ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας , 5ο μέρος Παρασκευή 22 Απριλίου 2016

ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ της Ορθόδοξη Εκκλησίας  μας , 5ο μέρος , Παρασκευή 22  Απριλίου 2016 :

~*Αγάπη πρώτα στο Θεό μας , μετά στον εαυτόν μας και τέλος στον εχθρό μας ! Κι άν περισεύει στα Ζώα και τα Φυτά μας !~

 1.~ ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας 1ο μέρος , ΒΙΟΙ  ΑΓΙΩΝ της  Ορθόδοξης Εκκλησίας μας Μέρος  1ο 31-03-2014  :   http://snsarfara.blogspot.gr/2016/03/1.html  .- 

2.~ ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας 2ο μέρος  01-04-2016 : http://snsarfara.blogspot.gr/2016/04/2-01-04-2016.html  .- 

3~. ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ της Ορθόδοξης Εκκλησίας  μας , 3ο μέρος , Δευτέρα 04-04-2016  ,  http://snsarfara.blogspot.gr/2016/04/3-04-04-2016.html .- 

 4. ~ ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ της Ορθόδοξη Εκκλησίας  μας , 4ο μέρος , Σάββατο 09 Απριλίου  2016: http://snsarfara.blogspot.gr/2016/04/4-09-2016.html .-

5.~ ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ της Ορθόδοξη Εκκλησίας  μας , 5ο μέρος , Παρασκευή 22  Απριλίου 2016  :  http://snsarfara.blogspot.gr/2016/04/5-22-2016.html .-

1.- ***  Ο Όσιος Θεόδωρος ο Συκεώτης Επίσκοπος Αναστασιουπόλεως

Βιογραφία      Ο Όσιος Θεόδωρος γεννήθηκε στο χωριό Συκέα ή Συκεών της Αναστασιοπόλεως, πρώτης πόλεως της επαρχίας Αγκυρανών και ήταν υιός της πόρνης Μαρίας και του Κοσμά, αποκρισάριου (ταχυδρόμος) του βασιλέως Ιουστινιανού. Η εκ πορνείας γέννηση του Οσίου δεν εμπόδισε τον Θεό να τον αναδείξει Αρχιερέα τιμιότατο και να τον πλουτίσει με παράδοξες θεοσημείες και θαυματουργίες. Στο σχολείο προέκοπτε στη μάθηση και σε ηλικία δέκα ετών έδειξε κλίση στο μοναχικό βίο. Μια νύχτα και ενώ ο Όσιος είχε γίνει δωδεκαετής, εμφανίσθηκε σε αυτόν ο Άγιος Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος και αφού τον ξύπνησε του είπε: «Σήκω, Θεόδωρε, έφθασε ο όρθρος, πάμε να προσευχηθούμε». Ο Όσιος είχε τόση ευλάβεια προς τον Άγιο Γεώργιο, ώστε κάθε μεσημέρι φεύγοντας από το σχολείο ανέβαινε στο γειτονικό πετρώδες όρος, όπου ήταν το προσκύνημα του Αγίου Γεωργίου. Τον οδηγούσε ο ίδιος ο Άγιος με τη μορφή ενός παλικαριού. Ο Όσιος ακολούθησε τη μοναχική πολιτεία σε νεαρή ηλικία με την ευλογία του Επισκόπου Αναστασιοπόλεως Θεοδοσίου. Λίγο αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος. Αμέσως επισκέφθηκε τους Αγίους Τόπους και έλαβε το σχήμα του μοναχού στη μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου του Χουζιβά. Στην συνέχεια επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του και παρέμεινε μόνιμα στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου. Εκεί οικοδομούσε τον εαυτό του με νηστείες και χαμαικοιτίες, με αγρυπνίες και ψαλμωδίες, γι' αυτό και απολάμβανε από μέρος του Θεού, ποταμό από περισσότερα χαρίσματα εναντίων των ακαθάρτων πνευμάτων και των κάθε είδους ασθενειών. Η μητέρα του, έχοντας φρόνημα σαρκικό, εγκατέλειψε τον υιό της και αφού πήρε όσο μέρος της περιουσίας της αναλογούσε, νυμφεύθηκε τον Δαβίδ, άνδρα της αυτοκρατορικής φρουράς της Άγκυρας. Η αδελφή της μητέρας του, η Δεσποινία, η μητέρα της Ελπιδία και η αδελφή του Οσίου, η Βλάττα, δεν δέχονταν να αποχωρισθούν από αυτόν. Απεναντίας παρατηρούσαν με προσοχή την ενάρετη ζωή του και προσπαθούσαν να τον μιμηθούν όσο μπορούσαν, εξαγνίζοντας και αγιάζοντας τον εαυτό τους με σωφροσύνη και καθαρότητα βίου, με ελεημοσύνες και προσευχές. Μετά τον θάνατο του Επισκόπου Αναστασιοπόλεως, Τιμοθέου, οι κάτοικοι της πόλεως, κληρικοί και λαϊκοί, πήγαν στην Άγκυρα και ζήτησαν από τον Μητροπολίτη Αγκύρας, Παύλο, να αναδείξει Επίσκοπο της πόλεώς τους τον Όσιο Θεόδωρο. Ο Όσιος δεν δεχόταν με κανένα τρόπο την πρόταση αυτή. Έτσι οι Χριστιανοί κατέφυγαν στη βία. Τον έβγαλαν έξω και αφού τον τοποθέτησαν επάνω σε ένα φορείο, τον απήγαγαν. Κατά την χειροτονία του σε Επίσκοπο κάποιος είδε ένα τεράστιο αστέρι που ακτινοβολούσε, να κατέρχεται από τον ουρανό και να στέκεται επάνω στην εκκλησία, αστράφτοντας και φωτίζοντας την πόλη και την γύρω περιοχή. Ο Όσιος Θεόδωρος έφθασε στην Αναστασιόπολη μαζί με τον Επίσκοπο της πόλεως Κίννας, Αμίαντο, από τον οποίο ενθρονίσθηκε. Έκτοτε έλαμπε συνεχώς ως ήλιος με τα θεία χαρίσματα των ιαμάτων, με την αυστηρότητα του βίου του, με όλες τις αρετές και τις αγαθοεργίες. Ο Όσιος Θεόδωρος επιθύμησε να επισκεφθεί για δεύτερη φορά τα Ιεροσόλυμα. Εκεί προσκύνησε τον Τίμιο Σταυρό, τον Τάφο του Κυρίου και όλα τα αγιάσματα που υπήρχαν στην περιοχή, καθώς και τα κοντινά μοναστήρια. Τον ενοχλούσε όμως ο λογισμός και τον έπεισε τελικά να μην επιστρέψει πίσω στην πατρίδα του, αλλά να ζήσει ησυχαστική ζωή σε κάποιο από τα μοναστήρια που υπήρχαν εκεί. Νόμισε πως είχε πέσει έξω από το μοναχικό μέτρο, επειδή ανέλαβε την πνευματική ευθύνη της Επισκοπής και διότι τον στεναχωρούσαν οι ενοχλητικές καταστάσεις που υπήρχαν σε αυτήν. Πήγε λοιπόν στη Λαύρα του Αγίου Σάββα και ζούσε εκεί σε ένα κελλί κάποιου αγωνιστή μοναχού, που τον έλεγαν Ανδρέα. Κάποια νύχτα όμως παρουσιάσθηκε στον ύπνο του ο Άγιος Γεώργιος και, αφού του έδωσε ένα ραβδί, του είπε: «Σήκω και περπάτα, διότι πολλοί άνθρωποι λυπούνται, γιατί απουσιάζεις. Δεν είναι επιτρεπτό να εγκαταλείψεις την Επισκοπή σου και να ζεις εδώ». Έτσι ο Όσιος αποχαιρέτισε τους πατέρες της μονής και πήρε τον δρόμο της επιστροφής. Όταν έφθασε στα μέρη της Γαλατίας, κοντά στο μοναστήρι των Δρυΐνων, τους παρήγγειλε να μην μιλήσουν σε κανέναν γι' αυτό, καθώς αυτοί που βρίσκονταν εκεί δεν τον γνώριζαν. Ωστόσο η φήμη του Οσίου κυκλοφόρησε παντού. Έτσι έρχονταν πολλοί στο μοναστήρι, για να λάβουν την ευλογία του. Από εκεί ο Όσιος επέστρεψε στην Αναστασιόπολη προξενώντας έτσι με την επιστροφή του, χαρά σε όλους. Όμως ο Όσιος είχε αποφασίσει να παραιτηθεί, για να ακολουθήσει την ησυχαστική οδό. Για τον λόγο αυτό συνάντησε τον Επίσκοπο Αγκύρας Παύλο και τον παρακάλεσε να αποδεχθεί την παραίτησή του. Ο Επίσκοπος Παύλος δεν ήθελε να δεχθεί την παραίτηση του Οσίου. Και αφού έγινε έντονη συζήτηση μεταξύ τους, στο τέλος αποφάσισαν να στείλουν μήνυμα στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, Κυριακό, για να του θέσουν το θέμα αυτό. Ο Πατριάρχης Κυριακός, με την προτροπή του βασιλέως, έδωσε εντολή στον Μητροπολίτη Αγκύρας να δεχθεί το αίτημα του Οσίου, να του δώσει μάλιστα και το ωμοφόριο της Επισκοπής, για να διατηρεί το αξίωμά του, καθώς ήταν άγιος άνθρωπος και αποχωρούσε από την Επισκοπή χωρίς να έχει διαπράξει αδίκημα. Έτσι ο Όσιος ήρθε στην περιοχή της Ηλιουπόλεως και απομονώθηκε στο ναό του Αρχαγγέλου στην Άκρηνα, πολύ κοντά στο χωριό Πίδρος. Την ίδια εποχή ο Όσιος έλαβε επιστολές και από τον βασιλέα Μαυρίκιο και τον Πατριάρχη Κυριακό, οι οποίοι τον προέτρεπαν να επισκεφθεί την Κωνσταντινούπολη και να τους ευλογήσει. Έτσι λοιπόν πήγε στη θεοφύλακτη πόλη, όπου κήρυξε το λόγο του Θεού και θεράπευσε πολλούς. Ο Όσιος επέστρεψε στη Γαλατία, αλλά επισκέφθηκε για δεύτερη φορά την Κωνσταντινούπολη, το έτος 610 μ.Χ., επί Πατριάρχου Θωμά, στον θάνατο του οποίου βρέθηκε. Και αφού τιμήθηκε από τον Πατριάρχη Σέργιο επανήλθε στο μοναστήρι του, όπου συνέχισε το θεοφιλή βίο του. Ο Όσιος Θεόδωρος κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 613 μ.Χ.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Ἐκ σπάργανων ἐπλήσθης τῆς θείας χάριτος, καὶ τῷ Θεῷ ἀνετέθης ὡς Σαμουὴλ ὁ κλεινός, τὴν ὑπέρτιμον στολὴν Πάτερ κληρούμενος, ὅθεν θαυμάτων αὐτουργός, καὶ Χριστοῦ μυσταγωγός, Θεόδωρε ἀνεδείχθης, θεοδωρήτως ἐκλάμπων, τᾶς ψυχοτρόφους δωρεᾶς τοὶς πιστοίς.

2.- *** Όσιος Ιωάννης ο Ησυχαστής , μαθητής του Αγίου Γρηγορίου του Δεκαπολίτου

Βιογραφία Ο Όσιος Ιωάννης ο Ησυχαστής έζησε κατά τον 8ο αιώνα μ.Χ. και ήταν μαθητής του Αγίου Γρηγορίου του Δεκαπολίτου (τιμάται 20 Νοεμβρίου). Από νεαρή ηλικία ζήλωσε τον ασκητικό βίο και απήλθε προς τον Άγιο Γρηγόριο τον Δεκαπολίτη, ίσως στον Όλυμπο, γενόμενος μοναχός και διδασκόμενος τα της μοναχικής πολιτείας. Η υπακοή του προς τον διδάσκαλό του υπήρξε περιβόητη, γι' αυτό δε και ο Άγιος Γρηγόριος έχαιρε και δόξαζε τον Θεό. Μετά τον θάνατο του διδασκάλου του, κατά το παράδειγμα αυτού, αφού περιέτρεξε ξένους τόπους, ήλθε κατόπιν στα Ιεροσόλυμα, όπου και προσκύνησε τους Αγίους Τόπους. Εκεί καλλιεργήθηκαν εντός του περισσότερο οι πηγές της ευσεβούς κατανύξεως και η αφοσίωσή του προς τον Θεό προσέλαβε νέα δύναμη και φλόγα. Ο Όσιος Ιωάννης εγκαταβίωσε στη μονή Χαρίτωνος, όπου και κοιμήθηκε με ειρήνη.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Ἁπαλῶν ἐξ ὀνύχων Χριστὸν ἠγάπησας, καὶ τὴν σὴν κλῆσιν θεόφρον καταλαμπρύνεις σαφῶς, πλήρης χάριτος ὀφθεῖς τοῦ θείου Πνεύματος· ἐκκαθάρας γὰρ τὸν νοῦν, τῶν Ἀγγέλων μιμητής, ἐν σώματι ἀνεδείχθης, Πατὴρ ἠμῶν Ἰωάννη, μεθ' ὧν ἱκέτευε σωθήναι ἠμᾶς.

3.-*** Η Αγία Αλεξάνδρα η Βασίλισσα και οι ακόλουθοι της Απολλώς , Ισαάκιος και Κοδράτος
     
Βιογραφία
Η Αγία Αλεξάνδρα ήταν σύζυγος του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284 - 305 μ.Χ.). Εντελώς διαφορετική από εκείνον, που ήταν τραχύς στα αισθήματα και φίλος της βίας και του αίματος, διακρινόταν για την ήρεμη ψυχική της διάθεση, την ευσπλαχνία και την φιλάνθρωπη ζωή της. Και η Χάρη του Κυρίου αύξανε μέσα της τον φωτισμό. Και το θείο έλεος την καταξίωσε κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου να αισθανθεί μέσα της την πνοή και την ορμή της πίστεως στον Χριστό. Τότε, αφού στράφηκε προς τον αυτοκράτορα, τον παρακάλεσε να διατάξει την παύση των μαρτυρικών βασανιστηρίων. Εκείνος υπέθεσε ότι η αυτοκράτειρα, ασυνήθιστη σε τέτοιου είδους θεάματα, κατελήφθη από οίκτο ασυνείδητο και απερίσκεπτο. Της είπε λοιπόν να αποσυρθεί. Αλλά έλαβε μεγαλόφωνη την απάντηση ότι μια τέτοιου είδους σκηνή είναι απάνθρωπη και ανάξια του στέμματος.
Και όταν ο αυτοκράτορας καθύβρισε το Όνομα του Χριστού, εκείνη με ανδρεία φωνή διακήρυξε ότι καταγγέλλει ενώπιον του αληθινού Θεού τους διώκτες των Χριστιανών και ομολογεί και αυτή την πίστη της στον Ιησού Χριστού.
Ο αυτοκράτορας θέλησε να ερμηνεύσει τη δήλωση της ως διανοητική διατάραξη. Αλλά εκείνη διαμαρτυρήθηκε και επανέλαβε την ομολογία της. Ο Διοκλητιανός τότε εξεμάνη. Ενώ αυτός ζητούσε να εξοντώσει τους Χριστιανούς, η κατάκτησή τους εισήλθε και στα ανάκτορα και η ίδια η βασίλισσα προέβαλε φανερά την ίδια πίστη και ήταν συνήγορός τους. Διέταξε λοιπόν την απαγωγή και την φυλάκισή της.
Στη φυλακή η Αγία πέρασε τη νύχτα με προσευχή για τον εαυτό της και παρακαλώντας τον Κύριο για την Εκκλησία Του, η οποία τόσο σφοδρά κλυδωνιζόταν. Για την ζωή της δεν ενδιαφέρθηκε καθόλου. Επιθυμούσε μάλιστα να λάβει μαρτυρικό θάνατο, αλλά δίσταζε. Γνώριζε ότι για τον σύζυγό της δεν υπήρχε έλεος ενώπιον του Θεού που ήταν δίκαιος κριτής, δεν ήθελε όμως να επιβαρυνθεί η ενοχή του για το έγκλημα με το δικό της φόνο, και δεήθηκε προς τον Ύψιστο να παραλάβει την ψυχή της από την φυλακή εκείνη και να φανεί ευσπλαχνικός προς αυτή, για το ότι επί τόσο καιρό εκείνη παρακολουθούσε απαθής τους διωγμούς των Χριστιανών κοντά στο πλευρό του διώκτη αυτών.
Η δέησή της εισακούσθηκε. Δυο μέρες πριν από τη θανάτωση του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, το 303 μ.Χ., παρέδιδε την τελευταία της πνοή στη φυλακή. Το παράδειγμα της βασίλισσας ακολούθησαν και τρεις από τους ακολούθους της, ο Απολλώ, ο Ισαάκιος και ο Κοδράτος. Τίμιοι και ενάρετοι υπηρέτες, αφοσιωμένοι από καρδιά στην αυτοκράτειρά τους, της οποίας γνώριζαν την αγαθότητα, σκέφθηκαν ότι η απόφασή της και η πίστη της στον Χριστό έπρεπε να τους κάνει να εξετάσουν και αυτοί χωρίς προκατάληψη την πίστη στον αληθινό Θεό και να κανονίσουν αναλόγως τη διαγωγή τους στο μέλλον. Πήγαν λοιπόν σε ένα Χριστιανό ιερέα, τον άκουσαν και αποχώρησαν από το σπίτι του ένθερμοι πιστοί, φωτισμένοι από τη Χάρη του παρακλήτου, με την απόφαση να ακολουθήσουν το παράδειγμα της βασίλισσάς τους. Και κάποια μέρα ομολόγησαν και αυτοί την πίστη τους.
Ο Διοκλητιανός διέταξε την θανάτωσή τους. Και τον μεν Κοδράτο τον αποκεφάλισαν, τους δε Απολλώ και Ισαάκιο τους υπέβαλαν στο θάνατο δια της πείνας και της δίψας. Το βασανιστήριο αυτό υπήρξε οδυνηρότατο. Αλλά το αντιμετώπισαν με ανδρεία, παρηγορούμενοι από την ελπίδα ότι επρόκειτο να συναντηθούν στα σκηνώματα της δικαιοσύνης και της μακαριότητας μαζί με την Αγία βασίλισσα. Η ελπίδα τους ικανοποιήθηκε. Η Εκκλησία τιμώντας τη μνήμη τους συνεορτάζει μαζί της την ίδια ημέρα.

4.- *** Όσιος Ανανίας εκ Μαλλών Κρήτης
 
Βιογραφία
Πρώτος Αδελφός, ανακαινιστής και Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Παναγίας Εξακουστής Μαλλών Ιεράπετρας, υπήρξε ο Χατζη-Ανανίας, κατά κόσμον Αντώνιος Μπαρμπεράκης, που γεννήθηκε το έτος 1837 μ.Χ. στις Μαλλες Ιεράπετρας από απλούς, φτωχούς αλλά θεοσεβείς γονείς, τον Ιωάννη και την Αθηνά, οι οποίοι μεγάλωσαν το παιδί τους «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».
Ο Αντώνιος δεν έμαθε γράμματα, αλλά από μικρός είχε έφεση στα ιερά γράμματα και επιθυμούσε να περιβληθεί το αγγελικό σχήμα. Απέφευγε κάθε σωματική απόλαυση. Ως βρέφος δεν θήλαζε Τετάρτη και Παρασκευή και αρνούνταν πεισματικά να πιάσει τον μαστό της μητέρας του. Δεν έφαγε ποτέ κρέας, ψάρι και τυροκομικά. Μόνο τα Σαββατοκύριακα και τις μεγάλες εορτές έτρωγε λάδι και το Πάσχα κατέλυε οστρακοειδή, σουπιές και καλαμάρια. Ήταν πάντοτε ξυπόλυτος και ντυμένος κατάσαρκα με τρίχινα και χονδρά ράσα ενώ για κρεββάτι του είχε το δέρμα ενός ζώου, συνήθως προβάτου, και μαξιλάρι του μία κακόβολη πέτρα. Έτσι, σε ηλικία μόλις 14 ετών εγκατέλειψε το πατρικό του σπίτι και κατέφυγε στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καψά Σητείας, όπου εκάρη Μοναχός και υπήρξε μαθητής και συμμοναστής του Οσίου Ιωσήφ του Γεροντογιάννη, ιδρυτού της σημερινής Μονής Καψά, ο οποίος τον όρισε διάδοχό του.
Μετά το θάνατο του Οσίου Ιωσήφ το 1870 μ.Χ. εξελέγη Ηγούμενος της Μονής, αλλά κάποιες συκοφαντίες τον ανάγκασαν αργότερα να καταφύγει στα Ιεροσόλυμα. Επειδή έμεινε στους Αγίους Τόπους, όπου είχε πάει να προσκυνήσει τα Ιερά Προσκυνήματα φέρει τον τίτλο του Χατζή, που στα αραβικά σημαίνει προσκυνητής.
Ο νόστος και η αγάπη του για την πατρίδα τον έφεραν πίσω στις Μάλλες το έτος 1877 μ.Χ., όπου κατέφυγε στην Εξακουστή και επιδόθηκε στο ανακαινιστικό έργο της Μονής. Συγκαταλέγεται ανάμεσα στους δραστήριους εκείνους μοναχούς που έδρασαν κατά τα τέλη του 19ου αιώνα μ.Χ., ως ανακαινιστές ξεχασμένων μοναστηριών και ως ιδρυτές καινούργιων.
Ο Χατζη-Ανανίας ανακαίνισε το σπηλαιώδη ναό και ανοικοδόμησε τον παλαιό ναό, τον οποίο και μετέτρεψε σε καθολικό της νεοσύστατης Μονής. Συμφωνα με τον Γάλλο αρχαιολόγο Πωλ Φωρ βρήκε εκεί «ερείπιόν τι ναού, αγνώστου ονόματος και μικρόν τι Εξωκκλήσιον, επωνομαζόμενον δε Παναγία Εξακουστή...». Αυτό επιβεβαιώνεται και από άλλες πηγές, που αναφέρουν ότι ο Χατζή- Ανανίας ανακαίνισε την εκκλησία που υπήρχε εκεί και άρχισε να οικοδομεί την καινούργια Μονή κοντά στο σπήλαιο. Η αποπεράτωση των εργασιών της ανακαίνισης της Μονής έγινε πέντε χρόνια μετά και αναφέρεται σε επιγραφή που σώζεται στη βάση του κωδωνοστασίου του Ναού: «ΤΗ 21η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1882 / ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΞΑΚΟΥΣΤΗΣ / ΜΝΗΣΘΗΤΙ ΚΥΡΙΕ ΤΟΥ ΔΟΥΛΟΥ ΣΟΥ ΑΝΑΝΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ / ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΕΙΑΣ ΑΥΤΟΥ».
Ο Ναός έχει σχήμα μονόκλιτης Βασιλικής, με στέγη σαμαροειδή, όπως συνηθίζεται στην Κρήτη. Οι εικόνες του τέμπλου είναι νεώτερες, όμως δεξιά και αριστερά του Τέμπλου βρίσκονται εντοιχισμένες δύο παλιές εικόνες της Υπεραγίας Θεοτόκου Βρεφοκρατούσης και του Τιμίου Προδρόμου, ενώ παλιός είναι και ο Δεσποτικός Θρόνος. Το τέμπλο είναι ξυλόγλυπτο εξαιρετικής τέχνης και είναι έργο των περίφημων ξυλογλυπτών (νιταδόρων) αδελφών Παναγιώτου και Ιωάννου Μακράκη και Ζαχ. Φαρσάρη από το Μέσα Λασίθι Οροπεδίου. Στη νότια πλευρά του περιβόλου και σε μικρή απόσταση υπάρχει βράχος, η κορυφή του οποίου καλύπτεται από τους κλάδους συκιάς.
Στη βάση του υπάρχει μικρός σπηλαιώδης ναός αφιερωμένος στην ένδοξη Μεταμόρφωση του Κυρίου. Αρχικά ήταν μικρό φυσικό σπήλαιο, το οποίο διαμορφώθηκε πρόχειρα σε ναΰδριο και γι’ αυτό θεωρείται αχειροποίητος η θεόκτιστος ναός, στον οποίο ανακαλύφθηκε η εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Αργότερα καλύφθηκε με τοίχο η δυτική πλευρά του και κλείσθηκε με πόρτα, ενώ σοβατίσθηκε το εσωτερικό του και κατασκευάσθηκε μικρό τέμπλο. Το Θυσιαστήριο του είναι φυσικός βράχος. Πάνω στο Θυσιαστήριο υπάρχει βράχος, χωρίς όμως να έχει ερευνηθεί γιατί η διάμετρος είναι πολύ μικρή.
Συμφώνα με την παράδοση το ναΰδριο αυτό δεν υπήρχε, αλλά υπήρχε απλώς μικρό φυσικό σπήλαιο. Σ’ αυτό αναγκάσθηκε να καταφύγει μικρό παιδί ο Αντώνιος Μπαρμπεράκης, ο μετέπειτα Μοναχός Χατζη-Ανανίας, μία μέρα του χειμώνα που έβοσκε εκεί κοντά τα ζώα της οικογένειας του για να προφυλαχθεί από τη βροχή και αποκοιμήθηκε. Τότε είδε στο όνειρό του την Παναγία, η οποία του είπε ότι είναι εκεί και να ερευνήσει να βρει την εικόνα της. Το παιδί εκείνο ξύπνησε φοβισμένο και έφυγε. Το ίδιο όνειρο είδε και την επόμενη μέρα όταν αναγκάστηκε και πάλι να καταφύγει στο σπήλαιο αυτό για να προφυλαχθεί από τη βροχή και αποκοιμήθηκε. Όταν ξύπνησε ερεύνησε στο βάθος του σπηλαίου και ανακάλυψε μία εικόνα της Παναγίας, την οποία μετέφερε το βράδυ στο πατρικό σπίτι του. Ο πατέρας του Αντωνίου φοβήθηκε να κρατήσει την εικόνα στο σπίτι του, επειδή θεωρούσε ανάξιο και ακατάλληλο τον χώρο αυτό για την Παναγία. Έτσι παρήγγειλε στο γιό του να επιστρέψει την εικόνα στον τόπο που την βρήκε. Από τότε ο μικρός Αντώνιος πήγαινε καθημερινά στο χώρο αυτό και άναβε κανδήλι μπροστά στην εικόνα. Αργότερα μαζί με τον πατέρα του διαμόρφωσαν εκείνο το σπήλαιο σε Ναΰδριο.
Μετά από πολλά χρόνια, ο Αντώνιος έγινε Μοναχός στη Μονή Καψά και έλαβε το όνομα Ανανίας, και επέστρεψε, όπως είπαμε, στη γενέτειρά του το έτος 1877 μ.Χ. για να εγκατασταθεί στην μέχρι τότε ερειπωμένη Μονή Εξακουστής. Η φωτισμένη προσωπικότητα και η αγιότητα του Χατζή- Ανανία προσέλκυσε και άλλους Μοναχούς στο Μοναστήρι, οι οποίοι πρόσφεραν και την πατρική τους περιουσία, με αποτέλεσμα τη σύντομη αποπεράτωση και επάνδρωση της Μονής. Η γύρω περιοχή ανήκε στην οικογένεια Τσακιράκη, που τη δώρισε για την ανέγερση της Μονής και βοήθησε τον Χατζή-Ανανία στο έργο του. Νέοι προσκυνητές κατέφθαναν καθημερινά στο νεόδμητο τότε μοναστήρι και υποψήφιοι μοναχοί εγκαταστάθηκαν σ' αυτό. Το 1881 μ.Χ. η Μονή αριθμούσε οκτώ μοναχούς και δύο λαϊκούς κατοίκους. Ηγούμενος της Μονής παρέμεινε ως το 1895 μ.Χ. ο Χατζή-Ανανίας, ο οποίος προσπάθησε με τα πλούσια διοικητικά του χαρίσματα να αποκτήσει το μοναστήρι πόρους για να μπορέσει να επιβιώσει. «...Η της Μονής περιουσία, η οποία κατ’ αρχάς αποτελείτο κατ’ έκτασιν εκ κτήματος οκτώ στρεμμάτων πέριξ της Μονής, ηυξήθη δι’ αγορών εις τριάκοντα στρέμματα, καλλιεργημένα και δενδροφυτευμένα. Εις την περιουσίαν ταύτην, δι’ αγορών ομοίως και αφιερώσεων, προσετέθησαν και άλλα εις εννέα διαφόρους θέσεις κτήματα, εν οις και ελαιοτριβείον εντός του χωρίου Μαλλών...», σημειώνει ο Ν. Ι. Παπαδάκης στο έργο του «Η Εκκλησία της Κρήτης».
Το 1893 μ.Χ. κανονικός Ηγούμενος της Μονής εξελέγη ο Ιερομόναχος Μεθόδιος Βρυγιωνάκης από τους Αρμένους, αλλά τίποτα δεν γινόταν στη Μονή χωρίς τη γνώμη και του Χατζή-Ανανία, τον οποίο όλοι αναγνώριζαν ως κτίτορα. Τα χρόνια αυτά η Αδελφότητα της Μονής είχε δύναμη οκτώ Μοναχούς και δύο δοκίμους, ενώ διέθεται αξιόλογη κτηματική περιουσία και ικανό αριθμό αιγοπροβάτων. Το επόμενο έτος ο π. Μεθόδιος παραιτήθηκε και στη θέση του ηγουμένου εξελέγη ο Ιερομόναχος Ιερόθεος Μπαρμπεράκης, ανηψιός του Χατζή-Ανανία. Λίγο αργότερα, λόγω δύσκολων συνθηκών, ο τότε Επίσκοπος Ιεράς και Σητείας Αμβρόσιος ανέθεσε πάλι στον Χατζή-Ανανία την επιστασία της Μονής από τις 7 Απριλίου 1898 μ.Χ. έως 3 Φεβρουαρίου 1899 μ.Χ.
Η σπουδαία αυτή πορεία του Μοναστηριού διακόπηκε με το ξεκίνημα του 20ου αιώνα μ.Χ., αφού η Μονή κρίθηκε διαλυτέα σύμφωνα με τον Καταστατικό Νομό της Κρητικής Πολιτείας 276/1900 της εν Κρήτη Ορθοδόξου Εκκλησίας, με την οποία οι δέκα (10) μοναχοί μετατέθηκαν και εγγράφησαν στη Μονή Φανερωμένης. Ομως το 1903 μ.Χ. η Μονή επανασυστάθηκε και ο Χατζή-Ανανίας με όλη την αδελφότητα των μοναχών επανήλθαν στον αγαπημένο τους τόπο, την Μονή της μετανοίας τους.
Λίγα χρόνια αργότερα, ο ίδιος ο Ηγούμενος Ανανίας εκοιμήθη οσιακά τη νύκτα του Πασχα, στις 22 Απριλίου του 1907 μ.Χ., την ώρα μάλιστα της τελετής της Αναστάσεως.
Στη συνείδηση όσων τον γνώρισαν από κοντά είναι ένας άγιος, που η φήμη του φτάνει ως τις μέρες μας και διατηρείται ζωντανή στους κατοίκους της περιοχής Ιεράπετρας και Βιάννου. Εκτός από το χάρισμα της ιάσεως ασθενών, ήταν προικισμένος από τον Θεό και με το προορατικό χάρισμα, με το οποίο βοήθηκε πολλούς πιστούς να συναισθανθούν την αμαρτωλότητά τους και να μετανοήσουν. Τα Λείψανά του μετά την εκταφή αποπνέουν άρρητη ευωδία και επιτελούν θαύματα σε όσους με πίστη επικαλούνται την βοήθεια του.
Όπως είναι φυσικό μετά τον θάνατο του Οσίου Ανανία η Μονή γνωρίζει περίοδο παρακμής, αφού ο βασικός πόλος έλξεως των προσκυνητών δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Το 1920 μ.Χ. αριθμούσε μόλις τέσσερις μοναχούς, ενώ το 1935 μ.Χ. η Μονή κρίθηκε διαλυτέα και άρχισε η ερήμωσή της. Ο Οργανισμός Διαχειρίσεως Εκκλησιαστικής Περιουσίας πώλησε στην τότε Κοινότητα Μαλλών όσα κτήματα είχαν απομείνει.
Κατά το διάστημα της Γερμανοϊταλικής Κατοχής τα κελλιά λεηλατήθηκαν και ερημώθηκαν. Δεν καταστράφηκαν μόνο το παρεκκλήσιο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, αλλά και το Καθολικό της Μονής και το κελλί του Ιερομονάχου π. Ιωακείμ Χατζάκη, που πήγαινε τακτικά για να λειτουργεί στο Μοναστήρι του.

5.- *** Ο  Άγιος Πλάτων Ιερομάρτυρας Επίσκοπος Μπάνια Λούκα

Βιογραφία Ο Άγιος Ιερομάρτυρας Πλάτων, κατά κόσμο Μιλιβόγιε Ιωάννοβιτς, γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1874 μ.Χ. στο Βελιγράδι από τον Ηλία Ιωάννοβιτς και την Γιέλκα Σοκόλοβιτς. Μετά την εγκύκλια μόρφωσή του ακολούθησε το μοναχικό βίο και εκάρη μοναχός. Λίγο αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος. Το 1896 μ.Χ. απεστάλη για σπουδές στη θεολογική ακαδημία της Μόσχας. Επιστρέφοντας το 1901 μ.Χ. από τη Ρωσία, μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του, διορίσθηκε προϊστάμενος της μονής Ρακοβίτσα και καθηγητής.     Κατά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο ο Αρχιμανδρίτης Πλάτων κατετάγη στο σώμα των στρατιωτικών ιερέων και μετά το πέρας του πολέμου αφιέρωσε την διακονία του στην περίθαλψη των ορφανών και των πληγέντων. Το 1938 μ.Χ. εξελέγη Επίσκοπος Αχρίδος και το 1939 μ.Χ. μετατίθεται στην Επισκοπή της Μπάνια Λούκα στο βόρειο μέρος της Βοσνίας. Όταν ο Χίτλερ, κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου, κατέλαβε το βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας, το 1941 μ.Χ., διόρισε φιλοναζιστική κυβέρνηση στην Κροατία. Η νέα κυβέρνηση απαίτησε όλοι οι Ορθόδοξοι Σέρβιοι (περίπου 3.000.000 πιστοί) να ασπασθούν το Ρωμαιοκαθολικισμό, για να θεωρούνται Κροάτες, ή να εγκαταλείψουν τον τόπο τους, για να μην δολοφονηθούν. Οι αρχές ζήτησαν από τον Επίσκοπο Πλάτωνα, επειδή καταγόταν από το Βελιγράδι, να εγκαταλείψει την περιοχή και να φύγει μαζί με το ποίμνιό του στη Σερβία. Αρνήθηκε όμως, λέγοντας ότι η εκλογή του έγινε από την Εκκλησία με βάση τους Κανόνες και τον πνευματικό νόμο. Όφειλε λοιπόν, να παραμείνει κοντά στο ποίμνιό του και να δώσει την ψυχή του γι' αυτό, εάν χρειαζόταν. Ωστόσο οι αρχές τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει την επαρχία του. Ο Επίσκοπος ζήτησε να μείνει δύο - τρεις ημέρες προκειμένου να προετοιμασθεί για την αναχώρησή του. Δεν πρόλαβε όμως. Οι Ουστάτσι τον συνέλαβαν μαζί με τον ιερέα Δουσάν (Σούμποτιτς) και τον εκτέλεσαν. Το ιερό λείψανο του Ιερομάρτυρα Πλάτωνος το έριξαν στον ποταμό Βρμπάνια. Λίγες ημέρες αργότερα κάποιοι Χριστιανοί του χωριού Κουμσάλε το περισυνέλεξαν και το ενταφίασαν στο στρατιωτικό κοιμητήριο της Μπάνια Λούκα. Το 1973 μ.Χ. τα τίμια λείψανά του μετακομίσθηκαν στον καθεδρικό ναό της Μπάνια Λούκα. Η κανονική πράξη αγιοποιήσεως του Ιερομάρτυρα Πλάτωνος έγινε από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Σερβίας, το 1998 μ.Χ.

6.-  ***  Ο Άγιος Γάϊος Επίσκοπος Ρώμης
Βιογραφία
Ο Άγιος Ιερομάρτυρας Γάιος καταγόταν από τη Δαλματία και εξελέγη Επίσκοπος Ρώμης το έτος 283 μ.Χ. Σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές ήταν συγγενής του αυτοκράτορα Διοκλητιανού και αδελφός του Αγίου Μάρτυρα Γαβίνου (τιμάται 19 Φεβρουαρίου). Υπέστη πολλούς διωγμούς και κακώσεις, κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού και για κάποιο χρονικό διάστημα αναγκάσθηκε να καταφύγει σε σπήλαιο μακριά από τη Ρώμη. Κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 296 μ.Χ.

7.- ***  Ο Άγιος Γρηγόριος ο Γραβανός ο Νισύριος
Βιογραφία
Ο Άγιος Γρηγόριος ήταν μέλος του κινήματος των Κολλυβάδων. Όταν το κίνημα των Κολυββάδων ξεπέρασε τα όρια του Αγίου Όρους, οι μοναχοί διασκορπίστηκαν στα νησιά του Αιγαίου. Ο Άγιος Γρηγόριος μαζί με άλλους ήρθε στην Πάτμο και αργότερα στους Λειψούς, όπου έχτισε ερημητήριο προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Εξαιτίας πειρατικών επιδρομών, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το νησί και να επιστρέψει αργότερα στην Πάτμο, όπου συνάντησε το Μακάριο το Νοταρά (βλέπε 17 Απριλίου), που έμενε στο Κάθισμα των Αγίων Πάντων που δημιούργησε ο ίδιος στο λόφο της Κουμάνας. Ο Άγιος Γρηγόριος παρέμεινε με το Μακάριο για λίγο και μετά έφυγε για ένα άλλο μέρος του νησιού, που ονομάζεται Γραβά (το Γραβανός προέρχεται από το μέρος αυτό).
Έγινε ευρέως γνωστός ως πνευματικός και υπάρχει η παράδοση ότι ακόμη και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως τον επισκέφθηκε. Κάποια στιγμή, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Πάτμο για την Ικαρία, όπου και κοιμήθηκε το 1812 μ.Χ.

8.- *** Ο Άγιος Ναθαναήλ ο Απόστολος
  
Βιογραφία
Ο Άγιος Ναθαναήλ (Σίμων ο Ζηλωτής ή Βαρθολομαίος - υιός του Θολομαίου) καταγόταν από την Κανά της Γαλιλαίας όπου ο Κύριος πραγματοποίησε το πρώτο του θαύμα. Ήταν στενός φίλος του Αποστόλου Φιλίππου, ο οποίος και του ανήγγειλε την υλοποίηση της προφητείας στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Στη συνέχεια έγινε ένας εκ των 12 Αποστόλων για τον οποίο ο Κύριος έπλεξε το εγκώμιο λέγοντας:« Ιδε αληθής Ισραηλίτης, εν ω δόλη ουκ έστιν». Η αποστολική δράση του Απόστολου Ναθαναήλ επεκτείνεται μέχρι την Αφρική, τη Μαυριτανία και τη Βρετανία, όπου και σταυρώθηκε από ειδωλολάτρες.
Σημείωση: Για περισσότερες πληροφορίες βλέπε στις 10 Μαΐου όπου και η κύρια εορτή του Αποστόλου.

9.-  ***  Όσιος Αναστάσιος ο Σιναϊτης
Βιογραφία
Ο Όσιος Αναστάσιος έζησε τον 7ο αιώνα μ.Χ. και καταγόταν από ευγενή οικογένεια. Γρήγορα όμως εγκατέλειψε τον κόσμο και τα βιοτικά πράγματα και εκάρη μοναχός. Πήγε στα Ιεροσόλυμα και αφού προσκύνησε τους Αγίους Τόπους, κατέληξε στο Όρος Σινά, στη μονή της Αγίας Αικατερίνης, της οποίας διετέλεσε ηγούμενος. Εκεί βρήκε ασκητές μοναχούς και έμεινε κοντά τους σαν υποτακτικός και υπηρέτης τους. Επειδή είχε πολύ ταπεινοφροσύνη, πήρε από τον Θεό τη δωρεά της γνώσης και πολλής σοφίας, με την οποία συνέγραψε βίους Αγίων Πατέρων και συνέθεσε ψυχωφελείς λόγους. Αφού έφτασε σε βαθιά γεράματα, απεβίωσε ειρηνικά στις αρχές του 8ου αιώνος μ.Χ.
Μερικά έργα του Οσίου Αναστάσιου είναι τα ακόλουθα:
α) «Οδηγός». Το έργο αυτό αποτελείται από 24 κεφάλαια και ονομάσθηκε έτσι διότι ήταν προορισμένο να χρησιμεύσει ως οδηγός προς υποστήριξη της Ορθοδοξίας εναντίον του Μονοφυσιτισμού,
β) «Ερωτήσεις και αποκρίσεις περί διαφόρων κεφαλαίων και διαφόρων προσώπων». Στο έργο αυτό ο Όσιος Αναστάσιος, ακολουθώντας τη μέθοδο του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, των ερωτήσεων και τον αποκρίσεων, επιλύει διάφορα ζητήματα δογματικά, πρακτικά και εκκλησιαστικά,
γ) «Λόγος περί της αγίας συνάξεως και περί του μη κρίνειν και μνησικακείν», όπου αναφέρεται στη Θεία Ευχαριστεία,
δ) «Θεωρίαι αναγωγικαί εις την εξαήμερον». Το όλο έργο αποτελείται συνολικά από δώδεκα βιβλία,
ε) «Εκ του κατ' εικόνα». Δύο λόγοι περί της κατ' εικόνα Θεού δημιουργίας του ανθρώπου,
στ) «Χρήσεις άχρηστοι μιαρών δυσσεβών Αρειανών αθετούσαι την ομοούσιον θεότητα του Υιού του Θεού και κτίσμα τον Κτίστην των απάντων λέγουσα». Το βιβλίο αυτό περιέχει αποσπάσματα από συλλογή χωρίων Πατέρων εναντίων των αιρετικών.
Τέλος, αξίζει να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από ένα σύγγραμα του Οσίου Αναστάσιου, ο οποίος παίρνοντας αφορμή από τα λόγια του Ιησού Χριστού «μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε» γράφει: «Κι όταν βλέπετε τον αδελφό σας να αμαρτάνη και τότε να μην τον κρίνετε και μάλιστα όταν είναι ιερέας. Να θυμώσαστε πως ένας είναι ο κριτής, ο Θεός, που θα αποδώση στον καθένα κατά τα έργα του. Είδες βέβαια το αμάρτημα του αδελφού σου· μήπως όμως γνωρίζεις και όλες του τις καλές πράξεις; Μπορεί μάλιστα αυτήν την αμαρτία, που εσύ είδες, εκείνος να την έπλυνε κι όλας με τα δάκρυα της μετανοίας του».

10.- *** Ο  Όσιος Μαξιμιανός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
Βιογραφία
Ο Άγιος Μαξιμιανός έζησε στα χρόνια του βασιλιά Θεοδοσίου Β' του μικρού (408 - 450 μ.Χ.) και καταγόταν από τη παλιά Ρώμη, από την οποία ήλθε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί έλαμψε με την αρετή του και την αυστηρότητα της ζωής του, καθώς μάλιστα ήταν ευφυής και πολυμαθής, χειροτονήθηκε από τον Πατριάρχη Σισίνιο (426 - 427 μ.Χ.) Πρεσβύτερος. Όταν πέθανε ο Σισίνιος, τον διαδέχτηκε ο αιρετικός Νεστόριος (428 - 431 μ.Χ.) του οποίου, κατά των αιρετικών δοξασιών αντέδρασε έντονα ο Άγιος Μαξιμιανός. Αφού τελικά εξορίστηκε ο Νεστόριος, στο θρόνο ανήλθε ο Άγιος Μαξιμιανός με την ψήφο βασιλιά και λάου στις 25 Οκτωβρίου 431 μ.Χ. Επί της Πατριαρχίας του στην Εκκλησία επικράτησε ειρήνη, χωρίς σκάνδαλα και αιρετικές ταραχές. Έτσι λοιπόν καλά αφού ποίμανε το ποίμνιο του για δύο χρόνια και πέντε μήνες, απεβίωσε ειρηνικά στις 12 Απριλίου 434 μ.Χ. Η Σύναξή του τελείται στους Αγίους Αποστόλους.

11.- ***  Ο Άγιος Ιανουάριος ο Επίσκοπος και οι Πρόκουλος , Σώσσος , και Φαύστος οι Διάκονοι Δισιδέριος ο Αναγνώστης , Ακούτιος και Ευτύχιος
Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Ιανουαριος Ο Επισκοπος (; - 305), Αγιος Προκουλος Ο Διακονος (; - 305), Αγιος Σωσσος Ο Διακονος (; - 305), Αγιος Φαυστος Ο Διακονος (; - 305), Αγιος Δισιδεριος Ο Αναγνωστης (; - 305), Αγιος Ακουτιος (; - 305), Αγιος Ευτυχιος (; - 305)
~Τα Λείψανα του Αγίου βρίσκονται στον ομώνυμο ρωμαιοκαθολικό Καθεδρικό Ναό Νεαπόλεως Ιταλίας.

Βιογραφία Ο Άγιος Ιανουάριος ήταν επίσκοπος στη Νεάπολη της Ιταλίας, στα χρόνια του Διοκλητιανού (284-304) και όταν έπαρχος στην περιοχή αυτή ήταν ο Τιμόθεος. Ο Ιανουάριος μαζί με μια πολύ καλή ομάδα συνεργατών-χριστιανών, που την αποτελούσαν: οι διάκονοι Πρόκουλος (ή Πρόκλος), Σώσσος, Φαύστος, ο αναγνώστης Δησιδέριος, ο Ακούτιος και ο Ευτύχιος, αγωνίζονταν τον άγιο αγώνα της αρετής και έφερναν στο Χριστό πολλούς ειδωλολάτρες. Όταν έγινε ο μεγάλος διωγμός κατά των χριστιανών, συνελήφθησαν και υπέστησαν φοβερά βασανιστήρια. Τον Ιανουάριο έριξαν στη φωτιά για να καεί, αλλά με τη θεία χάρη έμεινε αβλαβής. Αμέσως, τότε, τον οδήγησαν σε άλλο τόπο, όπου του έκοψαν τα νεύρα και έτσι έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου. Στο δρόμο για το μαρτύριο, συνέβη το έξης περιστατικό: Οι πολυάριθμοι χριστιανοί της Νεάπολης, προσπάθησαν να πάρουν από τα χέρια των στρατιωτών τον Ιανουάριο. Εκείνος, όμως, αρνήθηκε και τους είπε: «Αφήστε, παιδιά μου, να τελειώσω τον καλό αγώνα του μαρτυρίου, και σας υπόσχομαι ότι θα είμαι πάντοτε προστάτης της πόλης σας». Έτσι και έγινε. Η Νεάπολη τον ανακήρυξε πολιούχο της Άγιο. Στο Συναξάρι του Αγίου Ιανουαρίου αναφέρεται ότι μια γυναίκα, που ονομαζόταν Μαξιμίνα και ήταν χήρα, είχε την ατυχία να χάσει το μονάκριβο παιδί της. Κάποια στιγμή, ενώ θρηνούσε, συνήλθε για λίγο και κοιτάζοντας ψηλά, είδε άνω από την πύλη του ναού ένα ύφασμα κρεμασμένο, στο οποίο ήταν ζωγραφισμένη η εικόνα του Αγίου Ιανουαρίου. Τότε η γυναίκα έφερε στο νου της εκείνο που κάποτε έκανε ο προφήτης Ελισσαίος, όταν ανέστησε τον υιό της Σωμανίτιδος. Αφού κινήθηκε λοιπόν η Μαξιμίνα από θείο φωτισμό, έκανε και αυτή το ίδιο. Σχημάτισε δηλαδή κατάλληλα τον υιό της και ακολούθως σχημάτισε το ομοίωμα του Αγίου Ιανουαρίου. Στη συνέχεια δε, στα μάτια του παιδιού της προσάρμοσε τα μάτια της εικόνας του Αγίου. Το ίδιο έκανε και με τα αυτιά, το στόμα και με τα υπόλοιπα μέλη. Κάνοντας το έργο αυτό η γυναίκα προσευχόταν θερμά προς τον Άγιο Ιανουάριο λέγοντας: «Δούλε του Θεού, ελέησέ με και ανάστησε τον υιό μου, γιατί είναι το μόνο μου παιδί, δεν έχω άλλο». Και πραγματικά, ο Άγιος άκουσε την παράκληση της Μαξιμίνας και ανέστησε τον υιό αυτής.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ. Ὡς Ἱεράρχης καὶ σοφὸς θεηγόρος, τύπος ἐγένου πρὸς ἀθλήσεως πόνους, Πάτερ Ἰανουάριε τοὶς περὶ σεαυτόν. Σῶσος γὰρ καὶ Πρόκουλος, Δισιδέριος Φαῦστος, καὶ σὺν Ἀκουτίωνι, ὁ Εὐτύχιος ἅμα, σὺν σοῖ ἀθλούσι μάκαρ εὐσεβῶς, μεθ' ὧν δυσώπει, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

12.- ***  Όσιος Θεόδωρος ο Τριχινάς

Βιογραφία Ο Όσιος Θεόδωρος καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη και γεννήθηκε από πλούσιους και ευσεβείς γονείς. Από νεαρή ηλικία ακολούθησε το μοναχικό βίο γενόμενος μοναχός στη μονή που γι' αυτόν καλείτο μονή του Τριχινά. Αφιέρωσε όλη του τη ζωή στη διακονία των φτωχών και των άρρωστων. Ονομάστηκε Τριχινάς, διότι είχε τρίχινα φορέματα. Η ζωή του ήταν λιτή και με πολλή εγκράτεια, προκειμένου να δίνει όσο γινόταν περισσότερα αγαθά στους πάσχοντες. Τη νύχτα ο Θεόδωρος πάντα έβρισκε χρόνο για προσευχή και μελέτη. Ζούσε μέσα σε μια κοινωνία στερημένων ανθρώπων, που οι ανάγκες τους ήταν μεγάλες. Γι' αυτό παρακινούσε πολλούς πλουσίους να διαθέτουν όσα αγαθά μπορούσαν. Πολλοί άπ' αυτούς του έδιναν αρκετά χρήματα και είδη πρώτης ανάγκης, τα όποια ο Θεόδωρος διέθετε με πολλή διάκριση. Πρώτα σ' εκείνους που είχαν περισσότερη ανάγκη, όπως ορφανά, φτωχές χήρες και άρρωστους οικογενειάρχες. Ευεργετούσε μέχρι και την τελευταία ήμερα της ζωής του. Ο Όσιος Θεόδωρος κοιμήθηκε με ειρήνη και έλαβε τη Χάρη από τον Θεό, ο τάφος του να αναβλύζει μύρο που ευωδίαζε. Έτσι, όσοι προσέτρεχαν εκεί με πίστη και ευλάβεια, λάμβαναν την υγεία της ψυχής και του σώματος.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. Δῶρον ἔνθεον, τῆς ἐγκρατείας, σκεῦος ἔμψυχον, τῆς ἀπαθείας, ἀνεδείχθης θεοφόρε Θεόδωρε, τὸν γὰρ Θεὸν θεραπεύσας τοὶς ἔργοις σου, τῶν παρ' αὐτῶν δωρημάτων ἠξίωσαι. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

13.- ***  Άγιος Ζακχαίος ο Απόστολος
  Βιογραφία
Η Ιστορία του Ζακχαίου βρίσκεται στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο κεφάλαιο ΙΘ 1-10. Είναι ο γνωστός αρχιτελώνης της Ιεριχούς, που ανέβηκε στη συκομουριά (επειδή δεν τον ευνοούσε το ύψος του) για να δει τον διερχόμενο Ιησού. Ο Κύριος θαύμασε την πίστη του, διέταξε να κατεβεί από το δένδρο και να μεταβούν μαζί στο σπίτι του, αφού συγχώρησε όλα τα αμαρτήματα που είχε διαπράξει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Λέγεται, ότι μετά την Ανάληψη του Κυρίου, ο Ζακχαίος ακολούθησε τον Απόστολο Πέτρο, από τον όποιο και χειροτονήθηκε αργότερα Επίσκοπος Καισαρείας.

14.- *** Ο Άγιος Αθανάσιος κτήτωρ Μονής Μετεώρου
       
Βιογραφία
Ο Όσιος Αθανάσιος, κατά κόσμον Ανδρόνικος, γεννήθηκε στη Νέα Πάτρα, τη σημερινή Υπάτη, κοντά στο όρος Μολύβιον, το 1305 μ.Χ. (ή σύμφωνα με άλλες πηγές το 1303 μ.Χ.) από γονείς επιφανείς και πλούσιους. Μικρός έμεινε ορφανός από πατέρα και παραδόθηκε στην επιμέλεια του θείου του. Αλλά όταν κατέλαβαν την πατρίδα του οι Φράγκοι το 1319 μ.Χ., αναχώρησε στη Θεσσαλονίκη και από 'κει στο Άγιο Όρος.
Στην μεγάλη μοναχική μητρόπολη όμως, τηρούσαν μια ευλαβή συνήθεια, και δεν δέχονταν αγένειους νέους, προς αποφυγήν του σκανδαλισμού των πατέρων και βέβαια για την πλήρη ωρίμανσή των. Με απογοήτευση τότε αναχώρησε ο Αθανάσιος και περιπλανήθηκε σε πολλά μέρη. Πήγε και στην Κωνσταντινούπολη, όπου γνώρισε τον περίφημο Γρηγόριο τον Σιναΐτη, κι αργότερα μετέβηκε στην Κρήτη, κι όταν απέκτησε ηλικία, στα 30 του χρόνια, ξαναγύρισε για να μείνει στο Όρος. Διέμεινε σε μια περιοχή που ανήκει στην Μονή Ιβήρων. Από εκεί, τον κάλεσαν οι πατέρες Γρηγόριος ο Πολίτης και Μωυσής, και του μετέδωσαν το μοναχικό και αγγελικό σχήμα.
Την εποχή εκείνη έκαμαν πολλές επιδρομές στο Άγιον Όρος οι Τούρκοι. Πολλοί μοναχοί αισθάνθηκαν ανασφάλεια και κατέφυγαν στα ενδότερα της ηπειρωτικής χώρας για προστασία. Το ίδιο συνέβη την ίδια περίπου εποχή με τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά. Ανάμεσα στους μοναχούς που αποφάσισαν να αυτοεξοριστούν υπήρξαν κι ο Γρηγόριος ο Πολίτης με μαθητές του τον Άγιο Αθανάσιο και τον Γαβριήλ. Έτσι η σεπτή αυτή τριάδα με ιδιάζουσα πνευματικότητα κατευθύνθηκαν δυτικά, πέρασαν την Θεσσαλονίκη και την Βέροια κι ανέβηκαν ευλαβικά για προσκύνημα στη Σκήτη.
Το ακριβές μέρος της παραμονής τους δεν είναι γνωστό. Σκήτη Βεροίας ονομάζεται όλη η κοιλάδα του Αλιάκμονα, η οποία αριθμούσε πολλές μονές. Καταχρηστικώς βεβαίως αναφέρεται ως τόπος διαμονής η Μονή του Προδρόμου, η οποία εκείνη την εποχή ίσως να μην υφίστατο ακόμη.
Κατά την μαρτυρία του Γέροντα του Αγίου, του Γρηγορίου του Πολίτου, ο Αγιος Αθανάσιος λάτρευε την ησυχία κι αποστρέφονταν την ταραχή της πόλεως. Έτσι αν και πάρα πολλοί τους κατέτρεχαν για να τους κρατήσουν στην διακονία της πόλης, αυτοί έψαχναν μέρη να ησυχάσουν. Στη Σκήτη έφθασαν το 1340, τέσσερα-πέντε χρόνια μετά την αναχώρηση του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Η παράδοση μας διασώζει πως εδώ, διέτριψαν τρία χρόνια. Αλλά η καρδιά του Αγίου Αθανασίου ετρώθη και εστερεώθη ακραιφνώς πλέον στην αναζήτηση της ησυχίας. Όχι της απλής ησυχίας, αλλά της απόλυτης μόνωσης και ανύψωσης στους πνευματικούς ουρανούς. Για τον λόγο αυτό σκίρτησε η καρδιά του Αγίου όταν άκουσε από τα χείλη του Επισκόπου Σερβίων Ιακώβου πως νοτιότερα υπήρχαν βράχια πανύψηλα που ούτε αετοί δεν φώλιαζαν. Εκεί είχε δει ασκητές να μην μιλούν σε κανένα και να κρύβονται όσο πιο απόμερα γίνεται.
Σχεδόν αμέσως ο Άγιος έβαλε μετάνοια στους αδελφούς, άφησε τη Σκήτη Βεροίας και κατέφυγε στους Σταγούς (Καλαμπάκα). Εκεί επάνω στα πανύψηλα βράχια και συγκεκριμένα επάνω σε μια πέτρα την λεγόμενη Στύλο, κατοίκησε με δύο μαθητές του και έκτισε ναό. Την πέτρα εκείνη ονόμασε Μετέωρο. Επειδή όμως οι προσερχόμενοι για άσκηση πολλαπλασιάσθηκαν, ίδρυσε κοινόβιο με Ναό στο όνομα της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα Χριστού.
Εκεί λοιπόν πέρασε ασκητικά τα χρόνια του, και αφού έζησε 78 ετών, απεβίωσε ειρηνικά το 1383 μ.Χ. (κατά άλλους το 1373 μ.Χ.).

15.- *** Άγιοι Βίκτωρ, Ζωτικός, Ακίνδυνος, Καισάριος, Σεβηριανός, Χριστόφορος, Ζήνων, Θεωνάς και Αντωνίνος
~* Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Βικτωρ (; - 303), Αγιος Ζωτικος (; - 303), Αγιος Ακινδυνος (; - 303), Αγιος Καισαριος (; - 303), Αγιος Σεβηριανος (; - 303), Αγιος Χριστοφορος (; - 303), Αγιος Ζηνων (; - 303), Αγιος Θεωνας (; - 303), Αγιος Αντωνινος (; - 303)
Βιογραφία
Όλοι μαρτύρησαν στα χρόνια του βασιλιά Διοκλητιανού (284 - 305 μ.Χ.), και αίτια του ενδόξου μαρτυρίου τους, ο μεγαλομάρτυς και τροπαιοφόρος Γεώργιος. Και οι μεν Άγιοι Βίκτωρ, Ακίνδυνος, Ζωτικός, Ζήνων και Σεβηριανός, όταν είδαν τον Άγιο Γεώργιο να μένει άθικτος επάνω στο βασανίστηκα όργανο του τροχού, με μια φωνή και οι πέντε ομολόγησαν τον Χριστό Θεό αληθινό. Ο αποκεφαλισμός τους ήταν άμεσος και έτσι πήραν το στεφάνι του μαρτυρίου. Οι δε Χριστόφορος, Θεωνάς, Καισάριος και Αντωνίνος ήταν δορυφόροι του βασιλιά. Όταν λοιπόν και αυτοί είδαν τον Άγιο Γεώργιο, δια της προσευχής, να έχει αναστήσει κάποιον νεκρό Έλληνα, πέταξαν τα διάσημα του αξιώματος τους και μπροστά στο βασιλιά και το πλήθος, ομολόγησαν τον Χριστό Θεό αληθινό. Η φυλάκιση τους ήταν άμεση. Μετά μερικές ήμερες οδηγήθηκαν μπροστά στον Διοκλητιανό και αφού τους κρέμασαν, τους ξέσχισαν και τους έκαιγαν με αναμμένες λαμπάδες. Τελικά τους έριξαν μέσα στο καμίνι της φωτιάς και έτσι πήραν το ένδοξο στεφάνι του μαρτυρίου. Ήταν το έτος 303 μ.Χ.

16.- *** ΑΓΙΟΣ  Γεώργιος ο Μεγαλομάρτυρας και Τροπαιοφόρος

Βιογραφία Ο λαοφιλής Άγιος Γεώργιος ο μεγαλομάρτυρας και Τροπαιοφόρος γεννήθηκε περίπου το 275 μ.Χ. στην Καππαδοκία, από γονείς χριστιανούς. Ο πατέρας του, μάλιστα, πέθανε μαρτυρικά για το Χριστό όταν ο Γεώργιος ήταν δέκα χρονών. Η μητέρα του τότε τον πήρε μαζί της στην πατρίδα της την Παλαιστίνη, όπου είχε και τα κτήματα της. Όταν έγινε 18 χρονών, στρατεύθηκε στο ρωμαϊκό στρατό. Αν και νέος στην ηλικία, διεκπεραίωνε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις τέλεια. Όλοι τον θαύμαζαν για το παράστημα του. Γι' αυτό, γρήγορα τον προήγαγαν σε ανώτερα αξιώματα και του έδωσαν τον τίτλο του κόμη και ο Διοκλητιανός τον εκτιμούσε πολύ. Ομολογητής Από την εποχή του αυτοκράτορα Δεκίου μέχρι την εποχή που ανέβηκε στον θρόνο ο Διοκλητιανός, το 283 μ.χ., η Χριστιανική Εκκλησία μεγάλωσε πάρα πολύ, γιατί επικρατούσε ειρήνη. Οι Χριστιανοί πήραν πολλές δημόσιες θέσεις, έκτισαν πολλούς και μεγάλους ναούς, διάφορα σχολεία και οργάνωσαν την διοίκηση και τη διαχείριση των εκκλησιών και της φιλανθρωπίας. Ο Διοκλητιανός αρχικά εργάστηκε για την οργάνωση του κράτους του. Προσέλαβε στρατηγούς για βοηθούς του που τους ονόμασε αυτοκράτορες και Καίσσαρες κι αφού πέτυχε να υποτάξει τους εχθρούς του κράτους και να σταθεροποιήσει τα σύνορα του, στράφηκε στα εσωτερικά ζητήματα. Δυστυχώς, στράφηκε εναντίον της Χριστιανικής Θρησκείας για να ανορθώσει την ειδωλολατρία. Γι' αυτό το λόγο λοιπόν, κάλεσε τους βοηθούς του Καίσσαρες το 303 μ.χ. και τους στρατηγούς στην πρωτεύουσα του ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους σε τρεις γενικές συγκεντρώσεις. Ανάμεσα τους βρισκότανε και ο 28χρονος Γεώργιος, που διακρίθηκε πολλές φορές στους πολέμους. Συγκεντρώθηκαν λοιπόν όλοι, για να πάρουν αποφάσεις για την εξόντωση και τον αφανισμό της Χριστιανικής πίστης. Πρώτος μίλησε ο Διοκλητιανός και επέβαλε σε όλους ν' αναλάβουν τον εξοντωτικό αγώνα εναντίον του Χριστιανισμού. Όλοι υποσχέθηκαν ότι θα καταβάλουν κάθε προσπάθεια, για να εξαλείψουν την Χριστιανική Θρησκεία από το Ρωμαϊκό κράτος. Τότε ο γενναίος Γεώργιος σηκώθηκε και είπε: «Γιατί, βασιλιά και άρχοντες, θέλετε να χυθεί αίμα δίκαιο και άγιο και να εξαναγκάσετε τους Χριστιανούς να προσκυνούν και να λατρεύουν τα είδωλα»; Και διακήρυξε την αλήθεια της Χριστιανικής Θρησκείας και την Θεότητα του Χριστού. Μόλις τέλειωσε, όλοι συγχυστήκανε μ' αυτή την ομολογία του και προσπάθησαν να τον πείσουν να μετανοήσει για όσα είπε, καταπραΰνοντας έτσι και τον Διοκλητιανό. Αλλά ο Γεώργιος ήταν σταθερός και με θάρρος διακήρυσσε την Χριστιανική του πίστη. Στη φυλακή Οργισμένος ο Διοκλητιανός διέταξε να τον κλείσουν στην φυλακή κα να του περισφίγξουν τα πόδια στο ξύλο και αφού τον ξαπλώσουν ανάσκελα, να βάλουν πάνω στο στήθος του μεγάλη και βαριά πέτρα. Το άλλο πρωί ο Διοκλητιανός διέταξε να του παρουσιάσουν τον Γεώργιο για να τον ανακρίνει . Και πάλι αυτός έμεινε ακλόνητος στην ομολογία του και παρ' όλες τις κολακείες και τις υποσχέσεις του αυτοκράτορα διακήρυττε την πίστη του και μιλούσε για τους ουράνιους θησαυρούς. Ο Διοκλητιανός οργίστηκε από τα λόγια του και διέταξε τους δήμιους να δέσουν τον Άγιο σε ένα μεγάλο τροχό για να κομματιαστεί το σώμα του. Μάλιστα ειρωνεύτηκε την ανδρεία του Αγίου και τον κάλεσε να προσκυνήσει τα είδωλα. Ο Γεώργιος ευχαρίστησε τον Θεό που τον αξίωνε να δοκιμαστεί και δέχτηκε με ευχαρίστησε να υποστεί το φοβερό αυτό μαρτύριο, που χώριζε σε μικρά λεπτά κομμάτια ολόκληρο το σώμα του, επειδή γύρω γύρω από τον τροχό υπήρχαν μπηγμένα κοφτερά σίδερα, που μοιάζανε με μαχαίρια. Πραγματικά μόλις ο τροχός κινήθηκε τα κοφτερά σίδερα άρχισαν να κόβουν το σώμα του. Τότε ακούστηκε μια φωνή από τον ουρανό που έλεγε : «Μη φοβάσαι, Γεώργιε, γιατί εγώ είμαι μαζί σου» και αμέσως ένας άγγελος ελευθέρωσε τον Άγιο, λύνοντας τον από τον τροχό και θεραπεύτηκε όλο το καταπληγωμένο σώμα του. Ο Γεώργιος αφού απέκτησε το θαυμάσιο παράστημα του, με όψη αγγελική, παρουσιάστηκε στον Διοκλητιανό που είχε πάει με άλλους να κάνει θυσία. Μόλις τον είδαν έμειναν όλοι έκθαμβοι και απορημένοι. Μερικοί δε ισχυριζόντουσαν ότι είναι κάποιος που του μοιάζει και άλλοι ότι είναι φάντασμα. Καθώς όμως σχολιάζανε το γεγονός, εμφανίστηκαν μπροστά στον βασιλιά δύο από τους αξιωματικούς του, ο Πρωτολέοντας και ο Ανατόλιος (βλέπε 23 Απριλίου) με χίλιους στρατιώτες και ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό. Ο Διοκλητιανός θύμωσε τόσο που έγινε έξαλλος και διέταξε να τους σκοτώσουν, πράγμα που έγινε αμέσως. Έπειτα διέταξε να γεμίσουν αμέσως ένα λάκκο με ασβέστη και νερό και αφού ρίξουν μέσα τον Γεώργιο, να τον αφήσουν μέσα τρεις μέρες και τρεις νύχτες έτσι που να διαλυθούν και τα κόκκαλα του. Πραγματικά οι δήμιοι ρίξανε τον Άγιο στον ζεματιστό ασβέστη και κλείσανε το στόμα του λάκκου. Μετά από τρεις μέρες ο Διοκλητιανός έστειλε στρατιώτες να ανοίξουν το λάκκο. Με μεγάλη τους έκπληξη όμως βρήκαν τον Γεώργιο όρθιο, μέσα στον ασβέστη και προσευχόταν. Το γεγονός εντυπωσίασε και προκάλεσε θαυμασμό και ενθουσιασμό στο λαό, που φώναζε: «Ο Θεός του Γεωργίου είναι μεγάλος». Ο Διοκλητιανός ζήτησε εξηγήσεις από τον Γεώργιο, που έμαθε τις μαντικές τέχνες και πως τις χρησιμοποιεί. Ο Γεώργιος τότε του απάντησε ότι τα γεγονότα ήταν αποτέλεσμα της θείας χάρης και δύναμης και όχι μαγείας και γοητείας. Ο Διοκλητιανός οργισμένος διέταξε να του φορέσουν πυρακτωμένα παπούτσια με σιδερένια καρφιά και τον εξαναγκάσουν να περπατά. Ο Άγιος προσευχόταν και περπατούσε χωρίς να πάθει τίποτα. Πάλι διέταξε να τον φυλακίσουν και σκέφτηκε να φωνάξει του άρχοντες για να συσκεφτούν τι έπρεπε να κάμουν στον Γεώργιο. Και αφού τον δείρανε τόσο πολύ με μαστίγια και καταπλήγωσαν ολόκληρο το σώμα του Αγίου, τον παρουσίασαν στον Διοκλητιανό, που έμεινε έκπληκτος βλέποντας τον Γεώργιο να λάμπει σαν Άγγελος. Σκέφτηκε, λοιπόν, ότι το φαινόμενο αυτό οφειλόταν στις μαγικές του ικανότητες. Γι' αυτό κάλεσε τον μάγο Αθανάσιο (βλέπε 23 Απριλίου), για να λύσει τα μάγια του Γεωργίου.        Αβλαβής από το δηλητήριο Ήλθε, λοιπόν ο μάγος Αθανάσιος, κρατώντας στα χέρια του δύο πήλινα αγγεία, όπου υπήρχε δηλητήριο. Στο πρώτο αγγείο το δηλητήριο προξενούσε τρέλα, ενώ στο δεύτερο τον θάνατο. Αμέσως οδήγησαν τον Άγιο στον Διοκλητιανό και στον μάγο Αθανάσιο. Ο βασιλιάς διέταξε να του δώσουν να πιει το πρώτο δηλητήριο. Ο Άγιος χωρίς δισταγμό ήπιε το δηλητήριο του πρώτου δοχείου, αφού προηγουμένως προσευχήθηκε , λέγοντας: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, ο ειπών καν θανάσιμον τι πίωτιν, ου μη αυτούς βλάψει, θαυμάστωσον νυν τα ελέη σου». Και δεν έπαθε απολύτως τίποτα! Μόλις είδαν ότι δεν έπαθε απολύτως τίποτα, ο βασιλιάς διέταξε να του δώσει ο μάγος και το δεύτερο αγγείο. Το ήπιε και αυτό χωρίς να πάθει το παραμικρό. Τότε όλοι έμειναν έκπληκτοι από αυτό το θαύμα. Ο Διοκλητιανός εξακολουθούσε να επειμένει ότι για να μην πεθάνει ο Γεώργιος είχε δικά του μάγια. Ο μάγος Αθανάσιος που ήξερε πόσο δραστικά ήταν τα δηλητήρια, αφού γονάτισε μπροστά στον μάρτυρα, ομολόγησε την πίστη του στον αληθινό Θεό. Τότε ο Διοκλητιανός διέταξε και φόνευσαν τον Αθανάσιο αμέσως. Εκείνη την στιγμή έφθασε και η γυναίκα του Διοκλητιανού Αλεξάνδρα (βλέπε 21 Απριλίου), που ομολόγησε την πίστη της στον αληθινό Θεό. Και ο σκληρός και άκαρδος Διοκλητιανός διέταξε να την φυλακίσουν και την επομένη να της κόψουν το κεφάλι. Η Αλεξάνδρα ενώ προσευχόταν στην φυλακή, παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια του Θεού. Το μαρτυρικό τέλος του Αγίου Ο Άγιος Γεώργιος κλείστηκε στην φυλακή και την νύκτα είδε στ' όνειρο του τον Χριστό, που του ανάγγειλε ότι θα πάρει το στεφάνι του μαρτυρίου και θα αξιωθεί της αιωνίου ζωής. Σαν ξημέρωσε διατάχτηκαν οι στρατιώτες από τον ο Διοκλητιανό να παρουσιάσουν μπροστά του τον Άγιο. Πραγματικά ο Άγιος βάδιζε γεμάτος χαρά προς τον βασιλέα, επειδή προγνώριζε ότι έφτασε το τέλος του. Μόλις λοιπόν τον αντίκρισε ο Διοκλητιανός, του πρότεινε να πάνε στον ναό του Απόλλωνα για να θυσιάσει στο είδωλο του. Όταν μπήκε ο Άγιος στον ναό, σήκωσε το χέρι και αφού έκανε το σημείο του σταυρού διέταξε το είδωλο να πέσει. Αμέσως τούτο έπεσε και έγινε κομμάτια. Ο ιερέας των ειδώλων και ο λαός τόσο πολύ θύμωσαν, που φώναζαν στον βασιλέα να θανατώσει τον Γεώργιο. Ο Διοκλητιανός έβγαλε διαταγή και του έκοψε το κεφάλι. Ο πιστός υπηρέτης του Αγίου, Πασικράτης, εκτελώντας την επιθυμία του Αγίου, παρέλαβε το Άγιο λείψανο του Μάρτυρα μαζί με αυτό της μητέρας του Αγίας Πολυχρονίας (βλέπε 23 Απριλίου) και το μετέφερε στη Λύδδα της Παλαιστίνης. Από εκεί, όπως βεβαιώνουν οι πηγές, οι Σταυροφόροι πήραν τα ιερά λείψανα της Αγίας Πολυχρονίας και τα μετέφεραν στη Δύση. Κατά την Εκκλησία μας, ο ένδοξος αυτός μεγαλομάρτυρας είναι ο μαργαρίτης ο πολύτιμος, ο αριστεύς ο θείος, ο λέων ο ένδοξος, ο αστήρ ο πολύφωτος, του Χριστού οπλίτης, της ουρανίου στρατιάς ο συνόμιλος. Τα θαύματα του Αγίου α) Η μεταφορά της κολώνας Μια γυναίκα αγόρασε μια κολώνα και δεν μπορούσε να την στείλει στην Ρώμη που κτιζόταν εκεί μια εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Είδε λοιπόν στο όνειρο της τον Άγιο, που μαζί της σήκωσε την κολώνα και την έριξαν στην θάλασσα . Η κολώνα βρέθηκε στην Ρώμη με μια επιγραφή να τοποθετηθεί στο δεξί μέρος της εκκλησίας. β) Σωτηρία ενός αιχμαλώτου στρατιώτη Στην Παμφλαγονία του Πόντου τιμούσαν πολύ τον Άγιο και μάλιστα είχαν κτιστεί προς τιμή του πολλοί ναοί. Όλοι τιμούσαν τον Άγιο τόσο ώστε κάθε οικογένεια να δίνει το όνομα του σ' ένα από τα αρσενικά παιδιά της. Τούτο συνέβη και σε μια ευσεβή οικογένεια. Μεγάλωσε το παιδί της που ήταν φρόνιμο, ηθικό, συνετό, και όταν έγινε είκοσι χρόνων τον κάλεσαν στο στρατό. Στις μάχες που έγιναν εναντίον των βαρβάρων πολλοί Χριστιανοί μεταξύ των οποίων και ο νεαρός Γεώργιος, έπεσαν σε ενέδρα, και από αυτούς άλλους έσφαξαν, άλλους έκαμαν υπηρέτες και άλλους πώλησαν δούλους. Ο Γεώργιος έγινε υπηρέτης κάποιου αξιωματικού, που τον εκτίμησε πολύ. Οι γονείς του Γεωργίου για ένα ολόκληρο χρόνο πενθούσαν και έκλαιγαν απαρηγόρητοι για το χαμένο τους παιδί. Καθημερινά πήγαιναν στην εκκλησία και γονατιστοί παρακαλούσαν θερμά τον Θεό να τους φανερώσει τι απέγινε το αγαπημένο τους παιδί. Αλλά και ο Γεώργιος από την εξορία του προσευχόταν στον Θεό να τον απαλλάξει από την σκλαβιά και να τον αξιώσει να συναντηθεί με τους αγαπημένους του γονείς. Πέρασε λοιπόν ένας χρόνος από τότε που εξαφανίστηκε. Έφθασε μάλιστα και η γιορτή του Αγίου και οι γονείς, που πάντα είχαν την ελπίδα ότι το παιδί τους ζει, κάλεσαν τους συγγενείς τους για δείπνο. Εκείνη την ημέρα ο αξιωματικός του Γεωργίου του ζήτησε να του πλύνει τα πόδια πριν από το φαγητό και γι' αυτό ο Γεώργιος πήγε να ζεστάνει νερό. Όλη την ημέρα ο Γεώργιος έκλαιγε και παρακαλούσε τον Άγιο του που γιόρταζε να τον ελευθερώσει και να τον οδηγήσει κοντά στους γονείς του. Μόλις το νερό έβρασε και το ετοίμασε για τον αφέντη του, παρουσιάστηκε μπροστά του ο Άγιος έφιππος σ' ένα άσπρο άλογο και αφού ανέβασε τον νέο σ' αυτό αμέσως, τον έφερε στο σπίτι του την ώρα που βρίσκονταν όλοι οι καλεσμένοι στο τραπέζι. Έμειναν όλοι τότε έκθαμβοι και όταν εκείνος τους αφηγήθηκε το θαύμα με κάθε λεπτομέρεια, όλοι γεμάτοι χαρά δόξασαν το Θεό. γ) Η επιστροφή του γιου της χήρας Στην Μυτιλήνη ήλθαν πειρατές από την Κρήτη για να κλέψουν, λεηλατήσουν και αιχμαλωτίσουν όσο το δυνατό περισσότερους μπορούσαν. Σκέφθηκαν, λοιπόν, να κάνουν την επιδρομή τους την ημέρα της γιορτής του Αγίου Γεωργίου, που όλοι θα βρίσκονταν συγκεντρωμένοι στην εκκλησία. Πραγματικά οι κουρσάροι έκαναν την επίθεση τους και μεταξύ αυτών που αιχμαλώτισαν ήταν και ένας πολύ ωραίος νέος, ο γιος μίας πλούσιας χήρας. Οι κουρσάροι τον χάρισαν στον Αμιράν της Κρήτης που τον έβαλε υπηρέτη της τράπεζας του. Η μάνα του από την στιγμή που χάθηκε ο γιος της έκλαιγε και παρακαλούσε τον Θεό και τον Άγιο να της φανερώσει το χαμένο της παιδί. Ο Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος δεν βράδυνε να εκπληρώσει τον πόνο της πονεμένης μάνας. Και ενώ ο νέος ετοιμαζόταν να προσφέρει κρασί στον Αμιράν, ο Άγιος Γεώργιος τον άρπαξε και το μετέφερε στην μάνα του. Και οι δύο δεν πίστευαν στα μάτια τους. Όταν συνήλθαν δόξαζαν τον Θεό και τον Άγιο για τον παράξενο τρόπο της απελευθέρωσης. δ) Ευεργέτης, αλλά και τιμωρός Στην Παμφλαγονία υπήρχε ένας μεγάλος ναός προς τιμή του Αγίου Γεωργίου, και στην πλατεία του ναού τα παιδιά έπαιζαν διάφορα παιχνίδια. Ένα από τα παιδιά αυτά δεν μπορούσε να νικήσει σε κανένα από τα πολλά αγωνίσματα, γι' αυτό τα άλλα το ειρωνεύονταν και το περιγελούσαν. Τότε στράφηκε προς την εικόνα του Αγίου Γεωργίου και τον παρακάλεσε να το βοηθήσει να νικήσει και υποσχέθηκε ότι θα του προσφέρει ένα σφουγγάτο, δηλαδή φαγητό από αυγά τηγανισμένα με κρεμμύδια και μυρωδικά. Μόλις έκανε το τάξιμο άρχισε να παλεύει με τα άλλα παιδιά που τα νίκησε. Αμέσως πήγε στο σπίτι του και μόνος του έφτιαξε το σφουγγάτο και το έβαλε μπροστά στην εικόνα του Αγίου. Ύστερα από λίγη ώρα έφθασαν εκεί τρεις νέοι για να προσκυνήσουν και μόλις είδαν το σφουγγάτο σκέφτηκαν να το φάνε. Και είπαν μεταξύ τους: «Τι τα θέλει αυτά ο Άγιος; Μήπως πρόκειται να τα φάει;» Εκάθησαν, λοιπόν, και έφαγαν του σφουγγάτο στα σκαλοπάτια της εκκλησίας. Όταν θέλησαν να φύγουν δεν μπορούσαν να σηκωθούν, γιατί είχαν κολλήσει στα μαρμάρινα σκαλοπάτια. Έκαμαν τότε φτηνά τάματα στον Άγιο για να ξεκολλήσουν, αλλά τίποτα. Όταν έκαμαν ακριβό τάμα, να δώσει ο καθένας από ένα φλωρί, τότε μόνο μπόρεσαν να ξεκολλήσουν και ν' απελευθερωθούν. Μόλις βγήκαν από την εκκλησία και πήραν θάρρος, είπαν προς τον Άγιο: «Άγιε Γεώργιε, τα σφουγγάτα σου είναι πολύ ακριβά, γι' αυτό και εμείς δεν θα ξαναγοράσουμε τίποτα από εσένα». ε) Τιμωρία του Σαρακηνού Κάποιος Σαρακηνός ταξιδιώτης (ανεψιός του βασιλιά της Συρίας), σαν είδε την θαυμάσια εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, διέταξε τους υπηρέτες του να μεταφέρουν τις αποσκευές τους και να τις βάλουν στο νάρθηκα της εκκλησίας, επειδή θα έμεναν εκεί για να ξεκουραστούν και ύστερα να συνέχιζαν το δρόμο τους. Όμως απαίτησε να βάλουν και τις δώδεκα καμήλες μέσα στην εκκλησία. Οι ιερείς της εκκλησίας τον παρακάλεσαν να μην βεβηλώσει την εκκλησία τους. Αλλά αυτός επέμενε και ανέβηκε σ' ένα ψηλό σημείο του ναού για να τις παρακολουθεί. Όταν τις οδήγησαν λοιπόν στην εκκλησία, αμέσως πέθαναν όλες. Τότε το θαύμα διαδόθηκε , ο δε Σαρακηνός εντυπωσιάσθηκε και ζήτησε να τις βγάλουν έξω και να τις θάψουν. Έμεινε στην εκκλησία μέχρι το πρωί που ήλθε ο ιερέας για να λειτουργήσει. Στη διάρκεια της λειτουργίας, την ώρα της μετουσίωσης των τιμίων δώρων, ο Σαρακηνός είδε όραμα ότι ο ιερέας αφού πήρε στα χέρια του ένα μικρό παιδί, το έσφαξε και το αίμα του χύθηκε στο Άγιο ποτήρι, και το σώμα του αφού το έκοψε σε μικρά κομμάτια το έβαλε στο ιερό δίσκο. Όταν τέλειωσε το κοινωνικό και είδε ο Σαρακηνός τον ιερέα να μεταδίδει στο λαό τις σάρκες και το αίμα του παιδιού, θύμωσε πολύ. Ύστερα από αυτό ζήτησε να μάθει λεπτομέρειες και να πάρει εξηγήσεις. Ο ιερέας του εξήγησε σχετικά με την θεία ευχαριστία, και ακόμα του είπε ότι αξιώθηκε να δει ένα όραμα που μόνο οι μεγάλοι πατέρες είδαν. «Εγώ - του λέει ο ιερέας - δεν αξιώθηκα ποτέ να δω το φρικτό αυτό Μυστήριο και μόνο άρτο και κρασί βλέπω». Εξήγησε κατόπιν στον Άρχοντα Σαρακηνό το θαυμαστό μυστήριο. Τότε ο Σαρακηνός θέλησε να βαπτισθεί γιατί πίστεψε ότι η Χριστιανική πίστη ήταν η πιο αληθινή. Ο ιερέας τότε του είπε να πάει στα Ιεροσόλυμα να βαπτισθεί, γιατί όταν θα το μάθαινε ο θείος του , που ήταν βασιλιάς της Συρίας, θα τον σκότωνε και θα άρχιζε φοβερό διωγμό εναντίον των Χριστιανών. Έτσι λοιπόν ο Σαρακηνός πήγε στα Ιεροσόλυμα όπου υπήρχε άλλος ηγεμόνας και βαπτίστηκε από τον Πατριάρχη. Ύστερα μάλιστα από λίγες μέρες συμβουλεύτηκε τον Πατριάρχη τι έπρεπε να κάνει για να σωθεί. Τότε ο Πατριάρχης τον συμβούλευσε να γίνει μοναχός στο όρος Σινά. Και πραγματικά έτσι έγινε. Ύστερα από τρία χρόνια πήρε άδεια από τον ηγούμενο του και έφυγε για να συναντήσει τον ιερέα του Αγίου Γεωργίου που τον είχε συμβουλεύσει να βαπτισθεί. Όταν έφτασε εκεί ο ιερέας δεν τον αναγνώρισε. Αφού του αποκάλυψε ποιός ήταν, του εξέφρασε την επιθυμία του να δει τον Χριστό. Ο ιερέας δόξασε τον Θεό και του είπε: «πήγαινε παιδί μου στον θείο σου Αμιράν και ομολόγησε την πίστη σου τόσο σ' αυτόν όσο και σ' άλλους Σαρακηνούς». Ο μοναχός σαν τα άκουσε αυτά συγκινήθηκε και ξεκίνησε αμέσως να πάει στην πόλη, όπου ο θείος του ήταν άρχοντας. Όταν έφτασε εκεί, περίμενε να νυχτώσει και ανέβηκε στον μιναρέ του τζαμιού και άρχισε να φωνάζει: «Τρέξτε εδώ Σαρακηνοί, διότι θέλω να σας μιλήσω». Τότε οι Σαρακηνοί έτρεξαν με λαμπάδες και όταν είδαν τον μοναχό, ρώτησαν τι είχε να τους πει. Ο μοναχός τους είπε: «Με ρωτάτε τι έχω να σας πω; Λοιπόν σας ρωτώ: Πού είναι ο ανεψιός του Αμιράν, πού έφυγε κρυφά;» Εκείνοι του απάντησαν. «Αν μας πεις που βρίσκεται θα σου δώσουμε όσα λεφτά θέλεις». Ο μοναχός τους είπε: «Οδηγήστε με στον Αμιράν για να σας το πω». Αφού άρπαξαν τον μοναχό, τον οδήγησαν με μεγάλη χαρά στον Αμιράν. «Αυτός ο μοναχός γνωρίζει που είναι ο ανιψιός σου», του είπανε. Ο Αμιράς τότε ρώτησε αν στ' αλήθεια ξέρει που βρίσκεται. «Εγώ ο ίδιος είμαι. Όμως τώρα είμαι Χριστιανός και πιστεύω στον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο πνεύμα, τη μία θεότητα και ομολογώ ότι ο υιός του Θεού σαρκώθηκε από την παρθένο Μαρία και έκαμε στον κόσμο μεγάλα θαυμάσια και αφού σταυρώθηκε και πήγε στους ουρανούς και κάθισε στα δεξιά του Θεού και Πατέρα, πρόκειται να έλθει ξανά για να κρίνει ζωντανούς και πεθαμένους». Μόλις άκουσε αυτά ο θείος του Αμιράς τούπε: «Τί έπαθες, ταλαίπωρε μου, να αφήσεις το σπίτι σου , τα πλούτη σου, τη δόξα σου και να περπατάς περιφρονημένος σαν ζητιάνος; Επίστρεψε λοιπόν στην θρησκεία σου και παραδέξου σαν προφήτη σου τον Μωάμεθ για να επανέλθεις ξανά στην προηγούμενη σου κατάσταση». Ο μοναχός τότε του είπε: «Όσα καλά είχα που ήμουν Σαρακηνός, ήταν μερίδα του διαβόλου. Αυτό το τρίχινο φόρεμα μου είναι το καύχημα και ο πλούτος μου. Το Μωάμεθ που σας πλάνεψε και τη θρησκεία του, αποστρέφομαι εντελώς». Σαν τα άκουσε αυτά ο Αμιράς είπε προς τους Σαρακηνούς που παρευρίσκονταν εκεί, ότι ο ανεψιός του έχασε τα λογικά του και να τον διώξουν. Αυτό βέβαια το έκαμε για να τον γλιτώσει από το νόμο που προέβλεπε θανατική ποινή στους υβριστές της θρησκείας. Εκείνοι μόλις άκουσαν τον Αμιράν είπαν: «Αφήνεις ελεύθερο αυτόν που ύβρισε τον προφήτη και την θρησκεία μας; Άς αρνηθούμε και εμείς λοιπόν την θρησκεία μας και ας γίνουμε Χριστιανοί». Ο Αμιράς επειδή φοβήθηκε τον όχλο μήπως εξαγριωθεί περισσότερο, έδωκε την άδεια να τον κάμουν ότι θέλουν. Εκείνοι τον άρπαξαν, τρίζοντας τα δόντια από την λύσσα και αφού τον οδήγησαν έξω από την πόλη, τον λιθοβόλησαν ενώ εκείνος προσευχόταν κι ευχαριστούσε τον Θεό, γιατί τον αξίωνε να μαρτυρήσει για το όνομα του Κυρίου μας. Αυτό ήταν το τέλος του θαρραλέου ομολογητή Σαρακινού. Κάθε νύχτα πάνω από τον σωρό από τις πέτρες , φαινόταν ένα άστρο λαμπρό που φώτιζε τον κόσμο εκείνο. Οι Σαρακηνοί μάλιστα θαύμασαν το γεγονός. Ύστερα από αρκετό καιρό ο Αμιράς έδωσε άδεια στους Χριστιανούς να βγάλουν το Άγιο λείψανο του μάρτυρα από τις πέτρες για να το θάψουν. Όταν λοιπόν σήκωσαν τις πέτρες, βρήκαν το λείψανο «σώον και αβλαβές» και ανάδιδε ευωδία. Αφού το προσκύνησαν με ευλάβεια, το ενταφίασαν με ύμνους και ψαλμωδίες στον Κύριο. στ) Η κόρη του βασιλιά γλιτώνει από τον δράκοντα Στην Ανατολική επαρχία της Αττάλειας και στην πόλη Αλαγία βασίλευε κάποιος Σέλβιος που ήταν πολύ Χριστιανομάχος. Είχε βασανίσει πολλούς Χριστιανούς για ν' αρνηθούν την πίστη τους και έπειτα τους φόνευε. Κοντά στην πόλη υπήρχε ένας δράκοντας φοβερός που καθημερινά άρπαζε ανθρώπους ή ζώα και τα κατάτρωγε. Οι κάτοικοι είχαν πανικοβληθεί και απόφευγαν να περνούν από εκεί. Κάποτε ο βασιλιάς συγκέντρωσε στρατό και πήγε για να σκοτώσει το άγριο θηρίο. Όμως δεν πέτυχε και επέστρεψε άπρακτος. Όταν είδαν οι κάτοικοι ότι ο βασιλιάς απέτυχε να σκοτώσει τον δράκοντα πήγαν να τον ρωτήσουν γιατί δεν μπόρεσε να βρει τρόπους να εξοντώσει το θηρίο. Τότε ο βασιλιάς ύστερα από συμβουλή που του έδωσαν οι ιερείς των ειδώλων, είπε στο πλήθος: «Γνωρίζετε ότι επιχειρήσαμε αρκετές φορές να σκοτώσουμε το θηρίο και δεν το κατορθώσαμε, γιατί έτσι ήταν το θέλημα των Θεών. Τώρα λοιπόν, σύμφωνα με την εντολή τους, θα πρέπει ο καθένας μας να στέλλει το παιδί του για να το τρώει ο δράκοντας. Ακόμα και εγώ θα στείλω την μοναδική μου κόρη, όταν έλθει η σειρά της». Έτσι, λοιπόν, ο λαός υπάκουσε στην διαταγή του βασιλιά γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώτικα. Έστελναν, δηλαδή τα παιδιά τους με δάκρυα και με θρήνους να καταβροχθίζονται από το θηρίο. Όταν ήλθε και η σειρά της κόρης του βασιλιά, ξετυλίχθηκαν τραγικές σκηνές. Ο βασιλιάς κτυπούσε το στήθος του και το πρόσωπο του, τραβούσε τα γένια του και με λυγμούς έλεγε: «Αλίμονο σε μένα τον ταλαίπωρο! Τι να πρωτοκλάψω γλυκό μου παιδί; Το χωρισμό μας ή τον ξαφνικό σου θάνατο που θα δω σε λίγο; Τι να πρωτοθρηνήσω, αγαπημένο μου παιδί, το κάλλος σου ή τον τρόμο, που σε λίγο θα νοιώσεις σαν σε κατασπαράζει το θηρίο; Αλίμονο, κόρη μου, που έλαμπες σαν πολύφωτη λαμπάδα στο παλάτι μου και περίμενα την ώρα που θα γιόρταζα τους γάμους σου. Πού θα βρω πια παρηγοριά και πως θα ζήσω μακριά σου; Τι την θέλω την ζωή και τα παλάτια χωρίς εσένα;» Αυτά έλεγε ο απαρηγόρητος βασιλιάς. Έπειτα γύρισε προς το πλήθος και είπε: «Αγαπητοί μου φίλοι και άρχοντες, σας ζητώ να με συμπονέσετε. Σας προσφέρω πλούτη όσα θέλετε και ακόμα την βασιλεία μου, αλλά να μου κάνετε μια χάρη. Να μου χαρίσετε το μονάκριβο παιδί, αλλιώτικα αφήστε και εμένα να πάω μαζί της». Κανένας όμως δεν συγκινήθηκε από τα λόγια του βασιλεία, γιατί αυτός ήταν που έβγαλε την διαταγή, για να βρίσκουν τα παιδιά του τέτοιο οικτρό τέλος. Έτσι με μια φωνή όλοι του είπαν, ότι έπρεπε να εφαρμοστεί και στο παιδί του η διαταγή του. Σαν δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά ο βασιλιάς, την συνόδευσε μέχρι την πύλη της πόλης. Αφού την αγκάλιασε και την φίλησε, την παρέδωσε στους ανθρώπους για να την οδηγήσει στην λίμνη. Πραγματικά οι άνθρωποι την άφησαν και έφυγαν. Ο λαός έβλεπε μέσα από τα τείχη την κόρη που καθόταν κοντά στην λίμνη και περίμενε να έλθει το θηρίο για να την κατασπαράξει. Εκείνο τον καιρό ο μέγας Γεώργιος, που δεν είχε ακόμη ομολογήσει την Χριστιανική του πίστη, ήταν κόμης και αρχηγός στρατιωτικής μονάδας στο στράτευμα του Διοκλητιανού. Επέστρεφε μάλιστα στην Καππαδοκία από μια εκστρατεία που έκανε μαζί με τον Διοκλητιανό. Από Θεού θέλημα πέρασε και από την λίμνη και όταν είδε το νερό, θέλησε να ποτίσει το άλογο του και να ξεκουραστεί και ο ίδιος. Όταν είδε την κόρη να κλαίει ασταμάτητα και να διακατέχεται από αγωνία και τρόμο, την πλησίασε και την ρώτησε γιατί έκλεγε και ακόμη ποιος ήταν ο λόγος που την παρακολουθούσε ο λαός μέσα από τα τείχη. Η κόρη του είπε ότι αδυνατούσε να του διηγηθεί τα όσα συνέβησαν και τα όσα επρόκειτο να συμβούν και τον παρακάλεσε να καβαλήσει το άλογο του και να φύγει, όσο πιο γρήγορα μπορούσε γιατί κινδύνευε να χάσει την ζωή του και ήταν τόσο νέος και ωραίος. Ο Άγιος επέμενε να μάθει τι της συνέβηκε. Και αυτή του είπε: «Είναι μεγάλη η αφήγηση, κύριε μου, και δεν μπορώ να σου τα αφηγηθώ όλα με λεπτομέρειες. Μόνο σου λέγω και σε παρακαλώ να φύγεις τώρα αμέσως για να μην πεθάνεις άδικα μαζί μου». Και ο Άγιος της είπε: «Πες μου την αλήθεια, γιατί κάθεσαι εδώ και ορκίζομαι στον Θεό, που πιστεύω εγώ , ότι δεν θα σε αφήσω μόνη, αλλά θα σε ελευθερώσω από τον θάνατο, αλλιώτικα θα πεθάνω και εγώ μαζί σου». Τότε η κόρη αναστέναξε πικρά και διηγήθηκε στον Άγιο τα όσα συνέβησαν. Αφού άκουσε εκείνος τα γεγονότα, ρώτησε την κόρη: «Σε ποιο Θεό πιστεύουν ο πατέρας σου και η μητέρα σου και ο λαός;» Και εκείνη του αποκρίθηκε: «Πιστεύουν στον Ηρακλή και στην μεγάλη θεά Άρτεμη». Ο άγιος τότε της είπε: «Από σήμερα να μην φοβάσαι ούτε και να κλαίς. Μόνο πίστεψε στον Χριστό, που πιστεύω εγώ, και θα δεις την δύναμη του Θεού μου». Η βασιλοπούλα απάντησε στον Άγιο: «Πιστεύω, κύριε μου, μ' όλη μου την ψυχή και μ' όλη μου την καρδιά». Ο Άγιος συνέχισε: «Έχε θάρρος στον Θεό που δημιούργησε τον ουρανό και την γη και την θάλασσα διότι ο Χριστός πρόκειται να καταργήσει την δύναμη του θηρίου και θα ελευθερωθούν και ακόμα θα διώξουν τον φόβο του θηρίου όλοι οι κάτοικοι του τόπου αυτού. Μείνε, λοιπόν, εδώ και μόλις δεις το θηρίο να έρχεται, φώναξε μου». Τότε ο Άγιος έκλεινε τα γόνατα του στη γη και αφού σήκωσε τα χέρια του προς τον ουρανό προσευχήθηκε και είπε: «Ο Θεός ο Μεγάλος και Δυνατός που κάθεται πάνω στα χερουβίμ και επιβλέπει αβύσσους, που είναι ευλογητός και υπάρχει στους αιώνες, συ γνωρίζεις ότι οι καρδίες είναι μάταιες, Συ φιλάνθρωπε Δεσπότη και κύριε επίβλεψε και τώρα σε μένα τον ταπεινό και ανάξιο δούλο σου και φανέρωσε μου τα ελέη σου. Κάνε να υποτάξω το φοβερό αυτό Θηρίο για να γνωρίσουν όλοι ότι υπάρχεις μαζί μου και ότι είσαι ο μόνος αληθινός Θεός». Τότε ακούστηκε φωνή από τον ουρανό που του είπε. «Εισακούστηκε η δέηση σου Γεώργιε, και κάνε όπως θέλεις, διότι εγώ θα είμαι πάντοτε μαζί σου». Μόλις τελείωσε την προσευχή του ο Άγιος, φάνηκε το άγριο θηρίο. Όταν το είδε η κόρη φώναξε: «Αλλοίμονο μου , κύριε μου! Έρχεται το θηρίο για να με κατασπαράξει». Τότε ο Άγιος έτρεξε για να συναντήσει το θηρίο. Ήταν το θηρίο φοβερό. Έβγαζε από τα μάτια του φωτιά και ήταν τόσο εξαγριωμένο και απαίσιο που παρουσίαζε θέαμα τρομερό. Αμέσως ο Άγιος έκανε το σημείο του τιμίου Σταυρού και είπε: «Κύριε ο Θεός μου, ημέρεψε για χάρη μου, που είμαι δούλος σου, το θηρίο αυτό για να πιστέψει ο λαός στο όνομα Σου το Άγιο» . Έτσι και έγινε. Ο φοβερός δράκοντας με τα μεγάλα δόντια έπεσε στα πόδια του αλόγου του Αγίου και βρυχούταν. Μόλις η βασιλοπούλα είδε το θέαμα, ένοιωσε χαρά μεγάλη. Και ο Άγιος της είπε: «Βγάλε την ζώνη σου και δέσε με αυτή τον δράκοντα από τον λαιμό». Αμέσως τότε η κόρη άφοβα έβγαλε την ζώνη της και έδεσε το δράκοντα, και ευχαριστούσε τον Άγιο που την γλίτωσε από τον βέβαιο θάνατο. Ο Άγιος αφού ανέβηκε στο άλογο του, είπε προς την βασιλοπούλα: «Σύρε τον δράκοντα με την ζώνη σου μέχρι την πόλη». Όταν είδαν οι κάτοικοι το παράξενο θέαμα, την κόρη δηλαδή να σέρνει δεμένο τον δράκοντα, τράπηκαν σε φυγή. «Μη φοβάσθε, σταθείτε και θα δείτε την δόξα του Θεού και την σωτηρία σας» τους είπε ο Άγιος. Τότε σταμάτησαν όλοι απορημένοι και περίμεναν να δουν τι θα τους δείξει. Τους προέτρεψε λοιπόν, να πιστέψουν στον αληθινό Θεό και αυτοί δέχτηκαν με χαρά. Αφού σήκωσε το χέρι του κτύπησε με το ακόντιο τον δράκοντα και το φοβερό τέρας σκοτώθηκε. Έπειτα αφού πήρε από το χέρι την βασιλοπούλα, την παρέδωσε στον βασιλιά. Όλοι ένοιωσαν μεγάλη και ανέκφραστη χαρά και αφού γονάτισαν, κατάφιλούσαν τα πόδια του Αγίου και ευχαριστούσαν τον Πανάγαθο Θεό, διότι τους ελευθέρωσε από το Θηρίο κι έτσι σταμάτησε η θυσία των παιδιών τους. Ο Άγιος κάλεσε από κάποια πόλη της Αντιόχειας τον επίσκοπο Αλέξανδρο και βάπτισε τον βασιλιά και τους άρχοντες και όλο το λαό. Μέσα σε δεκαπέντε μέρες βάπτισε σαράντα πέντε χιλιάδες. Αφού λοιπόν βαπτίστηκαν όλοι και έγινε μεγάλη χαρά στη γη και στον ουρανό, έκτισαν και μια μεγάλη εκκλησία στο όνομα του Θεού. Ο Άγιος πήγε να την δει. Μόλις μπήκε στο Άγιο βήμα και προσευχήθηκε, βγήκε πηγή αγιάσματος και σκορπίστηκε ευωδία στον ναό. Η πηγή αυτή σώζετε μέχρι σήμερα. Ο Άγιος αφού αποχαιρέτησε τον βασιλιά και το λαό, έφυγε για την πατρίδα του την Καππαδοκία. Στο δρόμο του συνάντησε το διάβολο μετασχηματισμένο σε μορφή ανθρώπου. Κρατούσε δύο ραβδιά στα οποία στηριζόταν σαν γέρος. Φαινόταν μάλιστα σαν νικημένος και καταφρονημένος στρατιώτης. Είπε, λοιπόν με ταπείνωση στον Άγιο: «Χαίρε Γεώργιε». Ο Άγιος αμέσως κατάλαβε ότι ήταν ο διάβολος και του είπε: «Ποιος είσαι και πώς με ξέρεις; Αν δεν ήσουνα ο πονηρός διάβολος δεν θα μπορούσες να με ξέρεις, αφού ποτέ ξανά δεν με έχεις δει». Ο διάβολος απάντησε: «Πώς τολμάς να υβρίζεις του αγγέλους του Θεού και ρωτάς ποιος είμαι εγώ; Μάθε να μιλάς καλά». Ο Άγιος τότε αποκρίθηκε: «Αν είναι έτσι όπως μου τα λες και είσαι Άγγελος, ακολούθησε με. Αν όμως είσαι πνεύμα πονηρό, να μην μετακινηθείς από την θέση σου». Μόλις τέλειωσε το λόγο του αυτό ο Άγιος, ο διάβολος βρέθηκε δεμένος και φώναξε δυνατά: «Αλλοίμονο μου! Τι κακή ώρα ήταν αυτή που σε συνάντησα! Τι κακό έπαθα να πέσω στα χέρια σου ο ταλαίπωρος!». Ο Άγιος βεβαιώθηκε ότι ήταν πνεύμα πονηρό και του είπε: «Σε ορκίζω στο Θεό να μου πεις τι επρόκειτο να μου κάνεις». Και ο δαίμονας είπε: «Εγώ, Γεώργιε, είμαι από το δεύτερο τάγμα του Σατανά και όταν ο Θεός έκαμε τον ουρανό και διαχώριζε τη γη από τα νερά ήμουνα παρών. Εγώ έκαμα φοβερές βροντές και αστραπές, εγώ έδεσα κεφαλές και τώρα από την περηφάνια μου κατάντησα κάτω στον Άδη και έγινα δαίμονας. Αλλοίμονο μου , Γεώργιε, γιατί ζήλεψα τη χάρη που σου δόθηκε και ήθελα να σε παραπλανήσω για να με προσκυνήσεις. Αλλά πλανήθηκα. Αλλοίμονο μου τι κακό εζήτησα να πάθω και δεν μπορώ να λυθώ. Σε παρακαλώ Γεώργιε, θυμήσου την προηγούμενη μου ευτυχία και μη με αφήσεις να επιστρέψω στην άβυσσο γιατί σου τα είπα όλα». Τότε ο Άγιος αφού ύψωσε τα χέρια στον ουρανό είπε: «Σ' ευχαριστώ Κύριε μου, διότι μου παρέδωσες στα χέρια μου τον πονηρό δαίμονα, που πρόκειται να σταλεί σε σκοτεινό τόπο για να τιμωρείται αιώνια». Μόλις είπε αυτά ο Άγιος επετίμησε και απόλυσε το πονηρό πνεύμα. Θαυματουργικές εικόνες του Αγίου Γεωργίου στην ιερά μονή του Ζωγράφου στο Άγιο Όρος α) Η εικόνα που μεταφέρθηκε από τη Μονή Φανουήλ Κατά την διάρκεια της βασιλείας του Λέοντα του Σοφού (886 - 912 μ.Χ.) ήσαν τρεις γνήσιοι αδελφοί, ο Μωυσής, ο Ααρών και ο Βασίλειος και η καταγωγή τους ήταν από την μεγαλύτερη Λιγχίδα, που μετονομάστηκε αργότερα σε Αχρίδα. Αυτοί λοιπόν αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το κόσμο, τον πλούτο, τη δόξα και να πάρουν το αγγελικό σχήμα. Έφτασαν στο Άγιο Όρος και αφού βρήκαν ήσυχο τόπο, κατασκεύασαν σκηνές, όπου έμεναν για αρκετό διάστημα και συναντιόνταν μόνο την Κυριακή. Διαδόθηκε, λοιπόν η φήμη της αρετής τους και γι' αυτό πολλοί έρχονταν κοντά τους και δεν έφευγαν. Βρήκαν ένα χώρο όπου έκτισαν μοναστήρι. Αφού έκτισαν και τον ναό σκέπτονταν πως να τον ονομάσουν. Άλλοι έλεγαν να τον αφιερώσουν στον Άγιο Νικόλαο, άλλοι στον Άγιο Κλήμεντα, αρχιεπίσκοπο Αχρίδος που ήταν και συμπατριώτης τους και ο καθένας γενικά ήθελε να δώσει στο ναό το όνομα του Αγίου, που έτρεφε μεγαλύτερη ευλάβεια. Επειδή, λοιπόν, δεν συμφωνούσαν αποφάσισαν να προσφύγουν στην προσευχή στο Θεό και να δεηθούν ώστε Αυτός για να αποφασίσει για να διατάξει σε ποιο από τους Αγίους Του θα αφιερώσουν το ναό και ποιαν εικόνα θα ζωγραφίσουν στο ξύλο που ετοίμασαν. Προσευχήθηκαν και οι τρεις, ο καθένας στο ησυχαστήριο του. Στην διάρκεια που προσεύχονταν διαχύθηκε από τον νεόκτιστο ναό ένα ασυνήθιστο φως, λαμπρότερο από τις ακτίνες του ήλιου γύρω από τα κελιά των μοναχών. Οι μοναχοί κατελήφθησαν από φόβο και απορία και έμειναν προσευχόμενοι όλη νύχτα. Την επομένη το πρωί όταν κατέβηκαν οι μοναχοί στην εκκλησία είδαν με θαυμασμό ότι στο ξύλο που ετοίμασαν να ζωγραφίσουν, ζωγραφίστηκε η εικόνα του Αγίου Μεγαλομάρτυρα και Τροπαιοφόρου Γεωργίου. Απ' αυτή μάλιστα έβγαινε η λάμψη που φώτιζε τα ταπεινά ησυχαστήρια. Έτσι λοιπόν, αφιερώθηκε η εκκλησία στον Άγιο Γεώργιο και η μονή ονομάσθηκε Ζωγράφου. Η θαυματουργή εικόνα υπήρχε στην Μονή του Φανουήλ που βρίσκεται στην Συρία κοντά στη Λύδδα. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του καθηγούμενου της Μονής Φανουήλ, Ευστρατίου, όταν κάποτε ο Θεός θέλησε, να τιμωρήσει τη Συρία και να την παραδώσει στους Σαρακηνούς, η ζωγραφιά της εικόνας ξαφνικά αποχωρίσθηκε από το ξύλο και αφού υψώθηκε κρύφτηκε σε άγνωστο μέρος. Οι μοναχοί τότε, επειδή φοβήθηκαν και λυπήθηκαν από το θαύμα, αφού γονάτισαν, προσεύχονταν στο Θεό θερμά και με δάκρυα και τον παρακαλούσαν να τους αποκαλύψει που κρυβόταν το πρόσωπο του Αγίου Γεωργίου. Ο πανάγαθος Θεός άκουσε την δέηση των μοναχών και ο Άγιος παρουσιάστηκε στον ηγούμενο και του είπε: «Μη λυπάστε για μένα. Εγώ βρήκα για τον εαυτό μου Μονή της Παναγίας στο Άθω. Αν θέλετε πηγαίνετε και εσείς προς τα εκεί, γιατί η οργή του Κυρίου είναι έτοιμη να πέσει πάνω στην διεφθαρμένη Παλαιστίνη και σχεδόν σ' όλη την Οικουμένη, επειδή οι Χριστιανοί αμαρτάνουν». Αφού συγκέντρωσε όλους τους μοναχούς ο καθηγούμενος ανακοίνωσε τα συμβάντα. Έπειτα κάλεσε και τους προύχοντες της πόλης Λύδδας και τους ανάγγειλε όσα συνέβησαν σχετικά με την άγια εικόνα. Ύστερα του παράγγειλε τα εξής: «Εμείς φεύγουμε, για την αγία πόλη των Ιεροσολύμων για να προσκυνήσουμε τον Άγιο Τάφο του Κυρίου και ας γίνει το θέλημα Του. Σεις εγκατασταθείτε στην Μονή για να την προφυλάξετε». Με δάκρυα ξεκίνησαν. Αφού έφτασαν στην Ιόππη βρήκαν πλοίο και αναχώρησαν για το όρος Άθω. Ύστερα από αρκετές μέρες έφτασαν στην μονή Ζωγράφου. Όταν μπήκαν στο ναό, με έκπληξη και θαυμασμό, είδαν την ζωγραφιά του Αγίου Γεωργίου, που είχαν στην μονή Φανουήλ, νάνε προσκολλημένη χωρίς καμιά αλλοίωση σ' ένα καινούργιο ξύλο. Τότε με συγκίνηση και δάκρυα γονάτισαν μπροστά στην εικόνα και έλεγαν: «Γιατί μας προξένησες τόση λύπη, Μεγαλομάρτυρα Γεώργιε;» Οι μοναχοί της Ζωγράφου απορούσαν, γιατί συνέβησαν όλα αυτά τα παράξενα. Όμως εκείνοι τους διηγήθηκαν τα συμβάντα και όλοι δόξαζαν ολόψυχα τον Κύριο και τον Άγιο Γεώργιο. Τον δε καθηγούμενο Ευστράτιο τον έκαμαν Ηγούμενο τους. Από τότε άρχισαν να γίνονται από την αγία εικόνα πολλά θαύματα. Γι' αυτό ο κόσμος πήγαινε στην μονή Ζωγράφου , να προσκυνήσει τον Τροπαιοφόρο Γεώργιο. Η φήμη των θαυμάτων έφθασε μέχρι και τον βασιλέα Λέοντα τον Σοφό, που ήταν πολύ ευσεβής. Μάλιστα αποφάσισε να πάει προσωπικά στο Άγιο Όρος για να προσκυνήσει και χαρεί πνευματικά με τις ψυχοφελείς συζητήσεις που θα έκανε με τους ασκητές Μωυσή, Ααρών και Βασίλειο που έγιναν ξακουστοί για την αρετή τους. Ύστερα από τον Λέοντα επισκέφτηκε τη Μονή και ο βασιλιάς των Βουλγάρων Ιωάννης από το Τίρναβο. Με την πλούσια βοήθεια του άρχισε να κτίζεται η μεγαλοπρεπής Μονή του Ζωγράφου. Αργότερα η ιερά Μονή κατεδαφίστηκε από τους βαρβάρους και τους πειρατές. Η τωρινή Μονή κτίστηκε από τον Ηγεμόνα της Μολδαβίας Στέφανο. Η Αγία εικόνα έχει μέχρι σήμερα το άκρο του δάκτυλου κάποιου ολιγόπιστου Επίσκοπου. Αυτός καταγόταν, σύμφωνα με την παράδοση, απ' τα Βοδενά (Έδεσσα) και όταν άκουσε για τα θαύματα της εικόνας θέλησε μαζί με την συνοδεία του να πάει να διαπιστώσει αν πραγματικά ήσαν αληθινά αυτά που διαδίδονταν ή ήσαν εφευρέσεις των μοναχών, για λόγους φιλοχρηματίας. Όταν έφτασε στο Άγιο Όρος πήγε και στην Μονή του Ζωγράφου όπου οι μοναχοί εκεί τον υποδέχτηκαν με την πρέπουσα τιμή. Στην συνέχεια τον οδήγησαν στο ναό για να προσκυνήσει τον Άγιο Γεώργιο. Αλλά ο επίσκοπος αντί να φανεί ταπεινός και σεμνός φάνηκε περήφανος και ολιγόπιστος. Αφού με αδιαφορία είδε τον ναό στάθηκε μπροστά στην εικόνα του Αγίου Γεωργίου και με αλαζονικό ύφος είπε προς τους μοναχούς: «Ώστε αυτή είναι η θαυματουργός εικόνα του Αγίου». Αμέσως όμως το δάκτυλο του κόλλησε στην εικόνα και μάταια προσπαθούσε να το ξεκολλήσει. Η αγωνία του και ο φόβος του μεγάλωσαν όσο αγωνιζόταν να το ξεκολλήσει. Κάθε φορά που προσπαθούσε να το ξεκολλήσει ένοιωθε πόνους γιατί αυτό ήταν κολλημένο πολύ γερά. Στο τέλος ο δυστυχής επίσκοπος δέχτηκε, να του κόψουν το δάκτυλο του. Έτσι πήρε μια γεύση της γνησιότητας των θαυμάτων του Αγίου Γεωργίου. β) Το θαλάσσιο ταξίδι της εικόνας από την Αραβία Υπάρχει κοντά στον κίονα του αριστερού χορού που βρίσκεται η εικόνα του Αγίου Γεωργίου η πιο κάτω χειρόγραφη διήγηση: Η αγία εικόνα ήρθε από την Αραβία και βρέθηκε στο λιμάνι της Μονής Βατοπεδίου. Η απροσδόκητη άφιξη της εικόνας προκάλεσε ταραχή και θόρυβο στο Άγιο Όρος. Γιατί η φήμη ξάπλωσε γρήγορα και οι μοναχοί ερχόντουσαν απ' όλα τα μοναστήρια για να προσκυνήσουν την άγια εικόνα που με θαύμα φανερώθηκε στο λιμάνι. Μάλιστα κάθε μοναστήρι επεδίωκε να αποκτήσει το θησαυρό αυτό και οι γέροντες αρνούνταν να την δώσουν στη Μονή Βατοπεδίου. Τελικά αποφάσισαν να βάλουν κλήρο και να δεχτούν την απόφαση της άγιας εικόνας. Πραγματική πήραν ομόφωνα απόφαση όλοι οι γέροντες να φορτώσουν την εικόνα σ' ένα ξένο και άγριο μουλάρι που δεν ήξερε τους δρόμους και τα Μοναστήρια και αφού το αφήσουν ελεύθερο να το ακολουθήσουν από μακριά. Εκεί που θα σταματούσε θα έπρεπε να μείνει η εικόνα. Έτσι και έγινε. Αφού οδήγησαν το μουλάρι στο δρόμο Θεσσαλονίκης - Αγίου Όρους το άφησαν στη θέληση του. Και το μουλάρι με αργό και ισόμετρο περπάτημα σαν να ένοιωθε ότι μετέφερε ιερό φορτίο πέρασε από δύσβατους τόπους, δάση και υψώματα και έφτασε στην Μονή Ζωγράφου και στάθηκε ακίνητο σ' ένα πολύ ωραίο λόφο. Με τον τρόπο αυτό πληροφορήθηκαν όλοι ότι η θέληση του Αγίου Γεωργίου ήταν να μείνει η ιερή εικόνα στη Μονή Ζωγράφου. Όλοι οι μοναχοί δέχτηκαν στη Μονή με χαρά και με πνευματικό πανηγύρι την ιερή εικόνα και την τοποθέτησαν στον κίονα του αριστερού χορού. Το μουλάρι που μετέφερνε την άγια εικόνα πέθανε και το έθαψαν στον τόπο εκείνο . Σε ανάμνηση για τον ερχομό της ιερής εικόνας του Αγίου Γεωργίου έκτισαν στον λόφο ένα κελί και μικρή εκκλησία στο όνομα του Αγίου. γ) Αφιέρωση της Άγιας εικόνας από τον Ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Στέφανο Στο βορειοδυτικό κίονα, που στηρίζεται και ο τρούλος, είναι αναρτημένη και άλλη εικόνα του Αγίου Γεωργίου , που γι' αυτή υπάρχει η πιο κάτω χειρόγραφη διήγηση στην Μονή Ζωγράφου. Ο Ηγεμόνας της Μολδοβλαχίας Στέφανος είχε, όπως είναι γνωστό, συνέχεια πολέμους με τους Τούρκους. Κάποτε συγκεντρώθηκαν τα αναρίθμητα Τούρκικα ασκέρια, για να τον αφανίσουν. Όταν είδε ο Στέφανος το πλήθος του εχθρού φοβήθηκε. Αμέσως όμως συνήλθε και με θερμή προσευχή στο Θεό ζήτησε τη βοήθεια του. Στον ύπνο του εμφανίστηκε ο Άγιος Γεώργιος που ήταν λουσμένος σ' ένα λαμπρό θαυμάσιο φως και με μάτια που άστραφταν. Ο Στέφανος αν και κοιμόταν φοβήθηκε πολύ. Τότε ο Άγιος του είπε: «Έχε θάρρος στον Κύριο σου και μη φοβάσαι το πλήθος αυτό. Αύριο συγκέντρωσε όλο το στράτευμα σου και οδήγησε το εναντίον των εχθρών του Χριστού με φωνές πανηγυρικές και σάλπιγγες και θα δεις την δύναμη του Θεού που πάντα σε βοηθά. Για το λόγο αυτό στάθηκα εδώ για να σου αποκαλύψω ποιος θα νικήσει και να σου αναφέρω ότι η δύναμη του Θεού είναι μαζί σου και ότι ακόμα και εγώ θα σε βοηθήσω στην μάχη αυτή. Για όλα αυτά ανακαίνισε την Μονή Ζωγράφου που είναι στο όνομα μου, και που ερημώθηκε. Στείλε μάλιστα και την δική μου εικόνα που έχεις μαζί σου». Ο Στέφανος πήρε θάρρος από την εμφάνιση του Αγίου και ακόμη από την υπόσχεση που του έδωσε ότι θα τον βοηθούσε με την βοήθεια της θείας χάρης. Αφού μάλιστα έφερε και την άγια εικόνα μαζί του με την φωνή των σαλπίγγων κτύπησε ξαφνικά σαν λαίλαπας τον όγκο των Οθωμανών και τους σύντριψε χωρίς χρονοτριβή. Ύστερα από λίγο καιρό έστειλε και την άγια εικόνα στο Άγιο Όρος και ανακαίνισε την Μονή Ζωγράφου, σύμφωνα με την θέληση του Αγίου, αφού αφιέρωσε σ' αυτή πολλά αφιερώματα. Κάποιος Ρώσος συγγραφέας αναφερόμενος στην άγια εικόνα του Αγίου Γεωργίου γράφει τα εξής: «Μέσα στο 15ο αιώνα φάνηκε και άλλος ευεργέτης της Μονής Ζωγράφου, Ο Στέφανος που ήταν επίσημος Ηγεμόνας της Μολδοβλαχίας, και αγωνίστηκε πολλές φορές εναντίον των Οθωμανών νικηφόρα. Όταν τον περικύκλωσαν κάποτε αμέτρητα πλήθη εχθρού σκεφτόταν με ποιο τρόπο θα μπορούσε να σώσει τους περίβολους του φρουρίου. Τότε φάνηκε πάνω στο τείχος η μάνα του που του είπε: «Δεν θα επιτρέψω ποτέ στους εχθρούς σου ν' ανοίξουν τις πύλες του φρουρίου σου. Αν δεν νικήσεις και δεν μπορέσεις να αντισταθείς σ' αυτούς στο πεδίο της μάχης πολύ λίγη ελπίδα σου απομένει για τους περιβόλους». Εκείνο, λοιπόν, το βράδυ φάνηκε ο Άγιος Γεώργιος στο συγχυσμένο Στέφανο και του υποσχέθηκε ότι θα νικούσε. Επίσης τον διέταξε να αποστείλει την άγια εικόνα που είχε πάντα μαζί του στην Μονή Ζωγράφου, και να την ανακαινίσει γιατί ήταν ήδη ερημωμένη. Η νίκη έστεψε το Στέφανο που εκπλήρωσε την εντολή του Αγίου Γεωργίου. δ) Η θαυμαστή εικόνα του Αγίου Γεωργίου που βρίσκεται στην ιερά Μονή του Ξενοφώντα Στο Άγιο Όρος σώζεται η αρχαία προφορική παράδοση και για την άγια εικόνα που υπήρχε στους χρόνους των ασεβών εικονομάχων, που με βασιλικά διατάγματα καίονταν οι άγιες και σεβαστές εικόνες. Στα χρόνια εκείνα λοιπόν οι υπηρέτες του παράνομου βασιλιά ερευνούσαν και προσπαθούσαν να βρίσκουν τις άγιες εικόνες για να τις συντρίψουν και να τις ρίξουν στη φωτιά. Βρήκαν λοιπόν και την άγια αυτή εικόνα και την έριξαν στην φωτιά για να καεί. Αλλά μάταια κοπίαζαν οι ανόητοι, διότι η άγια εικόνα έμεινε άφλεκτος μέχρι που η φωτιά έσβησε τελείως. Οι εικονομάχοι όταν είδαν ότι η φωτιά πολύ λίγο άρπαξε τα φορέματα του Αγίου και το πρόσωπο του τίποτα δεν έπαθε απόρησαν. Ένας μάλιστα περισσότερο ασεβής έμπηξε μαχαίρι στο πηγούνι του Αγίου και αμέσως έτρεξε καθαρό αίμα. Τότε όλοι όσοι είδαν το θαύμα έφυγαν ο καθένας για το σπίτι του. Ένας ευσεβής Χριστιανός αφού παράλαβε την άγια εικόνα και ήλθε στην θάλασσα, προσευχήθηκε θερμά στον Κύριο για να σταματήσει η φρικτή θύελλα της εικονομαχίας. Έπειτα αφού γύρισε προς την Άγια εικόνα είπε: «Μεγαλομάρτυρα του Χριστού Τροπαιοφόρε Γεώργιε, συ που και στη ζωή και μετά τον θάνατο έκαμες άφλεκτη την άγια εικόνα, διαφύλαξε την και τώρα από την θάλασσα και μετέφερε την όπου εσύ γνωρίζεις και επιθυμείς για να δοξασθεί ο Θεός μας». Και μόλις τελείωσε έβαλε την εικόνα στη θάλασσα. Ο Άγιος Γεώργιος φρόντισε ώστε η άγια εικόνα να φτάσει στο Άγιο Όρος, όπου και άλλες εικόνες οδήγησε η θεία πρόνοια. Η εικόνα τοποθετήθηκε κοντά στην Μονή Ξενοφώντα όπου έτρεχαν τα ιαματικά όξινα νερά. Υπήρχε μάλιστα εκεί μια μικρή Μονή αφιερωμένη στο Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο. Ακόμα σώζεται ο μικρός αυτός ναός, όπου οι μοναχοί σαν είδαν την εικόνα του Αγίου Γεωργίου την μετάφεραν εκεί γεμάτοι χαρά και ευλάβεια. Ύστερα έκτισαν ναό κοντά στο μικρό ναό. Όταν αυξήθηκαν οι μοναχοί και μεγάλωσε και η Μονή ονομάσθηκε του Αγίου Γεωργίου. Οι μοναχοί γιορτάζουν καθημερινά μαζί με τον Άγιο Γεώργιο και τον Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο και τους μνημονεύουν στις απολύσεις των ακολουθιών. Η άγια εικόνα βρίσκεται στο μεγάλο Καθολικό ναό του Αγίου Γεωργίου στον ανατολικό κίονα του δεξιού χωρού και έχει ζωγραφισμένο ολόσωμο τον Μεγαλομάρτυρα και σε ένδειξη του θαύματος φέρνει και την πληγή στο πηγούνι και το αίμα του είναι πηγμένο σ' αυτή. Μέχρι σήμερα το θαυμαστό φαινόμενο κηρύττει περίτρανα τα πάμπολλα θαύματα που έκανε και κάνει ο Άγιος Μεγαλομάρτυρας και Τροπαιοφόρος Γεώργιος. Σημείωση: Η μνήμη του Αγίου γιορτάζεται στις 23 του Απρίλη. Εάν όμως το Πάσχα πέφτει μετά τις 23 Απρίλη, τότε η μνήμη του Αγίου γιορτάζεται την επόμενη μέρα του Πάσχα (Δευτέρα της Δικαινησίμου).

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος δ’. Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής, καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Κοντάκιον Ἦχος δ’ . Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ. Γεωργηθείς ὑπό Θεοῦ ἀνεδείχθης, τῆς εὐσεβείας γεωργός Τιμιώτατος, τῶν ἀρετῶν τὰ δράγματα συλλέξας σεαυτῷ· σπείρας γὰρ ἐν δάκρυσιν, εὐφροσύνῃ θερίζεις· ἀθλήσας δὲ δι᾽ αἵματος, τὸν Χριστόν ἐκομίσω· καὶ ταῖς πρεσβείαις Ἅγιε ταῖς σαῖς, πᾶσι παρέχεις πταισμάτων συγχώρησιν.

17.- ***  Ο Άγιος Παφνούτιος ο  Ιεροσολυμήτης Ιερομάρτυρας

Βιογραφία     Ο Άγιος Παφνούτιος έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.). Όταν αυτός κήρυξε διωγμό κατά των χριστιανών, ο έπαρχος Αρριανός ξεκίνησε να συλλάβει τον Παφνούτιο μέσα στίς ερημιές της Αιγύπτου, όπου ζούσε. Αλλά αυτός έρχεται και συναντά μόνος του τον Αρριανό, που διέταξε να βασανισθεί ο Παφνούτιος επί τόπου. Ξέσχισαν τις σάρκες του μέχρι του σημείου να φαίνονται τα εντόσθια του. Ο Παφνούτιος προσευχήθηκε και, εντελώς θαυματουργικά, οι πληγές του έκλεισαν με αποτέλεσμα να πιστέψουν στο Χριστό οι δύο στρατιώτες που τον βασάνισαν. Ο Αρριανός αποκεφάλισε τους δύο στρατιώτες, και τον Παφνούτιο τον έριξε στη φυλακή. Εκεί, συνάντησε 40 προκρίτους που ήταν έγκλειστοι γιατί καθυστερούσαν τους φόρους προς το δημόσιο, και κατάφερε να τους κάνει χριστιανούς. Το έμαθε ο Αρριανός και οργισμένος τους έκαψε όλους ζωντανούς, αλλά ο Παφνούτιος με θαύμα έγινε άφαντος από τα μάτια του. Και, αφού εν τω μεταξύ έφερε πολλούς στη χριστιανική πίστη, παρουσιάζεται μόνος του στον Αρριανό, που διέταξε να τον κομματιάσουν. Και ενώ ο Αρριανός πήγε να τον δει κομματιασμένο νεκρό, τα κομμάτια του σώματος ενώθηκαν και ο Παφνούτιος, ζωντανός μπροστά του, του λέει: «Με γνωρίζεις, Αρριανέ; Όλα αυτά τα περί εμέ θαυμάσια, πραγματοποιεί ο Κύριος μου Ιησούς Χριστός, δια να ελέχθη η ασέβεια σου, δια να εννοήσης ότι, πολέμων προς αυτόν, λακτίζεις προς κέντρον, δια να καταλάβεις ότι λατρεύεις κωφά και τυφλά είδωλα κατασκευασμένα από ύλην άναίσθητον». Το θαύμα έγινε αφορμή να πιστέψει ένα ολόκληρο τάγμα στρατιωτών. Στην απελπισία του ο Αρριανός, έστειλε τον Παφνούτιο στη Ρώμη, όπου έλαβε σταυρικό θάνατο. Η Εκκλησία τιμά την μνήμη τους και στις 25 Σεπτεμβρίου.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Θυσίαν τὴν ἔνθεον, πιστῶς προσφέρων Θεῶ, ὡς θῦμα εὐπρόσδεκτον, προσανηνέχθης αὐτῶ, ἀθλήσεως ἄνθραξιν ὅθεν ὡς ἱερέα, καὶ στερρὸν Ἀθλοφόρον, ἔδειξε σὲ ὁ Κτίστης, χαρισμάτων ταμεῖον ἐξ ὧν καὶ ἠμὶν Παράσχου, ἱερομάρτυς Παφνούτιε.

18.- ***   Ο Άγιος Θεόδωρος ο Μάρτυρας και οι συν αυτώ  Φιλίππα , Διόσκορος  ,Σωκράτης και Διονύσιος
 Βιογραφία
Ο Άγιος Θεόδωρος έζησε στα χρόνια του βασιλιά Αντωνίνου (138-161) και ηγεμόνα Θεοδότου. Καταγόταν από την Πέργη της Παμφυλίας και ήταν πολύ ευσεβής. Από το ζήλο του για την ευσέβεια, κατέστρεφε είδωλα, ξόανα και ειδωλολατρικούς ναούς. Συνελήφθη όμως και υπέστη φρικτά βασανιστήρια. Τον άπλωσαν σε πυρακτωμένη σχάρα και έπειτα τον έδεσαν πίσω από άγρια άλογα, τα όποια τον έσυραν σε μεγάλη ανώμαλη εδαφική απόσταση. Κατόπιν τον έριξαν μέσα στο καμίνι της φωτιάς, μαζί με δύο στρατιώτες που είχαν πιστέψει στον Χριστό, τον Σωκράτη και τον Διονύσιο. Στη συνέχεια τον φυλάκισαν και τελικά τον σταύρωσαν και τον τρύπησαν με βέλη. Και μετά τρεις ήμερες αγωνιωδών βασανιστηρίων επάνω στο σταυρό παρέδωσε τη μακάρια ψυχή του.
Η Αγία Φιλίππα, μητέρα του Αγίου Θεοδώρου, μετά τον σταυρικό θάνατο του υιού της, ομολόγησε τον Χριστό ως Θεό αληθινό και μαρτύρησε διά ξίφους.
Τέλος, ο Άγιος Διόσκορος ήταν Ιερέας των ειδώλων στα χρόνια του βασιλιά Άντωνίνου (138-160) και ήλθε στη χριστιανική πίστη διά των θαυμάτων του Θεοδώρου και μαρτύρησε δια πυρός.

19.- ***   Ο Άγιος  Σάββας ο Στρατηλάτης ο Γότθος
Βιογραφία
Ο Άγιος Μάρτυς Σάββας έζησε κατά τους χρόνους της βασιλείας των αυτοκρατόρων Ουάλεντος (364 - 377 μ.Χ.) και Ουαλεντινιανού (364 - 374 μ.Χ.) και καταγόταν από τη χώρα των Γότθων. Από παιδί ήταν Χριστιανός και όχι μόνο αποστρεφόταν τις τροφές που απέμεναν από τις θυσίες στα είδωλα, αλλά εμπόδιζε και όσους ήθελαν να δοκιμάσουν αυτές. Έτσι έγινε σε πολλούς πρόξενος σωτηρίας. Αφού συνωμότησαν εναντίων του οι ειδωλολάτρες, τον εξόρισαν με την βία από την πόλη. Μετά από κάποιο διάστημα και ενώ ο Αθανάριχος, ο άρχοντας των Γότθων, ξεκίνησε διωγμό κατά των Χριστιανών, τον συνέλαβαν και τον χτύπησαν. Στην συνέχεια τον έδεσαν στον άξονα της άμαξας και τον κρέμασαν σε ένα δοκάρι. Επειδή δεν πείσθηκε να δοκιμάσει ότι απέμεινε από τη θυσία στα είδωλα, οδηγήθηκε στον ποταμό. Και εκεί, αφού τον έδεσαν σε ένα μεγάλο ξύλο στον τράχηλο, τον έριξαν στον ποταμό Μουσαίο. Και έτσι ο Άγιος Μάρτυς Σάββας έλαβε το στέφανο του μαρτυρίου και της δόξας σε ηλικία 38 ετών.

20.- ***  Οσία Αθανασία εξ  Αιγίνης

Βιογραφία    Η Οσία Αθανασία γεννήθηκε στην Αίγινα από ευσεβείς γονείς κατά τον 9ο αιώνα και είχε μεγάλη κλήση για τα θεία. Οι γονείς της όμως, ο Νικήτας και η Ειρήνη, την ενύμφευσαν παρά τη θέλησή της. Λίγες μέρες μετά το γάμο ο σύζυγός της εφονεύθη από βάρβαρους πειρατές, που εκείνη την εποχή επέδραμαν στην Αίγινα. Τότε η Οσία, αφού έμεινε χήρα, θεώρησε κατάλληλη την στιγμή για να εκπληρώσει το ιερό της πόθο για τη μοναχική πολιτεία. Κι ενώ την απασχολούσε αυτό, έφτασε στην Αίγινα πρόσταγμα βασιλικό, δια του οποίου διατάσσονταν όλες οι ανύμφευτες γυναίκες και οι χήρες να παντρευτούν άνδρες εθνικούς. Έτσι λοιπόν η Αθανασία, παρά τη θέλησή της, ήλθε σε δεύτερο γάμο. Φροντίζοντας πάντοτε για τη σωτηρία της ψυχής της, η Οσία προσευχόταν αδιάλειπτα και προσέφερε αφειδώς από τα πλούτη της στους ενδεείς και πάσχοντες. Ύστερα δε από κάποιο χρονικό διάστημα έπεισε τον σύζυγό της να γίνει μοναχός, αν και ήταν εθνικός. Αυτός, αφού πρόκοψε στις αρετές, μετά από λίγο καιρό παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. Τότε η Οσία διαμοίρασε την περιουσία της στους φτωχούς και αφού παρέλαβε και άλλες ευσεβείς γυναίκες, κατέφυγε σε ασκητήριο, όπου ζούσε με αυστηρή άσκηση και νηστεία. Στον τόπο αυτό υπήρχε ωραιότατος και πανάρχαιος ναός του Αγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Μετά παρέλευση τεσσάρων ετών η Οσία προχειρίσθηκε Ηγουμένη του ασκητηρίου, αλλά ανεχώρησε σε τόπο ήσυχο και άγνωστο κι εκεί με τις συνασκήτριές της αγωνιζόταν τον καλό αγώνα και ετρεφόταν από το εργόχειρο που έκανε. Από κει επισκέφθηκε το Βυζάντιο, όπου ασκήτεψε για επτά χρόνια, και ύστερα επέστρεψε πάλι στον τόπο της ησυχίας της. Η Οσία Αθανασία προαισθάνθηκε την κοίμησή της δώδεκα μέρες πριν, γεγονός που ανακοίνωσε στις μοναχές και για το οποίο εξέφρασε με την προσευχή της τις ευχαριστίες της στον Κύριο. Φρόντισε δε να γίνει εκλογή της Ηγουμένης τους, για να εξακολουθήσει απρόσκοπτα η συμβίωσή τους και να διατηρηθεί ο σύνδεσμος της αδελφικής τους αγάπης. Την ημέρα της κοιμήσεώς της εκάλεσε κοντά της τις μοναχές, απηύθυνε σε αυτές λόγια παρηγορητικά και συνετά, και τις παρακάλεσε να διατηρήσουν πάντοτε μια ψυχή και μια καρδιά. Κατόπιν, αφού έψαλε κι εκείνη και οι μοναχές και ενώ είχε εξομολογηθεί και κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων την προηγούμενη μέρα, παρέδωσε το πνεύμα της με γαλήνη, δηλώνοντας προς όσες παρευρίσκονταν ότι τις περιμένει εκεί πάνω. Η είδηση του θανάτου της έφερε πολλούς από τους κατοίκους του νησιού στο ασκητήριο. Εκεί γονάτισαν μπροστά στο ιερό λείψανό της πενθώντας και κλαίγοντας όλοι όσοι είχαν δεχθεί από τα χέρια της βοηθήματα και από τα λόγια της παρηγοριά, αρκετοί δε άρρωστοι θεραπεύτηκαν την ώρα του ενταφιασμού της.

21.,- ***  Ο Άγιος Ιωάννης ο Ράπτης ο Νεομάρτυρας εξ Ιωαννίνων

Βιογραφία Ο Άγιος Ιωάννης ο Ράπτης γεννήθηκε στο χωριό Τέροβο των Ιωαννίνων από ευσεβείς γονείς. Εγκαταστάθηκε στα Ιωάννινα και έκανε το επάγγελμα του ράπτη. Μετά τον θάνατο των γονέων του πήγε στην Κωνσταντινούπολη επί Πατριάρχου Ιερεμίου Α' (1525 - 1545 μ.Χ.) και επί Σουλτάνου Σουλεϊμάν Β' (1520 - 1560 μ.Χ.). Επειδή ήταν προικισμένος με σωματικές και ψυχικές αρετές, κίνησε τον φθόνο μερικών Τούρκων, που τον πίεζαν να γίνει μουσουλμάνος. Ο Ιωάννης απέρριψε αμέσως τίς δελεαστικές προτάσεις των Τούρκων και όχι μόνο, αλλά αποφάσισε να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Δύο φορές αποπειράθηκε να εκπληρώσει αυτή του την επιθυμία, αλλά τον απέτρεψε ο πνευματικός του. Την τρίτη φορά όμως, Μεγάλη Παρασκευή, είπε πως είδε σε όραμα να χορεύει μέσα στις φλόγες και έτσι πέτυχε την ποθούμενη ευλογία του πνευματικού του. Όταν πήγε στο εργαστήριο του, είδε να έρχονται οι Τούρκοι που τον προέτρεπαν να γίνει μουσουλμάνος. Αυτή τη φορά όμως τον συκοφαντούσαν ότι δήθεν, όταν ήταν στα Τρίκαλα αρνήθηκε τον Χριστό. Ο νεομάρτυρας τους απάντησε ότι αυτό δεν έγινε ποτέ, αλλά και ούτε πρόκειται να γίνει στο μέλλον. Συγχρόνως δε με τα λόγια του, περιφρόνησε τη θρησκεία του Μωάμεθ. Οι Τούρκοι θυμωμένοι όρμησαν, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον κριτή. Ομολόγησε και εκεί την πίστη του στον Χριστό, βασανίστηκε και ρίχτηκε στη φυλακή. Επειδή όμως επέμενε στην ομολογία του, καταδικάστηκε να καεί ζωντανός. Ο Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης κατόρθωσε με πολλά χρήματα να αναβάλει για λίγο την εκτέλεση του, αλλά όταν ο Ιωάννης ρωτήθηκε και πάλι αν αρνείται τον Χριστό, απάντησε με θάρρος ότι ποτέ δεν θα τον αρνηθεί και έψαλε μπροστά στους Τούρκους το «Χριστός Ανέστη». Τελικά οι Τούρκοι άναψαν φωτιά έξω από την πόλη, μέσα στην οποία μόνος του αναπήδησε ο Ιωάννης, ψάλλοντας. Ορισμένοι όμως Χριστιανοί, για να απαλλάξουν τον νεομάρτυρα από τους φρικτούς πόνους της φωτιάς, πλήρωσαν τους δήμιους και τον αποκεφάλισαν στίς 18 Απριλίου 1526 μ.Χ. Τα διασωθέντα λείψανα του, αγοράστηκαν από τους πιστούς και διαφυλάχθηκαν στον Πατριαρχικό ναό. Ο νεομάρτυρας αυτός, έγινε πασίγνωστος για τα θαύματα του σ' ολόκληρο το γένος. Μαρτύριο του Αγίου αυτού, συνέγραψε ο επιφανής λόγιος ιερέας Νικόλαος Μαλαξός Πρωτοπαπάς Ναυπλίου (+ 1594 μ.Χ.). Η μνήμη του στα Ιωάννινα τελείται την Τρίτη της Διακαινησίμου στο ναό της Αγίας Μαρίνας.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ'. Θείας πίστεως. Γόνος κάλλιστος, Ἰωαννίνων, κλέος ἔνθεον, τῆς Ἐκκλησίας, ἀνεδείχθης Ἰωάννη πανεύφημε, τῶν γὰρ Μαρτύρων ζηλώσας τὴν ἄθλησιν, διὰ πυρὸς τὸν ἀγῶνα ἐτέλεσας. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος. Κοντάκιον Ἦχος γ´. Ἡ Παρθένος σήμερον. Ὡς τερπνόν σε φοίνικα, Ἰωαννίνων ἡ πόλις, εὐκλεῶς βλαστήσασα, κατατρυφᾷ τῆς σῆς δόξης, πόθῳ γάρ, τῷ τοῦ Δεσπότου λαμπρῶς ἀθλήσας, τέθυσαι, ὡς ὁλοκάρπωμα τῇ Τριάδι· διὰ τοῦτο Ἰωάννη, θαυμάτων βρύεις χάριν ἀέναον.

22.- ***  Ο Άγιος Κοσμάς ο Ομολογιτής Επίσκοπος Χαλκηδώνας
Βιογραφία
Ο Άγιος Κοσμάς καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη και έζησε τον 9ο αιώνα μ.Χ. Αφιέρωσε τον εαυτό του στον ασκητικό βίο, στον οποίο διακρίθηκε με τη θεάρεστη πολιτεία του συνασκούμενος μετά του Οσίου Αυξεντίου. Για τις αρετές του τιμήθηκε με το αξίωμα της θείας ιεροσύνης και κατέστη Επίσκοπος της Εκκλησίας της Χαλκηδόνος.
Ευρισκόμενος αντιμέτωπος με τους εικονομάχους και πιεζόμενος από τους κρατούντες να καταδικάσει τη διδασκαλία περί των ιερών εικόνων, έμενε ανένδοτος, γι' αυτό εξοριζόταν από τόπο σε τόπο. Έτσι έλαβε και το στέφανο της ομολογίας.
Ο Άγιος Κοσμάς κοιμήθηκε με ειρήνη και το τίμιο λείψανό του ενταφιάσθηκε στο ναό των Αγίων Αποστόλων.

23.- ***  Άγιος Τούνομ ο Εμίρης ο μάρτυς

Βιογραφία     Το Πάσχα του 1579 μ.Χ. οι Αρμένιοι (σημείωση: η αρμενική Εκκλησία είναι μονοφυσιτικών αποκλίσεων, ανήκει δηλαδή στους λεγόμενους «αντιχαλκηδόνιους») κατόρθωσαν να δωροδοκήσουν τον Τούρκο Διοικητή, και να εκδώσει απαγορευτική διαταγή προς τον Έλληνα Ορθόδοξο Πατριάρχη Σωφρόνιο Δ’, ώστε να μην έχει πρόσβαση εντός του Ναού της Αναστάσεως για την τελετή του Αγίου Φωτός. Οι φρουροί έκλεισαν την Αγία Πόρτα και ο Πατριάρχης Σωφρόνιος Δ’ με το ιερατείο και τους πιστούς του παρέμειναν έξω προσευχόμενοι, αναμένοντες την έκβαση των γεγονότων. Πράγματι η απάντηση του Κυρίου μας ήταν άμεσος. Παρά τις απέλπιδες προσπάθειες του Αρμενίου Πατριάρχου, το Άγιο Φως δεν έλαμψε στο ιερό Κουβούκλιο ή σε άλλο σημείο εντός του Ναού. Το Άγιο Φως εξήλθε διαπερνόν την Κολόνα, η οποία μέχρι σήμερον φαίνεται σχισμένη και μαυρισμένη, και προς μεγάλη κατάπληξιν άναψαν τα κεριά, τα οποία κρατούσε στα χέρια του ο Ορθόδοξος Πατριάρχης. Στην συνέχεια ο Πατριάρχης έδωσε το Άγιο Φως στους Ορθοδόξους, οι οποίοι βρίσκονταν στην αυλή, ενώ ο Αρμένιος έφυγε ντροπιασμένος. Το αξιοθαύμαστο γεγονός μαρτύρησε ο Εμίρης Τούνομ, ο οποίος εκείνη την στιγμή ήταν φρουρός στην Αγία Πόρτα. Αυτό έγινε αιτία να πιστέψει και να γίνει Χριστιανός. Οι Τούρκοι τον σκότωσαν για να μην μαθευτεί το γεγονός. Συμφώνα με άλλη εκδοχή, όταν αντελήφθη το θαύμα αναφώνησε προς τους συγκεντρωμένους: «Αυτή είναι η αληθινή πίστη». Οι Τούρκοι για την αλλαξοπιστία του τον έκαψαν ζωντανό. Όταν ο Σουλτάνος πληροφορήθηκε το θαύμα, εξέδωσε φιρμάνι και ανεγνώρισε το αποκλειστικό δικαίωμα για την λήψη του Αγίου Φωτός στον Ελληνορθόδοξο Πατριάρχη. Τα οστά του Αγίου Τούνομ φυλάσσονται στο Μοναστήρι της Μεγάλης Παναγιάς. Σημείωση Τα συγγράμματα που αναφέρονται στο γεγονός δεν προσδιορίζουν το ακριβές έτος. Αναφέρουν, όμως, ότι την περίοδο εκείνη πατριάρχης Ιεροσολύμων ήταν ο Σωφρόνιος, ενώ πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας και Αντιοχείας ήταν αντιστοίχως ο Ιερεμίας, ο Σιλβέστρος και ο Ιωακείμ· τέλος, σουλτάνος της οθωμανικής αυτοκρατορίας ήταν ο Μουράτ Γ΄ (1574 - 1595 μ.Χ.). Αν ανατρέξουμε στους επίσημους καταλόγους των τεσσάρων αυτών Πατριαρχείων (βλέπε και εδώ), διαπιστώνουμε πως οι τέσσερις ελληνορθόδοξοι πατριάρχες πράγματι διετέλεσαν τα καθήκοντά τους στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα· και αν εξετάσουμε την ακριβή περίοδο πατριαρχίας του καθενός, και την αντίστοιχη περίοδο βασιλείας του σουλτάνου Μουράτ Γ΄, προκύπτει ότι το μοναδικό έτος που συνέπεσε η διοίκηση των πέντε αντρών είναι το 1579 μ.Χ.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Ὡς ληστὴν μνήσθητί μου Χριστε, κραυγάσαντα τὴν ἐνδεκάτην τὴν ὥραν, καὶ εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ προσχωρήσαντα, Εμίρην Τούνομ ἄσμασι Μάρτυρα ὥσπερ ἱερὸν ἐν τῇ ὥρα τῆς ἀφῆς τῶν λαμπάδων τῶν Ορθοδόξων ὑπὸ Φωτὸς τοῦ Ἁγίου στεῤῥῶς, ἀθλήσαντα τιμῶμεν. Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ ὑπερμάχῳ. Τὸν θεασάμενον ὡς πῦρ τὸ Φῶς τὸ ἅγιον, ἐπ’ ὀρθοδόξους καταβαῖνον ξένως μέλψωμεν, ἐκ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως πύλης στύλου, καὶ καλῶς ἀλλοιωθέντα ὥσπερ κήρυκα, τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐνδεκάτης ὥρας Μάρτυρα, πόθῳ κράζοντες· Χαίροις Τούνομ μακάριε.

24.-  Ο Άγιος ς Ακάκιος Β΄ Επίσκοπος Μελιτίνης
Βιογραφία
Ο Άγιος Ακάκιος έζησε κατά το πρώτο ήμισυ του 5ου αιώνα μ.Χ. και καταγόταν από τη Μελιτηνή της Αρμενίας. Διετέλεσε αναγνώστης της εκεί τοπικής Εκκλησίας και διδάσκαλος του Οσίου Ευθυμίου του Μεγάλου, τον οποίο σε ηλικία μόλις τριών ετών, όταν ο Όσιος έχασε τον πατέρα του, η χήρα μητέρα του τον παρέδωσε στον ευλαβή Επίσκοπο της Μελιτηνής Ευτρώιο.
Ο Άγιος διακρίθηκε για το ορθόδοξο ήθος του και τους αγώνες του κατά των δυσσεβών αιρετικών. Παρέστη στην Γ' Οικουμενική Σύνοδο, το έτος 431 μ.Χ., που συγκλήθηκε στην Έφεσο και υποστήριξε θερμά την ορθόδοξη διδασκαλία περί των δύο εν Χριστώ φύσεων και περί της Αειπαρθένου Μαρίας ως Θεοτόκου, εναντίων του Νεστορίου. Στα Πρακτικά της Συνόδου διασώθηκε σύντομη ομιλία του Αγίου, στην οποία υποστηρίζει την περί δύο φύσεων εκκλησιαστική διδασκαλία.
Ο Άγιος Ακάκιος συνδεόταν στενά διά πνευματικής φιλίας με τον Άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας. Μάλιστα, ο Όσιος Ευθύμιος είχε συστήσει στον Επίσκοπο Πέτρο των Σαρακηνών να ακολουθήσει κατά πάντα τρόπο στη Σύνοδο τους Αγίους Κύριλλο και Ακάκιο, που ήταν Ορθόδοξοι Επίσκοποι και αγωνίζονταν κατά της ασεβείας.
Ο Άγιος Ακάκιος, αφού εργάσθηκε για τη διάδοση και στερέωση της ορθοδόξου πίστεως και υπήρξε θαυματουργός, κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 445 μ.Χ.

25.-  Ο Όσιος -Άγιος  Ευθύμιος  ο  θαυματουργός
Βιογραφία
Ο Όσιος Ευθύμιος είναι άγνωστος στον Συναξαριστή του Αγίου Νικόδημου και τα Μηναία. Συναντάται στον Συναξαριστή Delehaye, αλλά χωρίς βιογραφικά στοιχεία. Στο Λαυριωτικό Κώδικα Ι 70 φ. 1526 όμως, υπάρχουν τα βιογραφικά στοιχεία του.
Σύμφωνα με αυτά, ο Όσιος Ευθύμιος από την παιδική του ηλικία πόθησε τον ασκητικό βίο. Πιέσθηκε πολύ από τους γονείς του για να νυμφευθεί, αποσκίρτησε όμως από το θέλημα αυτών και κατέφυγε σε μοναστήρι, όπου εκάρη μοναχός. Στην αρχή του ανατέθηκε το διακόνημα του μαγείρου και η φύλαξη του πυλώνος. Αφού διήλθε το στάδιο όλων των διακονημάτων προσφέροντας στους αδελφούς και διδάσκοντάς τους με την υπακοή και την ταπείνωσή του, εξελέγη από τους πατέρες της μονής, ηγούμενος αυτής. Επειδή όμως ο Όσιος δεν επιθυμούσε την πρόσκαιρη δόξα των ανθρώπων και τη ματαιότητα του βίου, έφυγε κρυφά από το μοναστήρι και εγκαταστάθηκε σε τόπο έρημο και ήσυχο, όπου συνέχισε το έργο της προσευχής και της ασκήσεως. Εκεί καλλιέργησε τις αρετές και αξιώθηκε από τον Άγιο Θεό του χαρίσματος της θαυματουργίας.
Ο Όσιος Ευθύμιος, αφού έφθασε σε βαθύ γήρας, κοιμήθηκε με ειρήνη

26.- ***  Όσιος Ναυκράτιος ο Στουδίτης
Βιογραφία
Ο Όσιος Ναυκράτιος έζησε κατά τον 9ο αιώνα μ.Χ. Ήταν θερμός υπερασπιστής της προσκυνήσεως των ιερών εικόνων και γι' αυτό υπέστη διωγμούς και εξορίες επί αυτοκράτορος Λέωντος του Ε' (813 - 820 μ.Χ.). Όταν πέθανε ο αυτοκράτορας Θεόφιλος (829 - 842 μ.Χ.), επέστρεψε στη μονή του Στουδίου και κατά το έτος 842 μ.Χ. εξελέγη ηγούμενος αυτής από τους συναθροισθέντες μοναχούς.
Ο Όσιος Ναυκράτιος κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 847 μ.Χ. και το ιερό λείψανό του ενταφιάσθηκε σαν Ομολογητής στη μονή του Στουδίου, όπου ετελείτο και η Σύναξη τού.

27.- *** Ο  Άγιος Κύριλλος  ΣΤ΄  ο Ιερομάρτυς

Βιογραφία Ο Άγιος Ιερομάρτυρας Κύριλλος ο ΣΤ' (προστάτης του Πυθίου), ο επιλεγόμενος Σεραπετζόγλου (το κοσμικό του όνομα ήταν Κωνσταντίνος Σερπεντζόγλου ), καταγόταν από την Αδριανούπολη και διδάχθηκε τα εγκύκλια γράμματα στη σχολή της γενέτειράς του. Υπηρέτησε ως αρχιδιάκονος στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Το έτος 1803 μ.Χ. χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Ικονίου και μετετέθη στην Αδριανούπολη το έτος 1810 μ.Χ. Στις 4 Μαρτίου του 1813 μ.Χ., εξελέγη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Ήταν αυτός που συνέστησε τη εκκλησιαστική μουσική σχολή υπό τους τρεις διδασκάλους της νέας μεθόδου, το έτος 1815 μ.Χ. Υπήρξε φίλος των γραμμάτων και κήρυττε συνεχώς τον Θείο λόγο. Στις 13 Δεκεμβρίου του 1818 μ.Χ. παύθηκε από τον πατριαρχικό θρόνο και αναχώρησε για την πατρίδα του, την Αδριανούπολη, όπου υπέστη μαζί με άλλους είκοσι επτά κληρικούς και προύχοντες τον διά αγχόνης θάνατο, το έτος 1821 μ.Χ., ως ενερχόμενος, σύμφωνα με το φιρμάνι που διέτασσε τον απαγχονισμό, στο κίνημα που προετοίμαζε την ελευθερία του Ρωμαϊκού έθνους. Η απόφαση για τον απαγχονισμό του Αγίου Κυρίλλου έχει ως εξής: «Ἐπειδὴ ἐξηκριβώθη ὅτι ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει Πατριάρχης τῶν Ρωμαίων, ὁ ἀπολυθεῖς καὶ εἰς Ἀδριανούπολιν ἐξορισθεῖς Κύριλλος, ὁ προκάτοχος τοῦ φονευθέντος Πατριάρχου, ἐνέχεται εἰς τὸ κίνημα τὸ παρασκευαζόμενον μεταξὺ τοῦ Ρωμαϊκοῦ Ἔθνους καὶ πρέπει νὰ ἐξαφανισθῆ καὶ οὗτος ἀπὸ προσώπου γῆς, πρὸς παραδειγματισμόν, ἐξέδωκα τὸ μυστικὸν τοῦτο φιρμάνιον καὶ διατάσσω τὸν ἀπαγχονισμὸν τοῦ Κυρίλλου. Νὰ τὸν συλλάβης ἀμέσως καὶ νὰ τὸν κρεμάσης μὲ τὴν περιβολήν του ἐντὸς τῆς Αδριανουπόλεως ». Το σώμα του, αφού παρέμεινε κρεμασμένο για τρείς ημέρες, πετάχτηκε τελικά στον ποταμό του Έβρου για να βρεθεί και να ταφεί λίγο αργότερα από τον χωρικό Χρήστο Αργυρίου. Τα λείψανά του μετεφέρθησαν έπειτα από χρόνια στην μητρόπολη της Ανδριανουπόλεως. Στο συγγραφικό έργο του Κυρίλλου ανήκει ο Πίναξ χορογραφικός της Μεγάλης Αρχισατραπείας του Ικονίου, ένα έργο που δημοσιεύθηκε στην Βιέννη το 1812 μ.Χ. για να ακολουθήσει η Ιστορική περιγραφή του προεκδοθέντος χορογραφικού πίνακος του Ικονίου. Το δεύτερο αυτό σύγγραμμα, τό οποίο εξεδόθη στην Κωνσταντινούπολη το 1815 μ.Χ., αποτελεί μίαν επεξήγηση του Πίνακος, ενώ περιλαμβάνει και μία περιγραφη της Ανδριανουπόλεως και των περιοχών γύρω από την Θράκη. Των γεωγραφικού περιεχομένου έργων του προηγήθηκε η συλλογή ποιημάτων «Ιερογραφική Αρμονία», με έμμετρα των Θ. Προδρόμου, Γ. Πισιδίου και Ν. Ξανθοπούλου, η οποία τυπώθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1802 μ.Χ. Διασώζονται επίσης 158 κηρύγματά του, καθώς και μία συλλογή από αρχαίες επιγραφές που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Ερμής ο Λόγιος.

28.- *** Σύναξη πάντων των εν Αγίοις Πατέρων ημών Αρχιεπισκόπων και Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως

Βιογραφία    Την Κυριακήν της Σαμαρείτιδος, κατ’ έτος, τελείται εν τω Οικουμενικώ Πατριαρχείω η εορτή της «συνάξεως» επί τη ιερά μνήμη «πάντων των εν Αγίοις Πατέρων ημών Αρχιεπισκόπων και Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως». Το πρώτον η εορτή αύτη εθεσπίσθη προτάσει του νυν ευκλεώς Πατριαρχούντος Αυθέντου και Δεσπότου ημών κ.κ. Βαρθολομαίου του Α΄. Ούτως η Α.Θ.Π., ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, άμα τη εκλογή Του εν έτει 1991 μ.Χ., προέτεινεν εις την Ενδημούσαν Σύνοδον κατά την συνεδρίαν της 24ης Οκτωβρίου 1991 μ.Χ. την θέσπισιν κοινής εορτής πάντων των προκατόχων Αυτού Αγίων Πατριαρχών, από του ιδρυτού της Βυζαντίδος Εκκλησίας, Πρωτοκλήτου Ανδρέου, και του υπ’ αυτού κατασταθέντος πρώτου επισκόπου αυτής Στάχυος (38 – 54 μ.Χ.) έως και του Οικουμενικού Πατριάρχου Κυρίλλου του ΣΤ΄ (1813 – 1818 μ.Χ.) απαγχονισθέντος παρά την θύραν της Μητροπόλεως Ανδριανουπόλεως την 18ην Απριλίου 1821 μ.Χ. - «Ούτω θα έχομεν την ευκαιρίαν ίνα επικαλούμεθα την χάριν και την προς Κύριον μεσιτείαν αυτών υπέρ της Μητρός Εκκλησίας και υπέρ ημών αυτών» είπεν ο Πατριάρχης ημών εις εκείνην την συνεδρίαν. Συνοδική δε αποφάσει, κατά την συνεδρίαν της Αγίας και Ιεράς Συνόδου της 19ης Νοεμβρίου 1991 μ.Χ., εθεσπίσθη η εορτή αύτη και έκτοτε εορτάζεται πανηγυρικώς και εκκλησιοπρεπώς εις την καθέδραν του Οικουμενικού Πατριαρχείου και δη δια τελέσεως Πατριαρχικής και Συνοδικής Λειτουργίας, εν τω Πανσέπτω Πατριαρχικώ Ναώ του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του τροπαιοφόρου. Συνετάγη δε επί τούτω και ιερά ακολουθία, υπό του αοιδίμου υμνογράφου της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, Γερασίμου του Μικραγιαννανίτου, συμψαλλομένη κατά την Κυριακήν της Σαμαρείτιδος, μετά της του Πεντηκοσταρίου ακολουθίας, καθά το Τυπικόν της Μεγάλης Εκκλησίας διακελεύει. Ο δε, εκ των μελών της σεβασμίας Ιεραρχίας του Οικουμενικού Θρόνου, Μητροπολίτης Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου, υπέρτιμος και έξαρχος πάσης Χαλκιδικής, κ. Νικόδημος, εχάρισε εις την Μεγάλην Εκκλησίαν Ιεράν Εικόνα των Αγίων.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Βυζαντίου ποιμένες καὶ περίδοξοι πρόεδροι, ὤφθητε σοφοὶ Ἱεράρχαι διαφόροις ἐν ἔτεσι· διὸ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὑμῶν τὴν πολιτείαν εὐφημεῖ· δι’ αὐτῆς γὰρ φωστῆρες περιφανεῖς, πυρσεύετε τοὺς κράζοντας· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ βεβαιοῦντι δι’ ὑμῶν, πίστιν τὴν Ὀρθόδοξον. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε. Χορείαν τὴν ἔνθεον, Ἱεραρχῶν τοῦ Χριστοῦ, συμφώνως τιμήσωμεν, ὡς Πατριάρχας σοφούς, καὶ θείους ἐκφάντορας· οὗτοι γὰρ δεδεγμένοι, τὴν τοῦ Πνεύματος αἴγλην, ὤφθησαν Ἐκκλησίας, ἀληθεῖς ποιμενάρχαι, πρεσβεύοντες τῷ Κυρίῳ, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν. Κοντάκιον Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ. Τοῦ Βυζαντίου τοὺς ἁγίους ποιμένας, ὡς Ἱεράρχας τῆς Χριστοῦ Ἐκκλησίας, καὶ ἀρετῶν δοχεῖα πολυτίμητα, πάντες εὐφημήσωμεν, ἐν μιᾷ συμφωνίᾳ, πρὸς αὐτοὺς κραυγάζοντες· ἀπὸ πάσης ἀνάγκης, καὶ ἐπηρείας ρύσασθε ἡμᾶς, Ἀρχιεράρχαι Χριστοῦ ἐνθεώτατοι. Σχετικές συνδέσεις Άγιος Ανδρέας ο Απόστολος, ο Πρωτόκλητος Άγιοι Στάχυς, Απελλής, Αμπλίας, Ουρβανός, Νάρκισσος και Αριστόβουλος οι Απόστολοι από τους Εβδομήκοντα Άγιος Ονήσιμος ο Απόστολος Άγιος Κυριάκος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Όσιος Καστίνος επίσκοπος Βυζαντίου Άγιος Μητροφάνης Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης Άγιοι Αλέξανδρος, Ιωάννης και Παύλος ο νέος, Πατριάρχες Κωνσταντινούπολης Άγιος Παύλος Α' ο Ομολογητής και Ιερομάρτυρας Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος Άγιοι Νεκτάριος, Αρσάκιος και Σισίνιος Πατριάρχες Κωνσταντινούπολης Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης Άγιος Αττικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Άγιος Μαξιμιανός Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιος Πρόκλος αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης Άγιος Φλαβιανός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Άγιος Ανατόλιος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιοι Γεννάδιος και Μάξιμος Πατριάρχες Κωνσταντινούπολης Άγιος Μακεδόνιος Β' Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιοι Επιφάνιος και Ιωάννης Αρχιεπίσκοποι Κωνσταντινουπόλεως Άγιος Μηνάς Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Άγιος Ευτύχιος πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιος Ιωάννης Γ' Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης ο από Σχολαστικών Άγιος Ιωάννης ο Νηστευτής, Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιος Θωμάς Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιος Θωμάς ο Β' ο νέος, Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιοι Γεώργιος και Ιωάννης Πατριάρχες Κωνσταντινούπολης Άγιος Κωνσταντίνος Α' Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιος Θεόδωρος ο Α' Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης Όσιος Καλλίνικος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιος Κύρος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης Άγιος Γερμανός Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιος Ταράσιος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης Άγιος Νικηφόρος ο Ομολογητής Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων του Αγίου Νικηφόρου του Ομολογητού, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Άγιος Μεθόδιος ο ομολογητής Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιος Ιγνάτιος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης Άγιος Φώτιος ο Μέγας Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Άγιος Στέφανος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιος Αντώνιος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Άγιος Νικόλαος ο Α' ο Μυστικός Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιος Ευθύμιος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιοι Στέφανος Β' από την Αμάσεια Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης και Ιωάννης Μητροπολίτης Χαλκηδόνας Άγιος Τρύφων Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Όσιος Πολύευκτος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Άγιος Νικόλαος Β' Χρυσοβέργης Άγιος Σέργιος Β’ Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιος Ευστάθιος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιος Κωνσταντίνος, Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιος Κοσμάς ο Α' Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης Άγιος Ιωάννης Θ' Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιος Λέων Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιος Αρσένιος ο Αυτωρειανός Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιοι Κλεόπας ο Απόστολος και Ιωσήφ Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Όσιος Αθανάσιος Α' Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Όσιος Κάλλιστος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιος Φιλόθεος ο Κόκκινος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Όσιος Κάλλιστος ο Β', Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιος Διονύσιος Α' Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιος Νήφων Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιος Κύριλλος Λούκαρις Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Άγιος Αθανάσιος ο Πατελλάρος, ο Καθήμενος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Άγιος Παρθένιος ο Γ (ή Παρθενάκης) Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιος Γαβριήλ Ιερομάρτυρας Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Άγιος Γρηγόριος Ε' Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Άγιος Κύριλλος ο ΣΤ' ο Ιερομάρτυρας

29.-  *** Έπεται ο κατάλογος των Αγίων Πατριαρχών:
Στάχυς(38μ.Χ.-54μ.Χ.)31 Οκτωβρίου
Ονήσιμος(54-68)15 Φεβρουαρίου
Καστίνος(230-237)25 Ιανουαρίου
Μητροφάνης Α΄(306-325)4 Ιουνίου
Αλέξανδρος(325-337)30 Αυγούστου
Παύλος Α΄(337-339,341-342,346-351)6 Νοεμβρίου
Γρηγόριος ο Θεολόγος(379-381)25 Ιανουαρίου
Νεκτάριος(381-397)11 Οκτωβρίου
Ιωάννης ο Χρυσόστομος(398-404)13 Νοεμβρίου
Αρσάκιος(404-405)11 Οκτωβρίου
Αττικός(406-425)8 Ιανουαρίου
Σισίννιος(426-427)11 Οκτωβρίου
Μαξιμιλιανός(431-434)21 Απριλίου
Πρόκλος(434-446)20 Νοεμβρίου
Φλαβιανός(446-449)16 Φεβρουαρίου
Ανατόλιος(449-458)3 Ιουλίου
Γεννάδιος Α΄(458-471)17 Νοεμβρίου
Μακεδόνιος Β΄(495-511)25 Απριλίου
Ιωάννης Β΄(518-520)25 Αυγούστου
Επιφάνιος(520-535)25 Αυγούστου
Μηνάς(536-552)25 Αυγούστου
Ευτύχιος(552-565,577-582)6 Απριλίου
Ιωάννης Γ΄ο από σχολαστικών(565-577)21 Φεβρουαρίου
Ιωάννης ο Νηστευτής(582-595)2 Σεπτεμβρίου
Κυριακός(595-606)27 Οκτωβρίου
Θωμάς Α΄(607-610)21 Μαρτίου
Θωμάς Β΄(667-669)15 Νοεμβρίου
Ιωάννης Ε΄(669-675)18 Αυγούστου
Κωνσταντίνος Α΄(675-677)9 Αυγούστου
Θεόδωρος Α΄(677-679,686-687)27 Δεκεμβρίου
Γεώργιος Α΄(679-686)18 Αυγούστου
Παύλος Γ΄(687-693)2 Σεπτεμβρίου(ή 30 Αυγούστου κατά τα έντυπα μηναία και τον συναξαριστήν)
Καλλίνικος Α΄(693-705)23 Αυγούστου
Κύρος(706-711)8 Ιανουαρίου
Γερμανός Α΄(715-730)12 Μαίου
Ταράσιος(784-806)25 Φεβρουαρίου
Νικηφόρος Α΄(806-815)2 Ιουνίου
Μεθόδιος Α΄(842-846)14 Ιουνίου
Ιγνάτιος(846-858,867-877)23 Οκτωβρίου
Φώτιος Α΄ ο Μέγας(858-868,877-886)6 Φεβρουαρίου
Στέφανος Α΄(886-893)18 Μαίου
Αντώνιος Β΄(893-901 ή μάλλον 895)12 Φεβρουαρίου
Νικόλαος Α΄ ο Μυστικός(895-907,912-925)16 Μαίου
Ευθύμιος(907-912)5 Αυγούστου
Στέφανος Β΄(925-928)18 Ιουλίου
Τρύφων(928-931)19 Απριλίου
Πολύευκτος(956-970)5 Φεβρουαρίου
Νικόλαος Β΄ ο Χρυσοβέργης(984-996)16 Δεκεμβρίου
Σέργιος Β΄(999-1019)12 Απριλίου

30.- ***2ος  ΚΑΤΑΛΟΓΟΥ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ
Ευστάθιος(1020-1025)31 Μαίου
Κωνσταντίνος Γ΄ ο Λειχούδης(1059-1063)29 Ιουλίου
Ιωάννης Η΄ ο Ξιφιλίνος(1063-1075)30 Αυγούστου
Κοσμάς ο Ιεροσολυμίτης(1075-1081)2 Ιανουαρίου
Λέων ο Στυππής(1134-1143)12 Νοεμβρίου
Αρσένιος ο Αυτωρειανός(1255-1260,1261-1267)28 Οκτωβρίου
Ιωσήφ Α΄(1267-1275,1282-1283)30 Οκτωβρίου
Αθανάσιος Α΄(1289-1293,1304-1310)28 Οκτωβρίου
Κάλλιστος Α΄(1350-1354,1355-1363)20 Ιουνίου
Φιλόθεος ο Κόκκινος(1354-1355,1364-1376)11 Οκτωβρίου
Κάλλιστος Β΄ ο Ξανθόπουλος(1397)22 Νοεμβρίου
Μάξιμος Γ΄(1476-1482)17 Νοεμβρίου
Διονύσιος Α΄(1466-1472,1488-1490)23 Νοεμβρίου
Νήφων Β΄(1486-1488,1497-1498 και 1502)11 Αυγούστου
Παρθένιος Γ΄(1656-1657)24 Μαρτίου
Γαβριήλ(1657)3 Δεκεμβρίου
Γρηγόριος Ε΄(1797-1798,1806-1808,1818-1821)10 Απριλίου
Κύριλλος ΣΤ΄(1813-1818)18 Απριλίου
Ο ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΕΙ ΕΔΩ! ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ ΠΡΟΓΕΝΕΣΤΕΡΟΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΟΙ "ΩΝ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΚΥΡΙΟΣ ΓΙΝΩΣΚΕΙ". ΤΙΝΕΣ ΕΞ΄ΑΥΤΩΝ ΑΝΑΜΕΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΝ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΩΝ ΟΤΑΝ Ο ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΤΟ ΚΑΙΡΟΣ ΕΠΙΣΤΗ! Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝ ΤΗ ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΣΗ ΑΥΤΗΝ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΓΙΝΩΣΚΕΙ ΠΑΝΥ ΚΑΛΩΣ ΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΤΑΤΑΓΟΥΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΧΟΡΕΙΑΝ ΤΩΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΜΕΝΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΟΥΝ ΕΙΣ ΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ ΑΥΤΗΣ. ΕΩΣ ΤΟΤΕ ΗΜΕΙΣ ΘΑ ΔΕΟΜΕΘΑ ΠΡΟΣ ΠΑΝΤΑΣ, ΟΠΩΣ ΠΡΕΣΒΕΥΩΣΙ ΤΩ ΚΥΡΙΩ ΕΙΣ ΤΟ ΣΩΘΗΝΑΙ ΤΑΣ ΨΥΧΑΣ ΗΜΩΝ.ΑΜΗΝ!

31.- *** Σύναξη της Παναγίας της Φανερωμένης στην Νάξο
Βιογραφία
Η Ιερά Μονή Φανερωμένης βρίσκεται σε απόσταση 15 χιλ. από την πόλη της Νάξου, εντός των ορίων της Κοινότητας Κωμιακής, και εορτάζει κατά την Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στις 15 και 23 Αυγούστου. Σε διάφορα έγγραφα αναφέρεται και ως «Πεφανερωμένη», «Ακρωτηριώτισσα» ή «εἰς τά ἄσπρα χώματα κειμένη». Πανέμορφο κτίριο, ολόλευκο, μετά την ανακαίνισή του από τον Σεβ. Μητροπολίτη Παροναξίας κ. Αμβρόσιο, η Ιερά Μονή Φανερωμένης, αγναντεύει το γαλάζιο ελληνικό Αιγαίο και τα γύρω Κυκλαδονήσια.
Η παράδοση αναφέρει ότι τρείς ναυτικοί που κινδύνευαν να καταποντιστούν από τρικυμία κοντά στα δυτικά παράλια της Νάξου, παρακάλεσαν την Υπεραγία Θεοτόκο να τους σώσει. Μέσα στο πυκνό σκοτάδι παρατήρησαν ένα φως στην παραλία. Με δυσκολία έφθασαν εκεί και αντικρύζουν μια μικρή εικόνα της Παναγίας. Μετ' ευλαβείας την τοποθετούν στο ναϊδριο του Προφήτη Ηλία. Ήδη έχει επέλθει γαλήνη. Οι ναυαγοί επιχειρούν να επιβιβαστούν στο μικρό τους πλοίο και να φύγουν. Όμως, η Κυρία των Αγγέλων εμπόδισε τον απόπλουν και οι τρείς ναυτικοί ενώπιον της Αγίας Εικόνας υπόσχονται ότι θα επιστρέψουν και θα κτίσουν μοναστήρι.
Άγνωστος παραμένει ο ακριβής χρόνος ανεγέρσεως της Ιεράς Μονής. Στον κώδικά της υπάρχει μεταγραφή εγγράφου, διά χειρός του αειμνήστου εκπαιδευτικού Αντωνίου Κατσουρού, από το κείμενο του οποίου συμπεραίνουμε τα εξής:
1) Η Ι. Μονή Φανερωμένης προϋπήρχε του 1597 μ.Χ. Είχε ονομαστεί «Σταυροπήγιο» από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Θεόληπτο.
2) Ως μικρή Μονή, πιθανόν να προϋπήρχε δεκάδες χρόνια. Με την πάροδο των χρόνων, αφού απέκτησε σημαντική περιουσία και αρκετούς μοναχούς, έγινε Σταυροπήγιο για να τύχει των προνομίων που δικαιούταν ως προστατευόμενη Μονή του Οικουμενικού Θρόνου.
3) Η παράδοση για την ανεύρεση της Ιεράς Εικόνας της Παναγίας μας, μας φέρνει σε χρόνους πολύ μακρινούς, όταν οι Χριστιανοί της Κωνσταντινουπόλεως και άλλων παραθαλασσίων πόλεων έριχναν στη θάλασσα τις εικόνες για να μην καταστραφούν από τους Εικονομάχους ή τους σταυροφόρους μετά την Δ’ Σταυροφορία του 1204 μ.Χ. Εξ άλλου, είναι γνωστό, ότι και άλλες Εικόνες της Νάξου συνδέονται με τέτοιες ευλαβικές παραδόσεις, όπως η Παντάνασσα, η Χρυσοπολίτισσα, η Αγιά.
Λίγα χρόνια αργότερα, ο Μητροπολίτης Παροναξίας Νικηφόρος Μελισσηνός (1613 – 1617 μ.Χ.) ανέτρεψε το σιγίλλιον του 1597 μ.Χ. με άλλο του 1614 μ.Χ. και πήρε το Μοναστήρι υπό την διοίκηση της Μητροπόλεως. Πολύ αργότερα, ο Εθνομάρτυς και Άγιος Γρηγόριος ο Ε’, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (βλέπε 10 Απριλίου), το αποκαθιστά και πάλι ως Σταυροπήγιο (1798 μ.Χ.). Το ίδιο πράττει και ο επίσης Εθνομάρτυς Πατριάρχης Κύριλλος ο ΣΤ’ (βλέπε 18 Απριλίου), κατά το έτος 1816 μ.Χ.
Κατά την 19ο αιώνα μ.Χ. η Ιερά Μονή ακμάζει. Ηγούμενος από το 1816 μ.Χ. αναλαμβάνει ο Δωρόθεος Τζιώτης, που το 1826 μ.Χ. ιδρύει δύο αλληλοδιδακτικά Σχολεία, ένα στο Μετόχι της Αγίας Κυριακής και ένα στους Ακαδήμους της Τραγαίας. Στην Αγία Κυριακή λειτουργούσε σχολείο από τα τέλη του 18ου αιώνα μ.Χ. Αργότερα, ηγούμενος της Μονής εκλέγεται ο Ηλίας Γεωργιάδης, μεγάλη πνευματική μορφή, που αναλίσκεται μεταξύ Νάξου και Πάρου. Εκοιμήθη το 1860 μ.Χ. και ετάφη στον Προφήτη Ηλία, πλησίον της Φανερωμένης. Μαθητής του και αδελφός της Μονής υπήρξε και ο Άγιος Αρσένιος ο εν Πάρω (βλέπε 31 Ιανουαρίου). Με την ανατολή του 20ού αιώνα, η Μονή αρχίζει να παρακμάζει. Ηγούμενοι κατά την περίοδο αυτή είναι ο Κύριλλος Σαραντινός, Ανδρέας Παυλάκης, Ανδρόνικος Παλυβός, Γρηγόριος Συνοίκης, Αλέξανδρος Μοστράτος και ο Αντώνιος Παραράς. Ηγούμενος για μικρό διάστημα διετέλεσε και ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Αμβρόσιος, όταν υπηρετούσε στην Μητρόπολή Παροναξίας ως Ιεροκήρυξ. Τρείς βασικές αιτίες οδήγησαν την Μονή στην παρακμή: Οι συνεχείς απαλλοτριώσεις των κτημάτων της από το κράτος, οι κατά καιρούς εκποιήσεις της περιουσίας της και παραχωρήσεις για εκκλησιαστικούς σκοπούς από ορισμένους μοναχούς και η τότε παρακμή του μοναχισμού.
Την Μονή επισκέφθηκαν κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας - Τουρκοκρατίας αρκετοί περιηγητές, μεταξύ των οποίων οι Γάλλοι μοναχοί Ροβέρτος Σωζέ και Φραγκίσκος Ταριγιόν και ο Γερμανός Ιγνάτιος Λίχτζε, που δημοσιεύουν τις εντυπώσεις τους στον τύπο της εποχής. Επίσης, οι Τεβενότ και Ντουλίτ (1874 μ.Χ.) δίνουν αρκετές πληροφορίες για το μοναστήρι. Η Μονή Φανερωμένης είχε υπό την επιστασία της και τα μετόχια της Αγ. Κυριακής Νάξου, Αγ. Μηνά Νάξου, Αγ. Γεωργίου Πάρου και Αγ. Κυριακής Πάρου (στην πραγματικότητα μετόχι του Αγ. Γεωργίου Πάρου).

32.- ***   Ο Όσιος Αρσένιος ο Νέος εν  Πάρω
Βιογραφία
   Ο Όσιος Αρσένιος γεννήθηκε στα Ιωάννινα στις 31 Ιανουαρίου του έτους 1800 μ.Χ. και ονομαζόταν Αθανάσιος. Από μικρή ηλικία έμεινε ορφανός και σε ηλικία εννέα ετών μετέβη στις Κυδωνίες της Μικράς Ασίας, όπου σπούδασε στην ονομαστική σχολή της πόλεως έχοντας ως σχολάρχη τον περίφημο διδάσκαλο ιερομόναχο Γρηγόριο Σαράφη. Κατά τα τελευταία έτη της φοιτήσεώς του συνδέθηκε με τον πνευματικό Γέροντα Δανιήλ από τη Ζαγορά του Πηλίου, έναν από τους ονομαστούς πνευματικούς της εποχής εκείνης και έγινε υποτακτικός του.
Το έτος 1815 μ.Χ. ο Άγιος αναχώρησε για το Άγιον Όρος με τον Γέροντα Δανιήλ και εκεί εκάρη μοναχός. Αργότερα χειροτονήθηκε Διάκονος παρά τις αντιδράσεις του, καθώς δεν θεωρούσε τον εαυτό του άξιο και μετά από εξαετή παραμονή στο Άγιον Όρος ήλθε και πάλι με τον Γέροντά του, στη μονή Πεντέλης στην Αθήνα. Στη συνέχεια μετέβησαν στις Κυκλάδες, όπου ο Όσιος χειροτονήθηκε το 1817 μ.Χ. Πρεσβύτερος.
Ο Όσιος Αρσένιος έδρασε κυρίως στην Πάρο και τη Φολέγανδρο, όπου δίδαξε από το 1829 μ.Χ. μέχρι το 1840 μ.Χ.
Μετά την κοίμηση του Γέροντά του Δανιήλ, ο Όσιος ασκήτεψε στη μονή Λογγοβάρδας της Πάρου. Κοιμόταν και έτρωγε ελάχιστα και συνεχώς αγρυπνούσε, προσευχόμενος για τα πνευματικά του τέκνα και τη σωτηρία του κόσμου. Βασική του τροφή ήταν η ανάγνωση των θείων Γραφών και των συγγραμμάτων των Αγίων Πατέρων. Γι’ αυτό και ο Όσιος θεωρούσε τη μικρή του βιβλιοθήκη ως κήπο τερπνότατο και ωραιότατο με αγλαόκαρπα δένδρα, πλήρη από εύχυμους καρπούς.
Ο Όσιος αγαπούσε τους πάντες χωρίς διακρίσεις. Περισσότερο όμως αγαπούσε τους ασθενείς, τους οποίους διακονούσε με μεγάλη προθυμία.
Όταν το 1861 μ.Χ., κοιμήθηκε ο ηγούμενος της μονής, ευσεβής ιερομόναχος Ηλίας, οι πατέρες εξέλεξαν ηγούμενο και προϊστάμενό τους τον Όσιο Αρσένιο, ο οποίος τους ποίμανε με θεοφιλή και θεάρεστο τρόπο. Λίγα χρόνια αργότερα παραιτήθηκε, για να ασχοληθεί απερίσπαστα με το έργο της ιεράς εξομολογήσεως.
Ο Όσιος κοιμήθηκε με ειρήνη στις 31 Ιανουαρίου του έτους 1877 μ.Χ. Η ανακομιδή των λειψάνων του έγινε το έτος 1938 μ.Χ. και εορτάζεται στις 18 Αυγούστου. Τα ιερά λείψανά του φυλάσσονται με ευλάβεια στη Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Πάρου.

33.-***   Ο Άγιος  Γρηγόριος   Ε΄ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
    

Βιογραφία Ο Άγιος Γρηγόριος, κατά κόσμο Γεώργιος Αγγελόπουλος, γεννήθηκε στη Δημητσάνα το έτος 1745 μ.Χ., από ευσεβείς και ενάρετους γονείς, τον Ιωάννη και την Ασημίνα. Το 1767 μ.Χ. μετέβη στη Σμύρνη, κοντά στον θείο του εκκλησιάρχη Μελέτιο, παρακολουθώντας μαθήματα στην Ευαγγελική Σχολή. Στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας στην Πάτμο από τον Δανιήλ Κεραμέα. Μετά τις σπουδές του ήλθε στην αυτοκρατορική μονή της Μεταμορφώσεως των Στροφάδων νήσων, όπου εκάρη μοναχός λαμβάνοντας το όνομα Γρηγόριος. Από εκεί τον κάλεσε ο Μητροπολίτης Σμύρνης Προκόπιος και τον χειροτόνησε αρχιδιάκονό του. Όταν αργότερα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, επέστρεψε στη Δημητσάνα και έδωσε 1.500 γρόσια για την στέγαση των απόρων φοιτητών. Ο Άγιος Γρηγόριος μυήθηκε στην Φιλική εταιρεία από τον Ιωάννη Φαρμάκη περί τα μέσα του έτους 1818 μ.Χ. στο Άγιον Όρος. «Ἔδειξεν εὐθὺς ζωηρότατον ἐνθουσιασμὸν ὑπὲρ τοῦ πνεύματος αὐτῆς» και «ηὐχήθη ἀπὸ καρδίας», για την επιτυχία του σκοπού της. Στις 19 Αυγούστου 1785 μ.Χ. εκλέγεται οικουμενικός Πατριάρχης και παραμένει στον πατριαρχικό θρόνο μέχρι τον Δεκέμβριο του 1798 μ.Χ.. Κατά το έτος αυτό καθαιρείται από την Πύλη, διότι θεωρήθηκε ανίκανος να διατηρήσει την υποταγή των Χριστιανικών λαών κάτω από τον Τουρκικό ζυγό και εξορίζεται στο Άγιον Όρος. Το 1818 μ.Χ. κλήθηκε για τρίτη φορά στον Οικουμενικό θρόνο, στον οποίο και παρέμεινε μέχρι την ημέρα του μαρτυρικού του θανάτου. Ο Κωνσταντίνος Κούμας αναφέρει ότι ο Άγιος Γρηγόριος δεν ήταν μόνο «σεμνὸς τὸ ἦθος, λιτὸς τὴν δίαιταν, ταπεινὸς τὴν στολήν, ζηλωτὴς τῆς πίστεως, δραστηριότατος εἰς ὅλα τὰ ἔργα του», αλλά ήταν και «ἄκαμπτος εἰς τᾶς ἰδέας του καὶ δὲν τὸν ἔμελε διὰ κανὲν ἐναντίων, ὅταν ἀπεφάσιζε τίποτε». Και ο Γρηγόριος αποφάσισε. Έταξε ως σκοπό στην ζωή του να υπηρετήσει πιστά το δούλο Γένος και να βοηθήσει με όλες τις δυνάμεις του και με την ζωή του στην απελευθέρωση από τον Τουρκικό ζυγό. Για την πραγματοποίηση του σκοπού του χρησιμοποιούσε όλη του τη διπλωματική δεξιοτεχνία. Στην προσπάθειά του ο Εθνομάρτυρας να διασώσει τον Ελληνικό πληθυσμό από την σφαγή και συγχρόνως να παραπλανήσει τον Σουλτάνο και να δώσει την ευκαιρία στους αγωνιστές να εργάζονται ανενόχλητοι, αναγκάσθηκε να αφορίσει τους επαναστάτες. Συντριπτική απάντηση στους κατήγορους του Γρηγορίου θα δώσει ο Αλέξανδρος Υψηλάντης με τις οδηγίες που έστειλε από το Κισνόβιο της Βεσσαραβίας στους αρχηγούς της Πελοποννήσου: «Ὁ μὲν Πατριάρχης βιαζόμενος παρὰ τῆς Πόρτας σᾶς στέλλει ἀφοριστικὸ καὶ ἐξάρχους, παρακινώντας σας νὰ ἑνωθῆτε μὲ τὴν Πόρταν. Ἐσεῖς ὅμως νὰ θεωρῆτε ταῦτα ὡς ἄκυρα καθόσον γίνοντα μὲ βίαν καὶ δυναστείαν καὶ ἄνευ θελήσεως τοῦ Πατριάρχου». «Ἂς μὴν λησμονήσωμεν ὅτι ὑπάρχουν περιστάσεις καθ’ ἃς ἀπαιτοῦνται θυσίαι μεγαλύτεραι καὶ αὐτῆς τῆς θυσίας τῆς ζωῆς καὶ ὅτι ἐνίοτε ἡ μαρτυρικὴ ζωὴ εἶναι πικρότερον ἀλλὰ πλέον ἐπιβεβλημένον καθῆκον καὶ αὐτοῦ τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου. Καὶ αὐτὴν τὴν ὑπέρτατην θυσίαν προσέφερεν ὁ ἀοίδιμος Πατριάρχης, ὅστις συνησθάνθη συναίσθημα πικρότερον καὶ αὐτοῦ τοῦ θανάτου, ὅταν θυσιάζων πάντα ἐγωισμὸν καὶ ἀποβλέπων εἰς τὸ ἀληθινὸν συμφέρον, ἠναγκάσθη νὰ θέση τὴν ὑπογραφὴν του κάτωθι ἐγγράφου καταδικάζοντας τὸ κίνημα, ὑπὲρ τῆς ἐπιτυχίας τοῦ ὁποίου ὁλοψύχως ηὔχετο καὶ εἰργάζετο. Ὑπογράφων, ἀπεμάκρυνε τᾶς ὑπονοίας τῆς Πύλης περὶ συμμετοχῆς εἰς τὸ κίνημα ἐπισήμων κύκλων, μὴ ὑπογράφων, θὰ ἐπεβεβαίου τᾶς ὑπονοίας, ὄτε δεινὴ ἐπιπίπτουσα ἡ τιμωρία τοῦ τυράννου κατὰ τῶν βυσσοδομούντων, θὰ ἐνέκρου τὸ κίνημα πρὶν ἢ ἐκραγῆ. Ἄλλως ὁ ἀοίδιμος Πατριάρχης μετὰ θαυμαστῆς ἐγκαρτερήσεως ὑπέστη τὸ μαρτύριον, ὅταν ἐπέστη τὸ μαρτύριον, ὅταν ἐπέστη ἡ ὥρα, καίτοι ἠδύνατο νὰ σωθῆ διὰ τῆς φυγῆς». Είναι χαρακτηριστική η επιστολή που έστειλε ο Άγιος Γρηγόριος στις 26 Δεκεμβρίου 1820 μ.Χ. στον Επίσκοπο Σαλώνων Ησαΐα και πολύτιμη από ιστορική άποψη, γιατί αποδεικνύει πως ο Εθνομάρτυς παρακολουθούσε όλα όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα, σε όλες του τις λεπτομέρειες και τις προετοιμασίες για την επανάσταση: «Ἀμφοτέρα τᾶς τιμίας ἐπιστολᾶς, διὰ τοῦ ἀγαθοῦ Φοῦντα Γαλαξειδιώτου, ἀσφαλῶς ἐδεξάμην καὶ τοὺς ἐν αὐταὶς τιμίους λόγους ἔγνων. Ἐχεμυθείας, ἀδελφέ, μεγίστη χρεία καὶ προφύλαξις περὶ πᾶν διάβημα, οἱ γὰρ χρόνοι πονηροὶ εἰσι καὶ ἐν ταὶς φιλοπατριώταις ἐστι καὶ μοχθηρῶν ζύμη, ἀφ’ ἧς ὡς ἀπὸ ψωραλέου προβάτου φυλάττεσθε. Κακὸν γὰρ πολλοὶ μηχανώνται διὰ τὸ τῆς φιλοπλουτίας ἔγκλημα. Διὸ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξω κοινολογῶν μοι ἐμπιστευομένοις πατριώταις, τὰ ἐχεμυθείας δεόμενα. Οἱ Γαλαξειδιώται, οὖς ἐπιστέλλεις μοι συνεχῶς, πεφροντισμένως ἐνεργούσι, καὶ ἀφ’ ὧν ἔγνω ἀδύνατον ἀντὶ παντὸς τιμίου οὐδ’ ἐλάχιστον λόγον ἕρκος ὀδόντων φυγείν. Οὐ μόνον τὰ σά, ἀλλὰ καὶ τὰ τῶν ἐν Μορέᾳ ἀδελφῶν γράμματα κομίζουσι μοι. Ἡ τοῦ Παπανδρέα πρᾶξις πατριωτικὴ μὲν τοὶς γινώσκουσι τὰ μύχια, κατακρίνουσι δὲ οἱ μὴ εἰδότες τὸν ἄνδρα. Κρυφὰ ὑπερασπίζου αὐτόν, ἐν φανερῷ δὲ ἄγνοιαν ὑποκρίνου, ἔστι δ’ ὄτε καὶ ἐπίκρινε τοὶς θεοσεβέσιν ἀδελφοὶς καὶ ἀλλοφύλοις. Ἰδὶα πράυνον τὸν Βεζύρην λόγοις καὶ ὑπόσχεσιν, ἀλλὰ μὴ παραδοθήτω εἰς λέοντος στόμα. Ἄσπασον οὒν ταὶς ἐμαὶς εὐχαὶς τοὺς ἀνδρείους ἀδελφούς, προτρέπων εἰς κρυψίνοιαν διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων. Ἀνδρωθήτωσαν ὥσπερ λέοντες καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου κρατύνει αὐτούς, ἐγγὺς δ’ ἔστι τοῦ Σωτῆρος τὸ Πάσχα. Αἳ εὐχαὶ τῆς ἐμῆς μετριότητος ἐπὶ τῆς κεφαλῆς σου, ἀδελφέ μου Ἠασαΐα. Γεωργοὶ ἀκαμάτως καὶ ὄλβια γεώργια δώσοι σοι ὁ Πανύψιστος». Ο Άγιος Γρηγόριος συνιστούσε τον αγώνα για την ελευθερία και τον ενίσχυε με κάθε μέσο. Ήταν αποφασισμένος να θυσιασθεί για την Πατρίδα. «Χρεωστοῦμεν», έλεγε, «νὰ ποιμαίνωμεν καλῶς τὰ ποίμνιά μας καὶ χρείας τυχούσης νὰ κάμωμεν, ὅπως ἔκαμεν ὁ Ἰησοῦς δι’ ἠμᾶς διὰ νὰ μᾶς σώση....». Σε επιστολή που έστειλε προς τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, έγραφε: «Συλλειτουργὲ ἐν Χριστῷ καὶ λίαν ἀγαπητὲ ἀδελφέ. Ἔλαβον τὴν ἀπὸ 20 Ἀπριλίου ἐπιστολήν σου. Ἡ ἀπόφασίς μου περὶ μελετωμένης ἀνορθώσεως «σχολῆς» τῆς φιλτάτης πατρίδος εἶναι τοιαύτη, ὡς ἡ ἰδική σας. Ὅπως θέλῃς μάθει καὶ παρὰ τοῦ ἰδίου. Τὸ κιβώτιον τοῦ ἐλέους πρέπει νὰ ἐμψυχωθῆ. Καὶ τὴν βουλὴν τοῦ Κυρίου ἀνθρώπιναι δυνάμεις δὲν δύνανται νὰ τὴν μεταβάλουν. Γενηθήτω τὸ θέλημά Του». Κάτω από την λέξη «σχολήν» υπονοούσαν την Ελληνική Επανάσταση. Οι Φιλικοί μάλιστα ονόμασαν επιστάτες της σχολής τον Οικουμενικό Πατριάρχη Γρηγόριο και τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Πολύκαρπο. Όταν σε μια συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο Μητροπολίτης Δέρκων Γρηγόριος προέτρεψε τον Πατριάρχη να μεταβούν στην Πελοπόννησο για να τεθούν επικεφαλής της Επαναστάσεως, ο Γρηγόριος ο Ε' απάντησε: «Καὶ ἐγὼ ὡς κεφαλὴ τοῦ Ἔθνους καὶ ὑμεῖς ὡς Σύνοδος ὀφείλομεν νὰ ἀποθάνωμεν διὰ τὴν κοινὴν σωτηρίαν. Ὁ θάνατος ἠμῶν θὰ δώση δικαίωμα εἰς τὴν Χριστιανοσύνην νὰ ὑπερασπίση τὸ Ἔθνος ἐναντίων τοῦ τυράννου. Ἀλλ’ ἂν ὑπάγωμεν ἠμεῖς νὰ θαρρύνωμεν τὴν Ἐπανάστασιν, τότε θὰ δικαιώσωμεν τὸν Σουλτάνον ἀποφασίσαντα νὰ ἐξολοθρεύση ὅλον τὸ Ἔθνος». Όταν μερικοί προσπάθησαν να τον πείσουν να φύγει από την Κωνσταντινούπολη και να σώσει τον εαυτό του, ο καλός ποιμένας απάντησε: «Μὲ προτρέπετε εἰς φυγήν. Μάχαιρα θὰ διέλθη τᾶς ρύμας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ λοιπῶν πόλεων τῶν χριστιανικῶν ἐπαρχιῶν. Ὑμεῖς ἐπιθυμεῖτε ὅπως ἐγὼ μεταμφιεζόμενος καταφύγω εἰς πλοῖον ἢ κλεισθῶ ἐν οἰκίᾳ οἱουδήποτε εὐεργετικοῦ ὑμῶν Πρεσβευτοῦ, ν’ ἀκούω δὲ ἐκεῖθεν πῶς οἱ δήμιοι κατακρεουργούσι τὸν χηρεύοντα λαόν. Οὐχί! Ἐγὼ διὰ τοῦτο εἶμαι Πατριάρχης, ὅπως σώσω τὸ Ἔθνος μου, οὐχὶ δὲ ὅπως θὰ θεωρήσωσιν ἀδιαφόρως πῶς ἡ πίστις αὐτῶν ἐξυβρίσθη ἐν τῷ προσώπῳ μου. Οἱ Ἕλληνες, οἱ ἄνδρες τῆς μάχης, θὰ μάχωνται μετὰ μεγαλυτέρας μανίας, ὅπερ συχνάκις δωρεῖται τὴν νίκην. Εἰς τοῦτο εἶμαι πεπεισμένος. Βλέπετε μεθ’ ὑπομονῆς εἰς ὅτι καὶ ἂν μοῦ συμβῇ. Σήμερον (Κυριακὴ τῶν Βαΐων) θὰ φάγωμεν ἰχθεῖς, ἀλλὰ μετὰ τίνας ἡμέρας καὶ ἴσως καὶ ταύτην τὴν ἑβδομάδα οἱ ἰχθεῖς θὰ μᾶς φάγωσιν… Ναί, ἂς μὴ γίνω χλεύασμα τῶν ζώντων. Δὲν θὰ ἀνεχθῶ ὥστε εἰς τᾶς ὁδοὺς τῆς Ὀδησσοῦ, τῆς Κερκύρας καὶ τῆς Ἀγκῶνος διερχόμενον ἐν μέσῳ τῶν ἀγυιῶν νὰ μὲ δακτυλοδείκτωσι λέγοντες: “Ἰδοὺ ἔρχεται ὁ φονεὺς Πατριάρχης”. Ἂν τὸ Ἔθνος μου σωθῆ καὶ θριαμβεύση, τότε πέποιθα θὰ μοῦ ἀποδώση θυμίαμα ἐπαίνου καὶ τιμῶν, διότι ἐξεπλήρωσα τὸ χρέος μου… Ὑπάγω ὅπου μὲ καλεῖ ὁ νοῦς μου, ὁ μέγας κλῆρος τοῦ Ἔθνους καὶ ὁ Πατὴρ ὁ οὐράνιος, ὁ μάρτυς τῶν ἀνθρωπίνων πράξεων». Ο Γρηγόριος ο Ε', ο φλογερός αυτός Ιεράρχης, ακολούθησε τον δρόμο του. Σάρκωσε ολόκληρο το υπόδουλο Γένος. Επωμίσθηκε το σταυρό του. Ανέβηκε το Γολγοθά του. Δέχθηκε ραπίσματα, χλευασμούς, εμπτυσμούς και τέλος τον θάνατο με απαγχονισμό. Μπροστά στο Πατριαρχείο, την ημέρα του Πάσχα του 1821, οι Τούρκοι κρέμασαν τον Πατριάρχη. Στο έγγραφο της καταδίκης του (τουρκιστί «γιαφτάς»), αναφέρεται η αιτία του απαγχονισμού του: «.…Ἀλλ’ ὁ ἄπιστος πατριάρχης τῶν Ἑλλήνων… ἐξ αἰτίας τῆς διαφθορᾶς τῆς καρδίας του, ὄχι μόνον δὲν εἰδοποίησεν οὐδ’ ἐπαίδευσε τοὺς ἀπατηθέντας, ἀλλὰ καθ’ ὅλα τὰ φαινόμενα ἦτο καὶ αὐτός, ὡς ἀρχηγός, μυστικὸς συμμέτοχος τῆς Ἐπαναστάσεως… ἀντὶ νὰ δαμάσῃ τοὺς ἀποστάτας καὶ δώση πρῶτος τὸ παράδειγμα τῆς εἰς τὰ καθήκοντα ἐπιστροφῆς τῶν, ὁ ἄπιστος οὗτος ἔγινεν ὁ πρωταίτιος ὅλων τῶν ἀνεφυεισῶν ταραχῶν. Εἴμεθα πληροφορημένοι ὅτι ἐγεννήθη ἐν Πελοποννήσῳ καὶ ὅτι εἶναι συνένοχος ὅλως τῶν ἀταξιῶν, ὄσας οἱ ἀποπλανηθέντες ραγιάδες ἔπραξαν κατὰ τὴν ἐπαρχίαν Καλαβρύτων… Ἐπειδὴ πανταχόθεν ἐβεβαιώθημεν περὶ τῆς προδοσίας του ὄχι μόνος εἰς βλάβην τῆς ὑψηλῆς Πύλης, ἀλλὰ καὶ εἰς ὄλεθρον αὐτοῦ τοῦ ἔθνους του, ἀνάγκη ἦτο νὰ λείψη ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἀπὸ τοῦ προσώπου τῆς γῆς καὶ διὰ τοῦτο ἐκρεμάσθη πρὸς σωφρονισμὸ τῶν ἄλλων». Ένα χρόνο μετά τον απαγχονισμό και την μεταφορά του τιμίου λειψάνου του από τον πλοίαρχο Μ. Σκλάβο στην Οδησσό της Ρωσίας, ο Ζακυνθινός ιερωμένος Οικονόμος Νικόλαος Κοκκίνης, μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Ζακύνθου, εφημέριος τότε του παλαίφατου ναού της Οδηγήτριας και φλογερότατος Φιλικός, ευαισθητοποιημένος από την θυσία του Πατριάρχη, συνθέτει Ακολουθία προς τιμήν του νέου Ιερομάρτυρα, κάτι που αποδεικνύει περίτρανα ότι ο Άγιος Γρηγόριος στη συνείδηση του Γένους κατέκτησε αμέσως με το τίμιο αίμα του θέση Αγίου.     Το 1871 μ.Χ. η Εκκλησία της Ελλάδος θεώρησε επιβεβλημένο να μετακομίσει το τίμιο λείψανό του από την Οδησσό στην απελεύθερη Αθήνα. Για τον σκοπό αυτό συστάθηκε Επιτροπή, στην οποία συμμετείχαν ο Αρχιεπίσκοπος Ζακύνθου Νικόλαος Β' ο Κατραμής και Αρχιμανδρίτης Αβέρκιος Λ. Λαμπίρης, Α' γραμματεύς της Ιεράς Συνόδου. Στην Οδησσό απεδόθησαν από τα μέλη της Επιτροπής και τους εκεί ομόδοξους τιμές Αγίου στο ιερό λείψανο του Αγίου Γρηγορίου. Κατά την Πανυχίδα μάλιστα, που τελέσθηκε εκεί κατά την ημέρα της μνήμης του, «εἐξεφώνισεν ἀπ’ ἄμβωνος, κατ’ ἐπίμονον τῶν ὁμογενῶν ἀπαίτησιν, λογύδριον ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ζακύνθου». Το ιερό λείψανο έφθασε στην Αθήνα την 25η Απριλίου 1871 μ.Χ., όπου οι Αθηναίοι του επεφύλαξαν πάνδημη υποδοχή. Με κατάνυξη και αγαλλίαση εναπετέθη στον Καθεδρικό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, όπου φυλάσσεται μέχρι σήμερα σε περίβλεπτη λάρνακα. Στις 10 Απριλίου 1921 μ.Χ. ανακηρύχθηκε Άγιος από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Δημητσάνης τὸν γόνον βυζαντίου τὸν πρόεδρον, καὶ τῆς Ἐκκλησίας ἁπάσης, γέρας θεῖον καὶ καύχημα. Γρηγόριον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς Μάρτυρα Χριστοῦ πανευκλεῆ, ἶνα λάβωμεν πταισμάτων τὸν ἱλασμόν, παρὰ Θεοῦ κραυγάζοντες. Δόξα τῷ δεδωκότι σου ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐν εὐκλείᾳ οὐρανῶν, δοξασαντᾶ σε Ἅγιε. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ'. Εὐλογητὸς εἷ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ τὸν θεῖον Πατριάρχην ἐνισχύσας, οὐρανόθεν ἐκπέμψας αὐτῶ βοήθειαν, καὶ δι’ αὐτοῦ Ἑλλήνων Ἔθνος ἀνυψώσας, πρὸς προγόνων τὴν εὔκλειαν.

34.- *** ΄ΟΙ ΄Αγιοι από Α

Ο Άγιος προφήτης Αββακούμ καταγόταν από τη φυλή του Συμεών και ήταν γιος του Σαφάτ. Μια από τις πιο συγκλονιστικές προφητείες του ήταν το ξερίζωμα των Ιουδαίων από τη γη τους και η μεταφορά τους στη Βαβυλώνα. Πράγματι ο Ναβουχοδονόσορας κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ το 586 π.Χ. και ο λαός -μαζί και ο προφήτης- εγκατέλειψε την πόλη. ΟΑββακούμ επέστρεψε έπειτα από αρκετά χρόνια στη χώρα του και μπόρεσε  έτσι να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του.

     Ο προφήτης Αγγαίος καταγόταν από την ιερατική φυλή του Λευί. Γεννήθηκε και έζησε στη Βαβυλώνα την εποχή της αιχμαλωσίας των Ιουδαίων. Ο Αγγαίος μαζί με τον Ζαχαρία ενθουσίασαν και ενδυνάμωσαν τους Ιουδαίους προκειμένου να ανοικοδομήσουν το Ναό του Σολομώντα. Το συγγραφικό έργο του προφήτη είναι ενδεικτικό της πνευματικής του δύναμης και καθαρότητας και πλούσιο σε προφητικούς λόγους. Συγκεκριμένα ο Αγγαίος προφήτευσε την επιστροφή των Ιουδαίων στην Ιερουσαλήμ. Απεβίωσε εν ειρήνη και ενταφιάσθηκε κοντά στους τάφους των ιερέων.

      Ο προφήτης Δανιήλ ήταν ένας από τους τέσσερις μείζονες προφήτες. Καταγόταν από βασιλική οικογένεια, που ανήκε στη φυλή του Ιούδα. Προφήτευσε επί εβδομήντα έτη προμηνύοντας την έλευση του Σωτήρα Ιησού Χριστού. Έζησε αυστηρό βίο και αρνήθηκε κάθε εγκόσμια απόλαυση. Όταν ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ, ο Δανιήλ μαζί με τους παίδες Ανανία, Αζαρία και Μισαήλ αιχμαλωτίσθηκαν και οδηγήθηκαν στη Βαβυλώνα. Οι Τρεις Παίδες, επειδή δεν υπάκουσαν στη διαταγή του βασιλιά να προσκυνήσουν μια χρυσή εικόνα, ρίχθηκαν σε πυρακτωμένη κάμινο, από την οποία με θεία παρέμβαση βγήκαν αβλαβείς αφού τους φρόντιζε άγγελος Κυρίου.

      Η Αγία μάρτυς Ακυλίνη, η οποία έζησε στα χρόνια του Διοκλητιανού καταγόταν από την Παλαιστίνη, και μάλιστα από εύπορη και ευσεβή οικογένεια. Από πολύ νωρίς γνώρισε την ορθόδοξη αλήθεια και πλούτισε την ψυχή της με βαθιά πίστη. Οι γονείς της τη βάπτισαν όταν ήταν πέντε ετών και κατά τη διάρκεια του βίου της στάθηκαν στο πλευρό της, ενισχύοντας το φρόνημα και την πίστη της. 'Έτσι η Ακυλίνη, κορίτσι ακόμα, άρχισε να κηρύττει και μάλιστα προσήλκυσε πολλούς νέους στην αληθινή πίστη. Επιδόθηκε επίσης σε φιλανθρωπίες, βοηθώντας πνευματικά και υλικά τους φτωχούς και τους αδυνάτους. Η λαμπρή αυτή δράση της εξόργισε τον ηγεμόνα Ουλοσιανό, ο οποίος τη συνέλαβε και μέσω απειλών την πίεζε να αλλαξοπιστήσει. Η Αγία ακλόνητη δεν αρνήθηκε την πίστη της, γι' αυτό και υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια. Τη μαστίγωσαν και στη συνέχεια άρχισαν να τρυπούν το κεφάλι της με πυρακτωμένα σουβλιά. Η Ακυλίνη συνέχισε να ομολογεί πως είναι χριστιανή και τότε ο Ουλοσιανός διέταξε να την αποκεφαλίσουν. Έτσι η Αγία έλαβε τον αμάραντο στέφανο του μαρτυρίου.

     Ο Άγιος Αλέξανδρος αν και γέροντας 70 χρόνων δέχθηκε να περιοδεύσει στη Θράκη, Μακεδονία, Θεσσαλία για να δίδαξε και να γνωστοποιήσει τα ορθά δόγματα των αποφάσεων της Α' Οικ. Συνόδου της Νίκαιας. Διαδέχθηκε τον Πατριάρχη Μητροφάνη στην αρχιεπισκοπή της Κων/πόλεως σε βαθύ γήρας. Διακρίθηκε για την ευσέβεια, αρετή και αγαθότητα του.

      Η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη των Αγίων μαρτύρων Αλεξάνδρου και Αντωνίνης. Η Αντωνίνα, με θαυμαστή σεμνότητα και ταπεινοφροσύνη, αφοσιώθηκε στην ορθή Πίστη αρνούμενη τις εγκόσμιες απολαύσεις και ανέσεις. Για το λόγο αυτό συνελήφθη απ' τον Φήστο, ηγεμόνα της κωμόπολης Καρδάμου. Ακλόνητη συνέχισε να ομολογεί τον Κύριο, παρ' ότι γνώριζε το μαρτυρικό δρόμο που θα διένυε. Την έκλεισαν σε πορνείο και εκείνη νηστική προσευχόταν επί τρεις ημέρες. Την έσωσε ο Αλέξανδρος, παραπλανώντας όσους βρίσκονταν εκεί. Όταν αποκαλύφθηκε η πράξη του, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον Φήστο, ο οποίος διέταξε να βασανίσουν και τους δύο. Οι δήμιοι τους έκαψαν τα άκρα, τους περιέχυσαν με υγρή πίσσα και τους έριξαν σε πυρακτωμένο λάκκο. Εκεί παρέδωσαν την αγνή τους ψυχή στον Κύριο και έλαβαν τους αμάραντους στεφάνους του μαρτυρίου.

      Οι Άγιοι Ιουλιανός, Μαρκιανός, Ιωάννης, Ιάκωβος, Αλέξιος, Δημήτριος, Φώτιος, Πέτρος, Λεόντιος και Μαρία η Πατρικία μαρτύρησαν στην εποχή του αυτοκράτορα Λέοντος Γ, του εικονομάχου. Ο πατριάρχης Αναστάσιος άρχισε να εφαρμόζει το διάταγμα του 728, το οποίο είχε εκδώσει ο Λέων. Όταν λοιπόν ένας αξιωματικός κατέβασε την εικόνα του Χριστού, οι χριστιανοί που έγιναν μάρτυρες του εγκλήματος εξοργίσθηκαν και έριξαν τον αξιωματικό από τη σκάλα στην οποία ήταν ανεβασμένος, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί. Τότε ο αυτοκράτορας διέταξε τη θανάτωση πολλών εξ αυτών των χριστιανών, μεταξύ των οποίων και οι μάρτυρες των οποίων τη μνήμη γιορτάζουμε σήμερα.

     Ο Αλέξιος, που προσαγορεύτηκε άνθρωπος του  θεού, καταγόταν από τη Ρώμη. Ήταν γιος του Ευφημιανού και της Αγλαΐδος, που ήταν πλούσιοι και ανήκαν σε αρχοντική γενιά. Ο ίδιος από πολύ νωρίς ένιωσε την επιθυμία να υπηρετήσει τον Κύριο, ο πατέρας του όμως τον ανάγκασε να παντρευτεί. Την ώρα του γάμου του έφυγε κρυφά από τη Ρώμη και στη συνέχεια αποσύρθηκε στην Έδεσσα της Μεσοποταμίας. Εκεί διέμεινε δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια, φορώντας φθαρμένα ρούχα και τρεφόμενος μόνο από την πίστη και τη φιλευσπλαχνία των χριστιανών. Η ξεχωριστή αρετή του ωθούσε χιλιάδες πιστούς να τρέξουν να τον συναντήσουν. Μετά την Έδεσσα πήγε στη Ρώμη, όπου εγκαταστάθηκε κοντά στο πατρικό του σπίτι, χωρίς να αποκαλύψει σε κανέναν την ταυτότητα του. Υπέστη μάλιστα τρομερές ταπεινώσεις από τους υπηρέτες του δικού του σπιτιού, χλευασμούς και ειρωνείες. Όταν πλησίασε το μακάριο τέλος του -γεγονός που προαισθάνθηκε- έγραψε σ' ένα κομμάτι χαρτί το όνομα του και την καταγωγή του και το κρατούσε στην παλάμη του. Αμέσως μετά την κοίμηση του διαβάσθηκε το χαρτί από το βασιλιά Ονώριο και έτσι έγιναν γνωστά τα σχετικά με τον Άγιο.

     Ο όσιος Αλύπιος γεννήθηκε επί αυτοκρατορίας Ηρακλείου στην Αδριανούπολη της Παφλαγονίας. Ανετράφη από ευσεβείς χριστιανούς, οι οποίοι φρόντισαν να διαμορφώσει ο Αλόπιος χριστιανικό ήθος. Από νεαρή ηλικία επιθυμούσε να αφιερωθεί στον ασκητικό βίο. Έτσι, μοίρασε όλη την περιουσία που κατείχε στους φτωχούς και αποσύρθηκε στην έρημο, όπου πέρασε την υπόλοιπη ζωή του ασκούμενος στην εγκράτεια. Στον όσιο προσέτρεχαν πολλοί άνθρωποι που αναζητούσαν τη γαλήνη, τους οποίους ο Αλύπιος καθοδηγούσε με σύνεση. Έζησε εκατό χρόνια, από τα οποία τα εξήντα έξι τα πέρασε πάνω σε κίονα

     Ο Άγιος Αμβρόσιος γεννήθηκε το 335 μ Χ. στα Τρέβηρα. Ο πατέρας του που ήταν έπαρχος της Γαλλίας, πέθανε πρόωρα και η μητέρα του κατέφυγε στην Ρώμη προκειμένου να συνεχίσει την ανατροφή των παιδιών της. Ο Αμβρόσιος λόγω της μόρφωσης και των πνευματικών του αρετών έγινε μέλος της συγκλήτου. Επειδή μάλιστα οι αποφάσεις που έπαιρνε ήταν αλάνθαστες τιμήθηκε με το αξίωμα του ηγεμόνα της Άνω Ιταλίας. Όταν αργότερα πέθανε ο αρχιερέας των Μεδιολάνων - Μιλάνου- και παρ΄ ότι ο Άγιος δεν είχε ακόμη βαπτισθεί, ανέλαβε τον αρχιεπισκοπικό θρόνο, αφού σε λίγες μέρες πήρε και τους τρεις βαθμούς της ιεροσύνης. Από την θέση αυτή δίδαξε το ποίμνιό του και το προστάτευσε από τις αιρέσεις. Συνέγραψε επίσης πολλά βιβλία, στα οποία αντιμαχόταν τους αιρετικούς. Για τον Αγιο έχει καταγραφεί το εξείς ιστορικό: Όταν κάποτε ο Θεοδόσιος ο Α΄ υπεύθυνος του αιματηρού δράματος της Θεσσαλονίκης πήγε στα Μεδιόλανα, εμποδίστηκε από τον Άγιο και δεν κατόρθωσε να εισέλθει στην εκκλησία. Ο ιερός πατέρας μας με θαυμαστό θάρρος ανακοίνωσε  στη συνέχεια στον αυτοκράτορα ότι του απαγορεύει την είσοδο στο Ναό αν δεν μετανοήσει. Με  αυτά και άλλα πολλά κόσμησε το βίο του ο Άγιος και το έτος 397 μ.Χ. εξεδήμησε ειρηνικά  προς Κύριον.

     Ο προφήτης Δανιήλ ήταν ένας από τους τέσσερις μείζονες προφήτες. Καταγόταν από βασιλική οικογένεια, που ανήκε στη φυλή του Ιούδα. Προφήτευσε επί εβδομήντα έτη προμηνύοντας την έλευση του Σωτήρα Ιησού Χριστού. Έζησε αυστηρό βίο και αρνήθηκε κάθε εγκόσμια απόλαυση. Όταν ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ, ο Δανιήλ μαζί με τους παίδες Ανανία, Αζαρία και Μισαήλ αιχμαλωτίσθηκαν και οδηγήθηκαν στη Βαβυλώνα. Οι Τρεις Παίδες, επειδή δεν υπάκουσαν στη διαταγή του βασιλιά να προσκυνήσουν μια χρυσή εικόνα, ρίχθηκαν σε πυρακτωμένη κάμινο, από την οποία με θεία παρέμβαση βγήκαν αβλαβείς αφού τους φρόντιζε άγγελος Κυρίου.

     Οι Άγιοι Στάχυς, Απελλής, Αμπλίας, Ουρβανός, Νάρκισσος και Αριστόβουλος ανήκαν στους εβδομήντα Αποστόλους του Κυρίου. Πρόσφεραν όλοι ανεκτίμητο αποστολικό έργο, κηρύττοντας μέχρι το τέλος της ζωής τους τον ευαγγελικό λόγο. Μάλιστα, οι Άγιοι Αμπλίας, Ουρβανός και Νάρκισσος αξιώθηκαν να μαρτυρήσουν για τη δόξα του Χριστού. Συγκεκριμένα, ο Άγιος Στάχυς χειροτονήθηκε από τον Απόστολο Ανδρέα πρώτος επίσκοπος Βυζαντίου. Αφού ποίμανε για δεκαέξι χρόνια στην εκκλησία την οποία έχτισε ο ίδιος, απεβίωσε ειρηνικά. Ο Απελλής, επίσκοπος Ηράκλειας, ανεπαύθη εν ειρήνη έχοντας οδηγήσει στη χριστιανική πίστη πολλούς ανθρώπους. Οι Άγιοι Αμπλίας και Ουρβανός χειροτονήθηκαν επίσης από τον Απόστολο Ανδρέα επίσκοποι Οδυσσουπόλεως και Μακεδονίας αντίστοιχα. Βρήκαν και οι δυο μαρτυρικό θάνατο από τους ειδωλολάτρες επειδή γκρέμιζαν τα είδωλα. Ο Νάρκισσος έγινε επίσκοπος Αθηνών. Η χριστιανική του δράση και το θερμό του κήρυγμα εξόργισαν τους ειδωλολάτρες, οι οποίοι θανάτωσαν τον Άγιο υποβάλλοντας τον σε φριχτά βασανιστήρια. Τέλος, ο Αριστόβουλος χειροτονήθηκε επίσκοπος Βρετανίας και ποίμανε θεοφιλώς τους χριστιανούς που του εμπιστεύθηκε ο θεός για πολλά χρόνια. Απεβίωσε ειρηνικά.

     Ο Άγιος Αμφιλοχίας καταγόταν από την Καππαδοκία. Έζησε επί αυτοκρατορίας Ουαλεντινιανού Α', Ουάλεντος και Θεοδοσίου Α' του Μεγάλου. Το 344 χειροτονήθηκε επίσκοπος Ικονίου, αξίωμα στο οποίο υπηρέτησε με σύνεση και αρετή. Δίδασκε την ορθή πίστη, όταν αυτή απειλούνταν από τους αιρετικούς Μακεδόνιο και 'Άρειο. Υπήρξε ένας από τους Πατέρες που συγκρότησαν το 381 μΧ. στην Κωνσταντινούπολη τη Β' Οικουμενική Σύνοδο, η οποία καταδίκασε τις κακοδοξίες. Αφού ποίμανε θεοφιλώς τους χριστιανούς που του εμπιστεύθηκε ο θεός και αφού αγωνίσθηκε για την υπεράσπιση της Ορθοδοξίας απεβίωσε ειρηνικά το 394 μΧ.

     Ο Άγιος προφήτης Αμώς καταγόταν από το χωριό Θεκουέ της γης Ζαβουλών. Ήταν αιγοβοσκός και ζούσε ταπεινά και με εγκράτεια,  γι' αυτό και αξιώθηκε από τον Κύριο του χαρίσματος της προφητείας. Έδρασε προφητικά στα χρόνια του βασιλιά Οζία, προετοιμάζοντας το λαό για το μεγάλο γεγονός της ενανθρώπησης του θεού. Ανδρείος -ας σημειωθεί ότι έτσι ερμηνεύεται το όνομα του στα ελληνικά- υπέμεινε τις επιθέσεις των συμπατριωτών του που είχαν παρασυρθεί στην ειδωλολατρία, ενάντια στους οποίους και αγωνιζόταν. Τελικά, χτυπημένος βαριά από κάποιον εχθρό της πίστης, εξεδήμησε προς Κύριον, για να ξεκουράσει αιώνια την αγνή ψυχή του.

     Ο Άγιος Απόστολος Ανανίας καταγόταν από τη Δαμασκό της Συρίας. Η δύναμη της πίστης του και ο άμεμπτος βίος του εκτιμήθηκαν από τον θεό, ο οποίος με όραμα του ανέθεσε να βρει τον Σαύλο, που δίωκε ανελέητα τους χριστιανούς, και να τον κατηχήσει στη χριστιανική θρησκεία. Πράγματι, ο Ανανίας υπάκουσε, αναζήτησε τον Σαύλο και με τη διδασκαλία του, του έδειξε το δρόμο της αλήθειας. Ο Σαύλος βαπτίσθηκε και έπειτα με το όνομα Παύλος έγινε ο Απόστολος των εθνών. Οι αρετές του εκτιμήθηκαν και από τους χριστιανούς της Δαμασκού, οι οποίοι του ζήτησαν να δεχθεί τον επισκοπικό θρόνο. Ο Ανανίας θεράπευσε πολλούς αρρώστους, ενώ με το κήρυγμα του έφερε πλήθος ειδωλολατρών στο δρόμο του θεού. Η χριστιανική του δράση όμως εξόργισε τον ηγεμόνα Λουκιανό, ο οποίος διέταξε να συλληφθεί και υποβληθεί σε βασανιστήρια. Παρά τα μαρτύρια του ο Ανανίας δε δεχόταν να αρνηθεί την πίστη του. Τότε οι ειδωλολάτρες τον έβγαλαν έξω από την πόλη, όπου τον θανάτωσαν με λιθοβολισμό.

     ΑΝΑΡΓΥΡΟΣ - Οι Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός έζησαν την εποχή του που αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Καρίνος. Ήταν αδέλφια και κατείχαν σε ύψιστο βαθμό την ιατρική επιστήμη, την οποία έθεταν στην υπηρεσία των ανθρώπων, αλλά και του Χριστού, αφού το μόνο αντάλλαγμα που ζητούσαν από τους ασθενείς ήταν να πιστέψουν στη δύναμη του Κυρίου. Γι΄ αυτό και ονομάσθηκαν Ανάργυροι. Μάλιστα όταν κάποιος εύπορος τους πίεζε να δεχτούν χρήματα για να τους ευχαριστήσει για την θεραπεία του, οι Άγιοι Ανάργυροι του ζητούσαν να δώσει το πόσο σε κάποιον φτωχό ασθενή. Παρά την φιλεύσπλαχνη δράση τους όμως, οι δυο Άγιοι διώχτηκαν από τον αυτοκράτορα Καρίνο εξαιτίας της χριστιανικής πίστης τους. Ο Άρχοντας τους ζήτησε να αρνηθούν τον Χριστό, αλλά αυτοί όχι μόνο δεν υποχώρησαν, παρά κατάφεραν, με θαύμα που επιτέλεσαν, να αποδείξουν στον αυτοκράτορα την πλάνη του και να του δείξουν τον δρόμο της σωτήριας. Μια μέρα που οι Άγιοι μάζευαν θεραπευτικά βότανα σε κάποιο βουνό, ο δάσκαλός τους από φθόνο τους επιτέθηκε με πέτρες και τους δολοφόνησε.

     Η Αγία Αναστασία έζησε κατά τους χρόνους που αυτοκράτορες ήταν ο Δέκιος (249-251 μΧ.) και ο Γάλλος (251-253 μΧ.) και μαρτύρησε επί αυτοκρατορίας Βαλεριανού (253-259 μ.Χ.). Καταγόταν από πλούσια οικογένεια της Ρώμης. Όταν οι γονείς της πέθαναν η Αναστασία μοίρασε την περιουσία που κληρονόμησε στους φτωχούς και αφιερώθηκε στο μοναστικό βίο. Κάποια μέρα όμως εισέβαλαν στο μοναστήρι όπου ησύχαζε ειδωλολάτρες, και συνέλαβαν την Αγία. Η Αναστασία οδηγήθηκε στον ηγεμόνα Πρόβο, μπροστά στον οποίο ομολόγησε άφοβα την πίστη της στον Χριστό. Η Αγία βασανίσθηκε σκληρά μετά την ομολογία της και τελικά, ο Πρόβος διέταξε τον αποκεφαλισμό της.

     Η οσία Μητέρα μας Αναστασία  καταγόταν από πλούσιους και ευγενείς γονείς και ανατράφηκε σύμφωνα με τις βουλές του Κυρίου. Κατείχε μάλιστα τον τιμητικό τίτλο της πρώτης πατρικίας του βασιλιά, γεγονός που δεν την εμπόδιζε να αγωνίζεται με σεμνότητα για το καλό και την αλήθεια. Τα χαρίσματα της όμως φθόνησε η βασίλισσα Θεοδώρα, η οποία και έψαχνε να βρει τρόπο να την βλάψει. Για το λόγο αυτό η Αναστασία έφυγε για την Αλεξάνδρεια και στη συνέχεια αποσύρθηκε σ' ένα μέρος ονομαζόμενο Πέμπτο, οπού και ανήγειρε μοναστήρι. Εκεί ησύχασε η ψυχή της και αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στον Κύριο. Μετά το θάνατο της Θεοδώρας, ο βασιλιάς άρχισε να την αναζητά. Από τα δίχτυα του βασιλιά την έσωσε ο αβάς Δανιήλ, ο οποίος αφού την εξομολόγησε την έντυσε με ανδρικά ρούχα, την ονόμασε Αναστάσιο ευνούχο και την οδήγησε σε μια σκήτη συμβουλεύοντας την να μην εξέλθει ποτέ. Έτσι έγινε και η οσία παρέμεινε έγκλειστη είκοσι οχτώ ολόκληρα χρόνια στη σκήτη, με μοναδική συντροφιά την πίστη και τις προσευχές της. Για το μοναδικό αυτό αγώνα της η Αναστασία αξιώθηκε από τον Κοριό να προαισθανθεί την εκδημία της, και γι' αυτό μάλιστα κάλεσε το γέροντα Δανιήλ να την κηδεύσει. Αφού μετάλαβε και προσευχήθηκε, παρέδωσε εν ειρήνη το πνεύμα της στον Κύριο.

     Η Αγία Μεγαλομάρτυς Αναστασία έζησε την εποχή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Ο πατέρας της ήταν ειδωλολάτρης και η μητέρα της ήταν χριστιανή. Η Αναστασία  από πολύ νέα και με την βοήθεια της μητέρας της, διδάχτηκε την χριστιανική αλήθεια και διαμόρφωσε δυνατό φρόνημα. Μάλιστα αν και νυμφεύτηκε (παρά την θέληση της) κάποιον ειδωλολάτρη, συνέχισε το θεάριστο έργο της και διατήρησε τη σωματική και πνευματική της αγνότητα. Τελούσε ελεημοσύνες και συχνά με την βοήθεια της υπηρέτριάς της έμπαινε  στις φύλακες και ενθάρρυνε τους αιχμάλωτους χριστιανούς. Τη δράση της έμαθε ο άνδρας της Πούπλιος, ο οποίος διέταξε να την κλείσουν φυλακή. Για την πράξη του όμως αυτή, ο Πούπλιος  τιμωρήθηκε από τον Θεό. Σε κάποιο ταξίδι που έκανε, πνίγηκε και  έτσι η Αναστασία ελευθερώθηκε και συνέχισε το έργο της. Λίγα χρόνια αργότερα συνελήφθηκε από τους ειδωλολάτρες και αφού υπέστη φρικτά βασανιστήρια, ετελειώθη δια αποκεφαλισμού. Η Αγια έτσι στεφανώθηκε με τον αμάραντο στέφανο του μαρτυρίου και ανήλθε προς τον Κύριο.

     Ο Οσιομάρτυρας Αναστάσιος έζησε επί βασιλείας Χοσρόη και ήταν Πέρσης. Ήταν γιος μάγου και αρχικά ονομάζονταν Μαγουνδάτ. Όταν το 614 μ.Χ. οι Πέρσες κατέλαβαν τα Ιεροσόλυμα, εκτός από πολλούς αιχμάλωτους, πήραν μαζί τους και τον Τίμιο Σταυρό. Στην χώρα των Περσών τελούνταν πολλά θαύματα γεγονός που γέννησε στην ψυχή του Μαγουνδάτ την επιθυμία να γνωρίσει περισσότερα για τον Χριστό. Τελικώς ασπάστηκε την χριστιανική πίστη και βαπτίστηκε στα Ιεροσόλυμα, όπου και πήρε το όνομα Αναστάσιος. Ο Όσιος θέλησε να προσηλυτίσει στο χριστιανισμό και άλλους ειδωλολάτρες. Όταν βρισκόταν στην Καισαρεία, δήλωσε σε ομοεθνείς του ότι είναι χριστιανός και γι΄αυτό συνελήφθη και βασανίστηκε σκληρά. Έπειτα από πολλά μαρτυρία, οι ειδωλολάτρες τον αποκεφάλισαν.

     Ο Άγιος Πατέρας μας Ανατόλιος έγινε πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως το έτος 449 μ.Χ., επί βασιλείας του Θεοδοσίου Β' του Μικρού (408-450 μ.Χ.), διαδεχθείς στον πατριαρχικό θρόνο τον Φλαβιανό. Την εκλογή του Ανατολίου υποστήριξε ο μονοφυσίτης πατριάρχης Αλεξάνδρειας Διόσκορος Α' (444-451 μΧ.) με την ελπίδα ότι θα μπορούσε να έχει τον Άγιο υποχείριο του. Όμως ο αιρετικός πατριάρχης διαψεύστηκε, καθώς ο Ανατόλιος όχι μόνο δεν ασπάσθηκε την κακοδοξία των μονοφυσιτών, αλλά την καταδίκασε με την Α' Σύνοδο, που συνήλθε στη Χαλκηδόνα το 451 μ.Χ. Στην ίδια Σύνοδο μάλιστα ο Ανατόλιος υπέγραψε και την καθαίρεση του κακόδοξου Διόσκορου. Επί της πατριαρχίας του, επίσης, ανακομίσθηκαν στην Κωνσταντινούπολη τα λείψανα των Σαράντα Αγίων που είχαν μαρτυρήσει στη Σεβάστεια. Ο Άγιος Ανατόλιος προσέφερε τα μέγιστα στην Ορθοδοξία από το αξίωμα που κατείχε και ωφέλησε με το έργο του σημαντικά την Εκκλησία. Το έτος 458 μΧ. βρήκε το θάνατο από τους αιρετικούς, παραδίδοντας ένδοξους το πνεύμα του στον Κύριο. Στον πατριαρχικό θρόνο τον διαδέχθηκε ο Γεννάδιος Α" (458-471 μ.Χ.).

     Ο Άγιος Ανδρέας καταγόταν από την Κρήτη. Ήταν άνθρωπος που διακρινόταν για την εξαίρετη διάνοια του και την προσήλωση του στα δόγματα της ορθής πίστης. Πληροφορηθείς ότι ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Κοπρώνυμος (741-775 μ Χ.) είχε, ξεκινήσει διωγμό εναντίον των χριστιανών που σέβονταν και προσκυνούσαν τις άγιες εικόνες μετέβη στην Κωνσταντινούπολη για να ελέγξει τον ευσεβή αυτοκράτορα. Όταν όμως εμφανίσθηκε στον Κωνσταντίνο και με το λόγο του στηλίτευσε τις ανόσιες πράξεις του, ο αυτοκράτορας, διέταξε να τον βασανίσουν και στη συνέχεια τον παρέδωσε σε όχλο εικονομάχων. Αυτοί τον έσυραν έξω από την πόλη, όπου ένας ψαράς τον θανάτωσε με το μαχαίρι του. Το τίμιο λείψανο του ετάφη από χριστιανούς σε έναν τόπο που ονομαζόταν Κρίσις 

     Ο Άγιος Ανδρέας, αρχιεπίσκοπος Κρήτης, γεννήθηκε στη Δαμασκό της Συρίας το 660 μ.Χ. από θεοφιλείς και ενάρετους γονείς, τον Γεώργιο και τη Γρηγορία. Κατείχε σε μεγάλο βαθμό τις επιστήμες της φιλολογίας και της φιλοσοφίας και επιδόθηκε με ζήλο στη μελέτη των ιερών γραφών. Διακρίθηκε για τη θεολογική κατάρτιση και την αρετή του, ώστε ο πατριάρχης Ιεροσολύμων τον έστειλε στην ΣΤ' Οικουμενική Σύνοδο, που συγκλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 680 μ Χ., με σκοπό να καταδικάσει την αίρεση του μονοθελητισμού. Οι οπαδοί της αίρεσης αυτής υποστήριζαν ότι η θέληση του Ιησού είναι μία, η θεία. Η ΣΤ~ Οικουμενική Σύνοδος όρισε ότι ο Χριστός έχει και θεία και ανθρώπινη θέληση, με τη διαφορά ότι η ανθρώπινη υποτάσσεται στη θεία. Η προσφορά του Ανδρέα στη μάχη κατά των αιρετικών εκτιμήθηκε από τους κύκλους της Εκκλησίας, με αποτέλεσμα ο Άγιος να αναλάβει τη διεύθυνση του ορφανοτροφείου Άγιος Παύλος». Το έργο που ανέπτυξε ο Ανδρέας από τη θέση του αυτή τον ανέδειξε σε αρχιεπίσκοπο Κρήτης (712 μΧ περίπου). Το έτος 740 μΧ ο Άγιος Ανδρέας παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο ενώ βρισκόταν στο πλοίο που τον μετέφερε στην Κρήτη.

     Ο Άγιος Ανδρέας ήταν αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού επί αυτοκρατορίας του ασεβούς Μαξιμιανού (286-305 μ.Χ.). Όταν οι ανατολικές επαρχίες της αυτοκρατορίας απειλούνταν από τους Πέρσες ο αρχιστράτηγος Αντίοχος ανέθεσε στον Ανδρέα την αρχηγία ενός σώματος στρατιωτών, με σκοπό να πολεμήσει τους εισβολείς. Ο Ανδρέας παρακίνησε τους στρατιώτες του να προσευχηθούν στον θεό των χριστιανών για να τους χαρίσει τη νίκη. Πράγματι η προσευχή ανύψωσε το ηθικό των στρατιωτών, οι οποίοι συνέτριψαν τους Πέρσες. Όταν ο Αντίοχος πληροφορήθηκε ότι οι στρατιώτες του είχαν μυηθεί στο χριστιανισμό έστειλε 1.000 άνδρες για να τους αφοπλίσουν. Όμως χάρη στο κήρυγμα του Ανδρέα πίστεψαν στον Χριστό και οι απεσταλμένοι του Αντιόχου, γεγονός που εξόργισε τον αρχιστράτηγο, ο οποίος έστειλε ανθρώπους της εμπιστοσύνης του με τη διαταγή να φονεύσουν όλους τους χριστιανούς στρατιώτες. Η διαταγή του εξετελέσθη και θανατώθηκαν δια ξίφους 2.593 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και ο Ανδρέας. Με το μαρτυρικό αυτό θάνατο ο Άγιος Ανδρέας και οι συν αυτώ έλαβαν τους στεφάνους του μαρτυρίου.

     Ο Άγιος Απόστολος Ανδρέας ήταν αδελφός του ένδοξου Απόστολου Πέτρου. Καταγόταν από την Βηθσαΐδα της Γαλιλαίας και ασκούσε το επάγγελμα του ψαρά μέχρι που ο Κύριος τον κάλεσε κοντά Του. Ονομάστηκε Πρωτόκλητος γιατί ήταν ο πρώτος που κλήθηκε και ακολούθησε τον Χριστό. Μετά την επιφοίτηση του Άγιου Πνεύματος ο Ανδρέας κληρώθηκε να διδάξει τον ευαγγελικό λόγο στη Βιθυνία, στην περιοχή του Εύξεινου Πόντου, στη Θράκη, στη Μακεδονία και στην Ήπειρο. Έπειτα από πολλές περιοδείες, δίδαξε στους ανθρώπους το Ευαγγέλιο της σωτήριας, ο Ανδρέας κατέληξε στην Πάτρα της Αχαΐας. Στον τόπο αυτό έμεινε καιρό κηρύττοντας τη χριστιανική πίστη. Τα θαύματα που έκανε γιατρεύοντας πολλούς ασθενείς, έγιναν η αιτία να πιστέψει στον Κύριο μεγάλο πλήθος κόσμου. Μεταξύ αυτών ήταν και η σύζυγος του ανθύπατου Αιγεάτη, η Μαξιμίλλια, καθώς και ο αδελφός του ο μαθηματικός Στρατοκλής. Πληροφορηθείς ο Αιγεάτης ότι η σύζυγος και ο αδελφός του έγιναν χριστιανοί, διέταξε να σταυρώσουν τον Ανδρέα. Με αυτόν τον μαρτυρικό θάνατο παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο ο Άγιος.

      Η Εκκλησία μας (18 –5) τιμά τη μνήμη των Αγίων 8 μαρτύρων: Πείρου, Διονυσίου, Χριστίνης παρθένου, Ανδρέου, Παύλου, Βενεδίμου, Παυλίνου και Ηρακλείου. Αυτοί οι Άγιοι μαρτύρησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου, τον 3ο μΧ. αιώνα. Ο πρώτος, ο Άγιος μάρτυρας Πέτρος, καταγόταν από τη Λάμψακο της Μικρός Ασίας. Συνελήφθη και οδηγήθηκε μπροστά στον άρχοντα για να θυσιάσει στην Αφροδίτη. Εκείνος όμως άκαμπτος ομολόγησε την πίστη του στον Κοριό και τιμωρήθηκε με φριχτά βασανιστήρια προτού παραδοθεί τελικά στον δήμιο. Ο Παύλος και ο Ανδρέας ήταν από τη Μεσοποταμία και συνυπηρετούσαν στο στρατό του Δεκίου. Όταν έφτασαν στην Αθήνα αφιερώθηκαν στη χριστιανική πίστη και έτσι συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν μαζί με τον Διονύσιο και τη Χριστίνα. Ο Παύλος, ο Ανδρέας, ο Διονύσιος και η Χριστίνα βασανίσθηκαν σκληρά, χωρίς να πτοηθούν από τα μαρτύρια. Στο τέλος λιθοβολήθηκαν όλοι μαζί, ενώ η Χριστίνα αποκεφαλίσθηκε. Το μένος των ειδωλολατρών δέχθηκαν και οι Άγιοι μάρτυρες Βενέδιμος, Παυλίνος και Ηράκλειος, οι οποίοι δρούσαν στην Αθήνα. Συνελήφθησαν και στη συνέχεια αποκεφαλίσθηκαν λαμβάνοντας το στέφανο του μαρτυρίου.

     Οι Άγιοι Τάραχος, Πρόβος και Ανδρόνικος έζησαν και μαρτύρησαν κατά τα χρόνια που αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Διοκλητιανός. Ο Πρόβος καταγόταν από τη Σίδη της Παμφυλίας, ο Ανδρόνικος ήταν από την Έφεσο της Ιωνίας και ο Τάραχος, ο οποίος ήταν στρατιωτικός και βρισκόταν σε προχωρημένη ηλικία όταν ξέσπασε ο διωγμός, καταγόταν από την Ιλλυρία. Ήταν άνθρωποι θεοσεβείς και γνώριζαν σε βάθος τις ιερές γραφές. Γι' αυτό ο ηγεμόνας της Ταρσού Μαξέντιος ζήτησε να συλληφθούν και να οδηγηθούν μπροστά του οι τρεις άνδρες με την κατηγορία ότι ήταν χριστιανοί. Οι Άγιοι παρουσιάσθηκαν στον Μαξέντιο και ομολόγησαν με παρρησία την πίστη τους στον Χριστό. Μετά την ομολογία τους οι ειδωλολάτρες τους υπέβαλαν σε πολλά βασανιστήρια. Συγκεκριμένα, οι δήμιοι του Μαξεντίου, αφού τους συνέτριψαν το σώμα, τους έκοψαν τα αυτιά και τη γλώσσα και τους καταξέσχισαν τις σάρκες, θανάτωσαν και τους τρεις ομολογητές της πίστης με μαχαίρι. Με αυτό το μαρτυρικό θάνατο ετελειώθησαν οι Άγιοι Τάραχος, Πρόβος και Ανδρόνικος, οι οποίοι ανήλθαν στεφανηφόροι στη βασιλεία των ουρανών.

     Ο όσιος Ανδρόνικος και η συμβία του κατάγονταν από την Αντιόχεια της Συρίας. Η εργασία του Ανδρόνικου, ο οποίος ήταν αργυραμοιβός, τους προσέφερε ζωή εύπορη. Από το γάμο του το ζευγάρι απέκτησε δυο παιδιά, τα οποία όμως πέθαναν. Ο πόνος και των δύο ήταν πολύ μεγάλος και για να παρηγορηθούν βρήκαν καταφύγιο στο Χριστό. Αφού μοίρασαν την περιουσία τους στους φτωχούς, έφυγαν από την Αντιόχεια και πήγαν να προσκυνήσουν στους Αγίους Τόπους. Έπειτα αποφάσισαν να αποσυρθούν σε μοναστήρι. Απεβίωσαν εν ειρήνη.

     Οι Άγιοι Σίλας, Σιλουανός, Κρήσκης, Επαινετός και  Ανδρόνικος ανήκαν στους εβδομήντα μαθητές του Κυρίου. Κήρυξαν τον ευαγγελικό λόγο στην Καρχηδόνα και στην Ιταλία και βάπτισαν πλήθος ειδωλολατρών. Προκειμένου να εκτελέσουν το έργο τους οι Άγιοι υπέστησαν πολλές κακουχίες, τις οποίες αντιμετώπισαν με θάρρος. Ο Σίλας μάλιστα φυλακίστηκε στους Φιλίππους της Μακεδονίας μαζί με τον Απόστολο Παύλο, τον οποίο και ακολούθησε σε πολλές περιοδείες του. Αργότερα έγινε επίσκοπος Κορίνθου. Ο Κρήσκης χειροτονήθηκε επίσκοπος Καρχηδόνας, ο Σιλουανός επίσκοπος Θεσσαλονίκης, ενώ ο Επαινετός επίσκοπος Καρθαγένης.

     Οι Άγιοι Απόστολοι Ανδρόνικος και Ιουνία ξεχώρισαν για τον ένθεο ζήλο τους, καθώς προσήλκυσαν χιλιάδες πιστούς στην αληθινή θεογνωσία. Με τη θαυμαστή τους άσκηση κατόρθωσαν να νεκρώσουν τα σαρκικά πάθη και ανέπτυξαν μια αγνή φιλία, αποδεικνύοντας ότι δεν υπάρχουν πράγματα ακατόρθωτα για όσους διαθέτουν την δύναμη της πίστης. Η επικοινωνία των δυο αυτών ψυχών, που βασιζόταν στο χριστιανικό φρόνημα, ήταν η βάση του λαμπρού έργου τους. Οι Άγιοι Απόστολοι αγωνίσθηκαν με επιτυχία ενάντια στην πλάνη των ειδώλων. Κατέστρεψαν πολλούς ειδωλολατρικούς ναούς και στη θέση τους έχτισαν εκκλησίες, ανοίγοντας έτσι το δρόμο της αλήθειας για τους συνανθρώπους τους. Προικισμένοι με το χάρισμα της θαυματουργίας, θεράπευσαν ανίατους και έδωσαν κουράγιο και δύναμη σε όσους είχαν ανάγκη. Συνεργάσθηκαν με τον Απόστολο Παύλο, ο οποίος τους μνημονεύει και στην προς Ρωμαίους επιστολή του: «Χαιρετήστε τον Ανδρόνικο και την Ιουνία, τους συμπατριώτες μου και συντρόφους μου στη φυλακή, οι οποίοι είναι διακεκριμένοι μεταξύ των αποστόλων και προσήλθαν στον Χριστό πρωτύτερα από μένα». Ο Ανδρόνικος και η Ιουνία, αφού ολοκλήρωσαν το χριστιανικό τους έργο, παρέδωσαν το πνεύμα τους εν ειρήνη στον Κύριο.

     Οι Άγιοι Ακίνδυνος, Αφθόνιος, Πηγάσιος, Ελπιδοφόρος και Ανεμπόδιστος κατάγονταν από την Περσία και ήταν αξιωματούχοι του βασιλιά Σαπώρ Β' (325-379 μΧ.). Ο Ακίνδυνος, ο Πηγάσιος και ο Ανεμπόδιστος είχαν ασπασθεί τη χριστιανική θρησκεία και για το λόγο αυτό συνελήφθησαν και βασανίσθηκαν. Κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου τους ήταν παρών και ο ίδιος ο βασιλιάς, ο οποίος βλασφημούσε τον Ιησού Χριστό. Οι Άγιοι δεν μπορούσαν να ανεχθούν τις ύβρεις του Σαπώρ και γι' αυτό με την προσευχή τους του αφαίρεσαν τη φωνή. Ο βασιλιάς έπειτα διέταξε να τοποθετήσουν τους Αγίους σε πυρακτωμένα σιδερένια κρεβάτια. Όταν όμως εκτελέσθηκε η διαταγή του ξέσπασε νεροποντή, η οποία έσβησε τη φωτιά. Βλέποντας το θαύμα αυτό ο παρευρισκόμενος Αφθονίας πίστεψε στη δύναμη του Χριστού και γι' αυτό αποκεφαλίσθηκε. Έπειτα οι δήμιοι τοποθέτησαν τους Αγίους μέσα σε δέρματα βοδιών και τους έριξαν στη θάλασσα. Όμως οι Άγιοι διασώθηκαν με θεία επέμβαση. Ο Ελπιδοφόρος και άλλοι επτά χιλιάδες άνθρωποι που είδαν το θαύμα πίστεψαν στον Ιησού Χριστό και για το λόγο αυτό ο βασιλιάς διέταξε να αποκεφαλίσουν και αυτούς. Οι Άγιοι Ακίνδυνος, Πηγάσιος και Ανεμπόδιστος ετελειώθησαν σε πυρακτωμένη κάμινο.

     Ο Άγιος Άνθιμος έζησε και μαρτύρησε στα τέλη του 3ου αιώνα μΧ. Γεννήθηκε στη Νικομήδεια. Ήταν πολύ αγαπητός ανάμεσα στους χριστιανούς της πόλης του, οι οποίοι εκτιμούσαν ιδιαίτερα τις αρετές του, τη δύναμη της πίστης και των λόγων του αλλά και τον ηθικό βίο του. Ήταν άριστος γνώστης των θείων αληθειών και είχε μελετήσει σε βάθος τις ιερές γραφές. Έπειτα από θερμές παρακλήσεις των συμπολιτών του, ο Άγιος δέχθηκε να γίνει επίσκοπος της πόλης. Από το αξίωμα του αυτό ο Άνθιμος συνέχισε με πολλή αγάπη να διδάσκει το λόγο του Ευαγγελίου και να προσφέρει παρηγοριά στις ψυχές των πιστών. Όταν ο Διοκλητιανός ξεκίνησε το διωγμό κατά των χριστιανών, ο Άνθιμος συνελήφθη και οδηγήθηκε μπροστά στον αυτοκράτορα. Ο Διοκλητιανός έδειξε στον Άνθιμο τα όργανα τα οποία χρησιμοποιούσαν οι ειδωλολάτρες για να βασανίζουν τους χριστιανούς, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα τρόμαζε τον Άγιο και θα τον έπειθε να αρνηθεί την πίστη του. Ο Άγιος όμως δε φοβήθηκε και με θάρρος ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό. Μετά από αυτή τη δήλωση του Ανθίμου οι ειδωλολάτρες, αφού τον βασάνισαν, τελικά τον θανάτωσαν με αποκεφαλισμό.

     Η όσια Ανθούσα ήταν κόρη του βασιλιά Κωνσταντίνου του Κοπρώνυμου. Ο πατέρας της την πίεζε συνεχώς να παντρευτεί, αλλά η Ανθούσα ήταν αποφασισμένη να αφιερώσει τη ζωή της στην υπηρεσία του Κυρίου της. Όταν πέθανε ο πατέρας της και αφού μοίρασε όλη την περιουσία της στους φτωχούς και στους αδύναμους, πήρε την απόφαση να ασπασθεί το μοναχικό βίο. Εκάρη μοναχή από τον άγιο πατριάρχη Ταράσιο στη Μονή της Ομονοίας. Στο μοναστήρι υπήρξε υπόδειγμα για τις πνευματικές αδελφές της και παρέδωσε εκεί το πνεύμα της, σε ηλικία πενήντα δύο χρόνων.

     Οι τριάντα τρεις μάρτυρες έζησαν την εποχή που αυτοκράτορες των Ρωμαίων ήταν ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμιανός. Πρώτος συνελήφθη για την πίστη του ο Ιέρων, ο οποίος καταγόταν από τα Τύανα της Καππαδοκίας και ασκούσε το επάγγελμα του γεωργού. Όταν ξέσπασε ο διωγμός κατά των χριστιανών ο έπαρχος Αγρικόλας, που γνώριζε καλά ότι ο Ιερών κήρυττε τον ευαγγελικό λόγο σε κάθε ευκαιρία, διέταξε να τον συλλάβουν και να τον οδηγήσουν ενώπιον του προκειμένου να τον ανακρίνει ο ίδιος. Μπροστά στον έπαρχο ο Ιερών δεν ένιωσε φόβο, αλλά γενναία ομολόγησε την πίστη του στον Ιησού Χριστό. Έπειτα από την ομολογία αυτή ο Αγρικόλας διέταξε να βασανίσουν τον Άγιο και να του κόψουν το αριστερό του χέρι. Ο Ιερών υπέστη τρομερά βασανιστήρια, αλλά δε λύγισε, παρά υπέμενε τα μαρτύρια του με υποδειγματική καρτερία. Λίγες μέρες αργότερα συνελήφθησαν και οι χριστιανοί Νίκανδρος, Ησύχιος, Βάραχος, Μαξιμιανός, Καλλίνικος, Ξάντικος, Αθανάσιος, Θεόδωρος, Δουκίτιος, Ευγένιος, Θεόφιλος, Ουαλέριος, Θεόδοτος, Καλλίμαχος, Ιλάριος, Γιγάντιος, Λογγίνος, Θεμέλιος, Ευτύχιος, Διόδοτος, Καστρίκιος, Θεαγένης, Μάμας, Νίκων, Θεόδουλος, Βοστρύκιος, Ουίκτωρ, Δωρόθεος, Κλαυδιανός, Επιφάνιος, Ανίκητος και Ιέρων, οι οποίοι την επομένη αποκεφαλίσθηκαν μαζί με τον Ιέρωνα.

     Ο Άγιος Ανίκητος και ο ανιψιός του Άγιος Φώτιος κατάγονταν από τη Νικομήδεια και έζησαν επί αυτοκρατορίας Διοκλητιανού. Όταν ο αυτοκράτορας κίνησε διωγμό κατά της χριστιανοσύνης, εκφώνησε στη Σύγκλητο λόγο με τον οποίο απειλούσε ότι θα βασάνιζε σκληρά όποιον επικαλούνταν το όνομα του Χριστού και ότι θα εξόντωνε όποιον του αντιστεκόταν. Δε δίστασε μάλιστα να βλασφημήσει τον Υιό του θεού. Ο Άγιος Ανίκητος, που ήταν παρών στη Συνεδρίαση της Συγκλήτου, όταν άκουσε όλους αυτούς τους λόγους, χωρίς καθόλου να φοβηθεί από τις απειλές του αυτοκράτορα, ομολόγησε ότι ήταν χριστιανός. Μετά από αυτό ο Διοκλητιανός διέταξε να ρίξουν τον Ανίκητο στα λιοντάρια. Όταν όμως τον οδήγησαν μπροστά σε ένα άγριο θηρίο, αυτό πλησίασε ήμερο τον Άγιο, χωρίς να του προξενήσει καμία βλάβη. Τότε έγινε σεισμός, ο οποίος γκρέμισε τα είδωλα της πόλης. Ακολούθως, οι ειδωλολάτρες έβαλαν τον Άγιο σε τροχό, ο οποίος σταμάτησε με τρόπο θαυμαστό, και ο Ανίκητος σώθηκε. Ο ανιψιός του Φώτιος, που παρακολουθούσε τα βασανιστήρια του Ανίκητου, όταν είδε το θαύμα έτρεξε χαρούμενος να αγκαλιάσει το θείο του. Τότε οι ειδωλολάτρες έριξαν και τους δυο σε κάμινο, όπου οι Άγιοι παρέδωσαν το πνεύμα τους.

     Το ευσεβές και ενάρετο ζεύγος Ιωακείμ και Άννα, η οποία καταγόταν από το γένος του Δαβίδ, προσπαθούσε για πολλά χρόνια να τεκνοποιήσει. Καθημερινά ο Ιωακείμ και η Άννα προσεύχονταν με δάκρυα στα μάτια για να τους χαρίσει ο θεός ένα παιδί. Κι ο θεός όχι μόνο πραγματοποίησε το αίτημα τους, αλλά τους αξίωσε να φέρουν στον κόσμο την Υπεραγία Θεοτόκο, τη γυναίκα που έμελλε να γεννήσει το Σωτήρα του κόσμου.

     Η οσία Άννα έζησε την εποχή του βασιλιά Θεόφιλου του εικονομάχου. Ανατράφηκε σε πλούσια και ευσεβή οικογένεια και από πολύ νέα γνώριζε και ακολουθούσε πιστά το θείο θέλημα. Μεγαλώνοντας βοηθούσε τους ασθενείς και τους φτωχούς και προσπαθούσε να προφυλάσσει τον εαυτό της από τις αμαρτίες. Με τη βοήθεια του θεού κατάφερε να ενταχθεί σε κάποιο μοναστήρι, όπου και πέρασε ασκητικά πενήντα χρόνια. Έπειτα από βαριά και χρόνια ασθένεια, παρέδωσε την αγνή ψυχή της στον Κύριο.

     Άννα προφήτης - Ήταν κόρη του Φανουήλ και καταγόταν από την φυλή του Ασήρ. Παντρεύτηκε μικρή αλλά μετά από εφτά χρόνια χήρεψε και από τότε αφιερώθηκε στην υπηρεσία του Κυρίου. Όταν ήταν 84 ετών αξιώθηκε να δει το Θείο Βρέφος που έφεραν στον ναό οι γονείς του (όπου πέρασε τον βίο της, με νηστεία - προσευχή και μελέτη των Γραφών). Όταν η Άννα είδε το βρέφος, ευχαρίστησε τον Θεό και προφήτευσε ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας τον οποίο όλοι περιμένουν.

     Η ευσεβής Άννα, σύζυγος του Ιωακείμ, πέρασε τη ζωή της χωρίς να μπορέσει να τεκνοποιήσει, καθώς ήταν στείρα. Μαζί με τον Ιωακείμ προσευχόταν θερμά στον θεό να την αξιώσει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, με την υπόσχεση ότι θα αφιέρωνε το τέκνο της σε Αυτόν. Πράγματι, ο Πανάγαθος θεός όχι μόνο της χάρισε ένα παιδί, αλλά την αξίωσε να φέρει στον κόσμο τη γυναίκα που θα γεννούσε το Μεσσία, το Σωτήρα μας Ιησού Χριστό. Όταν η Παναγία έγινε τριών χρόνων, σύμφωνα με την παράδοση, η Άννα και ο Ιωακείμ, κρατώντας την υπόσχεση τους, την οδήγησαν στο Ναό και την παρέδωσαν στον αρχιερέα Ζαχαρία. Ο αρχιερέας παρέλαβε την Παρθένο Μαρία και την οδήγησε στα Άγια των Αγίων, όπου δεν έμπαινε κανείς εκτός από τον ίδιο, επειδή γνώριζε έπειτα από αποκάλυψη του θεού το μελλοντικό ρόλο της αγίας κόρης στην ενανθρώπηση του Κυρίου. Στα ενδότερα του Ναού η Παρθένος Μαρία έμεινε δώδεκα χρόνια. Όλο αυτό το διάστημα ο αρχάγγελος Γαβριήλ προμήθευε την Παναγία με τροφή ουράνια. Εξήλθε από τα Άγια των Αγίων όταν έφθασε η ώρα του θείου ευαγγελισμού.

     Η Αγία Άννα, η μητέρα της Υπεραγίας Θεοτόκου, καταγόταν από τη φυλή Λευί και ήταν κόρη του ιερέα Ματθάν και της γυναίκας του Μαρίας. Ο πατέρας της ήταν ιερέας την εποχή της βασιλείας της Κλεοπάτρας. Η Άννα παντρεύτηκε στη Γαλιλαίο, όπου γέννησε τη Μαρία τη Θεοτόκο, την οποία, αφού απογαλάκτισε, την αφιέρωσε στον θεό. Την υπόλοιπη ζωή της την πέρασε με νηστείες και αγαθοεργίες, κάνοντας πράξη το θέλημα του θεού. Απεβίωσε ειρηνικά και παρέδωσε στον Κύριο την αγνή της ψυχή.

     Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη της Αγίας και μακαριστής Προφήτιδας ΄Αννης, που καταγόταν από την πόλη Αρμαθαίμ του όρους Εφραίμ. Η Αγία ήταν παντρεμένη με κάποιον άνδρα από τη φυλή του Λευί, επειδή όμως ήταν στείρα ο σύζυγος της τεκνοποίησε με κάποια άλλη γυναίκα. Τότε η Αγία με συνεχείς προσευχές και αδιάλειπτη άσκηση παρακαλούσε τον θεό να της δώσει τη χαρά της τεκνοποιίας. Ο θεός πραγματοποίησε την επιθυμία της και της χάρισε ένα γιο, το γνωστό προφήτη Σαμουήλ. Η Αγία γέννησε και άλλα παιδιά και πέρασε τη ζωή της αναθρέφοντας τα με φόβο θεού, ευχαριστώντας τον Κύριο για την αγάπη Του και προφητεύοντας.

     Ο Άγιος Αντίπας έζησε και μαρτύρησε, όταν αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο σκληρός διώκτης των χριστιανών Δομετιανός (81-96 μΧ.). Οι Άγιοι Απόστολοι χειροτόνησαν τον Αντίπα επίσκοπο Περγάμου, πόλη στην οποία ζούσαν πάρα πολλοί ειδωλολάτρες. Το έργο του Αγίου ήταν συνεπώς εξαιρετικά δύσκολο, αλλά ο Αντίπας κατάφερε να σώσει πολλές ψυχές, οδηγώντας πλήθος ειδωλολατρών στη χριστιανική πίστη. Για τη δράση του αυτή καταγγέλθηκε στον ηγεμόνα της περιοχής, ο οποίος συνέλαβε τον Αντίπα με σκοπό να τον πείσει να άλλαξε/ την πίστη του. Αρχικά προσπάθησε να τον πείσει με τη δύναμη των λόγων του, η οποία αποδείχθηκε κατώτερη της ψυχικής δύναμης και των επιχειρημάτων του Αντίπα. Ο Άγιος ανέτρεψε όλα τα σοφίσματα του ειδωλολάτρη και δε φοβήθηκε μπροστά στα τρομερά βασανιστήρια με τα οποία τον απείλησε. Όταν ο ηγεμόνας συνειδητοποίησε πως καμία απειλή δεν μπορούσε να εξαναγκάσει τον Αντύπα να αρνηθεί τον Χριστό, διέταξε να θανατωθεί σε πυρακτωμένο χάλκινο βόδι. Μέσα στο κολαστήριό του ο Άγιος ευχαρίστησε τον Κύριο που τον αξίωσε να μαρτυρήσει για τη δόξα Του.

     Οι μάρτυρες της Κυζίκου, δηλαδή ο Θέογνις, ο Ρούφος, ο Αντίπατρος, ο Θεόστιχος, ο Αρτεμάς, ο Μάγνος, ο Θεόδοτος, ο Θαυμάσιος και ο Φιλήμων, κατάγονταν από διάφορους τόπους, αλλά συνελήφθησαν όλοι μαζί στην Κύζικο, την περίοδο των διωγμών. Όταν οδηγήθηκαν για να απολογηθούν στον τοπικό άρχοντα, υπερασπίσθηκαν την πίστη τους με ξεχωριστή παρρησία και σθένος και γι' αυτό ρίχθηκαν στη φυλακή. Εκεί με τις προσευχές τους έπαιρναν δύναμη και συνέχισαν να αγωνίζονται για το Χριστό. Τελικά διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός τους και έτσι έλαβαν τους στεφάνους του μαρτυρίου.

     Η  Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη των Αγίων μαρτύρων Αλεξάνδρου και Αντωνίνης. Η Αντωνίνα, με θαυμαστή σεμνότητα και ταπεινοφροσύνη, αφοσιώθηκε στην ορθή Πίστη αρνούμενη τις εγκόσμιες απολαύσεις και ανέσεις. Για το λόγο αυτό συνελήφθη απ' τον Φήστο, ηγεμόνα της κωμόπολης Καρδάμου. Ακλόνητη συνέχισε να ομολογεί τον Κύριο, παρ' ότι γνώριζε το μαρτυρικό δρόμο που θα διένυε. Την έκλεισαν σε πορνείο και εκείνη νηστική προσευχόταν επί τρεις ημέρες. Την έσωσε ο Αλέξανδρος, παραπλανώντας όσους βρίσκονταν εκεί. Όταν αποκαλύφθηκε η πράξη του, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον Φήστο, ο οποίος διέταξε να βασανίσουν και τους δύο. Οι δήμιοι τους έκαψαν τα άκρα, τους περιέχυσαν με υγρή πίσσα και τους έριξαν σε πυρακτωμένο λάκκο. Εκεί παρέδωσαν την αγνή τους ψυχή στον Κύριο και έλαβαν τους αμάραντους στεφάνους του μαρτυρίου.

     Οι σαράντα πέντε Άγιοι, η μνήμη των οποίων τιμάται σήμερα, έζησαν και μαρτύρησαν στις αρχές του 4ου αιώνα, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Λικίνιος (308-323 μ.Χ.). Ανάμεσα τους ξεχώρισαν ο Λεόντιος, ο Μαυρίκιος, ο Δανιήλ και ο Αντώνιος, οι οποίοι και κατείχαν υψηλά αξιώματα. Όταν ο Λικίνιος εξαπέλυσε διωγμό εναντίον των χριστιανών οι σαράντα πέντε Άγιοι παρουσιάσθηκαν οικειοθελώς στον ηγεμόνα της Νικόπολης της Αρμενίας Λυσία και με παρρησία ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό. Ο Λυσίας προσπάθησε να πείσει τους Αγίους να αρνηθούν την πίστη τους και θέλησε μάλιστα να μάθει ποιος ήταν αυτός που τους έπεισε να μη θυσιάζουν στα είδωλα. Όταν οι Άγιοι απάντησαν πως ο Χριστός ήταν εκείνος που τους δίδαξε να μη λατρεύουν ψεύτικους θεούς και να μη θυσιάζουν στα είδωλα, ο Λυσίας εξοργίσθηκε και διέταξε να τους φυλακίσουν. Οι Άγιοι υποβλήθηκαν σε πολλά βασανιστήρια προκειμένου να αναγκασθούν να αρνηθούν τον Ιησού Χριστό, όμως με τη δύναμη που τους έδινε η πίστη τους δε λύγισαν. Στο τέλος ο Λυσίας, αφού διέταξε να τους κόψουν τα χέρια και τα πόδια, τους έριξε στη φωτιά. Με το θάνατο τους οι Άγιοι έλαβαν τους στεφάνους του μαρτυρίου.

     Ο Μέγας Αντώνιος εγεννήθη στην Αίγυπτο το 251 μ.Χ. Η ευσεβής και ενάρετη οικογένεια του Αντωνίου του δίδαξε τη χριστιανική πίστη. Σε νεαρή ηλικία ο όσιος πήρε την απόφαση να ασκητεύσει και για τον λόγο αυτό αναχώρησε για την έρημο. Εκεί παίδευσε την ψυχή του και τιθάσευσε τα πάθη του, φτάνοντας στο ανώτατο όριο της ασκήσεως. Η ψυχή του οσίου μάλιστα, λόγω της ηθικής και πνευματικής της τελειότητας μπορούσε να εξέρχεται του σώματος του, ενώ ο Αντώνιος ήταν ακόμα εν ζωή. Η φήμη του εξαπλώθηκε ανάμεσα στους χριστιανούς και πολλοί ασκητές πήγαιναν στην έρημο για να τον συμβουλευτούν. Απεβίωσε στην ηλικία των εκατό πέντε ετών. 

     Η Αγία Ανυσία έζησε και μαρτύρησε όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη από οικογένεια πλούσια και ευσεβή. Όταν οι γονείς της απεβίωσαν, η Ανυσία κληρονόμησε μεγάλη περιουσία, την οποία διαχειριζόταν με σύνεση. Μια μέρα που η ευσεβής γυναίκα πήγαινε στην εκκλησία, τη σταμάτησε ένας στρατιώτης, ο οποίος την έπιασε και βίαια την έσυρε σε ειδωλολατρικό ναό. Η Αγία του είπε πως δε θα θυσίαζε στα είδωλα, αφού μόνος και αληθινός θεός είναι ο Χριστός. Στα λόγια αυτά ο στρατιώτης απάντησε βλασφημώντας τον θεό και η Ανυσία τον έφτυσε στο πρόσωπο. Τότε αυτός ττράβηξε το σπαθί του και θανάτωσε την Αγία.

      Η  Εκκλησία μας γιορτάζει τους δώδεκα Αγίους Αποστόλους που εξέλεξε αρχικά ο Ιησούς, με εξαίρεση τον Ιούδα τον Ισκαριώτη. Αυτοί, μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος κατά τη μέρα της Πεντηκοστής περιόδευσαν σε ολόκληρη την Οικουμένη κηρύσσοντας το λόγο του Κυρίου και χαρίζοντας τη σωτηρία στις ψυχές χιλιάδων ανθρώπων. Το ηθικό μεγαλείο της ψυχής τους, ο ζήλος με τον οποίο διέδιδαν τη χριστιανική αλήθεια και η αλληλεγγύη την οποία επεδείκνυαν μεταξύ τους έγιναν πρότυπο ζωής για κάθε χριστιανό. Οι δώδεκα Άγιοι Απόστολοι είναι οι εξής: ο Σίμωνας (Πέτρος), που είχε και την πρώτη θέση ανάμεσα στους μαθητές του Ιησού, ο πρωτόκλητος και αδελφός του Πέτρου Ανδρέας, ο Ιάκωβος, γιος του Ζεβεδαίου, ο αδελφός του Ιακώβου Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, ο Φίλιππος από τη Βηθσαϊδά, ο Βαρθολομαίος (Ναθαναήλ), ο Θωμάς, ο επονομαζόμενος και Δίδυμος, ο Ματθαίος, ο επονομαζόμενος και Λευί, ο γιος του Αλφαίου και αδελφός του Ματθαίου Ιάκωβος, ο Ιούδας ο Θαδδαίος, ο Σίμωνας .ο Ζηλωτής και ο Ματθίας, που τις παραμονές της Πεντηκοστής εξελέγη σε αντικατάσταση του προδότη Ιούδα του Ισκαριώτη.

     Τη σημερινή ημέρα τελούμε την ανάμνηση των Αγίων Αποστόλων Σωσθένους, Απολώ, Κηφά, Τυχικού, Επαφροδίτου, Καίσαρος και Ονησιφόρου. Ο Σωσθένης, που μνημονεύεται και από τον Απόστολο Παύλο, έγινε επίσκοπος Κολοφώνος της Μ. Ασίας. Και όλοι οι υπόλοιποι διετέλεσαν επίσκοποι σε διάφορες περιοχές και εποίμαναν με αγάπη και ταπεινοφροσύνη του λαό του θεού, ξεπερνώντας κάθε πειρασμό που παρουσιαζόταν στο δρόμο τους. Αγωνίσθηκαν μάλιστα κατά της ειδωλολατρίας, προσφέροντας σημαντικά έργα στην Εκκλησία μας. Όταν ολοκλήρωσαν την ιερή αποστολή τους εξεδήμησαν προς Κύριον.

     Οι Άγιοι Φιλήμων, Απφία, Άρχιππος και Ονήσιμος έζησαν και μαρτύρησαν όταν αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Νέρων (54-68 μΧ). Ο Φιλήμων και η Απφία ήταν σύζυγοι, ο Άρχιππος συγγενής τους και ο Ονήσιμος υπηρέτης του ζεύγους. Ήταν όλοι αρχικά ειδωλολάτρες, αλλά προσήλθαν στη χριστιανική πίστη από τον Απόστολο Παύλο. Έκτοτε οι Άγιοι αφοσιώθηκαν στη διάδοση του Ευαγγελίου και στη φιλανθρωπική δράση, μοιράζοντας τα υπάρχοντα τους στους φτωχούς. Κάποτε οι Άγιοι, ενώ ήταν συγκεντρωμένοι στην εκκλησία τους και προσεύχονταν στον θεό, πληροφορήθηκαν ότι οι ειδωλολάτρες ετοιμάζονταν να κάνουν έφοδο και να τους συλλάβουν. Αρκετοί χριστιανοί έφυγαν φοβισμένοι, όμως ο Φιλήμων, η Απφία, ο Ονήσιμος και ο Άρχιππος παρέμειναν στην εκκλησία, προετοιμασμένοι για ό,τι θα ακολουθούσε. Πράγματι, οι Άγιοι συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στον ηγεμόνα Ανδροκλέα, ενώπιον του οποίου ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό. Μετά από αυτό ο Ανδροκλέας διέταξε να βασανισθούν σκληρά. Καθ' όλη τη διάρκεια των μαρτυρίων τους οι δήμιοι προσπαθούσαν να τους πείσουν να θυσιάσουν στα είδωλα, όμως οι Άγιοι αρνούνταν δοξολογώντας τον Κύριο. Αφού υπέμειναν πολλά βασανιστήρια, οι Άγιοι ετελειώθησαν δια λιθοβολισμού.

     Ο Άγιος Αρέθας έζησε την εποχή που αυτοκράτορας ήταν ο Ιουστίνος Α' (578-527 μΧ). Ήταν επιφανής πολίτης της πόλης Νέγρα στην Αιθιοπία. Αρχικά ήταν ειδωλολάτρης, αλλά γρήγορα διέδιδε την αλήθεια των ευαγγελικών λόγων και ασπάσθηκε το χριστιανισμό, τον οποίο υπηρέτησε ως το τέλος της ζωής του. Η διδασκαλία του Αρέθα βρήκε ανταπόκριση ανάμεσα στους συμπολίτες του, γεγονός που προκάλεσε την μήνιν των ειδωλολατρών, οι οποίοι τελικώς τον συνέλαβαν. Ο Αρέθας δέχθηκε πολλές πιέσεις για να αλλαξοπιστήσει, αλλά αντιστεκόταν με τη δύναμη που του έδινε η πίστη του. Βρήκε μαρτυρικό θάνατο δια αποκεφαλισμού.

     Ο Άγιος ιερομάρτυρας Αριέμων έζησε την εποχή  που βασίλευε στη Ρώμη ο Διοκλητιανός. Ήταν ιερέας στην περιοχή της Μικρός Ασίας, αγωνιζόμενος σθεναρά κατά των ειδώλων. Κάποιος στρατιωτικός διοικητής, κατόπιν αυτοκρατορικής εντολής, πίεσε τους χριστιανούς της περιοχής να θυσιάσουν στα είδωλα. Τότε ο Άγιος και άλλοι πολλοί πιστοί μπήκαν στους ειδωλολατρικούς ναούς και κατέκαυσαν τα ξόανα, εξοργίζοντας έτσι τον αλαζόνα διοικητή Πατρίκιο, ο οποίος διέταξε να συλλάβουν και να αλυσοδέσουν τον Άγιο. Παρά τις φοβερές πιέσεις που δέχθηκε, έμεινε ακλόνητος και συνέχισε να ομολογεί την πίστη του με παρρησία ενώπιον του Πατρικίου. Κατά την ανάκριση του επιτελέσθη και ένα φοβερό θαύμα: Ελάφια που είχαν νωρίτερα ακολουθήσει τον Άγιο διακήρυτταν με ανθρώπινη φωνή την παντοδυναμία του θεού και ανήγγειλαν την τιμωρία του Πατρικίου. Πράγματι ο Πατρίκιος θανατώθηκε σε πυρακτωμένο λέβητα που είχε ετοιμαστεί για τον Άγιο. Ο Αρτέμων σώθηκε και ακολουθώντας φωνή εξ ουρανού αποσύρθηκε σε έναν τόπο για να συνεχίσει το έργο του επιτελώντας θαύματα και ελεημοσύνες. Συνελήφθη όμως ξαννά από τους ειδωλολάτρες, οι οποίοι αυτήν τη φορά τον αποκεφάλισαν. 'Έτσι τιμήθηκε με τον αμάραντο στέφανο του μαρτυρίου.

     Οι Άγιοι Αρίσταρχος, Πούδης και Τρόφιμος ανήκαν στον κύκλο των εβδομήντα Αποστόλων του Κυρίου. Ήταν αφοσιωμένοι ακόλουθοι του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος τους κατήχησε στη χριστιανική πίστη. Κήρυξαν τον ευαγγελικό λόγο μαζί με τον Απόστολο των Εθνών σε πάρα πολλές περιοχές, υπομένοντας κακουχίες και διωγμούς. Έχοντας επιτελέσει ανεκτίμητο ιεραποστολικό έργο οι τρεις συνεργάτες του Αποστόλου Παύλου βρήκαν μαρτυρικό θάνατο. Συγκεκριμένα, συνελήφθησαν και αποκεφαλίσθηκαν όταν ξέσπασε ο διωγμός του αυτοκράτορα Νέρωνα (54-68 μΧ). Το βίο και τη δράση των τριών Αγίων κατέγραψε και μας παρέδωσε ο επίσκοπος Τύρου Δωρόθεο

      Ο άγιος Αριστίων γεννήθηκε κατά τις αρχές του 2ου αιώνα μ.χ. στην επαρχία της Συρίας Απάμεια. Προσελκύθηκε στην αληθινή πίστη του Χριστού από τον νεαρό μάρτυρα Αντώνιο (ή Αντωνίνο, + 9 Νοεμβρίου). Σε ηλικία μόλις 10 ετών ο Αντώνιος οδήγησε τον Αριστίωνα στην χριστιανική πίστη. Ο Αριστίων, σαν ενάρετος και πνευματοφόρος, εκλέχθηκε από τον λαό της Αλεξανδρείας της μικρής στην Κιλικία της Μικράς Ασίας (κοντά στην αρχαία πόλη Ισσό) και έγινε ο 2ος επίσκοπός της.. Σαν ποιμένας ο Άγιος ποίμανε θεάρεστα το ποίμνιο που του εμπιστεύθηκε ο Κύριος. Δίδασκε με μεγάλη παρρησία και κήρυττε την σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού και την αιώνια Βασιλεία του Χριστού, καθώς και την μακαριότητα και την χαρά της Βασιλείας των Ουρανών. Πολλούς εθνικούς έπειθε να απαρνηθούν την πλάνη τους και να ακολουθήσουν την αληθινή πίστη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τους οποίους στη συνέχεια τους βάπτιζε. Η δράση του αυτή δεν άρεσε στον Ρωμαίο Έπαρχο της περιοχής (επί αυτοκρατορίας του Αντωνίνου Πίου), ο οποίος και διέταξε να συλληφθεί και να ριχθεί στη φωτιά. Αμέσως οι στρατιώτες του άναψαν μεγάλο καμίνι και έρριψαν μέσα τον μάρτυρα του Χριστού. Μέσα στο καμίνι ο Αριστίων, υμνώντας και δοξάζοντας τον Θεό έλαβε μακάριο και επίζηλο τέλος. Η Αγία μας Εκκλησία τιμά τήν ιερή μνήμη του αγίου Αριστίωνα στις 3 Σεπτεμβρίου εκάστου έτους (στα λατινικά ο άγιος λέγεται και ΑΡΙΣΤΕΑΣ).

     Οι Άγιοι Στάχυς, Απελλής, Αμπλίας, Ουρβανός, Νάρκισσος και Αριστόβουλος ανήκαν στους εβδομήντα Αποστόλους του Κυρίου. Πρόσφεραν όλοι ανεκτίμητο αποστολικό έργο, κηρύττοντας μέχρι το τέλος της ζωής τους τον ευαγγελικό λόγο. Μάλιστα, οι Άγιοι Αμπλίας, Ουρβανός και Νάρκισσος αξιώθηκαν να μαρτυρήσουν για τη δόξα του Χριστού. Συγκεκριμένα, ο Άγιος Στάχυς χειροτονήθηκε από τον Απόστολο Ανδρέα πρώτος επίσκοπος Βυζαντίου. Αφού ποίμανε για δεκαέξι χρόνια στην εκκλησία την οποία έχτισε ο ίδιος, απεβίωσε ειρηνικά. Ο Απελλής, επίσκοπος Ηράκλειας, ανεπαύθη εν ειρήνη έχοντας οδηγήσει στη χριστιανική πίστη πολλούς ανθρώπους. Οι Άγιοι Αμπλίας και Ουρβανός χειροτονήθηκαν επίσης από τον Απόστολο Ανδρέα επίσκοποι Οδυσσουπόλεως και Μακεδονίας αντίστοιχα. Βρήκαν και οι δυο μαρτυρικό θάνατο από τους ειδωλολάτρες επειδή γκρέμιζαν τα είδωλα. Ο Νάρκισσος έγινε επίσκοπος Αθηνών. Η χριστιανική του δράση και το θερμό του κήρυγμα εξόργισαν τους ειδωλολάτρες, οι οποίοι θανάτωσαν τον Άγιο υποβάλλοντας τον σε φριχτά βασανιστήρια. Τέλος, ο Αριστόβουλος χειροτονήθηκε επίσκοπος Βρετανίας και ποίμανε θεοφιλώς τους χριστιανούς που του εμπιστεύθηκε ο θεός για πολλά χρόνια. Απεβίωσε ειρηνικά.

     Οι μάρτυρες της Κυζίκου, δηλαδή ο Θέογνις, ο Ρούφος, ο Αντίπατρος, ο Θεόστιχος, ο Αρτεμάς, ο Μάγνος, ο Θεόδοτος, ο Θαυμάσιος και ο Φιλήμων, κατάγονταν από διάφορους τόπους, αλλά συνελήφθησαν όλοι μαζί στην Κύζικο, την περίοδο των διωγμών. Όταν οδηγήθηκαν για να απολογηθούν στον τοπικό άρχοντα, υπερασπίσθηκαν την πίστη τους με ξεχωριστή παρρησία και σθένος και γι' αυτό ρίχθηκαν στη φυλακή. Εκεί με τις προσευχές τους έπαιρναν δύναμη και συνέχισαν να αγωνίζονται για το Χριστό. Τελικά διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός τους και έτσι έλαβαν τους στεφάνους του μαρτυρίου.

     Ο Άγιος Αρτέμιος υπηρέτησε το Βυζάντιο ως στρατιωτικός και πολιτικός. Διακρινόμενος για τις αρετές και το ήθος του, καθώς και για τις πολιτικές του ικανότητες, τιμήθηκε από τον Μέγα Κωνσταντίνο (324-337 μ.Χ.) με τον τίτλο του πατρικίου. Ο αυτοκράτορας μάλιστα τον διόρισε αυγουστάλιο της Αλεξάνδρειας. Όταν ανέβηκε στην εξουσία ο Ιουλιανός ο Παραβάτης (361-363 μ.Χ.) ξεκίνησε διωγμό εναντίον των χριστιανών της Αντιόχειας. Πληροφορηθείς ο Αρτέμιος ότι βασανίζονται χριστιανοί, άσκησε δριμύ έλεγχο στον αυτοκράτορα, ο οποίος δεν ανέχθηκε τέτοια στάση από αξιωματούχο του. Έτσι, πρόσταξε τους δημίους του να υποβάλουν τον Αρτέμιο σε φριχτά βασανιστήρια και τελικά να τον αποκεφαλίσουν. Εκδικούμενοι οι χριστιανοί που λάτρευαν κυριολεκτικά τον Αρτέμιο, όταν αργότερα έπεσε μαχόμενος ο Ιουλιανός στον πόλεμο κατά των Περσών, διέδωσαν πως εμφανισθείς στη μάχη τον εφόνευσε ο ίδιος ο στρατηλάτης Αρτέμιος.

     Οι Άγιοι Φιλήμων, Απφία, Άρχιππος και Ονήσιμος έζησαν και μαρτύρησαν όταν αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Νέρων (54-68 μΧ). Ο Φιλήμων και η Απφία ήταν σύζυγοι, ο Άρχιππος συγγενής τους και ο Ονήσιμος υπηρέτης του ζεύγους. Ήταν όλοι αρχικά ειδωλολάτρες, αλλά προσήλθαν στη χριστιανική πίστη από τον Απόστολο Παύλο. Έκτοτε οι Άγιοι αφοσιώθηκαν στη διάδοση του Ευαγγελίου και στη φιλανθρωπική δράση, μοιράζοντας τα υπάρχοντα τους στους φτωχούς. Κάποτε οι Άγιοι, ενώ ήταν συγκεντρωμένοι στην εκκλησία τους και προσεύχονταν στον θεό, πληροφορήθηκαν ότι οι ειδωλολάτρες ετοιμάζονταν να κάνουν έφοδο και να τους συλλάβουν. Αρκετοί χριστιανοί έφυγαν φοβισμένοι, όμως ο Φιλήμων, η Απφία, ο Ονήσιμος και ο Άρχιππος παρέμειναν στην εκκλησία, προετοιμασμένοι για ό,τι θα ακολουθούσε. Πράγματι, οι Άγιοι συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στον ηγεμόνα Ανδροκλέα, ενώπιον του οποίου ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό. Μετά από αυτό ο Ανδροκλέας διέταξε να βασανισθούν σκληρά. Καθ' όλη τη διάρκεια των μαρτυρίων τους οι δήμιοι προσπαθούσαν να τους πείσουν να θυσιάσουν στα είδωλα, όμως οι Άγιοι αρνούνταν δοξολογώντας τον Κύριο. Αφού υπέμειναν πολλά βασανιστήρια, οι Άγιοι ετελειώθησαν δια λιθοβολισμού.

     Οι Άγιοι Ηρωδίων, Άγαβος, Ρούφος, Φλέγων, Ασύγκριτος ανήκαν στον κύκλο των εβδομήντα Αποστόλων του Ιησού Χριστού. Ο Άγιος Ηρωδίων, ο οποίος υπήρξε διάκονος των Αγίων Αποστόλων, χειροτονήθηκε επίσκοπος Νέων Πατρών (Υπάτης) της Φθιώτιδας, όπου και δίδαξε τον ευαγγελικό λόγο. Ο Άγιος Άγαβος είναι αυτός ο οποίος αφού δέθηκε με τη ζώνη του Αποστόλου Παύλου, προφήτευσε ότι με αυτόν τον τρόπο θα δέσουν στα Ιεροσόλυμα οι Ιουδαίοι τον Παύλο, προφητεία που επαληθεύθηκε. Ο Άγιος Άγαβος βρήκε μαρτυρικό θάνατο. Ο Ρούφος, ο οποίος αναφέρεται από τον Απόστολο Παύλο στην προς Ρωμαίους επιστολή του, έγινε επίσκοπος στην πόλη της Θήβας στην Ελλάδα. Οι Άγιοι Φλέγων και Ασύγκριτος βρήκαν μαρτυρικό θάνατο από τους εξαγριωμένους Ιουδαίους και ειδωλολάτρες.

     Ο όσιος Αυξέντιος έζησε επί αυτοκρατορίας του Θεοδοσίου Β' του Μικρού (408-450 μ.Χ.), στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν άνθρωπος που διακρινόταν για την ευσέβεια και τον ηθικό πλούτο του. Μελετούσε συστηματικά και υπήρξε καθηγητής της Φιλοσοφίας, της Ρητορικής και της θεολογίας. Αγαπούσε όμως το μοναχικό βίο και για το λόγο αυτό αποσύρθηκε σε ένα απομακρυσμένο βουνό, όπου και ασκήτευσε. Η βαθιά θεολογική κατάρτιση του αλλά και οι αρετές του προκάλεσαν την εκτίμηση όλων των χριστιανών και για το λόγο αυτό κλήθηκε στη Δ' Οικουμενική Σύνοδο, η οποία είχε συγκληθεί για να καταδικάσει τις αιρέσεις του Ευτυχούς και του Νεστορίου. Στη Σύνοδο ο Αυξέντιος, με τη δύναμη της πίστης του και με τον πλούτο των θεολογικών γνώσεων του, κατάφερε να αποδείξει την πλάνη των αιρετικών και να κερδίσει το σεβασμό ακόμα και των βασιλέων. Πολλοί ήταν οι άνθρωποι που επισκέπτονταν τον όσιο καθημερινά για να τους θεραπεύσει με τα θαύματα του ή για να του εκδηλώσουν το σεβασμό και την εκτίμηση τους προσφέροντας του δώρα και τροφές, τα οποία όμως ο Αυξέντιος μοίραζε στους φτωχούς. Εκοιμήθη ειρηνικά.

     Οι Άγιοι Ευστράτιος, Αυξέντιος, Ευγένιος, Μαρδάριος και Ορέστης έζησαν και μαρτύρησαν όταν αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Διοκλητιανός. Ήταν όλοι ευσεβείς και ενάρετοι και ανέπτυξαν πλούσια χριστιανική δράση. Ο Αγιος Ευστράτιος διετέλεσε ανώτερος αξιωματικός, θέλοντας να δοξάσει το όνομα του Χριστού και να διακηρύξει την αλήθεια παρουσιάστηκε στο δούκα Λυσία και ενώπιον του ομολόγησε την πίστη του με θαυμαστή παρρησία. Έπειτα από την ομολογία του Ευστρατίου, ο δούκας διέταξε να τον βασανίσουν. Ο Αγιος βρήκε μαρτυρικό θάνατο μέσα σε πύρινο κολαστήριο. Μαρτυρικό θάνατο υπέστη και ο συμπολίτης του και ιερέας Αυξέντιος, ο οποίος επειδή δεν υπέκυψε στις πιέσεις των ειδωλολατρών να αλλαξοπιστήσει θανατώθηκε με αποκεφαλισμό. Ο Μαρδάριος συνελήφθη επίσης από τον Λυσία, που προσπάθησε να τον πείσει να αρνηθεί τον Χριστό. Αντιμετώπισε όμως την ακλόνητη πίστη του Αγίου και γι' αυτό διέταξε να βασανισθεί και να θανατωθεί. Τέλος, ο Ευγένιος και ο Ορέστης, αφού ομολόγησαν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος και αληθινός θεός, παρέδωσαν το πνεύμα τους στον Κύριο με μαρτυρικό θάνατο. Συγκεκριμένα ο Ευγένιος ετελέφθη ύστερα από φρικτά βασανιστήρια, ενώ ο Ορέστης θανατώθηκε σε πυρακτωμένο κρεβάτι.

     Ο Άγιος Αυτόνομος έζησε και μαρτύρησε τους χρόνους που αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός. Ο Αυτόνομος ανέπτυξε πλούσια χριστιανική δράση ως επίσκοπος στην Ιταλία. Αναγκάσθηκε όμως να εγκαταλείψει την επισκοπή του, όταν ξεκίνησε ο διωγμός του Διοκλητιανού. Τότε ο Άγιος μετέβη στη Βιθυνία της Μικρός Ασίας, και συγκεκριμένα στους Σωρεούς. Εκεί, φιλοξενούμενος από ένα χριστιανό, τον Κορνήλιο, δίδασκε στα πλήθη το λόγο του Ευαγγελίου. Αφού ανήγειρε ναό προς τιμήν του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, ο Αυτόνομος άφησε τους Σωρεούς για να κηρύξει το λόγο του Χριστού στη Λυκαονία και στην Ισαυρία. Προτού ξεκινήσει την περιοδεία του, μάλιστα, χειροτόνησε τον ευσεβή χριστιανό Κορνήλιο διάκονο. Επιστρέφοντας στους Σωρεούς, ο Αυτόνομος εντυπωσιάσθηκε από το γεγονός ότι ο Κορνήλιος είχε οδηγήσει στο δρόμο του θεού πολλούς ανθρώπους και για το λόγο αυτό τον χειροτόνησε ιερέα. Στη συνέχεια ο Άγιος επισκέφθηκε αρκετές περιοχές του Εύξεινου Πόντου, συνεχίζοντας το θεάρεστο έργο του. Όταν κάποια στιγμή γύρισε στους Σωρεούς, χειροτόνησε τον Κορνήλιο επίσκοπο. Επειδή όμως ο Αυτόνομος είχε προσελκύσει με το λόγο του πολλούς ανθρώπους στο χριστιανισμό, οι εξαγριωμένοι ειδωλολάτρες τον φόνευσαν με πέτρες μέσα στο ναό όπου λειτουργούσε.

     Ο όσιος Αχίλλιος έζησε στα χρόνια που ήταν αυτοκράτορας ο Μεγάλος Κωνσταντίνος (306-337 μΧ.). Γεννήθηκε στην Καππαδοκία από οικογένεια που φρόνησε να ανατραφεί σύμφωνα με το χριστιανικό ήθος. Σε νεαρή ηλικία ένιωσε στην ψυχή του την επιθυμία να αφιερωθεί στην υπηρεσία του Κυρίου του και γι' αυτό εντρύφησε με ζήλο στην κατά τον Χριστό σοφία, οπλίζοντας τον εαυτό του με βαθιά θεολογική κατάρτιση. Αφού επισκέφθηκε τους Αγίους Τόπους μετέβη στη Ρώμη, όπου κήρυττε ακούραστα το λόγο του θεού και κατηχούσε το λαό στη χριστιανική πίστη. Οι σπάνιες αρετές του και οι πολύτιμες υπηρεσίες του στη χριστιανοσύνη τον ανέδειξαν επίσκοπο της Λάρισας, πόλης της Θεσσαλίας. Όταν το 325 μΧ. συγκλήθηκε η Α' Οικουμενική Σύνοδος στη Νίκαια της Βιθυνίας, ο Αχίλλιος προσέφερε τις θεολογικές του γνώσεις στον αγώνα κατά των αιρετικών και μαζί με τους άλλους Πατέρες πολέμησε με όλες του τις δυνάμεις για την ανατροπή των κακοδοξιών. Μάλιστα, ο Μέγας Κωνσταντίνος του προσέφερε για τη συμβολή του αυτή μεγάλη αμοιβή, την οποία όμως ο Αχίλλιος τη διέθεσε στη φροντίδα των φτωχών. Αφού επιτέλεσε το έργο του, αναπαύθηκε εν ειρήνη.

35.- *** Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης
    
 

Βιογραφία Ο Όσιος Αθανάσιος, ο οποίος καταγόταν από την Τραπεζούντα, προέρχονταν από πολύ ευσεβή και εύπορη οικογένεια. Η οικογένειά του, του προσέφερε όλα τα απαραίτητα εφόδια για τις σπουδές του, τις οποίες τις ολοκλήρωσε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί του γεννήθηκε μέσα στην ψυχή του η επιθυμία να γίνει μοναχός και να φθάσει στα άκρα της ασκητικής ζωής. Γι' αυτό ακριβώς τον λόγο, πήγε στο όρος Κυμινάς της Μικράς Ασίας, όπου βρισκόταν ένα μοναστήρι του οποίου ηγούμενος ήταν ο Μιχαήλ, ο επονομαζόμενος Μαλείνος. Έτσι ανάμεσα στους μοναχούς, συγκαταριθμήθηκε και ο Αθανάσιος. Στο λίγο χρονικό διάστημα που ήταν στο Μοναστήρι, διακρίθηκε για τις αρετές και για την ασκητική του ζωή. Επειδή όμως έφθασε σε ύψιστα σημεία αρετής και τον τιμούσαν όλοι, αποφάσισε να φύγει και πήγε στον Άθωνα κοντά σε ένα γέρο ασκητή υπακούοντας σ' αυτόν με μεγάλη ταπεινοφροσύνη. Εν συνεχεία μετά από Θεία αποκάλυψη, έφυγε από εκεί και πήγε στα ενδότερα του Αγίου Όρους. Εκεί μετά από πολλές παρακλήσεις του αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά, με τον οποίο γνωρίζονταν, έχτισε έναν ναό προς τιμήν της Παναγίας. Επίσης έφτιαξε πολλά κελιά για τούς μοναχούς. Μετά λοιπόν από πολλούς κόπους και θυσίες, δημιούργησε την ιερά Μονή της Μεγίστης Λαύρας, η οποία είναι η αρχαιότερη μονή στο Όρος και τιμάται επ' ονόματι του Οσίου Αθανασίου (963 μ.Χ.). Στην συνέχεια εξεδήμησε προς Κύριον και μάλιστα κατά τρόπο μαρτυρικό. Συγκεκριμένα υπήρχε ανάγκη να μετασκευαστεί η οροφή του Ναού της Μονής. Ο Όσιος, αν και σε μεγάλη ηλικία, ανέβηκε και αυτός μαζί με άλλους αδελφούς της μονής για να κάνουν το έργο. Η οροφή όμως κατέρρευσε και καταπλάκωσε τον Όσιο μαζί με τους υπόλοιπους αδελφούς.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα. Τὴν ἐν σαρκὶ ζωήν, σοῦ κατεπλάγησαν, Ἀγγέλων τάγματα, πῶς μετὰ σώματος, πρὸς ἀοράτους συμπλοκάς, ἐχώρησας πανεύφημε, καὶ κατετραυμάτισας, τῶν δαιμόνων, τὰς φάλαγγας· ὅθεν Ἀθανάσιε, ὁ Χριστὸς σὲ ἠμείψατο, πλουσίαις δωρεαῖς· διὸ Πάτερ, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ. Ὡς τῶν ἀϋλων οὐσιῶν θεωρὸν ἄριστον, καὶ πρακτικὸν ὑφηγητὴν παναληθέστατον, εὐφημοῦμέν σε ἡ ποίμνη σου, καὶ βοῶμεν, Μὴ ἐλλίπης ἱκετεύειν πρὸς τὸν Κύριον, λυτρωθῆναι πειρασμῶν καὶ περιστάσεων, τοὺς βοώντάς σοι, Χαίροις Πάτερ, Ἀθανάσιε.

36.-*** Ο Όσιος Αχίλλιος Επίσκοπος Λαρίσης
    

Βιογραφία Ο Όσιος Αχίλλιος καταγόταν από την Καππαδοκία και έζησε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου (306 - 337 μ.Χ.). Ο νεανικός του πόθος, τον έφερε στους άγιους Τόπους και κατόπιν στη Ρώμη. Εκεί επιδόθηκε στο Ιερό έργο του Ιεροκήρυκα, διδάσκοντας ακατάπαυστα το θείο λόγο σε πόλεις και χωριά, αψηφώντας ανάγκες, βρισιές, διωγμούς και ταλαιπωρίες. Οι μεγάλες και σπουδαίες υπηρεσίες του, τον ανέδειξαν επίσκοπο Λαρίσης. Από τη νέα του θέση ο Αχίλλιος, υπήρξε ο πνευματικός αρχηγός και διδάσκαλος, αυτός που έλεγε και έπραττε. Κήρυττε κάθε μέρα, βοηθούσε τις χήρες, προστάτευε τα ορφανά, ανακούφιζε τους φτωχούς, υπεράσπιζε τους αδικημένους, ήταν ο άγρυπνος φύλακας και φρουρός της παρακαταθήκης της πίστεως και του ποιμνίου πού του εμπιστεύτηκαν. Ο Αχίλλιος διακρίθηκε και στην Α' Οικουμενική σύνοδο που έγινε το 325 μ.Χ. στη Νίκαια, εναντίον του Αρείου. Και τότε ο Μέγας Κωνσταντίνος, εκτιμώντας τις αρετές του, του έδωσε μεγάλη χρηματική δωρεά την οποία, όταν ο Αχίλλιος επέστρεψε στη Λάρισα, διέθεσε για να κτίσει ναούς και για τη μέριμνα των ασθενών και των φτωχών. Όταν προαισθάνθηκε το θάνατο του, κάλεσε κοντά του όλους τους Ιερείς της επισκοπής του και τους έδωσε πατρικές συμβουλές για τα καθήκοντα τους.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε. Λαρίσης σὲ πρόεδρον, καὶ πολιοῦχον λαμπρόν, ἡ χάρις ἀνέδειξεν ὡς Ἱεράρχην σοφόν, παμμάκαρ Ἀχίλλιε, σὺ γὰρ τὸ τῆς Τριάδος, ὁμοούσιον κράτος, θαύμασι τε καὶ λόγοις, κατετράνωσας κόσμω. Ἣν πάτερ ἐξευμενίζου, τοὶς σὲ γεραίρουσι. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος γ´. Θείας πίστεως. Χαίρει ἔχουσα, ἡ Θεσσαλία, σὲ ἀκοίμητον, φρουρῶν προστάτην, καὶ τῆς Λαρίσης ἡ πόλις ἀδάμαντα, ἡ Ἐκκλησία τὴν εὔηχον σάλπιγγα, τὸ τοῦ Υἱοῦ ὁμοούσιον κηρύξασαν, Πάτερ Ἅγιε Ἱεράρχα Ἀχίλλιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι εἰρήνην ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

37,-***  Ο  Άγιος Αυτόνομος

Βιογραφία Ο Άγιος Αυτόνομος ήταν επίσκοπος στην Ιταλία και είχε στην επισκοπή του πλούσια χριστιανική δράση. Όταν άρχισε ο διωγμός του Διοκλητιανού εγκατέλειψε τη θέση του, και πήγε στους Σώρεους της Μικράς Ασίας. Εκεί εγκαταστάθηκε στο σπίτι ενός χριστιανού, του Κορνήλιου και συνέχιζε να διδάσκει το Ευαγγέλιο. Στη συνέχεια μετέβη στην Λυκαονία και στην Ισαυρία για να συνεχίσει το έργο του. Πριν ξεκινήσει το ταξίδι του χειροτόνησε διάκονο τον Κορνήλιο. Ύστερα από καιρό όταν επέστρεψε στους Σωρεούς, και είδε το πολύ καλό έργο πού είχε κάνει να ασπαστούν τον χριστιανισμό πολλοί άνθρωποι, τον χειροτόνησε ιερέα. Αφού επισκέπτεται πολλές περιοχές στον Εύξεινο Πόντο επιστρέφει πάλι κοντά στον Κορνήλιο και τον χειροτονεί επίσκοπο. Το θεάρεστο έργο που έχει κάνει ο άγιος Αυτόνομος ενοχλεί τούς ειδωλολάτρες και τον σκοτώνουν με λιθοβολισμό την ώρα πού λειτουργούσε μέσα στο ναό το 313 μ.Χ.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος α'. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Ἐκ Δυσμῶν ἀνατείλας ὡς ἀστὴρ οὐρανόφωτος, καὶ πρὸς τὴν Ἐώαν ἐκλάμψας, ταὶς ἀκτίσι τῶν τρόπων σου, τὸν Ἥλιον τῆς δόξης Ἰησοῦν, ἐδόξασας ἀθλήσει σου στερρῆ· διὰ τοῦτο ἐδοξάσθης θεουργικῶς, Αὐτόνομε Πατὴρ ἠμῶν. Δόξα τῷ δεδωκότι σοὶ ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σου, πάσιν Ἰάματα.

38.-*** Άγιος Αυξέντιος ο Νεομάρτυρας
Βιογραφία
  Ο Άγιος Αυξέντιος γεννήθηκε στην επαρχία Βελλάς των Ιωαννίνων το 1690 μ.Χ., από γονείς ευσεβείς. Νεαρός ακόμα, πήγε στην Κωνσταντινούπολη και δούλευε την τέχνη των γουναράδων στο χάνι, το λεγόμενο Μαχμούτ-Πασά.
Αργότερα όμως, επεθύμησε τέρψεις και ηδονές, εγκατέλειψε την τέχνη του και προσλήφθηκε στα βασιλικά καράβια, όπου ξεφάντωνε με τους Τούρκους φίλους του. Αυτοί οι φίλοι του όμως, τον συκοφάντησαν ότι αρνήθηκε τον Χριστό και ομολόγησε τη θρησκεία τους. Φοβισμένος ο Αυξέντιος εγκατέλειψε τα καράβια και αφού αγόρασε μια βάρκα, έκανε τον βαρκάρη.
Μετανιωμένος όμως για τα προηγούμενα σφάλματα του, θέλησε να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Τυχαία τότε, συνάντησε τον Σύγκελλο της Μεγάλης Εκκλησίας Γρηγόριο Ξηροποταμηνό και εξομολογήθηκε τον πόθο του. Αργότερα, τον συνάντησαν στον δρόμο ναυτικοί του στόλου, τον αναγνώρισαν και τον οδήγησαν στον κριτή.
Στο κριτήριο ο Αυξέντιος, παρά τα σκληρά βασανιστήρια, ομολόγησε πως είναι χριστιανός. Έτσι τον φυλάκισαν στο Πασά - Καπισί. Στη φυλακή αυτή, ο Σύγκελλος Γρηγόριος τον επισκέφθηκε και τον ενθάρρυνε να σταθεί ανδρείος μπροστά στους άπιστους. Ανακρινόμενος και πάλι ο Αυξέντιος επέμενε λέγοντας: «Εγώ χριστιανός γεννήθηκα και χριστιανός θέλω ν' αποθάνω». Τότε τον καταδίκασαν σε θάνατο με αποκεφαλισμό.
Τον αποκεφάλισαν στις 25 Ιανουαρίου 1720 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη. Η κάρα του Άγιου σώζεται στη Μονή Ξηροποτάμου.

39.-***  Ο Όσιος Αυξέντιος ο εν Καρτιλίω ασκήσας
 
Βιογραφία
Ο Όσιος Αυξέντιος γεννήθηκε στην Άνδρο στις αρχές του 18ου αιώνα μ.Χ. Διακόνησε στην αρχή ως νεωκόρος του ναού του Σωτήρος Χριστού στο Γαλατά της Κωνσταντινουπόλεως και κατόπιν χειροτονήθηκε διάκονος. Ως διάκονος εγκαθίσταται στην παραθαλάσσια κωμόπολη Κατιρλί της Νικομήδειας και ασκητεύει στο Κατίρλιον όρος της Προποντίδος. Η αγιότητα του βίου και το χάρισμα της θαυματουργίας που του χάρισε ο Κύριος, έκαναν πολλούς να προσέρχονται σε αυτόν για να λάβουν την ευλογία του και την ίαση. Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλος Ε' (1748 - 1751 μ.Χ., 1752 - 1757 μ.Χ.) τον είχε πνευματικό πατέρα.
Όταν ο Πατριάρχης Κύριλλος Ε' δια συνοδικής αποφάσεως καθιέρωσε τον αναβαπτισμό των προσερχόμενων Ρωμαιοκαθολικών, Διαμαρτυρομένων και Αρμενίων στην ορθόδοξη πίστη, ο Όσιος Αυξέντιος τον υποστήριξε με τα κηρύγματά του. Έγινε δε ο ηγέτης της μερίδας που υποστήριζε την βάπτιση των ετεροδόξων. Όταν εκδιώχθηκε από τον θρόνο ο Πατριάρχης Κύριλλος Ε', οι επικρατήσαντες καταδίωξαν και τον Όσιο Αυξέντιο. Μάταια όμως. Ο αποσταλείς στο Κατίρλιον ρήτορας Κριτίας εκδιώχθηκε από τους Χριστιανούς της κωμοπόλεως.
Το Συναξάρι του αναφέρει ότι ο Όσιος έριχνε στη θάλασσα το τριβώνιο που φορούσε και το χρησιμοποιούσε ως βάρκα, για να διαπλέει το πέλαγος. Έτσι έφθασε στην Κωνσταντινούπολη, αφού κατέπαυσε την τρικυμία της θάλασσας ποιώντας το σχήμα του Τιμίου Σταυρού επί της θάλασσας.
Ο Όσιος Αυξέντιος κοιμήθηκε με ειρήνη και η μνήμη του εορτάζεται με λαμπρότητα στον Σταυρό Χαλκιδικής, της Ιεράς Μητροπόλεως Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου. Εκεί φυλάσσεται και τμήμα του ιερού λειψάνου του, το οποίο μετακομίσθηκε εκεί από τους εκριζωθέντες πρόσφυγες της Μικράς Ασίας το έτος 1922 μ.Χ. Επίσης, ο Όσιος Αυξέντιος ο εν Καρτιλίω τιμάται ιδιαιτέρως και στον Ι. Ναό του Αγιου Ιωάννου Προδρόμου Κατιρλί Καλαμαριάς. Εκεί φυλάσσεται και η εικόνα του Οσίου καθώς η περιοχή και ο Ναός χτίστηκε από μικρασιάτες πρόσφυγες που κυρίως προέρχονταν από το Καρτιλί της Μικράς Ασίας και έδωσαν το όνομα και στη σημερινή γειτονιά. Αποτελεί έναν «πρόσφυγα» μεν αλλά τοπικό άγιο της Ιεράς Μητρόπολης Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς.

40.-***  Άγιοι Ευστράτιος, Αυξέντιος, Ευγένιος, Μαρδάριος και Ορέστης

Βιογραφία Οι Άγιοι Ευστράτιος, Αυξέντιος, Ευγένιος, Μαρδάριος και Ορέστης μαρτύρησαν κατά το σκληρό διωγμό των χριστιανών επί Διοκλητιανού. Ο Ευστράτιος, που ήταν ανώτερος αξιωματικός, συνελήφθη από το Δούκα Λυσία. Αυτός, αφού τον βασάνισε με τον πιο φρικτό τρόπο, έπειτα τον έστειλε στον έπαρχο Αγρικόλα. Φημισμένος αυτός για την ωμότητα του απέναντι στους χριστιανούς, έβαλε τον Ευστράτιο να βαδίσει με σιδερένια παπούτσια, που είχαν μέσα μυτερά καρφιά. Κατόπιν τον αποτελείωσε, αφού τον έριξε μέσα στη φωτιά. Τον Αυξέντιο, που ήταν Ιερέας και συμπολίτης του Ευστρατίου, ο ηγεμόνας τον πίεσε να αλλαξοπιστήσει με πολλές δελεαστικές υποσχέσεις. Αλλά ο άξιος λειτουργός του Χριστού απάντησε: «Δεν είναι ανάγκη να λέω πολλά λόγια Λυσία. Στη ζωή αυτή είμαι του Χριστού και θα είμαι δικός Του μέχρι θανάτου. Και αν αναρίθμητους δαρμούς και πληγές μου δώσεις, και αν με φωτιά και σίδερο με λιώσεις, ο Χριστός μου είναι παντοδύναμος και ο Σταυρός Του ακαταμάχητος. Αυτός καθ' εαυτόν ο Αυξέντιος είναι αδύνατος. Αλλά του χριστιανού Αυξεντίου το φρόνημα δε θα κάμψεις ποτέ». Εξαγριωμένος ο ηγεμόνας από την απάντηση, αμέσως τον αποκεφάλισε. Το Μαρδάριο, αφού τρύπησαν τους αστραγάλους του τον κρέμασαν με το κεφάλι προς τα κάτω και τον έκαψαν. Ο αξιωματικός Ευγένιος, αφού του έκοψαν τη γλώσσα και τα χέρια και του έσπασαν τα πόδια, εξέπνευσε. Τον δε στρατιώτη Ορέστη τον θανάτωσαν, αφού τον ξάπλωσαν σε πυρακτωμένο κρεβάτι.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ. Ἡ πενταυγὴς τῶν ἀθλοφόρων χορεία, τῇ τῶν ἀγώνων νοητῇ δαδουχίᾳ, τὴν οἰκουμένην ἅπασαν αὐγάζει νοητῶς· ὁ σοφὸς Εὐστράτιος, σὺν Αὐξεντίῳ τῷ θείῳ, Ὀρέστης καὶ Μαρδάριος καὶ Εὐγένιος ἅμα, οὗς εὐφημοῦντες εἴπωμεν πιστοί· χαίροις μαρτύρων πεντάριθμε σύλλογε. Κοντάκιον Ἦχος β’. Τὴν ἐν πρεσβείαις. Φωστὴρ ἐφάνης λαμπρότατος Χριστοκήρυξ, τοῖς ἐν σκότει τῆς ἀγνωσίας καθημένοις· πίστιν ὡς δόρυ δὲ περιθέμενος, τῶν δυσμενῶν τὰ θράση, οὐκ ἐπτοήθης Εὐστράτιε, Ῥητόρων ὑπάρχων εὐγλωττότερος.

41.-***  Ο Άγιος Αυξέντιος ο «Αλαμάνος» και ο ναός του στην κατεχόμενη Κώμη Κεπήρ

Στολίδι και καύχημα της Αγιοτόκου Νήσου μας αποτελεί ο πάντιμος χορός των αγίων ασκητών της. Πολλοί από αυτούς έφτασαν στον τόπο μας από άλλες γειτονικές χώρες για να συνεχίσουν την ασκητική τους ζωή. Ο ερχομός των αγίων αυτών μαζί με όλους τους άλλους αγίους της Κύπρου έδωσαν αφορμή στον Κύπριο χρονογράφο του 15ου αιώνα Λεόντιο Μαχαιρά να πλέξει το εγκώμιον της Κύπρου ως «Αγίας Νήσου». Γράφει χαρακτηριστικά: «Χρήσιν είνε να φουμίσωμεν την αγίαν νήσσον, και όσον την φουμίσω δεν θέλω πειν ψέματα». Πράγματι ο Μαχαιράς είχε απόλυτο δίκαιο γιατί η Κύπρος σε σχέση με άλλες χώρες υπερτερεί τόσο στον αριθμό των αγίων όσο και στον αριθμό των ναών, μοναστηριών και άλλων εκκλησιαστικών μνημείων που βρίσκονται στον τόπο αυτό.
Ένας από αυτούς τους γνωστούς Κυπρίους αγίους ο οποίος ανήκει στην ομάδα των 300 έξωθεν αγίων της Κύπρου οι οποίοι έφτασαν στο νησί μας από τις περιοχές της βόρειας Συρίας και της Παλαιστίνης είναι και ο Όσιος πατήρ ημών Αυξέντιος ο θαυματουργός, ο πολιούχος άγιος της Κώμης Κεπήρ.
Θα πρέπει να αναφέρουμε στο σημείο αυτό ότι στη βόρεια Συρία βρίσκεται το Αλ-Αμανό όρος στο οποίο ασκούνταν πολλοί μοναχοί μέχρι που οι Μουσουλμάνοι, κατά τον 11ο αιώνα τους έδιωξαν από τα ασκητήριά τους και πολλοί από αυτούς ήρθαν στην Κύπρο. Στους αγίους αυτούς αποδόθηκε το όνομα του όρους στο οποίο ασκούνταν με αποτέλεσμα να αποκαλούνται «Αλαμάνοι». Η ονομασία αυτή όμως ταυτίζεται και με τη Γερμανία γεγονός που οδήγησε κάποιους ιστορικούς να ταυτίσουν τους Αγίους με τη χώρα της Γερμανίας ονομάζοντάς τους Αλαμανούς δηλαδή Γερμανούς.
Ο όσιος πατήρ ημών Αυξέντιος σύμφωνα με το παλαιό συναξάρι του το οποίο δημοσιεύτηκε στην Ακολουθία του, αναφέρεται ως ένας από τους επονομαζόμενους Αλαμάνους αγίους της Κύπρου χωρίς να γνωρίζουμε πολλά στοιχεία για τη ζωή του. Εκείνο το οποίο μας είναι γνωστό είναι ότι πριν αποφασίσει να ενδυθεί το μοναχικό χιτώνα, ασχολήθηκε με τη στρατιωτική τέχνη. Ήταν δηλαδή αξιωματούχος στο στρατό και είχε υπό τις διαταγές του 300 στρατιώτες. Χαρακτηρίζεται μάλιστα ως φοβερός πολεμιστής για τους εχθρούς του αλλά ήμερος και μειλίχιος για τους στρατιώτες του. Κάποια μέρα ο Αυξέντιος πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει το στρατό και να αφιερωθεί εξ ολοκλήρου στο Θεό. Την απόφαση αυτή την είπε στους στρατιώτες του οι οποίοι αποφάσισαν χωρίς δεύτερη σκέψη να τον ακολουθήσουν σ’ αυτή τη νέα πορεία της ζωής του και να αφιερωθούν και αυτοί στην υπηρεσία του Θεού. Έτσι όλοι μαζί ενδύθηκαν το μοναχικό σχήμα μέχρι που οι συνθήκες τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν το μέρος της άσκησής τους και να βρεθούν στο μαρτυρικό μας νησί το οποίο φημιζόταν για τη θεοσέβειά του. Το καράβι που τους μετέφερε ναυάγησε στα δυτικά παράλια της Κύπρου, στην περιοχή της Πάφου, χωρίς όμως να πάθει κανείς τίποτα. Αφού αποβιβάστηκαν, τράβηξε ο καθένας το δικό του δρόμο για να συνεχίσει το μοναχικό του βίο στο μέρος που ήθελε, με αποτέλεσμα οι ασκητές να διασκορπιστούν σε ολόκληρη την Κύπρο.
Ο άγιος Αυξέντιος όταν έφτασε στο νησί μας κατευθύνθηκε προς την περιοχή της Καρπασίας σε ένα μέρος που ονομαζόταν από τους κατοίκους Ιούτιον, ανάμεσα στα χωριά Κώμη και Επτακώμη, η οποία τότε ονομαζόταν Ναυτοκώμη. Εκεί βρήκε κατάλληλο για άσκηση σπήλαιο στο οποίο αποφάσισε να μείνει και να συνεχίσει τον πνευματικό του αγώνα με σκοπό να αρέσει στο Θεό και να ελκύσει τη χάρη Του. Πράγματι ο Όσιος μετά από πολύχρονους καμάτους, με αγρυπνίες και προσευχές κατάφερε να φτάσει σε πνευματικά ύψη και να γίνει ένας επίγειος άγγελος. Με τη δύναμη της προσευχής, την αυστηρή νηστεία και την εγκράτεια, αντιμετώπιζε τους πειρασμούς και έβγαινε νικητής και θριαμβευτής, ζωντανό δοχείο του Παναγίου Πνεύματος. Αυτό μαρτυρούν τα πάμπολλα θαύματα πού έκανε: και χαρίσματα ιαμάτων παρ αυτού εδέξατο, και θαυμάτων ουκ ολίγων αυτουργός εγεγόνει, αναφέρει το συναξάρι του. Έτσι έζησε τη ζωή του ο Άγιος μέχρι που ο Κύριος τον κάλεσε κοντά του για να τον αναπαύσει από τους πολύχρονους κόπους του.
Όταν οι χριστιανοί της γύρω περιοχής πληροφορήθηκαν την κοίμηση του Αγίου λυπήθηκαν πάρα πολύ και με μεγάλο σεβασμό μαζεύτηκαν να τον κηδέψουν στο μέρος που αφιέρωσε τη ζωή του στο Θεό. Έτσι το σπήλαιο της άσκησής του έγινε και ο τάφος του Αγίου όπως συνηθίζεται για τους ασκητές.
Λίγο αργότερα κι ενώ πολύς κόσμος επισκεπτόταν καθημερινά τον τάφο του Αγίου, αντιλήφθησαν με έκπληξη ότι ευωδίαζε θαυματουργά. Όταν οι κάτοικοι των δύο χωριών πληροφορήθηκαν αυτό το θαυμαστό γεγονός, θέλησαν να μεταφέρουν το τίμιο λείψανο ο καθένας στο δικό τους χωριό με σκοπό να οικοδομήσουν ναό και να το τοποθετήσουν μέσα για να μπορούν οι άνθρωποι να το ασπάζονται. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ξεκινήσει φιλονικία ανάμεσα στους κατοίκους της Κώμης και Επτακώμης για το ποιος θα πάρει το άγιο λείψανο κοντά του. Αφού δεν μπορούσαν να βρουν μια λύση μεταξύ τους αποφάσισαν σύμφωνα με την παράδοση να αφήσουν τον ίδιο τον Άγιο να τους υποδείξει πού έπρεπε να μεταφερθεί το τίμιο λείψανό του. Έτσι τοποθέτησαν το λείψανό του σε ένα κάρο το οποίο θα έσερναν δύο βόδια, ένα από την Κώμη Κεπήρ και ένα από την Επτακώμη. Ύστερα άφησαν τα ζώα ελεύθερα για να τραβήξουν το δρόμο που ήθελαν. Το κάρο με το άγιο λείψανο κατευθύνθηκε προς την Κώμη Κεπήρ στην οποία και σταμάτησε. Εκεί που σταμάτησε οι κάτοικοι ανήγειραν περικαλλή ναό στον οποίο τοποθέτησαν το τίμιο λείψανο.
Διάφορες παραδόσεις αναφέρουν κάποιες επιπλέον λεπτομέρειες ως προς το βίο του Αγίου. Αυτές γράφουν ότι ο άγιος έζησε κατά το 12ο αιώνα και έλαβε μέρος στη δεύτερη Σταυροφορία μαζί με τριακόσιους έλληνες που εργάζονταν στη Γερμανία. Όταν η στρατιά αυτή απέτυχε το σκοπό της και τα διάφορα τάγματα διαλύθηκαν και διασκορπίστηκαν, ο ιερός Αυξέντιος κάλεσε τα παλικάρια του κι αφού τους μίλησε με παλμό για την αγάπη του Χριστού και τη θυσία του για τους ανθρώπους, τους υπέδειξε, αν ήθελαν να μη γυρίσουν πίσω, αλλά να τραβήξουν προς τα μέρη του Ιορδάνη, όπου θα μπορούσαν να ζήσουν μια ζωή ολοκληρωτικής αφιέρωσης στον Θεό. Η πρότασή του έγινε δεκτή. Αφού πήγαν όλοι μαζί και προσκύνησαν στην Ιερουσαλήμ, γύρισαν στην έρημο του Ιορδάνη με σκοπό να αφιερωθούν στο Θεό και να ζήσουν εκεί. Το περιβάλλον όμως του Ιορδάνη δεν τους βοηθούσε για τη ζωή πού διάλεξαν να ζήσουν. Γι’ αυτό μια μέρα κατέβηκαν στην παραλία με σκοπό να φύγουν από τον τόπο εκείνο. Εκεί βρήκαν ένα καράβι, μπήκαν μέσα και ήρθαν στην Κύπρο. Σκορπίστηκαν σε διάφορα μέρη του νησιού κι έζησαν ο καθένας τους με το δικό του τρόπο τη «μακαρία» ζωή όπως και ο άγιος Αυξέντιος που αναφέραμε προηγουμένως.
Ο ναός του Αγίου Αυξεντίου που ήταν αρκετά παλαιός ανακαινίστηκε το 1859. Μέχρι το 1974 φυλάσσονταν στο ναό δύο τεμάχια της κάρας του Αγίου σε αργυρή λειψανοθήκη, η οποία καταγράφεται στο Κατάστιχον της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου του 1773.
Μετά την Τουρκική εισβολή του 1974 η εκκλησία του Αγίου Αυξεντίου αφού πρώτα συλήθηκε και λεηλατήθηκε από τους Τούρκους, παρέμεινε χωρίς καμία συντήρηση μέχρι τη στιγμή που ο ναός ανακαινίστηκε και αναστηλώθηκε μέσα στα πλαίσια του Προγράμματος Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών – Συνεταιρισμός για το Μέλλον.
Το έργο χρηματοδοτήθηκε πλήρως από την Ευρωπαϊκή Ένωση με συνολικό κόστος 230 χιλιάδων ευρώ. Τα έργα αποκατάστασης ήταν μεγάλης διάρκειας, αφού περιλάμβαναν την ενίσχυση των τοίχων και των θόλων, την αντικατάσταση της πέτρας, την επιδιόρθωση της στέγης της εκκλησίας και της ημιθολωτής κατασκευής της αψίδας, νέες ξύλινες πόρτες, ξύλινα παράθυρα και ορθή προστασία μιας τοιχογραφίας από ειδικό συντηρητή. Έγινε επίσης μερική ανοικοδόμηση της Αγίας Τράπεζας. Στο ναό βρέθηκε αρχαία επιγραφή και τοιχογραφία που ανάγεται στο 15ο με 16ο αιώνα. Τα κλειδιά του ναού παραδόθηκαν μετά από λαμπρή τελετή στον επίσκοπο Καρπασίας Χριστοφόρο στις 4 Ιουνίου 2015. Οι κάτοικοι της Κώμης Κεπήρ μπορούν τώρα να λειτουργήσουν το ναό του πολιούχου τους Αγίου και να γιορτάσουν τη μνήμη του τόσο στις 28 Σεπτεμβρίου όσο και στις 14 Φεβρουαρίου. Θα πρέπει να αναφέρουμε ότι ναός αφιερωμένος στους αγίους Αυξέντιο και Ευστάθιο βρίσκεται στη Λάρνακα.
Στο πρόσωπο του αγίου Αυξεντίου τιμούμε και όλους τους άλλους Αγίους της κατεχόμενης γης μας οι οποίοι προσμένουν και αυτοί την ώρα της επιστροφής των νόμιμων κατοίκων στις πατρογονικές τους εστίες αλλά και το δικό τους εορτασμό στο μέρος που έζησαν τη ζωή τους μέσα από τους πολύχρονους καμάτους της ασκητικής πολιτείας.
Απολυτίκιο Αγίου Αυξεντίου
Χαίρει έχουσα η Καρπασέων Κώμη λάρνακα των σων λειψάνων, παναοίδιμε πάτερ Αυξέντιε. Ως γαρ ποτέ πολεμίους κατήσχυνας, και των δαιμόνων το θράσος ενίκησας και κατηύφρανας ημάς τους πιστώς σοι κράζοντας, ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Δημητρίου Καππαή, θεολόγου

42.-  Ο άγιος Αυξέντιος (28 Σεπτεμβρίου)

Η εγκράτεια κι ή ηθική καθαρότητα, σύμφωνα με την ομολογία και της ίδιας της επιστήμης, είναι δύο από τους πολύτιμους παράγοντες πάνω στους οποίους στηρίζεται ή σωματική υγεία κι ή μακροβιότητα του ανθρώπου.

Είναι πια διαπιστωμένο κι αποδεκτό απ' όλους, ότι κανένα πράγμα δεν καταστρέφει τόσο την υγεία και δεν σακατεύει τον άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό, όσο οι καταχρήσεις κι οι ηθικές παρεκτροπές.

Αυτές είναι πού κλονίζουν πρόωρα τον άνθρωπο και τον κάνουν να φαίνεται γερασμένος, κι απ' αυτή ακόμη τη νεανική του ηλικία.

Αντίθετα εκείνοι πού κάνουν βίωμα τους από νωρίς τα λόγια του Πνεύματος του Θεού «υμείς έστε ναός Θεού ζώντος», και ζουν μια ζωή συγκρατημένη και σέβονται το σώμα τους, γιατί το θεωρούν έμψυχο ναό του Θεού, αυτοί μπορούν να χαίρονται την υγεία τους και να δουλεύουν ευτυχισμένοι σ' ολόκληρη τη ζωή τους.

Την αλήθεια αυτή βεβαιώνουν οι μυριάδες των ασκητών αγίων, πού έζησαν με εγκράτεια, αλλά και θολερότητα μέχρι τα βαθιά τους γηρατειά.

Ένας απ' αυτούς τους ξεχωριστούς και γνωστούς στην Κύπρο μας αγίους, είναι κι ο ιερός Αυξέντιος.
Είναι ένας από τους τριακόσιους Αλαμανούς, όπως λέγονται, αγίους, πού ήρθαν στο νησί μας τον 12 αιώνα μ.Χ. και ήταν μάλιστα κι ο αρχηγός τους. Ό μακάριος αυτός όσιος υπήρξε μια μορφή εξαιρετική κι ασκητική. Μια προσωπικότητα ιερή και φωτεινή. Ένα παράδειγμα φλογερής αγάπης κι αφοσίωσης στον Χριστό. Από παιδί γνώρισε τη στρατιωτική τέχνη, μα και τη δόξα και τα κέρδη της παλικαριάς. Ή καρδιά του όμως δεν παρασύρθηκε. Δεν ξεγελάστηκε από τα εφήμερα αγαθά. Δεν νικήθηκε. Διψούσε κάτι ανώτερο, υψηλότερο, αγιότερο. Και σαν τέτοιο δεν έβρισκε άλλο από την αφιέρωση του στον Χριστό.
Εκείνο τον καιρό ή Ευρώπη συγκλονιζόταν από ένα κήρυγμα: Οι Άγιοι Τόποι, οι τόποι πού γεννήθηκε, μεγάλωσε, περπάτησε και δίδαξε ό Σωτήρας των ανθρώπων, όπως και οι τόποι πού θαυματούργησε, αλλά και συλλήφθηκε κι υβρίστηκε και σταυρώθηκε και πέθανε και τάφηκε, βρισκόντουσαν κάτω από τη μωαμεθανική εξουσία. Κι οι κατακτητές, βάρβαροι και σκληροί, υπέβαλλαν σε μύριους εξευτελισμούς όλους εκείνους που αποτολμούσαν να πάνε μέχρι την Αγία Γη, για να επισκεφθούν και να προσκυνήσουν τα ιερά προσκυνήματα. Οι Άγιοι Τόποι πρέπει να ελευθερωθούν. Όσοι νοιώθουν την καρδιά τους να πυρώνεται από την αγάπη του Χριστού, ας έλθουν να ενωθούν μαζί μας για τον ιερό τούτο πόλεμο. Τον πόλεμο πού αποβλέπει στην απελευθέρωση των Αγίων Τόπων. Χιλιάδες πολεμιστές πίστεψαν στο προσκλητήριο σάλπισμα κι ενώθηκαν σε μια μεγάλη στρατιά, τη Β' Σταυροφορία. Ανάμεσα σ' αυτούς τους φλογερούς οραματιστές πού κατατάχτηκαν και σχημάτισαν την ιερή στρατιά ήταν και τριακόσιοι Έλληνες, πού εργαζόντουσαν στη Γερμανία. Με αρχηγό τον πιστό και θαρραλέο Αυξέντιο σμίχτηκαν κι αυτοί για τη μεγάλη προσπάθεια. Δυστυχώς ή στρατιά αυτή, όπως ξέρουμε, απέτυχε στον σκοπό της. Τα διάφορα τάγματα διαλύθηκαν και διασκορπίστηκαν. Ό ιερός Αυξέντιος στην περίπτωση αυτή κάλεσε τα παλικάρια του κι αφού τους μίλησε με παλμό για την αγάπη του Χριστού και τη θυσία του για τους ανθρώπους, τους υπέδειξε, αν ήθελαν να μη γυρίσουν πίσω, άλλα να τραβήξουν προς τα μέρη του Ιορδάνη, για να ζήσουν μια ζωή ασκητική, μια ζωή ολοκληρωτικής αφιέρωσης στον Θεό.
Ή πρόταση έγινε ενθουσιαστικά δεκτή. Και την ίδια στιγμή όλοι τους έσπευσαν να την κάμουν έργο. Αφού πήγαν όλοι μαζί και προσκύνησαν στην Ιερουσαλήμ, ύστερα γύρισαν στην έρημο του Ιορδάνη με σκοπό, να αφιερωθούν στον Θεό και να ζήσουν εκεί τη μοναχική κι ασκητική ζωή. Ή νηστεία, ή αγρυπνία, ή προσευχή, ή μελέτη των Γραφών, ή εύποιία κι ή έμπρακτη αγάπη προς εκείνους, πού είχαν ανάγκη της βοήθειας τους, ήταν ή καθημερινή τους φροντίδα. Το περιβάλλον όμως του Ιορδάνη δεν τους βοηθούσε για τη ζωή πού διάλεξαν να ζήσουν. Γ' αυτό μια μέρα κατέβηκαν στην παραλία με τον σκοπό να φύγουν από τον τόπο εκείνο. Εδώ βρήκαν ένα καράβι, μπήκαν μέσα, κι ήρθαν στην Κύπρο μας, πού ήταν τότε ονομαστή για τη θεοσέβεια της. Το πλοίο σταμάτησε στην Πάφο. Μια παράδοση, λέει, πώς τσακίστηκε πάνω στους βράχους εξ αιτίας μιας δυνατής τρικυμίας. Οι επιβάτες όμως δεν έπαθαν τίποτε και βγήκαν όλοι στη στεριά. Απ' εδώ σκορπίστηκαν σε διάφορα μέρη κι έζησαν ό καθένας τους τη μακαριά ζωή με το δικό του τρόπο.
Ό Αυξέντιος, αφού περιήλθε το νησί, κατέληξε σε μια σπηλιά στην περιοχή της Καρπασίας μεταξύ των χωριών Κώμης Κεπήρ και Επτακώμης.
Η ζωή του υπήρξε μια ζωή θερμής αγάπης και στ' αλήθεια ολοκληρωτικής προσφοράς στον Χριστό. Κάθε μέρα ύστερα από θερμή κι άγρυπνη προσευχή πού κρατούσε ώρα πολλή, άρχιζε να διαβάζει ή και να αποστηθίζει τα λόγια του Θεού. Για να επιτύχει στην προσπάθεια του αυτή αγωνιζόταν να κρατάει στον νου του την κάθε περικοπή χωρίς βία, άλλα με υπομονή και πραότητα και ταπεινοφροσύνη. Τα λόγια του Κυρίου «μάθετε απ' εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία «(Ματθ. ια' 29) αντηχούσαν κάθε στιγμή στ' αυτιά του.
Για ν' αποφεύγει τους πονηρούς κι ακάθαρτους λογισμούς, πού ο Σατανάς του έριχνε στη σκέψη, για να του λερώνει την καθαρότητα της καρδιάς, ό ουρανοπολίτης αθλητής με φόβο Θεού στοχαζόταν πάντα τη μέλλουσα κρίση. Πρόσεχε, έλεγε ο ίδιος στον εαυτό του. «Έπεχε, σεαυτώ, Αυξέντιε». Ενθυμού το Δικαστήριο. Ενθυμού τις δοκιμασίες της αιώνιας τιμωρίας. Με τα συνθήματα αυτά και με παρόμοιες ευλαβείς σκέψεις κρατούσε την καρδιά του άγρυπνη και προσεχτική από την επίθεση των ληστών, πού λέγονται πονηροί διαλογισμοί. Όταν ή αγάπη του θεού τον απάλλασσε από τα «πεπυρωμένα βέλη του πονηρού», τότε ή προσευχή του οσίου γινόταν και πιο θερμή. «Κύριε», έλεγε τότε με πόνο ψυχής ό ασκητής: «Κύριε, γενηθήτω ή καρδία μου άμωμος εν τοις δικαιώμασί σου, όπως αν μη αίσχυνθώ» (ψαλμ. ριη', 80). Δηλαδή, Κύριε, είθε ή καρδιά μου με τον φωτισμό και την ενίσχυση σου να γίνει άμεμπτη στην προσπάθεια μου να κρατήσω τα δικαιώματα σου. Να γίνει άμεμπτη για να μη ντροπιασθώ μπροστά στους ανθρώπους και μπροστά στο φοβερό σου κριτήριο σαν ένας ένοχος άνθρωπος και παραβάτης. «Έλθέτωσάν μοι οι οικτιρμοί σου, και ζήσομαι, ότι ό νόμος σου μελέτη μου εστίν» (Ψαλμ. ριη', 77). Ας έλθουν σε μένα οι οικτιρμοί σου, Κύριε, για να μου δώσουν ζωή, γιατί και μέσα στις θλίψεις μου δεν σε λησμόνησα. Ό νόμος σου αποτελεί για μένα τη διαρκή σκέψη και απασχόληση του μυαλού μου.
Πολλές φορές ο πονηρός δημιουργούσε τέτοια ταραχή στο ασκητήριο του οσίου και τέτοιο θόρυβο που νόμιζε κανείς πώς γινόταν σεισμός. Σεισμός πού απειλούσε να καταρρίψει και να ισοπεδώσει τα πάντα. Και τις στιγμές αυτές ο Άγιος ειρηνικός κι ατάραχος έψαλλε δυνατά και μελωδικά τον ψαλμό της βαθιάς εμπιστοσύνης και πίστεως στον Θεό. «Ό Θεός ημών καταφυγή και δύναμις, βοηθός εν θλίψεσι ταίς εύρούσαις ημάς σφόδρα· δια τούτο ου φοβηθησόμεθα εν τω ταράσσεσθαι την γη και μετατίθεσθαι όρη εν καρδίαις θαλασσών» (ψαλμ. με', 2-3). Δηλαδή ο Θεός είναι ή καταφυγή κι ή δύναμη μας είναι ο παντοδύναμος βοηθός μας στις θλίψεις πού μας βρήκαν. Για τούτο τον λόγο οτιδήποτε κι αν συμβεί, κι αν ακόμη συμβούν οι ανατροπές κι οι καταστροφές πού θα γίνουν στη συντέλεια του κόσμου, εμείς δεν θα φοβηθούμε. Δεν θα φοβηθούμε έστω κι αν ή γη θα σείεται συθέμελα κι αν τα βουνά θα κόβουνται απ' τη ρίζα τους και θα πέφτουν μέσα στη θάλασσα.
Ό όσιος υπέμεινε κι άλλους πολλούς και σκληρούς πειρασμούς. Με την προσευχή όμως, την αυστηρή νηστεία και την εγκράτεια του, τους αποδίωκε κι έβγαινε νικητής και θριαμβευτής, ζωντανό δοχείο του Παναγίου Πνεύματος. Τούτο μαρτυράνε τα πάμπολλα θαύματα, πού έκανε όσο ζούσε. Τούτο βεβαιώνουνε ακόμη και τα θαύματα που γίνονται με τη χάρη του ύστερ' από τον θάνατο του. Ένα απ' αυτά τα Θαύματα είναι και τούτο:
Εκεί στη σπηλιά οπού έζησε χρόνια ο Άγιος, αναπαύτηκε κι όλας. Οι χριστιανοί των γύρω χωριών με σεβασμό κι ευλάβεια μαζεύτηκαν τότε για να κηδέψουν το άγιο σκήνωμα του και να πάρουν με τον τελευταίο ασπασμό την ευλογία του. Με συντριβή καρδιάς ενταφίασαν το σώμα στη γη, ενώ ή ηρωική ψυχή του πέταξε ολόλευκη στον ουρανό, για να χαρεί και να ζήσει εκεί την ασφαλή κι άμεμπτη ζωή των νικητών της πίστεως μας.
 'Ύστερα από καιρό οι κάτοικοι των δύο χωρίων βρήκαν στη σπηλιά το άγιο λείψανο του. Δεν δυσκολεύτηκαν να το αναγνωρίσουν. Ή ευωδία και το μύρο πού ξέχυνε ήταν χαρακτηριστική. Ό πόθος των κατοίκων των δύο χωριών να μεταφέρουν τον θησαυρό πού βρήκαν στο χωριό τους για να τον έχουν πάντα κοντά τους, σκόνταψε στο που να τον μεταφέρουν. Και τα δύο χωριά τον απαιτούσαν. Κανένας δεν υποχωρούσε για το άλλο. Ή χαρά πού γέμισε τις καρδιές με την εύρεση του λειψάνου, χάθηκε για μια στιγμή και τη θέση της πήρε μια ζωηρή συζήτηση, πού απειλούσε να εξελιχθεί σε επικίνδυνη φιλονεικία. Τη στιγμή εκείνη μια πρόταση πού ρίχτηκε από κάποιο έδωκε τη διέξοδο και τη λύση στο πρόβλημα πού δημιουργήθηκε:
- Να δώσουμε ένα βόδι το ένα χωριό κι ένα βόδι το άλλο. Να τα ζέψουμε σ' ένα αμάξι, στο όποίο να βάλουμε το άγιο λείψανο κι όπου σταματήσουν τα βόδια, εκεί να κτίσουμε ένα ναό και να το αποθέσουμε, είπε ή φωνή.
Αυτά κι έγινε. Τα βόδια έσυραν το αμάξι και σταμάτησαν στην Κώμη Κεπήρ. Εκεί εναποτέθηκε το άγιο λείψανο και βρίσκεται μέχρι σήμερα, για να θυμίζει σ' όλους τη δύναμη της εγκράτειας και της ηθικής καθαρότητας, την ανυπέρβλητη δύναμη της αρετής.
Την εγκράτεια και την ηθική καθαρότητα, την αρετή με μια λέξη καλείται να κάμει βίωμα και σκοπό της ζωής του κι ο σύγχρονος άνθρωπος. Το απαιτεί ή έξοδος μας από τη συμφορά και τον όλεθρο στον όποίο μας έχουν ρίξει οι καταχρήσεις κι οι ηθικές παρεκτροπές του καιρού μας. Το ζητά ή ειρηνική ζωή πού νοσταλγούμε όλοι μας. Το θέλει αυτό τούτο το συμφέρον μας. Γιατί όπως πολύ σοφά τονίζει ο μεγάλος της ερήμου ασκητής, ο άγιος Αντώνιος και το μαρτυρεί κι ο Άγιος μας με το παράδειγμα του, «ο μεν πλούτος και συλάται και υπό των δυνατωτέρων αρπάζεται, ή δε αρετή της ψυχής, μόνη εστί κτήσις ασφαλής και ασύλητος και μετά θάνατον σώζουσα τους κεκτημένους αυτήν».
Αλήθεια! Μόνη αυτή και υψώνει και σώζει.
Απολυτίκιο Ήχος γ'
Χαίρει έχουσα ή Καρπασέων Κώμη λάρνακα των σων λειψάνων, παναοίδιμε πάτερ Αυξέντιε. Ως γαρ ποτέ πολεμίους κατήσχυνας, και των δαιμόνων το θράσος ενίκησας και κατηύφρανας ημάς τους πιστώς σοι κράζοντας, ικέτευε, δωρήσασθαι ήμίν το μέγα έλεος.
Εξήγηση : Παναοίδιμε πατέρα Αυξέντιε, ή Κώμη της Καρπασίας χαίρει, γιατί έχει τη λάρνακα με τα λείψανα σου. Όπως τότε πού ήσουνα στη ζωή νικούσες και κατεντρόπιαζες τους εχθρούς, με τον ίδιο τρόπο και σήμερα νικάς το θράσος των δαιμόνων και χαρίζεις την ευφροσύνη σε μας, πού καταφεύγαμε σε σένα και σε επικαλούμεθα με πίστη. Σε παρακαλούμε να μεσιτεύεις στον Κύριο, να μας χαρίζει τη μεγάλη Του εύσπλαγχνία.
 

43.- ***Ο άγιος Αυτόνομος

 Άγιος Αυτόνομος: Ιερομάρτυρας της Χριστιανικής Εκκλησίας, η μνήμη του οποίου τιμάται στις 12 Σεπτεμβρίου. Άγιος Αυτόνομος

Ιερομάρτυρας της Χριστιανικής Εκκλησίας, η μνήμη του οποίου τιμάται στις 12 Σεπτεμβρίου. Την ημέρα αυτή γιορτάζουν όσοι φέρουν το όνομα Αυτόνομος.
Ο Αυτόνομος ήταν επίσκοπος στην Ιταλία και κατά τη διάρκεια του διωγμού του Διοκλητιανού κατέφυγε στη Βιθυνία (298), όπου κήρυττε το Ευαγγέλιο. Βρήκε τον θάνατο κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, όταν εξαγριωμένοι ειδωλολάτρες των Σορεών εισέβαλαν στην εκκλησία, διαμαρτυρόμενοι για την καταστροφή των λατρευτικών τους αγαλμάτων από κάποιους χριστιανούς. Απολυτίκιο :   Εκ Δυσμών ανατείλας ως αστὴρ ουρανόφωτος, και προς την Εώαν εκλάμψας, ταις ακτίσι των τρόπων σου, τον Ήλιον της δόξης Ιησούν, εδόξασας αθλήσει σου στερρή· δια τούτο εδοξάσθης θεουργικώς, Αυτόνομε Πατήρ ημών. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.

44.- Άγιοι Άγαβος, Ρούφος, Φλέγων και Ασύγκριτος από τους 70 Αποστόλους
Βιογραφία
Από αυτούς τους ιερούς Αποστόλους, ο μεν Άγαβος ήταν εκείνος που αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις των Αποστόλων, ο όποιος αφού πήρε τη ζώνη του Αποστόλου Παύλου, του έδεσε τα χέρια και τα πόδια και προφήτευσε γι' αυτόν αυτά: «Τάδε λέγει το Πνεύμα το Άγιον. Τον άνδρα, ου εστίν ή ζώνη αυτή, ούτω δήσουσιν εις Ιερουσαλήμ οι Ιουδαίοι και παραδώσουσιν εις χείρας εθνών» (Πράξεις των Αποστόλων, κα'11). Πράγματι, έτσι και έγινε. Διότι όχι μόνο έδεσαν τον Παύλο οι Ιουδαίοι, αλλά και προσπάθησαν να τον σκοτώσουν. Ο Άγαβος, αφού κήρυξε το Ευαγγέλιο στο μέρος όπου ζούσε, αποδήμησε ειρηνικά στον Κύριο.
Τον δε Ρούφο αναφέρει ο Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή: «Άσπάσασθε Ρούφον τον έκλεκτόν εν Κυρίω και την μητέρα αυτού και έμοϋ» (Προς Ρωμαίους, ιστ' 13). Αυτός αργότερα έγινε επίσκοπος Θηβών στην Ελλάδα.
Οι δε Φλέγων (που έγινε Επίσκοπος Μαραθώνος) και Ασύγκριτος, αφού κήρυξαν το Ευαγγέλιο σε διάφορα μέρη του κόσμου, έφεραν πολλούς απίστους στην αληθινή πίστη. Τελικά βασανίστηκαν με διάφορους τρόπους από Ιουδαίους και Έλληνες, με αποτέλεσμα να πεθάνουν και οι δύο την ίδια μέρα. Έτσι, πήραν από τον Κύριο τα ουράνια αγαθά, που προορίζονται για τους αληθινούς εργάτες του Ευαγγελίου.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Σε αρκετά συναξάρια, μαζί με τους παραπάνω αποστόλους εορτάζονται και οι Απόστολοι από τους Εβδομήκοντα Ερμής και Ηρωδίων.

Ο Απόστολος Ερμής έγινε Επίσκοπος Δαλματίας (τιμάται 5 Nοεμβρίου και 8 Mαρτίου) και κοιμήθηκε με ειρήνη. Ο Απόστολος Ηρωδίων (τιμάται 10 Nοεμβρίου και 28 Mαρτίου) ανήκε στον κύκλο των Εβδομήκοντα Αποστόλων του Κυρίου. Ακολουθώντας τους Αγίους Αποστόλους βοηθούσε αυτούς στο κήρυγμα του Χριστού, προσφέροντας υπηρεσίες σε όλους και υποτασσόμενος ως μαθητής του Χριστού, που έλεγε ότι αυτός που θέλει να είναι πρώτος σε όλους, ας είναι υπηρέτης όλων και διάκονος αυτών. Στην συνέχεια χειροτονήθηκε από αυτούς Επίσκοπος της πόλεως των Νέων Πατρών και οδήγησε στην αλήθεια του Ευαγγελίου πολλούς Εθνικούς. Επειδή όμως οι Ιουδαίοι τον φθόνησαν, συναθροίστηκαν εναντίων του μαζί με τους ειδωλολάτρες, τον συνέλαβαν και τον βασάνισαν ανηλεώς. Του συνέτριψαν το στόμα με πέτρες και του κτύπησαν την κεφαλή πάνω σε ξύλα. Στην συνέχεια οι παράνομοι, ως άγριοι και αιμοβόροι κυνηγοί, τον κατάσφαξαν με μαχαίρι. Έτσι παρέδωσε την μακάρια ψυχή του στον Κύριο, για την αγάπη του Οποίου υπέστη μαρτυρικό θάνατο.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Ἀπόστολοι ἅγιοι, πρεσβεύσατε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

45.-  Η Σύναξη των Βοιωτών Αγίων  

Βιογραφία Οι Βοιωτοί Άγιοι τιμώνται από τις 26 Ιανουαρίου 2002 μ.Χ., ημέρα που αφιερώθηκε το Δεξιό Κλίτος του Ιερού Ναού του Αγίου Νικολάου του Νέου στο όνομα τους, ενω την Δεύτερη Κυριακή των Νηστειών του ιδίου έτους χοροστάτησε και λειτούργησε, με την ευλογία και την άδεια του Σεβ. Ποιμενάρχου (και νύν Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος) κ.κ Ιερωνύμου, ο Σεβ. Μητροπολίτης Χαλκίδος κ.κ Χρυσόστομος ο οποίος καθαγίασε την ασημοσκέπαστη εικόνα τους που βρίσκεται στο τέμπλο με Άγιο Μύρο σύμφωνα με την Εκκλησιαστική Τάξη. Έκτοτε το Εκκλ. Συμβούλιο προέβη στις εξής ενέργειες που αποβλέπουν στην Τιμή των Βοιωτών Αγίων: - Απευθύνθηκε στον Υμνογράφο της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας Δρ κ. Χαραλάμπη Μπούσια και συνέταξε το Απολυτίκιο Βοιωτών τους Εφόρους, Κοντάκιο και Μεγαλυνάριο. - Προέβη στην Έκδοση της Ασματικής Ακολουθίας (2002 μ.Χ.) έργο του Μακαριστού Υμνογράφου της ΜτΧΕ π.Γερασίμου Μικαγιαννανίτου για Ενοριακή χρήση. - Καθιέρωσε να ψάλλεται το Απολυτίκιο τους σε κάθε Θεία Λειτουργία και την Δεύτερη Κυριακή των Νηστειών να ψάλλεται η Ακολουθία τους μαζί με την Αναστάσιμη. - Τοποθέτησε ξυλόγλυπτο Προσκυνητάριο με την εικόνα τους στον κυρίως Ναό (δεξιό Κλίτος) έργο του αγιογράφου κ. Ηλία Δημητρέλου. Η εικόνα αυτή παρουσιάζει τους Αγίους ολόσωμους με τους Αποστόλους Λουκά (βλέπε 18 Οκτωβρίου) και Ρούφο (βλέπε 8 Απριλίου) πλαισιωμένους απο τους Ιεράρχες Ιωάννη (βλέπε 29 Απριλίου) και Ρηγίνο (βλέπε 25 Φεβρουαρίου) στην πρώτη σειρά, τους Οσίους Κλήμεντα (βλέπε 26 Ιανουαρίου), Γερμανό (βλέπε 26 Ιανουαρίου) και Σεραφείμ (βλέπε 6 Μαΐου) στην δεύτερη, τους Οσίους Νικήτα (βλέπε 23 Ιουνίου) και Μελέτιο (βλέπε 1 Σεπτεμβρίου) στην τρίτη και επάνω σαν κορωνίδα τον Όσιο Λουκά (βλέπε 7 Φεβρουαρίου) τον εν Στειρίω.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. α’. Τὸν Συνάναρχον Λόγον. Βοιωτῶν τούς Ἐφόρους ἀνευφημήσωμεν, Λουκᾶν Ἀπόστολον Ροῦφον, Στειρίου κλέος Λουκᾶν, Σεραφείμ, Νικήταν, Κλήμεντα, Μελέτιον, Ρηγῖνον καί σύν Γερμανῷ Ἰωάννην τόν σοφόν ἐπίσκοπον, Καλοκτένην, αὐτῶν λιτάς τάς ἀόκνους πρός τόν Σωτῆρα ἐκδεχόμενοι. Όσιος Νικήτας ο Θηβαίος Όσιος Γερμανός ο εν Σαγματά Όσιος Σεραφείμ που ασκήτευσε στο όρος Δομπού Λεβαδείας Άγιος Λουκάς ο Ευαγγελιστής Άγιοι Άγαβος, Ρούφος, Φλέγων και Ασύγκριτος από τους 70 Αποστόλους Άγιος Ιωάννης ο Καλοκτένης Μητροπολίτης Θηβών Όσιος Μελέτιος ο νέος που ασκήτευσε στο όρος της Μυουπόλεως Άγιος Ρηγίνος ο Ιερομάρτυρας επίσκοπος Σκοπέλου Όσιος Κλήμης ο εν τω Όρει Σαγματίω άσκησας Όσιος Λουκάς ὁ ἐν Στειρίῳ ὄρει ἄσκησας

46. - Οἱ Ἅγιοι Ἄγαβος, Ἀσύγκριτος, Ἑρμῆς, Ἡρωδίων Ἐπίσκοπος, Ροῦφος καὶ Φλέγων οἱ Ἀπόστολοι ἐκ τῶν Ἑβδομήντα                            

Ὁ Ἀπόστολος Ἄγαβος, ὁ Προφήτης, εἶναι γνωστὸς ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων. Προφήτευσε περὶ τῆς συλλήψεως τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τοῦ ὁποίου πῆρε τὴ ζώνη καὶ ἀφοῦ ἔδεσε μὲ αὐτὴν τὰ χέρια του καὶ τὰ πόδια του, εἶπε τὰ ἑξῆς προφητικὰ λόγια: «Αὐτὰ λέγει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Τὸν ἄνδρα στὸν ὁποῖο ἀνήκει αὐτὴ ἡ ζώνη θὰ τὸν δέσουν στὰ Ἱεροσόλυμα οἱ Ἰουδαῖοι, ἔτσι ὅπως εἶμαι τώρα ἐγὼ δεμένος καὶ θὰ τὸν παραδώσουν στὰ χέρια τῶν εἰδωλολατρῶν Ρωμαίων». Ὁ ἴδιος προφήτευσε καὶ περὶ τοῦ μεγάλου λιμοῦ στὴν Ἱερουσαλήμ. Ἀργότερα ὁ Ἀπόστολος Ἄγαβος κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο σὲ διάφορα μέρη καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη. Ὁ Ἀπόστολος Ἀσύγκριτος, Ἐπίσκοπος Ὑρκανίας ἢ Ὀρκανίας, πρὸς τὸν ὁποῖο πέμπει ἀσπασμὸ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴ Ρώμη, τελειώθηκε μαρτυρικά. Ὁ Ἀπόστολος Ἑρμῆς ἔγινε Ἐπίσκοπος Δαλματίας († 8 Μαρτίου) καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη. Ὁ Ἀπόστολος Ἡρωδίων ἀνῆκε στὸν κύκλο τῶν Ἑβδομήκοντα Ἀποστόλων τοῦ Κυρίου. Ἀκολουθώντας τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους βοηθοῦσε αὐτοὺς στὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ, προσφέροντας ὑπηρεσίες σὲ ὅλους καὶ ὑποτασσόμενος ὡς μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἔλεγε ὅτι αὐτὸς ποὺ θέλει νὰ εἶναι πρῶτος σὲ ὅλους, ἂς εἶναι ὑπηρέτης ὅλων καὶ διάκονος αὐτῶν. Στὴν συνέχεια χειροτονήθηκε ἀπὸ αὐτοὺς Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως τῶν Νέων Πατρῶν καὶ ὁδήγησε στὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου πολλοὺς Ἐθνικούς. Ἐπειδὴ ὅμως οἱ Ἰουδαῖοι τὸν φθόνησαν, συναθροίστηκαν ἐναντίων του μαζὶ μὲ τοὺς εἰδωλολάτρες, τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν βασάνισαν ἀνηλεῶς. Τοῦ συνέτριψαν τὸ στόμα μὲ πέτρες καὶ τοῦ κτύπησαν τὴν κεφαλὴ πάνω σὲ ξύλα. Στὴν συνέχεια οἱ παράνομοι, ὡς ἄγριοι καὶ αἱμοβόροι κυνηγοί, τὸν κατάσφαξαν μὲ μαχαίρι. Ἔτσι παρέδωσε τὴν μακάρια ψυχή του στὸν Κύριο, γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Ὁποίου ὑπέστη μαρτυρικὸ θάνατο. Ὁ Ἀπόστολος Ροῦφος, ποὺ καὶ αὐτὸν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τὸν μνημονεύει στὴν πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολή του, ἔγινε Ἐπίσκοπος στὴν πόλη τῶν Θηβῶν τῆς Ἑλλάδος καὶ τελειώθηκε μαρτυρικὰ τὸ ἔτος 64 μ.Χ., ἐπὶ αὐτοκράτορος Νέρωνος.Ὁμοίως δὲ καὶ ὁ Ἀπόστολος Φλέγων, Ἐπίσκοπος Μαραθῶνος, τελειώθηκε μαρτυρικά. Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικός.Ἑξάριθμος χορός, τῶν σοφῶν Ἀποστόλων, ὑμνείσθω ἱερῶς, μελῳδίαις ᾀσμάτων, Ἑρμᾶς καὶ Ἀσύγκριτος, Ἡρωδίων καὶ Ἄγαβος, σὺν τῷ Φλέγωντι, καὶ τῷ θεόφρονι Ῥούφῳ· τὴν Τριάδα γάρ, διηνεκῶς δυσωποῦσιν, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.Ὡς μύσται Χριστοῦ, καὶ Ἀποστόλων σύσκηνοι, ἐν πάσῃ τῇ γῇ, τὴν τούτου συγκατάβασιν, Μαθηταὶ ἑξάριθμοι, ὡς λαμπὰς ἑξάφωτος φάναντες, ἐλύσατε σκότος δεινόν, πυρσεύοντες πᾶσιν,ἀληθείας τὸ φῶς. Μεγαλυνάριον.Τῆς θεογνωσίας ὑφηγηταί, καὶ τῶν ἀπορρήτων, οἰκονόμοι καὶ πορθμευταί, ἑξὰς ἡ θεόφρων, τῶν θείων Ἀποστόλων, ἐδείχθησαν τῷ κόσμῳ, οὓς μεγαλύνομεν.

~** ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2016  :
~Η Εφημερίδα μας   ARFARA  NEWS  στο αγιάζι της ενημέρωσης  Παρασκευή  01  Απριλίου  2016   : http://stamos-dynami.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-01-2016.html .-
~ ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας 2ο μέρος  01-04-2016 : http://snsarfara.blogspot.gr/2016/04/2-01-04-2016.html .-
~ Η Εφημερίδα μας  ARFARA  NEWS  στο αγιάζι της ενημέρωσης Σάββατο 02  Απριλίου 2016 : http://httpdimmetoparfarablogspotcom.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-02-2016.html  .-
~ Η Εφημερίδα μας ARFARA  NEWS στο αγιάζι της ενημέρωσης  Κυριακή  03  Απριλίου  2016 :  http://arfara-messinia-stamos.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-03-2016.html .-     
 ~ Αθλητικό Σάββατο-κύριακο 02 και 03 Απριλίου  2016 : http://asterasarfaron2011.blogspot.gr/2016/04/02-03-2016.html .-
~ Η Εφημερίδα μας  Arfara  News  στο αγιάζι της ενημέρωσης  Δευτέρα 04  Απριλίου  2016: http://stamos-stamoskalsnsblogspotcom.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-04-2016.html .-
~ :ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ της Ορθόδοξης Εκκλησίας  μας , 3ο μέρος , Δευτέρα 04-04-2016  ,  http://snsarfara.blogspot.gr/2016/04/3-04-04-2016.html .- 
~ Η Εφημερίδα μας   ARFARA  NEWS  στο αγιάζι  της ενημέρωσης Τρίτη 05 Απριλίου  2016  : http://dimmetoparfara.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-05-2016.html .- 
~  Η Εφημερίδα μας  ARFARA  NEWS  στο αγιάζι της ενημέρωσης Τετάρτη 06  Απριλίου 2016: http://snsstamoskal.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-06-2016.html .-
~ ~ Η Εφημερίδα μας  ARFARA NEWS  στο αγιάζι της ενημέρωσης Πέμπτη  07 Απριλίου  2016 : http://arfara-messinias-stamos-2010.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-07-2016.html .- 
~   Η Εφημερίδα μας   ARFARA  NEWS  στο αγιάζι της ενημέρωσης  Παρασκευή  08  Απριλίου  2016   :  http://arfara-messinias-stamos-2010.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-08-2016.html .- 
~ Η Εφημερίδα μας  ARFARA NEWS στο αγιάζι της ενημέρωσης Σάββατο 09  Απριλίου  2016 :  http://arfara-kalamata-greece.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-09-2016.html .-  
~ ΑΘΛΗΤΙΚΟ  ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ 09 και 10  Απριλίου  2016 : http://asterasarfaron2011.blogspot.gr/2016/04/09-10-2016.html  .-
~ Η Εφημερίδα μας  ARFARA NEWS στο αγιάζι της ενημέρωσης  Κυριακή 10 Απριλίου  2016 : http://arfara-messinias-stamos.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-10-2016.html.-
~   ΥΓΕΙΑ για ΟΛΟΥΣ μας  Δευτέρα 11  Απριλίου 2016 (55)  : http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2016/04/11-2016-55.html .- 
~Η Εφημερίδα μας   ARFARA  NEWS  στο αγιάζι της ενημέρωσης Τρίτη 12 Απριλίου 2016 : http://snsarfara-stamos-dynami.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-12-2016.html .-  
~ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ Από τις δικές μας περιηγήσεις  15ο μέρος Τρίτη 12  Απριλίου  2016 :  http://vlasisarfarablogspot.blogspot.gr/2016/04/15-12-2016.html .- 
~   Η Εφημερίδα  μας  ARFARA NEWS στο αγιάζι της ενημέρωσης  Τετάρτη  13 Απριλίου  2016 : http://vlasisarfarablogspotcom.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-13-2016.html .-     
~  Η Εφημερίδα μας RFARA NEWS  στο αγιάζι της ενημέρωσης Πέμπτη 14 Απριλίου 2016 :  http://stamos-dynami.blogspot.gr/2016/04/rfara-news-14-2016.html .-
~  Η Εφημερίδα μας  ARFARA  NEWS στο αγιάζι της ενημέρωσης Παρασκευή 15 Απριλίου  2016 : http://httpdimmetoparfarablogspotcom.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-15-2016.html      
 ~ Η Εφημερίδα μας  ARFARA NEWS στο αγιάζι της ενημέρωσης Σάββατο 16 Απριλίου  2016 : http://arfara-messinia-stamos.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-16-2016.html .-    
  ~ Αθλητικό Σαββατοκύριακο 16  και  17 Απριλίου  2016  :  http://asterasarfaron2011.blogspot.gr/2016/04/16-17-2016.html .-
~  Η Εφημερίδα μας  ARFARA NEWS στ5ο αγιάζι της ενημέρωσης Κυριακή  17 Απριλίου  2016 : http://arfara-messinia-stamos-stamos.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-5-17-2016.html .-                                                                                                                                  
~  Η Εφημερίδα μας  ARFARA NEWS στο αγιάζι της ενημέρωσης Δευτέρα 18 Απριλίου 2016:    http://dimmetoparfara.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-18-2016.html  .-                         
~ Το  αγιάζι της ενημέρωσης Arfara News Δευτέρα 18 Απριλίου 2016 : http://snsstamoskal.blogspot.gr/2016/04/rfara-news-18-2016.html .-                                                                                                                              
~Η Εφημερίδα μας  ARFARA NEWS στο αγιάζι της ενημέρωσης Τρίτη 19 Απριλίου 2016 : http://arfara-messinias-stamos-2010.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-19-2016.html .- 
~  Η Εφημερίδα μας  ARFARA  NEWS στο αγιάζι της ενημέρωσης Τετάρτη 20 Απριλίου 2016 :  http://arfara-kalamata-greece.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-20-2016.html .-
~ Η Εφημερίδα μας  ARFARA NEWS στο αγιάζι της ενημέρωσης Πέμπτη 21 Απριλίου 2016 :  http://snsarfara.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-21-2016.html .-  
~  Η  Εφημερίδα μας  ARFARA  NEWS   στο αγιάζι της ενημέρωσης Παρασκευή 22 Απριλίου 2016 : http://arfara-messinias-stamos.blogspot.gr/2016/04/arfara-news-22-2016.html .-      
~ ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ της Ορθόδοξη Εκκλησίας  μας , 5ο μέρος , Παρασκευή 22  Απριλίου 2016  :  http://snsarfara.blogspot.gr/2016/04/5-22-2016.html .-
~                                                                                                                                                            
~***  Συνεργάτης σε (10) Ιστολόγια Αναρτήσεων: 

1. STAMOS
-ARFARA -GREECE,
2. Arfara-Messinias-
asteras-arfaron ,
3. Stamos
Arfara Messinias Greece ,
4. ARFARA - KALAMATAS ,
5. ASTERAS ARFARON
2011 ,
6. Arfara-Messinias 2 ,
7. stamos-dynami ,
8. Arfara-Messinias ,
9. Arfara-Messinias 1 -
FOTOS ,
10. vlasios ,11. ΑΡΦΑΡΑ-ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ-ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ,12. http://arfara-messinias-stamos-2010  , ~13. http:// arfara-messinias-news.blogspot.com ,14. http://dimmetop.arfara.blogspot.com  , 15. http:// arfara-messinias-news.blogspot.com , https://www.facebook.com/panathinaikokoinima , ^ STAMOS -ARFARA -GREECE ,^  stamos-dynami  ,^ Arfara-Messinias  ,^, Arfara-Messinias 1 - FOTOS  ,http://dimmetop.arfara.blogspot.com  , ^  Arfara-Messinias 2  , 
~ 

****   BINTEOΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ...ΒΙΝΤΕΟΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ:  
1. - Stamatios Skoulikas =  Stamatios Skoulikas  , http://www.youtube.com/stamos01 ,   4630 video.  -    Σταματης Σκουλικας  
2. - Stamos Skoulikas =        Stamos Skoulikas  
http://www.youtube.com/stamatios01   ,    2923 video.     σταμος σκουλικας ,  
3. - Vlasis Skoulikas =   Vlasis Skoulikas , +Stamos ,.
http://www.youtube.com/vlasiskal  .  =      2954  video. -                  https://plus.google.com/u/0/+VlasisSkoulikas/posts?csrc=yt&cfem=1  ,.- - βλάσης σκούλικας ,
Σύνολον                                        10. 497   βίντεο   .-  
 
   ~    http://facebook.com/home.php?=home?#!/?ref=home   , 4812 /. -    https://www.facebook.com/stamatios.skoulikas ,
https://www.facebook.com/profile.php?id=1037492258 , 590 /  -   https://www.facebook.com/stamatios.n.skoulikas .- ,
https://www.facebook.com/arfarakalamatasmessinias   , = ARFARA MESSINIAS    1.572   Arfara Kalamatas Messinias | Facebook ,    
                
*** https://www.facebook.com/SYLLOGOS.ARFARON.AG.THEODOROI , «ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΩΡΟΙ «ΑΡΦΑ ΡΩΝ.-   568 -  
     https://twitter.com/  ,   Skoulikas
@stamos01    .  ,,   http://messinia1234.com/?page_id=937 ,   
~ https://www.facebook.com/pages/agios-floros/257560450948935  510. -   ΑΓΙΟΣΦΛΩΡΟΣ    
~ https://www.facebook.com/profile.php?id=100009016280105 .- = Βρωμόβρυσης  Σύλλογος ΔΑΓΡΕ  139  .-                
*** http://www.twitter.com/stamos01/  , 685/502/28 , 20,5  χιλ./261 / 11 .-
~  Αναρτήθηκε από Stamos Skoulikas , .-

~***  ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ - ΠΙΝΑΚΑΣ

 ~  ΟΙ ΒΙΟΙ  ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 1ο Μέρος:
1.- Άγιοι Θεόδωροι Τήρων και Στρατηλάτης
2.-Άγιος Θεόδωρος ο Τήρων
 3.- Ο Όσιος Αλέξιος
4.-Ο Άγιος Βασίλειος Ιερομάρτυρας Πρεσβύτερος Αγκύρας
5 .- Ο Άγιος Ιάκωβος ο Ομολογητής
6.- Όσιος Ισαάκ ο Σύριος
7.-  Ο Ευαγγελισμός Υπεραγίας Θεοτόκου
8.-  Α΄ Χαιρετισμοί 
9.-  Β΄ Χαιρετισμοί
10.- Γ ΄ Χαιρετισμοί
11.-  Δ ΄ Χαιρετισμοί
12.-  Α΄ Κυριακή Νηστειών
13 .-- Άγιος Συγγραφέας της κλίμακας  
14.-  Άγιος Σταμάτιος από Βόλο
15 - Άγιοι Ιωάννης Σταμάτιος και Νικόλαος από Σπέτσες 
 16 .-Άγιος Βλάσιος  ο Βουκόλος
17.-  Άγιος Βλάσιος Επίσκοπος Σεβαστείας 
18.-  Προφήτης Ιωήλ 
 19.- Άγιος Νικόλαος
20.-  Μέγας Βασίλειος
21 .-   Άγιος Ιωαννης ο Χρυσόστομος
22.-  Άγιος Χαράλαμπος
23.-  Μέγας Αντώνιος
24.-  Άγιος  Αθανάσιος
25.- Άγιος  Κύριλλος 
26.-  Άγία Αικατερίνη 
27.-  Άγιος Στυλιανός
28.-  Άγιος Γεώργιος 
29.-  Άγιος Σπυρίδων
30.- Άγιος Συμεών  ο Δίκαιος

~  ΟΙ ΒΙΟΙ  ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ   2ο  Μέρος :
1.- Η  Οσία Μαρία η Αιγυπτία
2.- Ο  Όσιος Μακάριος ο Ομολογητής
3.- Ο  Αγιος Αλέξανδρος Πατριάρχης Αλεξανδρείας
4.-  Οι  Άγιοι  Αλέξανδρος - Ιωάννης και Παύλος Μητροπολίτες Κωνσταντινουπόλεως
5.- Άγιος Νεκτάριος Μητροπολίτης Πενταπόλεως
 6.-  Η ΑΓΙΑ  Μεγαλομάρτυς ΚΥΡΙΑΚΗ 
7.- Όσιος Παϊσιος ο Αγιορείτης
8.- ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ και ΕΛΕΝΗ 
9.- Ο Άγιος Μιχαήλ Πακνανάς (ή Μπακνανάς),
10.- ΟΣΙΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ ο Αναχωρητής
11.- Όσιος Τίτος ο Θαυματουργός
12.- Άγιος Πολύκαρπος
13 .- Ο Όσιος Γρηγόριος ο εν Νικομήδεια  ασκήσας
14.- Η ΟΣΙΑ  ΘΕΟΔΩΡΑ η  Παρθενομάρτυρας
15.- Όσιος Κυριάκος ο αναχωρητής
16.- Όσιος Μιχαήλ ο  Πακνανάς
17 .- Αγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη Ισαπόστολοι
18 .- Αγία Κυριακή η Μεγαλομάρτυς
19.- Ο  Αγιος Νεκτάριος  Μητροπολίτης  Πενταπόλεως  Αιγύπτου
20 .-  Άγιος Αρτέμιος ο Μεγαλομάρτυς
21  .- Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας  και Κύριλλος Πατριάρχες  Αλεξανδρείας
22 .- Αγία Παρασκευή η Οσιομάρτυς 
23 .- Ο  Αγιος Ευστάθιος
24  .- Η  Αγία Μαρίνα
25 .- Οι Ανάργυροι Κοσμάς  και Δαμιανός
26.- Όσιος Ιωσήφ ο Υμνογράφος 
 27 .- Η Βαρβάρα η Μεγαλομάρτυς
28 .- Ο Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος 
 29 .- Ο Άγιος Παντελεήμων Μεγαλομάρτυς και Ιαματικός
30 ..- Οι  Άγιοι  40 Μάρτυρες
31.- Αγία Άννα  μητέρα της Παναγίας
32.- Άγιος  Ιωσήφ  ο Μνήστωρ , ο  προστάτης της Θεοτόκου
33.-  Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ
34 .- Η  Σύναξης των Άγιων  12 Αποστόλων
35 .- Οι Άγιοι Ταξιάρχες Μιχαήλ και Γαβριήλ
36.- Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς  { Γιατί  καὶ πῶς πρέπει νὰ διαβάζουμε τὴν Ἁγία Γραφὴ; }
37.- Ο Άγιος Μάρτυς Εμμανουήλ
38 .- Ο Άγιος Ελπιδηφόρος (ή Ελπιδοφόρος) .-
39 .- Ο Όσιος Νικήτας  ο Ομολογητής  Ηγούμενος
40 .- Γ΄ Κυριακή Νηστειών Σταυροπροσκυνήσεως
 41.-  Β΄ Κυριακή των Νηστειών - Γρηγορίου του Παλαμά .-  '

~ ΟΙ  ΒΙΟΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ  3ο μέρος :                                                                                                                        

1.-  Ο Άγιος Απόστολος ο Νέος
2.-  Όσιος Ζωσιμάς
3.- Όσιος Γεώργιος ο εν Μαλεώ
4.- Όσιος Ιωσήφ ο Πολύαθλος
5.-  Ο Άγιος Όσιος Θεωνάς Α΄ Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης
6.- Άγιοι Δίος Βυθόνιος  και Γάλυκος
7.- Η Αγία  Αγάπη η Παρθενομάρτυς   
8.- Σύναξης Παναγίας της Τσαμπίκας στη Ρόδο
9.- Άγιοι Μάρτυρες Αιδέσιος και Αμφιανός οι Αυτάδελφοι
10.- Όσιος Γεώργιος ο εν Νικομήδεια  Ασκήσας
11.- Άγιος Πολύκαρπος
12.- Άγιος Γεώργιος Επίσκοπος Αζκουρίας
13.- Άγιος Σάββας Αρχιεπίσκοπος Σουρώζ
14.- Άγιοι Γερόντιος και Βασιλειάδης
 15.- Άγιος Κυπριανός και Αγία Ιουστίνα
16.- Η  Αγία Κυριακή η Μεγαλομάρτυς
17.- Άγιοι Φλώρος και Λαύρος
18.- Άγιος Όσιος Ευθύμιος  ο Μέγας
19.- Άγιος Ελευθέριος ο Ιερομάρτυρας
20.- Αγιος Εφραίμ ο Μεγαλομάρτυρας και Θαυματουργός
21.- Η  Αγία  Θεοδώρα Βάστα
22.-Η Αγία Θεοδώρα η Βασίλισσα
23 .- Η Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της Πίστης Ελπίδα και Αγάπη
24.-  Άγιος Φανούριος ο Μεγαλομάρτυς
25.-   Άγιος Φίλιππος  μαθητής Χριστού
26.-   Το  Άγιον Φώς της  Ανάστασης
27..- ΤΟ   ΑΓΙΟΝ  ΠΝΕΥΜΑ
28,.-    Όσιος   Άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος
29.-   Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος
30  .-Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
31.-  Άγιος  Γεώργιος ο Χοζεβίτης
32 .-'Αγιος Λουκάς Ιατρός εν Κριμέα ( Βαλεντίν Βόινο-Γιασενέτσκι )
33 .- Όσιος  Πατάπιος
34.-  Όσιος Δαβίδ που ασκήτευσε στην Εύβοια
35 .- Όσιος Λουκάς ο εν Στειρίω  όρει ασκήσας  
36.- Όσιος Πρόκλος ή Πάτροκλος
37.- Οι  Άγιοι  Μάρτυρες Πρόκλος και Ιλάριος
38 .-  Άγιος  Πρόκλος ο καρτερικός  επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως
39 .- Άγιοι Κλαύδιος Διόδωρος , Ουΐκτωρ , Ουΐκτώρινος , Παππίας , Σεραπίων , και Νικηφόρος .
40.- Αγιοι Θεοδώρα και Δίδυμος 
41  .- Αγία Αργυρή η  Νεομάρτυς
42 .- Άγιος  Γεώργιος από την Έφεσο .
43 .-  Αγία Υπομονή
44..- Άγιος Αβδιησούς
45 .- Ανακομιδή  Λειψάνων Αγίου Ιώβ Μητροπολίτου Μόσχας
46 .- Άγιος Παναγιώτης που  μαρτύρησε  στην Ιερουσαλήμ
47 .- Οι Άγιες πέντε κόρες από Τη Λέσβο
48.-   Σύναξη της Παναγίας της Υψενής στη Ρόδο
~ ΟΙ  ΒΙΟΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ  4ο μέρος :  
1- Ο Άγιος Ευψύχιος
2- Όσιος Ακάκιος
3- Ο Άγιος Αυδιήσιος
4- Ο Άγιος Βάδιμος
5- Άγιοι Άγαβος, Ρούφος, Φλέγων και Ασύγκριτος από τους 70 Αποστόλους
6- Ο Όσιος Κελεστίνος Πάππας Ρώμης
7 - Ο Άγιος Παυσίλυπος
8 - Άγιος Ιωάννης ο Ναύκληρος
9 - Ο Άγιος Νήφων
10- Άγιος Ιωάννης ο Κουλικάς      
11.- Ο Άγιος Αμάνδος
12.- Οι Άγιοι Μάρτυρες Ιανουάριος, Μαξίμη και Μακαρία
13.- Ο Άγιος Περπέτουος
14.- Ο Όσιος Ρούφος εν τη Λαύρα του Κιέβου  Ασκήσαντος
15.- Ο Όσιος Αχιλλέας
 16 .-Άγιοι Αχιλλέας και Ευτέξιος ο ιερομάρτυρας
17 .- Όσιοι Πατέρες Αβραάμ και Κόπρις
18 .-  Αβραάμ - Λώτ -
19 .- Ο Όσιος Αβραάμ {Όσιος Αβρααμ Ο Εν Τω Ορει Λατρω Ασκήσας}
20 .- Όσιος Αβραάμ του Κουκχλόμα 
21.- Κυριακή προ της Χριστού γεννήσεως
22.- Άγιος Αγαθοκλής επίσκοπος Κορώνης
23.-   Ο Άγιος Νεομάρτυς Αβραάμιος
24.- Ο Άγιος Γεώργιος ο Πρίγκιπας (Βσεβολόντοβιτς)
25.- Ο Άγιος Βασίλειος Βασιλεύς Ροστώβ  της Ρωσίας
26.-Σύναξη πάντων των εν Ροστώβ και Γιαροσλάβλ διαλαμψάντων Αγίων
27.- Η Αγία Αγάθη
28.- Άγιος Αγαθόνικος και οι μαζί μ' αυτόν Ζωτικός, Ζήνων, Θεοπρέπιος, Ακίνδυνος και Σεβηριανός
29.- Ο Άγιος Καλλιόπιος
30.- Ο Όσιος Γεώργιος επίσκοπος Μυτιλήνης
 31.- Ο άγιος Ιερομάρτυρας Γρηγόριος
32.- Οι Άγιοι Μάρτυρες Αφρικανός, Θεόδωρος, Μάξιμος, Πομπήιος και Τερέντιος
33.-  Η Προφήτιδα Ολδά (ή Όλδα),
34.-  Οι Άγιοι Ιάκωβος ο Πρεσβύτερος και Αζάς ο Διάκονος
35.- Άγιος Δήμος (ή Δημήτριος) ο αλιεύς
 36.- Ο Άγιος Αγαθάγγελος (κατά κόσμον Αθανάσιος)
37.- ΑΓΙΑ  ΛΕΙΨΑΝΑ
38.- Ο Άγιος  Αγαθάγγελος ο Εσφιγμενίτης
39.-  Άγιος Δήμος (ή Δημήτριος) ο αλιεύς
40.- Ο Αγιος Χρύσανθος ο Ξενοφωντινός Νεομάρτυρας
41.- Ο  Άγιος Μιλτιάδης πάπας Ρώμης
42.-  Ο Άγιος Σιλβέστρος Πάππας Ρώμης
43.- Η Οσία Αναστασία
44.- Οι Άγιοι Μάρτυρες εν Καμπτακούϊα της Γεωργίας μαρτυρήσαντες
45-  Σύναξη πάντων των εν Ρόδω Αγίων
46.- Άγιοι Πέτρος και Παύλος Πρωτοκορυφαίοι  Απόστολοι
 47..- Οι Άγιοι Σίλας, Σιλουανός, Επαινετός, Κρήσκης και Ανδρόνικος πέντε  από 70 μαθητές του Κυρίου
48.- Ο Άγιος Φανούριος
49.-  Οι Κλήμης  Επίσκοπος Αγκύρας  και Αγαθάγγελος 
50.- Ο Άγιος Ευθύμιος Μητροπολίτης Ρόδου Ιερομάρτυρας
51.- Ο  Ιερομάρτυς Κύριλλος ο Λούκαρις Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
52.- Ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος Ιερομάρτυρας
53.- Ο Άγιος Νικήτας Ο Νίσυρος
54.-  Ο Άγιος Μαλαχίας ΄Νέος Οσιομάρτυρας από Ρόδο
55. - Όσιος Μελέτιος ο εν Υψενή 
56.-Σύναξις των εν Δωδεκανήσω Αγίων
57.- Σύναξη Πάντα των εν Ρόδω Αγίων

Αναρτήθηκε από Stamatios Skoulikas

~ ΟΙ  ΒΙΟΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ  5ο μέρος : 
1.- Ο Όσιος Θεόδωρος ο Συκεώτης Επίσκοπος Αναστασιουπόλεως
2.- Όσιος Ιωάννης ο Ησυχαστής , μαθητής του Αγίου Γρηγορίου του Δεκαπολίτου
3.- Η Αγία Αλεξάνδρα η Βασίλισσα και οι ακόλουθοι της Απολλώς Ισαάκιος και Κοδράτος
4.- Όσιος Ανανίας εκ Μαλλών Κρήτης
5.- Ο  Άγιος Πλάτων Ιερομάρτυρας Επίσκοπος Μπάνια Λούκα
6.- Ο Άγιος Γάϊος Επίσκοπος Ρώμης
7.- Ο Άγιος Γρηγόριος ο Γραβανός ο Νισύριος
8.- Ο Άγιος Ναθαναήλ ο Απόστολος
9.-  Όσιος Αναστάσιος ο Σιναϊτης
10.- Όσιος Μαξιμιανός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
11.- Ο Άγιος Ιανουάριος ο Επίσκοπος και οι Πρόκουλος , Σώσσος , και Φαύστος οι Διάκονοι Δισιδέριος ο Αναγνώστης , Ακούτιος και Ευτύχιος
12.- Όσιος Θεόδωρος ο Τριχινάς
13.- Άγιος Ζακχαίος ο Απόστολος
14.- Ο Άγιος Αθανάσιος κτήτωρ Μονής Μετέωρου
15.- Άγιοι Βίκτωρ, Ζωτικός, Ακίνδυνος, Καισάριος, Σεβηριανός, Χριστόφορος, Ζήνων, Θεωνάς και Αντωνίνος
16.- ΑΓΙΟΣ  Γεώργιος ο Μεγαλομάρτυρας και Τροπαιοφόρος
17.- Ο Άγιος Παφνούτιος ο  Ιεροσολυμήτης Ιερομάρτυρας
18.- Ο Άγιος Θεόδωρος ο Μάρτυρας και οι συν αυτώ  Φιλίππα , Διόσκορος  ,Σωκράτης και Διονύσιος
19.- Ο Άγιος  Σάββας ο Στρατηλάτης ο Γότθος
20.- Οσία Αθανασία εξ  Αιγίνης
21.- Ο Άγιος Ιωάννης ο Ράπτης ο Νεομάρτυρας εξ Ιωαννίνων
22.-  Ο Άγιος Κοσμάς ο Ομολογιτής Επίσκοπος Χαλκηδώνας
23.- Άγιος Τούνομ ο Εμίρης ο μάρτυς
24.- Ο Άγιος ς Ακάκιος Β΄ Επίσκοπος Μελιτίνης
25.- Ο ΄Όσιος -΄Αγιος  Ευθύμιος ο  θαυματουργός
26.- Όσιος Ναυκράτιος ο Στουδίτης
27.- Ο  Άγιος Κύριλλος  ΣΤ΄ ο Ιερομάρτυς
28.-  Σύναξη πάντων των εν Αγίοις Πατέρων ημών Αρχιεπισκόπων και Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως
29.- ο 1ος κατάλογος των Αγίων Πατριαρχών
30.- ΚΑΤΑΛΟΓΟΥ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ
31.- Σύναξη της Παναγίας της Φανερωμένης στην Νάξο
32.- Ο Όσιος Αρσένιος ο Νέος εν  Πάρω
33.- Ο Άγιος  Γρηγόριος   Ε΄ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
34.- ΄ΟΙ ΄Αγιοι από Α
35..- Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης
36.- Ο Όσιος Αχίλλιος Επίσκοπος Λαρίσης
37.- Ο  Άγιος Αυτόνομος
38.- Άγιος Αυξέντιος ο Νεομάρτυρας
39.-  Ο Όσιος Αυξέντιος ο εν Καρτιλίω ασκήσας
40.- Άγιοι Ευστράτιος, Αυξέντιος, Ευγένιος, Μαρδάριος και Ορέστη,,
41. -  Ο Άγιος Αυξέντιος ο «Αλαμάνος» και ο ναός του στην κατεχόμενη Κώμη Κεπήρ
42.-Ο άγιος Αυξέντιος (28 Σεπτεμβρίου)
43.-  Ο άγιος Αυτόνομος
44.-Άγιοι Άγαβος, Ρούφος, Φλέγων και Ασύγκριτος από τους 70 Αποστόλους
45.- Η Σύναξη των Βοιωτών Αγίων
46.- Οἱ Ἅγιοι Ἄγαβος, Ἀσύγκριτος, Ἑρμῆς, Ἡρωδίων Ἐπίσκοπος, Ροῦφος καὶ Φλέγων οἱ Ἀπόστολοι ἐκ τῶν Ἑβδομήντα

1.~ ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας 1ο μέρος , ΒΙΟΙ  ΑΓΙΩΝ της  Ορθόδοξης Εκκλησίας μας Μέρος  1ο 31-03-2014  :   http://snsarfara.blogspot.gr/2016/03/1.html  .- 

2.~ ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας 2ο μέρος  01-04-2016 : http://snsarfara.blogspot.gr/2016/04/2-01-04-2016.html  .- 

3~. ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ της Ορθόδοξης Εκκλησίας  μας , 3ο μέρος , Δευτέρα 04-04-2016  ,  http://snsarfara.blogspot.gr/2016/04/3-04-04-2016.html .- 

 4. ~ ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ της Ορθόδοξη Εκκλησίας  μας , 4ο μέρος , Σάββατο 09 Απριλίου  2016: http://snsarfara.blogspot.gr/2016/04/4-09-2016.html .-

5.~ ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ της Ορθόδοξη Εκκλησίας  μας , 5ο μέρος , Παρασκευή 22  Απριλίου 2016  :  http://snsarfara.blogspot.gr/2016/04/5-22-2016.html .-