειβαδιᾶ πάντως πρέπει νά ἔμεινε μέρος Κάρας καί κάποια Λείψανα, διότι σήμερα στή Μητρόπολη Θηβῶν καί Λεβαδείας φυλάσσονται μέρος Κάρας καί ἄλλα Λείψανα πού ἀποδίδονται στόν ἅγ. Γεώργιο.Τό 1462, ὅταν οἱ Βενετοί ἀντικατέστησαν τούς Καταλανούς στήν Αἴγινα, πέτυχαν τήν κλοπή τῆς Κάρας τοῦ Ἁγίου καί τήν μεταφορά της στή Βενετία, ὅπου κατατέθηκε στό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου τοῦ Μείζονος, ὅπου σήμερα φυλάσσεται μέρος Κάρας.Στή Βενετία ἐπίσης, στό Κοινόβιο τῶν Βενεδικτίνων τοῦ ἁγ. Νικολάου Lido, φυλάσσεται ἕνας βραχίονας τοῦ Ἁγίου, τμηματικά ἀδιάφθορος, πού ἔφθασε ἐκεῖ τό 1296 ἀπό τήν Μονή ἁγ. Γεωργίου da fiore τῆς Καλαβρίας. Τό Λείψανο αὐτό προσκύνησε τό Σαββάτο τῆς Τυρινῆς τοῦ 1438 ὁ Πατριάρχης ΚΠόλεως Ἰωσήφ, παρά τίς ἀμφιβολίες τοῦ Χαρτοφύλακος Μιχαήλ Βαλσαμῶνος γιά τήν γνησιότητά του.Σύμφωνα μέ μία δεύτερη παράδοση πού ἐπικρατεῖ στή Δύση (τήν Ρωμαϊκή), τά Λείψανα τοῦ Μεγαλομάρτυρος δωρήθηκαν ἀπό τήν ἁγ. Ἰσαπόστολο Ἑλένη στήν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης, ἀμέσως μετά τήν εὕρεσή τους (4ος αἰ.). Τά Λείψανα αὐτά κατατέθηκαν στήν Παπική Καθέδρα τοῦ Λατερανοῦ, ἀπ’ ὅπου ἀργότερα μεταφέρθηκαν στό Ναό ἁγ. Γεωργίου Velabro. Τό 1600 ὁ Πάπας Κλήμης Η’ δώρησε μέρος τῶν Λειψάνων αὐτῶν στόν Καθεδρικό Ναό τῆς Φερράρας. Ἐκεῖ φυλάσσεται καί μέρος βραχίονος πού μετέφερε ἀπό τήν Παλαιστίνη κατά τίς Σταυροφορίες ὁ Κόμης Ροβέρτος τῆς Φλάνδρας. Τό Λείψανο αὐτό δωρήθηκε στό Ναό τό 1100 ἀπό τήν σύζυγό του Ματθίλδη.Στήν Ἑλλάδα πρόβλημα ὑπάρχει μέ τήν εὐωδιάζουσα Κάρα πού φυλάσσεται στή Μονή ὁσ. Μελετίου Οἰνόης Βιλλίων Ἀττικῆς καί ἀποδίδεται στόν ὅσ. Μελέτιο τοῦ Κιθαιρῶνος, διότι ἡ ἐπιγραφή τῆς ἀργυρῆς θήκης τῆς Κάρας ἀναφέρει, ὅτι πρόκειται γιά τήν Κάρα τοῦ ἁγ. Μεγαλομ. Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου!
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Χοζεβίτου (7ος αἰ., 8η Ἰανουαρίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στή Μονή Χοζεβᾶ Ἱεροσολύμων.
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Νεομάρτυρος, τοῦ Κυπρίου (+ 1752, 23η Ἀπριλίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στό Ναό ἁγ. Ἰωάννου Λευκωσίας.
Μέρος Κάρας στή Μονή Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων.
Ἀπότμημα στή Μονή Ἀγάθωνος Φθιώτιδος.
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Νεομάρτυρος, τοῦ Νεαπολίτου (+ 1797, 3η Νοεμβρίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στό Ναό ἁγ. Εὐσταθίου Περισσοῦ Ἀττικῆς.
Τό Λείψανο τοῦ Νεομ. Γεωργίου ἀνακομίσθηκε "σῶον καί ἀκέραιον καί ἄφθαρτον καί πλῆρες οὐρανίου εὐωδίας καί χάριτος", μετά ἀπό ἐμφάνισή του "ἐν ὀράματι εἰς τινα γυναῖκα χήραν, εὐλαβῆ καί φοβουμένην τόν Θεόν". Ἀρχικά φυλάχθηκε στήν κατοικία τοῦ συνεφημερίου του Νεοφύτου καί μετά τόν θάνατό του στόν ἐνοριακό ναό τῆς Νεαπόλεως. Ἐκεῖ τό πρσκύνησαν καί "οἱ ἀείμνηστοι Μητροπολῖται Καισαρείας Παϊσιος, Κλεόβουλος καί Ἰωάννης, οἵτινες τακτικῶς ἤρχοντο εἰς Νεάπολιν καί ἐθαύμαζον καί ὡμολόγουν τήν χάριν τήν ὁποίαν ἔλαβεν παρά Θεοῦ, ἀναδειχθείς θαυματουργός". Μετά τήν Μικρασιατική καταστροφή τοῦ 1922, τό Λείψανο μεταφέρθηκε στήν Ἑλλάδα (μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἀνταλλαγῆς τῶν πληθυσμῶν, τό 1924), ἀπό τόν τότε ἐφημέριο Νεαπόλεως ἀρχιμ. Ἰγνάτιο καί κατατέθηκε στόν Ναό ἁγ. Εὐσταθίου Περισσοῦ Ἀττικῆς, ὅπου καί σήμερα φυλάσσεται, σέ ἀρίστη κατάσταση.
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Νεομάρτυρος, τῆς Ἐφέσου (+ 1801, 5η Ἀπριλίου):
Ἡ Κάρα στή Μητρόπολη Σάμου καί Ἰκαρίας.
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Νεομάρτυρος, τῆς Χίου (+ 1807, 26η Νοεμβρίου):
Ἡ Κάρα στό Μουσεῖο Μπενάκη τῶν Ἀθηνῶν.
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Νεομάρτυρος:
Ἡ Κάρα στή Μονή Δοχειαρίου Ἁγίου Ὄρους.
Δέν διευκρινίζεται περί ποίου Νεομάρτυρος πρόκειται· τῆς 11/2 (τοῦ Σέρβου), τῆς 14/2 (Μυτιλήνης), τῆς 26/3 (Βουλγαρίας), τῆς 5/4 (Ἐφέσου), τῆς 6/4 (Σαμοθράκης), τῆς 2/10 (Φιλαδελφείας), τῆς 26/11 (Χίου) ἤ τῆς 31/12 (τοῦ Θαυματουργοῦ).
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Νεομάρτυρος, τῆς Ραψάνης Λαρίσης (+ 1818, 5η Μαρτίου):
Τά Λείψανα στόν ὁμώνυμο Ναό Ραψάνης Λαρίσης.
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Νεομάρτυρος, τοῦ Μυτιληναίου (+ 1693, 14η Φεβρουαρίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Λειμῶνος Λέσβου.
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Νεομάρτυρος, τῶν Ἰωαννίνων (+ 1838, 17η Ἰανουαρίου):
Ἡ Κάρα καί τό μεγαλύτερο μέρος τῶν Λειψάνων στόν ὁμώνυμο Ναό Ἰωαννίνων.
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Νεομάρτυρος, τῆς Πτολεμαϊδος Αἰγύπτου (+ 1752, 23η Ἀπριλίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Ἐσφιγμένου Ἁγίου Ὄρους.
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Γοματίου Χαλκιδικῆς (19ος αἰ., α’ Σάββατο Μαϊου):
Ἀπότμημα στό Ναό Παναγίας Γοματίου Χαλκιδικῆς.
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Ἁγίου (Λαζάρ, + 1916, 15η Αὐγούστου):
Τά Λείψανα στή Μονή Βαράτεκ Ρουμανίας.
ΓΟΡΔΙΟΥ Μάρτυρος, τῆς Καισαρείας (+ 314;, 3η Ἰανουαρίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους.
ΓΟΥΘΒΕΡΤΟΥ (Cuthbert) Ὁσίου, Ἐπισκόπου Farne Βρεττανίας (+ 687, 20η Μαρτίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στό ΡΚ Καθεδρικό Ναό τοῦ Ντάραμ Βρεττανίας.
ΓΟΥΡΙΑ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Καζάν Ρωσίας (+ 1630, 5η Δεκεμβρίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στόν Καθεδρικό Ναό Εὐαγγελισμοῦ Καζάν.
Ἀποτμήματα στή Μονή Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους καί στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Ναζιανζοῦ, πατρός Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου (+ 374, 1η Ἰανουαρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ τοῦ Θεολόγου, Ἀρχιεπισκόπου ΚΠόλεως (+ 389, 25η Ἰανουαρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Βατοπεδίου Ἁγίου Ὄρους.
Μέρος Κάρας στή Μονή Μεταμορφώσεως - Μεγ. Μετεώρου.
Μέρος τῶν Λειψάνων στόν Πατριαρχικό Ναό ἁγ. Γεωργίου Φαναρίου ΚΠόλεως καί στή ΡΚ Βασιλική τοῦ ἁγ. Πέτρου Ρώμης,
Ἀπότμημα Κάρας στή Μονή Σλάτινας Ρουμανίας.
Ἡ δεξιά στή Μονή Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους.
Ὁ ἀριστερός πύχης στή Μονή Κουτλουμουσίου Ἁγίου Ὄρους.
Μέρος τοῦ ἀριστεροῦ ποδός στή Μονή ἁγ. Παύλου Ἁγίου Ὄρους.
Τρία τμήματα στή Μονή Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Χιλανδαρίου, Διονυσίου, Ξενοφῶντος, Σταυρονικήτα, Γρηγορίου καί Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους, Λειμῶνος Λέσβου, στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως καί στό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου τῶν Ἑλλήνων.
Περί τῶν Λειψάνων στό ὁμώνυμο Προσκύνημα Ν. Καρβάλης Καβάλας, βλ. τήν σχετική ἀναφορά στό περί γνησιότητος τῶν ἁγίων Λειψάνων κεφάλαιο.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Νύσσης (+ 390, 10η Ἰανουαρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους.
Μία παλάμη στή Μονή Λειμῶνος Λέσβου.
Ἡ σιαγόνα στή Μονή Ντέτσανης Κοσυφοπεδίου.
Ἀποτμήματα στή Μονή Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων καί στό Ναό ἁγ. Γεωργίου τοῦ Νέου Βουκουρεστίου.
Περί τῆς Κάρας ἡ ὁποία ἐκτίθεται στόν Ναό ἁγ. Εὐσταθίου Περισσοῦ Ἀττικῆς, βλ. τήν σχετική ἀναφορά στό περί γνησιότητος τῶν ἁγίων Λειψάνων κεφάλαιο.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ἁγίου, Πάπα Ρώμης, τοῦ Διαλόγου (+ 604, 12η Μαρτίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Μποῦρα Μεγαλοπόλεως.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Ἀκραγαντίνων (+ 680, 23η Νοεμβρίου):
Μέρη Κάρας στή Μητρόπολη Θεσσαλιώτιδος καί στή Μονή Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Παντελεήμονος Ἁγίου Ὅρους καί Παλαιοκαστρίτσας Κερκύρας καί στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Νεοκαισαρείας (+ 266, 17η Νοεμβρίου):
Μέρος Κάρας στή Μονή ὁσ. Διονυσίου Λιτοχώρου Πιερίας.
Μέρος χειρός στή Μονή Μεγ. Μετεώρου.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Παναγίας Σουμελᾶ Βερμίου καί Καστρίτσης Ἰωαννίνων.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ τοῦ Φωτιστοῦ, Ἐπισκόπου Μεγάλης Ἀρμενίας (+ 335, 30ή Σεπτεμβρίου):
Ἡ Κάρα καί ἡ ἀριστερά στή Μονή Μεγ. Λαύρας Ἁγίου Ὄρους.
Ἡ δεξιά στό Ἀρμενικό Πατριαρχεῖο τοῦ Ἐστμιατζίν Ἀρμενίας.
Ἀπότμημα στή Μονή Παναγίας Σπηλιανῆς Νυσίρου.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ἁγίου:
Μία τῶν χειρῶν στή Μητρόπολη Ἰωαννίνων.
Δέν διευκρινίζεται περί ποίου ἀπό τούς 22 Ἁγίους Γρηγορίους πρόκειται.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Μάρτυρος, τῆς Κεφαλληνίας (4ος αἰ., 24η Αὐγούστου καί 11η Σεπτεμβρίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στή Ρ. Κ. Μονή ἁγ. Ζαχαρίου Βενετίας.
Οἱ Μάρτυρες Γρηγόριος, Θεόδωρος καί Λέων εἶναι ἄγνωστοι στούς Συναξαριστές. Γιά πρώτη φορά ἀναφέρονται τόν 14ο αἰ. ἀπό τόν Δομηνικανό Πέτρο Calo (+ 1348) σάν στρατιώτες ἀπό τήν Σικελία κατά τήν βασιλεία τοῦ Ἀρειανοῦ Αὐτοκράτορα Κωνστάντιου Β’ (+ 360). Ὀρθοδόξου φρονήματος, διαφεύγοντας τούς διωγμούς τῶν Ἀρειανῶν, κατέφυγαν ἀρχικά στή Σάμο καί τελικά στήν Κεφαλλονιά, ὅπου τελειώθηκαν μαρτυρικά τήν 24η Αὐγούστου ἀγνώστου ἔτους. Στήν Κεφαλλονιά τιμῶνται τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων καί στή Σάμο τήν 11η Σεπτεμβρίου. Τά Λείψανά τους βρίσκονταν στό Ναό τοῦ ἁγ. Ζαχαρία Βενετίας πρίν τό 1001, ὁπότε τά προσκύνησε ὁ Γερμανός Αὐτοκράτορας Ὄθων Γ’. (Πρωτ. Γεωργίου Ἀντζουλάτου, «Οἱ φανέντες Ἅγιοι Μάρτυρες στήν Κεφαλλονιά Γρηγόριος, Θεόδωρος καί Λέων», στά Κεφαλληνιακά Χρονικά, τ. 8/1999, σελ. 177 - 207).
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Δεκαπολίτου (+ 816, 20ή Νοεμβρίου).:
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στή Μονή Μπίστριτσας Ρουμανίας.
Ἀπότμημα στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
Τό Λείψανό τοῦ ὁσ. Γρηγορίου ἀγοράσθηκε ἀπό τούς τοπικούς Ἡγεμόνες τῆς Κράγιοβας Ρουμανίας (σπουδαιότερος ἀπό αὐτούς ὁ Μπάρμπου Κραγιοβέσκου, ὁ ὁποῖος τελειώθηκε ἐρημητικά σέ σπήλαιο) καί κατατέθηκε στή μεγάλη Μονή τῆς Μπίστριτσας στήν Ὀλτένια, τό 1490. Γιά τήν τοπική Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας, ἡ πανήγυρις τοῦ Ὁσίου εἶναι μία τῶν μεγαλυτέρων θρησκευτικῶν ἐκδηλώσεων.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Ἄσσου Λέσβου (+ 1150, 4η Μαρτίου):
Ἀπότμημα στή Σκόπελο Γέρας Λέσβου.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Θαυματουργοῦ, τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου (13ος - 14ος αἰ., 8η Ἰανουαρίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Νέου Σιναϊτου (+ 1346, 6η Ἀπριλίου):
Τά Λείψανα στή Μονή Ζτρέλο Σερβίας.
Ἀπότμημα στή Μονή Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ἁγίου, Ἀρχιεπ. Θεσσαλονίκης, τοῦ Παλαμᾶ (+ 1357, Β’ Νηστειῶν):
Τά Λείψανα στόν ὁμώνυμο Μητροπολιτικό Ναό τῆς Θεσσαλονίκης.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Ἐσφιγμένου Ἁγίου Ὄρους, Παναγίας Ἔβρου καί Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Δομεστίχου (+ 1405, 1η Ὀκτωβρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Μεγίστης Λαύρας Ἁγίου Ὄρους.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ε' Ἱερομάρτυρος, Πατριάρχου ΚΠόλεως (+ 1821, 10η Ἀπριλίου):
Τά Λείψανα στό Μητροπολιτικό Ναό τῶν Ἀθηνῶν.
Τό μαρτυρικό Λείψανο τοῦ γέροντα Πατριάρχη ἔμεινε τρεῖς ἡμέρες στήν ἀγχόνη καί μετά παραδόθηκε στόν ὄχλο, ὁπότε συρόμενο στούς δρόμους ρίχθηκε στήν θάλασσα. Ἀπό ἐκεῖ τό ἀνέσυρε ὁ Κεφαλλονίτης Πλοίαρχος Ἰωάννης Σκλάβος καί τό μετέφερε στήν Ὀδησσό. Τό Λείψανο - κατά τόν λόγιο ἀρχιμ. Κων/νο Οἰκονόμο τόν ἐξ Οἰκονόμων - διατηρήθηκε "ἄφθορο καί ἀκήρατο" γιά διάστημα μεγαλύτερο τῶν δύο μηνῶν, μέχρι τόν ἐνταφιασμό του τήν 17η Ἰουνίου 1921, στόν Ναό Ἁγίας Τριάδος Ὀδησσοῦ, μέ τιμές Προέδρου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας καί Γερουσιαστή "ἐν ἐνεργείᾳ". Δέν εἶναι γνωστό σέ ποια κατάσταση ἀνακομίσθηκε στήν Ἑλλάδα τό 1871 καί κατατέθηκε στό Μητροπολιτικό Ναό τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου καί σήμερα φυλάσσεται, σέ καλλιτεχνική μαρμαρόγλυπτη λάρνακα.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ἁγίου, τοῦ Διδασκάλου, Μητροπ. Οὐγγροβλαχίας (+ 1834, 22α Ἰουνίου):
Τά Λείψανα ἐνταφιασμένα στή Μονή Καλνταρουσάνι Ρουμανίας.
Δ
ΔΑΒΙΔ Ὁσίου, τῆς Θεσσαλονίκης (5ος αἰ., 26η Ἰουνίου):
Ἀπότμημα μετά δέρματος στή Μονή Δοχειαρίου Ἁγίου Ὄρους.
Μέρος τῶν λοιπῶν Λειψάνων στή Μονή ἁγ. Θεοδώρας Θεσσαλονίκης καί σέ Ρ. Κ. Ναό τῆς Παβίας Ἰταλίας.
150 χρόνια μετά τήν κοίμηση τοῦ ὁσ. Δαβίδ, ὁ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς του καί ἔπειτα Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Σέργιος, ἀνακόμισε τό Λείψανό του ἀδιάφθορο καί εὐωδιαστό. Τό Λείψανο σύλησε καί μετέφερε στήν Ἰταλία, τό 1204, ὁ κατακτητής τῆς Θεσσαλονίκης Βονιφάτιος ὁ Μομφερατικός. Δέν εἶναι γνωστό πότε καί κάτω ἀπό ποιές συνθήκες διαλύθηκε, τό 1978 πάντως ἀποδόθηκαν στήν Μητρόπολη Θεσσαλονίκης ἡ Κάρα τοῦ Ὁσίου καί ἀρκετά Λείψανά του, τά ὁποία ἔκτοτε φυλάσσονται στή Μονή ἁγ. Θεοδώρας. (βλ. Μητροπ. Θεσσαλονίκης Παντελεήμονος, "Ἡ ἐπανακομιδή τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τοῦ ὁσ. Δαβίδ εἰς τήν Θεσσαλονίκην (17η Ἰουλίου 1978)", 1979).
ΔΑΒΙΔ Ἁγίου, υἱοῦ τοῦ Ἡγεμόνος Θεοδώρου τοῦ Γιαροσλάβ Ρωσίας (14ος αἰ., 5η Μαρτίου καί 19η Σεπτεμβρίου):
Ἀπότμημα στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
ΔΑΒΙΔ Ὁσίου, τῆς Εὐβοίας (16ος αἰ., 1η Νοεμβρίου):
Ἡ Κάρα στήν ὁμώνυμη Μονή Ροδιῶν Εὐβοίας.
ΔΑΛΜΑΤΙΟΥ Ὁσίου, τῆς Σιβηρίας (+ 1697, 15η Φεβρουαρίου):
Τά Λείψανα στή Μονή Ἀναλήψεως Κουργκάν Σιβηρίας.
ΔΑΛΜΑΤΟΥ Ὁσίου, Ἡγουμένου τῆς Μονῆς Δαλμάτων (4ος αἰ., 3η Αὐγούστου):
Ἀπότμημα στή Νέα Θηβαϊδα Ἁγίου Ὄρους.
ΔΑΜΙΑΝΟΥ τοῦ Ἀναργύρου:
Ἀποτμήματα στίς Μονές Μεγ. Λαύρας καί Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους, Λειμῶνος Λέσβου, Ντέτσανης καί Σοπόσανι Κοσσυφοπεδίου.
Δέν διευκρινίζεται ποιάς ἀπό τίς τρεῖς συζυγίες τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων.
ΔΑΜΙΑΝΟΥ Ἀναργύρου, τοῦ Ρωμαίου (1η Ἰουλίου):
Τεμάχια Κάρας στή Μονή Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους.
Ἀπότμημα στό ΡΚ Ναό ἁγ. Ἀναργύρων Ρώμης.
ΔΑΜΙΑΝΟΥ Ἀναργύρου, τοῦ ἐκ τῆς Ἀσίας (3ος αἰ., 1η Νοεμβρίου):
Ἀποτμήματα στίς Μονές Διονυσίου καί Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους καί στόν ὁμώνυμο ΡΚ Ναό Ρώμης.
Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τρεῖς συζυγίες αὐταδέλφων Ἁγίων Ἀναργύρων μέ τά ὀνόματα Κοσμᾶς καί Δαμιανός:Α. Τήν 1η Ἰουλίου τιμῶνται οἱ Ἀνάργυροι τῆς α’ συζυγίας, οἱ ὁποῖοι κατάγονταν ἀπό τήν Ρώμη καί θανατώθηκαν μέ λιθοβολισμό ἀπό τόν ζηλόφθονο δάσκαλό τους.Β.Τήν 17η Ὀκτωβρίου τιμῶνται οἱ Ἀνάργυροι τῆς β’ συζυγίας, Ἀραβικῆς καταγωγῆς, οἱ ὁποῖοι μαζί μέ τούς ἀδελφούς τους Λεόντιο, Ἄνθιμο καί Εὐπρέπιο ἀσκοῦσαν ἀναργύρως τήν ἰατρική ἐπιστήμη καί μαρτύρησαν στίς Αἰγές τῆς Κιλικίας κατά τόν διωγμό τοῦ Διοκλητιανοῦ (284 – 305).Γ. Τήν 1η Νοεμβρίου τιμῶνται οἱ Ἀνάργυροι τῆς β’ συζυγίας, οἱ «ἐκ τῆς Ἀσίας, υἱοί Θεοδότης», οἱ ὁποῖοι κοιμήθηκαν εἰρηνικά σέ τόπο πού ὀνομάζονταν Φερεμᾶ (3ος αἰ.).Στή Δύση ὑπάρχουν δύο παραδόσεις σχετικά μέ τά Λείψανα τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, χωρίς νά διευκρινίζεται ποιὰς συζυγίας. Σύμφωνα μέ τήν πρώτη (Ρωμαϊκή) μεταφέρθηκαν στή Ρώμη ἀπό τόν Πάπα ἅγ. Γρηγόριο τόν Διάλογο, ἀπ’ ὅπου τόν 10ο αἰ. κάποια ἀπό αὐτά μαζί μέ τίς Κάρες τους μεταφέρθηκαν στή Βρέμη. Τόν 11ο αἰ. οἱ Κάρες προσφέρθηκαν στόν Καθεδρικό Ναό τῆς Βαμβέργης, ἀπό τόν Γερμανό Αὐτοκράτορα Ἐρρίκο Β’. Ὅμως τήν ἴδια περίοδο ὑπάρχουν ἰσχυρές μαρτυρίες, ὅτι οἱ Κάρες τῶν Ἁγίων βρίσκονταν στήν ΚΠολη.Σύμφωνα μέ τήν δεύτερη παράδοση (Βενετική), μεταφέθηκαν τό 1154 στή Μονή τοῦ ἁγ. Γεωργίου τοῦ Μείζονος Βενετίας, ἐπί Ἡγουμένου Πασχάλη, ἀπ’ εὐθείας ἀπό τήν Ἀνατολή. Ἡ παράδοση αὐτή δέν διαθέτει ἰσχυρά ἐρείσματα.
ΔΑΝΙΗΛ Ὁσίου, τοῦ Στυλίτου (+ 490, 11η Δεκεμβρίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Μεγ. Λαύρας Ἁγίου Ὄρους.
ΔΑΝΙΗΛ Ὁσίου, Ἡγεμόνος τῆς Μόσχας (+ 1303, 4η Μαρτίου καί 30ή Αὐγούστου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στήν ὁμώνυμη Μονή τῆς Μόσχας.
Τό Λείψανο τοῦ ἁγ. Δανιήλ ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο τό 1652 ἀπό τόν Πατριάρχη Μόσχας Νίκωνα καί μέ ἐντολή τοῦ Τσάρου Ἀλεξίου Μιχαήλοβιτς κατατέθηκε στό Ναό τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, στή μονή του, ὅπου παρέμεινε μέχρι τό 1930. Κατά τήν ἔκφραση τοῦ ἐπ. Νικολάου ὁ ὁποῖος τοῦ ἄλλαζε τά ἐνδύματα, "ἦταν ὁλοζώντανο". Τό 1930 οἱ Σοβιετικές Ἀρχές ἔκλεισαν τήν Μονή καί τό Λείψανο ἔμεινε κρυμμένο σέ κάποιο Παρεκκλήσιο, χάρις στίς προσπάθειες τοῦ Ἡγουμένου Τύχωνος. Τά ἴχνη τοῦ Λειψάνου χάθηκαν τό 1932. Ὅταν τό 1988 ἡ Μονή ἐπιστράφηκε στήν Ἐκκλησία, τό Λείψανο βρέθηκε καί σήμερα φυλάσσεται ἐκεῖ.
ΔΑΝΙΗΛ Β’ Ἁγίου, Ἀρχιεπ. Σερβίας (+ 1337, 13η Ἰουλίου καί 20ή Δεκεμβρίου):
Τά Λείψανα στό Πατριαρχεῖο Πεκκίου Σερβίας.
ΔΑΝΙΗΛ Ὁσίου, τοῦ Ἡσυχαστοῦ, Ἡγουμένου τῆς Μονῆς Βορονέτς Ρουμανίας (+ 1496, 23η Ἀπριλίου καί 14η Δεκεμβρίου):
Τά Λείψανα στήν ὁμώνυμη Μονή.
ΔΑΝΙΗΛ Ὁσίου, τοῦ Περεγιασλάβλ Ρωσίας (+ 1540, 7η Ἀπριλίου):
Ἀπότμημα στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
ΔΑΝΙΗΛ Ἁγίου:
Ἀπότμημα στή Μονή Ἁγίας Λαύρας Καλαβρύτων.
Δέν διευκρινίζεται περί ποίου Ἁγίου πρόκειται· τῆς 16/2 καί τῆς 10/7 (Μαρτύρων), τῆς 12/9 (Ὁσίου) ἤ τῆς 11/12 (Στυλίτη).
ΔΑΣΙΟΥ Μάρτυρος, τοῦ Δορυστόλου (+ 303, 20ή Νοεμβρίου):
Τά Λείψανα στό ΡΚ Ναό τοῦ ἁγ. Κυριακοῦ Ἀγκῶνος Ἰταλίας.
ΔΗΜΗΤΡΙΑΝΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Χύτρων Κύπρου (10ος αἰ., 6η Νοεμβρίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Κύκκου Κύπρου.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Μεγαλομάρτυρος, τοῦ Μυροβλύτου (4ος αἰ., 26η Ὀκτωβρίου):
Τά Λείψανα στήν ὁμώνυμη Βασιλική τῆς Θεσσαλονίκης.
Μέρος στό ΡΚ Ἀββαεῖο τοῦ San Lorentzo in Campo Ἰταλίας.
Ἀπότμημα στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
Πρῶτος τάφος τοῦ μαρτυρικοῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου ἦταν τό πηγάδι τοῦ λουτροῦ στό ὁποῖο τό ἔρριξαν εἴτε οἱ ἐθνικοί γιά νά μήν τό βροῦν οἱ Χριστιανοί, εἴτε οἱ μαθητές του γιά νά τό σώσουν ἀπό τούς εἰδωλολάτρες. Κατά τήν παράδοση, "ἀπό τό πηγάδι ἐκεῖνο πού κρατοῦσε τό ἅγιο σῶμα, ἀνέβλυσε τό πρῶτο καί ἅγιο μῦρο"! Στή συνέχεια τό Λείψανο ἐνταφιάσθηκε στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου. Πάνω ἀπό τόν τάφο αὐτό ὑψώθηκε ἀρχικά μικρός Ναός (Μαρτύριο) καί κατά τόν 5ο αἰ. ἡ περίφημη Βασιλική, τήν ὁποία ἔκτισε ὁ θεραπευμένος ἀπό θαῦμα τοῦ ἁγ. Δημητρίου Ἔπαρχος τοῦ Ἰλλυρικοῦ Λεόντιος. Ἡ Βασιλική αὐτή ἀκολούθησε ὅλες τίς ἱστορικές περιπέτειες τῆς Θεσσαλονίκης, μέ τήν ὁποία ἡ μνήμη τοῦ ἁγ. Δημητρίου ἔχει ταυτισθεῖ. Δυστυχῶς, τίς περισσότερες καί μεγαλύτερες βεβηλώσεις τοῦ Ναοῦ καί τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου, τίς προκάλεσαν "Χριστιανοί"! Λ.χ. τό 1185 οἱ Νορμανδοί λεηλάτησαν τόν Ναό, "πυρπόλησαν τίς ἅγιες εἰκόνες του καί μέ τό μῦρο πού ἀνέβλυζε ἄφθονο ἀπό τόν τάφο τοῦ Ἁγίου, γυάλισαν τά παπούτσια τους καί τηγάνισαν ψάρια"! (Μ. Ἀρχιμ. Παντ. Καλπακίδη,
"Ἅγιος Δημήτριος - Βίος καί Ναός τοῦ Προστάτου τῆς Θεσσαλονίκης", σελ. 14).Μέχρι τήν καταστροφή τῆς Βασιλικῆς ἀπό τήν μεγάλη πυρκαγιά τοῦ 1917 (ἡ ὁποία κατέστρεψε τά 2/3 τῆς Θεσσαλονίκης), ἦταν κοινά ἀποδεκτό, ὅτι τά Λείψανα τοῦ ἁγ. Δημητρίου ἦσαν στόν τάφο του. Ὅμως, κατά τίς ἀνασκαφές πού διενήργησε κατά τήν ἀναστηλωτική περίοδο 1926 - 1949, ὁ τότε Ἔφορος Βυζαντινῶν Ἀρχαιοτήτων Καθηγητής Γ. Σωτηρίου, ὁ τάφος βρέθηκε κενός. Ὅπως ἀποδείχθηκε στή συνέχεια, κατά τήν κατάλυση τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας ἀπό τούς Σταυροφόρους, ὁ κατακτητής τῆς Θεσσαλονίκης Βονιφάτιος ὁ Μομφερατικός, ἀφαίρεσε τά Λείψανα τοῦ ἁγ. Δημητρίου καί τοῦ ὁσ. Δαβίδ καί τά μετέφερε στήν Ἰταλία.Τό Λείψανο τοῦ ἁγ. Δημητρίου ἀνακομίσθηκε τότε ἀδιάφθορο. Ὅπως προκύπτει ἀπό ἔγγραφο τοῦ Ἀββαείου τοῦ ἁγ. Λορέτζου In Campo, ὅπου τό Λείψανο φυλάχθηκε ἀπό τό 1236 μέχρι καί τό 1978 - 80, "τό σῶμα τοῦ Μάρτυρος εἶχε διατηρηθεῖ ἀκέραιον καί εὐωδιάζον μέχρι τήν ἐποχήν κατά τήν ὁποίαν ὁ Καρδινάλιος Νεγκρόνι, Ἐπίτροπος τότε τοῦ Ἀββαείου, τό ἀπέστειλεν εἰς τήν Ρώμην δι' ἀναγνώρισιν, ἐπεστράφη δέ ἀπό ἐκεῖ κατά τι ἠλαττωμένον, εἰς τά τέλη τοῦ 17ου αἰ." (Μητροπ. πρ. Παραμυθίας Τίτου Ματθαιάκη, "Θέματα Ἁγιολογίας", 1987, σελ. 253).Δέν εἶναι γνωστό πότε καί κάτω ἀπό ποιές συνθῆκες διαλύθηκε τό Λείψανο, κατά τήν ἀναγνώριση πάντως τήν ὁποία διενήργησε τό Βατικανό τό 1968, βρέθηκαν ὀστά καί ὄχι ἀδιάφθορο Λείψανο.Ἡ τιμία Κάρα τοῦ Μυροβλύτου Μεγαλομάρτυρος ἐπέστρεψε στή Θεσσαλονίκη τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1978 καί μεγάλο μέρος τῶν λοιπῶν Λειψάνων τό 1980 (Βλ. Πρωτ. Δημ. Βακάρου, "Ἡ ἐπανακομιδή τῆς τιμίας Κάρας τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου"· Περιοδικό "Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς", τ. 1978, σελ. 384 - 389· καί Ἀρχιμ. Παντ. Καλπακίδη, "Περί τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου"· Περιοδικό "Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς", τ. 1983, σελ. 203 - 213).
ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Μπασαράμπη (13ος αἰ., 26η Ὀκτωβρίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στόν Πατριαρχικό Ναό τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης Βουκουρεστίου·
Ἡ δεξιά στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.
Τό Λείψανο τοῦ ὁσ. Δημητρίου ἀνακομίσθηκε εὐωδιαστό καί ἄφθαρτο, 400 περίπου χρόνια μετά τήν κοίμησή του, ὅταν τόν 17ο αἰ. παρουσιάσθηκε ὁ Ὅσιος "κατ' ὄναρ" σέ μία παράλυτη κόρη καί τῆς εἶπε "Ἐάν, παιδί μου, μέ βγάλουν οἱ γονεῖς σου ἀπό τήν κοίτη τοῦ ποταμοῦ Λόμο, ἐγώ θά σέ θεραπεύσω". Στό σημεῖο πού ὑπέδειξε ὁ Ὅσιος, πολλοί εὐλαβεῖς ἄνθρωποι εἶχαν δεῖ κατά καιρούς ἕνα ὑπεκόσμιο φῶς νά καταυγάζει τήν περιοχή. Φαίνεται πῶς σέ κάποια μεγάλη πλημμύρα, ὁ ποταμός παρέσυρε τό Λείψανο ἀπό τό σπήλαιο τῆς ἀσκήσεώς τοῦ Ὁσίου καί τό "κράτησε" θαμένο στήν λάσπη του, χωρίς ὅμως νά ὑποστεῖ καμμία βλάβη ἤ φθορά, μέχρι τήν ἐμφάνισή του στήν παράλυτη κόρη καί τήν θεραπεία της.Τό Ἱερό Λείψανο κατατέθηκε ἀρχικά στόν ἐνοριακό ναό τοῦ χωριοῦ του.'Αργότερα ὁ Ἡγεμόνας τῆς Οὐγγροβλαχίας ἔκτισε ἐκεῖ Ναό πρός τιμή του καί τό κατέθεσε. Κατά τόν Ρωσο - Τουρκικό πόλεμο τοῦ 1769 - 1774, ὁ Στρατηγός Πέτρος Σαλτίκωφ πῆρε τό Λείψανο μέ σκοπό νά τό μεταφέρει στήν Ρωσία, ὅμως στό Βουκουρέστι Ρουμάνοι Ὀρθόδοξοι (μέ προεξάρχοντα τόν Δημήτριο Χάτζη), τοῦ ζήτησαν νά τό ἀφήσει εὐλογία στήν Ρουμανία, "σάν παρηγοριά τῶν Ρουμάνων λόγῳ τῶν πολλῶν ληστειῶν πού ἔκαναν οἱ Τοῦρκοι στήν Ρουμανική χώρα". Ὁ Στρατηγός δέχθηκε καί πῆρε μόνο τό δεξί χέρι τοῦ Ἁγίου σάν εὐλογία γιά τήν χώρα του (σήμερα φυλάσσεται στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου).
ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Ἁγίου, Μεγ. Ἡγεμόνος τῆς Μόσχας (Ντόσκοϊ, + 1389, 19η Μαϊου).
Τά Λείψανα στόν Καθεδρικό Ναό Ἀρχαγγ. Μιχαήλ Κρεμλίνου.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Ἁγίου, Ἀρχιεπ. Ροστώφ Ρωσίας (+ 1709, 21η Σεπτ. καί 28η Ὀκτωβρίου):
Μέρος ἀδιαφθόρου Λειψάνου στό Ναό Κοιμ. Θεοτόκου Ροστώφ Ρωσίας.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Νεομάρτυρος, τοῦ Πελοποννησίου (+ 1803, 13η Ἀπριλίου):
Ἀποτμήματα στίς Μονές Ἐσφιγμένου Ἁγίου Ὄρους καί Κοιμ. Θεοτόκου Σισανίου Σιατίστης καί στή Μητρόπολη Μαντινείας καί Κυνουρίας.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Νεομάρτυρος, τῆς Τριπόλεως (+ 1803, 13η Ἀπριλίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Νεομάρτυρος, τῆς Σαμαρίνης (+ 1808, 18η Αὐγούστου):
Ἀπότμημα στή Μονή ὁσ. Νικάνορος Γρεβενῶν.
ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Ἱερομάρτυρος, τοῦ Ἀρεοπαγίτου, Ἐπισκόπου Ἀθηνῶν (+ 96, 3η Ὀκτωβρίου):
Μέρη Κάρας στίς Μονές Δοχειαρίου καί Σίμωνος Πέτρας Ἁγίου Ὄρους.
Δέρμα καί δύο τμήματα στή Μονή Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους.
Ἄκρο μικροῦ δακτύλου μέ σάρκα στή Μονή Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, ὁσ. Διονυσίου Λιτοχώρου Πιερίας, Νταοῦ Πεντέλης καί Βουλκάνου Μεσσηνίας.
ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Ἱερομάρτυρος, Ἐπισκόπου Κορίνθου (+ 182, 29η Νοεμβρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Ἱερουσαλήμ Δαύλειας Βοιωτίας.
ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Α’ Ἁγίου, Πατριάρχου ΚΠόλεως (15ος αἰ., 23η Νοεμβρίου):
Τά Λείψανα στή Μονή Παν. Εἰκοσιφοινίσσης Δράμας.
ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Ὁσιομάρτυρος, μαθητοῦ Ὁσιομάρτυρος Ἰακώβου (+ 1520, 1η Νοεμβρίου):
Ἀποτμήματα στή Μητρόπολη Διδυμοτείχου καί στή Μονή ἁγ. Ἀναστασίας Βασιλικῶν Θεσσαλονίκης.
ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Ὀλύμπου (+ 1541, 24η Ἰανουαρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Δοχειαρίου Ἁγίου Ὄρους.
Ἡ δεξιά καί ἡ σιαγόνα στήν ὁμώνυμη Μονή Λιτοχώρου Πιερίας.
ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Ἁγίου, Ἀρχιεπισκόπου Αἰγίνης (+ 1622, 17η Δεκεμβρίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στήν ὁμώνυμη Μονή Ζακύνθου.
Ἡ δεξιά στή Μονή Σίμωνος Πέτρας Ἁγίου Ὄρους.
Μέρος χειρός στή Μονή Παναχράντου Ἄνδρου.
Τό Λείψανο τοῦ ἁγ. Διονυσίου ἀνακομίσθηκε τό 1625, "ὁλόκληρον, ἀκέραιον, ἀνελλιπές, μετά τῶν Ἀρχιερατικῶν αὐτοῦ ἐνδυμάτων, πνέον εὐωδίαν θαυμάσιον", μετά ἀπό "κατ' ὄναρ" ἐμφάνιση τοῦ Ἁγίου στόν Ἡγούμενο τῆς Μονῆς Στροφάδων, καί κατατέθηκε στό νάρθηκα τοῦ Καθολικοῦ τῆς Θείας Μεταμορφώσεως.Τό 1716 ὁ Τουρκικός στόλος πλέοντας πρός τήν Κέρκυρα, πέρασε ἀπό τίς Στροφάδες καί οἱ μοναχοί τῆς Μονῆς ἔκρυψαν τό Λείψανο σέ παραθαλάσσιο σπήλαιο. Κατά τήν ἐπιστροφή τους οἱ Τοῦρκοι, μετά τήν ἀποτυχία τους νά καταλάβουν τήν Κέρκυρα (λόγῳ τοῦ γνωστοῦ θαύματος τοῦ ἁγ. Σπυρίδωνος), ἀποβιβάσθηκαν στό νησί, συνέλλαβαν τόν Ἡγούμενο καί τούς μοναχούς καί τούς βασάνισαν νά ὁμολογήσουν τήν κρύπτη τῶν κειμηλίων καί τοῦ Λειψάνου. Οἱ Ὀθωμανοί πῆραν πράγματι τούς θησαυρούς, ἀλλά ἄφησαν τό Λείψανο, τέσσερεις ὅμως Χριστιανοί ναύτες ἀπέκοψαν τά χέρια τοῦ Ἁγίου, "χάριν εὐλογίας" ! Τελικά τά τμήματα αὐτά τοῦ Λειψάνου ἀγοράσθηκαν ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Χίου Ἀγαθάγγελο καί τόν μ. Ἀκάκιο καί ἐπιστράφηκαν στή Μονή.Τήν 24η Αὐγούστου 1716, τέσσερεις διασωθέντες Μοναχοί, μετέφεραν τό Λείψανο γιά ἀσφάλεια στήν πόλη τῆς Ζακύνθου. Σήμερα φυλάσσεται ἐκεῖ, σέ λαμπρό Ναό ὁ ὁποῖος οἰκοδομήθηκε στήν Παραλία τῆς Ἄμμου (σέ οἰκόπεδο τῆς Μονῆς Στροφάδων), κατατεθημένο σέ δύο λάρνακες, ἀπό τίς ὁποίες ἡ ἐσωτερική ἀργυρή, ἐκτός ἀπό τήν δεξιά του ἡ ὁποία φυλάσσεται στή Μονή Σίμωνος Πέτρας Ἁγίου Ὄρους.
ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Ὁσίου, Ἀρχιμανδρίτου τῆς Λαύρας Ἁγίας Τριάδος - ἁγ. Σεργίου Μόσχας (+ 1633, 10η Μαϊου):
Τά Λείψανα στήν ὁμώνυμη Λαύρα.
ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Ὁσιομάρτυρος, τοῦ Βατοπεδινοῦ (+ 1822, 31η Ἰουλίου καί 10η Ὀκτωβρίου):
Τά Λείψανα στή Μονή Βατοπεδίου Ἁγίου Ὄρος.
ΔΟΜΕΤΙΟΥ Μάρτυρος:
Ἀπότμημα στή Μονή Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους.
Δέν διευκρινίζεται περί ποίου Μάρτυρος πρόκειται· τῆς 23/3, τῆς 16/10, τῆς 30/10, τῆς 7/8 ἤ τῆς 7/12.
ΔΟΜΕΤΙΑΝΟΥ Ἁγίου:
Ἀπότμημα στή Μονή Τοπλοῦ Λασιθίου Κρήτης.
Δέν διευκρινίζεται περί ποίου Ἁγίου πρόκειται· τῆς 10/3 (ἐπ. Μελιτηνῆς), τῆς 9/3 καί τῆς 20/8 (Μαρτύρων) ἤ τῆς 7/8 (Ὁσιομάρτυρα).
ΔΟΝΑΤΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Εὐροίας Ἠπείρου (+ 387, 30ή Ἀπριλίου):
Ἡ Κάρα καί μέρος τῶν Λειψάνων στήν ὁμώνυμη Μονή τῆς νήσου Μουράνο τῆς Βενετίας.
Ἀπότμημα στή Μονή Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων.
Μία πρώτη ἀνακομιδή τῶν Λειψάνων τοῦ ἁγ. Δονάτου μαρτυρεῖται κατά τόν 6ο αἰ., ὅταν Ἰλλυρικοί πληθυσμοί κατέφυγαν στήν Κέρκυρα λόγῳ τῶν Ἀραβο-Σλαβικῶν ἐπιδρομῶν. Δέν εἶναι γνωστό πότε καί κάτω ἀπό ποιες συνθῆκες τά Λείψανα μεταφέρθηκαν στήν Κεφαλλονιᾶ, τό 1126 πάντως τά ἀφαίρεσε ἀπό ἐκεῖ ὁ Δόγης Δομήνικος Michiel, ἐπιστρέφοντας ἀπό στρατιωτική ἀποστολή στήν Παλαιστίνη (κατά τήν ἴδια ἀποστολή ἀφαιρέθηκαν ἀπό τήν Χίο τά Λείψανα τοῦ Μάρτυρος Ἰσιδώρου). Τά Λείψανα κατατέθηκαν στό Ναό τῆς Παναγίας τῆς νήσου Μουράνο τῆς Βενετίας, τῆς Ἐπισκοπῆς τοῦ Torcello. Σήμερα φυλάσσονται ἐκεῖ, σέ λειψανοθήκη σχήματος ἀνθρωπίνου σώματος σέ ὕπτια στάση, ἐνδεδυμένης μέ ἀρχιερατικά ἄμφια. Τό πρόσωπο τῆς λειψανοθήκης ἀπό τό 1964 καλύπτεται μέ γύψινη προσωπίδα!
ΔΩΡΟΘΕΑΣ Ὁσίας, τοῦ Κασίν Ρωσίας (+ 1629, 6η Φεβρουαρίου):
Τά Λείψανα στή Μονή Κασίν Ρωσίας.
ΔΥΜΦΝΑΣ (Dymphna) Παρθενομάρτυρος (; 15η Μαϊου):
Τά Λείψανα στόν ὁμώνυμο ΡΚ Ναό Gheel Βελγίου.
Ε
ΕΔΟΥΑΡΔΟΥ (Edward) Μάρτυρος, Βασιλέως τῆς Ἀγγλίας (+ 978, 18η Μαρτίου):
Τά Λείψανα στήν ὁμώνυμη Ὀρθόδοξη Μονή Broukwood Βρεττανίας.
ΕΔΟΥΑΡΔΟΥ (Edward) τοῦ Ὁμολογητοῦ, Βασιλέως τῆς Ἀγγλίας (+ 1066, 5η Ἰανουαρίου καί 13η Ὀκτωβρίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στό Ἀγγλικανικό Ἀββαεῖο τοῦ Γουεστμίστερ Λονδίνου.
ΕΘΕΛΔΡΕΔΑΣ (Etheldreda) Ὁσίας, τοῦ Ἔλυ Βρεττανίας (+ 679, 23η Ἰουνίου):
Μία τῶν χειρῶν ἀδιάφθορη στόν Καθεδρικό Ναό τοῦ Ἔλυ Βρεττανίας.
ΕΚΤΟΡΟΣ Ἁγίου:
Ἀπότμημα στή Μονή Τιμίου Σταυροῦ Σάμου.
Δέν μνημονεύεται στίς συναξαριστικές πηγές.
ΕΙΡΗΝΗΣ Μεγαλομάρτυρος (1ος – 2ος αἰ., 5η Μαϊου):
Ἀπότμημα στή Μονή Κύκκου Κύπρου καί στό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου τῶν Ἑλλήνων Βενετίας.
ΕΙΡΗΝΗΣ Νεομάρτυρος, τῆς Λέσβου (+ 1462, Τρίτη τοῦ Πάσχα):
Τά Λείψανα στή Μονή ἁγ. Ραφαήλ Θέρμης Λέσβου.
ΕΛΕΑΖΑΡΟΥ Μάρτυρος, ἑνός τῶν Ἑπτά Μακκαβαίων (+ 166 π. Χ., 1η Αὐγούστου):
Ἀπότμημα στή Μονή Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους.
ΕΛΕΝΗΣ Ἰσαποστόλου (+ 327, 21η Μαϊου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στήν ὁμώνυμη ΡΚ Ὀλιβετιανή Μονή τῆς Βενετίας, στό Θησαυροφυλάκιο τοῦ Βατικανοῦ, στό ΡΚ Ναό τῆς ἁγ. Μαρίας in Aracogli Ρώμης καί στό ΡΚ Ἀββαεῖο Hautvillers τῆς Ρέμς Γαλλίας.
Μέρος πέλματος στή Μονή Προυσοῦ Εὐρυτανίας.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Μεγ. Λαύρας Ἁγίου Ὄρους, Ὑψηλοῦ Λέσβου καί Κύκκου Κύπρου καί στό Ναό ἁγ. Κων/νου Ν. Ἰωνίας Ἀττικῆς.
Ἡ ἁγ. Ἑλένη ἐνταφιάσθηκε στή Ρώμη, σέ λάρνακα ἀπό πορφυρίτη (σώζεται στό Μουσεῖο τοῦ Βατικανοῦ), στό μαυσωλείο τῆς ὁδοῦ Labicana (τήν πληροφορία αὐτή μεταφέρει καί ὁ Ἱστορικός Εὐσέβιος). Γιά τήν τύχη τῶν Λειψάνων της στήν ἱστορική πορεία ὑπάρχουν δύο ἐκδοχές.Σύμφωνα μέ τήν πρώτη, τήν ὁποία δέχεται καί ὁ ἡμέτερος Νικηφόρος Κάλλιστος, τά Λείψανα τῆς Ἰσαποστόλου μεταφέρθηκαν τό 337 ἀπό τήν Ρώμη στήν ΚΠολη καί κατατέθηκαν στό Ναό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ἀπό ἐκεῖ συλήθηκαν ἀπό τούς Βενετούς τό 1211 ἤ 1212 καί κατατέθηκαν στό Ὀλιβετιανό Μοναστήρι τῆς ἁγ. Ἑλένης. Ὅταν τό 1807 ὁ Ναπολέων ἔκλεισε τό μοναστήρι, τά Λείψανα μεταφέρθηκαν προσωρινά στόν ἅγ. Πέτρο τοῦ Καστέλλο. Σήμερα βρίσκονται στήν ἀρχική τους θέση, σέ κρυστάλλινη λάρνακα, σέ λειψανοθήκη σχήματος ἀνθρωπίνου σώματος σέ ὕπτια θέση. Τά Λείψανα αὐτά ἀναγνωρίσθηκαν τό 1929 καί τό 1991.Σύμφωνα μέ τήν δεύτερη ἐκδοχή τά Λείψανα τῆς ἁγ. Ἑλένης δέν ἔφυγαν ποτέ ἀπό τήν Ρώμη. Τό 841 – 842 μέρος τῶν Λειψάνων αὐτῶν δόθηκαν στή Μονή Hautvillers, στή Ρέμς τῆς Γαλλίας. Τό 1140 ὁ Πάπας Ἰννοκέντιος Β’ τά μετέφερε τά ὑπόλοιπα στό Ναό τῆς Παναγίας in Aracogli στό Καπιτώλιο, ὅπου καί σήμερα φυλάσσονται.
ΕΛΕΝΗΣ Νεομάρτυρος, τῆς Σινωπίτιδος (18ος αἰ., 1η Νοεμβρίου):
Ἡ Κάρα στό Ναό ἁγ. Μαρίνης Ἄνω Τούμπας Θεσσαλονίκης.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ Ἱερομάρτυρος, Ἐπισκόπου Ἰλλυρικοῦ (+ 126, 15η Δεκεμβρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Κουτλουμουσίου Ἁγίου Ὄρους.
Ἡ δεξιά στή Μονή Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων, Προυσοῦ Εὐρυτανίας, Κρεμαστῆς καί Σεπετοῦ Ἡλείας καί Γουμενίσσης Κιλκίς.
Περί τῶν Λειψάνων τῶν ἀποδιδομένων στόν ἅγ. Ἐλευθέριο καί ἐκτιθεμένων στό Ναό Κοιμ. Θεοτόκου Περισσοῦ Ἀττικῆς, καθώς καί περί τῆς Κάρας πού ἀποδίδεται σ' αὐτόν καί φυλάσσεται στήν Καρυά Ὀλύμπου, βλ. τήν σχετική ἀναφορά στό περί γνησιότητος τῶν ἁγίων Λειψάνων κεφάλαιο.
ΕΛΙΣΣΑΒΕΤ Ὁσίας, τῆς Θαυματουργοῦ (+ 540, 24η Ἀπριλίου):
Ἀποτμήματα στίς Μονές ἁγ. Ἄννης Λυγαριᾶς Λαμίας καί Νταοῦ Πεντέλης.
ΕΛΙΣΣΑΒΕΤ Ὁσίας, Ἑλένης Στυλιάνοβιτς, Βασιλίσσης τῆς Σερβίας (13ος αἰ., 17η Ὀκτωβίου):
Τά Λείψανα στή Μονή Γκραντάτς τῆς Σερβίας.
ΕΛΙΣΣΑΒΕΤ Νεομάρτυρος, Μεγ. Δουκίσσης τῆς Ρωσίας (+ 1918, 18η Ἰουλίου):
Τά Λείψανα (μερικῶς ἀδιάφθορα) στή Μονή ἁγ. Μαγδαληνῆς Ἱεροσολύμων.
Ἡ Νεομάρτυς Ἐίσσάβετ βρῆκε μαρτυρικό θάνατο, ὅταν τό βράδυ τῆς 17ης πρός 18η Ἰουλίου 1918, ρίχθηκε ζωντανή μαζί μέ ἄλλους κρατουμένους στό πηγάδι ἑνός ὀρυχείου, ὅπου βρῆκε ἀργό τραγικό θάνατο, ἀπό τά τραύματα, τήν πεῖνα καί τήν δίψα. Τήν Μεγ. Δούκισσα ἀκολούθησε μέ τήν θέλησή της στό μαρτύριο ἡ Μοναχή Βαρβάρα Γιακόβλεβνα, ἀπό τῆς πρώτες ἀδελφές τῆς Μονῆς της.Ὅταν τά Λευκά Στρατεύματα τοῦ Στρατηγοῦ Κόλτσακ ἔφθασαν στήν περιοχή, ἄρχισε προσπάθεια νά ἀνασυρθοῦν τά σώματα. Τό Λείψανο τῆς μ. Βαρβάρας βρέθηκε τήν 8η Ὀκτωβρίου καί τῆς Μεγ. Δούκισσας Ἐλισάβετ τήν 11η Ὀκτωβρίου. Ἄν καί εἶχαν περάσει τρεῖς περίπου μῆνες ἀπό τόν μαρτυρικό τους θάνατο, τά Λείψανα βρέθηκαν ἀδιάφθορα, μέ τά χέρια σέ σχῆμα Σταυροῦ! Στό στῆθος τοῦ μωλωπισμένου Λειψάνου τῆς ἁγ. Ἐλισάβετ, βρέθηκε μία πολύτιμη εἰκόνα τοῦ Σωτῆρος, μέ τήν ὁποία τήν εἶχε εὐλογήσει ὁ Τσάρος Ἀλέξανδρος Γ', κατά τήν προσχώρησή της στήν Ὀρθοδοξία, τήν Κυριακή τῶν Βαϊων τοῦ 1891.Τά Λείψανα ἀρχικά ἐνταφιάσθηκαν στό κοιμητήριο τοῦ Ἀλαπαγιέφσκ. Τόν Ἰούλιο τοῦ 1919 ὁ πνευματικός τῆς Μεγ. Δούκισσας Ἡγούμενος Σεραφείμ, τά μετακίνησε μέ ἄδεια τοῦ Στρατηγοῦ Κόλτσακ στήν Τσίτα, λόγῳ τῆς προελάσεως τοῦ Ἐρυθροῦ Στρατοῦ. Τά φέρετρα ἀνοίχθηκαν στήν Μονή τῆς Ἁγίας Σκέπης καί τά Λείψανα βρέθηκαν καί πάλι ἀδιάφθορα. Τότε εὐπρεπίσθηκαν μέ μοναχικά ἐνδύματα καί ἐνταφιάσθηκαν στό δάπεδο ἑνός κελλιοῦ. Ἕξη μῆνες ἀργότερα, τήν 26. 2. 1920, φυγαδεύθηκαν στό Πεκίνο, ὅπου τά ὑποδέχθηκε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἰννοκέντιος. Ἐκεῖ, μέ παρέμβαση τῶν ἀδελφῶν τῆς Μεγ. Δούκισσας, ἀποφασίσθηκε νά μεταφερθοῦν στήν Παλαιστίνη καί νά κατατεθοῦν στήν Ρωσική Μονή τῆς ἁγ. Μαγδαληνῆς (στά ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τῆς ὁποίας εἶχε παρευρεθεῖ ἡ Μεγ. Δούκισσα, τό 1888).Ἡ ἁγιότητα τῶν δύο Νεομαρτύρων διακηρύχθηκε τό 1981, ἀπό τήν ὑπό τόν Μητροπολίτη Φιλάρετο Σύνοδο τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς. Κατά τήν ἐπίσημη Ἀνακομιδή τῶν Λειψάνων διαπιστώθηκε, ὅτι ἦσαν μερικῶς ἄφθαρτα (τά πόδια, τά πέλματα καί ὁ ἐγκέφαλος τῆς ἁγ. Ἐλισάβετ καί ἡ Κάρα τῆς ἁγ. Βαρβάρας). (Βλ. Λ. Μίλλαρ, "Ἡ ἁγία Μεγάλη Δούκισσα Ἐλισσάβετ τῆς Ρωσίας - Νεομάρτυς ἐπί Κομμουνισμοῦ", 1988).Τό 2008 ἀποτμήματα τοῦ Λειψάνου της, καθώς καί της Ὁσιομάρτυρος Βαρβάρας, περιόδευσαν στή Ρωσία, ὅπου ἔσπευσαν να τά προσκυνήσουν περίπου δέκα ἑκατομμύρια πιστοί!
ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Κύπρου (+ 403, 12η Μαϊου):
Ἀποτμήματα στίς Μονές Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους καί Κύκκου Κύπρου.
ΕΡΜΟΓΕΝΟΥΣ Μάρτυρος (; 5η Ὀκτωβρίου):
Ἀποτμήματα στίς Μονές Προυσοῦ Εὐρυτανίας καί Κύκκου Κύπρου.
ΕΡΜΟΓΕΝΟΥΣ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Σάμου:
Μέρος Κάρας στό Ναό ἁγ. Νάπας Λεμεσοῦ Κύπρου.
ΕΡΜΟΓΕΝΟΥΣ Ἱερομ., Πατριάρχου Ρωσίας (+ 1612, 17η Φεβρ. καί 12η Μαϊου):
Τό Λείψανο ἀδιάφορο στόν Καθεδρικό Ναό Κοιμ. Θεοτόκου Κρεμλίνου.
ΕΡΜΙΠΠΟΥ Ἱερομάρτυρος, τοῦ μετά Ἱερομ. Ἑρμολάου (+ 305, 26η Ἰουλίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στό ΡΚ Ναό τοῦ ἁγ. Συμεών τοῦ Θεοδόχου Βενετίας.
ΕΡΜΟΛΑΟΥ Ἱερομάρτυρος, τοῦ Ἰαματικοῦ (+ 305, 26η Ἰουλίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στό ΡΚ Ναό τοῦ ἁγ. Συμεών τοῦ Θεοδόχου Βενετίας, στό ΡΚ Καθεδρικό Ναό Μπενεβέντου Καμπανίας καί στό Calci τῆς ΡΚ Ἐπισκοπῆς Πίζας.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους, ἁγ. Νικάνορος Γρεβενῶν, Λειμῶνος Λέσβου καί Κύκκου Κύπρου, στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως καί στό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου τῶν Ἑλλήνων Βενετίας.
ΕΡΜΟΚΡΑΤΟΥΣ Ἱερομάρτυρος, τοῦ μετά Ἱερομ. Ἑρμολάου (+ 305, 26η Ἰουλίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στό ΡΚ Ναό τοῦ ἁγ. Συμεών τοῦ Θεοδόχου Βενετίας.
Οἱ Ἅγιοι Ἑρμόλαος (διδάσκαλος τοῦ ἁγ. Παντελεήμονος), Ἕρμιππος καί Ἑρμοκράτης, διέφυγαν ἀπό τόν ἐμπρυσμό τοῦ Ναοῦ τῆς Νικομήδειας ἀπό τόν Μαξιμιανό καί τελειώθηκαν ἀργότερα μέ ἀποκεφαλισμό. Τά Λείψανά τους μεταφέρθηκαν ἀπό τήν Λατινοκρατούμενη Νικομήδεια στή Βενετία κατά τόν 13ο αἰ., κατά τήν περίοδο τῶν Σταυροφοριῶν.
ΕΥΓΕΝΙΑΣ Ὁσιομάρτυρος (+ 262, 24η Δεκεμβρίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Μποῦρα Μεγαλοπόλεως.
ΕΥΓΕΝΙΟΥ Μάρτυρος, τῆς Τραπεζοῦντος (+ 303, 21η Ἰανουαρίου):
Ἀποτμήματα στή Μονή Παν. Σουμελᾶ Βερμίου καί στή Μητρόπολη Ν. Κρήνης καί Καλαμαριᾶς.
ΕΥΓΕΝΙΟΥ Μάρτυρος, τοῦ μετά μ. Αὐξεντίου (+ 284 – 305, 13η Δεκεμβρίου):
Ἀποτμήματα στίς Μονές Κοιμ. Θεοτόκου Μικροκάστρου Σιατίστης καί Κύκκου Κύπρου.
ΕΥΔΟΚΙΑΣ Ὁσιομάρτυρος (+ 152, 1η Μαρτίου):
Ἀποτμήματα στίς Μονές Σίμωνος Πέτρας Ἁγίου Ὄρους, Φανερωμένης Σαλαμῖνος, Ἁγίας Λαύρας Καλαβρύτων καί Βουλκάνου Μεσσηνίας καί στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
ΕΥΔΟΚΙΜΟΥ τοῦ Δικαίου, τῆς Καππαδοκίας (9ος αἰ., 31η Ἰουλίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Μεγ. Λαύρας Ἁγίου Ὄρους.
Κατά τήν Ἀνακομιδή τό Λείψανο τοῦ ὁσ. Ευδοκίμου βρέθηκε "φαιδρόν καί ἀνθηρόν, χαριέστατον μέ ὅλους τούς χαρακτῆρας, μέ τά ἐνδύματα ἀνέπαφα" καί μεταφέρθηκε στήν ΚΠολη, τήν 6η Ἰουλίου 831. Δέν εἶναι γνωστό πότε καί κάτω ἀπό ποιές συνθῆκες τό Λείψανο διαλύθηκε.
ΕΥΘΥΜΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Μεγάλου (+ 473, 20ή Ἰανουαρίου):
Ἀποτμήματα στίς Μονές Μεγ. Λαύρας καί Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους, Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων καί Κύκκου Κύπρου καί στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
ΕΥΘΥΜΙΟΥ Ἱερομάρτυρος, Ἐπισκόπου Σάρδεων (+ 840, 26η Δεκεμβρίου):
Ἡ Κάρα στόν ὁμώνυμο Ναό Κερατσινίου Πειραιῶς.
ΕΥΘΥΜΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Νέου (+ 889, 15η Ὀκτωβρίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στή Μονή Περιστερᾶς Θεσσαλονίκης.
ΕΥΘΥΜΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Σούζνταλ Ρωσίας (+ 1404, 1η Ἀπριλίου καί 4η Ἰουλίου):
Τό μεγαλύτερο μέρος τῶν Λειψάνων στό Ναό ἁγ. Κων/νου Σούζνταλ.
ΕΥΘΥΜΙΟΥ Ἁγίου, Πατρ. Τυρνόβου Βουλγαρίας (+ 1401 – 1402, 20ή Ἰανουαρίου):
Τά Λείψανα στή Μονή Μπάσκοβο Βουλγαρίας.
ΕΥΘΥΜΙΟΥ Ὁσιομάρτυρος, τοῦ Ἰβηροσκητιώτου (+ 1814, 22α Μαρτίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους.
Μέρος τῶν Λειψάνων στή Σκήτη Τιμίου Προδρόμου Ἁγίου Ὄρους.
Ἀπότμημα στή Μονή Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους.
ΕΥΛΑΛΙΑΣ Μάρτυρος (3ος αἰ., 22α Αὐγούστου).
Τά Λείψανα στό ΡΚ Καθεδρικό Ναό τῆς Βαρκελώνης.
ΕΥΛΑΜΠΙΟΥ Μάρτυρος, τοῦ μετά μ. Εὐλαμπίας (+ 303 – 311, 10η Ὀκτωβρίου):
Ἀποτμήματα στή Μονή Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους καί στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
ΕΥΜΕΝΙΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Γορτύνης Κρήτης (7ος αἰ., 18η Σεπτεμβρίου):
Ἀπότμημα στό Ναό ἁγ. Νικολάου Γόλας Σερβίας.
ΕΥΜΕΝΙΟΥ Ὁσίου, τῆς Μονῆς Κουδουμᾶ Κρήτης (+ 1920, 10η Ἰουλίου):
Τά Λείψανα στή Μονή Κουδουμᾶ Κρήτης·
ΕΥΠΛΟΥ τοῦ Ἀρχιδιακόνου, τῆς Κατάνης Σικελίας (+ 304, 11η Αὐγούστου):
Μέρος Κάρας καί μία κνήμη στή Μητρόπολη Πολυανῆς καί Κιλκισίου.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Δοχειαρίου καί Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους.
ΕΥΠΡΑΞΙΑΣ Ὁσίας, τῆς Ταβέννης (+ 413, 25η Ἰουλίου):
Ἡ δεξιά στή Μονή Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Ἀγάθωνος Φθιώτιδος, Φανερωμένης Σαλαμῖνος καί Λειμῶνος Λέσβου.
ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ Μεγαλομάρτυρος, τοῦ Πλακίδα (+ 118, 20ή Σεπτεμβρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή ἁγ. Κυπριανοῦ Φυλῆς Ἀττικῆς.
Μέρος τῶν Λειψάνων στόν ὁμώνυμο ΡΚ Ναό τῆς Βενετίας.
Ἀπότμημα χειρός στή Μητρόπολη Ὕδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης.
Τρία τεμάχια στή Μονή Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Ἄνω Ξενιᾶς Ἁλμυροῦ Μαγνησίας, Ἁγίας Λαύρας Καλαβρύτων, Προυσοῦ Εὐρυτανίας, Γουμενίσσης Κιλκίς καί ὁσ. Θεοδοσίου Ἄργους.
ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ Ἐπισκόπου:
Ἀπότμημα στή Μονή Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων.
Δέν διευκρινίζεται περί ποίου Ἁγίου πρόκειται· τῆς 21/2 (Πατρ. Ἀντιοχείας), τῆς 31/5 (Πατρ. ΚΠόλεως), τῆς 29/3 (Ἐπισκόπου Κίου) ἤ τῆς 7/7 (Ἱερομάρτυρα).
ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ Α’ Ἁγίου, Ἀρχιεπισκόπου Σερβίας (+ 1286, 4η Ἰανουαρίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στή Μονή Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ Ζέτας Σερβίας.
Ὁ ἅγ. Εὐστάθιος ἐνταφιάσθηκε στή Μονή τῆς Ζίτσας - σέ μία κρύπτη πού εἶχε ἀνοίξει ὁ ἴδιος - καί ὁ τάφος του ἀναδείχθηκε πηγή θαυμάτων. Μαρτυρεῖται, ὅτι κάποτε τρία ἄνθη ἄνοιξαν πάνω στήν πλάκα τοῦ τάφου του! Ὅταν ὁ Κράλης Μιλοῦτιν πληροφορήθηκε τό σημεῖο αὐτό, διέταξε νά ἀνοιχθεῖ ὁ τάφος. Τότε τό Λείψανο τοῦ ἁγίου Ἀρχιεπισκόπου βρέθηκε ἄφθαρτο καί εὐωδιαστό. Κατά τήν περίοδο τῶν Τουρκικῶν εἰσβολῶν καί τῆς κατακτήσεως, τό Λείψανο φυλάχθηκε στό Πατριαρχεῖο τοῦ Πεκίου μέχρι τό 1737, καί στή συνέχεια μεταφέρθηκε στή Μονή Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ Ζέτας.
ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ Νεομάρτυρος:
Ἡ Κάρα στή Μονή Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους.
Δέν μνημονεύεται στίς συναξαριστικές πηγές.
ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ Μάρτυρος, τῆς Λιθουανίας (+ 1347, 14η Ἀπριλίου):
Τά Λείψανα στό Ναό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Βίλνιους Λιθουανίας.
ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΥ Μάρτυρος, τοῦ μετά μ. Αὐξεντίου (+ 284 – 305, 13η Δεκεμβρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Μεγ. Λαύρας Ἁγίου Ὄρους.
Μία τῶν χειρῶν στή Μονή Κουτλουμουσίου Ἁγίου Ὄρους.
ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΥ Ὁσιομάρτυρος, τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου (+ 1097, 28η Μαρτίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.
ΕΥΤΥΧΙΟΥ Ἁγίου, Πατριάρχου ΚΠόλεως (+ 582, 6η Ἀπριλίου):
Μέρος τῆς Κάρας καί τῶν Λειψάνων στό ΡΚ Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου τοῦ Μείζονος Βενετίας.
Μέρος τῆς Κάρας στή Μονή Χιλανδαρίου Ἁγίου Ὄρους.
Τά Λείψανα καί ἡ Κάρα τοῦ ἁγ. Εὐτυχίου μεταφέρθηκαν ἀπό τόν Ναό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ΚΠόλεως στή Μονή ἁγ. Γεωργίου τοῦ Μείζονος Βενετίας τό 1246, ἐπί Ἡγουμένου Πέτρου Querini.
ΕΥΤΥΧΙΟΥ Ὁσίου, τῆς Ράξου Κρήτης (4ος αἰ., 17η Αὐγούστου):
Τά Λείψανα στή Μονή Ὁδηγητρίας Τυμπακίου Κρήτης.
ΕΥΤΥΧΙΟΥ Ὁσίου, κτίτορος τῆς Μονῆς τῶν Ἱερέων (4ος αἰ.):
Ἀπότμημα στή Μονή Κύκκου Κύπρου.
ΕΥΤΥΧΙΑΝΟΥ Ὁσίου, τῆς Ράξου Κρήτης (4ος αἰ., 17η Αὐγούστου):
Τά Λείψανα στή Μονή Ὁδηγητρίας Τυμπακίου Κρήτης.
ΕΥΦΗΜΙΑΣ Μεγαλομάρτυρος (+ 304, 16η Σεπτεμβρίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στόν Πατριαρχικό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου Φαναρίου ΚΠόλεως.
Ἀποτμήματα στή Μονή Κύκκου Κύπρου καί στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
Κατά τήν σύγκληση τῆς Ἁγίας Δ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῶν 630 Θεοφόρων Πατέρων (Χαλκηδόνα, 451), Ὀρθόδοξοι καί Μονοφυσίτες ἔγραψαν τίς Ὁμολογίες τους σέ δύο διαφορετικούς τόμους καί τούς ἔθεσαν μέσα στή λάρνακα μέ τό Λείψανο τῆς Ἁγίας. Τήν ἑπομένη, μετά ἀπό προσευχή, ὁ τόμος τῶν Ὀρθοδόξων βρέθηκε στό στῆθος τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου, ἐνῶ ὁ τόμος τῶν αἱρετικῶν στά πόδια του!ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ Ὁσίας, τῆς Ἀλεξανδρείας (5ος αἰ., 25η Σεπτεμβρίου):
Ἀποτμήματα στή Μονή Κύκκου Κύπρου καί στό Παρεκκλήσιο ὁσ. Ξένης τῆς Ρωσίδος Μάνδρας Ἀττικῆς.
ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ Ὁσίας, τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων (9ος αἰ., 18η Ὀκτωβρίου):
Ἡ Κάρα καί ἡ δεξιά στήν ὁμώνυμη Μονή.
ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ Ὁσίας, Πριγκιπίσσης τοῦ Πολότσκ Ρωσίας (+ 1173, 23η Μαϊου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στή Μονή τοῦ Σωτῆρος Πολότσκ Ρωσίας.
Ἡ ὁσ. Εὐφροσύνη κοιμήθηκε κατά τήν διάρκεια προσκυνήματος στούς Ἁγίους Τόπους, ἐνῶ τήν μετέφεραν ἀδιάθετη στή Ρωσική Μονή, καί ζήτησε νά κηδευθεῖ στή Μονή τοῦ ἁγ. Σάββα, ὅπου στό παρελθόν εἶχαν ἐνταφιασθεῖ δίκαιες γυναίκες (λ.χ. οἱ μητέρες τοῦ ἁγ. Σάββα καί τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων).Τό Λείψανό της ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο καί μεταφέρθηκε ἀπό Ρώσους προςκυνητές, ἀρχικά στήν Ἄκρα τῆς Παλαιστίνης καί τελικά στήν Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, γιά νά μήν βεβηλωθεῖ ἀπό τόν Σουλτάνο τῆς Αἰγύπτου Σαλαδίν. Τό Λείψανο ἐπέστρεψε στό Πολότσκ μετά ἀπό πάροδο ὀκτώ αἰώνων καί πολλές ἐμφανίσεις τῆς Ὁσίας, κατά τήν βασιλεία τοῦ Τσάρου Νικολάου Β'. Μετά τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1917, οἱ Μπολσεβίκοι τοποθέτησαν τό Λείψανο στό τοπικό Μουσεῖο Ἀθεϊσμοῦ. Κατά τόν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, εὐσεβεῖς κάτοικοι τοῦ Πολότσκ παραβίασαν τό μουσεῖο, πῆραν τό Λείψανο καί τό κατέθεσαν στό Ναό τῆς Ἁγίας Σκέπης. Τελικά τό 1943 τό Λείψανο ἐπιστράφηκε στή Μονή Πολότσκ, ὅπου καί σήμερα φυλάσσεται. (μ. Βαρβάρας, "Ὁ Βίος τῆς ὁσ. Εὐφροσύνης τοῦ Πολότσκ"· Περιοδικό "Orthodox Life", φ. 2/1959).
ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ Ὁσίας, Φεβρωνίας Πριγκιπίσσης τοῦ Μούρωμ Ρωσίας (+ 1228, 25η Ἰουνίου):
Τά Λείψανα στή Μονή Ἁγίας Τριάδος Μούρωμ Ρωσίας.
ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ Ὁσίας, Πριγκιπίσσης τοῦ Σούζνταλ Ρωσίας (+ 1250, 25η Σεπτεμβρίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στήν ὁμώνυμη Μονή Σούζνταλ Ρωσίας.
ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ Ὁσίας, Πριγκ. Εὐδοκίας τῆς Μόσχας (+ 1407, 17η Μαϊου καί 7η Ἰουλίου):
Τά Λείψανα στόν Καθεδρικό Ναό Ἀρχαγγ. Μιχαήλ Κρεμλίνου.
ΕΥΦΡΟΣΥΝΟΥ Μάρτυρος (; 6η Μαρτίου):
Ἀπότμημα στή Μονή ἁγ. Ἀνδρέου Κεφαλληνίας.
ΕΥΦΡΟΣΥΝΟΥ Ὁσίου, τοῦ Μαγείρου (9ος αἰ., 11η Σεπτεμβρίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Λουκούς Ἄστρους Κυνουρίας.
ΕΦΡΑΙΜ Ὁσίου, τοῦ Σύρου (+ 373, 28η Ἰανουαρίου):
Ἀποτμήματα στίς Μονές Μεγ. Λαύρας Ἁγίου Ὄρους καί Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων καί στήν Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
ΕΦΡΑΙΜ Ὁσίου, τοῦ Νοβοτόρζχκ Ρωσίας (+ 1053, 28η Ἰαν. καί 11η Ἰουνίου):
Ἀπότμημα στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
ΕΦΡΑΙΜ Ἁγίου, Πατριάρχου Σερβίας (+ 1399, 15η Ἰουνίου καί 30ή Αὐγούστου):
Τά Λείψανα στό Πατριαρχεῖο Πεκκίου Κοσσυφοπεδίου.
ΕΦΡΑΙΜ Ὁσιομάρτυρος, τοῦ Ὄρους Ἀμώμων (+ 1426, 5η Μαϊου):
Τά Λείψανα στή Μονή Ἀμώμων, Νέας Μάκρης Ἀττικῆς.
Ζ
ΖΑΧΑΡΙΟΥ τοῦ Προφήτου, πατρός τοῦ Τιμίου Προδρόμου (1ος αἰ., 5η Σεπτεμβρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή ἁγ. Νικολάου Σίντζας Ἀρκαδίας.
Τά Λείψανα στόν ὁμώνυμο Ρ. Κ. Ναό τῆς Βενετίας.
Ἀπότμημα στή Μονή Κωνσταμονίτου Ἁγίου Ὄρους.
Κατά τόν Ἐκκλησιαστικό Ἱστορικό Σωζόμενο, τά Λείψανα τοῦ ἁγ. Ζαχαρία βρέθηκαν θαυματουργικά στήν Ἐλευθερούπολη τῆς Παλαιστίνης τήν 11η Φεβρουαρίου τοῦ 415, κατά τήν βασιλεία τοῦ Θεοδοσίου Β’ τοῦ Μικροῦ (408 – 450), ὅπως δέχεται καί ὁ Δοσίθεος Ἱεροσολύμων, καί μεταφέρθηκαν ἀπό τόν Ἔπαρχο τῆς ΚΠόλεως Οὐρσό στή Βασιλεύουσσα, ὅπου κατατέθηκαν στό Ναό τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας, μαζί μέ τά Λείψανα τοῦ Δικαίου Ἰωσήφ. Τόν 9ος αἰ. ὁ Εἰκονομάχος Αὐτοκράτορας Λέων Ε’ ὁ Ἀρμένιος (813 – 820), δώρησε τά Λείψανα στόν Δόγη τῆς Βενετίας Ἄγγελο Particiano (811 – 827), ὅπως μαρτυρεῖ καί ὁ Ἱεροσολύμων Νεκτάριος. Σύμφωνα μέ τήν μαρτυρία τοῦ Ἀνδρέα Δάνδολου τά Λείψανα δωρήθηκαν περί τό 829. Τά Λείψανα σήμερα φυλάσσονται σέ ἀνθρωπόσχημη λειψανοθήκη.
ΖΑΧΑΡΙΟΥ Ὁσιομάρτυρος, τοῦ Χοζεβίτου.
Ἡ Κάρα στή Μονή Εὐαγγ. Θεοτόκου Συκαμίνου Ὠρωποῦ.
ΖΗΝΟΒΙΟΥ Ἱερομάρτυρος, Ἐπισκόπου Αἰγῶν Κιλικίας, τοῦ μετά μ. Ζηνοβίας (+ 285, 30ή Ὀκτωβρίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Κάτω Ξενιᾶς Ἁλμυροῦ Μαγνησίας.
ΖΗΝΟΒΙΑΣ Μάρτυρος, τῆς μετά Ἱερομάρτυρος Ζηνοβίου (+ 285, 30ή Ὀκτωβρίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Κάτω Ξενιᾶς Ἁλμυροῦ Μαγνησίας.
ΖΗΝΩΝΟΣ Μάρτυρος, τοῦ Ρωμαίου (+ 371, 12η Ἀπριλίου):
Λείψανα στό ΡΚ Ναό τῆς ἁγ. Πραξίδης Ρώμης καί στόν ὁμώνυμο ΡΚ Ναό τῆς Βερόνας Ἰταλίας.
Ἀπότμημα στή Μονή Κάτω Ξενιᾶς Ἁλμυροῦ Μαγνησίας.
ΖΩΤΙΚΟΥ Μάρτυρος, τοῦ Νικολιτσέλ Ρουμανίας (4ος αἰ., 6η Ἰουνίου):
Τά Λείψανα στή Μονή Κοκός, Τούλτσεας Ρουμανίας.
ΖΩΣΙΜΑ Ὁσίου, τοῦ Σολόβκι Ρωσίας (+ 1478, 17η Ἀπριλίου καί 8η Αὐγούστου):
Τά Λείψανα στήν ὁμώνυμη Μονή.
ΖΩΣΙΜΑ Ὁσίου, τοῦ Τουμάνε Σερβίας (14ος αἰ., 6η Μαϊου):
Τά Λείψανα στήν ὁμώνυμη Μονή.
Η
ΗΛΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Μούρωμ Ρωσίας (+ 1188, 19η Δεκεμβρίου):
Τά Λείψανα στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.
ΗΛΙΟΥ Νεομάρτυρος, τοῦ Ἀρδούνη (+ 1686, 31η Ἰανουαρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Βουλκάνου Μεσσηνίας.
ΗΛΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Βερκοτουρί Σιβηρίας (+ 1900, 30ή Νοεμβρίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στό Ναό τῆς Μεταμ. Σωτῆρος, τῆς Μονῆς τοῦ ἁγ. Νικολάου Βερκοτουρί Σιβηρίας
ΗΛΙΟΦΩΤOY Ὁσίoυ, τῆς Κύπρου (; 13η Ἰουλίου):
Ἀποτμήματα στίς Μονές Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους καί Κύκκου Κύπρου.
ΗΡΑΚΛΕΙΔΙΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Ταμασοῦ Κύπρου (1ος αἰ., 17η Σεπτεμβρίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στήν ὁμώνυμη Μονή Κύπρου.
Ἀπότμημα στή Μονή Κύκκου Κύπρου.
ΗΡΩΔΙΩΝΟΣ Ὁσίου, τῆς Σκήτης Λαϊνίτσι Ρουμανίας (+ 1900):
Τό ἀδιάφθορο Λείψανο ἐνταφιασμένο στή Σκήτη Λαϊνίτσι Ρουμανίας.
ΗΣΑΪΟΥ τοῦ Προφήτου (8ος αἰ. π. Χ., 9η Μαϊου):
Ἀπότμημα Κάρας στή Μονή Χιλανδαρίου Ἁγίου Ὄρους.
ΗΣΑΪΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Ροστώφ Ρωσίας (+ 1090, 15η Μαϊου):
Ἡ Κάρα στή Λαύρα Ἁγίας Τριάδος - ἁγ. Σεργίου Μόσχας.
Θ
ΘΑΔΔΑΙΟΥ (ΙΟΥΔΑ) Ἀποστόλου, ἐκ τῶν Δώδεκα (1ος αἰ., 21η Αὐγούστου ):
Ἡ δεξιά στό Ἀρμενικό Πατριαρχεῖο τοῦ Ἐστμιατζίν.
Ἀποτμήματα στή ΡΚ Βασιλική τοῦ ἁγ. Πέτρου Ρώμης, στήν ὁμώνυμη ΡΚ Μονή τῶν Δομηνικανῶν στό Σικάγο (μία κερκίδα) καί στή Μονή Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους.
ΘΑΛΕΛΑΙΟΥ Μάρτυρος, τοῦ Ἰαματικοῦ (3ος αἰ., 20ή Μαϊου):
Ἀποτμήματα στίς Μονές Διονυσίου καί Κωνσταμονίτου Ἁγίου Ὄρους.
ΘΕΚΛΗΣ τῆς Ἰσαποστόλου (1ος αἰ., 24η Σεπτεμβρίου):
Ἀποτμήματα στίς Μονές Μεγ. Λαύρας καί Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους, στή Μονή Κύκκου Κύπρου καί στόν ὁμώνυμο Ναό Λάρνακος Κύπρου, στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως καί στό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου τῶν Ἑλλήνων Βενετίας.
ΘΕΟΓΝΩΣΤΟΥ Ἁγίου, Μητροπολίτου Ρωσίας (+ 1353, 14η Μαρτίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στό Ναό Κοιμ. Θεοτόκου Κρεμλίνου.
ΘΕΟΔΟΣΙΑΣ Ὁσιομάρτυρος, τῆς ΚΠόλεως (+ 730, 29η Μαϊου):
Μέρος Κάρας στή Μονή ἁγ. Θεοδοσίου, Ἁγίου Στεφάνου Ἀττικῆς.
Ἀπότμημα στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Κοινοβιάρχου (+ 529, 11η Ἰανουαρίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στήν ὁμώνυμη Μονή Ἱεροσολύμων.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Μεγ. Λαύρας Ἁγίου Ὄρους, Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων καί ἁγ. Στεφάνου Μετεώρων.
ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Ἄργους (+ 862, 7η Αὐγούστου):
Ἡ Κάρα καί μέρος τῶν Λειψάνων στήν ὁμώνυμη Μονή Ἄργους.
ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ Ὁσίου, Ἡγουμένου τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων Κιέβου (+ 1074, 3η Μαϊου καί 14η Αὐγούστου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.
ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Μινβόντι Καυκάσου (+ 1948, 26η Ἰουλίου ):
Τά Λείψανα στόν Καθεδρικό Ναό τοῦ Μινβόντι Σταυρουπόλεως Καυκάσου.
Ὁ ὅσ. Θεοδόσιος τοῦ Μινοβόντι ἦταν Κληρικός τῆς μαρτυρικῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν. Κοιμήθηκε τό 1948 σέ ἡλικία 148 ἐτῶν ! Τά θαύματά του, ἀλλά καί λόγοι ποιμαντικῆς σκοπιμότητος, ἀνάγκασαν τό Πατριαρχεῖο Μόσχας νά ἀποδεχθεῖ τήν ἁγιότητά του.
ΘΕΟΔΩΡΑΣ Ὁσίας, τῆς Θεσσαλονίκης (9ος αἰ., 5η Ἀπριλίου):
Τά Λείψανα στήν ὁμώνυμη Μονή Θεσσαλονίκης.
Ἀποτμήματα στή Μονή Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους καί στόν ὁμώνυμο Ναό Λιβαδίου Αἰγίνης.
Δέκα μήνες μετά τήν κοίμηση τῆς ὁσ. Θεοδώρας τό Λείψανό της ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο, μετά ἀπό ἐμφανίσεις της στόν Ἀρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης Ἰωάννη, καί τοποθετήθηκε σέ λάρνακα μέ εἰδική ὀπή, ἀπ' ὅπου ἔρρεε τό θαυματουργό μῦρο! (Διασώθηκαν μέχρι τήν ἐποχή μας εἰδικά μικρά δοχεία γιά τήν μεταφορά του, τά λεγόμενα κουτρούβια).Περίπου τό 1420 ἐπισκέφθηκε τήν Μονή της ὁ Ρώσος Διάκονος Ζωσιμᾶς, ὁ ὁποῖος "ἔμεινε ἔκπληκτός ἀπό τήν θέα τῶν Λειψάνων τῆς Ὁσίας, διότι φαινόταν σά νά ζοῦσε καί προσθέτει ὅτι τά ἐνδύματα τοῦ Λειψάνου ἦταν διαποτισμένα ἀπό τό μυρίπνοο ἔλαιο πού πήγαζε ἀπ' αὐτό"! (Δ. Β. Χιτρώφ, "Ρώσοι Προσκυνητές στήν Ἀνατολή", Γενεύη 1889, σελ. 208· στή Γαλλική).Τό 1430, μέ τήν Ὀθωμανική κατάκτηση, ἡ Μονή λεηλατήθηκε καί τό Λείψανο τεμαχίσθηκε. Διάφορα τμήματά του κατάφεραν κάποιοι πιστοί νά τά περισυλλέξουν, "ἅ καί εἰς ἑνός συναρμοσθέντα σώματος ὁλομέλειαν, θαυμάτων ἐνέργειαν καθ' ἑκάστην ἀφθόνως πηγάζουσιν". Τό 1459 ὁ Μωάμεθ Β' ὁ Πορθητής ἐπικύρωσε τήν Μονή στή Χριστιανή μυτριά του Μάρα Μπράνκοβιτς. Στά τέλη τοῦ 16ου αἰ. ἡ Μονή εἶχε 200 περίπου μοναχές. Τό 1661 τό Λείψανο κατατέθηκε σέ μαρμάρινη λάρνακα. Τό 1669 ὁ Γάλλος περιηγητής Ροβέρτος Dre, εἶδε τό Λείψανο στό Καθολικό τῆς Μονῆς. Σήμερα στή Μονή ὁσ. Θεοδώρας Θεσσαλονίκης, φυλάσσονται πολλά τῶν ὁστῶν τῆς Μυροβλύτιδος Ὁσίας, διότι τό ἀδιάφθορο Λείψανό της, ἄγνωστο πότε, διαλύθηκε. (Βλ. Συμ. Πασχαλίδη, "Ὁ Βίος τῆς Ὁσιομυροβλύτιδος Θεοδώρας τῆς ἐν Θεσσαλονίκῃ - Διήγηση περί τῆς Μεταθέσεως τοῦ Λειψάνου τῆς ὁσ. Θεοδώρας", 1991).
ΘΕΟΔΩΡΑΣ Ἁγίας, τῆς Αὐγούστας (+ 867, 11η Φεβρουαρίου):
Τό Λείψανο (πλήν τῆς Κάρας, ἡ ὁποία ἔχει χαθεῖ), ἀδιάφθορο στό Ναό Παναγίας Σπηλαιώτισσας Κερκύρας.
ΘΕΟΔΩΡΑΣ Ἁγίας, Βασιλίσσης τῆς Ἄρτης (+ 1275 ; ,11η Μαρτίου):
Ἀπότμημα στή Μητρόπολη Ἄρτης.
ΘΕΟΔΩΡΑΣ Ἁγίας:
Ἡ δεξιά παλάμη στή Μονή Προυσοῦ Εὐρυτανίας καί στό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου τῶν Ἑλλήνων Βενετίας.
Δέν διευκρινίζεται περί ποίας Ἁγίας πρόκειται.
ΘΕΟΔΩΡΑΣ Ὁσίας, τῆς Σύχλας Ρουμανίας (17ος - 18ος αἰ., 7η Αὐγούστου):
Τά Λείψανα στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.
Ἡ ὁσ. Θεοδώρα κοιμήθηκε σέ μεγάλη ἡλικία καί κηδεύθηκε στό σπήλαιό της. Τό ἀσκητικό της Λείψανο ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο καί δοξάσθηκε μέ τό χάρισμα τῶν θαυμάτων. Διατηρήθηκε ἀνέπαφο γιά ἑκατό περίπου χρόνια καί διαλύθηκε πρίν τό 1828 (ἤ τό 1834), ὁπότε τά εὐωδιάζοντα ὀστά της μεταφέρθηκαν στήν Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ὅπου καί σήμερα φυλάσσονται. Θαυματουργό παραμένει μέχρι σήμερα τό Ἁγίασμά της, τό ὁποῖο συγκεντρώνεται σέ ἕνα κοίλωμα στό σπήλαιό της καί δέν ἐξαντλεῖται ποτέ.
ΘΕΟΔΩΡΟΥ Μεγαλομάρτυρος, τοῦ Τύρωνος (+ 306; , 17η Φεβρουαρίου):
Ἡ Κάρα στό Ναό ἁγ. Θεοδώρων Σερρῶν.
Μέρος τῶν Λειψάνων στόν Καθεδρικό Ναό τοῦ Βρινδισίου Ἰταλίας.
Μέρος τοῦ δεξιοῦ ποδός στή Μονή Ξενοφῶντος Ἁγίου Ὄρους.
Μέρος τῆς δεξιᾶς χειρός στή Μονή Καρακάλου Ἁγίου Ὄρους.
Ἡ δεξιά παλάμη στή Μονή Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων.
Ὁ ἀριστερός βραχίονας στή Μητρόπολη Πολυανῆς καί Κιλκισίου·.
Δύο τεμάχια στή Μονή Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους.
Ἀποτμήματα στή Μονή Λειμῶνος Λέσβου καί στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
Μέρος τῶν λοιπῶν Λειψάνων στή Μονή Χόποβο Σερβίας.
Κατά τούς Ρωμαιοκαθολικούς ἡ Κάρα του βρίσκεται στήν πόλη Γαέτα τῆς Ιταλίας.
ΘΕΟΔΩΡΟΥ Μεγαλομάρτυρος, τοῦ Στρατηλάτου (+ 319, 8η Φεβρουαρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή ἁγ. Μελετίου Οἰνόης Βιλλίων Ἀττικῆς.
Μέρη Κάρας στίς Μονές Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους καί Προυσοῦ Εὐρυτανίας.
Τρία τεμάχια στή Μονή Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους.
Ἡ σιαγόνα στή Μονή Μεγ. Λαύρας Ἁγίου Ὄρους.
Μέρος ποδός στήν Μονή Βατοπεδίου Ἁγίου Ὄρους.
Ἡ δεξιά παλάμη στή Μονή Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων.
Μέρος Κάρας καί Λειψάνων στό Ναό τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ Βενετίας.
Ἀπότμημα στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως καί στό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου τῶν Ἑλλήνων Βενετίας.
Σύμφωνα μέ τίς Συναξαριστικές πηγές, τό μαρτυρικό σῶμα τοῦ Μεγαλομ. Θεοδώρου ἐνταφιάσθηκε στό πατρικό του κτῆμα στά Εὐχάϊτα τοῦ Πόντου, ἀπ’ ὅπου ἀνακομίσθηκε στήν ΚΠολη τήν 8η Ἰουνίου ἀγνώστου ἔτους. Τό 1347 ὁ Αὐτοκράτορας Ἰωάννης Καντακουζηνός δώρησε μέρος τοῦ Λειψάνου στό Μεγ. Ἡγεμόνα τῆς Μόσχας Συμεών τόν Ὑπερήφανο (1341 – 1353). Πιθανῶς ἀπό τά Λείψανα αὐτά νά προέρχεται τό μέρος πού φυλάσσεται στή Λαύρα Νέβσκι τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως. Δέν εἶναι γνωστό πότε καί κάτω ἀπό ποιες συνθῆκες τά Λείψανα μετακομίσθηκαν στή Μεσημβρία τῆς Θράκης, ἀπ’ ὅπου τό 1257 ὁ Βενετός Giacomo Daudolo τά ἀφαίρεσε ἀπό τόν Καθεδρικό Ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας, ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ Δόγη Ramiero Ziani, καί τά κατέθεσε στό Βενετικό Ναό τοῦ ἁγ. Νικολάου Γαλατᾶ ΚΠόλεως. Δέκα χρόνια ἀργότερα, τό 1267, τά Λείψανα μεταφέρθηκαν στή Βενετία καί κατάτέθηκαν στό Ναό τοῦ Σωτῆρος, ὅπου καί σήμερα φυλάσσονται. Στά Λείψανα αὐτά περιλαμβάνονται κρανίο καί πολλά ὀστά.Στή Ρωμαϊκή Δύση Λείψανα τοῦ ἁγ. Θεοδώρου διεκδικεῖ καί τό Μπρίντεζι. Τά Λείψανα αὐτά ἔφθασαν στή ναυτική αὐτή Ἰταλική πόλη κατά τήν περίοδο τῶν Σταυροφοριῶν, ἀλλά μᾶλλον πρόκειται περί Λειψάνων τοῦ ἁγ. Θεοδώρου τοῦ Τήρωνος.Τό 1204 τέλος ὁ Λατίνος Αὐτοκράτορας ΚΠόλεως Βαλδουϊνος δώρησε στόν Ἐπίσκοπο Πέτρο τοῦ Ἀμάλφι τήν Κάρα τοῦ Ἁγίου, ἡ ὁποία ἔφθασε στή Γαέτα τήν 30. 11. 1210.Εἶναι ἐξαιρετικά πιθανό τά λείψανα πού ἀποδίδονται στόν ἅγ. Θεόδωρο τόν Στρατηλάτη, νά ἀνήκουν σέ ἄλλο Θεόδωρο. Ἄλλωστε ὁ Μαρίνος Σανοῦδος στήν καταγραφή τῶν Λειψάνων τοῦ Ναοῦ τοῦ Σωτῆρος ἀναφέρει λείψανα «Θεοδώρου Ἐπισκόπου».Θά πρέπει στό σημεῖο αὐτό νά ἀναφερθεῖ ὅτι ἀξιόλογοι μελετητές, παλαιοί καί νεώτεροι (λ.χ. ὁ ἅγ. Γρηγόριος Νύσσης), ἀναφέρονται σέ «διπλασιασμό τοῦ Μεγαλομ. Θεοδώρου πού πραγματοποιήθηκε στόν Ἑλληνικό κόσμο» (ἐπ. Φαναρίου Ἀγαθάγγελος).
ΘΕΟΔΩΡΟΥ Ὁσίου, τοῦ Ἡγιασμένου (+ 368, 16η Μαϊου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Μεγ. Λαύρας Ἁγίου Ὄρους.
ΘΕΟΔΩΡΟΥ Μάρτυρος, τῆς Κεφαλληνίας (4ος αἰ., 24η Αὐγ. καί 11η Σεπτεμβρίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στή Μονή ἁγ. Ζαχαρίου Βενετίας.
ΘΕΟΔΩΡΟΥ Ὁσίου, τοῦ Συκεώτου, ἐπ. Ἀναστασιουπόλεως (+ 613, 22α Ἀπρ.):
Ἀπότμημα στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
ΘΕΟΔΩΡΟΥ Μάρτυρος, τοῦ "ἐν Πυργίῳ":
Ἡ Κάρα στή Μονή Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους.
ΘΕΟΔΩΡΟΥ Ὁσίου, κτίτορος τῆς Μονῆς Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων (9ος αἰ., 18η Ὀκτ.):
Ἡ Κάρα στήν ὁμώνυμη Μονή.
ΘΕΟΔΩΡΟΥ Ἱερομάρτυρος, Ἀρχιεπ. Ἀλεξανδρείας (+ 606, 3η Δεκεμβρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή ἁγ. Παύλου Ἁγίου Ὄρους.
ΘΕΟΔΩΡΟΥ Ἱερομάρτυρος, Ἐπισκόπου Ἀλεξανδρείας (12η Σεπτεμβρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή ἁγ. Παύλου Ἁγίου Ὄρους.
ΘΕΟΔΩΡΟΥ Ὁσίου, τοῦ Γραπτοῦ (+ 840, 27η Δεκεμβρίου):
Ἀπότμημα στό Ναό ἁγ. Αἰκατερίνης Θεσσαλονίκης.
ΘΕΟΔΩΡΟΥ Ὁσίου, τοῦ Στουδίτου (+ 826, 11η Νοεμβρίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Μεγ. Λαύρας Ἁγίου Ὄρους.
ΘΕΟΔΩΡΟΥ Ἁγίου, ἐπ. Ροστώφ καί Σούζνταλ Ρωσίας (+ 1023, 8η Ἰουνίου):
Μέρη ἀδιαφθόρου Λειψάνου στό Ναό τῆς Παναγίας τοῦ Καζάν Σούζνταλ Ρωσίας.
Ἕνας ἀδιάφθορος δάκτυλος στό Ναό ἁγ. Κων/νου -Ἑλένης Σούζνταλ.
Τό Λείψανό τοῦ ἁγ. Θεοδώρου ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο. Μετά τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1917 τό Λείψανο ἐκτέθηκε στό τοπικό Μουσεῖο τοῦ Σούζνταλ. Λίγο πρίν τήν πτώση τοῦ ἀθεϊστικοῦ καθεστῶτος, τό Λείψανο ἦταν σέ κατάσταση ὁλοκλήρου ξηροῦ σώματος, μέ μαλλιά καί γενειάδα, ἀλλά καί ἐμφανεῖς τίς κακοποιήσεις του ἀπό τούς ἀθεϊστές.ΘΕΟΔΩΡΟΥ Μάρτυρος, Βογιάρου τοῦ ἁγ. Μιχαήλ Ἡγεμόνος τοῦ Τσερνίκωφ Ρωσίας (+ 1245, 14η Φεβρουαρίου καί 20ή Σεπτεμβρίου):
Τά Λείψανα στόν Καθεδρικό Ναό τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ Κρεμλίνου.
ΘΕΟΔΩΡΟΥ Ἁγίου, Ἀρχιεπισκόπου Ροστώφ Ρωσίας (+ 1394, 28η Νοεμβρίου):
Τά Λείψανα στό Ναό Κοιμ. Θεοτόκου Ροστώφ Ρωσίας.
ΘΕΟΔΩΡΟΥ Νεομάρτυρος, τῶν Δαρδανελλίων (+ 1690, 2α Αὐγούστου):
Ἡ Κάρα στό Ναό ὁσ. Ξένης Νικαίας Πειραιῶς.
ΘΕΟΔΩΡΟΥ Ὁσίου, τοῦ Νέου (+ 1750, μετά τῶν Ὁσίων Ἁγιορειτῶν Πατέρων):
Ἡ Κάρα στή Μονή Μεγίστης Λαύρας Ἁγίου Ὄρους.
ΘΕΟΔΩΡΟΥ Νεομάρτυρος, τῆς Μυτιλήνης (+ 1784, 30ή Ἰανουαρίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στό Μητροπολιτικό Ναό τῆς Μυτιλήνης.
Τό Λείψανο τοῦ Νεομάρτυρος Θεοδώρου ἐνταφίασαν εὐλαβεῖς Χριστιανοί στό Ναό τῆς Παναγίας Χρυσομαλούσσας. Κατά τήν ἀνακομιδή του, τό 1798, βρέθηκε ἀδιάφθορο.
ΘΕΟΔΩΡΟΥ Ὁσιομάρτυρος, τοῦ Βυζαντίου (+ 1795, 17η Φεβρουαρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Μεγ. Λαύρας Ἁγίου Ὄρους.
Ἀπότμημα στή Μονή Λειμῶνος Λέσβου.
ΘΕΟΔΩΡΟΥ Ὁσίου, τῶν Κυθήρων (+ 922, 12η Μαϊου):
Ἡ Κάρα στήν ὁμώνυμη Μονή Κυθήρων.
ΘΕΟΚΤΙΣΤΗΣ Ὁσίας, τῆς Λέσβου (+ 881, 9η Νοεμβρίου):
Ἡ Κάρα καί μέρος τῶν Λειψάνων στή Μονή Λευκάδος Ἰκαρίας.
Μία τῶν χειρῶν στό Ναό Παν. Ἑκατονταπυλιανῆς Πάρου.
Ἀπότμημα στή Μονή Μεταμ. Σωτῆρος Νικητῶν Καβάλας.
ΘΕΟΚΤΙΣΤΟΥ Μάρτυρος:
Ἀπότμημα στή Μονή Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων.
Δέν διευκρινίζεται περί ποίου Μάρτυρος πρόκειται· τῆς 4/2, τῆς 6/9 ἤ τῆς 3/10.
ΘΕΟΠΙΣΤΗΣ Μάρτυρος, συζύγου Μεγαλομ. Εὐσταθίου (+ 118, 20ή Σεπτεμβρίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στόν ὁμώνυμο ΡΚ Ναό τῆς Βενετίας.
ΘΕΟΠΙΣΤΟΥ Μάρτυρος, υἱοῦ Μεγαλομ. Εὐσταθίου (+ 118, 20ή Σεπτεμβρίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στόν ὁμώνυμο ΡΚ Ναό τῆς Βενετίας.
ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ Μάρτυρος:
Ἀπότμημα στό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου τῶν Ἑλλήνων Βενετίας.
Δέν διευκρινίζεται περί ποίου Μάρτυρος πρόκειται.
ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ Ὁσίου, τοῦ Γραπτοῦ (+ 850, 11η Ὀκτωβρίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Προυσοῦ Εὐρυτανίας.
ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ Ὁσίου, τοῦ Μετεωρίτου (+ 1544, 17η Μαϊου):
Ἡ ἀριστερή παλάμη ἀδιάφθορη στή Μονή Βαρλαάμ Μετεώρων.
ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ Ὁσίου, τῆς Ναούσης (16ος αἰ., 19η Αὐγούστου):
Ἡ Κάρα στό Ναό Κοιμ. Θεοτόκου Ναούσης.
Μέρος τῶν Λειψάνων στή Σκήτη Τιμίου Προδρόμου Βεροίας.
ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ τοῦ Ἐγκλείστου, Ἐπισκόπου Ταμπώφ Ρωσίας (+ 1894, 6η Ἰανουαρίου):
Τά Λείψανα στή Μονή Βισένσκυ, Ρυαζάν Ρωσίας.
ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ Ἁγίας, Αὐτοκράτειρας τοῦ Βυζαντίου (+ 893, 16η Δεκεμβρίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στόν Πατριαρχικό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου, Φαναρίου ΚΠόλεως·
Μέρος Κάρας στή Μονή Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους.
ΘΕΟΦΙΛΟΥ Παιδομάρτυρος, τῆς Ρώμης (284 – 304, ):
Τά Λείψανα στό ΡΚ Ἀββαεῖο τῶν Τραπιστῶν τοῦ Rogersville, New Brunswick Καναδᾶ.
Τά Λείψανα εἶναι συναρμολογημένα μέ κερί, σέ ὁμοίωμα παιδιοῦ ἡλικίας 10 περίπου ἐτῶν.
ΘΕΟΦΙΛΟΥ Ὁσίου, τοῦ Μυροβλύτου (+ 1548, 8η Ἰουλίου):
Ἡ δεξιά ἀδιάφθορη, σέ σχῆμα εὐλογίας, στή Μονή Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους.
ΘΕΟΦΙΛΟΥ τοῦ διά Χριστόν Σαλοῦ, τοῦ Κιέβου (+ 1853, 28η Ὀκτωβρίου):
Τά Λείψανα στή Σκήτη Κιτάγιεβο Κιέβου.
ΘΕΡΑΠΟΝΤΟΣ Ἱερομάρτυρος, Ἐπισκόπου εἰς Κύπρον (; 26η Μαϊου):
Ἀποτμήματα στή Μονή Ζωγράφου Ἁγίου Ὄρους καί στόν ὁμώνυμο Ναό Λεμεσοῦ Κύπρου.
ΘΕΩΝΑ Ἁγίου, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης (16ος αἰ., 4η Ἀπριλίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στή Μονή ἁγ. Ἀναστασίας Βασιλικῶν Θεσσαλονίκης.
Ἀπότμημα στή Μονή Κύκκου Κύπρου.
ΘΥΡΣΟΥ Μάρτυρος:
Ἀπότμημα στή Μονή ἁγ. Νικάνορος Γρεβενῶν.
ΘΩΜΑ Ὁσίου, τοῦ "ἐν Μαλεῷ" Πελοποννήσου (10ος αἰ., 7η Ἰουλίου):
· Μέρος τῶν Λειψάνων στή Μητρόπολη Μονεμβασίας καί Σπάρτης.
ΘΩΜΑ Ἀποστόλου, ἐκ τῶν Δώδεκα (1ος αἰ., 6η Ὀκτωβρίου ):
Ἡ Κάρα στή Μονή ἁγ. Ἰωάννου Θεολόγου Πάτμου.
Ἀποτμήματα στή Μονή Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους, στό Κοπτικό Πατριαρχεῖο τῆς Αἰγύπτου καί στόν Συρο - Ἰακωβιτικό Ναό τῆς Μοσούλης.
Κατά τούς Ρωμαιοκαθολικούς ἡ Κάρα καί τά περισσότερα Λείψανα φυλάσσονται στή ΡΚ Βασιλική τῆς Ὀρτόνα Ἰταλίας.Θ
ΩΜΑΪΔΟΣ Μάρτυρος, τῆς Ἀλεξανδρείας (14η Ἀπριλίου):
Μέρος Κάρας στή Μονή Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους.

Αναρτήθηκε από Καθηγητής  Αντ.Μάρκου    

38 .-***  Ο Άγιος Νεομάρτυς Αγαθάγγελος ο Εσφιγμενίτης                            
                        Μαρτύρησε στη Σμύρνη στις 19 Απριλίου 1819

Ο άγιος καταγόταν από την πόλη Αίνο της Θράκης και το κοσμικό του όνομα ήταν Αθανάσιος. Από μικρός έμεινε ορφανός από πατέρα και εξαιτίας της φτώχιας πήγε ναύτης σε ένα τούρκικο πλοίο. Ο δυσσεβής πλοίαρχος βλέποντας την εξυπνάδα , τη σύνεση και τα προτερήματά του νέου έβαλε στον νου του πώς να τον εκβιάσει και να τον εξισλαμίσει.
Κάποια νύχτα, ενώ το πλοίο βρισκόταν στο λιμάνι της Σμύρνης, προφασιζόμενος ότι θέλει να πάει για κάποια υπόθεσή του στην πόλη, διέταξε τον νέο να προπορευθεί κρατώντας φανάρι, για να του φωτίζει τον δρόμο. Έτσι προχωρώντας τον οδήγησε στο τούρκικο νεκροταφείο, όπου, κρατώντας τη μαχαίρα του, τον απείλησε πως ,αν δεν γίνει μουσουλμάνος, θα τον σφάξει. Ο άγιος φοβήθηκε και είπε ότι δέχεται. Αμέσως τότε εκείνος, μέσα στη νύχτα, τον οδήγησε στον δικαστή , όπου ομολόγησε και περιετμήθη αμέσως.
Μετά από λίγες ημέρες αρρώστησε βαριά και ,φοβούμενος μήπως πεθάνει στην άρνηση, μόλις ανέρρωσε ζήτησε άδεια από τον πλοίαρχο και πήγε στην πατρίδα του. Μετά από λίγο καιρό ,επειδή πάλι κινδύνευσε να φονευθεί από τον πλοίαρχο, έφυγε και ήλθε στο Άγιο Όρος, όπου με συμβουλή ενός ενάρετου πνευματικού προσήλθε στην Ιερά Μονή Εσφιγμένου. Ο ηγούμενος Ευθύμιος τον δέχθηκε και τον έβαλε να υπηρετεί στο μαγειρείο. Κάποια ημέρα τον έτσουξαν τα μάτια του από τον καπνό και γυρνώντας στο κελλί του άρχισε να κλαίει με τη σκέψη , εάν δεν μπορώ να υπομείνω τον καπνό, πως θα υπομείνω το μαρτύριο ; Προσευχόταν δε θερμά στον Κύριο και την Υπεραγία Θεοτόκο να τον ενδυναμώσουν να εκπληρώσει τον πόθο του. Πράγματι του εμφανίστηκε η Υπεραγία Θεοτόκος και του λέει : Έχε θάρρος , παιδί μου, διότι θα απολαύσεις το ποθούμενο μαρτύριο.
Αφού τελείωσε τον κανόνα του, με εντολή του ηγουμένου ο πνευματικός του διάβασε τις ανάλογες ευχές και τον έχρισε με το άγιο μύρο, επανεντάσσοντάς τον έτσι στην Εκκλησία. Κατόπιν συνοδευόμενος από τον γέροντά του επισκέφθηκε την Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου και συγκεκριμένα την καλύβη όπου είχαν ασκηθεί οι Νεομάρτυρες Ευθύμιος, Ακάκιος, Ιγνάτιος και Ονούφριος και προσκύνησε τα τίμια λείψανά τους. Όταν επέστρεψαν στη Μονή, ο ηγούμενος όρισε ν’ αρχίσει τον προμαρτυρικό αγώνα, με την επίβλεψη του γέροντος Γερμανού. Με πολλή χαρά και προθυμία ο άγιος απομονώθηκε στον πύργο, όπου ξεκίνησε την άσκησή του με αδιάλειπτη προσευχή, αυστηρή νηστεία και σωματική άσκηση.
Την τετάρτη Κυριακή της Μ. Τεσσαρακοστής εκάρη μοναχός με το όνομα Αγαθάγγελος και κοινώνησε των Αχράντων μυστηρίων .
Μετά από δυο εβδομάδες, κατά θεία οικονομία, προσορμίστηκε πλοίο στην Μονή , το οποίο θα αναχωρούσε για την Σμύρνη τη Δευτέρα του Πάσχα. Έτσι στον εσπερινό του Πάσχα ο ηγούμενος του έδωσε το Μέγα Σχήμα των μοναχών και όλοι οι αδελφοί τον ασπάστηκαν με δάκρυα, ευχόμενοι να τον ενισχύσει ο Κύριος στον αγώνα του μαρτυρίου.
Την άλλη μέρα αναχώρησαν με τον γέροντα Γερμανό και έφθασαν στη Σμύρνη την Κυριακή του Θωμά. Ντυμένος με τούρκικα ρούχα και κρατώντας τον σταυρό και την εικόνα της Αναστάσεως πήγε στον δικαστή. Όταν τον ρώτησαν τι θέλει απάντησε :
Εξαπατήθηκα από τον προηγούμενο αφέντη μου, Τούρκο, και δέχτηκα την θρησκεία του αλλά τώρα πάλι είμαι Χριστιανός.
Όλοι οι παρόντες άρχισαν με κολακείες, πολλές υποσχέσεις και ταξίματα να μεταπείσουν τον άγιο. Εκείνος όμως προσευχόμενος συνεχώς νοερά τους απάντησε : Και σας σιχαίνομαι και τις συμβουλές σας και τις υποσχέσεις σας βδελύσσομαι και μόνο τον Χριστό μου ποθώ να απολαύσω.
Με εντολή του δικαστή τον άρπαξαν οι βάναυσοι οπλοφόροι και ,χτυπώντας τον, τον έκλεισαν στη φυλακή με τα πόδια στην ποδοκάκη και βαριά αλυσίδα στον λαιμό. Όσοι Χριστιανοί βρέθηκαν στη φυλακή τον ευλαβούνταν ως μάρτυρα. Ο Μητροπολίτης Σμύρνης, με την παράκληση του ηγουμένου Ευθυμίου ,παράγγειλε σε όλους τους ιερείς και όλους τους Χριστιανούς της Σμύρνης και έκαναν θερμή δέηση υπέρ του μάρτυρος .
Την νύχτα της Παρασκευής τον έφεραν πάλι στο κριτήριο. Ο άγιος έμεινε στερρός στην ομολογία , οπότε διατάχθηκε ο δι’ αποκεφαλισμού θάνατός του.
Με φωνές και αλαλαγμούς οι δήμιοι τον οδήγησαν στο τόπο της εκτέλεσης, όπου και αποκεφαλίστηκε, ημέρα Σάββατο, 19 Απριλίου. Ο άγιος ήταν εικοσιτεσσάρων ετών.
Μετά από δύο ημέρες επετράπη στους Χριστιανούς να παραλάβουν το τίμιο λείψανο. Το ενταφίασαν με τιμές στον ναό του Αγίου Γεωργίου , στον τάφο του νεομάρτυρα Δήμου, ο οποίος είχε μαρτυρήσει το 1763.
Το 1844 με ενέργειες του ηγουμένου Αγαθαγγέλου προς τον Μητροπολίτη και τους Δημογέροντες της Σμύρνης, απεδόθησαν στην Ι. Μονή Εσφιγμένου η αγία και θαυματουργή Κάρα καθώς και τμήμα λειψάνων του αγίου Νεομάρτυρος Αγαθαγγέλου.

39.- *** Άγιος Δήμος (ή Δημήτριος) ο αλιεύς
Βιογραφία
      Ο Νεομάρτυρας αυτός καταγόταν από το χωριό Οζούν Κιου-πρού (Μακριά Γέφυρα) της επαρχίας Αδριανουπόλεως. Έκανε το επάγγελμα του ψαρά και εργαζόταν σε κάποιο ιχθυοτροφείο της Σμύρνης. Ήλθε σε προστριβή με τον Τούρκο ιδιοκτήτη του ιχθυοτροφείου, ο όποιος τον συκοφάντησε ότι δήθεν ο Δήμος ορκίστηκε να γίνει Τούρκος. Οδηγήθηκε με ψευδομάρτυρες στον κριτή και αφού επέμενε σταθερά στην πίστη του, ρίχτηκε στη φυλακή και βασανίστηκε φρικτά με διάφορα ξύλα και άλλα μέσα. Όταν τον έβγαλαν από τη φυλακή (τρεις φορές), ο Δήμος συνεχώς ομολογούσε τον Χριστό. Τότε ο κριτής τον καταδίκασε σε θάνατο με αποκεφαλισμό, γεγονός που συνέβη στίς 10 Απριλίου 1763 μ.Χ., ημέρα Πέμπτη, στη Σμύρνη. Το λείψανο του Αγίου ενταφιάστηκε με τιμές στο Ναό του Αγίου Γεωργίου στη Σμύρνη. Ο τάφος του έγινε προσκύνημα των πιστών, που τους παρείχε πολλά ιάματα.

40.- ***   Ο Άγιος Νεομάρτυρας Χρύσανθος ο Ξενοφωντινός ο Νεομάρτυρας  
Βιογραφία
Ο Άγιος Νεομάρτυρας Χρύσανθος, μαρτύρησε για την πίστη του στις 10 Απριλίου 1821 μ.Χ. (με το παλαιό ημερολόγιο), κατά την ημέρα της Ανάστασης του Κυρίου, δια ξίφους. Ήταν γέρων στην ηλικία, και ο τόπος του μαρτυρίου του ήταν η Κωνσταντινούπολη.

41.- ***  Ο  Άγιος Μιλτιάδης πάπας Ρώμης
Βιογραφία
Ο Άγιος Μιλτιάδης ή Μελχιάδης ήταν πάπας Ρώμης (311 - 314 μ.Χ.). Καταγόταν από την Αφρική και είναι γνωστός ως Μελχιάδης ο Αφρικανός. Υπ' αυτού συγκλήθηκε το έτος 313 μ.Χ. Σύνοδος στο Λατερανό της Ρώμης, η οποία καταδίκασε τον Δονάτο και αθώωσε τον Επίσκοπο Καρχηδόνος Καικιλιανό. Επί της εποχής του εξεδόθησαν τα περί ανεξιθρησκείας έδικτα (διατάγματα) των Ρωμαίων αυτοκρατόρων Γαλερίου, Κωνσταντίνου και Λικινίου. Ο Άγιος Μιλτιάδης ή Μελχιάδης μαρτύρησε, κατά το Ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο, επί αυτοκράτορα Μαξιμίνου (307 - 313 μ.Χ.) και ενταφιάσθηκε στην Αππία οδό, κοντά στη νεκρόπολη του Αγίου Καλλίστου.

42.-***  Ο Άγιος Σιλβέστρος Πάππας Ρώμης
  

Με τη Δυτική Εκκλησία έχουμε κοινούς αρκετούς Αγίους, μέχρι το χωρισμό της από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Ένας απ' αυτούς είναι και ο Άγιος Σίλβεστρος, Πάπας Ρώμης. Ο Άγιος Σίλβεστρος ήταν γιος του Ρουφίνου, γεννημένος στη Ρώμη και από μικρή ηλικία εισχωρεί στους κόλπους της Εκκλησίας. Σε ηλικία τριάντα χρόνων χειροτονείται από τον Πάπα Μαρκελίνο· γίνεται Πάπας το 314 μ.Χ. και διαδέχεται τον Άγιο Μελχιάδη ή Μιλτιάδη (βλέπε 10 Απριλίου). Ενδιαφέρθηκε και πολέμησε πολύ την αίρεση του Αρείου και θέσπισε τους λειτουργικούς κανόνες για τον καθαγιασμό του μύρου του αγίου χρίσματος. Αλλά μεταξύ των καλύτερων έργων του Πάπα Σιλβέστρου, ξεχωρίζει το έργο της μέριμνας για τη βιοτική συντήρηση των φτωχότερων κληρικών και των μοναχών γυναικών, ώστε οι άνθρωποι αυτοί της πνευματικής διακονίας και προσευχής να μην αποσπώνται από το κυρίως έργο τους. Ο Άγιος Σίλβεστρος έκανε επίσης πολλά θαύματα με αποτέλεσμα να πιστέψουν στο Χριστό πολλοί άνθρωποι μεταξύ των οποίων και ο Μέγας Κωνσταντίνος (βλέπε 21 Μαΐου) τον οποίο χειραγώγησε στην πίστη και εν συνεχεία τον βάπτισε.Με τη συμβουλή του Αγίου Σιλβέστρου, ο Μέγας Κωνσταντίνος ανήγειρε επτά ναούς, για να εορτάζονται οι εορτές του Σωτήρος Χριστού και των Αγίων Μαρτύρων. Απέδειξε ότι ο Ιησούς Χριστός και το έργο του είχαν προκηρυχθεί από το Νόμο της Παλαιάς Διαθήκης και έλαβε μέρος στην Α' Οικουμενική Σύνοδο. Πολέμησε δε ιδιαίτερα τους αιρετικούς Δονατιστές και μεγάλυνε την Εκκλησία με την διδασκαλία των θείων δογμάτων. Ο Άγιος Σίλβεστρος πέθανε ειρηνικά σε βαθιά γεράματα, την 31η Δεκεμβρίου του 335 μ.Χ.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε. Στολὴν ἐνδυσάμενος, ἱεραρχίας πιστῶς, ἀμέμπτως ἱέρευσας, τῷ ἐπὶ πάντων Θεῶ, Πατὴρ ἡμῶν Σίλβεστρε· ἔχων γὰρ πολιτείᾳ, συνεκλάμποντα λόγον, θαύμασιν ἐβεβαίους, εὐσεβείας τὴν δόξαν, δι’ ἧς οὐρανίου δόξης, ὤφθης συμμέτοχος.

43.- ***   Η Οσία Αναστασία
Βιογραφία
Η Οσία Αναστασία έζησε κατά τον 17ο αιώνα μ.Χ. στη Ρωσία. Έγινε μοναχή και αναδείχθηκε ηγουμένη της μονής του Ούγκλιχ. Κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη.

44.- *** Οι Άγιοι Μάρτυρες εν Καμπτακούϊα της Γεωργίας μαρτυρήσαντες
Βιογραφία
Οι Άγιοι αυτοί Μάρτυρες, μαρτύρησαν στη Γεωργία σε μία από τις εξολοθρευτικές επιδρομές της Μογγολικής ορδής, της οποία ηγείτο ο Ταμερλάνος, το έτος 1386 μ.Χ., στο μοναστήρι του Καμπτακούια. Διεισδύοντας ο στρατός του Ταμερλάνου στην πόλη Κάρτλη (κεντρική περιοχή της Γεωργίας) λεηλάτησε όλη την χώρα και κατέστρεψε το μοναστήρι του Καμπτακούια. Οι κάτοικοι των γειτονικών χωριών είχαν κλειστεί μέσα στο μοναστήρι.
Μετά την λεηλασία του μοναστηριού, ο πολέμαρχος Ταμερλάνος συγκέντρωσε όλους τους μοναχούς μαζί και, επιθυμώντας να τους ταπεινώσει και να τους εξευτελίσει, τους ανάγκασε να τραγουδήσουν και να χορέψουν. Και οι μοναχοί φώναζαν κλαίγοντας: «Συμφορά μας, συμφορά μας».
Οι στρατιώτες του Ταμερλάνου τους οδήγησαν στον καθεδρικό ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου, που ήταν γεμάτος από αιχμαλώτους Χριστιανούς. Συσσώρευσαν καυσόξυλα γύρω από την Εκκλησία και έβαλαν φωτιά. Έτσι οι Άγιοι Ομολογητές μαρτύρησαν και έλαβαν από τον Κύριο της δόξας το στέφανο του μαρτυρίου.

45.-*** Σύναξη πάντων των εν Ρόδω Αγίων

Βιογραφία «Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη ἐπιτελοῦμεν πάντων τῶν ἐν Ῥόδῳ Ἁγίων, ἤτοι, τῶν Ἁγίων ἐνδόξων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων Παύλου (29 Ιουνίου) καὶ Σίλα (30 Ιουλίου)· τῶν Ἱεραρχῶν Εὐφροσύνου, Ἑλλανίκου, Θεοδοσίου καὶ Ἰσιδώρου· τῶν Μαρτύρων Φανουρίου τοῦ νεοφανοῦς (27 Αυγούστου), Κλήμεντος καὶ Ἀγαθαγγέλου (23 Ιανουαρίου)· τῶν Νεομαρτύρων Εὐθυμίου Ἐπισκόπου αὐτῆς γενομένου (9 Αυγούστου), Κυρίλλου τοῦ Λουκάρεως Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως (27 Ιουνίου), Κωνσταντίνου τοῦ Ὑδραίου (14 Νοεμβρίου), Νικήτα τοῦ Νισυρίου (21 Ιουνίου) καὶ Μαλαχία τοῦ Λινδίου (29 Σεπτεμβρίου), καὶ τοῦ Ὁσίου Μελετίου, τοῦ ἐν Ὑψενῇ (12 Φεβρουαρίου).» Η εορτή της ιεράς Συνάξεως πάντων των εν Ρόδω Αγίων θεσπίστηκε και τελέσθηκε για πρώτη φορά στον Ιερό Καθεδρικό Ναό του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου το έτος 2009 μ.Χ., όπου και κατ’ έτος τελείται. Την ίδια ημέρα τελείται και τι μνημόσυνο των αοιδίμων Μητροπολιτών Ρόδου, των κεκοιμημένων Ιερέων, Διακόνων και Μοναχών της Ιεράς Μητροπόλεως, των ευεργετών της Ορθοδόξου Κοινότητος Ρόδου και των ευεργετών της Εκκλησίας.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Τοὺς ἐν Ῥόδῳ Ἁγίους, ἐν ᾠδαῖς εὐφημήσωμεν, ὡς τῆς εὐσεβείας κρηπίδας, καὶ φωστῆρας τῆς πίστεως· Χριστῷ γὰρ παρεστῶτες τῷ Θεῷ, πρεσβεύουσιν αὐτῷ ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ παρέχουσι τῆς χάριτος δωρεάς, τοῖς πόθῳ ἀναβοῶσι· Δόξα τῷ θαυμαστώσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ μεγαλύναντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι δι᾿ ὑμῶν, πᾶσιν ἰάματα. Κοντάκιον Ἦχος δ΄. Ἐπεφάνης σήμερον. Τῶν Ἁγίων σήμερον, τῶν ἐν τῇ Ῥόδῳ, οἱ πιστοὶ τελέσωμεν, τὴν παναγίαν ἑορτήν, καὶ πρὸς αὐτοὺς ἐκβοήσωμεν· Ὑπὲρ τῆς νήσου, Χριστὸν ἱκετεύετε.

46.- ***  Άγιοι Πέτρος και Παύλος Πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι

Βιογραφία               Ο Πέτρος καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και ήταν γιος του Ιωνά, αδελφός του Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτόκλητου. Ο Πέτρος και ο Ανδρέας ήταν ψαράδες στη λίμνη Γεννησαρέτ. Είχε νυμφευθεί στην Καπερναούμ, όπου έμενε οικογενειακά μαζί με την πεθερά του. Όπως μας πληροφορεί το Ευαγγέλιο, όταν ο Ιησούς έφθασε στη λίμνη της Γεννησαρέτ συνάντησε τους δυο αδελφούς Πέτρο και Ανδρέα οι οποίοι έριχναν τα δίχτυα τους. Αμέσως μετά την κλήση τους, άφησαν τα δίχτυα και τις οικογένειές τους και τον ακολούθησαν. Ψαράς στο επάγγελμα, ήταν τύπος αυθόρμητος, ορμητικός, και τη ζωή του κοντά στο Χριστό τη μαθαίνουμε από τα τέσσερα Ευαγγέλια, ενώ την αποστολική του δράση, από τις πράξεις των Αποστόλων. Έγραψε και δύο Καθολικές Επιστολές, μέσα στις οποίες να τι προτρέπει τους χριστιανούς: «Νήψατε, γρηγορήσατε, ο αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη» (Α΄ Πέτρου, ε΄ 8). Δηλαδή εγκρατευθείτε, γίνετε άγρυπνοι και προσεκτικοί. Διότι ο αντίπαλος και κατήγορός σας ο διάβολος, σαν λιοντάρι που βρυχάται, περιπατεί με μανία και ζητάει ποιον να τραβήξει μακριά από την πίστη και να τον καταπιεί. Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, ο Πέτρος, δίδαξε το Ευαγγέλιο στην Ιουδαία, στην Αντιόχεια, στον Πόντο, στην Γαλατία, στην Καππαδοκία, στην Ασία και τη Βιθυνία. Κατά την παράδοση (που σημαίνει ότι δεν είναι απόλυτα ιστορικά διασταυρωμένο) έφτασε μέχρι την Ρώμη, όπου επί Νέρωνος (54-68μ.Χ.) υπέστη μαρτυρικό θάνατο, αφού τον σταύρωσαν χιαστί, με το κεφάλι προς τα κάτω περί το έτος 64 μ.Χ. Ο δε Παύλος γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας σε ένα χωρίο που ονομάζεται Γίσχαλα και στην αρχή ήταν σκληρός διώκτης του Χριστιανισμού. Το 36 μ.Χ. περίπου, όταν κάποτε μετέβαινε στη Δαμασκό για να διώξει και εκεί χριστιανούς, έγινε θαύμα στο οποίο φανερώθηκε ο Χριστός, ο οποίος τον πρόσταξε να πάει στον Ανανία ο οποίος τον κατήχησε και τον βάπτισε. Έτσι, έγινε ο μεγαλύτερος κήρυκας του Ευαγγελίου, θυσιάζοντας μάλιστα και την ζωή του γι’ αυτό. Ονομάστηκε ο πρώτος μετά τον Ένα και Απόστολος των Εθνών, λόγω των τεσσάρων μεγάλων αποστολικών περιοδειών του. Είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Ελλάδος. Συνέγραψε 14 επιστολές προς τις Εκκλησίες τις οποίες εκείνος ίδρυσε. Τη ζωή του με τις περιπέτειές του θα τα δει κανείς, αν μελετήσει τις Πράξεις των Αποστόλων, αλλά και τις 14 Επιστολές του στην Καινή Διαθήκη. Ο Απόστολος Παύλος θέλει κάθε χριστιανός, όπως και ο ίδιος, να αισθάνεται και να λέει: «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Προς Γαλάτας β΄ 20). Δηλαδή, δε ζω πλέον εγώ, ο παλαιός άνθρωπος, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός. Και ακόμα, «τα πάντα και εν πάσι Χριστός» (Προς Κολασσαείς γ΄ 11). Να διευθύνει, δηλαδή, όλες τις εκδηλώσεις τις ανθρώπινης ζωής μας ο Χριστός. Ο Απόστολος Παύλος υπέστη μαρτυρικό θάνατο (χωρίς να είναι απόλυτα ιστορικά διασταυρωμένο) δι’ αποκεφαλισμού στη Ρώμη μεταξύ των ετών 64 - 67 μ.Χ.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος δ’. Οἱ τῶν Ἀποστόλων πρωτόθρονοι, καὶ τῆς Οἰκουμένης διδάσκαλοι, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων πρεσβεύσατε, εἰρήνην τῆ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος. Κοντάκιον Ἦχος β’. Τοὺς ἀσφαλεῖς. Τοὺς ἀσφαλεῖς καὶ θεοφθόγγους κήρυκας, τὴν κορυφὴν τῶν Μαθητῶν σου Κύριε, προσελάβου εἰς ἀπόλαυσιν, τῶν ἀγαθῶν σου καὶ ἀνάπαυσιν, τοὺς πόνους γὰρ ἐκείνων καὶ τὸν θάνατον, ἐδέξω ὑπὲρ πᾶσαν ὁλοκάρπωσιν, ὁ μόνος γινώσκων τὰ ἐγκάρδια.

47,- ***  Οι Άγιοι Σίλας, Σιλουανός, Επαινετός, Κρήσκης και Ανδρόνικος πέντε  από 70 μαθητές του Κυρίου

Βιογραφία     Οι Άγιοι Σίλας, Σιλουανός, Επαινετός, Κρήσκης και Ανδρόνικος, ήταν πέντε από τούς εβδομήκοντα μαθητές του Κυρίου. Όλοι υπηρέτησαν το Ευαγγέλιο του Χριστού «ἐν κόπῳ καὶ μόχθω, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι» (Β' προς Κορινθίους, ια - 27). Δηλαδή, υπηρέτησαν τον Κύριο με κόπο και μόχθο, με αγρυπνίες πολλές φορές, με πείνα και δίψα στις μακρινές οδοιπορίες, με νηστείες, με ψύχος και γυμνότητα. Ο Σίλας φυλακίστηκε μαζί με τον Παύλο στους Φιλίππους της Μακεδονίας (Πραξ. ιστ 25-39). Μετά από πολλούς μόχθους και αφού ακολούθησε τον Παύλο σε πολλές περιοδείες του, έγινε επίσκοπος Κορίνθου. Ο Σιλουανός, από το αξίωμα του επισκόπου Θεσσαλονίκης, αγωνίσθηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στον Κύριο. Ο Επαινετός, από το αξίωμα του επισκόπου Καρθαγένης, αγωνίσθηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στον Κύριο. Ο Ανδρόνικος αγωνίστηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στο Ευαγγέλιο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ο Κρήσκης, τέλος, έγινε επίσκοπος Καρχιδονίας και από την θέση αυτή μόχθησε και υπηρέτησε το Θείο Ευαγγέλιο. Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Άγιος Ανδρόνικος, εορτάζεται μαζί με την Αγία Ιουνία και στις 17 Mαΐου, ενώ η εύρεση των τιμίων λειψάνων του εορτάζεται στις 22 Φεβρουαρίου.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι, ὡς οὐρανοὶ λογικοί, τὴν δόξαν ἀστράψαντες, τοῦ κενωθέντος ἐν γῇ, συμφώνως ὑμνείσθωσαν, Κρήσκης Σιλουναὸς τέ, καὶ ὁ ἔνθεος Σίλας, ἅμα σὺν Ἀνδρονίκω, Ἐπαινετὸς ὁ θεόφρων Χριστὸν γὰρ ἰκετεύουσι, σώζεσθαι ἅπαντας. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Συνοδίτης τοῦ Παύλου γεγονὼς καὶ συνέκδημος, τὴν Νεάπολιν μάκαρ καὶ Φιλίππους ἐφώτισας, τῆς θείας ἐπιγνώσεως φωτί, Ἀπόστολε Σίλα ἱερέ. Ἀλλὰ φύλαττε καὶ σκέπε πάντας ἡμᾶς, ἐν πίστει ἐκβοῶντάς σοι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐκπληροῦντι διὰ σοῦ, ἡμῶν τὰ αἰτήματα.

48.- ***  Ο Άγιος Φανούριος

Βιογραφία          Ο Άγιος Φανούριος είναι από τους πιο αγαπητούς άγιους σε όλο τον ελληνικό λαό, που κάθε χρόνο τιμά και πανηγυρίζει την μνήμη του στις 27 Αυγούστου. Αυτός ο τόσο αγαπητός άγιος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χωρίς αμφιβολία ως δώρο Θεού, διότι ήταν και παράμενε άγνωστος για πολλούς αιώνες. Έγινε γνωστός από την τυχαία εύρεση της εικόνας του τον 14ο αιώνα μ.Χ. στη Ρόδο, όταν έσκαβαν παλιά σπίτια στο νότιο μέρος του παλιού τείχους. Εκεί βρέθηκε αρχαίος ναός με πολλές κατεστραμμένες εικόνες και μεταξύ αυτών και η καλά διατηρημένη εικόνα επί της οποίας ο τότε μητροπολίτης Ρόδου Νείλος ο Β' ο Διασπωρινός (1355 - 1369 μ.Χ.) διάβασε το όνομα του Αγίου «ὁ ἅγιος Φανῶ». Στην εικόνα, ο Άγιος παριστανόταν σαν νεαρός στρατιώτης, κρατώντας στο δεξιό του χέρι σταυρό, πάνω στον όποιο υπήρχε λαμπάδα αναμμένη, γύρω δε από την εικόνα τα 12 μαρτύρια του. Σε αυτά ο Μάρτυς παρουσιαζόταν: να στέκεται ανάμεσα σε στρατιώτες και να δικάζεται από τον ηγεμόνα· να πλήττεται απ’ αυτούς με πέτρες στο στόμα και την κεφαλή· να μαστιγώνεται πάλι απ’ αυτούς απλωμένος κατά γης· να κάθεται γυμνός και να ξέεται το σώμα του με σιδερένια νύχια· να είναι κλεισμένος στη φυλακή· να βασανίζεται μπροστά στο βήμα του ηγεμόνα· να καίεται στα μέλη του σώματος του με αναμμένες λαμπάδες· να είναι δεμένος σε μάγγανο και να βασανίζεται· να βρίσκεται ανάμεσα σε θηρία αβλαβής· να είναι ξαπλωμένος κατά γης και να πιέζεται το σώμα από ένα μεγάλο λίθο· να είναι μέσα σε ειδωλολατρικό ναό βαστάζοντας στις παλάμες του αναμμένα κάρβουνα και ο διάβολος να δραπετεύει στον αέρα με θρήνους· να στέκεται μέσα σε ένα καμίνι φωτιάς έχοντας υψωμένα τα χέρια σε σχήμα δεήσεως. Τον αρχαίο ναό που βρέθηκε η εικόνα, ανοικοδόμησε, ύστερα από πολλές προσπάθειες, ο Νείλος και τον αφιέρωσε στο όνομα του Αγίου Φανουρίου, που όπως φαίνεται συνέταξε και την Ακολουθία του. Ένα από τα πολλά θαύματα του Αγίου Φανουρίου είναι το εξιστορούμενο στη συνέχεια. Τα χρόνια εκείνα εξουσίαζαν την Κρήτη οι Ενετοί, οι οποίοι δεν επέτρεπαν την παρουσία Ορθοδόξου Αρχιερέως στη μεγαλόνησο. Τέσσερεις άνδρες για να λάβουν τη χειροτονία ταξίδευσαν από την Κρήτη στην Κορώνη της Πελοποννήσου και κατά την επιστροφή αιχμαλωτίστηκαν από τους Αγαρηνούς, οι οποίοι φόνευσαν τον ένα και τους άλλους τρεις μετέφεραν στα Παλάτια (Μίλητο). Όταν ο πνευματικός τους πατήρ, ονόματι Ιωνάς, πληροφορήθηκε το γεγονός, ταξίδεψε μέχρι τη Ρόδο και εκεί διαπραγματεύθηκε την απελευθέρωσή τους με τον άρχοντα Γεώργιο Πετρανή, ο οποίος είχε εμπορικές σχέσεις με τους τούρκους των Παλατίων. Λόγω όμως πολεμικών αναταραχών στην περιοχή η προσπάθεια να αφεθούν ελεύθεροι έγινε δυσχερέστερη. Ο Ιωνάς, κατά την εκκλησιαστική συνήθεια, επισκέφθηκε τον μακάριο Νείλο και εκείνος του έκανε λόγο για τον Άγιο Φανούριο και τα θαύματά του, προτρέποντάς τον να επικαλεστεί την αντίληψη και βοήθειά του για το πρόβλημα που τον απασχολούσε. Πράγματι ο πνευματικός έπραξε όπως τον προέτρεψε ο Μητροπολίτης και μετά μερικές μέρες έφθασε μήνυμα από τα Παλάτια ότι οι εξελίξεις ήταν θετικές. Οι αιχμάλωτοι Ιερείς με θαυμαστό τρόπο αφέθηκαν ελεύθεροι και ο πνευματικός τους πατήρ Ιωνάς από ευγνωμοσύνη προς τον Μεγαλομάρτυρα, επιστρέφοντας, μετέφερε στην Κρήτη αντίγραφο της Εικόνας του και τελούσε έκτοτε πανηγυρικά τη μνήμη του. Η αγάπη και η τιμή με την οποία περιβάλλεται ο Άγιος Φανούριος έγινε αφορμή να δημιουργηθούν διάφορες ωραίες και ευλαβείς παραδόσεις στο λαό μας, ανάμεσα στις οποίες είναι και το εορταστικό έθιμο της «Πίττας του Αγίου Φανουρίου», ή της «Φανουρόπιττας» που γίνεται την παραμονή της εορτής του. Η πίτα αυτή είναι συνήθως μικρή και στρογγυλή σαν μικρός άρτος, μοιράζεται στους πιστούς και γίνεται άλλοτε για να φανερώσει κάποιο χαμένο αντικείμενο ή κάποια χαμένη υπόθεση ή ακόμα να φανερώσει την υγεία σε κάποιον ασθενή.Υπάρχει επίσης και παράδοση ότι με τη πίτα αυτή γίνεται μνεία της μητέρας του, αλλά άγνωστο για ποιο λόγο. Σημείωση: Η αναφορά στο Νέο Λειμωνάριο ότι η εικόνα του Αγίου βρέθηκε το 1500 μ.Χ., είναι μάλλον λανθασμένη, διότι ο επίσκοπος Ρόδου Νείλος έζησε τον 14ο αιώνα μ.Χ.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε. Οὐράνιον ἐφύμνιον, ἐν γῇ τελεῖται λαμπρῶς, ἐπίγειον πανήγυριν νῦν ἑορτάζει φαιδρῶς, ἀγγέλων πολίτευμα· ἄνωθεν ὑμνῳδίαις εὐφημοῦσι τοὺς ἄθλους, κάτωθεν Ἐκκλησίᾳ τὴν οὐράνιον δόξαν· ἣν εὗρες πόνοις καὶ ἄθλοις τοῖς σοῖς Φανούριε ἔνδοξε. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Φερωνύμως ἐκλάμψας, ἐκ τῆς Ῥόδου Φανούριε, ὡς φωστὴρ ἀεὶ καταυγάζεις, Ἐκκλησίας τὸ πλήρωμα· τὴν γνῶσιν φανεροῖς γὰρ τῶν κρυπτῶν, νοσήματα διώκεις χαλεπά, καὶ παρίστασαι ταχύτατος βοηθός, τῶν πίστει ἀναβοώντων· Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα

49.- ***  Οι Κλήμης  Επίσκοπος Αγκύρας  και Αγαθάγγελος 

Βιογραφία      Ο πατέρας του Κλήμη ήταν ειδωλολάτρης. Πέθανε, όμως, νωρίς και η ανατροφή του Κλήμη έγινε με όλη τη χριστιανική επιμέλεια, από την ευσεβέστατη μητέρα του Ευφροσύνη. Όταν μεγάλωσε, η παιδεία του, η φιλανθρωπία του και οι άλλες φημισμένες αρετές του τον ανέδειξαν επίσκοπο της πατρίδας του Άγκυρας. Το μεγάλο αξίωμα δεν τον έκανε να πέσει στη μεγάλη παγίδα της αλαζονείας, Αντίθετα, ανέπτυξε περισσότερο την ενεργητικότητα του, για να ανταποκριθεί στις πνευματικές και υλικές ανάγκες του ποιμνίου του. Εκείνο, όμως, που πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα στον επίσκοπο Κλήμη, είναι ότι φρόντιζε πατρικά για τα ορφανά και τους φτωχούς. Παρηγορούσε τους πάσχοντες, με ιδιαίτερη προσοχή έπαιρνε στην Εκκλησία παιδιά εγκαταλελειμμένα και έκθετα, φροντίζοντας όχι μόνο για τη συντήρηση τους, αλλά και για την κατήχηση και βάπτιση τους. Όλα αυτά μας δίνουν το δικαιωμα να πούμε ότι η πίστη του ήταν ζωντανή, με έργα. Ο Θεός, όμως, θέλησε να δοκιμάσει τον Κλήμη και από το καμίνι του μαρτυρίου. Επί βασιλείας Διοκλητιανού (284 - 305 μ.Χ.), λοιπόν, μεταφέρετε στη Νικομήδεια, όπου βασανίζεται φρικτά και τα υπομένει όλα καρτερικότατα, μέχρι που τον αποκεφαλίζουν, επισφραγίζοντας, έτσι, με το μαρτύριο τη μεγάλη και ζωντανή του πίστη. Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά την μεταφορά του στη Νικομήδεια, αποβιβάστηκε στη Ρόδο όπου ο τότε Επίσκοπος Φωτεινός τέλεσε τη Θεία Λειτουργία με όλους τους μάρτυρες, οπότε και έγιναν σημεία θαυμαστά. Ο δε Αγαθάγγελος καταγόταν από τη Ρώμη και έγινε χριστιανός από τον Άγιο Κλήμεντα, τον όποιο ακολούθησε. Συμμερίστηκε μάλιστα τις περιπέτειες του και τα βασανιστήρια του, και πέθανε μαζί του με αποκεφαλισμό. Η Σύναξή τους τελείται στο Μαρτύριο, το οποίο βρίσκεται στην περιοχή Ευδοξίου, πέραν του Ανάπλου και στην Εκκλησία της Αγίας Ειρήνης, της παλαιάς και της νέας. Ναό του Αγίου Κλήμεντος ανήγειρε ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β’ (976 - 1025 μ.Χ.) στα ανάκτορα, εντός του οποίου φυλασσόταν η κάρα του Αγίου με άλλα ιερά λείψανα. Από τις αρχές του 10ου αιώνα μ.Χ. η σύναξη των Αγίων άρχισε να τελείται στη μονή του Πατριάρχη Ευθυμίου (907 - 912 μ.Χ.), που βρισκόταν στην περιοχή των Υψωμαθείων Κωνσταντινουπόλεως, στην οποία, το έτος 907 μ.Χ., ο Μητροπολίτης Αγκύρας Γαβριήλ δώρισε το ωμοφόριό του Αγίου Κλήμεντος και λείψανα του Αγίου Αγαθαγγέλου.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Κλῆμα ὁσιότητος, καί στέλεχος ἀθλήσεως, ἄνθος ἱερώτατον, καί καρπός ὡς θεόσδοτος, τοῖς πιστοῖς πανίερε, ἡδύτατος ἐβλάστησας. Ἀλλ᾽ ὡς Μαρτύρων σύναθλος, καί ἱεραρχῶν σύνθρονος, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ. Ὡς ἀγαθῶν ἀγγελιῶν προμηθέα, τῆς πρὸς ἠμᾶς τοῦ Ἰησοῦ εὐσπλαχνίας, χαρμονικῶς ὑμνοῦμεν σὲ Μαρτύρων στέρρεσυ γὰρ Ἀγαθάγγελε, ἐναθλήσας νομίμως, στάσεως ἠξίωσαι τῆς Ἀγγέλων ἀζίως, μεθ' ὧν πρεσβεύοις πάντοτε Χριστῷ, πάσης ρυσθήναι, ἠμᾶς περιστάσεως.

50.-***  Ο Ιερομάρτυρας Άγιος Ευθύμιος Μητροπολίτης Ρόδου

Βιογραφία  Ο ένδοξος Ιερομάρτυς Ευθύμιος εξελέγη Μητροπολίτης Ρόδου, όταν οι οθωμανοί κατέλαβαν το νησί, το έτος 1523 μ.Χ. και εποίμανε θεάρεστα το Ορθόδοξο ποίμνιο στους χαλεπούς εκείνους χρόνους. Το 1529 μ.Χ. συνελήφθη ως πρωταίτιος συνωμοσίας εναντίον των τούρκων και ανασκολοπίστηκε μαζί με άλλους Κληρικούς και κοινοτικούς παράγοντες της Ρόδου. Ο Μητροπολίτης Ευθύμιος τιμήθηκε από τους Χριστιανούς ως Μάρτυς αμέσως μετά το μαρτυρικό τέλος του. Ο Λατίνος Μισιονάριος Πέτρος Φαγγόνης, γενικός βικάριος του Λατίνου Αρχιεπισκόπου Alfonso Gonzaga, αναφέρει σε έκθεσή του προς τη Ρωμαϊκή Προπαγάνδα ότι ο τάφος του μακαρίου Ευθυμίου είχε αναδειχθεί ως κατ' εξοχήν προσκυνηματικός χώρος των Ροδίων και ότι σ' αυτόν πήγαιναν και κάθονταν όσοι έπασχαν από τεταρταίο πυρετό «ελονοσία» με το συνακόλουθο ρίγος και θεραπεύονταν.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως. Χαίρων ἤθλησας, ὑπὲρ τῆς ποίμνης, καὶ κατῄσχυνας, τῶν ἀλλοφύλων, τὸ ὑψάχευνον θράσος Εὐθύμιε· σὺ γὰρ θερμῶς ἀγαπήσας τὸν Κύριον, αὐτοῦ ἐπέβης προθύμως τοῖς ἴχνεσιν. Ὅθεν πρέσβευε, αὐτῷ ἐκτενῶς πανεύφημε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

51.-***  Ο  Ιερομάρτυς Κύριλλος ο Λούκαρις Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Βιογραφία      Ο πολύτλας Ιερομάρτυς Κύριλλος ο Λούκαρις γεννήθηκε στον Χάνδακα της Κρήτης στις 13 Νοεμβρίου 1572 μ.Χ. «ἐκ γονέων περιφανῶν ἐλευθέρων, ἔν τε τῇ Πολιτείᾳ καὶ τῇ Ἐκκλησίᾳ περιβλέπτων» και κατά το άγιο Βάπτισμα πήρε το όνομα Κωνσταντίνος. Ο πατέρας του Στέφανος ήταν Ιερέας και διδάσκαλός του υπήρξε ο Ιερομόναχος Μελέτιος ο Βλαστός. Μετά την εγκύκλια εκπαίδευση ο Κύριλλος μετέβη στη Βενετία (1584 μ.Χ.) για ευρύτερη μόρφωση. Εκεί συνάντησε τον Επίσκοπο Κυθήρων Μάξιμο τον Μαργούνιο, ο οποίος τον ανέλαβε κάτω από την προστασία του και χρημάτισε καθηγητής του. Το 1588 μ.Χ. αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Κρήτη, λόγω οικονομικών προβλημάτων της οικογενείας του, αλλά μετά από ένα χρόνο επέστρεψε στην Ιταλία και γράφτηκε στο περίφημο Παταβινό Πανεπιστήμιο, όπου διδάχθηκε Φιλοσοφία και Θεολογία. Τελειώνοντας τις σπουδές στην Εσπερία επέστρεψε στην Κρήτη (1592 μ.Χ.) και εκάρη Μοναχός στη Μονή της Αγκαράθου. Στη μετάνοιά του παρέμεινε ελάχιστο χρονικό διάστημα, γιατί το επόμενο έτος τον κάλεσε στην Αίγυπτο ο συγγενής του Άγιος Μελέτιος ο Πηγάς (βλέπε 13 Σεπτεμβρίου), Πατριάρχης Αλεξανδρείας, ο οποίος τον χειροτόνησε Διάκονο και Πρεσβύτερο και τον ονόμασε Πρωτοσύγκελλό του. Το έτος 1593 μ.Χ. εστάλη από τον Άγιο Μελέτιο στην Πολωνία για να στηρίξει το από τις επιθέσεις της Ουνίας χειμαζόμενο Ορθόδοξο ποίμνιο, όπου εργάστηκε με ζήλο για τρία χρόνια και κινδύνευσε να συλληφθεί και να θανατωθεί κατά τον διωγμό που εξαπέλυσε ο βασιλιάς Σιγισμούνδος εναντίον των Ορθοδόξων. Το 1559 μ.Χ. ως «Μέγας Ἀρχιμανδρίτης καὶ Ἔξαρχος» απεστάλη και πάλι από τον Μελέτιο Πηγά, τότε Επιτηρητή του Οικουμενικού Θρόνου, στην Πολωνία για εκκλησιαστική υπηρεσία. Παράλληλα είχε την εντολή να περάσει από την Κρήτη και τη Χίο για να αντιμετωπίσει την προπαγάνδα των Ιησουϊτών. Από την Πολωνία μετέβη στις Παραδουνάβιες χώρες (1601 μ.Χ.) για να στηρίξει και εκεί την Ορθοδοξία. Ενώ βρισκόταν στο Ιάσιο έλαβε επιστολή του Μελετίου, που τον καλούσε να επανέλθει στην Αλεξάνδρεια για να του αφήσει τις τελευταίες υποθήκες και να του παραδώσει τον Θρόνο. Μετά την κοίμηση του Αγίου Μελετίου (13-9-1601 μ.Χ.) ο Κύριλλος εξελέγη Πατριάρχης Αλεξανδρείας σε ηλικία 29 ετών. Αμέσως συγκάλεσε τοπική Σύνοδο στο Κάϊρο και καταδίκασε τους Λατίνους, οι οποίοι είχαν προσεταιριστεί τους Κόπτες με σκοπό να καταστρέψουν το Ορθόδοξο Πατριαρχείο. Στις αρχές του 1605 μ.Χ. έφτασε στην Κύπρο, ύστερα από πρόσκληση των Χριστιανών, για να βοηθήσει την τοπική Εκκλησία που σπαρασσόταν από εσωτερικές έριδες και μάχες και κατόρθωσε να ειρηνεύσει τα πράγματα. Το 1608 μ.Χ. μετέβη στα Ιεροσόλυμα, για τη χειροτονία του Ιεροσολύμων Θεοφάνους, και από 'κει στη Δαμασκό. Επανήλθε στην Αλεξάνδρεια και επιδόθηκε με ζήλο στο κήρυγμα του θείου λόγου. Προχώρησε στη συντήρηση των Πατριαρχικών κτηρίων και Ναών και οικοδόμησε νέους, ενώ παράλληλα φρόντισε να απαλλάξει το Πατριαρχείο από τα χρέη του. Το Φεβρουάριο του 1612 μ.Χ., ενώ βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη, εξελέγη «Επιτηρητής» του Οικουμενικού Θρόνου, αλλά παραιτήθηκε, επειδή κάποιοι Αρχιερείς φατρίασαν εναντίον του προκαλώντας μεγάλη σύγχυση στην Εκκλησία. Αναχώρησε για το Άγιο Όρος και από εκεί για τη Βλαχία, όπου παρέμεινε τέσσερα χρόνια διδάσκοντας τον λαό και αγωνιζόμενος κατά της Ουνίας. Πριν την αναχώρησή του από τη Βλαχία εξέδωσε εγκύκλιο (Τόμο) προς τους Ορθοδόξους, με την οποία καταδικάζει τη διδασκαλία των Λατίνων, ελέγχει τους λατινόφρονες Έλληνες τροφίμους της Σχολής του Αγίου Αθανασίου της Ρώμης και συνιστά την απαρασάλευτη εμμονή στην Ορθόδοξη πίστη ως τον μοναδικό τρόπο άμυνας κατά των εχθρών της ευσεβείας. Για να διαφωτίσει το Ορθόδοξο πλήρωμα συνέγραψε σε απλή γλώσσα δύο πραγματείες, μία κατά της Αρχής, δηλαδή κατά του πρωτείου του Πάπα Ρώμης, και μία άλλη σε μορφή διαλόγου μεταξύ Φιλαλήθους και Ζηλωτού, με την οποία εξέθεσε τις σατανικές μεθόδους που χρησιμοποιούσαν οι Ιησουΐτες για να προσηλυτίσουν τους Ορθοδόξους. Φεύγοντας από τη Βλαχία επισκέφτηκε πάλι το Άγιο Όρος, και τον Οκτώβριο του 1615 μ.Χ. επέστρεψε στην Αίγυπτο, όπου παρέμεινε, μέχρι την εκλογή του στον Οικουμενικό Θρόνο, ασχολούμενος με το κήρυγμα και την κατήχηση του λαού, αφού στο μεταξύ, χάρη στις άοκνες προσπάθειές του, είχαν εκλείψει τα μεγάλα προβλήματα που ταλαιπωρούσαν τον Αλεξανδρινό Θρόνο. Μετά τον θάνατο του Πατριάρχου Τιμοθέου του Β' η Σύνοδος του Πατριαρχείου της Κωνσταντινοπόλεως τον εξέλεξε Οικουμενικό Πατριάρχη (4-11-1620 μ.Χ.), αλλά μετά από δυόμιση χρόνια απομακρύνθηκε από τον Θρόνο (Απρίλιος 1623 μ.Χ.), κατηγορούμενος ότι προετοίμαζε επανάσταση των ελληνικών νησιών, και σιδηροδέσμιος εξορίστηκε στη Ρόδο. Ο νέος Πατριάρχης Άνθιμος έστειλε εκεί Αρχιερείς με σκοπό να τον πείσουν να υποβάλει κανονική παραίτηση. Εκείνος όμως απέρριψε την πρόταση και, με διαταγή του Μεγάλου Βεζύρη, επέστρεψε στη Βασιλεύουσα (Σεπτέμβριος 1623 μ.Χ.), όπου έγινε θριαμβευτικά δεκτός από τους Χριστιανούς. Πολλοί κατέφθαναν στον Γαλατά, όπου διέμενε, για να πάρουν την ευλογία του, ενώ οι Αρχιερείς, οι πρόκριτοι και ο λαός ζητούσαν επίμονα την επάνοδό του στον Θρόνο. Ο Πατριάρχης Άνθιμος αναγκάστηκε να παραιτηθεί και στον Θρόνο επανήλθε ο Κύριλλος (2-10-1623 μ.Χ.). Η αποκατάστασή του έγινε αφορμή γενικής χαράς των Ορθοδόξων, οι οποίοι στο πρόσωπό του έβλεπαν τον γνήσιο και αληθινό ποιμένα και Πατριάρχη τους. Οι πολέμιοι του Πατριάρχου βρήκαν πειθήνιο όργανό τους τον Βεροίας Κύριλλο Κονταρή, ο οποίος εγκαταστάθηκε στην Πόλη (1632 μ.Χ.) και άρχισε να συκοφαντεί τον Πατριάρχη, διαδίδοντας στους κυβερνητικούς κύκλους ότι βρισκόταν σε μυστική επικοινωνία με τους εχθρούς της Υψηλής Πύλης και ότι συνωμοτούσε εναντίον της. Οι συκοφαντίες έγιναν αποδεκτές, ο Πατριάρχης απομακρύνθηκε αλλά, λόγω της γενικής αγανακτήσεως, μετά από επτά ημέρες επανήλθε στον Θρόνο. Παρά ταύτα οι πολέμιοί του δεν έπαυσαν ούτε στιγμή να εργάζονται για την απομάκρυνσή του. Καταβάλλοντας μεγάλα χρηματικά ποσά στους τούρκους κατόρθωσαν να τον εξορίσουν στην Τένεδο (7-5-1634 μ.Χ.) και να ανεβάσουν στον Θρόνο τον Θεσσαλονίκης Αθανάσιο Πατελλάρο. Η παρανομία όμως δεν είχε μεγάλη διάρκεια γιατί μετά ένα μήνα απομακρύνθηκε ο Αθανάσιος και ο Κύριλλος επανήλθε θριαμβευτικά στον Θρόνο. Οι συνεχείς αποτυχίες να απομακρυνθεί ο Πατριάρχης Κύριλλος και να εγκατασταθεί άλλος της αρεσκείας τους δεν απογοήτευσαν τους εχθρούς του, αντίθετα τους έκαναν σκληρότερους στην πολεμική τους και εφευρετικότερους στις μεθοδεύσεις τους. Πάλι, (Μάρτιος 1635 μ.Χ.), οι Ιησουΐτες κινήθηκαν εναντίον του και δίνοντας άφθονα χρήματα κατόρθωσαν να επιτύχουν την απομάκρυνσή του και την άνοδο στο Θρόνο του Κονταρή, ο οποίος συνέλαβε και περιόρισε τον γέροντα πλέον Πατριάρχη. Σύμφωνα με έγγραφο του Αυστριακού Πρεσβευτή Schmidt ο Κονταρής και η συμμορία του σκεφτόταν να τυφλώσουν ή να δηλητηριάσουν τον Κύριλλο. Ο Schmidt σκέφτηκε να τον κρατήσει φυλακισμένο στην αυστριακή πρεσβεία αλλά φοβήθηκε μήπως οι φωνές του τραβήξουν την προσοχή των Ελλήνων γειτόνων. Με πρόταση του πρεσβευτή αποφασίστηκε να ακολουθήσουν τις αποφάσεις του Συμβουλίου της ρωμαϊκής Προπαγάνδας για τον Πατριάρχη και να ναυλωθεί πλοίο με έμπιστο πλήρωμα στο οποίο θα επιβιβαζόταν για να μεταφερθεί δήθεν εξόριστος στη Ρόδο. Ο πλοίαρχος είχε εντολή να προσεγγίσει το πρώτο πειρατικό πλοίο που θα συναντούσε, και επί τη βάσει εγγράφων της αυστριακής πρεσβείας θα παρέδιδε τον Κύριλλο για να μεταφερθεί στη Μάλτα. Στην Κωνσταντινούπολη θα κυκλοφορούσε η φήμη ότι Μελιταίοι αιχμαλώτισαν το πλοίο, στο οποίο επέβαινε ο Πατριάρχης, και ότι τον μετέφεραν στο νησί τους. Ύστερα από πολλές διαπραγματεύσεις και αναβολές βρέθηκε το πλοίο και το πλήρωμα και δόθηκαν τα έγγραφα της αυστριακής Πρεσβείας στον Μητροπολίτη, ο οποίος θα συνόδευε τον αιχμάλωτο Πατριάρχη, αλλά η ολλανδική Πρεσβεία κατόρθωσε με κατάσκοπο να μάθει τα τεκταινόμενα. Το πλήρωμα εξαγοράστηκε και οδήγησε το πλοίο στη Χίο, όπου βρισκόταν ο διοικητής της Ρόδου Μπεκήρ Πασάς, φίλος του Πατριάρχου, ο οποίος τον πήρε υπό την προστασία του στη Ρόδο, όπου και παρέμεινε μέχρι τα μέσα του 1636 μ.Χ., οπότε και επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη. Επανήλθε στον Θρόνο τον Μάρτιο του 1637 μ.Χ. Βρισκόταν ήδη σε προχωρημένη ηλικία και μπορούσαν οι πολέμιοί του να περιμένουν τον φυσικό θάνατό του για να εφαρμόσουν τα σχέδιά τους. Επειδή όμως αυτός εξακολουθούσε να αγωνίζεται υπέρ της Ορθοδοξίας, οι Ιησουΐτες πείστηκαν ότι ήταν ακατάβλητος «ὁ μέγας γέρων» και γι̉ αυτό αποφασίστηκε να επιδιωχθεί με κάθε μέσο ο θάνατός του. Νέες ενέργειες των εχθρών του απέδωσαν το αποτέλεσμα που προσδοκούσαν. Τον Ιούνιο του 1638 μ.Χ. ο Schmidt που βρισκόταν σε διαρκή συνεννόηση με την Προπαγάνδα κατόρθωσε να απομακρύνει τον Κύριλλο από τον Θρόνο προβάλλοντας την κατηγορία στις τουρκικές αρχές ότι προετοιμάζει επίθεση των Ρώσων κατά της Κωνστινουπόλεως και επανάσταση των Ελλήνων. Ο Σουλτάνος Μουράτ που βρισκόταν στην εκστρατεία κατά της Βαγδάτης αποδέχθηκε τις κατηγορίες και με την εισήγηση του Μεγάλου Βεζύρη Μπαϊράμ πασά διέταξε να τον θανατώσουν. Ο Κύριλλος συνελήφθη από απόσπασμα τσαούσηδων (χωροφυλάκων) στις 22 Ιουνίου και φυλακίστηκε στο φρούριο Ρούμελη Χισσάρ, όπου στις 27 Ιουνίου 1638 μ.Χ. έφτασαν 15 Γενίτσαροι και άλλοι ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι. Τον παρέλαβαν και, επιβιβάζοντάς τον σε ένα πλοιάριο, τον μετέφεραν στην παραλία του Αγίου Στεφάνου, όπου τον θανάτωσαν με στραγγαλισμό. Ο λαός πληροφορήθηκε την επομένη ημέρα τον θάνατό του και εξεγέρθηκε εναντίον του Κονταρή, ο οποίος όμως προσποιήθηκε ότι δεν είχε γνώση των πραγμάτων. Το σώμα του τάφηκε πρόχειρα στην άμμο του αιγιαλού αλλά μετά τρεις μέρες άνθρωποι του Κονταρή το ξέθαψαν και το πέταξαν στη θάλασσα για να μη βρεθεί από τους Χριστιανούς. Βρέθηκε όμως από κάποιους αλιείς, η σύμφωνα με άλλους, από Χριστιανούς που το αναζήτησαν, μεταφέρθηκε κρυφά και ενταφιάστηκε στη Μονή του Αγίου Ανδρέα, στην ομώνυμη νησίδα του κόλπου της Νικομήδειας. Μετά από τρία χρόνια, το 1641 μ.Χ., ο Οικουμενικός Πατριάρχης Παρθένιος ο Α ο Γέρων (1639 - 1644 μ.Χ.) μερίμνησε για την ανακομιδή και μεταφορά των λειψάνων του στο Πατριαρχείο και, αφού «ἔψαλλεν αὐτά», έδωσε εντολή να μεταφερθούν στη Μονή Καμαριωτίσσης της Χάλκης και να τοποθετηθούν στο ιερό Βήμα του Καθολικού της Μονής, κάτω από την αγία Τράπεζα. Από εκεί μετακομίστηκαν στο Πατριαρχικό Σκευοφυλάκιο και το 1975 μ.Χ. αποδόθηκαν στην Ιερά Μονή Αγκαράθου, όπου φυλάσσονται σήμερα. Ο Ιερομάρτυς Πατριάρχης Κύριλλος αμέσως μετά τον μαρτυρικό θάνατό του τιμήθηκε ως Άγιος και Μάρτυς, ο δε Όσιος Ευγένιος ο Αιτωλός (βλέπε 5 Αυγούστου) συνέταξε και Ακολουθία για να εορτάζεται η Μνήμη του. Η επίσημη Αγιοκατάταξή του έγινε από την Ιερά Σύνοδο του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας την 6η Οκτωβρίου 2009 μ.Χ.

Ἀπολυτίκιον ῏Ηχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Τὸν φωστῆρα τῆς Κρήτης, τὸν ὄρπηκα, τῆς Ἀλεξανδρείας ποιμένα, Βυζαντίου τὸν πρόεδρον, τὸν θεῖον δεῦτε Κύριλλον πιστοί, ὡς πρόμαχον τῆς πίστεως στεῤῥόν, καὶ Μαρτύρων θεοδόξαστον κοινωνόν, τιμήσωμεν ἐκβοῶντες· Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐν ὑψίστοις εὐκλεῶς, δοξάσαντί σε ῞Αγιε. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον ῏Ηχος γ΄. Θείας πίστεως. Θεῖον βλάστημα, τῆς Κρητονήσου, ἄνθος εὔοσμον, τῆς ᾿Αγκαράθου, ἀνεδείχθης Μονῆς Πάτερ Κύριλλε· ᾿Αλεξανδρείας ποιμὴν φιλοπρόβατος, καὶ Βυζαντίου θεόκριτος πρόεδρος. ῞Οθεν πρέσβευε, Χριστῷ τῷ Θεῷ πανεύφημε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

52.-*** Ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος  Νεομάρτυρας

Βιογραφία       Ο Άγιος Κωνσταντίνος γεννήθηκε στην Ύδρα και ο πατέρας του ονομαζόταν Μιχαήλ, η δε μητέρα του Μαρίνα. Δεκαοκτώ χρονών έφυγε από την Ύδρα και πήγε στη Ρόδο, κοντά στον Τούρκο ηγεμόνα Χασάν Καπετάν. Εκεί ο Κωνσταντίνος παρασύρθηκε και έξισλαμίστηκε, με το όνομα Χασάν και για τρία χρόνια απολάμβανε μεγάλες τιμές. Αργότερα όμως, συναισθάνθηκε το ολίσθημα του και άρχισε να μετανοεί. Έκανε ελεημοσύνες και έκλαψε πικρά. Τελικά, για να εξιλεωθεί αποφάσισε να μαρτυρήσει. Βρήκε λοιπόν κάποιο πνευματικό, εξομολογήθηκε και ζήτησε την ευχή του να μαρτυρήσει. Ο πνευματικός του όμως τον απέτρεψε, διότι φοβήθηκε το νεαρό της ηλικίας του. Ο Κωνσταντίνος έκανε υπακοή, εγκατέλειψε τη Ρόδο και πήγε στην πόλη Κρίμι, κατόπιν στην Κωνσταντινούπολη και από 'κει στο Άγιον Όρος. Στην Μονή Ιβήρων, προετοιμάστηκε για το μαρτύριο και αφού πήρε την ευχή των πατέρων ήλθε στη Ρόδο. Εκεί, παρουσιάστηκε στον ηγεμόνα και με θάρρος ομολόγησε τον Χριστό. Τα βασανιστήρια που ακολούθησαν ήταν φρικτά. Τελικά τον απαγχόνισαν στις 14 Νοεμβρίου 1800 μ.Χ. Σήμερα, στη γενέτειρα του την Ύδρα, υπάρχει λαμπρότατος Ναός στο όνομα του, όπου βρίσκεται και το ιερό του λείψανο.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Τὸν λαμπρὸν γόνον Ὕδρας καὶ τῆς Ῥόδου τὸ καύχημα, καὶ Νεομαρτύρων τὸ κλέος, Κωνσταντῖνoν τιμήσωμεν, ἐν ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, τὴν μνήμην ἐκτελοῦντες τὴν αὐτοῦ, ἵνα λάβωμεν πλουσίαν τὴν ἀμοιβήν, παρὰ Θεοῦ κραυγάζοντες· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ἐνισχύσαντι, καὶ ἐν ὑστέροις καιροῖς σε στεφανώσαντι. Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ. Ὁμολογήσας τὸν Χριστὸν εὐτόλμῳ στόματι Τῶν ἐκ τῆς Ἄγαρ τὴ ἀπάτην ἐθριάμβευσας Νεομάρτυς Κωνσταντῖνε στερρῶς ἀθλήσας. Ἀλλ’ ὡς μέτοχος ἐπάθλων ὑπὲρ ἔννοιαν Πάσης βλάβης ἀπολύτρωσαι καὶ θλίψεως Τοὺς βοῶντάς σοι, χαίροις Μάρτυς ἀήττητε.

53 .- ***  Ο Άγιος Νικήτας Ο Νισύριος

Βιογραφία     Ο Άγιος Νικήτας, γεννήθηκε στην κωμόπολη Μανδράκι της Νισύρου το 1716, από πλούσιους γονείς. Ο πατέρας του ήταν δημογέροντας του νησιού, έπεσε όμως στη δυσμένεια των Τούρκων και για να αποφύγει τις τιμωρίες, εξισλαμίσθηκε με όλη του την οικογένεια και μετακόμισε στη Ρόδο. Εκεί ο μικρότερος γιος, ο Μεχμέτ, πληροφορήθηκε ότι κάποτε ήταν χριστιανός και τον έλεγαν Νικήτα. Αμέσως μετά, σε ηλικία 14 ετών ο Νικήτας πήγε στη Νέα Μονή της Χίου όπου στον ηγούμενο εξομολογήθηκε την περίπτωσή του. Ο ηγούμενος τον παρέπεμψε στον εφησυχάζοντα πρώην Θηβών Μακάριο, ο οποίος τον μύρωσε και του έδωσε χρήσιμες συμβουλές. Ο Νικήτας παρέμεινε στη Μονή κατηχούμενος και εκεί τον κατέλαβε ο πόθος τού μαρτυρίου και με τις συμβουλές του περίφημου ασκητή Ανθίμου Αγιοπατερίτη και την ευχή και την ευλογία των άλλων πατέρων, αναχώρησε για τη Χίο. Όταν έφθασε του ζητήθηκε από τούς Τούρκους ο κεφαλικός φόρος τον οποίο ο Νικήτας δεν μπορούσε να καταβάλλει. Τον παρέλαβε ο υπάλληλος Τούρκος, Κριμλής ονομαζόμενος για να τον οδηγήσει στη φυλακή στη θέση Βουνάκι. Τη στιγμή εκείνη, πέρασε από εκεί κάποιος Ιερέας, Δανιήλ ονομαζόμενος, χαιρέτησε τον Νικήτα με το όνομα Μεχμέτ. Ο Κριμλής όταν το άκουσε, έμαθε περί τίνος πρόκειται και τον οδήγησε στον Αγά. Εκεί ο Νικήτας ομολόγησε με πολύ θάρρος την πίστη του στον Χριστό. Οι Τούρκοι, με υποσχέσεις και κολακείες προσπάθησαν να συγκρατήσουν τον μάρτυρα στη θρησκεία τους. Επειδή όμως δεν μπόρεσαν να το καταφέρουν, τον υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια, που διήρκησαν δέκα ημερόνυκτα. Κατόπιν τον έσυραν σε κάποια άκρη της πόλης, «Κάτω Γιαλό» ονομαζόμενη, όπου οι δήμιοι τον έστησαν κάτω από το Ιβηρίτικο Μετόχι και άρχισαν πάλι με κολακείες και υποσχέσεις, μήπως μπορέσουν και τον μεταπείσουν. Αλλά ο Άγιος απάντησε: «Χριστιανός είμαι, Νικήτας ονομάζομαι και Νικήτας θα πεθάνω». Τότε τον αποκεφάλισε ο ίδιος ο Κριμλής στις 21 Ιουνίου 1732, σε ηλικία 17 χρονών στη Χίο. Οι Τούρκοι, για να μη πάρουν οι χριστιανοί κάτι από το Ιερό του λείψανο, αφού το άλειψαν με ακαθαρσίες το πέταξαν στη θάλασσα. Σήμερα στη γενέτειρα του Αγίου, το Μανδράκι της Νισύρου, υψώνεται βυζαντινός ναός, πού τιμάται στη μνήμη του Αγίου Νικήτα.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ΄. Ἀσκητικῶς προγυμνασθείς. Ἀκαταγώνιστος ὀφθεὶς Ἀθλοφόρε, τῶν ἐκ τῆς Ἄγαρ μηχανὰς ἐτροπώσω, καὶ ἐναθλήσας ἔνδοξε στεῤῥότατα, ξίφος κατεπάλαισας, δυσμενῶν ἀοράτων, ὅθεν τὸ διάδημα, ἀνεπλέξω τῆς νίκης, ὑπὲρ ἡμῶν ἱκέτευε Χριστὸν, νέε Νικήτα τῶν πίστει τιμώντων σε. Η Κάρα του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Ιβήρων Αγίου Όρους. Μέρος των Ιερών Λειψάνων του Αγίου βρίσκονται στον ομώνυμο Ναό Νισύρου.

54.-***  Ο Άγιος Μαλαχίας ΄Νέος Οσιομάρτυρας από Ρόδο
Βιογραφία
Ο Άγιος Μαλαχίας ήταν γιος Ιερέα από τη Ρόδο. Κάποτε πήγε στα Ιεροσόλυμα και συκοφαντήθηκε από τους Τούρκους, ότι έβρισε τον Μωάμεθ. Αμέσως συλλήφθηκε και οδηγήθηκε στις αρχές, που τον εκβίαζαν να εξωμόσει. Ο Μαλαχίας έδειξε μεγάλο θάρρος, με το όποιο εξήγειρε την οργή των Τούρκων, οι όποιοι αφού τον μαστίγωσαν, τρύπησαν τους αστραγάλους του και τον έδεσαν πίσω από ένα άγριο άλογο. Μετά από μία σειρά φρικτών βασανιστηρίων, οδηγήθηκε ο μάρτυρας έξω από την πόλη, όπου σουβλίστηκε και κάηκε πάνω σε αναμμένη φωτιά. Έτσι παρέδωσε την Αγία του ψυχή στις 29 Σεπτεμβρίου 1500 μ.Χ.

55.-***  Όσιος Μελέτιος ο εν Υψενή

Βιογραφία     Ο Όσιος και θεοφόρος Πατήρ ημών Μελέτιος, γεννήθηκε περί τα τέλη του 18ου αιώνα μ.Χ. στο χωριό Λάρδος της Ρόδου και ονομάστηκε κατά το άγιο Βάπτισμα Εμμανουήλ. Οι ευσεβείς γονείς του Νικόλαος και Σταματία τον ανέθρεψαν κατά την αποστολική ρήση «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίο» και εμφύτευσαν στην ψυχή του την αγάπη προς τον Θεό και τις παραδόσεις του ευσεβούς ημών Γένους. Από τη βρεφική ηλικία φαινόταν ότι ήταν «σκεῦος ἐκλογῆς» αφού αρνούνταν να θηλάσει το μητρικό γάλα κατά τις νηστίσιμες ημέρες της Τετάρτης και Παρασκευής. Αργότερα, όταν μεγάλωσε, μοίραζε αγαθά από την πατρική αποθήκη στους φτωχούς χωρίς αυτά να ελαττώνονται, γεγονός που προκάλεσε την έκπληξη των γονέων του, που τον είχαν προηγουμένως επιτιμήσει. Από τον εφημέριο της γενέτειράς του διδάχθηκε ανάγνωση και γραφή και επιδόθηκε με ζήλο στη μελέτη των βίων των Αγίων της Εκκλησίας, τους αγώνες των οποίων προσπαθούσε να μιμηθεί σχολάζοντας στην αγρυπνία, την προσευχή και τη νηστεία. Μέσα στην ψυχή του άναψε ο θείος πόθος και προτιμούσε να αποσύρεται στο δάσος για να προσεύχεται απερίσπαστος στον Θεό, με θερμά δάκρυα, ολονύκτιες δεήσεις και γονυκλισίες. Ο συνήθης τόπος που αποσυρόταν ήταν ένα σπήλαιο στην περιοχή της ερειπωμένης τότε αρχαίας Μονής της Υπεραγίας Θεοτόκου του Ύψους. Κάποια νύκτα ενώ βρισκόταν κοντά στη Μονή προσευχόμενος παρατήρησε στήλη υπέρλαμπρου φωτός να κατέρχεται από τον ουρανό και να στέκεται πάνω από ένα αιωνόβιο δένδρο ελιάς. Απόρησε βλέποντας το παράδοξο θέαμα, πλησίασε στο μέρος εκείνο που υποδείκνυε το ουράνιο φως και βρήκε μία παλαιά Εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Γονάτισε με δέος, την σήκωσε στα χέρια του και την ασπάστηκε με πνευματική χαρά και αγαλλίαση ψάλλοντας ύμνους δοξολογίας στον Θεό και άσματα ευγνωμοσύνης στη Θεομήτορα για τη θαυμαστή ευδοκία της χάριτός της. Μία από τις επόμενες νύκτες του εμφανίστηκε σε όραμα η Μητέρα του Κυρίου λέγοντάς του να ανεγείρει στον τόπο της ευρέσεως ιερό Ναό επ' ονόματί της και να ανοικοδομήσει την κατεστραμμένη Μονή. Παράλληλα του υπέδειξε το μέρος όπου θα έπρεπε να σκάψει για να εξασφαλίσει το ποσό που απαιτούσε η οικοδομή. Ο Όσιος υπάκουσε και σκάβοντας εκεί που του υπέδειξε η Θεοτόκος ανακάλυψε κάποιο κρυμμένο θησαυρό. Έχοντας τη βεβαιότητα της παρουσίας της χάριτος της Θεομήτορος εξασφάλισε την απαιτούμενη άδεια από τις τουρκικές αρχές, οικοδόμησε τον ιερό Ναό και γύρω απ' αυτόν κελλιά. Έλαβε το αγγελικό Σχήμα, μετονομάστηκε Μελέτιος και εγκαταστάθηκε εκεί αγωνιζόμενος με υπερβάλλοντα ζήλο τον καλό αγώνα της μοναχικής πολιτείας. Για την υπερβάλλουσα αρετή του και την καθαρότητα της πολιτείας του ο Αρχιερεύς του τόπου τον χειροτόνησε Διάκονο και Πρεσβύτερο, του ανέθεσε το διακόνημα της πνευματικής πατρότητας και τον εγκατέστησε Ηγούμενο της επανιδρυθείσας Μονής. Η φήμη του ξαπλώθηκε σε όλο το νησί και πολλοί τον επισκέπτονταν για να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους και να ακούσουν τις πνευματικές νουθεσίες του. Συχνά επισκεπτόταν ο ίδιος τα χωριά του νησιού για να λειτουργήσει, να εξομολογήσει τους κατοίκους, να τους στερεώσει στην αληθινή πίστη και στα έργα της ευσεβείας και να ενισχύσει το φρόνημά τους στις δοκιμασίες που υφίσταντο λόγω της δουλείας. Έχοντας χάρη από τον Θεό με την προσευχή του θεράπευσε ασθενείς και ελευθέρωσε πολλούς δαιμονιζομένους από την επήρεια των ακαθάρτων πνευμάτων. Είχε στο έπακρον την αρετή της ελεημοσύνης και κανείς απ' όσους ερχόταν και ζητούσε την αρωγή του δεν έφευγε χωρίς να λάβει τα αναγκαία. Φιλοξενούσε με αβραμιαία διάθεση τους επισκέπτες και δεχόταν στη Μονή τους καταδιωκομένους από τους οθωμανούς προσφέροντάς τους αντίληψη και προστασία. Προέτρεπε με σθένος τους Χριστιανούς να μένουν σταθεροί στην πίστη των πατέρων τους και να ζουν σύμφωνα με τον λόγο του Θεού. Ιδιαίτερα επέμενε ο μακάριος να διδάσκει τις Χριστιανές γυναίκες να αποφεύγουν τις σαρκικές σχέσεις με τους αλλοθρήσκους και να μη συνάπτουν γάμους με αυτούς. Οι διδαχές του ενοχλούσαν τους οθωμανούς, οι οποίοι έψαχναν ευκαιρία να τον δολοφονήσουν. Αφορμή για να εκτελέσουν τα ασεβή σχέδιά τους στάθηκε η περίπτωση της αδελφής ενός Επιτρόπου της εκκλησίας της Λάρδου, η οποία είχε άνομες σχέσεις με τους οθωμανούς ζαπτιέδες της Λίνδου. Ο Όσιος, όταν το πληροφορήθηκε, συνέστησε στον αδελφό της να την παροτρύνει να σταματήσει τα αμαρτωλά έργα της. Το ίδιο έκαναν και οι δημογέροντες του χωριού. Οι συστάσεις τους έγιναν γνωστές στους οθωμανούς και προκάλεσαν την οργή τους. Πήγαν νύκτα στη Λάρδο, δολοφόνησαν δύο δημογέροντες και έπειτα πήραν τον δρόμο προς τη Μονή για να σκοτώσουν και τον Όσιο. Απέτυχαν όμως του σκοπού τους, γιατί αυτός είχε πληροφορηθεί τα σχέδιά τους και είχε αποχωρήσει έγκαιρα από το Μοναστήρι. Έχοντας πόθο για ησυχαστική ζωή ο Όσιος αποσυρόταν συχνά σε ένα κοντινό σπήλαιο, την ύπαρξη του οποίου δεν γνώριζαν οι αλλόθρησκοι. Επιστρέφοντας κάποια ημέρα στη Μονή ένας τούρκος, ονόματι Αλής, είδε να τον συνοδεύει κάποια ωραία γυναίκα και έκανε πονηρές σκέψεις γι' αυτόν. Τον ακολούθησε και τον είδε να εισέρχεται στον Ναό μαζί με την γυναίκα. Μετά από λίγο εισήλθε και αυτός αλλά μέσα υπήρχε μόνο ο Όσιος προσευχόμενος. Άρχισε να τρέμει και τα μέλη του παράλυσαν. Κατάλαβε ότι η γυναίκα ήταν η Θεοτόκος και έπεσε στα πόδια του ζητώντας συγχώρηση για τον πονηρό λογισμό του. Ο Όσιος τον θεράπευσε και εκείνος από ευγνωμοσύνη αφιέρωσε στην εικόνα της Παναγίας το μέχρι σήμερα σωζόμενο χρυσό περιλαίμιο. Άλλοτε πάλι ο Όσιος βρισκόταν στη Λάρδο και θέλησε να επιστρέψει στη Μονή μέσα στη νύκτα. Το ποτάμι είχε πλημμυρίσει και η διάβαση ήταν αδύνατη. Αυτός όμως δεν επέστρεψε, έκανε το σημείο του Σταυρού πάνω στα νερά, πέρασε με θαυμαστό τρόπο χωρίς να βραχεί και συνέχισε το δρόμο του, ο οποίος φωτιζόταν από ένα ουράνιο φως που κινούνταν μπροστά του καθώς πεζοπορούσε, όπως μαρτύρησαν κάποιοι βοσκοί που έγιναν αυτόπτες του παραδόξου πράγματος. Ο Θεός επέτρεψε ο Όσιος στα τέλη της επιγείου ζωής του να δοκιμαστεί και να επαληθευτεί στο πρόσωπό του το ψαλμικό «Κύριε ἐδοκίμασάς με, καὶ ἔγνως με». Ένας Τούρκος διέφθειρε και κατέστησε έγκυο μία Χριστιανή από τη Λάρδο, ονόματι Πελαγία, η οποία έπασχε από νοητική στέρηση. Όταν έγινε γνωστή η εγκυμοσύνη της, οι τούρκοι την ανάγκασαν να υποδείξει τον Όσιο ως πατέρα του κυοφορουμένου βρέφους. Τον κατήγγειλαν στον Μητροπολίτη Ρόδου, ο οποίος τον κάλεσε σε απολογία. Ο μακάριος Μελέτιος, που βρισκόταν ήδη σε προχωρημένη ηλικία, δεν μπόρεσε να αντέξει τις αιτιάσεις και εξέπνευσε μπροστά στα πόδια του Αρχιερέως. Η συκοφαντία όμως αποκαλύφθηκε όταν θέλησαν να ετοιμάσουν για την ταφή το σώμά του και ο Αρχιερεύς έδωσε εντολή να κηδευθεί το εξαϋλωμένο από τους αγώνες της εγκρατείας σκήνωμά του στον περίβολο του Μητροπολιτικού Ναού των Εισοδίων της Υπεραγίας Θεοτόκου. Όταν αργότερα ανοίχθηκε ο τάφος του βρέθηκαν ευωδιάζοντα τα λείψανά του εις μαρτύριον της αγιότητάς του. Σήμερα στην Ιερά Μονή της Υψενής φυλάσσεται η τιμία κάρα και μικρό μέρος των τιμίων λειψάνων του. Ο Όσιος έλαβε από τον Θεό τη χάρη να ενεργεί θαύματα σε όσους με πίστη τον επικαλούνται και ζητούν την αντίληψη και προστασία του. Πολλές φορές έχει παρουσιαστεί σε ασθενείς δηλώνοντας το όνομά του και θεραπεύοντάς τους από ασθένειες. Συγκλονιστική είναι η μαρτυρία ευσεβούς Χριστιανού από την Αρχάγγελο ο οποίος τον συνάντησε καθ' οδόν έξω από το χωριό Πυλώνα, και τον μετέφερε με το αυτοκίνητό του μέχρι έξω από την Λάρδο, στη διασταύρωση του δρόμου που οδηγεί στο Μοναστήρι. Όταν ήλθε στη Μονή και προσκύνησε την Εικόνα του κατάλαβε ποιός ήταν ο ηλικιωμένος Κληρικός τον οποίο είχε συναντήσει και έφυγε διακηρύσσοντας παντού τη θαυμαστή εμφάνεια του Οσίου. Στην αγιοκατάταξη του Οσίου Μελετίου προχώρησε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατά την συνεδρίαση της 27ης Νοεμβρίου 2013 μ.Χ., υπό τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Τὸν φωστῆρα τῆς Λάρδου, Ῥοδονήσου τὸ καύχημα, καὶ τῆς Ὑψενῆς τοῦ σεμνείου, θεοφόρον δομήτορα, Μελέτιον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς σκεῦος οὐρανίων ἀρετῶν· πρυτανεύει γὰρ θαυμάτων τὰς δωρεάς, τοῖς πόθῳ ἀναβοῶσι· Δόξα τῷ σέ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα. Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ Ὑπερμάχῳ. ῾Ως βιοτῆς ἀσκητικῆς ῥόδον μυρίπνοον, καὶ ἀρετῶν θεοειδῶν σκεῦος πολύτιμον, εὐφημοῦμέν σε Μελέτιε γηθοσύνως. Ἀλλ᾿ ὡς ἔχων παῤῥησίαν πρὸς τὸν Κύριον, ἐκ παντοίων συμφορῶν ἡμᾶς διάσωσον, τοὺς βοῶντάς σοι· Χαίροις Πάτερ ἰσάγγελε.

    

56.- Σύναξις των εν Δωδεκανήσω Αγίων

Βιογραφία Στις 7 Μαρτίου πανηγυρίζουν τα Δωδεκάνησα την ενσωμάτωσή τους με τη Μητέρα Ελλάδα, μετά από σκλαβιά και αγώνες αρκετών αιώνων. Την ίδια ημέρα, όμως, ορίστηκε από το σεπτό Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, με πρόταση του Σεβ. Μητροπολίτη Καρπάθου και Κάσου κ. Αμβροσίου, να τιμούν τα Δωδεκάνησα όλους τους Δωδεκανησίους Αγίους, Αποστόλους, Οσίους, Μάρτυρες και Νεομάρτυρες. Φιλοτεχνήθηκε μάλιστα η σχετική εικόνα από τον Αγιογράφο Βίκτωρα Στούπκα, η οποία και προσφέρθηκε στην Α.Θ.Π. τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, όταν το 1994 μ.Χ. επισκέφθηκε τα Δωδεκάνησα. Με εντολή της Α.Θ.Π. συνέταξε και ειδική ακολουθία ο Υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Πανοσ. Αρχιμ. π. Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α'. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Δωδεκάνησος χαῖρε ὥσπερ μήτηρ καλλίτεκνος, ἔχουσα Σιών ἐν τῇ ἄνω, συγγενεῖς τούς Ἁγίους σου, οὕς Πνεῦμα τό πανάγιον φαιδράς, ἀνέδειξε λαμπάδας τοῦ Χριστοῦ, Ἀποστόλους ἀσκητάς τε τούς θαυμαστούς καί μάρτυρας θεόφρονας. Δόξαζε ὅθεν τόν Θεόν, βόησον καί ἱκέτευε, ὅπως τήν Χάριν δαψιλῶς, ἡμῖν παρέχῃ πάντοτε. Σχετικές συνδέσεις Άγιοι Πέτρος και Παύλος Πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος (Μετάσταση) Όσιος Χριστόδουλος ο θαυματουργός, «ὁ ἐν Πάτμῳ» Οσία Κασσιανή η Υμνογράφος Άγιος Φανούριος ο Νεοφανής, ο Μεγαλομάρτυρας Οσίες Ξένη και οι δύο θεραπαινίδες της Άγιος Ιωάννης ο Καρπάθιος Άγιος Νικήτας ο Νισύριος Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος Νεομάρτυρας Άγιος Χρήστος από την Πρέβεζα Άγιος Ιωάννης ο Ναύκληρος Όσιος Άνθιμος ο νέος ασκητής από την Κεφαλονιά Όσιος Γεράσιμος ο Βυζάντιος Όσιος Σάββας ο Νέος ο εν Καλύμνω Άγιος Λεόντιος Πατριάρχης Ιεροσολύμων Όσιος Μελέτιος ο εν Υψενή Άγιος Μαλαχίας ο Νέος Οσιομάρτυρας από τη Ρόδο Όσιος Νίκανδρος ο Σιναΐτης ο εκ Καστελορίζου Άγιοι Πρόχορος, Νικάνωρ, Τίμων και Παρμένας οι Απόστολοι και Διάκονοι Άγιος Μακάριος Αρχιεπίσκοπος Κορίνθου Άγιος Μακάριος ο Καλογεράς Άγιος Γρηγόριος Γραβανός ο Νισύριος Άγιος Πλάτων Αϊβαζίδης Άγιος Γρηγόριος Ε' Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Αγιοι Πέντε Οσιομάρτυρες Λειψών Άγιος Ιερεμίας ο εν Κρήτη Μαρτυρήσας Άγιος Δωρόθεος Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως, ο Πρώιος Άγιοι Κλήμης Επίσκοπος Αγκύρας και Αγαθάγγελος Άγιος Ευθύμιος Μητροπολίτης Ρόδου ο Ιερομάρτυρας Άγιος Κύριλλος Λούκαρις Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως 57.*** Σύναξη Πάντα των εν Ρόδω Αγίων Βιογραφία «Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη ἐπιτελοῦμεν πάντων τῶν ἐν Ῥόδῳ Ἁγίων, ἤτοι, τῶν Ἁγίων ἐνδόξων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων Παύλου (29 Ιουνίου) καὶ Σίλα (30 Ιουλίου)· τῶν Ἱεραρχῶν Εὐφροσύνου, Ἑλλανίκου, Θεοδοσίου καὶ Ἰσιδώρου· τῶν Μαρτύρων Φανουρίου τοῦ νεοφανοῦς (27 Αυγούστου), Κλήμεντος καὶ Ἀγαθαγγέλου (23 Ιανουαρίου)· τῶν Νεομαρτύρων Εὐθυμίου Ἐπισκόπου αὐτῆς γενομένου (9 Αυγούστου), Κυρίλλου τοῦ Λουκάρεως Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως (27 Ιουνίου), Κωνσταντίνου τοῦ Ὑδραίου (14 Νοεμβρίου), Νικήτα τοῦ Νισυρίου (21 Ιουνίου) καὶ Μαλαχία τοῦ Λινδίου (29 Σεπτεμβρίου), καὶ τοῦ Ὁσίου Μελετίου, τοῦ ἐν Ὑψενῇ (12 Φεβρουαρίου).» Η εορτή της ιεράς Συνάξεως πάντων των εν Ρόδω Αγίων θεσπίστηκε και τελέσθηκε για πρώτη φορά στον Ιερό Καθεδρικό Ναό του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου το έτος 2009 μ.Χ., όπου και κατ’ έτος τελείται. Την ίδια ημέρα τελείται και τι μνημόσυνο των αοιδίμων Μητροπολιτών Ρόδου, των κεκοιμημένων Ιερέων, Διακόνων και Μοναχών της Ιεράς Μητροπόλεως, των ευεργετών της Ορθοδόξου Κοινότητος Ρόδου και των ευεργετών της Εκκλησίας. Ἀπολυτίκιον Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Τοὺς ἐν Ῥόδῳ Ἁγίους, ἐν ᾠδαῖς εὐφημήσωμεν, ὡς τῆς εὐσεβείας κρηπίδας, καὶ φωστῆρας τῆς πίστεως· Χριστῷ γὰρ παρεστῶτες τῷ Θεῷ, πρεσβεύουσιν αὐτῷ ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ παρέχουσι τῆς χάριτος δωρεάς, τοῖς πόθῳ ἀναβοῶσι· Δόξα τῷ θαυμαστώσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ μεγαλύναντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι δι᾿ ὑμῶν, πᾶσιν ἰάματα. Σχετικές συνδέσεις Άγιοι Πέτρος και Παύλος Πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι Άγιοι Σίλας, Σιλουανός, Επαινετός, Κρήσκης και Ανδρόνικος οι Απόστολοι Άγιος Φανούριος ο Νεοφανής, ο Μεγαλομάρτυρας Άγιοι Κλήμης Επίσκοπος Αγκύρας και Αγαθάγγελος Άγιος Ευθύμιος Μητροπολίτης Ρόδου ο Ιερομάρτυρας Άγιος Κύριλλος Λούκαρις Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος Νεομάρτυρας Άγιος Νικήτας ο Νισύριος Άγιος Μαλαχίας ο Νέος Οσιομάρτυρας από τη Ρόδο Όσιος Μελέτιος ο εν Υψενή

 ***  ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2016  :                             

 ~Η Εφημερίδα μας   ARFARA  NEWS  στο αγιάζι της ενημέρωσης  Παρασκευή  01  Απριλίου  2016   : http://stamos-dynami.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-01-2016.html .-                                                         

~ ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας 2ο μέρος  01-04-2016 : http://snsarfara.blogspot.gr/2016/04/2-01-04-2016.html .-                                                

~ Η Εφημερίδα μας  ARFARA  NEWS  στο αγιάζι της ενημέρωσης Σάββατο 02  Απριλίου 2016 : http://httpdimmetoparfarablogspotcom.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-02-2016.html  .-                                                                                                                                     

~ Η Εφημερίδα μας ARFARA  NEWS στο αγιάζι της ενημέρωσης  Κυριακή  03  Απριλίου  2016 :  http://arfara-messinia-stamos.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-03-2016.html .-                                                                                                                  

~ Αθλητικό Σάββατο-κύριακο 02 και 03 Απριλίου  2016 : http://asterasarfaron2011.blogspot.gr/2016/04/02-03-2016.html .-                                               

~ Η Εφημερίδα μας  Arfara  News  στο αγιάζι της ενημέρωσης  Δευτέρα 04  Απριλίου  2016: http://stamos-stamoskalsnsblogspotcom.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-04-2016.html .-                                                                                                                                     

~:ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ της Ορθόδοξης Εκκλησίας  μας , 3ο μέρος , Δευτέρα 04-04-2016  ,  http://snsarfara.blogspot.gr/2016/04/3-04-04-2016.html .-                                     

~ Η Εφημερίδα μας   ARFARA  NEWS  στο αγιάζι  της ενημέρωσης Τρίτη 05 Απριλίου  2016  : http://dimmetoparfara.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-05-2016.html .-                                                                                                                                           

~  Η Εφημερίδα μας  ARFARA  NEWS  στο αγιάζι της ενημέρωσης Τετάρτη 06  Απριλίου 2016: http://snsstamoskal.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-06-2016.html .-                                                                                                                                           

~ Η Εφημερίδα μας  ARFARA NEWS  στο αγιάζι της ενημέρωσης Πέμπτη  07 Απριλίου  2016 : http://arfara-messinias-stamos-2010.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-07-2016.html .-                                                                                                                                   

~  Η Εφημερίδα μας   ARFARA  NEWS  στο αγιάζι της ενημέρωσης  Παρασκευή  08  Απριλίου  2016  : http://arfara-messinias-stamos-2010.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-08-2016.html .-                                                                                                                              

~ Η Εφημερίδα μας  ARFARA NEWS στο αγιάζι της ενημέρωσης Σάββατο 09  Απριλίου  2016 :  http://arfara-kalamata-greece.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-09-2016.html .-                                                                                                                      

 ~ΑΘΛΗΤΙΚΟ  ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ 09 και 10  Απριλίου  2016 : http://asterasarfaron2011.blogspot.gr/2016/04/09-10-2016.html  .-                                  

~ ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ της Ορθόδοξη Εκκλησίας  μας , 4ο μέρος ,Σάββατο 09 Απριλίου  2016: http://snsarfara.blogspot.gr/2016/04/4-09-2016.html .-                                                        

~

~***  ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ - ΠΙΝΑΚΑΣ

 ~  ΟΙ ΒΙΟΙ  ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 1ο Μέρος:
1.- Άγιοι Θεόδωροι Τήρων και Στρατηλάτης Άγιος Θεόδωρος ο Τήρων Ο Όσιος Αλέξιος Ο Άγιος Βασίλειος Ιερομάρτυρας Πρεσβύτερος Αγκύρας5 .- Ο Άγιος Ιάκωβος ο Ομολογητής Όσιος Ισαάκ ο Σύριος Ο Ευαγγελισμός Υπεραγίας Θεοτόκου Α΄ Χαιρετισμοί Β΄ Χαιρετισμοί 10.- Γ ΄ Χαιρετισμοί Δ ΄ Χαιρετισμοί Α΄ Κυριακή Νηστειών Άγιος Συγγραφέας της κλίμακας   Άγιος Σταμάτιος από Βόλο15 - Άγιοι Ιωάννης Σταμάτιος και Νικόλαος από Σπέτσες Άγιος Βλάσιος  ο Βουκόλος Άγιος Βλάσιος Επίσκοπος Σεβαστείας  Προφήτης Ιωήλ Άγιος Νικόλαος 20.-  Μέγας Βασίλειος Άγιος Ιωαννης ο Χρυσόστομος Άγιος Χαράλαμπος Μέγας Αντώνιος Άγιος  Αθανάσιος 25.- Άγιος  Κύριλλος Άγία Αικατερίνη Άγιος Στυλιανός Άγιος Γεώργιος Άγιος Σπυρίδων 30.- Άγιος Συμεών  ο Δίκαιος ~  ΟΙ ΒΙΟΙ  ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ   2ο  Μέρος :
1.- Η  Οσία Μαρία η Αιγυπτία
2.- Ο  Όσιος Μακάριος ο Ομολογητής
3.- Ο  Αγιος Αλέξανδρος Πατριάρχης Αλεξανδρείας
4.-  Οι  Άγιοι  Αλέξανδρος - Ιωάννης και Παύλος Μητροπολίτες Κωνσταντινουπόλεως 5.- Άγιος Νεκτάριος Μητροπολίτης Πενταπόλεως 6.-  Η ΑΓΙΑ  Μεγαλομάρτυς ΚΥΡΙΑΚΗ  7.- Όσιος Παϊσιος ο Αγιορείτης 8.- ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ και ΕΛΕΝΗ  9.- Ο Άγιος Μιχαήλ Πακνανάς (ή Μπακνανάς), 10.- ΟΣΙΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ ο Αναχωρητής 11.- Όσιος Τίτος ο Θαυματουργός 12.- Άγιος Πολύκαρπος 13 .- Ο Όσιος Γρηγόριος ο εν Νικομήδεια  ασκήσας 14.- Η ΟΣΙΑ  ΘΕΟΔΩΡΑ η  Παρθενομάρτυρας 15.- Όσιος Κυριάκος ο αναχωρητής 16.- Όσιος Μιχαήλ ο  Πακνανάς 17 .- Αγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη Ισαπόστολοι 18 .- Αγία Κυριακή η Μεγαλομάρτυς 19.- Ο  Αγιος Νεκτάριος  Μητροπολίτης  Πενταπόλεως  Αιγύπτου 20 .-  Άγιος Αρτέμιος ο Μεγαλομάρτυς 21  .- Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας  και Κύριλλος Πατριάρχες  Αλεξανδρείας 22 .- Αγία Παρασκευή η Οσιομάρτυς  23 .- Ο  Αγιος Ευστάθιος 24  .- Η  Αγία Μαρίνα 25 .- Οι Ανάργυροι Κοσμάς  και Δαμιανός 26.- Όσιος Ιωσήφ ο Υμνογράφος  27 .- Η Βαρβάρα η Μεγαλομάρτυς28 .- Ο Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος  29 .- Ο Άγιος Παντελεήμων Μεγαλομάρτυς και Ιαματικός 30 ..- Οι  Άγιοι  40 Μάρτυρες 31.- Αγία Άννα  μητέρα της Παναγίας 32.- Άγιος  Ιωσήφ  ο Μνήστωρ , ο  προστάτης της Θεοτόκου 33.-  Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ 34 .- Η  Σύναξης των Άγιων  12 Αποστόλων 35 .- Οι Άγιοι Ταξιάρχες Μιχαήλ και Γαβριήλ 36.- Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς  { Γιατί  καὶ πῶς πρέπει νὰ διαβάζουμε τὴν Ἁγία Γραφὴ; }37.- Ο Άγιος Μάρτυς Εμμανουήλ38 .- Ο Άγιος Ελπιδηφόρος (ή Ελπιδοφόρος) .- 39 .- Ο Όσιος Νικήτας  ο Ομολογητής  Ηγούμενος 40 .- Γ΄ Κυριακή Νηστειών Σταυροπροσκυνήσεως 41.-  Β΄ Κυριακή των Νηστειών - Γρηγορίου του Παλαμά .-  '

~ ΟΙ  ΒΙΟΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ  3ο μέρος :                                                                                                                        

1.-  Ο Άγιος Απόστολος ο Νέος
2.-  Όσιος Ζωσιμάς
3.- Όσιος Γεώργιος ο εν Μαλεώ
4.- Όσιος Ιωσήφ ο Πολύαθλος
5.-  Ο Άγιος Όσιος Θεωνάς Α΄ Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης
6.- Άγιοι Δίος Βυθόνιος  και Γάλυκος
7.- Η Αγία  Αγάπη η Παρθενομάρτυς   
8.- Σύναξης Παναγίας της Τσαμπίκας στη Ρόδο
9.- Άγιοι Μάρτυρες Αιδέσιος και Αμφιανός οι Αυτάδελφοι
10.- Όσιος Γεώργιος ο εν Νικομήδεια  Ασκήσας
11.- Άγιος Πολύκαρπος
12.- Άγιος Γεώργιος Επίσκοπος Αζκουρίας
13.- Άγιος Σάββας Αρχιεπίσκοπος Σουρώζ
14.- Άγιοι Γερόντιος και Βασιλειάδης
 15.- Άγιος Κυπριανός και Αγία Ιουστίνα
16.- Η  Αγία Κυριακή η Μεγαλομάρτυς
17.- Άγιοι Φλώρος και Λαύρος
18.- Άγιος Όσιος Ευθύμιος  ο Μέγας
19.- Άγιος Ελευθέριος ο Ιερομάρτυρας
20.- Αγιος Εφραίμ ο Μεγαλομάρτυρας και Θαυματουργός
21.- Η  Αγία  Θεοδώρα Βάστα
22.-Η Αγία Θεοδώρα η Βασίλισσα
23 .- Η Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της Πίστης Ελπίδα και Αγάπη
24.-  Άγιος Φανούριος ο Μεγαλομάρτυς
25.-   Άγιος Φίλιππος  μαθητής Χριστού
26.-   Το  Άγιον Φώς της  Ανάστασης
27..- ΤΟ   ΑΓΙΟΝ  ΠΝΕΥΜΑ
28,.-    Όσιος   Άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος
29.-   Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος
30  .-Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
31.-  Άγιος  Γεώργιος ο Χοζεβίτης
32 .-'Αγιος Λουκάς Ιατρός εν Κριμέα ( Βαλεντίν Βόινο-Γιασενέτσκι )
33 .- Όσιος  Πατάπιος
34.-  Όσιος Δαβίδ που ασκήτευσε στην Εύβοια
35 .-   Όσιος Λουκάς ο εν Στειρίω  όρει ασκήσας  
36.- Όσιος Πρόκλος ή Πάτροκλος
37.- Οι  Άγιοι  Μάρτυρες Πρόκλος και Ιλάριος
38 .-  Άγιος  Πρόκλος ο καρτερικός  επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως
39 .- Άγιοι Κλαύδιος Διόδωρος , Ουΐκτωρ , Ουΐκτώρινος , Παππίας , Σεραπίων , και Νικηφόρος .
40.- Αγιοι Θεοδώρα και Δίδυμος 
41  .- Αγία Αργυρή η  Νεομάρτυς
42 .- Άγιος  Γεώργιος από την Έφεσο .
43 .-  Αγία Υπομονή
44..- Άγιος Αβδιησούς
45 .- Ανακομιδή  Λειψάνων Αγίου Ιώβ Μητροπολίτου Μόσχας
46 .- Άγιος Παναγιώτης που  μαρτύρησε  στην Ιερουσαλήμ
47 .- Οι Άγιες πέντε κόρες από Τη Λέσβο
48.-   Σύναξη της Παναγίας της Υψενής στη Ρόδο
~ ΟΙ  ΒΙΟΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ  4ο μέρος :  
1- Ο Άγιος Ευψύχιος
2- Όσιος Ακάκιος
3- Ο Άγιος Αυδιήσιος
4- Ο Άγιος Βάδιμος
5- Άγιοι Άγαβος, Ρούφος, Φλέγων και Ασύγκριτος από τους 70 Αποστόλους
6- Ο Όσιος Κελεστίνος Πάππας Ρώμης
7 - Ο Άγιος Παυσίλυπος
8 - Άγιος Ιωάννης ο Ναύκληρος
9 - Ο Άγιος Νήφων
10- Άγιος Ιωάννης ο Κουλικάς      
11.- Ο Άγιος Αμάνδος
12.- Οι Άγιοι Μάρτυρες Ιανουάριος, Μαξίμη και Μακαρία
13.- Ο Άγιος Περπέτουος
14.- Ο Όσιος Ρούφος εν τη Λαύρα του Κιέβου  Ασκήσαντος
15.- Ο Όσιος Αχιλλέας
 16 .-Άγιοι Αχιλλέας και Ευτέξιος ο ιερομάρτυρας
17 .- Όσιοι Πατέρες Αβραάμ και Κόπρις
18 .-  Αβραάμ - Λώτ -
19 .- Ο Όσιος Αβραάμ {Όσιος Αβρααμ Ο Εν Τω Ορει Λατρω Ασκήσας}
20 .- Όσιος Αβραάμ του Κουκχλόμα 
21.- Κυριακή προ της Χριστού γεννήσεως
22.- Άγιος Αγαθοκλής επίσκοπος Κορώνης
23.-   Ο Άγιος Νεομάρτυς Αβραάμιος
24.- Ο Άγιος Γεώργιος ο Πρίγκιπας (Βσεβολόντοβιτς)
25.- Ο Άγιος Βασίλειος Βασιλεύς Ροστώβ  της Ρωσίας
26.-Σύναξη πάντων των εν Ροστώβ και Γιαροσλάβλ διαλαμψάντων Αγίων
27.- Η Αγία Αγάθη
28.- Άγιος Αγαθόνικος και οι μαζί μ' αυτόν Ζωτικός, Ζήνων, Θεοπρέπιος, Ακίνδυνος και Σεβηριανός
29.- Ο Άγιος Καλλιόπιος
30.- Ο Όσιος Γεώργιος επίσκοπος Μυτιλήνης
 31.- Ο άγιος Ιερομάρτυρας Γρηγόριος
32.- Οι Άγιοι Μάρτυρες Αφρικανός, Θεόδωρος, Μάξιμος, Πομπήιος και Τερέντιος
33.-  Η Προφήτιδα Ολδά (ή Όλδα),
34.-  Οι Άγιοι Ιάκωβος ο Πρεσβύτερος και Αζάς ο Διάκονος
35.- Άγιος Δήμος (ή Δημήτριος) ο αλιεύς
 36.- Ο Άγιος Αγαθάγγελος (κατά κόσμον Αθανάσιος)
37.- ΑΓΙΑ  ΛΕΙΨΑΝΑ
38.- Ο Άγιος  Αγαθάγγελος ο Εσφιγμενίτης
39.-  Άγιος Δήμος (ή Δημήτριος) ο αλιεύς
40.- Ο Αγιος Χρύσανθος ο Ξενοφωντινός Νεομάρτυρας
41.- Ο  Άγιος Μιλτιάδης πάπας Ρώμης
42.-  Ο Άγιος Σιλβέστρος Πάππας Ρώμης
43.- Η Οσία Αναστασία
44.- Οι Άγιοι Μάρτυρες εν Καμπτακούϊα της Γεωργίας μαρτυρήσαντες
45-  Σύναξη πάντων των εν Ρόδω Αγίων
46.- Άγιοι Πέτρος και Παύλος Πρωτοκορυφαίοι  Απόστολοι
 47..- Οι Άγιοι Σίλας, Σιλουανός, Επαινετός, Κρήσκης και Ανδρόνικος πέντε  από 70 μαθητές του Κυρίου
48.- Ο Άγιος Φανούριος
49.-  Οι Κλήμης  Επίσκοπος Αγκύρας  και Αγαθάγγελος 
50.- Ο Άγιος Ευθύμιος Μητροπολίτης Ρόδου Ιερομάρτυρας
51.- Ο  Ιερομάρτυς Κύριλλος ο Λούκαρις Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
52.- Ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος Ιερομάρτυρας
53.- Ο Άγιος Νικήτας Ο Νίσυρος
54.-  Ο Άγιος Μαλαχίας ΄Νέος Οσιομάρτυρας από Ρόδο
55. - Όσιος Μελέτιος ο εν Υψενή 
56.-Σύναξις των εν Δωδεκανήσω Αγίων
57.- Σύναξη Πάντα των εν Ρόδω Αγίων